Was ik maar geen moeder

Ach, dat is ook niet makkelijk.
Wees lief voor jezelf.
Zijn er niet meer opvangsmogelijkheden voor je kinderen, zodat jij ook eens een dag iets voor jezelf kunt doen? 

lijkt mij dat je misschien hulp moet zoeken bij een psychologe of iets in die richting..? 33% van de tijd heb je ze niet.. dus het is niet 24/7 aan staan. Wat doe je in die vrije tijd? 
Kunnen je kinderen extra naar een bso bijv zodat je iets meer vrije handen hebt? Het zal best zwaar zijn om een kind op te voeden met een syndroom, natuurlijk niet te vergelijken met een “gezond kind”. Misschien kan je pgb uren krijgen zodat iemand extra eens wat met hem kan doen?

Hi Gaby, wat rot dat je het moederschap zo zwaar vind. Leg je de lat ook niet te hoog voor jezelf? Is het alleen het moederschap of is er meer in je leven dat je zwaar ervaart?

Hoe ziet je week eruit? Hoeveel dagen werk je? Op welke dagen heb je de kinderen? Heb je ook momenten echt voor jezelf of werk je op de dagen dat je de kinderen niet hebt?

Ik lees ook dat je de kindjes niet vijf dagen per week naar de opvang wil laten gaan. Gaan ze helemaal niet of wel een paar dagen? Wat staat je zo tegen aan de opvang?

Haal je voldoening uit je werk? Of heb je het gevoel dat je beperkt wordt in je werk door de kinderen? En zou dat beter worden als je kinderen toch meer naar de opvang gaan?

Mijn situatie is niet te vergelijken. Maar ik merk wel eens dat ik na een vakantie heel blij kan zijn als dochter weer naar de opvang gaat en ik weer aan het werk ga. Ik hou zielsveel van mijn dochter en het moederschap, maar ik heb wel balans nodig in mijn leven. Naast moeder, ben ik ook gewoon nog partner, collega en vriendin. Heb jij misschien niet veel te veel ingezet op de rol van moeder?

Ik raad je aan eens te gaan praten met de praktijk ondersteuner van de huisarts. Om te zien waar dit gevoel vandaan komt en hoe je wat meer lucht voor jezelf kan creëren.

Ik ben (meestal 😉) wel blij dat ik moeder ben maar vind het ook zwaar. Ik ben ook alleenstaande ouder, vanaf dat mijn jongste nog een baby was, met een ‘klassieke’ omgangsregeling (weekend in twee weken bij vader) en zowel mijn kinderen als ik hebben AD(H)D. Bij ons was het in de basisschooltijd nog behoorlijk goed in balans, wel wat eigenaardigheden en begeleiding maar dat kon ik bolwerken. Dat was echt een fijne tijd. Maar met de puberteit begon hier het gedonder: chaos, grillen, onstuurbaar, geschreeuw, woede, wanhoop etc. Ik schat in dat het bij jou nu al zo gaat. Ik denk daarom dat er niks anders opzit dan bij je ambulant hulpverlener aan te geven dat er meer hulp moet komen en ook bij de contactpersoon van de gemeente en/of bij de huisarts. Daar komt bij dat vader net zo verantwoordelijk is voor ook zijn kinderen en dat je een terloopse ‘geen zin in, geen tijd voor want ooit zo afgesproken’ niet zomaar hoeft te accepteren. De omstandigheden zijn veranderd. Het is te zwaar voor jou alleen. Hij is de vader en dus mee verantwoordelijk voor een goede situatie voor zijn kinderen. Probeer hem als verantwoordelijke ouder aan tafel te krijgen bij gesprekken over ‘hoe nu verder?’. Laat indien nodig de contactpersoon van de gemeente een uitnodiging sturen. Hij moet aan de bak. Ook als hij erbij blijft dat ze niet langer/vaker bij hem kunnen zijn, moet hij meedenken over (andere) oplossingen. Zo gemakkelijk komt hij er niet vanaf! 
Je moet nog een hele tijd. Ze zijn nog jong. Laat het niet aanslepen anders ga je er zelf aan onderdoor. Dat is geen goede opoffering! Ook voor je kinderen is dat geen goede zaak want het zal hun leefklimaat op de duur sterk verslechteren als jij op je tandvlees blijft lopen en uiteindelijk totaal burn out raakt. Vraag (meer) hulp! Het is heel normaal dat je die nodig hebt!

