Vlucht of wens?

Herfst

Ik denk dat je dat alleen te weten komt door jezelf te kennen en eerlijk in je hart te kijken. En te bedenken dat je jezelf altijd meeneemt waar je ook woont, dus als het redenen zijn die vooral jezelf betreffen (ik zal me dan beter voelen) dan moet je extra oppassen of het wel zuiver is denk ik. Goed onderzoeken waar dat gevoel vandaan komt, uit voortkomt.
Wat heeft je man voor argumenten om jou uit te leggen dat het een vlucht is en niet alleen een wens?

Herfst

Volgens mij zijn argumenten vaak legitimeringen en rationaliseringen achteraf. Veel beslissingen neem je uiteindelijk op gevoel. Ik denk het volgende als ik jouw bericht lees: Je hebt duidelijk een gevoel van iets willen veranderen, het roer omgooien. Dat vertaal je in willen verhuizen. Maar wat in het leven wil je veranderen en is verhuizen het beste antwoord? Misschien ( maar dit is echt invullen) heb je je huis laten vollopen met troep en zou je dat ook kunnen aanpakken. Misschien is je relatie een beetje ingedut en zou je daar iets aan moeten doen. Maar misschien wil je ook echt verhuizen naar een mooier huis of een betere omgeving of dichter bij je werk. Ik zou nog eens heel goed erover denken en praten. Als het namelijk een vlucht is dan haal je heel veel overhoop en levert het niet het gevoel op dat je zoekt. Dat zou zonde zijn. Dat is wat ik denk als ik jouw verhaal lees. Ik weet niet of je er wat aan hebt natuurlijk.

Geen rust

Zolang je het gevoel hebt dat je niet zo gehecht bent aan je huis en omgeving dat je er wilt blijven, kan verhuizen een vlucht zijn, maar tegelijk ook een wens om uit te zoeken of je je ergens anders beter kunt hechten.
Voor ik in onze huidige woning woonde kon ik het nergens echt definitief vinden. Ik heb sinds ik bij mijn ouders weg ging op kamers gewoond, in een Van Dam-eenheid gewoond, een flat en daarna een eensgezindswoning en in dit laatste huis is mijn behoefte aan verhuizen totaal verdwenen. We wonen hier al bijna 23 jaar. We hebben vorig jaar wel tegen elkaar gezegd dat het verstandig is om ons weer in te schrijven bij de woningcorporatie voor een ander huurhuis. Het is niet ondenkbaar dat we over een jaar of 10 naar een ander huis willen. Een kleiner huis, gelijkvloers en het liefst met een klein tuintje die er snel verzorgd uitziet. Niet omdat ik hier graag weg wil dus, maar omdat het verstandig zal zijn om hier weg te gaan.

Karakter

Sommige mensen houden gewoon van verandering. Ik vind het heerlijk om van land te verhuizen. Het gevoel dat je alles nieuw moet ontdekken, en de saamhorigheid met je partner, omdat je zo op elkaar aangewezen bent. Gewoon uit al je vaste routines gehaald worden geeft mij zo een goed gevoel!

Mijn man is trouwens erger dan ik. Die heeft elk paar jaar een grote verandering nodig, anders wordt hij onrustig. Het is dus een groot gedeelte karakter.

Je moet je alleen wel beseffen dat na een jaartje je ook weer routines hebt, en je jezelf gewoon meeneemt. Ik heb een karakter dat waar ik ook ben ik me goed voel, en ik maak snel vrienden.

Ik had me niet kunnen voorstellen altijd in nederland te blijven. Dan zou ik naar mijn gevoel zoveel gemist hebben! Dus voor mij is het zeker een wens, niet een vlucht.

Abstract

Herfst:
"Ik denk regelmatig dat verhuizen prettig zou zijn. Daarvoor heb ik een aantal redenen. Maar mijn man zegt 'je idealiseert het, het is een vlucht'."
Het lastige is, je start nu een heel abstracte discussie over 'wens of vlucht', en wat die woorden betekenen. Dat is niet zo zinvol. Maak het concreet, waarom wil jij verhuizen, en waarom vindt je man dat een vlucht?

