Wat zou je zeggen tegen anderen wat jij graag had willen weten over kinderen?

Geen angst voor de toekomst

Ik heb twee kinderen met dyslexie. Het is veel werk en zorg, maar tezamen met mijn man zorgen wij met liefde en gedud en geven we elkaar kracht wat soms echt wel nodig is.
Laats zei ik tegen mijn oudste, begin niet te vroeg aan een kinderwens, weet dat je partner en jij voor elkaar klaar staan. Mijn kind zei: ik ben niet bang voor de toekomst. Als mijn kind ook dyslect zou zijn weet ik in ieder geval hoe kind dat ervaart en kan ik de gevoelens die mijn kind parten zou spelen, zo goed plaatsen. Daar had ik niet van terug. Toekomstige ouders hoeven niet van te voren te weten wat de toekomst voor hen in petto heeft. Ze mogen veel van elkaar houden en elkaar kracht geven.

Niets

Ik ben er onbevangen ingegaan en zou dat weer zo willen. Dat geldt dus ook voor het omaschap. Als dat er in zit voor ons, binnen zo'n 6 jaar, zie ik het allemaal wel.

Ik vind het beter om niet alles te willen weten. Wat heb je eraan?

Geen tips

Ik werd juist een beetje krankjorum van alle tips. 'Straks slapen ze beter en zou je willen dat ze uit bed kwamen.' Nou, ten eerste was ik toen op dát moment moe en kon me de slaap die ik misschien over vijf jaar zou krijgen niets schelen en ten tweede is het bij ons helemaal niet makkelijker geworden.

hier

Een huilbaby, moeilijke peuter en dat duurt maar een paar jaar.
Maar die puber sloeg alles. Van haar 8e begon het petje te keren en met haar 13e stond het achterstevoren. Dit heeft wel tot haar 21e ongeveer geduurd met erna nog af en toe een stuiptrekking.
Daarna een volwassen kind met psychische klachten.(dit is van meerdere kinderen)

Wat had ik willen weten?
De waarheid, geen voorspelling, gewoon de realiteit.
Geen geromantiseer, geen roze wolk, gewoon de waarheid.
Het zijn tropenjaren en het kan alle kanten opgaan.
Je zult je moe voelen, uitgeput, je zult in tranen zijn, je zult je weggecijferd voelen, het zal uitzichtloos lijken, je zult ze achter het behang willen plakken, je relatie krijgt een opdonder, je zult soms niet meer weten wat "slaap" is, als je pech hebt krijg je te maken met ziekte, ongevallen, moeilijkheden enz. enz.
En daarnaast zijn periodes van geluk en blijdschap, trots zijn op je kinderen, het leuk met ze hebben, samen een familie vormen.
Ook zul je neutrale periodes krijgen, waarin er geen grote uitspattingen zijn, het allemaal gewoon wel aardig loopt.

Ook niets

Je weet toch niet hoe het loopt. Hier werd het inderdaad wel makkelijker na de babytijd (die ook al niet extreem moeilijk was) maar vervolgens kreeg dochter een depressie op haar negende. Haar jaren van 9-12 waren voor ons de moeilijkste tijd. De leukste tip die ik heb onthouden van tijdens mijn zwangerschap trouwens, luidde: 'Trek je niet te veel aan van tips. Vooral niet van tips van hoofdschuddende tantes.'

Niks

Net als Kaaskopje ging ik er onbevangen, om niet te zeggen bleu in. En wat niet weet, wat niet deert en verder kom je er vanzelf wel achter. De kraamzuster en de verloskundige zeiden dat ze het zo sneu voor me vonden dat ik voor het hechten van mijn totaalruptuur naar hiet ziekenhuis moest, maar ik vond dat geen teleurstelling, zo'n baby past toch nooit zonder schade door zo'n gaatje? Bovendien is geen kind en geen ouderschap gelijk, dus veel tips en adviezen die ik heb gehad bleken voor ons niet te kloppen. Toch wel jammer als iedereen vertelt dat je zware baby lekker snel door zal slapen maar het tot de eerste verjaardag toch niet doet. Had me dat maar niet verteld, dan had ik er ook niet op gehoopt.

skik

heb vertrouwen. Wees flexibel. en...

... het gaat altijd anders dan je gedacht had, en ondervinding is de beste leermeester.

Ik heb gemerkt dat je je op ingrijpende gebeurtenissen nooit afdoende kunt voorbereiden. je weet gewoon niet hoe iets voelt en hoe je zult reageren tot je er middenin zit. En heb vertrouwen, je kunt veel meer dan je tevoren denkt.
Achteraf/tijdens over ervaringen van anderen lezen helpt soms wel. van tevoren heb je er niet zo heel veel aan, omdat je je niet echt kunt voorstellen hoe het zal zijn.

