Waar ben jij je ouders dankbaar voor?

Dorzetten bij tegenslag. En dat was er veel.

Eerst sparen voor je uitgeeft

Mijn ouders stonden altijd voor mij klaar. Ik ben ook blij dat ik geen strenge opvoeding heb gehad en veel vrijheid kreeg. Ook dankbaar dat ik op hun kosten mijn rijbewijs heb mogen halen. Daar had ik zelf het geld niet voor toen ik 18 was. Ook blij dat ik nooit kostgeld heb hoeven te betalen. 

Ondanks lastige dingen in onze jeugd heb ik toch ook een liefdevolle jeugd gehad, waarin we mochten zijn wie we waren. Geen streng keurslijf waaraan we moesten voldoen. We mochten onze eigen keuzes maken. Een beetje een huishouden van Jan Steen.

Met name met mijn moeder kon ik praten over van alles zonder dat er een oordeel was. En ze was altijd echt geïnteresseerd door veel vragen te stellen over studie en werk. Ze liet ons erg los: dat had ook zijn nadelen, maar ze heeft ons ook nooit verantwoordelijk gemaakt voor haar welzijn of bijvoorbeeld mantelzorg. Ze is erg zelfstandig en is daarin een voorbeeld geweest.

Mijn vader heeft mij de liefde voor kunst en design bijgebracht, creativiteit en humor.

In onze jonge jaren kon en mocht alles, ook al hadden we geen cent te makken. Het was bij ons altijd de zoete inval en we hebben mooie vakanties gehad. Vooral mijn moeder was heel goed met geld (besparen) waardoor we dus toch veel konden. Nooit echt gemerkt dat het schrapen was. Wel waren 2ehands kleren heel gewoon, en sokken als cadeau met Sinterklaas . Maar ik ben mijn ouders dankbaar dat ze binnen hun beperkte mogelijkheden ons zoveel hebben laten ervaren.

Mijn ouders waren heel ruimdenkend. Discriminatie kennen we thuis niet. Iedereen is gelijk. Het gekke is dat mijn moeder het nu zonder gene kan hebben over 'pinguins' als ze Islamitische vrouwen bedoelt, en het over 'pinda's' heeft als ze Aziatische mensen bedoelt. Terwijl mijn vader geboren en getogen is in Indië, dus ze doet ook hem pijn met zulke opmerkingen. Hoe dat te rijmen valt met onze opvoeding, daar ben ik nog niet uit.

Altijd klaar staan voor een ander is ons met de paplepel ingegoten. Delen met anderen ook. Weinig materialistisch, maar wel investeren in belevenissen en herinneringen maken. Dat zijn, vind ik, mooie waarden en normen om mee te krijgen. Ik heb ze dan ook met liefde doorgegeven aan mijn kinderen. Mijn ouders staan trouwens (86 en 80 zijn ze intussen) nog altijd klaar voor ons. Ze komen zelfs nog helpen in de tuin, al vragen we ze dat natuurlijk niet meer actief.

Actief en sportief blijven tot je er dood bij neervalt. Mijn vader van 86 loopt nog hard en is nog vrijwilliger. Mijn moeder zingt in diverse koren en onderhoudt contacten met de mensen uit haar verre omgeving die niet meer goed ter been zijn. Ze belt of gaat langs. Dat vind ik ook inspirerend.

Aanvulling op vorige post, omdat ik er nog even langer over heb nagedacht:

Rijbewijs op hun kosten

Rij-ervaring opdoen door hun auto te mogen gebruiken voor elk ritje dat we maar konden bedenken 

“Alles heeft zijn keer”: elke situatie verandert (ooit) een keer, en dat is vooral goed om te bedenken bij moeilijke tijden.

Wij (zus en ik) hebben relatief veel vrijheid gehad in onze opvoeding, mijn ouders waren zeker niet streng. 
Mijn vader heeft zijn hele leven heel veel (over)gewerkt om te zorgen dat wij niets te kort kwamen. 
Dat heeft hij met de beste bedoelingen gedaan, maar het nadeel  hiervan is dat wij vooral door mijn moeder zijn opgevoed, en ik heel weinig herinneringen heb aan momenten met mijn vader samen. 

En de meeste herinneringen die ik heb zijn dat ik mee mocht met de vrachtwagen naar het buitenland, wat ik graag deed. Maar wel werk gerelateerd dus…..

heb mij dus al jong voorgenomen om geen hele lange werkweken te maken. Dan maar wat minder salaris, maar vaker thuis.

mijn vader ben ik dankbaar dat hij zijn tijd ver vooruit was , als meisje kon je ridder of piraat zijn, de jongens mochten net zo goed spelen met poppen, dit in een zeer kerkelijke omgeving. Zoiezo heel dankbaar voor de tekorte tijd met hem

Dat ze mij en mijn zus nooit hebben tegen gehouden om naar het buitenland te vertrekken...ook al is het voor mijn  moeder niet meer zo leuk,nu mijn vader er niet meer is.