Het lijkt er op, dat jij denkt dat verhuizen bepaalde problemen of probleempjes oplost, en dat je man denkt je die problemen toch gewoon meeneemt naar het nieuwe huis. Welke problemen zijn dat?

Psychisch

Mijn ouders zijn heel veel verhuisd, tot mijn twaalfde was ik al 6 x verhuisd. Nu, halverwege de 70, wonen ze in een serviceflat en ja: hun appartement staat te koop want ze willen weer verhuizen (nu zijn die huizen daar onverkoopbaar dus dat kan nog even duren).
Volgens mij is het iets psychisch , ze hebben ook altijd hele aparte redenen; de haan van de buren (die doodging toen zij waren verhuisd), het geluid van de trein (was er al toen ze er gingen wonen), de schonere lucht (ze komen bijna niet buiten) en dan nu: de keuken (die was er al in de serviceflat, maar kost elk jaar meer). En nu willen ze opeens dichterbij ons wonen. Waarom gingen ze dan verder weg wonen?? Op onze kinderen passen kunnen ze niet meer. Wel vind ik het wel fijn op zich, als er iets met ze is kan ik er tenminste naar toe. Bij hen is het echt een soort onrust, heel goed dat je man je afremt om naar de werkelijke redenen te zoeken. Als je zo als een kip zonder kop elke keer weer verhuisd zoals mijn ouders ben je volgens mij ook niet gelukkig.

Moeilijk

het kan ook bij een persoon horen dat die regelmatig vlucht, of altijd iets te wensen heeft. Ik bedoel maakt het nu echt uit ?

Ergens wonen is voor mij ook een zeer groot issue. Ik ben hier enorm tevreden, erg gehecht aan mijn verbouwde huis, fijne buren, grote tuin, alles is goed. Maar het idee dat er nog een ander huis langs komt wat weer roept om een grote verbouwing, EEN GROOTS PROJECT, is heel aantrekkelijk. En misschien vlucht ik wel, moet het altijd beter, meer groter, verder of misschien hou ik gewoon heel erg van het proces wat verhuizen/verbouwen/renoveren omhelst.

Ik hou erg van projecten, heb ook het goede werk (ben interieurontwerper) en vind het enorm veel voldoening geven om een deur heel mooi in de lak gezet te hebben, daar kan ik dan telkens half verliefd langs lopen, even voelen hoe goed ik het geschilderd heb.

En niet dat ik afstand wil doen van die deur, ik kan hier nog 40 jaar wonen, maar er is vast ergens hier in de buurt nog een deur in een ander huis wat op mij wacht en dat gevoel vind ik fijn.

Ik ben ook niet de persoon die altijd naar dezelfde camping moet. Ik hou dus wel van die reis, verandering, uitdagingen, verder, nieuw. En dat is prima !

Mijn man maakt het niet zoveel uit waar hij woont, hij is ook meer een persoon van het hier en nu en verleden, ik ben een persoon die toch altijd een dag verder kijkt. En dat verder willen kijken brengt of is onrust, ja dat zal het vast zijn, maar is dat nou zo erg ? Op de momenten dat ik er hinder van ondervindt (niet tevreden zijn is onprettig) dan probeer ik weer even stil te staan bij hoe ik het in het NU doe, hoe het NU is, wat ik nu zie en doe.

En ik heb een gat in mijn hand, zitten op een bak met geld zal hier nooit gebeuren, dus mochten we over een aantal jaar weer meer verdienen, dit huis af zijn en de kinderen allebei niet meer op de lagere school zitten dan zal er wel weer een nieuw huis komen. En ik droom er over en mijn man zegt dan telkens 'dat zien we dan wel weer, het heeft echt geen zin om daar nu over te moeten praten".

