Vermoeden kindermishandeling op spoedeisende hulp

Protocol?

Volgens mij is het protocol om door te vragen als kinderen op de EHBO binnenkomen, of überhaupt op een poli zijn.
Ik heb het tweemaal meegemaakt, met twee verschillende kinderen, en het kwam zo ontzettend raar over. De eerste keer kwam ik met zoon van toen 7 die last had van zweetaanvallen waarbij mogelijk hartfalen moest worden uitgesloten. Bij de anamnese werd en passant gevraagd hoe hij aan een blauwe plek kwam die hij ergens had, en of iemand dat soms expres had gedaan. Zoon keek mij aan, en ik keek hem aan, en we waren zo geschokt. Hij ook, zo klein als hij was.. Ik vond het heel raar, en ook totaal niet adequaat uitgevoerd. En heel gek, maar je gaat je gelijk schuldig voelen, alleen al omdat iemand je van zoiets verdenkt...
De tweede keer, kwam ik met zoon van twee die een twijgbreuk had in bovenarmpje. Hij was van een verhoging op een opblaastrampoline gesprongen, in de lucht gedraaid en verkeerd, op zijn arm, geland. Dit gebeurde op vakantie.
Bij terugkomst na de vakantie in het ziekenhuis waar we voor controle moesten zijn werd er gedacht dat ik het had gedaan. Dit vond ik zo mogelijk nog schokkender dan de eerste keer met oudste zoon.
Blijkbaar lopen kinderen een groot risico, ze hebben namelijk ouders.
Ik begrijp best dat je gevallen van mishandeling moet helpen, en daarmee bedoel ik zowel het kind als de ouders!, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand voor zijn lol mishandelt. Een mishandelende ouder moet ook hulp hebben, en ik denk dat het goed kan werken als jij als arts vanuit compassie met kind en ouder handelt. Zodat het kind zijn ouder nog steeds als ouder kan blijven zien en weer zonder angst of verdriet van die ouder kan houden. Ik denk ook dat iemand die mishandelt eigenlijk juist graag geholpen wil worden. Als je je vermoedens of vragen niet als verwijt uit maar als het aanbieden van hulp denk ik dat het niet schokkend hoeft te zijn, maar juist een opluchting. En misschien is er ook wel sprake van een mishandelende partij die niet mee is naar het ziekenhuis, en dan kan het ook fijn zijn als een ziekenhuis zich ermee gaat bemoeien, die het als het ware uit handen neemt.
Maar wat ik wel hoop is dat het niet direct op een vreselijke manier door Jeugdzorg wordt overgenomen, terwijl de ouders niets gedaan hebben en het gewoon een ongeluk was. Dat is pas een trauma!
Hebben jullie als arts training gehad in het 'herkennen' van mishandelingsgevallen? Daar ben ik eigenlijk wel benieuwd naar. Wordt er geregistreerd hoe vaak er vermoedens zijn en hoe vaak die vermoedens blijken te kloppen? En komen jullie cijfers (van vermoedens of realiteit) overeen met de cijfers die de overheid af en toe roept, gebaseerd op vage Amerikaanse onderzoeken, en die dan weer in campagnes van postbus 51 worden overgenomen zodat iedereen denkt dat er heel veel mishandeld wordt, waardoor de artsen weer meer moeten controleren want die gevallen moeten toch boven tafel komen... enz. enz. enz.

