Wat is jouw opvoedingsstijl?

Haha

Ik kan me herinneren dat jij vier kids hebt klopt dat? Dan ga je vanzelf liefdevol verwaarlozen toch?
Wij hebben er drie.
Ik ben wel van de structuur en soms best streng doch wel rechtvaardig. Maar liefdevol verwaarlozen spreekt mij soms ook aan. Af en toe moeten ze hetzelf uitzoeken. Maar dat is bijvoorbeeld makkelijker op een camping met plenty vriendjes dan binnen zitten in de winter met regen buiten in een vakantie.
Wij hebben in de kerstvakantie met twee andere vriendenstellen en in totaal 7 kinderen een week samen doorgebracht in een huisje. Erg interessant om de verschillende stijlen te zien.
Des te jongere kinderen, des te meer structuur je zelf kan bieden is mijn idee. De ouders volgen dan meer hun eigen ideeen. Er zit dus veel verschil in opvoedstijl afhankelijk van de leeftijd van je kinderen. Met oudere kinderen onderhandel je meer.
Ik zie jonge ouders op een gegeven moment (bij ouder wordende kinderen) wel hun doelen bijstellen.
En dat gaat van geen zoet op brood tot sturen in speelafspraakjes. (ik noem maar wat dingen die ik in mijn omgeving zie). Als jonge ouder heb je idealen, die je gedurende de opvoeding bijstelt afhankelijk van je eigen wel bevinden en dat van je kinderen.

Opvoedstijl

Tja, ik ken geen labeltje dat bij onze manier van opvoeden past. We doen maar wat, dat is het eigenlijk. Maar onze idealen van vroeger, voordat onze oudste er was, zijn min of meer wel gesneuveld. Of laat ik het anders stellen: we hadden samen overlegd hoe we zouden opvoeden en die dingen waarover we het van binnen als vanzelfsprekend al eens waren, zijn gewoon nooit ter sprake gekomen.

Wij zijn best streng geloof ik. We hebben een aantal vaste regels thuis, in de vorm van rommel opruimen voordat je iets nieuws uit de kast trekt, niet klimmen op meubels, nee is nee en papa en mama vormen één mening richting de kinderen.
Ik hecht ook veel waarde aan het aanleren van sociaal gedrag: pestgedrag tussen broer en zus maakt me snel boos en moeten ze met excuses naar elkaar goedmaken, speelgoed en snoepjes delen moedig ik sterk aan. En met anderen moeten ze ook rekening houden, dus geen kabaal op de stenen vloer op zondagochtend 8 uur ivm de buren. Ik kan niet tegen gekrijs, gegil, gedrein: ze doen het natuurlijk wel, maar ik accepteer dat niet. Ruzies mogen ze zelf oplossen, maar helaas kan ik het niet lang volhouden om niet in te grijpen.

Zo klinkt het wel als een familie Von Trapp, maar dat is het nou ook weer niet bij ons thuis. We zijn consequent, daar ben ik blij om omdat ik vantevoren niet had gedacht dat ik dat zou zijn, en ik merk dat er daardoor veel duidelijkheid is bij de kinderen. Ze zijn stabiel, blij, spelen leuk samen en met anderen. We geven hen veel ruimte, en we passen ons gaandeweg ook aan aan de groter wordende kinderen uiteraard.

Ze zijn overigens pas 4 en 5...

groet, Mamvantwee

Oei

Ja, daar vraag je wat. Wij doen ook maar wat denk ik dan. Maar in vergelijking met vrienden en familie ben ik best streng en strikt eigenlijk. Niet springen op de bank, niet op ons bed ( wat ik veel om me heen zie ), eigen troep opruimen, beleefdheidsvormen in acht nemen, niet schreeuwen, geen eten in de kamer, altijd aan de eettafel (lukt niet altijd natuurlijk maar ik blijf het roepen).
En wat ik 'belangrijk' vind, maar dat is geen opvoedmethode denk ik; loyaal blijven naar je vrienden, geen stiekum gedrag, open en eerlijk zijn, zelfspot hebben. Wel zaken die je een kind kunt aanleren.
Maar er is ook een andere kant aan ons; we hebben geen regels of tijden voor tv kijken, ds-en, computeren ed. Dat mogen ze altijd, op een gegeven moment gaan ze wel weer spelen zoals ik het liever zie. Dus een kind voedt zichzelf ook gedeeltelijk op denk ik, met de juiste richtlijnen.