Niets

Je hoort al van alles waarvan het kwartje gaat vallen als je eenmaal kinderen hebt. Voor die tijd registreer je het wel maar het zegt gewoon nog niet zo veel.
Ik had wel wat meer willen weten van de hype rondom kindermishandeling maar of ik dat dan geloofd had weet ik ook niet. Laat staan dat ik uberhaupt geloofd had dat het mij zou overkomen.

wat aangeleerd is, kan ook worden afgeleerd

Het duurde even tot het tot mij doordrong dat als er een gewoonte/gedrag ingeslopen was dat ongewenst was, dit vaak ook en zonder al te veel drama kon worden afgeleerd. Nou zal dat niet voor alle kinderen gelden misschien, maar ik het 2 (tot nu toe) niets-aan-de-hand-kinderen en dan kan je dus gewoon zeggen 'ja, ik weet dat het altijd zus gegaan is, maar dat is eigenlijk niet goed, en vanaf morgen doen we het zo. Dus dan weten jullie dat'.

Dat je dus niet denkt dat als er iets niet goed loopt, je tot in lengte van dagen met de gruwelijke gevolgen opgescheept zit, een indruk die in opvoedtips/literatuur wel wordt gewekt (je moet nooit X want anders later altijd Y).

Groeten,

Temet

Het valt niet mee.

Het valt soms heel, heel erg tegen. En misschien is zonder kinderen beter. Ik ben begonnen op Ouders Online, met als 1e vraag: Waarom heeft niemand me verteld hoe zwaar het zou zijn. Waarom kijken mensen zo blij als je vertelt dat je zwanger bent? En vertellen ze je niet van de uitputting, het radeloos zijn en het gevaar dat je relatie op de klippen loopt? Iemand van ouders.nl gaf me de tip om het boek 'the mask of motherhood' te lezen. Het staat nog steeds prominent in de boekenkast.

Werken aan relatie

Ik miste in de reactie hierboven (als ik ze goed gelezen heb) inderdaad ook het punt van je relatie dat Bellefleur nu aanstipt.

Wat ik vaak doe met mensen die kleine kinderen krijgen is om ze te adviseren tijd vrij te maken om *regelmatig* met zijn tweeen iets (leuks) te gaan doen. Als je het kunt regelen (met familie, vrienden, betaalde oppas) bij voorkeur tenminste 2x per maand uiteten of film of zo, even samen zonder de kinderen.

En tenminste 1x per jaar een weekendje samen weg.

En niet aldoor over de kinderen praten, maar juist over je werk, je wensen, je dromen, je problemen. Eigenlijk, al datgene waar je met elkaar over sprak voor de kinderen er waren .

Afhankelijk van hoe jezelf bent en hoe je partner is en jullie wisselwerking, kan het krijgen van kinderen een enorme invloed op je relatie hebben en het is verstandig daar meteen vanaf het begin je daarvan bewust te zijn. En daar meteen aan te (blijven) werken.

Voor je het weet, komt er niets van dingen samen doen, maar na een aantal jaren "aanmodderen" (je er niet van bewust zijn) kan het moeilijk zijn je partner nog als partner en niet alleen als "vader van je kinderen" te zien.

Ik heb nu kinderen op de middelbare school en heb een moeizame relatie met mijn man. Ik weet niet hoe het geweest was als we in het begin meer energie in avondjes/weekendjes samen hadden gestopt, want er speelt meer problematiek bij ieder van ons moet ik eerlijkheidshalve toegeven, maar het had wel kunnen helpen. Denk ik.

Niet te vroeg aan kinderen beginnen

En aan al diegenen die al jong en na een pas hele korte relatie aan kinderen willen beginnen zou ik adviseren: doe het niet!

Eerst lekker met zijn tweeën genieten, doen wat je leuk vindt om te doen, bijv. reizen, of huis kopen (als je dat graag wilt) en inrichten, leuke activiteiten, lol hebben.

Als je kinderen krijgt, wordt dat immers allemaal een stuk ingewikkelder. Ook weinig tijd om echt samen door te brengen en elkaar goed te leren kennen (dat voor degenen die al na 3 maanden of zo een relatie te hebben zwanger zijn, hellep).

Maar goed, zelf pas na meer dan 10 jaar relatie kinderen gekregen en toen viel het toch tegen in onze relatie, dus een garantie op succes in je relatie is "langer wachten met beginnen aan kinderen" ook niet echt .