Ook wel

eerst maar dat ik wat mirreke schreef over de attitude (dat je 'hulp' aanbied i.p.v. te beschuldigen) al veel verschil kan maken een heel goed advies vind.
En ja, ook wij zijn al eens 'verdacht' geweest....Nou was dat ook wel een 'raar' ongeluk moet ik eerlijk zeggen. Wij hadden buurtfeest (is 1 keer in de 5 jaar) dan doen de kinderen spelletjes en erna is er barbeque voor de hele buurt. Tot 's avonds laat...de kinderen barbequeën mee en afhankelijk van de leeftijd gaan ze op een gegeven moment naar bed. Het is een enigzins chaotisch feest, zo op straat, iedereen neemt een tuinstoel mee, amper tafels en allerlei spelende kinderen erdoorheen en overal mensen/borden/bekers etc.
De kleine kinderen waren al naar bed, de wat grotere nog op en het werd al donker. We waren nog wat aan het naeten/nadrinken en ik zag ergens oudste wel met een stepje (je weet wel zo'n klein ijzeren geval) fietsen. Waarschuwde nog dat ze niet door de mensen moesten moesten steppen zo wild (ze stepten elkaar achterna in een soort tikkertje op de step) en in het donker. En even zag ik ze niet meer, maar toen opeens een hoop kabaal en gegil en toen lag dochter op de grond met een bebloed gezicht en de step half onder/bovenop d'r. Over de kop gegaan met step en al en ergens met d'r gezicht in gevallen en de step bovenop d'r dus. Dus ik in de auto (ik had niks gedronken) en man mee. Man rook (zoals alle buren) naar alcohol en vet eten. Dus op naar de EHBO en aldaar (in het licht) d'r uitgekleed en ze bleek enorme striemen op d'r rug te hebben. Zoals je in films wel eens ziet dat ze met een zweep ruggen bewerken. Waarschijnlijk van de step...die vloog op d'r rug, maar dat is haar eigen verhaal, want in de chaos en het donker was er niet veel te zien...
Man werd uitgehoord (appart) en ik met dochter erbij, of het een leuk feestje was (dochter was nog verkleed ook) en wie erbij waren en of het 'gezellig' was en of er meer gebeurd was en wat de vaders en moeders dronken (?), dochter snapte de helft niet en zei maar wat..die was drukker met d'r rug waar ze aan het ontsmetten waren. En erna ik nog terwijl man bij dochter bleef.
Ik denk niet dat er toen een protocol al was...maar vertrouwen deden ze het duidelijk niet. Man merkte daar overigens niks van....Ik hoorde personeel er ook nog over 'hebben' of ze het moesten melden of niet...als aanvulling heb ik nog gezegd dat ze dat maar moesten doen en dan graag erbij zetten dat de hele straat (zo'n 50 man) getuige was van het voorval.
Erna nooit meer wat gehoord.
Maar lullig voelde het wel.
groeten albana

Jazeker

Ook hier kinderen die zeer regelmatig (vreemde) ongelukjes hebben. Aangezien ze beiden ook nog een verminderde bloedstolling hebben, moeten ze vaak na een val ofzo gecontroleerd worden op bloedingen op de SEH. Dochter brak in 4 maanden tijd 2x dezelfde arm, tja, daar rezen toch wel wat twijfels bij. En dat terwijl ik er bij de 2e keer niet eens bij was (tijdens training gebeurd!) Zelfde dochter heeft ook al het bekende zondagsarmpje gehad, meerdere malen gescheurde enkelbanden en diverse kneuzingen. Zoon heeft vaak schaafwonden en fikse bloeduitstortingen door zijn onbehouwen gedrag.
Toch verbaasde het mij dat wij niet vaker van mishandeling 'verdacht' werden (de kinderen hebben écht vaak wat) en tijdens een gesprekje met de kinderhematoloog vertelde deze mij dat artsen vaak aan de plaats van de blauwe plekken kunnen zien of het van onvoorzichtig spelen komt of door mishandeling.

Nee

Mijn kinderen hebben regelmatig blauwe plekken maar gelukkig heeft er nog nooit iemand gedacht dat wij dat doen. Ik zou me aan de ene kant ook rot schrikken als dat wel gesuggereerd werd, aan de andere kant vind ik het ook wel een prettig idee dat het dan in de gaten gehouden wordt. Je hoort ten slotte aardig wat "rare verhalen" tegenwoordig.

Maar goed, het zal inderdaad wel schelen hoe je iets dergelijks aan de ouders vertelt. Al betwijfel ik of er echt een goede manier is om dergelijke vermoedens kenbaar te maken.

Nikus, dat vraag ik me nou dus af

Jij schrijft ook: "kindermishandeling komt veelvuldig voor" maar hoe veelvuldig dan? En waar baseer je dat op, op de informatie vanuit de overheid? En hoe komt die er dan aan? Welke onderzoeken? Er is ooit een onderzoek geweest dat gebaseerd was op interviews met jongeren. Ik geloof dat toen wel heel veel kinderen mishandeld werden. Een op de drie of zo...
Ik heb een onderzoek gevonden dat stelt dat in Nederland zelfs nog meer kinderen dan in de VS mishandeld zouden worden, oa. gebaseerd op meldingen bij het AMK. Trouw meldt dat er jaarlijks tussen de 100.000 en 160.000 kinderen mishandeld worden. Het worden er steeds meer. Er worden ongeveer 200.000 kinderen per jaar geboren. Laten er ongeveer 3,6 miljoen kinderen tot achtien jaar zijn. Dan is ongeveer de helft mishandeld voor ze achtien zijn? Of misschien een derde of een kwart omdat het bij hetzelfde kind wel eens vaker voorkomt. Maar geloven jullie dat nou?