Misschien weet de ambulant begeleider wel waar je terecht kunt om je verhaal kwijt te kunnen? Er zullen vast wel praatgroepen zijn of een forum waar je herkenning zult vinden. 

Het is hartverscheurend als je, ondanks parttime werken, de zorg voor je kind niet meer aankunt en dat vader het ook niet kan, of wil. 



Jij mag -net als zijn vader- besluiten dat het teveel zorg is voor jou. Samen lukt het jullie dus niet om voor hem te zorgen en je leven in balans te houden. Je wilt immers ook nog werken en ontspannen, je wilt voor jezelf zorgen dus! 

Jij bent onderdeel van dit gezamenlijke ouderschap maar jij hoeft niet alle gaten dicht te lopen die er vallen.

Zoek hulp. Er zijn logeerhuizen bijvoorbeeld. Zoek contact met je wijkcoach en zorg dat je zelf overeind blijft. Niemand gaat zo goed voor je kind zorgen zoals jij maar dat moet je gaan accepteren want nog even en dat ben jij ook helemaal opgebrand. 

Je hebt nog een kind. Heeft jouw dochter van 5 ook last van zijn gedrag? Denk ook aan haar.

Als jij omvalt, kun je ook niet meer voor ze zorgen hè. En ik zeg dit allemaal niet zomaar, ik heb in dezelfde situatie gezeten. 

Onthoud goed dat dit niet alleen een moeder-kind relatie is maar dat je tevens mantelzorger bent voor een kind met een beperking. En daar zitten grenzen aan. Niet aan jouw liefde, wel aan de mantelzorg.

Maar het mag ook gezegd worden dat het gewoon zwaar is een kind met die diagnose te hebben lijkt me. Misschien aansluiten bij een vereniging van ouders van een kind met KLinefelter?

Ik ben sinds ruim twee jaar alleenstaande moeder, mijn man overleed toen de kinderen 9 en 11 waren. Ik vind het loeizwaar en heb er absoluut hulp bij nodig. Van familie, psychologen, ouder-kind-adviseurs en vrienden.
Spijt van het moederschap heb ik niet, maar het is zwaar - zeker nu school al 2 jaar geen stabiliteit biedt.

Wees mild naar jezelf, en vooral: vraag om hulp. Ga eens naar het ouder-kind-team bij jou in de buurt, of naar je huisarts, en bespreek waar je tegenaan loopt.
Praatgroepen ken ik niet, maar die kunnen we hier ook beginnen…

Als je je zo zou voelen over je werk, zoals je je nu voelt over het moederschap, dan klinken de adviezen vrij unaniem; je hebt misschien wel een burn-out, houd even pas op de plaats, zoek hulp voor jezelf om te leren omgaan met wat er allemaal in je omgaat en te accepteren dat dit is wat het is. En ga leren hoe dingen slimmer kunnen en jezelf af te vragen of je de slimme dingen doet. 
ALs het gaat om moeder zijn, is dat ineens nog lastiger. Want dan voelt het nóg meer als een taboe of als falen. Een burn-out van het zorgen voor je kind- dat klinkt voor sommige best raar en alsof dat niet nodig is.  Terwijl het daar eigenlijk wel heel erg op lijkt. Je bent doodmoe van alles wat er komt kijken met het leven met een zoon met een extra dikke handleiding. En dat is niet raar en wel heel verdrietig.

 Wat voor jou nu wel de oplossing is, dat weet ik niet. Er zijn best wel wat suggesties gedaan in dit topic. Maar een begin kan zeker zijn bij zowel de ambulant begeleider, het wijkteam en de huisarts aangeven dat dit niet meer voor jou te doen is. Dat het verder gaat dan alleen ‘hoe ga ik om met mijn kind’, maar ook gaat over ‘hoe blijf ik zelf op de been’. Dat kan betekenen dat vader meer gaat doen, of anderen in moeten springen.  Maar vraag alsjeblieft nu al meer hulp, want zowel jij als je twee kinderen zijn het waard dat je rechtop blijft. 

Ben ik nog een keer. Ik sloeg nog aan op deze: “Ik heb ambulante begeleiding thuis voor tips met opvoeden, maar dat helpt me niet van dit gevoel af.”

