'van kinderen word je niet gelukkiger'

Wel

ik vind m'n leven met kinderen een stuk minder leeg. En ja, ik voel me gelukkiger met m'n kinderen.

Maar ik kan me voorstellen dat ik tegen de tijd dat ze gaan puberen, hele andere ideeën zal hebben!

Geen idee

de fase in mijn leven voordat de kinderen er waren,was een mooie fase,ik was toen heel tevreden en happy met mijn leven.
de fase dat de kinderen er wel waren( en nog zijn),was ook een mooie fase,ook daarmee ben ik heel tevreden en happy.
ik kan me zo voorstellen dat de fase die gaat volgen ,als alle kinderen de deur uit zijn ,( er wonen er nog twee van de vier thuis)ook weer een hele mooie leuke fase wordt.
natuurlijk was mijn hele leven tot nu toe niet 1 grote wolk van geluk,het ging op en neer in alle fases.Ik heb verdriet ,groot geluk,ellende en heel *tevreden* tijden gehad tot nu toe.

ik denk dat elk mensenleven ups en downs kent,of je nu kinderen hebt of niet.

Lijkt me logisch

waarom moet een kind je gelukkiger maken? Geluk zit in je zelf en kan je zelf uit kleine dingen halen. Ik kan wel blij worden van naar mijn kind kijken en geluk voelen dat het met mijn kind zo goed gaat. Maar als zij in de gang staat te krijsen word ik echt niet gelukkiger!

Ik geloof ook niet in een gelukkiger leven/betere relatie of wat dan ook door kinderen. Als je dat wel gelooft leg je een grote druk op het kind.

Gelukkiger dat wat?

Heb het artikel net zitten lezen. Ach ja.... als de mooiste dag van je leven je trouwdag was..... tja...dan maken kinderen je vast niet gelukkiger. Kinderen krijgen is een keuze die je maakt ( als het lukt) je weet niet of je met een andere keuze gelukkiger was geweest.( Dit is een van de weinige zaken waarvan je niet EN/EN kan kiezen zoals tegenwoordig gebruikelijk) Misschien was je wel nog ongelukkiger zonder kinderen.
Ik geniet in iedergeval van mijn kinderen en van mezelf als moeder van eerst kleine, toen grote en nu volwassen kinderen. DAt en nog veel meer maakt me gelukkig
Marjanne

Niet meetbaar?

eigenlijk is zo,n onderzoek totaal niet logisch.
mensen die nu heel gelukkig zeggen te zijn zonder kinderen,waren misschien nog wel veel gelukkiger geweest mét kinderen.
en mensen die nu iets minder gelukkig zeggen te zijn mét kinderen,waren misschien wel nog minder gelukkig zonder deze kinderen.
je komt er dus nooit achter of iemand juist mét of juist zónder kinderen gelukkiger is.
je kent namelijk de andere kant niet.

Inderdaad

Ik heb kinderen, ik weet niet hoe gelukkig ik nu geweest zou zijn, als ze er niet waren (ik had in de loop van de jaren wel minder momenten zonder grote zorg gekend, maar ik zou ook heel veel gemist hebben, weet ik nu). Mensen zonder kinderen weten niet hoe gelukkig ze geweest zouden zijn als ze ze wel hadden gehad. Dus ik vind het een kul-conclusie

Hier wel

veel te lang maar ik moet even uitwijden over mijn jongste.

Ik heb zo enorm verlangt naar Mandarijntje mijn jongste, 40 maanden gingen er voor bij, elke maand op de wc met een heel leger aan testen, ik verlangde zo zo zo enorm naar nog een kind. Ik heb niet kunnen accepteren dat ze niet kwam, tot na de 1e mislukte ivf poging. Toen was ik in rouw, ik was zo intens verdrietig, mijn hoop kwijt en toen toen lukte het opeens bij de 2e poging.

