Wat te doen met mn onrustig gevoel?

Midlifecrisis?

Is dit de midlifecrisis? Ik heb meerdere vrienden die zoiets hebben. En de een gaat een cursus spaans doen, wat ze altijd al wilde, de ander pianospelen, motorrijden, paardrijden etc.
Kies wat leuks uit en ga dat doen ( nee, geen mooie man uitzoeken, dat geeft alleen maar narigheid)

Ik heb niet zoveel...

Ik heb niet zoveel met woest aantrekkelijke mannen (tis vast te lang geleden) en vage feestjes met veel drank. Maar ik herken wel het onrustige gevoel. Bij mij helpt een vakantie waarin je je grenzen verlegd....

Jaaaaaa

Vooral die feestjes met veel drank herken ik als droom. Woest aantrekkelijke mannen... mwoh, die van mij is ook niet verkeerd. Ik herken het helemaal (al ben ik niet van hoogtepunt naar hoogtepunt gegaan, het was meer alsof alles zo'n beetje toevallig langskwam). Ik droom ervan om naar een concert te gaan van een woest punkrockbandje, dertig sigaretten in een avond te roken, tot vier uur in het cafe zitten bomen met een toevallig tegen het lijf gelopen Interessant en/of Aantrekkelijk Persoon. Kortom, als ik eerlijk ben droom ik steeds vaker van mijn studentenbestaan (en dan alleen de hoogtepunten daarvan, haha, nachten doorhalen om een essay af te maken en chronisch geldgebrek staan niet meer op het verlanglijstje). Ik begrijp best dat ik in een andere levensfase zit, blij mag zijn met wat ik heb, bla en nog eens bla.
Pas WAS ik een keer in de Ierse pub die ik tien jaar geleden blind en op mijn knieen nog kon vinden en het was best leuk. Best wel. Leuk. Tegelijkertijd voelde ik me zo ontzettend NIET op mijn plek. Ik ben gewoon niet meer wie ik toen was, of misschien moet ik zeggen: ik kan niet meer wat ik toen kon. Ik kan bijvoorbeeld helemaal niet meer zuipen, daar ben ik een week ziek van.
Ik kan je ook niet verder helpen, ik zoek ook nog een goed, maf plan om mezelf uit de sleur te halen. Het mag weinig kosten, haha. Tips welkom.
Groetjes
Massi (leest mee)

Nou ja!

Ik zie de posting van swaen, herken van alles, zit een paar minuten te typen, post mijn eigen reply en boem, er staan ineens al vier reacties. Binnen vier minuten. Best cool eigenlijk. Of zit iedereen om kwart over negen 's avonds op OO? Is dat een soort OO-spitsuur?
Groetjes
Massi

'groots en meeslepend'

'Groots en meeslepend wil ik leven... ' hoe was die dichtregel ook alweer...

En ik moet ook denken aan een schitterend stukje van Annie MG uit de jaren 50, de boekjes 'Impressies van een simpele ziel' - ik geloof dat het de zegen van het zeventien zijn heette. Het idee dat alle, alle mogelijkheden open liggen en dat het leven één groot avontuur is

tonny

Enige herkenning

Ik ben 40 en heb de laatste tijd vooral last van: 'had ik maar' en 'was ik maar'.... Maw: als ik het over mocht doen zou ik het helemaal anders doen. Heb nergens spijt van, ben ook niet ongelukkig, maar betrap me er wel op dat ik vaker denk: het had ook anders kunnen zijn...dit is dus mijn leven..... Ik vermoed dus een lichte midlife. Nou ja, als het daarbij blijft...
Kan me wel herinneren dat toen ik 30 was, ik ook zo'n soort van keerpunt-gevoel ervaarde. "Count your blessings" was altijd een dooddoener van mijn vader, maar er zit natuurlijk wel een kern van waarheid in. Succes meid!

Grutjes

ik heb altijd het idee dat mijn leven juist een op eenschakeling is van dieptepunten en onacceptabele onmogelijkheden waar ik dan werk van maaktte zo was er altijd wel iets om voor te strijden.

