Waarom willen mannen vader worden?

om dezelfde redenen als dat vrouwen moeder willen worden. Een oerbehoefte die vaak niet met reden te verklaren is.

Maar stel je begrijpt hem, wat dan? Wil jij dan opeens wel kinderen? Lost dat jullie verschil aan wens/behoefte op dit gebied op?

Waarom denk je dat voor een man er andere redenen moeten zijn dan voor een vrouw om kinderen te willen? Die redenen zijn toch niet geslachtsgebonden? Ik heb in ieder geval niet het idee dat vrouwen om reden A een kind willen en mannen om reden B. Wel denk ik dat de redenen soms erg complex kunnen zijn en van persoon tot persoon verschillen. Dus als andere mannen hier reden A, C en F geven betekend dat niet dat dat voor je man ook zo is. En niet alle redenen zijn altijd goed onder woorden te brengen, tenminste voor mij ligt dat zo. Ik kan niet onder woorden brengen waarom ik kinderen wilde, het was vooral een gevoel.

En gelukkig hoef je niet veel meer op te geven dan je partner. Tegenwoordig tenminste en de zwangerschap uitgezonderd. Als jij 5 dagen wil blijven werken en je partner 3 is dat helemaal prima, als jullie er maar gelukkig mee zijn. (Niet dat ik vind dat je kinderen moet willen hoor, jou keuze. Ik bedoel als je kinderen wilt en krijgt hoef je als vrouw tegenwoordig niet perse minder te gaan werken ed). Mijn partner heeft heel veel opgegeven voor de kinderen en zorgt meer dan ik, nu is dat ook noodgeboren omdat ik op dit moment volledig ziek uitgevallen ben (en al jaren, herstel van enig niveau zal ook nog jaren kosten). Ik denk dat als ik niet ziek geworden was we beide even veel zouden werken en even veel zouden zorgen. Nu liggen vrijwel alle praktische zorgen bij hem en doe ik de 3e shift (het organiseren, het bedenken, zorgen dat er kleren gekocht worden in de juiste maat, bellen voor een afspraak in het ziekenhuis voor een kind ed). Ik bedenk dus dat balletles misschien leuk is voor kind en regel een proefles, hij brengt en haalt, ik bestel balletkleding, hij wast ze en legt ze klaar voor de les.

Maxan32 schreef op 27-02-2023 om 20:36:

[..]

Ik zei niet dat ik niet wil. Mijn wens is veel minder groot en nu nog niet aanwezig. Er zijn ook een aantal gebeurtenissen in de familie geweest waardoor mijn eigen mentale gezondheid ook even op nummer 1 stonden.

Je komt gewoon niet heel erg positief over over het moederschap en kinderen hebben. Daardoor kreeg ik dat gevoel en dat kan lastig zijn als je man wel heel graag wil. 

nageslacht voortbrengen is ook bij mannen gewoon een evolutionair geprogrammeerde behoefte.

Wij hebben een fertiliteitstraject doorlopen en ik heb deze vraag zowel mezelf als man voorgelegd. Een "echte" reden konden wij allebei niet noemen, dus noem het inderdaad maar oerdrift. De biologische drang om je genen door te geven, zoiets. Man en ik hebben beide veel moeten doorstaan totdat ik uiteindelijk zwanger raakte. Bij alle miskramen heeft hij heel veel op zich genomen, omdat hij de fysieke pijn en ongemakken niet had, maar verder leed hij evenveel. Hij heeft ook veel in zijn leven aangepast voor een betere zaadkwaliteit, denk aan los ondergoed dat hij eigenlijk niet prettig vond zitten, veel meer sporten, anders eten en supplementen genomen... Toen ik aan het begin van deze zwangerschap ziek werd, heeft hij alles qua huishouden etc op zich genomen, deels natuurlijk om mij te ontlasten, maar ook vanuit het idee: zij heeft het zwaar, dan ik ook maar. En inderdaad, hij klaagt nooit over het stofzuigen, wc's schoonmaken oid. Hij taxiet me overal naartoe en is extreem zorgzaam. Dus ik durf wel te zeggen dat hij zeker wel betrokken is (misschien meer dan gemiddeld, dat weet ik niet) en zich flink met de zwangerschap bemoeit, op een positieve manier. Hij bereidt zich ook zelfstandig voor op de bevalling, in de zin van uitzoeken wat hij dan en/of nu al kan doen om het voor mij makkelijker/prettiger te maken. En ik intussen maar klagen over al m'n fysieke klachten... Ik heb duidelijk een goede vent getrouwd.

Toevoeging: man wil ook minder gaan werken na de bevalling. En direct vanaf de bevalling een aantal weken verlof, en vanaf mijn verlof wil hij zo veel mogelijk thuiswerken om tussendoor mij te kunnen ondersteunen (en dichtbij zijn voor het geval het begint).