Wat een goede input hier

Dank jullie wel alvast, ik vind er fijn om jullie input te lezen.
Ik zal proberen iets meer uit te leggen ook..

ik heb het mijn man nog eens gevraagd over dat vluchten en hij zei daarna 'het gras is niet perse groener ergens anders' dus hij denkt dat ik een andere locatie groener maak dan hij misschien is, en dat we nu ook groen wonen zegmaar.

En het klopt, ik ben toe aan verandering. Ik hou daar van. Niet teveel en niet te vaak maar zo 1x per 10 jaar? Het zit in mijn karakter en zoals Manda Rijn het schrijft, zo voel ik het ook.

Het maakt misschien ook niet heel veel uit maar ik vind het interessant om over na te denken. Het kan me helpen een keuze of weg te kiezen om de juiste redenen.

Wij wonen niet in Nederland en soms vind ik ons leven daardoor meer ingewikkeld dan nodig is. Het is een verrijking hoor maar soms ook gewoon ingewikkeld. De eerste jaren ben je expat en daarna dan wordt je meer en meer immigrant en raak je geintergreerd en schiet je wortel. De kinderen dus ook. En nu denk ik soms ' we komen hier nooit meer weg '

Terug naar nederland kan, maar hoeft niet. Of niet meteen, eerst nog ergens anders heen en dan terug naar nederland. Of nooit meer? soms heb ik behoefte te weten aan waar de toekomst ligt. Het is ook luxe en mijn man kan met zijn werk prima aangeven dat hij naar een ander land zou willen. Nederland is alleen niet zo makkelijk.

De problemen die ik wil oplossen? Bindingsangst met het land waar we nu wonen. De kinderen die hier wortel schieten. het was nooit de opzet zo lang te blijven hangen. De wereld is nog zo groot en mooi, waarom hier blijven? familie en vrienden in nederland is ingewikkeld, het zou ook makkelijker kunnen. Wat wil ik zelf itt 'gewoon' maar volgen van baan van mijn man en op het moment betekent dat dus blijven hangen hier.

Vandaar mijn overpeinzingen...

En je kinderen?

Je schrijft dat je kinderen wortel hebben geschoten op de plek waar ze nu leven. Hoe zwaar wegen hun wensen mee?

Chris

Dat lijkt me geen vlucht

Vlucht vind ik een veel te negatieve term. De tegenhanger is bovendien angst voor verandering. Zo kun je wel met verwijten blijven smijten.
Ik vind dat jij goede redenen hebt om na te denken over een volgende standplaats. Voor jou, voor je man en voor je kinderen.
Hoe lang moet je man nog werken (hoe oud is ie dus)?
Waar wil hij oud en gebrekkig worden en hoe lang duurt dat nog? Dat is een belangrijke punt. Heel veel ook bijzonder gewortelde expats, keren toch terug naar Nederland als de kwalen komen. Toch liever hier (vaak) naar de dokter dan daar.
Waar wil je man begraven worden en hoe lang gaat dat nog duren?
Zet dat eens in blokjes van een jaar of tien uiteen.
Ook voor jezelf. En natuurlijk ook voor je kinderen: Waar gaan ze het vo doen? Waar studeren? Waar een gezin stichten?
Blijven waar je nu bent maakt het waarschijnlijker dat ze dat allemaal in dat land zullen doen. En jullie dan? Zijn jullie daar dan ook nog, of inmiddels oud en gebrekkig terug in Nederland of in een gezondheidsoord in Spanje?
Valt de boel dan uit elkaar? Hoe denkt man daarover? Wat vinden de kinderen? Willen ze wel daar studeren, of veel liever ergens anders?
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Zoals ik het verhaal van Herfst begrijp gaan ze sowieso niet naar Nederland terug, omdat daar geen werk is voor haar man. Het is dus of in het ene buitenland wonen óf in het andere. De kinderen zullen dus hoe dan ook in een buitenland naar school moeten, verliefd worden, etc..
Mijn ouders zijn na hun emigratie naar Nederland teruggekomen en hebben hier eigenlijk niet meer kunnen aarden. Zodra het kon zijn ze weer gevlogen. Dat is ook een kant van het emigratie-/expatverhaal.