Enig voordeel is dus dat ik dan niet in een midlife crisis kom omdat ik er altijd al in heb gezeten.

Oh hahaha

ja wat kan je nu gaan doen, verhuizen misschien, koop een groot krot en ga verbouwen, dat helpt hier tegen het gevoel 'is dit alles' ook goed voor je relatie, je hebt weer een gezamenlijk project, een nieuwe gordijnrail met eindelijk die gordijnen geeft mij een week echt voldoening.

Verder ben ik zwanger na veel gedoe (was ook een strijd) en ben daar dan weer tevreden over en druk mee, heel fijn idee dat dit ook de laatste is, dat is goed voor het 'masterplan' want nu alle strijden gestreden lijken te zijn kan ik ontspannen, pff eindelijk af die brok onrust. Straks komt die onrust weer, dan flirt ik wat, maak wat ruzie en ga dan weer een nieuwe strijd zoeken

Ook grutjes.

Manda, jouw leven lijkt wel op dat van mij alleen ben ik dus net 50 geworden. En mijn 2e is net 11 jr. Ik stel je gerust: je gaat zeer waarschijnlijk geen midlife crisis krijgen.
Wel inderdaad straks weer een onrust gevoel. Ga je weer uitdaging en prikkels zoeken.
Hm, voorlopig voel ik me een soort overjarige puber in een oma-lijf. Alhoewel, dat laatste schijnt reuze mee te vallen. Volgens mijn dochters dan. Kinderen houden je (geest) jong! Anti rimpelcreme doet de rest wel.
Ik moet komende maanden nog een keuze maken hoe ik verder carriere ga maken. Word ik advokaat of ontwerper? Of allebei?

Zoek het eens van binnen

Dat onrustige gevoel heb ik zelf gekend in mijn twintiger jaren. Te jong samen gaan wonen, te snel gesetteld, etc. Toen ik begin 30 weg ben gegaan bij mijn ex heb ik een tijdje dat grootse en meeslepende leven geleid. Maar, mijn god, wat is dat vermoeiend en niet bevredigend.

Sinds ik mijn huidige lief heb leren kennen, zo'n 7 jaar geleden, ben ik rustig. Een rust die van diep van binnen komt. Al die buitenland dromen, die onrust, dat anders willen zijn dan de meute, al die projecties van mezelf op de buitenwereld, het is helemaal weg.

Sinds het overlijden van ons zoontje ben ik mogelijk nog verder naar binnen gekeerd. Neem de dag zoals die komt, maak me eigenlijk nergens zorgen over, kan genieten van hele kleine dingen, ben gelukkig (en soms ongelukkig) daar waar ik ben. En wat had ik dit tien jaar geleden gezapig gevonden! Maar volgens mij is het wel de enige manier om rust te vinden. Dus niet in dat wilde plan voor het buitenland of die verbouwingsplannen. Die mogen er ook best zijn, maar als je daar je 'rust' in wil vinden, zul je je hele leven zoekende blijven.

Zo, oma heeft gesproken

Mayte

Marmar

als advocaat heb je veel meer zekerheid op werk, maar ontwerper zijn is veel leuker !

En ja Mayte, ik ben al 34 jaar zoekende, over een paar jaar is het huis af, misschien moeten we dan maar een nieuw krot vinden of misschien toch verhuizen naar Florence. We'll see ik ben nu iig even een paar maanden tevreden, dat is al zo'n geweldig nieuwe ervaring.

Permanente midlifecrisis

Ik geloof dat ik dan in een permanente midlifecrisis zit. Motorrijden, heerlijk, ik moet er niet aan denken dat op te geven. Parachutespringen, ook al gedaan. En het leven blijft leuk spannend.
Als crises zo aangenaam zijn, dan hou ik het nog wel even vol...

Genista

Dus jij gaat ook mee naar het tropische eiland? Mooi!