Link trouw, ook over de ehbo

http://www.trouw.nl/nieuws/nederland/article1884542.ece/Eerste_hulp_niet_alert_op_mishandelde_kinderen___.html

Hier

Mijn man viel met onze zoon van ongeveer een jaar van de trap. Ze raakten onderweg met zijn tweeën diverse traptreden. Kind schreeuwde moord en brand, man overstuur en vol schuldgevoel. Ik was erbij en belde met de huisarts voor overleg, die adviseerde om te komen. Kind zag er idioot uit. Had tijdens val speen in de mond en het plastic schildje was in zijn bovenlip geramd via een traptree, dus hij had daar een plek in de vorm van dat schildje. Je zou zweren dat hij een dreun had gehad. Verder natuurlijk her en der blauwe plekken en dan die standaardsmoes "van de trap gevallen". De huisarts kende ons wel, maar keek ons toch nog eens indringend aan en vroeg: "van de trap gevallen zeiden jullie toch?". Ik voelde licht wantrouwen en kon het helemaal begrijpen. Heb het hem nooit kwalijk genomen. Ik realiseerde me eerder hoe lastig het is voor een arts dat je mensen dan op hun blauwe ogen moet geloven.

Heel goed

Hoi,

Ik heb het nooit meegemaakt, maar ik word liever tien keer onterecht verdacht, dan dat een mishandeld kind door een arts wordt gezien maar de arts het laat lopen omdat hij het moeilijk vindt de ouders aan te spreken.

Ik vind het echt heel positief dat medici en andere professionals veel meer zijn gaan letten op signalen van kindermishandeling. Al levert het maar 10 extra terecht gesignaleerde kinderen per jaar op, is het het al waard.

Liora

Nikus

Maar wat jij beschrijft is gewoon het leven. Er gebeurt van alles, bij iedereen, en daar moet je mee dealen. Je kunt niet alles tegelijk. En nu pak je de draad weer op met je zoon, en dat doe je dan ook weer zo goed mogelijk.
Wij hebben vier kinderen, en het afgelopen jaar vanwege verhuizing nogal gedoe met scholen gehad. Ik kan dat niet voor alle vier de kinderen tegelijkertijd behappen, dat moet gewoon één voor één. Dan zitten er een paar wat langer in een minder fijne situatie, maar uiteindelijk lossen we het allemaal wel op. Degene die dan in de minste rottige situatie zit moet het dan maar even het langste uithouden. Verwaarlozing? Of gewoon het leven, en leren incasseren. Hoort er toch ook bij?
Je kunt kinderen niet allemaal in een perfecte omgeving willen hebben. Het perfecte wordt juist geboden doordat ze in een warme, liefdevolle omgeving in gezinsverband wonen. En soms is er wel eens stress, vanwege ziekte, of geldzorgen, oid.
Misschien lijkt er meer kindermishandeling te zijn omdat de eisen steeds hoger worden gelegd...?

Liora

Ik vind het erg naïef wat je schrijft. Ik denk dat er wel erg luchtig wordt heengestapt over de schade door valse meldingen en verdenkingen. Dat vind ik ook mishandeling, en dat mag dan wel, om mishandeling te voorkomen? Kom nou.
Maar zoals ik in mijn eerste berichtje schreef denk ik dat de toon de muziek maakt. Als mensen worden benaderd vanuit een hulpaanbod in plaats van een verdachtmaking, zou dat al een boel schelen, en wie weet veel meer oplossen!

Moeilijk

Ja, ik vind het ook een beetje moeilijk hoor. Ik verwacht hier ook geen berichtjes van mensen die ook aangesproken zijn en die inderdaad hun kind hebben mishandeld. Zo van: Ja, bij mij was dat ook zo en ik had het inderdaad gaan. Nee, dat zie ik hier niet gebeuren. Ik las laatst dat er iets van 107.000 geregistereerde gevallen van kindermishandeling zijn per jaar. Okee, op 16 miljoen mensen is dat misschien niet veel maar voor mij zijn dat nog steeds 107.000 gevallen te veel. Dus ja, het is vervelend als ze niet schuldig bent en dan zulke vragen krijgt maar nog veel erger is het als EHBO personeel er z'n ogen voor sluit.

