Veilig Thuis, hulp vol.2

Nogmaals

'Je kunt je niet, voor het geval dat, met gezinnen gaan bemoeien. Er moet wel een hard feit zijn.' AnneJ, hoe kom je dan aan die harde feiten? Dat begint toch ergens met een verhaal, waarvan je denkt: klopt dit wel. En dan een onderzoek.
Als je je niet daarmee mag bemoeien hadden die kinderen nu nog in de container gezeten.
Is dat wat je wil? De vrijheid van ouders die vanuit hun geloof een bepaalde manier van opvoeden hebben, waarbij kinderen worden opgesloten? Niet mee bemoeien?
Ik snap niet wat er flauw aan is.

Tsjor

Ongrondwettelijk

Welke ongrondwettelijke is is er dan nu nog aan Liza gesteld?

Tsjor

Toevallig moest ik in het kader van werk

iets opzoeken over kinderrechten en kwam ik ook op de Engelstalige wikipedia-site terecht.
Deze https://en.wikipedia.org/wiki/Children%27s_rights

En kijk nou eens goed onder het laatste kopje German Law.
Het zou door een Nederlander geschreven met ervaring in Nederland kunnen zijn:

German law

A report filed by the President of the INGO Conference of the Council of Europe, Annelise Oeschger finds that children and their parents are subject to United Nations, European Union and UNICEF human rights violations. Of particular concern is the German (and Austrian) agency, Jugendamt (German: Youth office) that often unfairly allows for unchecked government control of the parent-child relationship, which have resulted in harm including torture, degrading, cruel treatment and has led to children's death. The problem is complicated by the nearly "unlimited power" of the Jugendamt officers, with no processes to review or resolve inappropriate or harmful treatment. By German law, Jugendamt officers are protected against prosecution. Jugendamt (JA) officers span of control is seen in cases that go to family court where experts testimony may be overturned by lesser educated or experienced JA officers; In more than 90% of the cases the JA officer's recommendation is accepted by family court. Officers have also disregarded family court decisions, such as when to return children to their parents, without repercussions. Germany has not recognized related child-welfare decisions made by the European Parliamentary Court that have sought to protect or resolve children and parental rights violations.[61]

Dit speelt exact zo hier. Ik snap Liza heel goed. Zeker als je hier nooit iets over gehoord hebt, schrik je je helemaal het leplazarus als je dit overkomt. En er speelt ook een cultuurverschilletje mee... De man van Liza is al helemaal geïndoctrineerd en laat het zich allemaal welgevallen. En Liza zelf ziet het zoals het is, een bizarre mate van ingrijpen in de persoonlijke levenssfeer van gezinnen. Want dat is het natuurlijk.

Status quo

Het enige wat ik kan bedenken is dat het voor mensen belangrijk is om de status quo te accepteren en zich in te delen bij de wij-groep. En als je kritiek hebt op dit soort gang van zaken dan stel je jezelf buiten de groep.
De een is daar meer toe geneigd dan de ander.

motivatie

Als je je niet conformeert draag je bij aan je eigen onveiligheid.

Zeg het maar

Met een beroep op het aangehaalde artikel kan de man ook zijn kinderen nog jarenlang opsluiten in de container.
Het eeuwig durende probleem is: waar grijp je in, te vroeg of te laat?

' Liza vraagt om hulp bij de ambulance en deze nemen de vrijheid om, buiten haar om, schending van haar privacy, haar te melden bij een overheidsinstantie die bedoeld is om ernstig lijden van kinderen te bestrijden maar uitpakt als een split van jewelste in het gezin van Liza.'