We doen ons best

Wij hebben niet echt een bepaalde opvoedstijl. Wat we wel doen (aldoende leert men) is positief belonen/alles in het positieve omzetten ipv. in het negatieve en zo min mogelijk boos en geirriteerd te doen tegen de kinderen. Al lukt ons dat niet altijd want we zijn beide wat ongeduldig van aard. Verder ben ik niet echt consequent en strikt. Er valt met mij meestal wel te onderhandelen en dan komen we tot een compromis. We zijn niet echt streng maar we hebben wel regels. Ze mogen wel op het bed springen maar niet op de bank . Dochter mag dan wel weer handstand doen voor de bank en dan haar benen op de bank laten ploffen. Verder geen vaste TV, DS of wat dan ook tijden, gewoon onbeperkt en ik grijp op het moment zelf in als ik het te veel vind of ik ben het zat dat die TV steeds aan staat.

We eten wel zoveel mogelijk aan tafel, vooral doordeweeks. In de vakanties wijk ik hier wel wat makkelijker vanaf. Meestal bekijk ik het per keer. De ene keer wel in de zomer tot heel laat buiten spelen en de andere keer niet. Hangt van de situatie en het moment af en dat geldt voor veel dingen hier en dat bevalt prima. Alleen begin deze week was ik heel streng en strikt en viel er niet me mij te onderhandelen. Mijn dcohter wilde op de vijver hier in de buurt schaatsen maar het ijs was gewoon niet dik genoeg. Ik wilde het echt niet hebben. Ik vind het echt doodeng en dan is het ook echt nee. Verder proberen manlief en ik zoveel mogelijk op 1 lijn te zitten en dat zitten we ook wel maar soms zegt man ja en ik nee of andersom en dan wordt het meestal ja. Man en ik werken hier nog aan .

Pfoe

wat een lastige vraag.

Ik ben klaar met opvoeden (iedereen is 18 plus) maar hoe ik dat nou precies heb gedaan... Volgens mijn man erg goed

Moeilijk te zeggen

want ik heb het idee dat je dat niet zo heel goed van jezelf kunt zien. Je kunt bijvoorbeeld wel veel meer 'er bovenop zitten' dan je zelf door hebt. Tot die constatering kom ik eens in de zoveel tijd.
Mijn streven is namelijk wel om er niet te veel bovenop te zitten, de kinderen positief te benaderen en zelf problemen te laten oplossen. Maar omdat ik allerlei pietluttige ergernissen heb (geschreeuw, zeurstem, rommel, onderlinge ruzies, ...) komt daar niet altijd even veel van terecht.
In vergelijking met de omgeving valt wel op dat we minder regels hebben. Bijvoorbeeld geen belegregels, geen vaste eettijden of opruimstrategie. Dat is voor een deel omdat het er niet van komt, maar grotendeels echt expres, bepaalde regels vind ik niet nodig.
Een heel belangrijk idee hierbij, wat ik overigens grotendeels van OO heb, is dat het van het kind afhangt. Tv bijvoorbeeld, is hier nogal beperkt omdat het anders de hele dag een zeuronderwerp is en zoon er hyper van wordt. Maar ik geloof meteen dat dat helemaal niet overal hoeft. En bij dochter blijken allerlei vaste regels over bedtijd, die ik bij zoon nog zeer aanhing in zijn baby- en peutertijd, zowel niet te werken als niet nodig te zijn.

Wij doen maar wat

Ik zou niet weten hoe mijn stijl heet. Ik denk er nog een dagje over na.

Hier verschillende stijlen

Mijn man en ik hebben verschillende opvoedstijlen, die toch wonderwel samengaan tot nu toe. Mijn man zit er nogal bovenop en is vrij strict. Dochter accepteert dat, hij is namelijk elke dag hetzelfde in zijn regels en dat is prettig. Ik ben losser, 'doe meer met ongeveer', en probeer zo min mogelijk in te grijpen in dochters leven. Ze mag van mij behoorlijk veel. Mijn grenzen zijn heel normaal: ze mag niets doen wat anderen kwetst of hindert, ze mag zichzelf niet in gevaar brengen en ze moet beleefd zijn. Die beleefdheid vind ik dan weer belangrijker dan man .
Al met al weet dochter met amper drie jaar al heel goed wat de regels zijn (voorzover die er zijn) en wat wij wel en niet goed vinden.
Het leuke vind ik om zelf als nieuwbakken ouder te ontdekken wat jouw opvoedstijl is en waar jouw grenzen en accenten liggen. Je kunt je nog zoveel dingen voornemen van te voren, maar pas in de praktijk merk je wat jouw opvoedstijl is. Mijn opvoedstijl lijkt op mijn lesgeefstijl, trouwens. Logisch eigenlijk.
Groetjes
Massi