Hmmm

Alleen door het hebben van een extremere hobby zou ik mezelf niet bestempelen als 'living on the edge'. Integendeel: ik ben zeer gelukkig in mijn burgerlijke, rustige en zekere bestaan. Als je mij op een tropisch eiland gooit, heb ik in no time de inboorlingen leren breien en zit ik met de vrouwen op een boomstam recepten uit te wisseln. M.a.w. ik herken helemaal niets van hierboven. Lijkt me een onrustig bestaan zo'n onbestemd onaangenaam onvolvuld gevoel. Sterkte d'rmee.

Mayte*

wat heb je dat mooi verwoord, ben er stil van...

Guinevere

Nee, niet dus Op een tropisch eiland heb je zo weinig kilometers om motor te rijden, om maar te zwijgen van de mogelijkheden om nog uit een vliegtuig te springen...

Niet op een tropisch eiland, maar...

Swaen: "Nog meer mensen in voor een bedrijfje op een tropisch eiland?"
Nou we zitten niet op een tropische eiland, maar we hebben wel een bedrijfje in een zonnig warm land. Als iemand zich nou echt zorgen maakt over het is-dit-nu-alles-gevoel, we kunnen nog wel een partner die er 100% voor gaat voor gebruiken. In de omgeving van Pisa stikt het verder van de oude krotten die je met een 10 tot 15 jarenplan op kan knappen met keus uit historisch bouwval in binnenstad, platteland of in de bergen. Gegarandeerd nooit meer verveling en de meesten zullen wel naar hun saaie leven terug verlangen
Maar zonder gekheid, ik denk dat het onrustige gevoel vaak voorkomt uit het missen van een doel om naar toe te leven. Ik denk dat mensen dat nodig hebben en als ze met 30, 40, 50 alle doelen, wensen die ze zich eerder hadden gesteld bereikt hebben, missen ze een toekomstdroom en slaat het is-dit-nu-alles-gevoel toe. Ik vemoed zelfs dat aan de basis van allerlei allesverslindende verliefdheden op derden ook dit missen van een toekomstdoel waar je voor moet knokken, ten grondslag ligt.
Een situatie van je jongere jaren hercreëren zal niet helpen, omdat je de toekomstdroom die er bij hoorde van die tijd mist. Het wordt maar een slap aftreksel ervan, waarbij je alleen maar des te meer voelt hoe jij nu anders en ouder bent. Je moet niet TERUG in de tijd je moet VOORUIT, nieuwe doelen stellen. Ik heb altijd een beetje medelijden met mensen die het over de leukste tijd in hun leven hebben. De mijne moet nog komen, misschien ergens in de 90 als leuke afsluiting van het leven. Of misschien is het wel gewoon het heden. Ik heb natuurlijk een hoop leuke herinneringen van andere tijden, maar vind het heden beslist niet minder leuk om te leven.
Ook een sport of hobby beginnen om de tijd door te komen zal niet helpen, het moet een doel op zich zijn, wat je leuk vind om naar toe te leven. Je moet voldoening halen aan je vooruitgang in een bepaalde sport of iets leren te doen in je hobby, wat je eerst niet kon. De uitdaging van het resultaat wat je wil bereiken zorgt voor een voldaan gevoel op de weg erna toe.
Dat doel kan van alles zijn. Als jij het leuk vind om op de bonnefooi op vakantie te gaan, wat let je? Reserveer de volgende vakantie gewoon niets, of zeg de reserveringen die je gedaan hebt af. Kan ook prima als gezinsvakantie. Je besluit of je per auto, trein, boot, camper, fiets wilt gaan. Eventueel tent mee en je vertrekt gewoon in de richting die je het meest aanstaat. Tegen de avond zoek je iets om de nacht door te komen en de volgende dag ga je reizen of blijf je, maar net waar je zin in hebt. Je kunt ook eerst met het vliegtuig een wat verder afgelegen bestemming bereiken en dan gaan trekken. Boek een kamelentocht door de sahara. Ga op de fiets naar Moskou, kanotocht in de VS, met een boomstammenvlot in Scandinavië de rivier afdrijven, neem motorles en ga trainen voor de Paris-Dakar, reis naar een arm land en ga daar werkelijk hulp bieden en er zijn genoeg organisaties waar ze tegen kost en inwoning (volgens de plaatselijke normen) een vrijwilliger die de handen uit de mouwen steekt kunnen gebruiken, neem vliegles, haal een duikbrevet, ga kanaries fokken of weet ik wat je allemaal kunt doen.
Waarom blijven zuchten en dromen. Begin te werken om een droom uit te laten komen. Er is toch wel iets wat je altijd eigenlijk nog had willen doen/realiseren maar wat je om praktische redenen nooit gedaan hebt. Nou zet je tanden in die praktische redenen. Het leven is te kort en onvoorspelbaar om later met had-ik-maar gevoelens te blijven zitten.
Mijn leven is niet makkelijk, maar ook beslist nooit saai. Had-ik-maar gevoelens heb ik niet en nooit gehad ook. Waarschijnlijk ligt het er voor een groot deel aan dat ik iets in mij heb waardoor ik nog voordat al mijn doelen bevredigd zijn, keuzes maak in het leven, waardoor ik weer een heleboel te bereiken heb. Mijn man is net zo. We zijn bijvoorbeeld weer begonnen met zwemmen om de conditie weer wat op te krikken en dat wordt dan gelijk 10 km per week en mijn man traint mee met wedstrijdzwemmers. Het werk begon minder te bevallen? Ik ben weer met een universitaire studie begonnen. Een eventuele tweede emigratie sluit ik ook niet uit in de toekomst, maar voor nu gaan we alleen maar verhuizen. En zodra dat geregeld is wil ik nog een website maken over de handicap van mijn zoon, de mailgroep, die ik opgericht heb, wat meer leven in blazen. Een project doen met iemand die ik hier ken van de botanische tuin in Pisa, nog tig boeken lezen, een pingpongtafel in het nieuwe huis laten installeren, toch die striptekenanimatiecursus volgen, beginnen met schilderen, iets meer begrijpen van second life en dat soort dingen voordat mijn kinderen oud genoeg ervoor zijn... Van de zomer, eindelijk eens die vage vrienden in Kreta opzoeken of nee, misschien toch wel naar Nederland of toch naar Zuid-Italië, mijn schoonouders opzoeken en daar aan zee gaan zitten, of, of, of,....
Succes met het zoeken naar wat je nu eigenlijk nog meer wil en nog meer succes gewenst in het vinden van de moed om ook daadwerkelijk wat te gaan doen. Oja, lees 'De ontsnapping' van Heleen van Royen eens, de hoofdpersoon is een vrouw met midlifecrises, die de weg kiest van buitenland en ruige mannen...
Groetjes Jessica