Liza roept hulp in van de ambulance, omdat haar kind een onbekend gif heeft ingenomen. Dat roept simpele vragen op: hoe komt dat kind aan het gif?
Als ik met mijn kind met een gebroken arm naar de EHBO ga krijg ik ook vervelende vragen over me heen, en het kind ook: hoe komt het dat die arm gebroken is?
Ik kan me dan kritisch gaan opstellen, weigeren om me te confirmeren aan deze lasterlijke praktijk, scheldkannonades gaan houden, me beroepen op het recht dat mijn privacy gerespecteerd wordt, maar neem me niet kwalijk als ik het terecht vindt, dat er dan nog meer vragen opgeroepen worden.
Ik kan ook het verhaal vertellen: wat is er gebeurd. En dan is het ook snel voorbij.
inderdaad: als je je niet confirmeert draag je bij aan je eigen onveiligheid, maar ook aan de onveiligheid van je kind.

Natuurlijk vind ik dat het niet past om mij ook maar enigszins te verdenken van de mogelijkheid dat ik zelf de arm van mijn kind heb gebroken. Hoe durven ze? Mij verdenken?!

' Je zou toch echt een concreet feit of aanleiding moeten hebben om die regels overboord te gooien. Maar zeg: risico op 'kindermishandeling' en weg zijn je rechten.'

Nou nee, het verschil is blijkbaar, dat ik mee wil nemen, dat een kind op de EHBO met een gebroken arm, of met vergiftiging door een onbekend middel een concreet feit of aanleiding is. Wat er dan gebeurt is dat er vragen worden gesteld. Hoe dramatisch!

Ander voorbeeld dan: een jongetje steelt eten uit de koelkast van de buren op een camping. Wat doe je dan? Als je geen vragen mag stellen kom je er ook niet achter dat het jongetje ernstig vermagerd is, dat de moeder in Duitsland al eerder veroordeeld is wegens kindermishandeling, dat de vader deels toegeeft het jongetje soms dagenlang te hebben opgesloten in een kist zonder eten. Moeder zegt dat het allemaal niet waar is. Maar als je geen vragen mag stellen kan ze zelfs dat niet zeggen. Dan noem je het jongetje gewoon een dief en laat je het daarbij. Tot... ja, tot wanneer?

Je hele tirade van AnneJ zou ik begrijpen als er bij Liza sprake was van een onderzoek door de raad van de kinderbescherming en mogelijk een OTS. Alleen: dit is allemaal niet aan de orde. Ook nooit geweest.

Mirreke, wat betreft het cultuurdingetje: daarom is het altijd goed om goede informatie te geven en niet informatie die gekleurd is door je eigen trauma's.

Tsjor

Drang

AnneJ, drang gaat over de sitautie, waarin gedreigd wordt met bijvoorbeeld het intrekken van een bijstandsuitkering als ouders iets niet doen, wat de ' hulpverleners' willen.
Ook hiervan was bij Liza geen sprake. Daarover heeft Quick Schuit het.

' Zolang een ouder adekwaat op een zorg reageert kan het niet zo zijn dat de staat, uit voorzorg, controleert of de ouder wel realistisch een zorgvraag heeft, of er geen 'kindermishandeling' achter schuilgaat. ' Wat is dan ' adekwaat'? En waar zit dan het verschil tussen ' adekwaat reageren' en ' confirmeren '.

' Elke twijfel geeft de overheid het recht om in te grijpen. ' Nee, niet om in te grijpen. Daarvoor moet er nog wel wat meer water door de rivier stromen. Bij Liza is er bijvoorbeeld nooit sprake geweest van mogelijk ingrijpen. Maar bij twijfel heeft de overheid wel het recht om vragen te stellen: hoe komt het dat je kind een arm gebroken heeft? hoe komt het dat je kind vergiftigd is met een onbekend middel?

En als je daar dan adekwaat op reageert grijpt er niemand in.

Als je dan niet adekwaat reageert, krijg je nog meer vragen.

Hoe moet het anders?

Daarom noem ik je inbreng ook riskant. Liever had je Liza laten zien hoe ze adekwaat had kunnen omgaan met de situatie. Je bent er op voorhand al van uitgegaan, dat Liza rechteloos in een OTS/UHP -traject terecht zat. Haar man heeft dat wel gekund, maar die wordt weggezet als gebrainwashte meeheuler met de vijand (zoals ik ook overigens).