Pick your battle stijl

Ik denk dat we in grote lijnen een beetje van de pick your battle stijl zijn. Ik zit niet bovenop de kinderen, doe over veel dingen niet moeilijk, ze mogen redelijk veel, maar bepaalde dingen mogen niet en daar zijn we beiden erg consequent in.
Ik hou wel van structuur in elk geval mbt naar bed gaan. Ik hecht ook erg aan mijn eigen tijd dus liggen ze er op tijd in. Altijd. Ik zie in de zomer weleens kinderen op schooldagen met hun ouders nog op een terrasje rondhangen na het varen bijv en dan is het al 22 uur. Dat zou ik nooit doen, ook niet eens een keertje. Ik heb nl de ervaring dat veel dingen als snel onder het mom' eens een keertje' zijn.
Met lekkernijen is dat ook zo. 'Ach het is feest' hoor je dan. Het is onderhand elke dag feest. Dus daar ben ik wel een beetje 'hysterisch' in misschien ha ha.
Ik geloof wel dat onze kinderen een beetje lui zijn dus daar probeer ik nu actie in te ondernemen. Het is al gauw: mam kan je helpen.
Dat hebben we deels zelf veroorzaakt natuurlijk.

We hebben weinig regels ook niet mbt opruimen. Maar de kinderen zijn nog jong 4 en 6 dus de regels zullen vast toenemen (bijv thuiskomtijden e.d)
Wel moeten ze altijd hun eigen bord naar de keuken brengen, niet op de bank springen of op de bedden.
Ik ben ook vrij makkelijk aan tafel. Wel aan tafel eten en een beetje netjes maar ik zit er niet zo bovenop. Vrienden van ons wel. Daar aten beide kinderen met 2 jaar al met mes en vork. Tja....die van 6 eet bij ons soms nog met zijn handen...

Ik merk wel dat het vriendschappen wel veranderd. Ik kan wel geirriteerd zijn als het wat strengere stel bij gezamenlijk uitjes een en ander erg op het spits drijft. Daar wordt het niet gezelliger van, maar ja....

Wat betreft 2 versch kinderen dat ervaar ik hier ook. Oudste is gevoeliger voor onderhandelen en kan dat goed aan, vanaf klein. Houd zich goed aan afspraken.
Jongste pakt alle ruimte die ze kan krijgen en zal onder elke afspraak proberen uit te komen. Die heeft veel strakkere kaders nodig. Niet onderhandelen dus

Massi

Jouw grenzen herken ik ook en zelfs die vind ik al lastig. Omdat ik niet weet wat hinderlijk voor anderen is heb ik snel de neiging om die grens heel strak te trekken, beleefd is zoon absoluut niet uit zichzelf, en gevaar is ook overal. Kortom alleen hiermee al is het mogelijk om een ouder te zijn die overal bovenop zit. Ik ben dan voortdurend bezig met kind te verbeteren en niet met hoe kind nu is.
Van de zomer keek ik dan ook helemaal verbaasd op dat allerlei kinderloze vrienden zoon gewoon leuk vinden ipv. onbeleefd/druk/etc. en sindsdien probeer ik het ook zo te zien, maar dat is nog niet zo makkelijk als je tegelijkertijd wel het gevoel hebt verantwoordelijk te zijn voor bovengenoemde grenzen.
Ik ben dus wel benieuwd hoe jij dat doet, want ook bij jou gaat dit vast niet vanzelf .

Asa

Er werd gevraagd naar de opvoedstijl, niet naar hoeveel succes je ermee boekt . Ik reageer zo nog even uitgebreider, eerst onze orkaan naar bed.
Groetjes
Massi