En ik heb elke week van de zwangerschap spulletjes gekocht, al was het maar een paar sokjes of een spuugdoekje. En toen lag ik op de ok tafel, enorm veel gedoe en gevloek en gestress want het kind lag helemaal vast. Maar ik was de enige in die druk bevolkte ok die aan het lachen was, van oor tot oor, want ze werd zo geboren. En ik heb maandenlang op een roze wolk geleeft, ik was zo intens gelukkig met haar, compleet ontspannen en dolgelukkig. En dan zelfde gevoel heb ik nog steeds dagelijks, dan zie ik haar vanuit mijn ooghoek bezig met een boekje en dan kijkt ze mij aan met een enorme kwijlende glimlach strekt haar armjes uit en zegt dan "mama".

Ja van alle dingen in het leven maken mijn kinderen mij het gelukkigst. Mijn oudste toennet nog in bed, met haar zaklamp heeft ze al mijn tanden in het donker bekeken om te kijken of ik nieuwe gaatjes had en toen vertelde ze dat ze vandaag zo hard heeft gelachen met haar 2 buurmeisjes. Hadden ze de kamer van buurmeisje helemaal donker gemaakt en toen deed de zaklamp het opeens niet en "dat was ZO grappig hahaha !"

Massi

dat ben ik met je eens, kinderen zijn niet het middel om je huwelijk te verbeteren oid. Kinderen krijgen, kinderen opvoeden, het vraagt veel van je, het kan veel van je relatie vragen zelfs.

Heel gelukkig

Ik ben heel gelukkig met mijn kinderen. Ik kan me niet voorstellen dat ik zonder hun gelukkiger geweest zou zijn. Maar het vraagt inderdaad veel en zeker van je relatie.

Het?

wat is het in deze zin "of gaat het niet om gelukkig ?".

Het in de zin van het leven ? Of het in het hebben van kinderen ?

Zoals in elke relaties, dus ook in de omgang met je kinderen heb je ook gedoe, de een meer dan de ander en tijden niet en dan weer tijden wel. gedoe, onbegrip,angsten en woede, zorgen. Verschil met die andere mensen op de wereld is dat je kinderen je broedsel is en waardevol is want je hebt er zoveel voor geinvesteerd en ze zijn zo goed gelukt, op elk moment in hun leven kan je voor ze in het vuur springen als je ze daarmee red. Dus in de zin dat je eigen geluk minder belangrijk is dan het geluk van je kinderen. Dit laatste heeft mij als mens wel gelukkiger gemaakt, het gaf sturing op het moment dat ik moeder werd, ja het was en is zin gevend. Daarnaast was en is de verantwoordelijkheid heel groot en dat heb ik ook zo ervaren afgelopen jaren. Dus je doet meer je best, zet je meer in om de relatie met je partner goed te laten lopen, kiest meer voor zekerheid, bent selectiever en kritischer want het nestje moet er warm en beschermd bij zitten. Dat maakt je volwassen.

Hoe kan ik dat bepalen?

Ik kan niet bepalen of ik nu gelukkiger ben dan eerst. Wel beken ik dat ik regelmatig met verlangen terugdenk aan mijn vroegere leventje. Maar ik moet er ook niet aan denken kinderloos te zijn, de kinders geven toch een zeker nut en een zekere invulling aan ons leven.

Ik hou van mijn zoon

Ik denk dat er niets of niemand op de wereld is waar ik meer van zou kunnen houden. Maar ik weet niet of hij mij gelukkig maakt. Ik denk dat als je niet gelukkig bent, je het ook niet "wordt" door een ander. Dus ook niet door een kind.
Ik ben gelukkig mèt mijn kind, maar niet dòòr mijn kind.

Ik wel

Het moederschap, het hebben van kinderen dat maakt je supergelukkig. Volgens sommigen was ik het dan al. Hoe het ook zij: ik ben gelukkig net mijn kinderen en zou kinderloos vreselijk ongelukkig zijn.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Gelukkig zijn door kind

Ik geloof niet dat het verkeerd is om gelukkig te zijn door je kinderen. Mijn kinderen hebben invloed op mijn geluksgevoel, of óngeluksgevoel. Ik kan ook mét ze gelukkig zijn. Ik heb hele gelukkige momenten met ze en ik heb beslist ongelukkige tijden meegemaakt doordat man en ik het niet altijd eens waren over de aanpak van de kinderen.
Ik denk over het algemeen gezien dat ik gelukkiger ben met kinderen en dat ik zonder kinderen altijd een gemis had gevoeld, wat het geluksgevoel niet ten goede was gekomen.
Daarnaast ervaar ik heel sterk 'wie aan mijn kind komt, komt aan mij'. Ze zijn een deel van mij zoals een ander nooit een deel van mij kan worden. Ik voel mij completer met kinderen. Dat is positief voor mijn geluksgevoel.