Vlucht of wens

Even heel algemeen: ik denk dat je vlucht als je wegloopt voor iets als je iets niet wil. Wat dan ook. Wat in het voorbeeld boven gegeven niet slecht hoeft te zijn: weg van iets kan ook fijn zijn
Maar eens wens gaat over iets dat je wel wil. Misschien een subtiel verschil want je kan altijd het tegenovergestelde benoemen, maar voel waar je energie op zit: weg uit het negatieve of op weg naar het positieve.
Algebra

Geen vlucht

ik denk, nu ik meer heb kunnen lezen, niet dat het een vlucht van je is. Ik denk dat je gewoon al verder nadenkt over de toekomst. Juist omdat je in het buitenland woont.

Het gaat ook niet alleen om waar jij en je man "eindigen", maar je hebt ook te maken met de toekomst van je kinderen. Zeker met hun opleidingen.

Ik weet niet in welk land je woont. Maar ik zelf woon ook in het buitenland, en nu onze kinderen al een beetje moeten gaan bedenken wat ze na het VO willen gaan doen, merk ik dat er hier gewoon minder mogelijkheden zijn qua opleidingen. En dat zet je toch aan het denken.

Helemaal de toekomst "uitzetten" kan toch niet. Want ik denk dat kinderen die als kind al zijn ge-emigreerd, makkelijker zelf ook die stap nemen. Dus de kans dat het gezin "uitelkaar" valt, is misschien ook nog wel groter.
Mijn oudste heeft het er ook regelmatig over dat hij niet in dit land blijft, maar zeker ook niet terug wil naar NL.

Herfst

Een hoop om over na te denken! En het is dus anders gelopen dan je dacht/had verwacht (De kinderen die hier wortel schieten. het was nooit de opzet zo lang te blijven hangen. De wereld is nog zo groot en mooi, waarom hier blijven?) Ik begrijp je overpeinzingen en wil mijn ervaring delen.
Heb in verschillende landen gewoond, volg mijn partner, nooit een probleem en toen, tot mijn eigen grote verrassing vond ik mijn 'thuis' toen we voet op Australische bodem zetten. Net zoals partner en zoon. Koop een huis, dier erin, wonen met 't spul. Gesetteld. Maar de wens (of is het drang) tot avontuur bleef en we hebben ook altijd gezegd dat we daar open voor zouden blijven staan. Maar ja, wanneer, en hoe, en het fijne leven in Oz opgeven?! Vorig jaar kwam ons huidige avontuur op ons pad en nu zitten we tijdelijk in Maleisië.
Juist omdat ik m'n thuis gevonden heb, vond ik het leuk om weg te gaan. We weten dat dit tijdelijk is, dat we een veilige, mooie plek hebben waar we graag naar terug gaan. Deze zekerheid (voor zover dat bestaat) maakt dat we genieten van hoe het nu is. We zitten middenin een andere cultuur, groeien individueel en als gezin, het vervult onze behoefte aan variatie en verandering. Enige nadeel is dat we nu weer twijfelen of we inderdaad aan het eind van dit jaar terug gaan of niet toch nog een ander stukje wereld op willen zoeken, nog even, heeeeel klein projectje dan...
Hoe staan je kinderen er tegenover? En, zou je man te porren zijn voor een tijdelijke onderneming, als dat al mogelijk is?