Voor de liefdevolle en beschermende opvoeding. Mijn ouders stelden ons belang vaak boven dat van henzelf. Mijn vader was niet te beroerd om ons overal naartoe te rijden en ook weer op te halen. En ze belastten ons als kinderen niet met allerlei volwassen sores, iets dat ik wel van mijn vriendinnetjes hoorde. Ook financieel hebben ze ons in de studie en bij bijvoorbeeld rijlessen ondersteund. Wat dat betreft waren er nooit zorgen.

En ook heel belangrijk: voor het leren van het belang van lekker eten. Mijn moeder kon goed koken en bakken en probeerde altijd iets nieuws uit. Wij hadden een complete kast vol kruiden waar mijn vriendinnetjes alleen peper, zout en nootmuskaat (of zoiets) hadden. AVG'tjes heb ik nauwelijks gegeten in mijn jeugd.

rutiel schreef op 23-07-2024 om 12:41:

Voor de liefdevolle en beschermende opvoeding. Mijn ouders stelden ons belang vaak boven dat van henzelf. Mijn vader was niet te beroerd om ons overal naartoe te rijden en ook weer op te halen. En ze belastten ons als kinderen niet met allerlei volwassen sores, iets dat ik wel van mijn vriendinnetjes hoorde. Ook financieel hebben ze ons in de studie en bij bijvoorbeeld rijlessen ondersteund. Wat dat betreft waren er nooit zorgen.

En ook heel belangrijk: voor het leren van het belang van lekker eten. Mijn moeder kon goed koken en bakken en probeerde altijd iets nieuws uit. Wij hadden een complete kast vol kruiden waar mijn vriendinnetjes alleen peper, zout en nootmuskaat (of zoiets) hadden. AVG'tjes heb ik nauwelijks gegeten in mijn jeugd.

Grappig Rutiel, hier juist andersom. Mijn moeder houdt niet van koken, en hoewel ik een vader met Indische roots heb stond er toch vrijwel dagelijks AVG (met te gare bloemkool of boontjes) op het menu. Mijn kinderen hebben nog nooit gekookte aardappelen op hun bord gekregen, wij eten vrij exotisch. Dat houden van lekker eten hebben wij gepoogd door te geven, maar dochter is helaas toch een beetje blijven hangen in de P's: pizza, patat, poffertjes en pannenkoeken. En vooruit, pasta.

Ondanks alle ellende, is er wel 1 ding dat ik geloof: ze wilden wel dat het mij beter zou gaan.  Dus hebben ze ervoor gezorgd dat ik kon studeren op hun kosten.  
Iets wat ik me ook herinner: ze schaamden zich eigenlijk nooit.  Als puber schaamde ik me dan soms plaatsvervangend, want ze konden af en toe best wel tokkie gedrag vertonen.  Toch heb ik daar wel als volwassene voordeel van: ik schaam me ook best wel weinig in vergelijking met anderen.  Ik durf te dansen alsof niemand kijkt zeg maar.  Ik heb aan mijn jeugd dus best wel een portie "schijt aan hoe het hoort" overgehouden en ik vind dat niet per sé negatief.

Ik ben dankbaar dat ik als tiener al best veel vrijheid had binnen bepaalde grenzen.  Op sommige punten mocht ik meer dan mijn klasgenoten op andere punten minder. In de vierde van de mavo waren er al heel veel vrienden die rookten ik mocht dat niet en deed het ook niet stiekem om het vertrouwen dat mijn ouders in mijn hadden niet kwijt te raken. Bij het afscheid van de mavo was er een feest waar iedereen zou mogen blijven slapen. De meeste jongens movhten dat van hun ouders de meeste meisjes niet. Mijn ouders waren de enige die het goed vonden. 
Die hadden iets van: 36 klasgenoten op luchtbedden in het zaaltje van de speeltuinvereniging,  wat kan er gebeuren? Ze hadden er vertrouwen in dat ik geen domme dingen zou doen. Uiteindelijk mochten na overleg met mijn ouders toch alle meiden naar dat feest. 

Ik ben mijn ouders dankbaar voor het veilige nest waarin ik ben opgegroeid. Ze hebben me altijd gesteund en geholpen.
En net als Friezinnetje: geen schulden maken. Niets kopen voor je het geld bij elkaar hebt gespaard. Genieten van de kleine dingen in het leven.