Himmelhoch jauchzend, zum tode betrübt.

Ik heb al jaren de stelling dat je met kinderen hooguit net zo gelukkig bent als zonder kinderen. Maar er is een cruciaal verschil: de pieken en dalen zijn veel heftiger.

De angst en zorgen die ik kan voelen voor mijn kinderen zijn onvergelijkelijk met alle andere emoties.

Tegelijkertijd kan ik bijna uit elkaar barsten van puur, puur geluk als er iets fijns met de kinderen gebeurt. Het soort geluk waarvan je opstijgt en je hele lichaam vervult wordt van blijdschap. Dat soort geluk is al even onvergelijkelijk met wat ook in de wereld.

In het artikel staat dit uiteindelijk deze opmerking ook.

"“Ik denk inderdaad”, zegt ook Lyubomirsky, “dat er iets op het niveau van meten aan de hand is dat we nog niet hebben ontdekt. Vluchtige momenten van geluk zijn heel moeilijk te vangen, maar om de een of andere reden zijn die juist van grote betekenis voor mensen als je ze allemaal bij elkaar optelt.”

Het is Britse onderzoekers vorig jaar al gelukt om een beginnetje te maken met het oplossen van dat probleem. Ze deden het onderzoek van Kahneman uit 2004, waarbij mensen op bepaalde momenten werden opgepiept waarop ze hun activiteit en gevoelens moesten noteren, nog eens over. Maar ze lieten hun proefpersonen niet alleen opschrijven hoe prettig die zich voelden, maar ook wat hun gedachten waren bij wat ze deden – hoe nuttig ze het vonden, hoe waardevol. Toen bleek tijd met de kinderen nog steeds iets ondergemiddeld prettig te voelen, maar mensen vonden die momenten wel iets bovengemiddeld waardevol. Mensen streven niet alleen geluk na, schreef Baumeister in 1991 al in Meanings of Life, maar ook betekenisgeving."

Tihama

Verbaasd

Ik ben eigenlijk zeer verbaasd dat iedereen aangeeft niet echt gelukkig te worden van haar kinderen. Waarvan dan wel, mooie vakanties???

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Liora

Beetje kort door de bocht, dat lees ik toch niet terug hier mensen maken meer een opsomming van de + en de -. In het artikel staat ook dat je vaak fijne momenten goed onthoudt en de mindere momenten niet. Dus als jij wel echt gelukkig bent door je kinderen negeer en vergeet je je ook de momenten die helemaal niet prettig waren/zijn. Huilende kinderen midden in de nacht, het slaaptekort daardoor etc etc.
Bovendien is geluk moeilijk meetbaar, dit soort onderzoeken zijn ingewikkeld, wat meet je precies als je weet hoe verschillend mensen zijn.

Ongelukkig

tja ik kan niet zeggen dat ik ongelukkig was doordat de jongste maandenlang niet normaal sliep. Ja ik werd er heel erg moe en chagerijnig van maar niet ongelukkig. Dat is een andere emotie althans voor mij.

Ongelukkig ben ik soms vanuit mij zelf, omdat dingen niet gaan zoals ik van mezelf verwacht had. Ongelukkig ben je als je relatie niet goed loopt er telkens ruzie is, of als je ontslagen wordt en heel lang werkloos blijft.

Het is ook wel een ingewikkeld woord, ongelukkig/gelukkig.

Geluk zie ik iets waar je heel blij van wordt als je het hebt of ziet, iets wat je van een afstandje kan bewonderen en in je opnemen, als iets positiefs wat deel van je is. Ik voel niet constant dat geluk als ik het over mijn kinderen heb, maar ik ervaar het wel regelmatig. Bij andere mensen, dingen of ervaringen heb ik dat minder.