Zeker weten

Voor je de beslissing neemt om te verhuizen,elders opnieuw te beginnen,moet je ook eerst zeker weten waarom je dit wil.Maar dat weet enkel jij...
Het mag niet echt een vlucht worden,want dan zit de kans er in dat je op die andere plaats je niet meteen goed thuis gaat voelen.
Wij hebben een jaar geleden besloten om in een andere woning te gaan wonen,maar in dezelfde straat.De reden hiertoe is een samenloop van omstandigheden geweest,maar voor mij was het een welkome afleiding en oplossing ook wel.Onze huidige woonst wordt té groot nu de kinderen stilaan het huis uitgaan en ik voel aan mezelf dat ik een slaafje ben geworden van de woning.Ben niet zo voor poetshulp,want hou zelf de touwtjes liever in handen en vind er maar niks aan dat vreemden in je spullen zitten te snuffelen,dus...dé oplossing,naar een kleinere compacte woning verhuizen.We hebben wel nog een hoop werk aan de andere woonst,maar dat geeft net een gezellige en spannende sfeer omdat we helemaal opnieuw kunnen beginnen en het nu ietsjes anders gaan aanpakken wat indeling,binnenarchitectuur enz betreft.
Dus,dàt is een reden waarom het geen vlucht is.Het heeft een doel en bewijst nadien zijn nut waarom we dit hebben gedaan.

Fijn

Bedankt allemaal en vooral ook expatje en sukran.

Inderdaad is teruggaan naar Nederland op de korte termijn niet mogelijk. Wel op de lange termijn misschien.

De kinderen zijn 4 en 8 en kunnen nu nog relatief makkelijk verhuizen denk ik. Hoe ouder, hoe lastiger zeggen ze maar dat hangt ook van hun karakter af misschien. Daarom begint het ook zo te kriebelen, vanwege de mooie leeftijd van de kinderen op het moment.

Mijn man kan inderdaad op zijn werk aangeven open te staan voor het buitenland buiten dit buitenland en dan is het een tijdje afwachten wat er langskomt enzo.

Ik sta hier met 1 voet in het locale leven en met de andere voet half in NL (familie en vrienden bijhouden) en half in de internationale wereld via het werk van mijn man en de internationale contacten die we hier ook hebben (hoewel minder en minder)

En ook heel waar, ik weet niet of onze gezinsleden 'later' samen in hetzelfde land zullen wonen. Het is té ver weg nog om daarop vooruit te lopen.

School helpt wel in deze overwegingen. De kinderen gaan nu naar de locale school en we willen ze overplaatsen naar de international school. Dan blijven we mobiel. Ook voor spirit van de kinderen zal het goed zijn hopen we.

De kinderen zelf zijn erg gelukkig hier. Soms voelen ze zich wel 'anders' dan de rest omdat ze buitenlandse ouders hebben. Hun wereld is erg klein - figuurlijk gesproken. Ik denk dat de 4jarige zich makkelijk zal aanpassen op een internationale school en ook in een ander land. En onze 8jarige, daar kan je al goed mee praten en ik denk dat hij moeite zou hebben met afscheid nemen van bestaande routines en het onbekende in eerste instantie wel zal vrezen, maar ik denk ook dat hij eenmaal in een nieuwe situatie zich goed zal aanpassen. Hij is erg nieuwsgierig en heeft een brede interesse en is makkelijk in de omgang. Serieus, slim en met wat tijd, komt dat ook goed.

'Ze' zeggen dat het moeilijker is in de puberteit. MAar ook dan verhuizen mensen, binnenlands en buitenlands en komt het ook meestal wel goed toch?

In elk geval, het kriebelt bij mij. En jullie opmerkingen en verhalen helpen me beter begrijpen waarom het kriebelt

Mijn man zou ook wel willen verkassen maar dan vooral in het voordeel van zijn carrière. Niet omdat ik het voel kriebelen zomaar gewoon. Wel weer als ik zeg 'nu ga ik' dan zou hij wel 'meegaan'. haha! Maar ik druk zoiets er liever niet door op die manier - liever een paar goede gesprekken en wat tijd en geduld.

Tsja..

Laat maat schieten die wortel

"De problemen die ik wil oplossen? Bindingsangst met het land waar we nu wonen. De kinderen die hier wortel schieten. het was nooit de opzet zo lang te blijven hangen. De wereld is nog zo groot en mooi, waarom hier blijven?"

Is het niet juist een goed ding dat je kinderen ergens wortel schieten?