Je bent geen gebrainwashte meeheuler met de vijand, als je adekwaat reageert op vragen die gesteld worden. Dan ben je gewoon een goede ouder, die snapt wat er nodig is voor de veiligheid van het kind.

Dit is helemaal een geweldige redenering: ' De realiteit is echter dat ouders die echt wat flikken voor een deel al onder toezicht staan. ' Dus het criterium is: ouders die onder toezicht staan. Dus alleen als ouders al onder toezicht staan mag er ingegrepen worden??? Nee, dan is er al ingegrepen, toch???? Alsof alle OTS-en terecht zijn. Dat denk ik dus van niet. Ik ben wat dat betreft iets kritischer op de toekenningen van OTS-en en UHP's. Alsof er twee mensensoorten zijn: ouders een OTS hebben, zij flikken wat; en onschuldige ouders. En dan is het wel of geen OTS hebben het beslissende onderscheid. Hoe komen die ouders dan aan een OTS? En hoe weet je dan dat het ouders zijn die wat flikken? De OTS zelf is toch niet het signaal? Het is een gevolg.

Tsjor

Jou gruwelijke voorbeeld

In een enkel geval, soms bij toeval, soms door deze beschermingsindustrie, vaker nog door individuen die wel hun verantwoordelijkheid nemen, kun je een ernstige situatie voor een kind beëindigen, voorkomen is nog een hele ander zaak. Legitimeert dat dat je toenemende aantallen gezinnen in de stress legt, wat op zichzelf al een manier is om de zorg voor kinderen door ouders te ondermijnen of ongedaan te maken? Wat bijdraagt aan onveiligheid voor toenemende aantallen kinderen om ontworteld te raken in hun eigen gezin, en in pleeggezinnen en instellingen?

Niet alleen bij inheemse groepen die uit bezorgdheid van hun ouders en familie zijn ontdaan zijn de gevolgen desastreus. Verslavingen, prostitutie, criminaliteit. En nu door de overheid. Dat overkomt ook onze kinderen in de jeugdzorg.
Is dat realistisch?

Ik kan ook in extremen denken. Ook in de oorlog waren er mensen die zich, uit eigen veiligheid, conformeerden aan de bezetter. Die vonden we, na de oorlog, fout. Maar tijdens de bezetting deden ze wat voor hen veiligheid betekende: je conformeren aan de dominante groep.

Tsjor

Ik snap je echt niet.
Als ik je gruwelijke link lees, dan lees ik over een man die jaren zijn gang is gegaan op een gruwelijke manier. Dat 'bewijst' toch juist dat een heksenjacht niets, maar dan ook niets oplost?
Voor de echte slachtoffers ook niet.
Je spoort op deze manieren geen echt ernstige zaken op.
Ik vrees ook echt dat het een illusie is te denken dat je excessen echt kunt voorkomen.

Nee Tsjor

Liza heeft zich, hoewel protesterend, getracht te conformeren. Op het gebied van voorschool en vaccinatie. Op zich al grenzeloos gedrag van jeugdbeschermers. Het is ongrondwettelijk om dat van ouders te vragen en daar voel je je terecht door bedreigd.

Je ervaart dat deze verlengde arm van justitie jou grondrechten overtreedt. En als dat hier al gebeurt, is de stap naar de rechter makkelijk gelegd. De scheidslijn is dun. Behalve als je oogkleppen ophebt. Het schokt je rechtsgevoel. Dat tover je niet weg door te beweren dat er geen echte sancties zijn geweest. Je voelt dat het vermogen tot sancties tegen jou hier schier eindeloos is. Ook al voordat daar toe overgegaan wordt.

Precies

En hier blaas je het op, jaag je ouders angst aan: ' Je voelt dat het vermogen tot sancties tegen jou hier schier eindeloos is. Ook al voordat daar toe overgegaan wordt. '
en nogmaals: er is bij Liza geen gang naar de rechter geweest, niet mee gedreigd, niet aan de orde, geen sancties in het vooruit gesteld, allemaal niet aan de orde.
Er zijn zorgen uitgesproken, en er wordt nog een keer gebeld met de vraag: hoe gaat het nu?' Liza had zelf liever gehad dat ze nog verder waren gegaan en haar via google opgespoord hadden.