Ik kan vol bewondering naar een schilderij kijken, hebberig kan ik worden van mooie spullen maar dat is ook een ander gevoel dan als ik bijvoorbeeld mijn dochters samen in bad zie spelen met schuim.

Ik vraag me altijd af hoe ze vergelijken

Tenslotte zijn mensen zonder kinderen gemiddeld jonger dan mensen met kinderen. Of kijken ze per leeftijdscategorie?
Ikzelf was bijvoorbeeld 10 jaar geleden misschien wel gelukkiger dan nu, maar dat was met het waarschijnlijk ooit moeder worden (waar ik me zeer op verheugde) in het vooruitzicht. En in het algemeen de gedachte 'dat alles nog moest gaan gebeuren'.
Maar als ik nu nog geen kinderen had gehad, dan was ik wel een stuk ongelukkiger geweest, om niet te zeggen wanhopig waarschijnlijk.
Ik kan me daarnaast ook voorstellen dat het flink uitmaakt of je bij de kinderlozen kijkt naar degenen die dolgraag wel kinderen hadden gewild, degenen die het absoluut niet wilden, en degenen bij wie het er gewoon niet van is gekomen. Voor die eerste categorie zal dat 'gelukkiger' toch zeker niet gelden. Maar die is misschien te klein voor een invloed op het gemiddelde. En voor veel twijfelaars geldt misschien wel, dat ze gelukkiger zijn als het er uiteindelijk niet van komt.

Liora

Mij stoorde dit de laatste tijd ook bij mezelf, een gebrek aan geluksgevoel mbt. de kinderen. Ik geloof dat het bij mij iets te maken heeft met te veel bezig zijn met 'alles wat nog moet' in plaats van in het moment zijn. Nu probeer ik bewust wel te genieten van het moment, en dat scheelt echt! Bovendien heeft het ook nog eens een positief effect op mijn houding naar ze toe, en daarmee weer op hun gedrag. Het gaat dus niet helemaal vanzelf hier met dat geluk, maar je kunt er wel aan werken blijkbaar.

Wel

Ik geloof gerust dat lang niet iedereen altijd gelukkiger wordt van het hebben van kinderen. Maar, ik wel. Echt, zeker weten wel. Ik word sowieso van veel dingen blij, maar bij mij worden zes weken ziek op de bank doorbrengen in een weekend weggevaagd als ik naar een concert van oudste ga kijken. Of als mijn puberella zomaar lekker heeft gekookt. Of, zo heb ik nog wel zesduizend situaties. Als mijn tweejarig buurmeisje komt buurten is mijn dag ook al goed.

Het is geloof ik iets erfelijks. Ik zie het veel in mijn familie; mooie spullen, reizen en geld zijn best aardig maar kinderen zijn fantastisch, en je eigen kinderen zijn je geluk op beentjes. Ben ik samen met familie dan zijn onze gespreksonderwerpen dan ook zeer voorspelbaar. Maar ik heb ook kinderloze vriendinnen waarvan ik inschat dat ze niet gelukkiger zouden zijn geweest met kinderen. Die zijn echt heel gelukkig met hun werk, hun relatie, hun katten, hobbies, etc. Er zijn meer wegen naar compleet geluk.

Gelukmomentjes

Ik weet niet of je over het geheel genomen gelukkiger wordt van kinderen. Je hebt het in ieder geval wel drukker. Wat ik wel heel sterk ervaar zijn van die kleine gelukmomentjes (die volgens mij eigenaren van huisdieren ook hebben). Een kleutertje dat helemaal uit haar dak gaat bij een leuk liedje op MTV, of een pre-puber die verzucht dat ze jouw kippensoep toch het allerlekkerst vindt. Beetje suffig, maar ik word daar altijd heel blij van En natuurlijk als je 's avonds naar je slapende kindjes gaat kijken.