Bemoeienis

Dat je zodra je kinderen hebt word overlopen door allemaal mensen die wel weten hoe je het zou moeten doen. Ouders, CB, huisarts, vriendinnen, de buren, wildvreemden op straat. Vaak verpakt als een goed bedoeld advies "ik zou het zus en zo doen, dan komt het wel goed" maar ook wel eens rechtstreeks als "dat doe je zo niet goed, dat moet je anders doen" of als beschuldiging "ze huilt veel? Dat komt doordat je dit en dat doet".

Man wat schrok ik daarvan de eerste weken bij onze oudste. Tientallen mensen met allerlei goed bedoelde tips en hun eigen ervaringen wat natuurlijk allemaal tegen elkaar in ging. Ik had daar graag op voorbereid geweest. Samen met de tip om alles maar gewoon even te negeren en je eigen weg te zoeken. Want alle tips die we kregen spraken elkaar zo erg tegen, dat was gewoon niet te doen om ze op te volgen, zelfs niet uit te proberen. Hoe goed bedoeld ook.

Oh en ze hadden ons van tevoren wel even mogen vertellen dat baby's enorme spuitluiers kunnen hebben, altijd op het meest onhandige tijdstip spugen of poepen (net als ze helemaal aangekleed zijn en je op het punt staat weg te gaan en je al laat ben bijvoorbeeld), dat de "terrible two's" soms al vlak na de eerste verjaardag begint, dat er maar weinig baby's zijn die meteen vanaf het begin heerlijk slapen en een tijdje zelf rustig in de box kunnen liggen en die van ons echt niet de enige was die dat niet meteen kon, dat het gras aan de overkant altijd groener is (andere baby's slapen, eten, ontwikkelen, etc. altijd beter dan die van jou, maar dat is vaak gewoon schijn), dat je een moedergevoel hebt dat bijna altijd juist is, dat het CB niet verplicht is (en je eigenlijk helemaal nergens toe verplicht bent), dat je niet begrijpt hoe het kan dat oude mensen altijd vertellen dat hun kinderen vroeger al met 12 maanden zindelijk waren omdat jij ze met 12 maanden nog zo ontzettend klein vind, dat je peuter ineens 2 keer zo groot lijkt als er een tweede baby is geboren, etc. Kan nog wel even doorgaan met alles wat mij verrast heeft de afgelopen twee jaar.

Die mag op een tegeltje mamavanSenH

"Dat je een moedergevoel hebt dat bijna altijd juist is".

Hier maar twee dingen

Mijn kind is deels Indisch (niet van mijn kant). Mijn schoonmoeder had mij wel kunnen vertellen dat er kans was dat een kind blauwige vlekken had boven het stuitje .......
En mijn vriendin die een half jaar eerder beviel, had mij wel mogen vertellen dat je kunt vergeten dat je lang geen menstruatie hebt. Na de bevalling had ik heeeeel veeeel menstruatie met veel stolsels. Ik dacht dat ik er maaaaanden vanaf zou zijn. OK, het heet geen menstruatie. Maar het lijkt er veel te veel op.

Verder vind ik het prima zoals het ging. Vanaf dat oudste 1,5 jaar was, kwam ik bij OOL terecht. En dat helpt prima. Veel meningen van buurvrouwen en tantes maar dan anoniem en duidelijk tegengesteld aan elkaar. Zo kon ik de beste oplossing voor mijn kind eruit pikken. En niemand die mij dat kwalijk nam )

Adviseren

Misschien zeg ik nu iets raars maar die adviezen in de trant van: vergeet niet ervan te genieten, vergeet niet elkaar als partner te blijven zien, of wijze woorden over dat bepaalde situaties niet makkelijk zijn, etc., komt dat niet voort uit een heel erg persoonlijke kijk op het ouderschap, een kijk die andere ouders niet hoeven te hebben? Ik vind het eigenlijk best een negatief gedoetje om mensen die nog helemaal vers en fris het ouderschap instappen allerlei zaken op het hart te drukken vanwege dat loodzware ouderschap.
Opmerkingen als:"Er is ook niemand die je eerlijk vertelt hoe zwaar de puberteit is..." Ja... en dan? Wat doe je met zo'n boodschap? Begin je dan maar niet aan kinderen?

Niks

Het is voor iedereen anders.

Voor mij is het zoveel leuker en zoveel gemakkelijker dan ik ooit had gedacht.
Van de bevalling t/m nu ze negen jaar is.
Het enige wat me tegenvalt is de kwetsbaarheid die het geeft.