Wat MRI ook zegt: erken jij zelf en krijg jij erkenning voor het feit dat jouw kind met Klinefelter (waarschijnlijk, want je schrijft er niet veel over) heel veel van jou vraagt, meer dan een kind zonder autisme, adhd, emotieregulatieproblemen en weinig sociaal-emotionele vaardigheden van zijn of haar moeder vraagt? Dat is niet verwijtbaar: je kind kan er niks aan doen. Maar jij ook niet. Dit is met betere opvoedvaardigheden niet zomaar gefixt. Als jouw kind flinke gedragsproblemen (?) heeft, is het geen wonder dat alleen ambulante begeleiding met ‘tips voor opvoeden’ jou niet voldoende ondersteuning biedt. Je hebt dan gewoon een heel pittige opdracht en daarbij is opvoedondersteuning fijn maar niet afdoende. Die begeleider zou jou hierin moeten bevestigen. Maar sommige van die hulpverleners lijken juist de kunst te verstaan jou het gevoel dat als jij maar zus of zo zou doen, het allemaal niet zo zwaar zou hoeven zijn. Als dat aan de hand zou zijn, want weten doe ik dat natuurlijk niet, wil ik je op het hart drukken: Het komt in de basis niet door jou dat het zo zwaar is. Het is geen zwakte. Prima functionerende moeders zouden het met jouw kind(eren), in jouw situatie waarschijnlijk ook zwaar hebben, aan zichzelf twijfelen en een deel van hun levensvreugde verliezen. Dus laat op zijn minst dat idee los, als je dat hebt, dat jij het niet goed genoeg doet.

Ik weet niet meer hoe lang het geleden is maar misschien wel 10 jaar. Toen stond er eens een artikel in de Libelle over spijt hebben dat je aan kinderen bent begonnen. Op dit onderwerp rust nog steeds een taboe want wie komt er eerlijk voor uit dat als ze het van te voren geweten hadden ze er nooit aan begonnen waren. Zowel moeders als vaders. Er waren veel reacties in dat artikel en allemaal anoniem. Ik ben zelf moeder en daar ben ik heel blij mee. Het was mijn allergrootste wens en heb zelf nooit spijt gehad . Wel veel verdriet gehad dat er nooit een tweede kind is gekomen. Ik wil hiermee zeggen, je bent lang niet de enige die er zo over denkt.

Vriendin en een collega vroeger, eerste alleenstaand en volgende daar is veel problematiek thuis, bij beiden gaan de kinderen nu om het weekend naar een pleeggezin.  Dat geeft broodnodige lucht en is ook fijn voor de kinderen

zoek hulp!! Ga naar je huisarts of opvoedingsondersteuning 

andere verdeling van zorg voor de kinderen

Nu zorg je 2/3 van de tijd voor beide kinderen op dezelfde dagen.
Zou je meer energie hebben als je niet tegelijk voor hen hoefde te zorgen maar nog wel bij die 2/3 van de tijd houdt? 
Denk bv aan je zoon een deel van week bij vader terwijl jij met meer rust in je lijf voor dochter zorgt en leuke dingen kan ondernemen. De week erop omgekeerd. Dus dochter deel van week bij vader en jij alle tijd om de aandacht aan zoon te geven zonder ook met dochter rekening te moeten houden.  De lege week, zonder zorg, valt  wel weg, maar de taak als ouder is zo minder stressvol waardoor je meer kan genieten van je kinderen.
Dit houdt in dat vader wel meer dagen heeft die staan in teken van zorg, maar dat ook die zorg minder intens is omdat hij ze dan niet allebei tegelijk heeft. Mogelijk voor zowel jou, als voor vader,  wel beter zo, want zo kunnen jullie beiden je meer op elk kind richten zonder steeds ervoor te waken dat de zoon te veel prikkels ervaart. Indien hij de voordeel er niet van inziet, kan je een ‘proeftijd’ opperen.

Vaak heb je meer aan een praatgroep met ‘lotgenoten’ dan bezoek ambulante begeleiders. Het praat gemakkelijker omdat ze hetzelfde ervaren. Ze hebben geleerd van ‘missers’ en van pluspunten. Hun ervaringen kunnen ook handige tips voor jou opleveren. Je voelt je er ook minder eenzaam.

Zelf heb ik veel baat aan mindfulnesstraining. Want aannames doen en oordelen vellen over jezelf of je dierbaren zijn zo funest en vreten de energie uit je lijf. De training helpt bij het meer lief zijn voor jezelf.