Ilva dat is dus niet zo

Het zijn geen geregistreerde gevallen van kindermishandeling, het zijn onder andere geregistreerde meldingen bij het AMK. Maar je hoort zo vaak dat die meldingen ofwel niet kloppen, vaak helemaal niet eens worden opgevolgd, ofwel bv. meerdere meldingen over hetzelfde geval betreffen. Het aantal is een vermoeden gebaseerd op onderzoeken
En nogmaals mijn vraag: geloof je dat zelf, dat betekent dat uiteindelijk bij het achttiende jaar ongeveer een kwart tot een derde van de kinderen mishandeld is geweest. Nou, dat vind ik echt behoorlijk veel...

Niet echt

maar de huisarts keek wel 2x extra naar de rug van mijn oudste dochter. Ze hoestte veel en was zo vreselijk verkouden enz, dus longen beluisteren en daarbij kon je haar mongolenvlek zien. Een blauwige vlek onderaan de rug en tja zoiets lijkt toch wel verdacht. Ik snapte het ook wel dat hij er extra naar keek maar heb nog jaren gelet op hoe andere ouders ernaar keken ( zwembad ), wat was ik blij dat zoiets ( bijna altijd) wegtrekt.

Goed

ik heb het nog nooit meegemaakt, ik heb ook geen kind wat heel rare dingen doet (klimt nergens op, valt zelden hard).

Maar ondanks dat ik mij vast heel gegeneerd en boos zal voelen mocht het wel een keertje gebeuren, ik vind het positief. Er glippen te veel kinderen (en ouders) door de mazen, met gedegen hulp zou veel volgend leed voorkomen kunnen worden.

Wel doen

Ik ben twee keer duidelijk 'verdacht' geweest op de SEH, de eerste keer toen ik mijn baby van 9 maanden uit mijn handen had laten vallen (tegen de deurpost en toen nog tegen een kastje, heel fijn, kind was bont en blauw) en de tweede keer toen ik haar als dreumes een zondagsarmpje bezorgd had doordat zij zich onverwachts liet vallen terwijl ik haar arm vast had. Beide keren werd er heel duidelijk doorgevraagd. Ik vond het heel onprettig, heb zelfs een beetje zitten huilen die tweede keer omdat dochter zo dapper haar pijn zat te verbijten (die ik toch mede veroorzaakt had). En toch ben ik blij dat het gebeurt. Een beschadigde ouderziel is heel naar, maar de beschadiging die een weerloos kind oploopt door mishandeling is nog vele malen erger. Mij maken de getallen weinig uit, elk geval is er een te veel.
Ben het trouwens helemaal eens met mirreke over de aanpak. Hulp bieden is veel vriendelijker en effectiever dan beschuldigen.
Groetjes
Massi

Ook

Ook verdacht geweest: 1 keer omdat dochter vanaf de hoogslaper op een plastic krat met lego was gevallen en daardoor haar pols had gebroken (en we waren die maand al op de ehbo geweest met zoon omdat hij in de badkamer op zijn kin was gevallen) en onlangs met zoon die ongelukkig in de tuin bij vriendje was gevallen na stoeipartij en daardoor zijn elleboog had gebroken.
Vooral de 2e keer was vervelend: steeds weer werd hij door weer iemand anders ondervraagd en werd zijn arm betast waardoor hij zware pijn had. Ik had liever gezien dat ze zoon eerder hadden geholpen, want we hebben meer dan 3 uur op de ehbo gezeten met een huilende zoon of in ieder geval tenminste hadden ze een pijnstiller kunnen geven en dan hadden ze ondertussen hun werk kunnen doen. Voor zoon was het ook vervelend steeds weer het verhaal aan een ander gezicht uit te moeten leggen, terwijl hij zoveel pijn had.

Wat een reacties!

Wat fijn om zoveel reacties te lezen. Even wat algemene dingen en dan reageer ik op iedereen apart.

Ik werk niet in Nederland - daarom de verwisseling van termen over EHBO/SEH, maar ik bedoel dus inderdaad de SEH.