Maar goed, voor anderen valt het tegen, dus nee, niks denk ik.

andere mensen

Wat iemand al noemde: al die ongevraagde adviezen. En het feit dat niet iedereen jouw kinderen even lief en geweldig vindt als jij. Dat laatste vond ik echt verbazingwekkend.

Kaaskopje,

Ik was niet aan kinderen begonnen als ik dit allemaal had geweten. Zo dacht ik er 17 jaar geleden over toen ik begon met Ouders Online, en zo denk ik er nu nog over.

blij

Wat ben ik blij dat ik dit allemaal niet gelezen heb voor ik aan kinderen begon! Ik zou niet meer durven geloof ik. En dat zou jammer zijn, want ik vind het al ruim veertien jaar zo ontzettend leuk!

Wat Sanne zegt herken ik, ouderschap maakt me kwetsbaar. Maar ook krachtiger en vastberadener dan ik geweest zou zijn zonder kinderen. Het enige dat ik iemand mee zou willen geven is: heb vertrouwen in jezelf. Zo snel maak je ze niet stuk .

Bellefleur

Ik weet niet zeker hoe ik het moet opvatten. Had je echt liever geweten hoe het is om kinderen te hebben met alles wat daar bij hoort om vervolgens kinderloos te blijven, of ben je juist blij dat je onwetend was en je er "gewoon" aan begonnen bent?

@Bellefleur

Ha Bellefleur, wat bedoel je met 'dit allemaal '?
Hoe oud zijn je kinderen nu?

Wat had je willen weten over kinderen voordat ze geboren waren?

Wat zou je zeggen tegen anderen wat jij graag had willen weten over kinderen?

-Dat ik niets aan moet trekken van enge verhalen over bevallingen. Dat akelige bevallingsverhalen eerder verteld worden dan als alles goed is gegaan. De ene bevalling is de andere niet.
Mijn bevallingen waren goed gegaan (ze zijn allebei thuis geboren). Bij mijn zoon had ik de hele nacht weeën en mijn dochter was binnen 2 uur al geboren.

-Dat ik ook bij het eerste kind last kan krijgen van naweeën. Ik had het idee dat ik in elkaar geslagen was. En dan kwam de stuwing van de moedermelk er ook nog bij.

-Dat het niet altijd lukt om te kolven. Ook dat je bij borstvoeding op weg geholpen moet worden. Het gaat niet altijd automatisch. Ik had gelukkig een hele goede kraamverzorgster die mij hiermee hielp.

-Dat de gebroken nachten een keer overgaan. Wel moest mijn zoon "een handje geholpen worden". Uit de honderden adviezen die ik hiervoor kreeg heb ik een raad gekozen: na een bepaald gewicht geen nachtvoeding meer geven.
En dat het slaappatroon bij elk kind verschilt. Mijn dochter sliep eerder door.

-Dat je niet jouw eigen kinderen moet vergelijken met anderen. Elk kind maakt zijn of haar eigen ontwikkeling door. Mijn kinderen hadden geen worstenarmpjes en worstenbeentjes zoals vele andere baby's en ze werden daarom te mager gevonden.. en dat was helemaal niet zo.

-Dat je niets moest aantrekken van (ongevraagde) adviezen van de zogenaamde ervaren Jan en Alleman. Ik werd als onzekere moeder daar nog onzeker van. Je kan wel het advies eruit halen wat voor jou het beste is. En onderschat jouw eigen intuïtie niet.

-Over intuïtie gesproken: dat je bij de huisarts op jouw strepen moet staan als je als moeder merkt dat het toch erger is dan het lijkt. Je niet zomaar als overbezorgde moeder laten afschilderen. Jij ziet het kind vaker dan de huisarts.

-Dat het ene kind het andere kind niet is. Elk kind heeft zijn of haar eigen karakter en daar moet je jouw opvoeding op richten.

-Als het kind op school is, moet je ook als moeder alert zijn op hoe jouw kind wordt beoordeeld of ermee wordt omgegaan. Ik heb zelf mijn zoon op een andere basisschool geplaatst omdat ik zijn juf destijds helemaal niet capabel vond.

-Dat de puberteit helemaal niet vreselijk hoeft te zijn (ik was bang door vreselijke verhalen over de puberteit en zag daar tegen op). Ook dat je als moeder automatisch mee groeit met de kinderen en dat je heel veel hiervan leert! Ik zou een aantal dingen niet eens weten of ervan op de hoogte zijn als ik geen pubers had gehad!

-Dat je door schade en schande wijs wordt tijdens de opvoeding. Ook dit kan je bijstellen.