Valt me nog mee, tihama

Tihama:"Het is Britse onderzoekers vorig jaar al gelukt om een beginnetje te maken met het oplossen van dat probleem. Ze deden het onderzoek van Kahneman uit 2004, waarbij mensen op bepaalde momenten werden opgepiept waarop ze hun activiteit en gevoelens moesten noteren, nog eens over. Maar ze lieten hun proefpersonen niet alleen opschrijven hoe prettig die zich voelden, maar ook wat hun gedachten waren bij wat ze deden – hoe nuttig ze het vonden, hoe waardevol. Toen bleek tijd met de kinderen nog steeds iets ondergemiddeld prettig te voelen, maar mensen vonden die momenten wel iets bovengemiddeld waardevol. Mensen streven niet alleen geluk na, schreef Baumeister in 1991 al in Meanings of Life, maar ook betekenisgeving."
Dat valt me nog mee Tihama dat die mensen zich maar IETS ondergemiddeld prettig voelden. Ik zou denken dat het veel meer ondergemiddeld zou moeten zijn. Ik zit me er al helemaal een voorstelling van te maken:
Drie dagen na de bevalling zit je daar met ploffende borsten en kraamtranen... Piep! Voelt u zich gelukkig? NEE, en ik weet niet waarom, BOEHOEHOE en prettig zijn die knallende borsten al helemaal niet.
Probeer je daar voorzichtig de tot de oksels onderzittende body met babypoep uit te wurmen zonder baby, jezelf of de omgeving nog meer te besmeuren... piep! Voelt u zich prettig? Nou wat dacht u? Ik kan me ook nog twee weken poepzeven herinneren omdat mijn tweede nietjes ingeslikt had. Piep! Voelt u zich prettig? Jahoor, fantastisch, mijn favoriete werkje.
Idem als je met een baby onder de ene arm de teruggegeven melk uit je haar of blouse probeert te krijgen met je vrije hand. Of het moment dat je ook het tiende speentje weer onder het bedje uit moet vissen midden in de nacht. Of na een doorwaakte nacht, ligt je baby eindelijk te slapen... piep! Voelt u zich prettig? GRR##@#! Hij sliep net!
Of als ze groter worden, zorgen als ze de eerste keer ziek zijn. Of als je bij de juf zit midden in het gesprek dat je echt niet wilt dat je kind kleuterverlengt. Of als je je toch hebt laten strikken tot een k-klusje wat vaak van ouders verwacht wordt op scholen. Piep! Voelt u zich prettig? NEE, en niet eens waardevol ook.
Of wat dacht je als je in de ochtendstress meerdere kinderen op tijd op verschillende scholen probeert te krijgen, terwijl je ook nog naar je werk moet. Piep! Bent u... Nee, 'k haast.
Of het gedoe om ze allemaal met de juiste spullen op tijd op zwemles te krijgen. Kijk, die koppetjes als ze vervolgens allemaal lekker in het zwembad liggen of de trots waarmee ze laten zien dat ze weer wat geleerd hebben, daar kan ik helemaal gelukkig van worden. Maar het gedoe om dat allemaal in te plannen wat in tijd misschien wel langer duurt dan de zwemles zelf, nee, dat kan ik nou niet direct als prettig omschrijven. Maar het één kan nou eenmaal niet zonder het andere. EN ik kan mijn kinderen tenminste iedere keer zien zwemmen. Als ik denk aan de frisse tegenzin waarmee ouders maanden tot jaren hun kinderen iedere keer weer naar zwemles begeleiden om vervolgens bij het diploma glimmend te zeggen, Ja hoor, tuurlijk het was het waard.
Als ouder krijg je gewoon een hoop stress, gedoe en geregel en werk erbij wat op zich niet leuk is en waarbij je je beslist niet prettig voelt, maar waarvan het resultaat hoe kort dat moment in verhouding ook is zo gelukkig en/of waardevol is dat het er ruimschoots tegenop weegt.
Groeten Primavera

Primavera

Prima omschreven zowel onderzoek als je ervaring.

Het staat er inderdaad niet in z'n algemeenheid

Ik heb het artikel vandaag ook gelezen. En het gáát in het artikel dus niet om het 'feit' dat mensen met kinderen minder gelukkig zijn in de zin die jullie nu bijna allemaal aanhalen in de reacties in deze draad. Inderdaad: vrijwel iedereen met kinderen zegt dat hij/zij erg gelukkig is geworden van die kinderen en er erg van kan genieten.