Asa, vervolg

Madame ligt er nu pas op, ze zat met haar vader Dora te kijken en ze vonden het allebei veel te spannend om middenin een aflevering te stoppen met kijken. En toen was knuffie nog kwijt en moest er nog gedronken en geplast worden, bladiebla, uur verder. Hopelijk vergist ze zich morgenochtend ook eens een uurtje de goede kant op, haha.
Over die grenzen. Tja. De laatste paar weken is dochter weer erg aan het uitproberen (het komt en gaat in golven), en dan vooral bij mij. Ik heb vier strategieen ontwikkeld: negeren (werkt niet echt goed, dochter is nogal vasthoudend), weglopen (werkt veel beter, want dan is de focus van haar boosheid ineens weg), straffen (werkt superslecht, worden we allebei ongelukkig van) en afleiden met humor (de beste strategie). De enige strategie die ik vrij consequent niet toepas, is: dochter haar zin geven. Dat leidt namelijk tot een soort bodemloze afgrond van willen-willen-willen.
Gevaar is overal: ja, buitenshuis wel. Thuis valt het wel mee. Ons huis is echt behoorlijk childproof geworden. En hard van de bank donderen vind ik niet echt onder 'gevaar' vallen, meer onder 'waar gehakt wordt, vallen spaanders'. Ze mag van mij dus wel springen en gek doen op de bank (als papa thuis is, mag dat niet, want hij ziet zich al door rood rijden met een krijsende peuter op de achterbank minus vijf tanden, onder het bloed, etc etc).
Beleefdheid vind ik belangrijk, zowel naar ons toe als naar anderen. Iets heel beleefd zeggen of vragen kan ze inmiddels goed, iets delen gaat nog heel moeizaam. En wachten kan dochter niet, maar dat kan ik ook niet zo vreselijk goed .
Anderen kwetsen of hinderen: dochter slaat momenteel behoorlijk vaak als ze echt boos is. Ik moet me dan werkelijk enorm inhouden om geen klap terug te geven (kort lontje), maar het lukt wel. Ik loop in dit soort gevallen altijd even weg. Dan komt ze na drie seconden achter me aan en informeert of ik boos ben. Als ik "ja" zeg, wacht ze zeker tien seconden voor ze me weer aan mijn broek trekt: "Mama, ben je nog steeds boos, of is het alweer over? Moet ik sorry zeggen, mama? Ben je dan weer blij?" Kortom, ik ben een soort voortdurend psychologisch experiment van dochter. Gelukkig beleef ik er ook enorm veel plezier aan, ik kan mijn gezicht dan nauwelijks in de plooi houden. Lastig hoor, want op die manier krijgt ze dubbele signalen en die pikt ze feilloos op.
Anderen kwetst of hindert ze nog niet expres (niet dat ik weet). Ze kan wel heel hard gillen. Dat stel ik soms even uit: "Je mag straks verder gillen als we de bocht om zijn," dat werkt goed. Als ze zich ergens misdraagt, en dat gebeurt vrijwel nooit, pak ik haar op en gaan we weg. Ik vind dat ik bij zo'n jong kind zelf verantwoordelijk ben voor haar gedrag, of liever, voor de consequenties daarvan.
Jee, een heel verhaal. Ik modder maar wat aan, dat moge duidelijk zijn. Ik begrijp werkelijk niet hoe mijn moeder het deed met acht kinderen.
Groetjes
Massi

Hier 4 opvoedstijlen (linkje)

http://www.jmouders.nl/Nieuwsartikelpagina/MakkelijkerOpvoedenKijkNaarJeKind.htm

Dan kun je zelf kijken welke stijl je hebt. Ik heb nu weinig tijd, moet zoon in bed gaan leggen over 3 minuten, maar ik vermoed dat ik de helpende stijl heb. Wel gecombineerd met wat sturende elementen trouwens. Mijn uitgangspunten zijn dat 1. mijn spullen heel moeten blijven, 2. dat andere mensen niet overdreven veel overlast van mijn kinderen hoeven te hebben, 3. dat ik ook in mijn waarde wordt gelaten.

Massi

Dank je wel voor je uitgebreide antwoord.
Voor mij heeft de opvoedstijl veel te maken met het succes ervan, want bij uitblijven daarvan wordt het bijbrengen van dezelfde waarden/grenzen een heel ander verhaal dan als het terloops vanzelf blijft hangen. Voor je het weet zit je de hele dag te corrigeren. Dat is dus een worsteling waar ik mee zit.
Bijvoorbeeld dat beleefd zijn, zoon (bijna 6) bedankt en groet echt absoluut niet uit zichzelf. En zelfs vaak niet nadat ik hem er op wijs. En straf geven werkt hier ook averechts, wil ik zowiezo niet doen en al helemaal niet voor dit soort zaken, die ik liever uit eigen motivatie zie komen dan uit angst voor straf. Ik probeer dit onderwerp dan ook meer te benaderen als: ik geef het goede voorbeeld en hoop dat het voor zijn 18e in orde komt - bij mijzelf duurde het ook een hele tijd (voorzover inmiddels gelukt). Maar in de tussentijd heb ik dan dus wel een kind wat nu nog onbeleefd tegen anderen is en kan ik dus nauwelijks zeggen dat ik die 'grens' hanteer.
Ik zie opvoedstijl dus vooral als 'hoe ga je om met de onvermijdelijke problemen', neem je aan dat het vanzelf goed komt of niet? Geloof je in de goede wil van je kind? Zoek je samen naar oplossingen? Maar ik heb die link van Guinevere nog niet bekeken, ik ben benieuwd!