Mijn vriendin is in haar jeugd veel verhuisd. Er is geen stad of dorp die ze haar thuis noemt. Ik heb dat wel, maar kon nooit aan haar duidelijk maken wat de meerwaarde daarvan was.

Pas in haar studententijd en daarna, toen ze lang in 1 stad woonde en daar haar vrienden kreeg zag ze dat ze dat al die jaren had gemist, een plek waar al je vrienden in de buurt zijn en waar je gezellig bij elkaar op de koffie kan. Een plek waar niet toevallig je huis staat, maar die je echt 'thuis' kan noemen.

Dus ik zou zeggen,laat maat schieten die wortel, dan kunnen je kids later ook met veel warmte terug denken aan een plek die echt hun 'thuis' was..

Herfst

Natuurlijk zijn kinderen (en volwassenen) flexibel genoeg om na een emigratie opnieuw te wennen. Het is echter niet altijd zo makkelijk. Een internationale verhuizing is met name voor kinderen vaak toch heel heftig en zeker niet altijd leuk.

In jullie geval speelt ook nog mee dat je kinderen niet in Nederland opgroeien en daar ook niet lange tijd hebben gewoond. Waar jullie nu wonen is hun thuis. Nederland is dat natuurlijk maar in beperkte mate want ze groeien daar niet op. Nu verhuizen en dan misschien nog een paar keer naar andere landen kan het voor hun moeilijk maken om zich ooit ergens echt te vestigen. Ze hebben immers dan niet echt een thuis, een basis waar ze zijn opgegroeid en van waaruit ze de wereld kunnen ontdekken. Er zijn volwassenen die er helemaal geen moeite mee hebben om zo opgegroeid te zijn en die het fijn vinden dat ze overal en nergens thuis zijn, er zijn ook mensen die er wel degelijk veel moeite mee hebben dat ze geen echt 'thuis' hebben.

In elk geval zou ik niet zomaar verhuizen maar alleen weloverwogen en alleen als het echt een verbetering is van jullie levenssituatie. Natuurlijk brengt een verhuizing ook allerlei positieve dingen met zich mee en is het enorm leuk om een nieuw land en nieuwe cultuur te ontdekken. Echter het kan ook heel moeilijk zijn en voor kinderen kan het wel degelijk heel zwaar zijn om te wennen aan een nieuwe omgeving.