Tijdens mijn opleiding en tijdens mijn werk heb ik meerdere malen college gehad over het herkennen van mishandeling. Je kijkt bijvoorbeeld of het mechanisme van de val past bij de verwondingen. Een kind dat een gebroken bovenbeentje heeft door het aantrekken van een schoentje heeft of een botprobleem of is mishandeld, anders kan dat eigenlijk niet. Verder zijn er een aantal verwondingen die typisch zijn voor mishandeling, een duidelijke handafdruk is dan het simpelste voorbeeld.

Er is een mishandelingsprotocol en dat wordt ook gebruikt maar dat mag je natuurlijk wel een beetje naar eigen inzicht gebruiken. De computer geeft bijvoorbeeld al aan dat een kind vaak binnen is geweest maar ja als het een kind is dat echt graag voetbalt en elke keer met voetbal gerelateerde ongelukjes binnenkomt dan behandel je dat toch anders dan het kind dat op mijn EHBO niet bekend is maar waarvan je wel weet bijvoorbeeld dat het broertje als eens mishandeld is (en dat soort kleine dingetjes staan dan natuurlijk weer niet in een protocol).

Er is ook net als bij Jakiro een verdere procedure, het moet binnen een bepaalde tijd afgehandeld zijn, je mag niet doen alsof je het kind om een andere redenen een nachtje laat blijven, je moet informatie verstrekken, je moet sociaal werk inlichten - er is een hele lijst. Maar dat neemt niet weg dat het mensenwerk blijft en je het gewoon persoonlijk moet vertellen en uitleggen. En dan heb ik inderdaad de vragen die Pelle aangeeft.

Wil je het eigenlijk wel weten dat er een vermoeden bestaat of had ik ze beter met een smoesje ter observatie kunnen laten blijven (mag niet, maar als het mocht)? Hoe kan je het het beste zeggen dat er verder onderzoek wordt gedaan. Gewoon zeggen dat het gewoonte is, onderdeel van het protocol of duidelijk uitleggen waarom je verder onderzoek wilt doen? Wil je het samen met je kind horen of apart (ik doe dat apart)? Dat soort dingen dus.

Interessant om alle reacties te lezen.

Catootje

PS De Trouw link was interessant maar degene die schrijft dat het een arts een halve dag kost overdrijft echt! Het kost wel extra tijd van meerdere artsen, verpleegkundigen en sociaal werkers maar een halve dag is onzin natuurlijk, en dan nog, het is gewoon je werk.

@mirreke

Interessant om jouw ervaringen te lezen. Ik heb nog nooit gevraaagd of iets soms expres was gedaan. Wel vraag ik ouders het kind helemaal uit te kleden, omdat een kind niet kan vertellen waar het zeer doet precies, is trouwens ook gewoonte bij volwassenen die een ongeluk hebben gehad tenzij ze alleen een enkel verzwikt hebben of zo.

Ik vraag eigenlijk alleen door als ik meen een waarschuwingsteken van mishandeling te herkennen. Dat het verhaal niet lijkt te kloppen of zo. Als ik denk dat het wel goed zit blijf ik niet vragen.

Het helpen is een beetje een moeilijk punt. Als arts op de SEH heb ik vaak weinig te bieden behalve de eerste herkenning. Ik moet beslissen of het veilig is om het kind naar huis te sturen of dat ik het beter kan laten opnemen. De hulp die daarna geboden wordt komt niet van mij. Wel probeer ik inderdaad te vertellen dat er hulp komt. Bijvoorbeeld bij een kind dat uit een raam is gevallen zou ik vertellen dat sociaal werk kan helpen met praten met de gemeente zodat er kinderveilige ramen komen in plaats van de ouders terecht te wijzen.

Ik heb trouwens nog nooit cijfers gezien over vermoedens en of ze kloppen, ga ik van de week eens op zoeken. Het is een goede vraag.

Catootje

@neteret mut

Grappig dat je dat zegt over een mongolenvlek. Ik vraag dat altijd gewoon even - ik neem aan dat ze die al sinds haar geboorte heeft? Dan zie je heus wel hoe daar op gereageerd wordt. Beetje moeilijk kijken geeft weinig antwoorden!

Catootje

@maggietel

Wat een rotverhaal zeg. Ik kan me voorstellen dat ze zich afvroegen of het verhaal klopte maar een been hoeft maar een (soms twee, als de eerste arts bang is dat de bloed/zenuwtoevoer beschadigd is) bevoeld te worden en een van de eerste dingen die ik doe bij pijn is er een pijnstiller voor geven. Vaak regelt de verpleging dat al voor ik het kind zelfs gezien heb.