Tsjor

Och toch

Heeft Liza het toch zelf op haar geweten. De 'interventie' was niet meer dan een beleefde vraag en Liza wil zelf opgespoord worden.

Ah Juul

Jij gelooft de moeder dus ook, dat ze nergens van wist.

Waar haal je de heksenjacht vandaan?

En hoe maak je effectief onderscheid tussen de gebroken arm van mijn dochter, het kind dat vergiftigd is met een onbekend middel en het jongetje dat eten steelt? Als je geen vragen mag stellen (want dat is hier de inhoud van ' heksenjacht').

Tsjor

AnneJ

Liza maakt zich er boos over dat ze haar man hebben opgebeld, terwijl zij, de moeder, toch makkelijk op te sporen was via google.

Tsjor

Vertel

Het laatste bericht van Liza gaat over een telefoontje naar haar man met de vraag: hoe gaat het met het kind.
Dat noem jij een interventie. en daar hangt dan de hele riedel van ongrondwettelijke bemoeienis van de justitiele arm aan vast.
Ik denk dat het een afsluitend telefoongesprek was: kunnen we het dossier nu sluiten?

Als ze hadden vermoed dat er echt iets aan de hand was zouden ze dat nooit met een telefoongesprekje mogen afdoen, toch? Even naar de moeder bellen en vragen of het wel goed gaat met het jongetje? ' Ja hoor," zegt de moeder, en dan hang je op en ga je over tot de orde van de dag.

Tsjor

Ach Tsjor

Die jeugdbeschermers waren helemaal niet klaar met Liza. Er stond haar en haar man nog een interview te wachten bij de huisarts. Waarop zij wel zouden beoordelen of het inmiddels veilig genoeg was. Hoe kom je dr bij dat het dossier weleens snel gesloten zou kunnen worden?
En het is protocollaire veiligheid, inderdaad een telefoontje. Echte veiligheid is het niet.
Er is niets dat je kunt doen om zo'n verhaal te laten stoppen waarvan je weet dat het binnen je bereik ligt. Alles kan opnieuw tegen je gaan werken.
Perfect meewerken met de zorgen kan helpen, maar je ook nog jarenlange 'vrijwillige' hulp en toezicht kosten. Direct naar de rechter gaan kan zorgen dat het stopt, maar ook een jarenlang juridisch gevecht opleveren met steeds meer consequenties voor de zorg die je je gezin wel kunt leveren.
Iets meebewegen, mooi weer spelen, en je eigen gang gaan kan zorgen dat ze met rust gaan laten, maar net zo goed, dat ze jou 'in beeld' willen houden, want je wilt niet alleen maar dramatische gevallen maar ook wat makkelijke gezinnen in je workload en er zijn echt altijd argumenten om gezinnen in beeld te willen houden en zo werkt het ook in het echt.

Of je het groot maakt, of klein houdt, je hebt er geen greep op en je hebt geen rechten om er greep op te krijgen. Ontken het maar.

AnneJ,

Uit eigen ervaring, ben ik dat niet met je eens.
Hier werd mijn man opgebeld om te vragen of kind op een vo stond ingeschreven. Hij bevestigde dit en zei dat het ook goed ging. Ze zouden sluiten.
Later bleek dat ze ook nog contact hadden opgenomen met de nieuwe vo om daar de bevestiging te horen dat het goed ging met dit Nederlandse kind.
Pas na dit bevestiging ontvingen we ( kind en moeder van kind) een afsluitbrief.

Navraag doen betekent niet meteen dat je nog steeds diep in de problemen zit.
Navraag doen kan ook inhouden dat men genegen is een dossier te sluiten.

Navraag ( aanvulling)

Sluiten kan ook zonder rechtszaak.