Grenzen

Ik weet niet of er een naam voor is, maar ik heb voor alle drie de kinderen, ongeacht hun karaktertjes dezelfde stijl.
Er zijn hele duidelijke, strak gehanteerde grenzen en tot die grenzen mag men naar eigen inzicht bewegen.
Voorbeelden van grenzen: Gegeten wordt aan tafel en iedereen blijft zitten totdat iedereen klaar is.
Als papa en mama iets vragen, gebeurt het ook.
Naar bed is naar bed (en dan mag er in bed dus nog best gelezen worden of gezongen)
Nee is nee, er wordt maximaal 2x gewaarschuwd, de derde keer is straf (hoek, strafbankje, ontzegging van privileges; al naar leeftijd), snoep en koek wordt gevraagd.
Er wordt altijd dank je wel en alsjeblieft gezegd.
Maar ze mogen dus wel door het huis rennen, verstoppertje spelen met de gordijnen, op keiharde muziek dansen, TV kijken
Zolang mijn spullen maar heel blijven en ze de rest geen pijn doen.
Jakiro

Asa, groeten

Nog even terugkomend op dat niet groeten door je zoon, Asa. Mijn zoon deed dat ook niet bepaald vanzelf.
Ik heb er een combinatie tussen dwingen (straf) en eigen motivatie van gemaakt, want ik vond het toch echt niet leuk als iemand riep: "Hoi Pietje!" en hij niet eens reageerde. Dan zei hij: "Ja, maar ik vind dat kind niet aardig, dus ik hoef niet te groeten" oid.
Dus ik heb eerst uitgebreid uitgelegd wat anderen van hem zouden denken als hij niet groette. Dan denken ze dat je geen leuk/aardig kind bent namelijk. Daarna heb ik hem verteld dat ik hem iedere keer dat ik hem erop zou betrappen niet te groeten, straf zou geven. En schoorvoetend, met wat hulp ("Heb je nu dag terug gezegd? Denk erom he!") is hij begonnen om (terug) te groeten. Niet al te uitbundig, maar alla. En nu is hij eraan gewend dus gaat het vanzelf. Ik vind dat niet al het gedrag uit eigen motivatie moet worden aangeleerd. Soms zijn de consequenties van het niet beoefenen van het gewenste gedrag zodanig dat het gewoon op een andere manier aangeleerd moet worden. Als je niemand groet van je sociaal gezien gewoon buiten de boot, dus dat moet je gewoon doen.

Guinevere

Hier doen wij dat toch anders. Wij wijzen de kinderen er wel op dat bepaald gedrag bepaalde gevolgen kan hebben, die het kind niet kan overzien. Bijvoorbeeld met groeten, maar bij onze dochter speelde bijvoorbeeld dat ze zich slordig kleedde als ze naar school (VO) ging. Ik heb haar toen uitgelegd, dat die slordige kleding een indruk kan wekken bij klasgenoten, waar ze de rest van haar schooltijd nog last van kan hebben.
Maar als ze willens en wetens dan toch kiest voor haar eigen koers, zou ik nooit straffen.
Dus als mijn kinderen niet willen groeten, leg ik de consequenties uit (mensen vinden je niet aardig, je valt sociaal buiten de boot), als ze het dan nog niet willen, mogen ze het zelf weten. Ze mogen best buitenbeentjes zijn, vind ik helemaal niet erg, als het hun eigen keuze maar is.

Als ik mijn kinderen al iets hebben kunnen bijbrengen

is dat hopelijk een goed gevoel van eigenwaarde. Op mijn leeftijd heb je gewoon té veel mensen gezien die onzeker zijn, zichzelf minder vinden dan een ander, etc.etc. Dat wil niet zeggen dat mijn kinderen van zichzelf overtuigde arrogante schepsels zijn (denk ik), maar dat ze redelijk zelfverzekerd in het leven staan. Ze mogen er zijn.