Catootje

Catootje

de huisarts ( was niet de eigen ) wist waar hij moest kijken, je zag het hem controleren. En we hebben er toen wel even over gepraat, maar het was gewoon even dat controleren dat toch een naar gevoel gaf. En ja uiteraard had ze dat vanaf haar gebooorte, hoewel het gek was dat het in het ziekenhuis niet gezien was maar pas met de opvolgcontrole door de huisarts een paar dagen later. Met een jaar of 6 was het weg.

Hulp aanbieden

In mijn eerste berichtje noemde ik al het aanbieden van hulp. Wat ik daarmee bedoel: als je mensen bestraffend benadert denk ik dat je een heel andere reactie krijgt dan wanneer je (bij bijvoorbeeld vrij zekere vermoedens van mishandeling) vertelt dat je vermoedt dat er toch hulp nodig is en aangeeft dat je gaat regelen dat er iemand komt praten met de vraag of er hulp nodig is, of het aanbod dat er hulp komt.
Nogmaals, ik denk dat mensen niet voor fun mishandelen, en vaak zelfs een gevoel van opluchting ervaren als hun luchtballon van misleiding wordt doorgeprikt en er daadwerkelijk hulp geboden wordt. Ik ben alleen bang dat in Nederland hulp vaak bestaat uit verdenking en veroordeling en veel te heftig ingrijpen door Jeugdzorg.
Daar zou nog een andere oplossing voor gevonden moeten worden.

Pelle en catootje

Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik was verbijsterd toen het mij overkwam. Ik kon letterlijk niks meer zeggen, ik was gewoon verstomd.
Wat me wel nog bijstond, in het geval van mijn oudste zoon, was dat degene die de anamnese afnam zelf ook niet op zijn gemak was, waardoor het nog ongemakkelijker werd. Ik geloof dat we allebei iets gemompeld hebben, zoon en ik, en verder heb ik er niets meer over gehoord.
De tweede keer werd de verdachtmaking echt uitgesproken, en was ik wederom verbijsterd, ik had er nog niet eens bij stilgestaan dat iemand zou kunnen denken dat ik het had gedaan. Mijn zoontje, toen ruim twee maar al heel erg mondig, heeft heel erg uitgebreid en onbevangen verteld hoe het is verlopen, en toen waren de gemoederen alweer bedaard. De arts heeft mij nog uitgelegd hoe het zat met vermoedens en dat soort breuken, twijgbreuken in een bovenarmpje schijnen ook vaak voor te komen door mishandeling. Maar ik bleef helemaal perplex, en nog steeds als ik eraan denk word ik er gewoon warm van.
Ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe het wel moet, maar zoals het ging vraag ik me ook af of een echt geval van mishandeling hier niet 'doorheen glipt'.
Ik denk dat je het beste altijd eerlijk kunt zijn, en dus altijd moet zeggen dat dit soort verwondingen bijvoorbeeld niet veroorzaakt kunnen worden door een val en of de betreffende ouder wel zeker weet of het gebeurd is zoals is verteld. Je kunt ook zeggen dat je het lastig vindt dat je dit soort vragen moet stellen, maar dat het echt nodig is dat te doen. Dan eerst doorvragen. Ik zou het zelf dus altijd willen weten, en niet die vage vragen willen horen.
Ik denk ook dat je de tijd moet nemen voor dit soort gesprekken, en het niet even snel moet afraffelen in een anamnese. Het ligt hoe dan ook gevoelig, en misschien ligt er wel een heel drama achter.
En ik ben nogmaals nog steeds geïnteresseerd in achterliggende cijfers en onderbouwing daarvan.

Nikus

Jouw zoon zit dan wel met de brokken, maar hij zit ook met jou, en dat is het beste dat hem zou kunnen overkomen. Voel je niet te schuldig meid, ik begrijp dat het nu alweer een stuk beter gaat en dat hij alweer graag en veel buitenspeelt...?

Verdachtmaking

Het lullige van een verdachtmaking is dat je je vrijwel niet kunt verdedigen op zo'n moment. Als je je gaat verdedigen komt het verdacht over, en als je dat niet doet ook. Onze andere kinderen waren ook bij het voorval met het armpje, maar die waren de tweede keer niet mee naar het ziekenhuis. De eerste keer wel, naar een ander ziekenhuis, en daar hebben ze allemaal uitvoerig verteld hoe het is gebeurd, daar hoefde ik dat niet te doen en is er niet eens aan het verhaal getwijfeld, althans niet dat ik het merkte.