Maar het ging ze in het artikel juist om die momentjes die Tihama en Asa en Primavera al aanhalen: vraag iemand eens op een willekeurig moment hoe hij/zij zich voelt, en de kans is groot dat dat helemaal niet zo supertof is. Je bent moe, of je wilt iets maar het lukt niet want je hebt geen tijd, je huis is vies en je ergert je eraan maar ja zo is het nu even, je praat zo weinig met je man want jullie hebben je handen vol aan de kinderen. Dát soort momenten zijn zeer gebruikelijk bij mensen die kinderen hebben. Gemiddeld genomen hebben zij het op dergelijke momenten dus minder leuk dan wanneer je mensen zonder kinderen dezelfde vraag stelt.

Alleen: het doet er blijkbaar niet toe. Want ondanks het feit dat je het kunt aantonen (die momenten zijn daadwerkelijk erger bij mensen met kinderen, eigenlijk voortdurend, en worden pas weer 'gelukkiger' naarmate die kinderen ouder worden), tóch hou je vol dat die kinderen je écht gelukkig(er) maken.

En dat zijn dan weer die ándere momenten, die bv. Yta ook noemt, dat je zo enorm van je kinderen kunt genieten en zo onnoemlijk gelukkig met ze bent.

Die momenten zijn er - afgezet tegen die andere momenten - relatief veel minder. Dus over het algemeen zou dat niet mogen kloppen. Maar toch klopt het: mensen met kinderen vinden het allemaal de moeite waard.

En daar gaat het artikel dus over.

Ik vond wel een leuke: dat het hebben van kinderen "een succesvol idee is dat zich voortplant". De mensen die geloven in dat idee zijn ook de mensen die de kinderen krijgen. Ik denk dat het echt zo is. Het zit in ons ingebrand om gelukkig te zijn met onze kinderen, dat weegt voor ons altijd op tegen al dat 'klein ongeluk' dat er ook bij hoort. En wij geloven daar echt in en daarom is het zo. Wat de statistiek verder ook beweert.

Ik heb een kinderloze zus die niet in het idee gelooft, en die het ook op de manier bekijkt waarop je het statistisch kunt bekijken, en zich niet kan voorstellen 'dat het uitkan'. Dus zij begint er ook niet aan. En met goed recht.

Maar wij wel.

Iemand (Liora?) vroeg: waar moet je dán gelukkig van worden, vakantie of zo? Ook die parallel werd in het artikel getrokken: dat veel mensen vaak van tevoren grote verwachtingen hebben van vakantie, en er ook bijna altijd achteraf met groot genoegen op terugkijken, maar als je ze op een willekeurig moment tijdens de vakantie zouden vragen hoe ze zich nú precies voelen, dan zijn ze helemaal niet zo gelukkig als je van te voren of achteraf zou denken.

Die vaardigheid, dat de meeste mensen toch positief denken, en ook positief terugkijken op herinneringen, lijkt mij erg mensenlijk en erg wezenlijk (om niet te zeggen: handig).

Ik ben er in elk geval ook zo een: ik ben erg gelukkig van mijn kinderen.

Margje

Illusie

In het artikel stond dat geluk door kinderen een illusie is, maar is geluk niet toch altijd al een illusie? En wat is er mis met een fijne illusie?
En van een beetje afzien en lichamelijk ongemak wordt je toch niet perse ongelukkig? Ik vind het een raar onderzoek.
Volgens mij hebben ze dat artikel vooral geschreven om te prikkelen.

Over vakantie

Al zou het zo zijn dat veel mensen vooral achteraf een geluksgevoel hebben over hun vakantie, dan geldt dat wel degelijk als geluk. Wat maakt het uit of dat gelukkige tijdens komt of pas achteraf? Napret is ook fijn.

Tja

Of je er gelukkig van wordt of niet... zo zijn ze er en dan kun je niet meer zonder. Een soort fuik. Heb je ze eenmaal, dan weet je dat je zonder absoluut ongelukkig bent. Met uitzondering van dat weekendje dat ze logeren bij oma natuurlijk