Tirza

Tirza

Heel herkenbaar,dat is ook een doel van mijn opvoeding,je mag er zijn,je bent goed zoals je bent.Ik vind dat heel,heel belangrijk.
Groetjes,Bastet

Tirza

Dat probeer ik ook,maar het lukt me niet.Mijn dochter is 14 en heeft al menige sovatraining gehad,om zekerder te worden.Ik denk dat ze er nu wel is.Heerlijk dat je kinderen zelfverzekerd in het leven staan.

Pippin

Ja maar Pippin, ik zei toch al dat ik een helpende opvoedstijl met sturende trekjes hanteer? En ik heb nu eenmaal een zoon die soms over een bepaalde drempel heengeduwd moet worden. Als ie er dan overheen is, gaat het bijna altijd erg goed. Sommige dingen gaat ie nou eenmaal niet uit zichzelf doen. Overigens had ie het in dit voorbeeld van het groeten érg snel in de gaten. De "straf" hield trouwens indirect verband met het vergrijp (Als jij X niet wilt groeten, dan kun je ook niet met X spelen).

Geen echte stijl

Ik heb niet een echte opvoedingsstijl. Ik probeer wel consequent te zijn. Ik kan ook best streng zijn. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen beleefd en netjes zijn. Ik geef ook zeker wel straf als ze zich niet netjes gedragen.

Ik praat wel veel met mijn kinderen over van alles. Als ik boos ben geweest of als er iets is gebeurd dan praat ik daar na afloop altijd over. Ik vind het belangrijk dat ze leren om inzicht te hebben in hun gedrag. Ik wil ook dat ze uiteindelijk een intrinsieke motivatie hebben voor hun gedrag.

Als ik mijn manier van opvoeden vergelijk met die van mijn ouders zijn er wel een aantal verschillen. Mijn ouders waren heel streng maar we hadden wel heel veel vrijheid. Mijn moeder praatte eigenlijk nooit met ons als we iets gedaan hadden om uit te leggen waarom dat niet mocht. we kregen wel gelijk straf. Wel had mijn moeder heel veel vertrouwen in ons en in de buitenwereld. We hadden heel veel vrijheid en al jong heel veel verantwoordelijkheid. We mochten overal zelf heen vanaf toen we klein waren. Mijn moeder had heel veel vertrouwen dat het uiteindelijk wel goed zou komen.

Ik ben bezorgder dan mijn moeder was en denk veel meer na over de consequenties van mijn opvoeding en van bepaald gedrag. Ik weet eigenlijk niet of dat juist goed is. Ik bewonder in mijn moeder heel erg haar onbezorgde houding en haar volkomen vertrouwen op God dat alles wel goed zal komen. Het voordeel van mijn houding is dat ik meer met mijn kinderen praat en mijn kinderen ook beter ken en dat mijn kinderen hopelijk meer inzicht hebben in hun gedrag dan ik op die leeftijd had.

Ik ben wel minder streng dan mijn ouders die erg autoritair waren. Toch ben ik in veel opzichten ook wel streng. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen bescheiden en beleefd zijn en dat ze hun verantwoordelijkheid nemen voor hun zelf en voor hun omgeving. Ik kan dus best wel streng zijn en geef ook wel straf.

Daarnaast krijgen mijn kinderen materieel wel veel en doe ik ook veel dingen met ze. Ze mogen ook best veel maar alleen als ze er netjes om vragen. Ik ben heel soepel met dingen als bedtijden, uitjes, logeerpartijtjes en daar heb ik ook geen echte regels voor. Er kan en mag hier altijd heel veel.

Mijn kinderen hebben wel veel minder vrijheid dan ik had en ze hoeven ook minder verantwoordelijkheid te dragen.

Guinevere

Ja, ik snap het wel hoor. Maar mijn kinderen groetten vriendjes wel altijd al uit zichzelf. Bij vage klasgenootjes vertikken ze het soms, en dat mag dan best van mij.
Ik heb het stukje gelezen. Wij hebben een helpende stijl met zorgende trekjes, dus dat ligt dan weer net wat anders .
Ik ben het heel erg met Tirza eens. Ik ken zoveel onzekere mensen van mijn leeftijd, dat ik graag wil dat mijn kinderen zelfbewust en zelfverzekerd in het leven leren te staan. Daar past dan in mijn ogen bij, dat ze zelf mogen kiezen in hoeverre ze deelnemen in het sociale toneelstukje dat we elke dag opvoeren met z'n allen.