O zeker Flanagan

Het kan. Het hoeft niet. Je hebt geen garantie en geen manier om daar zeker van te zijn.

Het kan, alles kan

Maar het is slopend. Want je weet het niet zeker. En als je daar gevoelig voor bent (en wie is dat niet als ouder) kan dat enorm veel onzekerheid veroorzaken, stress, ruzies thuis. En voor je het weet zit je in een situatie die erger is dan het vermoeden waarmee de hele zaak begon.
Liza zou nu niet gescheiden zijn en in Letland wonen zonder man, als die hele Jeugdzorgzaak niet was gaan lopen. Als het ambulancepersoneel gewoon haar kind had geholpen, aardig tegen Liza en haar man was geweest en ze een beetje gerust hadden gesteld. Gezegd dat ze voor de zekerheid nog even naar de huisarts konden gaan, waar Liza wellicht ook nog even haar verhaal had kunnen doen. Geen scheiding, geen kind dat zonder vader opgroeit. Een lijnrecht gevolg van de bemoeienis van jeugdzorg.

Tijd dat het Europese hof zich eens met de Nederlandse praktijken gaat bemoeien...

Overigens lees ik steeds vaker tussen het kindermishandelingsopsporingsgeweld door dat er ook deskundigen zijn die er anders over denken, die een andere mening willen uitdragen... die de vinger op de zere plek leggen...

Zoals deze tweet van Peter Dijkshoorn, kinderpsychiater en bestuurslid van Accare:
kinderpsychiater:"als kinderen hun been breken is iedereen aardig. Ambulance komt, kind krijgt knuffel, ouder koffie. Als je kind moeilijk gedrag laat zien, wordt het misschien weggehaald en vergeten we de knuffel"

Tsjor, vragen hoe een armpje gebroken is

Het lijkt me logisch dat je vraagt hoe het is gekomen. Maar dit waren echt, echt suggestieve vragen. Ik was geschokt....

Dit was overigens het herhalingsbezoek na vier weken. Bij het eerste bezoek, toen het armpje net gebroken was, kwamen we in een ander ziekenhuis terecht. Het gebeurde op vakantie... heel andere benadering, en tuurlijk wordt er gevraagd hoe het precies gebeurde, en dat wil je juist ook precies vertellen, je bent zelf ook enorm geschrokken.
Thuis, in ons eigen Nederlandse ziekenhuis was het een nare ervaring... Vragen waarbij ervan uitgegaan werd dat het breken van het armpje bewust veroorzaakt was...

Hoe ben je daarmee omgegaan?

Ik vond het ook schokkend, en daarbij speelde mijn ervaringen met jeugdzorg etc. ook een rol. Maar hoe ben je er vervolgens mee omgegaan? Ik heb de vragen beantwoord, hoopte maar dat dochter hetzelfde zou zeggen en vervolgens gin alles gewoon verder.
Bij Liza was iets meer aan de hand dan het personeel van de ambulance op dat moment kon beoordelen. Daar ging de huisarts ook niet over.
Het is prettig voor Liza dat haar aangepraat wordt, dat het allemaal de schuld van VT is dat ze nu gescheiden is en met haar kind vertrokken is zonder achterlaten van adres. Ze had ook meer info kunnen vragen aan haar man, hem neer kunnen vertrouwen (in plaats van zwart maken) en kunnen beseffen dat het inderdaad een cultuurdingetje is.
Het slopende begint als iemand je voorhoudt dat je ervan uit moet gaan dat het meest negatieve kan gebeuren en dat je daarnaar moet handelen. Alsof je, na constatering van een vlekje, met iemand praat die je waarschuwt: als je naar de dokter gaat kun je chemokuren krijgen en dan ook meteen de ergste complicaties van chemokuren gaat uitleggen; waarop je besluit om maar niet naar de dokter te gaan. Naar de dokter gaan met een vlekje is ook zenuwslopend en de uitkomst is ook ongewis.