Ik denk dat er zowel voor mannen als vrouwen soortgelijke overwegingen zijn. Voor sommige mannen speelt het “zaad verspreidden”, maar dat zijn vaak niet de mannen die een kind willen in een monogame relatie. Voor het merendeel van de mannen zullen er andere redenen aan ten grondslag liggen, het starten van een gezin maar voor anderen ook de oerdrift om je voort te planten en je nageslacht op te zien groeien. 
Overigens denk ik niet dat je per se een hele sterke kinderwens hoeft te hebben of je motieven heel helder moet kunnen verwoorden. Ik heb hem zelf in ieder geval nooit zo erg sterk gevoeld. Wel zag ik mijzelf niet kinderloos blijven en voor een vrouw is er dan wel een bepaalde leeftijd waarop je daar over na moet denken (voor de meeste mannen overigens ook).

Vooropgesteld, ik ben nooit een van die vrouwen geweest wiens droom het was om moeder te worden. Ik wilde dan ook niet een kind, ik wilde een kind met hem. Dat was wel een essentieel onderdeel. Nu vind ik het moederschap veel leuker dan ik ooit vantevoren had gedacht.

De reden voor hem was omdat het hem leuk leek. Zo simpel was het, voor ons beiden eigenlijk. Ons leven was samen altijd al vol plezier - we ondernemen graag dingen, zijn er eigenlijk altijd op uit, zwemmen/gamehal/winkelen/spelletjes spelen/uiteten maar ook sportieve dingen met de honden. We hadden altijd al mega veel lol met z'n 2en en het leek ons dat we hele leuke ouders zouden zijn en wilden ons warme gezellige leven graag delen met een kleintje. Daarnaast hadden we ook alles goed op orde voor een baby: lange stabiele relatie, ruim huis, goede baan, gezonde financiën.
Dochter is inmiddels 1.5 jaar en het leven is ook echt heel erg leuk nog steeds. Tuurlijk, sommige dingen gaan niet meer (zo hadden wij eerst een Pathe pas bijv) maar we hebben nog steeds mega lol in de indoor speelhal met haar (racen door de tunnels) of op de schaatsbaan. Hij weet ook de meest gewone en saaie dingen leuk te maken, hij zit altijd te geinen en keten met haar, ze schatert het uit om hem en ze zijn echt 2 handen op 1 buik. Ze heeft zijn humor dus hoe klein ze ook is, ze haalt nu al regelmatig grapjes uit en ligt dan helemaal in een deuk om zichzelf. Hij is een hele leuke liefdevolle vader.

Wat betreft je lijf, tja dat klopt wel, ik was altijd zeer sportief en heb qua conditie moeten inleveren. Maar ben nu wel ook hoogzwanger van nr 2. Wat betreft de zorg zie ik dat niet zo, onze zorg voor haar is echt 50/50 verdeeld. Anders had ik ook nul interesse in moederschap gehad trouwens.

Als jij geen kinderen wil, is dat trouwens een prima valide reden he. Ik stond er bij nummer 2 heel anders in omdat ik nu wist hoe geweldig ik ouderschap vond, maar als het ons niet gegund was geweest bij nr 1, zouden wij toendertijd nooit een medisch traject in zijn gegaan. En ik weet zeker dat we dan ook nog steeds gelukkig zouden zijn, ons leven was toen ook heel fijn.

Om je vraag te beantwoorden het kunnen heel veel redenen zijn (zowel voor mannen als vrouwen). Jezelf in een kind kunnen herkennen. Je bloedlijn voortzetten. De liefde bezegelen. Je partner graag als vader/moeder zien. Kinderen leuk vinden. Ouders opa en oma maken. Vanuit sociale druk. Etc.

De vraag is vooral wil/kun jij aan zijn wens te gemoed komen. Daarvoor moet je onderzoeken of er bij jou ook een wens is. Of de bezwaren die je nu hebt misschien koud water vrees zijn of dat je er echt spijt van gaat krijgen.

Overigens hoeft het echt niet zo te zijn dat de moeder het grootste aandeel heeft. Natuurlijk kan alleen de vrouw zwanger worden en bevallen en dat moet je niet onderschatten. Ik vind dat deel echt negen maanden zelf opoffering en zou dat ook liever aan de man overlaten.

Maar daarna heb je keuzes. Je mag besluiten geen borstvoeding te geven waardoor je man de voedingen op zich kan nemen. De man kan bovendien bijna evenveel verlof opnemen als de vrouw na de bevalling dus dat kun je echt samen doen. Als jij fulltime wil blijven werken houd niemand je tegen. Maak afspraken met de kinderopvang dat ze eerst je man bellen en dan ben jij ook niet degene die altijd met ziek kind thuis komt te zitten.

Verder raad ik je aan eens kritisch naar de inbreng van je partner te kijken in jullie huidige relatie. Doet hij veel in het huishouden of moet je hem daartoe aanzetten? Is hij verzorgend richting jou of verzorg jij hem? Als hij niet zorgzaam en initiatief rijk is dan zou ik er zeker niet aan beginnen want dan komt het op jouw schouders terecht. 

De beweegredenen van je man zouden los moeten staan van die van jou. Het lijkt erop dat je hem wilt begrijpen in een poging om jouw mening te veranderen. Dat je graag kinderen zou willen willen terwijl je ze niet wilt.

Als je geen kinderen wilt dan wil je ze niet. Jammer voor je man maar je moet er zelf echt achter staan.