Herkenning

Oh, wat herken ik wat je schrijft! Een paar jaar geleden voelde ik me precies zo, inderdaad bindingsangst met het land waar we wonen. Ik had ooit in een opwelling op een geweldige baan in Engeland gesolliciteerd en samen met mijn toen vriend, nu man, het avontuur aangegaan. Leuk, nieuw, spannend. Na een paar jaar kwamen er twee kinderen, we verhuisden naar een meer kindvriendelijk plek, kinderen begonnen school, leuk werk, leuke vriendenkring, allemaal prima. Maar er bekroop me het gevoel dat we nooit echt bewust gekozen hadden om hier ons verdere leven te slijten en ik had het wat moeilijk met het idee dat onze kinderen er later waarschijnlijk voor zouden kiezen om in Engeland te blijven en opgroeien tot echte Engelsen (waarbij ik me dan vooral zorgen maakte over de niet zo fijne stereotypes, mijn dochter zou zich teveel zorgen leren maken over wat anderen vinden, en mijn zoon zou een stijve hark worden, haha!). Wat ik verder vervelend vind aan Engeland is het feit dat kinderen hier minder bewegingsvrijheid hebben, er wordt weinig buiten gespeeld, tenzij er en volwassene bij is en op de fiets verplaatsen is ronduit gevaarlijk omdat auto’s geen rekening houden met fietsers en kinderen. Verder is het leven hier erg duur, we kunnen weinig met ons geld en kunnen niet makkelijk reserves opbouwen voor nu en de toekomst.
Ik heb toen voor mezelf geprobeerd op een rijtje te krijgen wat er nou echt belangrijk is.
Ik zou het fijn vinden als mijn kinderen een goed band met Nederland houden, en iets van hun Nederlandse identiteit behouden. Dat is niet zo moeilijk, we zien onze Nederlandse familie en vrienden vaak en de kinderen spreken prima (zei het enigszins eigenaardig) Nederlands. Het zou me niet verbazen als een van twee, of beiden er in de toekomst voor zouden kiezen een tijdje in NL te wonen.
Verder bedacht ik dat ikzelf om gelukkig te zijn een leuk baan nodig heb, waar ik mijn ei in kwijt kan en genoeg flexibiliteit vind. Zo’n baan heb ik. In Nederland zou ik een soortgelijke baan kunnen zoeken, maar ik weet uit ervaring dat ik tegen een aantal dingen aan zou lopen waar ik niet blij van zou worden. Mijn man heeft een eigen bedrijf, en ook dat werkt hier eenvoudiger dan in Nederland.
Als laatste was het voor ons belangrijk om de juiste onderwijsvorm voor onze zoon met leerproblemen te vinden. Het Engelse systeem is niet per se beter dan het Nederlandse, maar hier kan onze zoon wel wiskunde en wetenschappen op het hoogste niveau volgen, terwijl hij abominabel slecht scoort op Engels en Frans. In NL zou hij op een veel te laag niveau terechtkomen en misschien wel doodongelukkig worden.
De balans gaf dus aan dat zolang onze kinderen op school zitten en wij werken wij hier heel goed zitten. Wat we daarna beslissen weten we nog niet, maar we hebben nog ruim de tijd om daarover na te denken.
Ik denk zelf wel dat het prettig is om ergens 'wortel te schieten' voor kinderen, en zich een tijd ergens thuis te voelen, maar het gevoel van de ouders is ook belangrijk. Ik heb ook de nodige onrust in mij, gelukkig kan ik dat prima uitleven in mijn werk. Als we geen kinderen hadden gehad waren wij misschien ook wel vaker verkast, voor ons gezin is dat echter geen optie.
Succes met je overwegingen, het is volgens mij een redelijk normaal gevoel.

Komt niet altijd goed

'Ze' zeggen dat het moeilijker is in de puberteit. MAar ook dan verhuizen mensen, binnenlands en buitenlands en komt het ook meestal wel goed toch?

Hoi herfst

Ik heb zelf ook zeven jaar in het buitenland gewoond met kleine kinderen. Maar daar heb ik van mede expats veel verhalen gehoord van pubers waar het echt niet goed mee ging (tot zelfmoord toe) en ook mensen van mijn leeftijd die last hebben gehad van veel verhuizingen in de puberteit. Er is ook wel onderzoek van te vinden maar tot 7 jaar kan je kinderen min of meer zonder problemen veel laten verhuizen. Daarna hebben ze behoefte aan een redelijk stabiel leven zonder verhuizingen om de paar jaar. Het leven als puber op een internationale school is al niet makkelijk omdat ook de andere kinderen regelmatig verhuizen. Dus dan ben je niet alleen zelf een niet stabiele factor maar je omgeving ook.

Ik ken maar 1 volwassene die het fijn vond dat ze veel verhuisd is als kind. Veel anderen hebben min of mindere mate last van hechtingsstoornissen.
Dus als je zou verhuizen probeer dan te verhuizen naar een land waar je echt jaren zou willen blijven. Als je nu ergens zit waar het best ok is zou ik echt overwegen te blijven.
groet

Saar

Nog een!

Saar, dan ken je er nu nog een!
Groet,
Miriam Lavell (gelooft niks van de relatie tussen hechtingsproblematiek en verhuizen met je ouders).

Twee rokende opa's

hebben we nu

Niet doof

Volgens mij hebben we twee masturberende opa's die toch niet doof zijn!
Groet,
Miriam Lavell

Sjonge

Heeft elk nomadenkind dan een hechtingsstoornis? Ik ken juist behoorlijk wat mensen die het achteraf erg waardevol vinden dat ze als kind op verschillende plekken in de wereld hebben gewoond (omdat hun ouders diplomaat waren of zendeling of ontwikkelingswerker). Alles is relatief, denk ik, compleet afhankelijk van de bril die je opzet als je naar het verleden kijkt.