Tsjor

Garanties

AnneJ, welke garantie wil je hebben? Hoe moet dat eruit zien?
Geef liever adviezen die de spanning niet opbouwen, maar je leren om er goed mee om te gaan, zoals ik trouwens ook gekregen heb indertijd van iemand die met KOG te maken had (maar toen was dat een andere organisatie). Heel rustig, de stappen uitleggen, je rechten uitleggen (want die heb je wel) en zo zijn wij er goed doorheen gerold. Maar dat was een situatie waarin de raad voor kinderbescherming al speelde en er al een OTS en UHP dreigde. Dat alles was bij LIza niet aan de hand.

Tsjor

Serieus Tsjor

Zie #130 Tsjor "en stuur de brief naar gemeente om ons met kind uit te schrijven."

Ik snap dat het jou gerustgesteld heeft dat als je opvolgt wat je rechten wel zijn, dat dat geruststellend kan werken.

Je hebt hooguit wat rechten op inzage in het dossier. Meer is het niet. Recht op het indienen van klachten. En uiteindelijk is het voor jou onmogelijk om een stroom van zorgen die op gang komt na de aanvankelijke melding niet te stoppen.

Je bent afhankelijke van de redelijkheid van een jeugdbeschermer. Die je niet op je rechten wijst want daar gaat het blijkbaar niet over.

Het gaat echt niet aan om iemand die opgevallen is in een melding zaken aan te smeren die een gemiddelde burger in Nederland zelf mag beslissen, niet alleen vaccinatie en voorschool, maar ook een eigen slaapkamer of groter huis, hoe ze slapen. En het schoonmaken is al een misverstand. Men geeft aan Liza geen mishandelaar te vinden.

Maar dan toch voorstellen doen in het belang van het kind. Zonder aan te geven dat je dit niet verplicht bent. Maar dat er wel consequenties zijn als je niet ingaat op de voorstellen.

We zullen niet weten of Liza al van haar man af wilde zonder VT. Een suggestie die ik vilein vind want dat valt niet te beoordelen.

We weten wel dat Liza en haar man niet op een lijn zaten in het VT verhaal. En dat zie je maar weer hier Tsjor. Jij staat ook anders in zo'n VT verhaal.

En dat legt een geweldige druk op de relatie.

En uiteraard ga je uit van je eigen ervaringen. Blijkbaar heeft het uitleggen wat dan wel je rechten zijn, hoe schamel ook, bij jou geruststellend en kalmerend en je bent er verder zonder kleerscheuren van af gekomen. Hoe? je mag het zeggen, elk verhaal is anders en blijkbaar zijn ze bij jou ergens gestopt met eisen op het gebied van zaken waar ze niet over gaan.

Mijn ervaring is dan wel geen split, mijn exman steunde mij in dit verhaal. Maar hij heeft zich wel ruim anderhalf jaar aan ons ex gezin onttrokken omdat hij de bedreiging door de kinderbescherming niet aankon. Dus het idee dat het Liza wel goed uit zou komen om haar man te verlaten vind ik echt vilein, want je weet dat druk op het gezin, ook door ziekte, maar zeker door dit verhaal, alles uitvergroot. Of je groeit naar elkaar toe of je groeit uit elkaar.

Ging het maar over OTS en UHP, dan heb je sneller de kans om voor de rechter te staan en kan er een stuk flauwekul uitgehaald worden.

Je kunt wel door woorden zorgen dat zaken ook anders beleefd worden, maar je kunt een intelligent iemand geen rad voor ogen draaien. Je hangt in limbo en de redelijkheid van de medewerker, waar je geen keus en geen invloed op hebt, en geen rechten aan kunt verlenen, zorgt voor jou vrijspraak of je krijgt ernstiger zaken aan de hand.

En het is niet afgelopen na een gesprek. Liza wordt tot potdorie al vanaf februari vorig jaar aan het lijntje gehouden met afspraken. Bijna anderhalf jaar! Dat kun je toch niet bagatelliseren dat het geen bedreiging is als je het niet presenteert als een bedreiging? En het dossier kan elk moment gesloten worden waar je niets van weet.