Opvoeding

Ik blijf het moeilijk vinden.Als ik de tijd terug kon draaien zou ik mijn dochter heel anders opgevoed hebben.
Mijn dochter heeft altijd graag gedeeld,vond het heel belangrijk dat andere haar aardig vonden en ik vond dat natuurlijk mooie eigenschappen met als resultaat dat kinderen over haar heen zijn gaan lopen,misbruik van haar hebben gemaakt en dat ze vaak verdrietig is ,omdat tegenwooordig kinderen toch eerst aan hun zelf denken.Ik weet b.v nog dat ik met mijn dochter zat te wachten tot haar sova training begon en ze een tekening zat te maken,een ander kind vroeg een papiertje en of ze mee mocht kleuren met haar kleurtjes,mijn dochter antwoordde dat ze dat niet wilde.Ik was verrast,vond het niet aardig en wilde er net iets van zeggen,tot een andere ouder zei,"nee,dit doet ze goed,daarom ben je hier.Het zijn haar kleurtjes."Daar ben ik nu bewuster mee bezig,ik moet mijn kinderen echt leren voor zichzelf te kiezen.
Ook met groeten,natuurlijk is het wel aardig als iemand je groet ,dat je dan terug groet.Maar een kind mag toch ook wel laten blijken dat hij iemand niet aardig vind?Dat doe je als volwassene toch ook?Ik groet echt niet iedereen ,hoor.als ik iemand niet mag ,ga ik echt niet groeten.Mijn kinderen vinden dat je tegen iedereen aardig moet zijn,dus als ze gepest worden,uitgescholden,uitgelachen,maakt niet uit en diegene komt even later weer vrolijk aardig doen is alles vergeten.Dat kan toch ook niet.
Mijn kinderen zijn beleefd en aardig uit zichzelf,dat hoef ik ze niet te leren.Mijn dochter heeft echt nog leiding nodig,ik kan haar met 14 nog echt niet loslaten.Ik ben voor haar nog een sturende en helpende moeder.Na een paar nare ervaringen weet ze, dat ze dat nog nodig heeft en is ze daar dankbaar voor.
Ze mag wel haar eigen keuzes maken,ze is een gevoelskind en soms moet ik op haar vertrouwen.Ze heeft al een jaar verkering met een wat oudere jongen.Dat heeft de nodige problemen gegeven hier thuis,vrij normaal denk ik,maar nu, na een jaar , ben ik blij dat ik haar de vrijheid heb gegeven haar gevoel te volgen.
Mijn zoon is een zorgenkindje,hij reageert soms anders en erg gefrustreerd en boos,maar dat wil niet zeggen dat ik alles van hem accepteer.Hij mag tegen mij schelden,maar niet met ziektes.Hij mag even tegen m'n stoel schoppen,maar niet tegen mij.Hij mag zich niet op zus af reageren.Hem moet ik ook leren,niet alles te accepteren van andere.Dat als iets niet zijn probleem is ,dat hij er buiten blijft.Ik geef hem wel veiligheid en ruimte.Hij mag bij ons op de kamer slapen.Ik wil graag dat hij aan tefel blijft zitten,maar als hem dat niet lukt,krijgt hij geen straf ofzo.Ik ben niet voor straffen,maar van praten.Maar dat lukt niet altijd.
Ach,eigenlijk modderen we maar wat aan.

Groeten

Ik vind het wel heel belangrijk dat mijn kinderen anderen groeten. Ook mensen die ze niet zo aardig vinden. Ik zou ook boos worden als ze expres iemand niet dag zouden zeggen. Dan zou ik ze niet gelijk straf geven maar er wel met hun over praten. Als ik hun zou uitleggen waarom het belangrijk is om andere mensen te groeten dan zouden ze dat daarna wel doen. Ik leg er altijd veel nadruk op dat ze andere mensen moeten behandelen zoals ze zelf ook behandeld willen worden.

Ik leg hun uit dat zelfs als je mensen niet zo heel aardig vind je wel aardig tegen hun moet doen. Als mensen hun pesten dan is het anders natuurlijk. Als iemand je bewust kwets of onaardig is dan hoef je ook niet aardig terug te doen.

Ik vind het echter wel heel belangrijk dat ze zich sociaal opstellen, delen met anderen en aardig zijn. Ook als anderen dat niet altijd tegen hun zijn.