Yep!

JAAAA!, absoluut herkenbaar. Dat tropisch eiland met die woest aantrekkelijke mannen lijkt me wel wat. Ik heb dat regelmatig, die onrust, het gevoel dat ik verloren ga voor al die prachtige woest aantrekkelijke mannen die natuurlijk smachtend op mij liggen te wachten. En dat is zo zonde want ik word met het verstrijken van de jaren (ben 40) uiteraard alleen maar mooier en sexier en dat moet gevierd worden. Met die woest aantrekkelijke mannen welteverstaan. Ik weet het, een belachelijke gedachte en het slaat nergens op want ik heb al 20 jaar een heerlijke man thuis, maar toch.
Ik ga dus mee!! (welk alibi verzinnen we?)
Knoet

Niet ongelukkig,maar

Ik ben hartstikke tevreden met mijn leven, maar heb wel het 'had ik maar...-gevoel" Als ik nú jong was zou ik zeker naar het buitenland gaan, veel reizen, dingen zien, veel verschillende dingen doen etc. Ik herken dat in mijn kinderen die het wel doen ( het is nu immers veel gemakkelijker te realiseren dan 30 jaar geleden). Het zal dus wel te maken hebben met karakter, genen etc. Nu heb ik gelukkig een baan waarin het nooit saai wordt en trek ik er graag op uit, maar dan in de buurt (en ondertussen geniet ik ervan dat mijn kinderen de kansen die er liggen wél grijpen!)