Maar de dreiging is: het kan altijd over OTS en UHP gaan als men niet tevreden is. Die stap is snel gezet. Maar dat mag ik dan weer niet zeggen want dan maak je mensen bang.

Dus

Liza heeft, op verzoek van haar man haar rekening opgeheven en schriftelijk een wijziging doorgegeven aan de gemeente. Maar je moet denk ik in hoepeltjes denken. Ze is buitenlands, er kunnen andere regels zijn gaan gelden zoals zelf verschijnen aan het loket, op afspraak, of zoiets. Beetje lastig als je al in het buitenland bent.

Als de gemeente dat formeel niet accepteert kan de partner van Liza een adresonderzoek verzoeken.

Liza heeft echt wel haar best gedaan om door de hoepeltjes te springen, dus het heeft weinig zin om met een loep te speuren of ze toch ergens niet perfect is geweest. Dat zal, dit gaat je niet in de koude kleren zitten.

Anderhalf jaar aan de gang

Staat er een beetje verborgen in het bericht. Maar deze 'beleefde vragen' zijn al aan de gang vanaf februari 2017. Zonder dat duidelijk is dat het dossier gesloten wordt.

Een intelligent mens snapt dat je hier een bedreigende zaak bij de kop hebt. Anders had je dat allang zelf kunnen stoppen.

Buitenlandse partner

Ik kan daar geen cijfers van vinden maar uit mijn tijd met Lawine werd duidelijk dat een relatie met een buitenlandse partner meer kans heeft om op de klippen te lopen, er ligt meer druk op, verschillen kunnen onoverbrugbaar blijken te zijn.

Eigenlijk denk ik dat je meer moeite zou moeten doen om zo'n huwelijk niet in gevaar te brengen. Het is toch al spannend, zeker als er kleine kinderen betrokken zijn, dat legt al een druk op de relatie. Je wil gezinnen, ook zonder migratieachtergrond, bij elkaar houden.
Maar het gevolg van dit soort 'onderzoeken' is nou eenmaal dat men onder druk komt te staan en dat heeft ook risico's voor de relatie. Het 'nest' doet er niet toe, de ouders doen er niet toe. Want het gaat zogenaamd om het kind. Dat een kind belang heeft bij de ouders is geen onderwerp van belang in zo'n proces. Hooguit dat daar lippendienst aan bewezen word.

Daar kun je wel je ogen voor sluiten en hopen dat je je dan veiliger voelt.

Tsjor, zo werkt het niet

Je eigen identiteit (want dat heeft te maken met dat cultuurdingetje) haal je niet uit jezelf. Ik ben daar zelf ook enorm tegenaan gelopen toen ik naar Duitsland verhuisde, en dan was mijn partner nog gewoon Nederlands.
Het moet andersom zijn, mensen moeten meer begrip en respect krijgen voor mensen uit andere culturen, met andere gewoonten, zeker in deze tijden met zoveel nieuwe Nederlanders uit alle windstreken. Een deel van het probleem bij Liza had ook te maken met de taal van het kind. Dat heb ik zelf hier ook gemerkt. Mensen weten NIKS van taalontwikkeling. We hebben de gekste adviezen gekregen, zelf Duits praten was de vaakst voorkomende natuurlijk, zelfs van docenten op school.
Toevallig heb ik in mijn studie me veel gericht op tweetaligheid en het verkrijgen van een tweede taal, dus ik kon mijn poot stijf houden en me met argumenten verdedigen. Maar ik kan me zo goed voorstellen dat je je als ouder rotschrikt en maakt dat je wegkomt. Taal is een onderdeel van je identiteit.Bizar als je je eigen taal niet zou mogen spreken met je eigen kind.

En als ik terugdenk, krijg ik de indruk dat Liza toch echt door heel veel hoepels is gesprongen. Verhuisd, veel naar buiten, speelzaal, enz. enz.