Guinevere

Ik geloof dat mijn voorkeur dan inderdaad naar Pippins aanpak gaat, ik wil daar liever niet voor straffen. Ik ben ook erg blij dat mijn ouders dat bij mij ook niet deden (voor dit soort dingen helemaal niet, en voor andere zaken ook hoogst zelden). Maar... natuurlijk hangt het weer eens ook van het kind af, want bij jullie is het wel heel handig dat je zoon op die manier over een drempel wordt geholpen en dat het daarna ook blijft hangen.
Dat vond ik ook erg goed aan jouw link die ik inmiddels gelezen heb: dat het van het kind zou moeten afhangen volgens de deskundige. Dat zeggen ze haast nooit, meestal is er maar een stijl de juiste voor alle ouders en kinderen. Ik kon alleen niet de test doen dus ik weet niet wat voor ouder ik ben. Ik gok helpend/zorgend.
Alhoewel... dat is mijn streven, om een coachende ouder te zijn die de eigenwaarde van de kinderen, net als Tirza en Bastet, heel belangrijk vindt.
Maar... in de praktijk heb ik een lui en autoritair karakter waarmee ik het liefst alleen maar de hele dag vanachter de oranje paginaatjes zou roepen 'hou je mond! Doe dat niet! Ga NU je kamer opruimen!'.
Dus het is voor mij nog steeds de vraag of je de ouder bent die je denkt te zijn. Wat mij een goed idee lijkt: een OO-test die al je draadjesbijdrages door een molen haalt en daar een labeltje aan hangt .

Geen bepaalde opvoedingstijl, wel voorbereiding op "later"

"Als papa en mama iets vragen, gebeurt het ook."
Als je wat vraagt, dan mag je toch ook weigeren?
Ze weten wel wat er van hun verwacht wordt. Boodschappen naar boven sjouwen, vuilnis naar beneden brengen, afwassen, stofzuigen/dweilen, helpen bij het eten koken en hun boel achter zich opruimen hoort er ook bij.
In tegenstelling tot de regels van mijn vrienden mogen die van mij wel onbelemmerd computeren en tv-kijken. Vooral in het weekend, wanneer wij ontladen van school/werk en ons weer moeten opladen voor de werkweek. Als zij het computeren en tv-kijken zat zijn dan doen ze wel wat anders.
En verder probeer ik hun de gangbare omgangsvormen bij te brengen, zoals respect of iemand anders in de waarde laten (als dit als basis thuis op elkaar wordt geleerd ben je al een heel eind), egoistisch gedrag wordt hier niet getolereerd en elkaar uitlachen of minachten ook niet. Dus pesterijen accepteer ik niet. Ook vind ik eigenwaarde heel belangrijk (ga DAT niet doen omdat een ander DAT ook doet of als een ander DAT KAPSEL/KLEDING/MUZIEK/GERECHT etc.,etc. niets vindt
dan is het toch echt zijn probleem). Ook hebben ze geleerd dat ze van hun hart geen moordkuil moeten maken. Ook kunnen ze mij altijd vragen stellen over actuele onderwerpen of waar ze zich mee bezig houden. Praktisch alles is hier bespreekbaar. Ik merk daardoor dat mijn kinderen met bijna alles zonder schroom bij mij terecht kunnen komen. En dat is heel belangrijk!Communiceren staat bij ons hoog in het vaandel!
Kortom, ze leren hier als basis hoe ze in hun volwassen leven in bepaalde situaties moeten handelen.

Asa

Het succes van je opvoedstijl kun je toch pas achteraf bezien? Mijn moeder dacht dat al haar opmerkingen over beleefdheid, zelfgemaakte rommel opruimen e.d. min of meer naadloos het ene oor en het andere oor uitgingen bij haar kroost - tot we regelmatig ergens gingen logeren. Ze kreeg complimenten over haar keurige kroost en realiseerde zich dat we wel degelijk wisten hoe het moest. Dat was voor haar voldoende.
Nog iets wat mijn moeder sterk had en waar ik nu nog helemaal achter sta (maar mijn dochter is heel jong): laat ze alles maar naar huis meenemen. Dus liever thuis een driftbui dan op school, liever thuis met vage vrienden hangen dan op straat en ga zo maar door. Mijn moeder zag veel door de vingers omdat ze zo graag een oogje in het zeil hield.
Anyway, wij zijn hier pas net begonnen met opvoeden en ik ben wel benieuwd hoe we het eraf zullen brengen. Hier werkt de 'liefdevolle verwaarlozing' trouwens tot nu toe uitstekend. Zo lang dochter een beetje zelf kan uitmaken wat ze doet en op eigen houtje mag rondscharrelen, gaat het veel beter dan dat wij er constant bovenop zitten. Ook eet ze beter en gevarieerder als wij het idee loslaten dat ze per dag dit, dat, zus en ook nog zo moet binnenkrijgen.
Groetjes
Massi