Wat ik denk

Is dat met de ouders die een goede relatie hebben van land verhuizen een stuk minder dramatisch is als ouders die scheiden. En zeker nu met alle mogelijkheden om contact te houden met vrienden, is het niet zo dat ze opeens iedereen in een klap kwijt zijn.

Als verhuiskind

Heb ik op verschillende plekken heel goede vrienden zitten, in verschillende landen zelfs. Superleuk. Maar die heb ik na mijn 13e leren kennen, niet ervoor.

Ben wel vaak verhuisd, maar ben een zeer standvastige vriendin en vrij jong getrouwd en zontrouw als een hond

Dat is dan nr 3

Verhuisfrequentie

Hallo!

De afgelopen dagen heb ik alles laten bezinken en nog verder gepraat met mijn man ook natuurlijk.

Nog even ter info, onze kinderen zijn nog nooit verhuisd, we wonen al 10 jaar hier ondertussen. Een keer, of twee keer verhuizen in goede omstandigheden lijkt me geen punt, elke drie jaar verhuizen is een andere situatie.
Zelf ben ik 1x verhuisd toen ik jong was, van het éne dorp naar het andere, misschien komen daar nu mijn kriebelende voeten vandaan

In elk geval, mochten we verhuizen, dan zal het geen impuls zijn maar goed overdacht voor iedereen in ons gezin..

Bedankt voor jullie réacties, en engrlandvaarder, wat leuk dat je die bindingsangst herkent! Dat stèlt me toch ook gerust..

Herfst

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Wens noch vlucht

...ik heb jou berichtje ook ns laten bezinken. hmm...Ikzelf woon al langer dan 10 jaar in het buitenland. Onze kinderen zijn ook hier geboren.
Misschien heeft je wens ook te maken met het gevoel dat doordat je kinderen gaan wortelschieten, dat daar wonen zo veel definitiever wordt. Ik vind het niet altijd makkelijk te zien, dat mijn kinderen geen nederlanders aan het worden zijn. Hoe langer je daar blijft, des te groter wordt de stap te verhuizen.
In het begin weet je dat het makkelijk is, weer terug naar NL te gaan of verder te reizen. Nu ben je daar en jullie hebben t naar je zin. Dat confronteert je met de vraag: wil ik eigelijk wel hier blijven?
Had je altijd in NL gewoond, had je die vraag zo niet gehad.
Wat ik wil zeggen is, het gaat misschien niet over wens noch vlucht - het is gewoon heel moeilijk te beslissen waar je "thuis" wilt zijn on the long term, als je deze keuze zo bewust moet maken zoals in jullie situatie.

Ik denk wel, dat het makkelijker is voor je kinderen nu te verhuizen dan wanneer je kinderen in de pubertijd zijn. Nu zijn ze nog erg op jullie gericht. in de pubertijd gaan ze hun leven met vrienden zelfstandig leven. Als dat leven dan eerst opgebouwd moet worden omdat ze nieuw zijn in een omgeving en vreemd zijn in n land met een eigen cultuur, is dat natuurlijk moeilijker in het begin.
groet
Natalies

Natalies

Inderdaad! Zo is het ook, ik vind het erg moeilijk op het moment. En het voelt ook als een grote verantwoordelijkheid. En de deadline is er over een jaar of drie misschien, en dan moet je nu al zaken in gang gaan zetten.

Ik heb het er best moeilijk mee, en kan er in mijn directe omgeving niet goed over praten. Wel met mijn man maar niet goed met anderen. Niet met de locals hier in elk geval en de expats die ik ken, zijn oppervlakkigere contacten. Mijn vrienden en familie in nederland snappen het niet persé in zijn geheel.

Dank je wel voor je bericht!
Herfst