Simpel advies

Geen herkenning maar je leven leest als een film. Ik zou iig geen boeketreeksboekjes meer lezen of zwijmelfilms kijken. Zo is het leven niet.
En het zit ws in jezelf. Dus ga bijvoorbeeld naar een psycholoog.

Waarom moet je je vervelen of ontevreden zijn met je leven om zo'n gevoel te kunnen hebben? Ik ben reuze blij met van alles en nog wat. En toch zou ik het wel leuk vinden om even iets "groots" te doen, iets totaal anders. En daarna weer terug naar mijn leventje....
Genista, er zijn ook grote tropische eilanden, daar maakt ons bedrijf bovendien meer kans op veel klanten!

Tropisch eiland

toen ik op Hawaii zat en de in gratis Hilton kamer bivakeerde (vriend's werk betaalde) had ik na 5 dagen wel weer genoeg van de cocktails in het resort, de palmbomen, de tropische vissen in de zee, de mooie hitsige zakenmannen die naar mij lonkte. Toen miste ik mijn kleine dreumes die in NL in de sneeuw zat. Had ook geen zin meer om in die snelle corvette die geweldig mooie kust af te rijden want dat had ik al een keer gedaan, ik wou naar huis.

Dus ik ben onzettend onrustig maar wel vre-se-lijk burgerlijk en moederkloekerig geworden. Haha wie had dat ooit gedacht !!

Duurt al jaren

Maar ja, ik ben dan ook 45. Ik ga dit jaar de marathon van New York lopen . Tja, inderdaad, het zal wel lopen worden, in plaats van rennen. Verder ben ik twee jaar geleden met een eigen bedrijfje begonnen, als hobby. Zo hou je jezelf lekker bezig.
Veel plezier met het bedenken/dromen van de plannen!!!
Marita

In jezelf inderdaad!

Die rust dat is iets wat in jezelf zit (nog even zoeken, misschien?)

Door het leven een aantal tegenslagen gehad en dat maakt wel dat je veel meer geniet van het kleine. Niet altijd zomaar uit de lucht vallend, soms ook puur verstandelijk aangestuurd.

Tegen jezelf zeggen hoe mooi dit is, hoe je geniet van dat, in jezelf geloven, leren vrede te sluiten met hoe je leven nu is. Dat laatste klinkt wel heel rigoureus en heftig misschien, maar het is een proces, niet van de een op andere dag.

Ik merk zelf dat het veel rust geeft, ik heb niet zo de behoefte aan kicks of andere grootse dingen. Toch vind ik mezelf niet gezapig of ingedut (maar ik denk dat de ´omgeving´ dat vast wel eens denkt!)

Daarnaast blijf ik altijd wel dromen, zonder te verwachten dat ze uitkomen, maar gewoon omdat voorpret leuker kan zijn dan het daadwerkelijke doel. Ik kan dromen over ons vrijstaande huisje, over wat ik zou doen met die 10 miljoen enz enz..

Blij met elke dag die er is, te dichtbij meegemaakt hoe kwetsbaar het leven is, dus koester het elke dag.

My 2 cents sterkte met de onrust!

Existentiele crisis

Waarom wachten tot het over gaat? je kunt er ook gebruik van maken in je persoonlijke groei maar dan moet je missch wachten tot het erger wordt.
Ik heb veel gehad aan een orientatiecursus psychosynthese toen ik die onrust niet meer trok

Actief aan de slag

Ik zou zeker niet rustig afwachten. Er zit blijkbaar wel genoeg energie in je voor nieuwe dingen, doe daar wat mee! Je weet nooit wat het jou kan brengen, spannend toch. Wellicht is een Life Coach wat voor jou, kun je actief aan de slag. Of post de vraag eens bij coach2day.nl.
Succes, Jutter