Protocol uitleggen?

Ik heb zelf geen ervaring hiermee. Maar ik merk vaak dat mensen veel accepteren als ze begrijpen dat er een protocol is. De reden van een protocol is juist dat dokters/verpleegkundigen ouder en kind niet kennen.
Dan stel ik me zoiets voor: Uw kind heeft een aparte breuk. Dat betekent dat ik moet uitzoeken hoe het gebeurd is. Ik ken u immers niet dus ik mag er niet vanuit gaan dat het per ongeluk is gebeurd. Dat kan ik nu nog niet zeker weten. Daarom gaan we veel vragen stellen aan u en aan kind. (verdere uitleg van procedure.....)
Hulp aanbieden zou ik pas doen als het vermoeden alleen maar sterker wordt. Je kunt wel aan het begin hulp aanbieden met het protocol, aanbieden vragen te beantwoorden, etc.

Bloedziekte

Als kind had ik een bloedziekte. Hoewel ik nog erg jong was kan ik me nog veel herinneren. In ieder geval wist niemand wat ik had en werd er veel onderzoek gedaan. Toen ik op een keer met bed op de gang lag te wachten voor een volgend onderzoek, kwam er een verpleegkundige langs en die vroeg wat ik had. Toen ik mijn schouders ophaalde sloeg ze mijn dekens terug en zei: "oh ik zie het al". Op latere leetijd begreep ik vanmijn moeder dat ze ook ernstig verdacht werd van mishandeling. Tja ik zat uiteraard onder de blauwe plekken. Ook van mijn schoonmoeder heb ik soortgelijke verhalen gehoord, omdat mijn zwager ook een bloedziekte had. Een nichtje werd helemaal verhoord bij het consultatiebureau omdat haar kind een mongolenvlek had (haar man is deels Aziatisch). Daar had de dokter op het cb helaas nog nooit van gehoord en omdat de dokter zo streng en boos was kon ze zich op dat moment niet eens meer bedenken wat de afkomst van haar man was.
Zorg dus iig als arts dat je meer weet voor je conclusies trekt, is er sprake van een ziekte die blauwe plekken met zich mee brengt? En dat veel Aziatische kinderen een mongolenvlek hebben zou je als dokter toch ook wel horen te weten lijkt me. Familie van mij kwam eens op de SEH in een Amerikaans ziekenhuis, kind had arm uit de kom. Een zondagsarmpje, kind tussen de twee ouders aan de armen getild, wat kinderen altijd erg leuk vinden. Daar werden ze gelijk apart genomen en volledig ondervraagd, er werd eigenlijk meteen vanuit gegaan dat het kindermishandeling was. Dat vind ik ook wel weer triest ook voor het personeel hoor, dat je blijkbaar zoveel mishandeling hebt gezien dat je daar eerder van uit gaat dan van een ongeluk.

Hoe het moet

Mijn twee centjes (maar ze voegen weinig toe ): ik ben het eens met Inge. Verwijs naar het protocol. Dan nemen de ouders het niet persoonlijk op. Als er ernstige vermoedens van mishandeling opkomen en blijven bestaan kan het hulpverhaal van stal worden gehaald.
Maar ouders zijn niet gek. Wie met zijn van de trap gestuiterde of anderszins bont-en-blauwe spruit bij de SEH komt en meteen wordt benaderd als hulpbehoevend ('we begrijpen dat de zorg voor uw kind soms zwaar kan zijn, we kunnen u helpen') die weet natuurlijk onmiddellijk dat hij/zij van mishandeling verdacht wordt. Dat is net zo vervelend als 'gewone' argwaan.

En verder: eerst behandeling/pijnbestrijding en daarna pas vragen stellen, lijkt me zo. Er staan in dit draadje nu al meerdere verhalen met de strekking 'ze waren zo druk met mij uit te horen dat ze vergaten mijn creperende kind wat tegen de pijn te geven'. Dat had Hippocrates vast niet goed gevonden

Groeten,

Temet (nog geen ervaring, maar als mijn pasgeborene mijn motoriek geërfd heeft kunnen we nog wat beleven)