-Dat je ze geleidelijk aan moet loslaten en ze moet vertrouwen(ook dat leer je door ervaring).

-Dat de kinderen goede gesprekspartners kunnen zijn, zelf heel veel van ze kan leren en onverwachte steun kunnen geven in moeilijke tijden.

De volgende stap zal zelfstandigheid zijn (zelfstandig in een huis wonen, al of niet met partner of met gezin).
Dan zou jouw taak als ouder erop moeten zitten, maar ik heb in mijn omgeving dat dat toch niet altijd zo hoeft te zijn.. je kan ook jouw hulp bieden op andere manieren.

Inmiddels zijn ze 18 en 20 jaar. Toen ik nog geen kinderen had, had ik geen idee hoe dat zou zijn. Hun vader zou ze wel met de riem afstraffen als ze stout waren. Dat heeft hij in zijn jeugd ook meegemaakt.. Maar toen mijn zoon er eenmaal was en later mijn dochter ook had hij dit (gelukkig) nooit over zijn hart kunnen verkrijgen om ze te slaan.. als je geen kinderen hebt heb je vaak geen idee hoe je het zou aanpakken als je ze wel hebt.

in aanvulling op monique

Als je borstvoeding wil geven moet je je goed inlezen en naar een cursus gaan, net zoals je doet voor de bevalling

vooral: geniet van je vrijheid voor je aan kinderen begint!

Maar ook: volg geen adviezen op die totaal tegen je gevoel ingaan! (komt een beetje op hetzelfde neer als de wijze spreuk van mama van SeH)

Op gang komen van borstvoeding

De omgeving (m.n. mijn moeder en beste vriendin) gingen ervan uit dat de borstvoeding automatisch op gang zou komen, want zij hadden daar totaal geen problemen mee gehad. En toen het niet lukte zei mijn moeder dat ik maar over moest gaan op de fles.

Nog een belangrijk detail: mijn zoon werd een dag na de geboorte een dag opgenomen in het ziekenhuis omdat hij meconium had ingeademd. Hij rochelde bij het ademhalen. Daarom moest hij uit voorzorg naar het ziekenhuis. Ik kreeg een electrisch kolfapparaat mee. Ik kon daarmee doen wat ik wilde, maar er kwam geen druppel melk uit en het deed mij alleen maar pijn. Toen hij een dag later ontslagen was uit het ziekenhuis lukte de borstvoeding ook niet goed. Mijn moeder zei toen dat ik hem maar de fles moest geven.

Toen de kraamverzorgster kwam heb ik haar uitgelegd dat mijn borstvoeding niet op gang kwam. Ze zei dat we het samen konden proberen. Ik had heel veel last van stuwing. En met geduld van haar kant lukte het toen wel!

Wat ik ook niet wist, maar wat wel gezegd had kunnen worden was dat je de borstvoeding niet aan moet vullen met de fles. Ik had een handkolf gekocht, maar dit lukte ook helemaal niet. Omdat het kolven niet lukte kreeg mijn zoon flesvoeding als ik weg was. Ik had dan wel last van lekkende borsten en dat nam ik voor lief.. en als ik thuis kwam kreeg hij weer de borst. Maar geleidelijk aan verloor hij gewicht omdat die borstvoeding minder werd. Dat gebeurt dus zonder dat ik het in de gaten had. De borsten reageerden op de vraag, wat minder werd door de flesvoeding. Toen moest hij dus volledig over op flesvoeding..

Met mijn dochter had ik het anders aangepakt, zij kreeg volledig borstvoeding, en wel tot 8 maanden. En hoe ik dat aanpakte? Zij kreeg het in de bus, tram of terras.. ik zat in een hoekje met mijn jas eroverheen en niemand die het zag..

Monique

Borstvoeding was bij mijn oudste ook een probleem. Ze wilde niet en het werd een mislukking. Na anderhalve week heb ik in samenspraak met de kraamverzorgster de fles gepakt. Achteraf had ik misschien extra hulp moeten inroepen. Voor het verloop van haar leven kan ik niet zeggen dat ze het slechter doet dan de jongste, die 8 maanden borstvoeding heeft gehad.

ik had wel willen weten

dat mn buik zowat op mn benen ging na veel aan te zijn gekomen in de zwangerschap en veel vocht en dat dat ECHT weer goed komt

Kaaskopje, volgens mij is er een verschil..

..als een kind niet wil, zoals in jouw geval, en als een kind juist wel wil drinken, maar er niets uit kwam, zoals in mijn geval.

Ik weet niet wat de kraamverzorgster eraan kan doen als het kind helemaal niet wil drinken.. of zijn ook daar manieren voor?