Vaders: wat heb jij van je vader geleerd?

Onherkenbaar

Het gedicht van onherkenbaar had het mijne kunnen zijn, woord voor woord, de emotie is pijnlijk herkenbaar.
Ik heb vooral geleerd dat ik, hoe hard ik ook werkte, hoe zeer ik mijn best ook deed, nooit goed genoeg was en spijtig genoeg is het leren makkelijker dan het afleren.

Heftig...

Wat triest, dat sommige mensen zulke nare dingen van hun vader hebben... De mooie dingen blijven hangen, de malle dingen... Maar helaas zijn er ook ouders die dat niet kunnen geven. En dat sleep je als kind levenslang mee, denk ik.
Als ik de minder leuke verhalen lees ben ik extra blij met mijn vader. As. zondag ben ik niet bij mijn ouders, maar misschien wordt het eens tijd om te zeggen hoe ik heb genoten van de wandeltochtjes in de heuvels rond onze stad, van de bezoekjes aan zijn werk waar ik altijd met een oude telex mocht spelen (en méters stroken met gaatjes mee naar huis mocht nemen!) en gemotoriseerde modelvliegtuigjes oplaten op de heide.

Want zo'n vader is niet voor iedereen zo vanzelfsprekend...

Prachtige draad

Ik zit hier te genieten van alle mooie herinneringen in deze draad, en was even stil van het indringende gedicht.
Mijn vader en ik lijken ontzettend op elkaar. Vandaar dat we de eerste twaalf jaar van mijn leven dikke maatjes waren, daarna mijn hele puberteit als kemphanen tegenover elkaar hebben gestaan, en vervolgens alweer twintig jaar twee handen op een buik zijn. Ik weet ook zeker dat er geen opa zo trots is als hij, elke vreemdeling wordt de foto van mijn kroost (en dat van mijn broers en zussen) onder de neus geduwd.
Wat heb ik van hem geleerd: onnoemelijk veel. Mijn voorliefde voor taal, Engels, taalgrapjes, gedichten, lezen lezen en nog eens lezen. Zijn hele originele serie van Modesty Blaise, die we nu allebei uit ons hoofd kennen. Koormuziek (hij zong zelf ook).
Wat ik in negatieve zin heb geleerd, is wegduiken/weglopen bij problemen. Ik ben nu nog steeds bezig om dat af te leren. Mijn vader was heel slecht in confronteren.
Het belangrijkste wat hij me heeft geleerd, heb ik voor het laatst bewaard. Mijn vader had een afschuwelijke jeugd met een door verdriet gestoorde moeder en (vooral) een enge, liefdeloze tiran als vader. Hij heeft me laten zien dat het mogelijk is om iets vreselijks als zijn jeugd te overleven en het vervolgens zelf heel anders aan te pakken. Ik ben daarom apetrots op mijn vader. Hij heeft de vicieuze cirkel van haat, geweld en onmacht in die familie doorbroken en was/is zelf een toegewijde en liefdevolle vader. Hulde.
Groetjes
Massi

Het moet uit mijn tenen komen

Ik heb er mijn zus zelfs voor gemaild met de vraag wat we van onze vader hebben geleerd. Ik kom op dat we iets met schrijven hebben. We schrijven graag. Mijn oudste dochter ook. Dat zit in de genen dus blijkbaar. Mijn zus komt op dat wij hebben geleerd ons beschaafd te gedragen. Zo beschaafd dat we er zelf weer wat van hebben moeten afleren om het leuk te houden. Verder hebben we veel geleerd over hoe het niet moet. Ik schat zo in dat dit ons een betere band oplevert met onze kinderen dan ik met mijn ouders.

Hmmm

Goh, ik zit hier nu al een dag over na te denken, en ik weet het eigenlijk nog steeds niet. Geen wijze levenslessen in ieder geval of opvattingen over de maatschappij of mensheid. Mijn vader is een heel eenvoudige man, heeft ons altijd veel liefde en warmte gegeven en straalde denk ik nog het meeste uit 'doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg'. No nonsens. Nuchter.
Maar wel een vader die - toen het familiebedrijf ter ziele ging en hij niet meer makkelijk een baan kon vinden - de huisman in ons gezin werd. Terwijl mijn moeder werkte, heeft hij jaren het huishouden gedaan, de boodschappen, het eten gekookt... Wij kregen als kind in dat opzicht dus absolute goede voorbeeld mee. Daarnaast heeft mijn vader altijd zijn handen uit de mouwen gestoken, en dat doet hij nog steeds. Bestuurslid van de welzijnsorganisatie in het dorp, website bijhouden van de historische vereniging, computerles aan senioren, rondleidingen, reunie organiseren. Daar ben ik best trots op en dat is iets wat ik ook echt heb meegenomen (en overgenomen). Nu ik het zo opschrijf, concludeer ik dat ik toch wel degelijk het nodige van mijn vader heb geleerd.
O ja, en natuurlijk bandenplakken enzo (hij was fietsenmaker).

Terpi

Terpi:Ik heb vooral geleerd dat ik, hoe hard ik ook werkte, hoe zeer ik mijn best ook deed,het nooit goed genoeg was*

Dat is precies zoals ik het ook ervaren heb.

Mijn vader...

... was een lankmoedige man. Had een zwaar leven gehad, maar zanikte daar niet over, hij behield altijd het vermogen van kleine dingen te genieten.

Mijn herinneringen aan hem zijn jeugdherinneringen, hij overleed zeer plotseling toen ik nog geen 23 was.

Ik herinner me zijn rust. Hoe hij op zijn gemak buiten kon zitten, na zijn geploeter in de moestuin uitkijkend over het land.
Ik herinner me hoe hij voor alle praktische problemen een oplossing zocht, voorzien van een kelder vol schroeven, moeren en andere onderdelen.
Ik herinner me hoe hij liedjes floot en mondharmonica speelde.
Ik herinner me hoe hij ons naar bed bracht en met onze slaapknuffel 'poppenkast speelde' en zo de dag doornam met ons.
Ik herinner me hoe hij me troostte toen ik snikkend van liefdesverdriet op bed lag.
Ik herinner me hoe hij altijd in slaap zakte achter de krant.
Ik herinnerde hoe hij de poes aaide, die bij hem op schoot zat.

Hij heeft me leren banden plakken. Met verwondering te kijken naar de kleine dingen van het leven.

Hij was geen geletterd mens en had geen verstand van cultuur, had nauwelijks gereisd en sprak geen andere talen. Hij prakte zijn eten en hij had bij voorkeur een lange witte onderbroek aan. Hij reed op een solex en had een gele helm van Ter Meulen op.

Hij was lief. Hij was mijn vader.
Ik denk met veel liefde terug aan hem.
Zou hij ooit geweten hebben hoeveel ik van hem hield?

Van mijn vader heb ik geleerd..

..dat ik een opleiding moest volgen voor een baan. Dit om niet afhankelijk te zijn van een eventuele partner. En dat is helemaal goed gekomen, ware het niet dat ik, vanaf ik op mijn 23e tot en met mijn 48e jaar maar 4 jaar getrouwd ben geweest. Ik heb altijd een baan gehad, heb altijd zelf voor de kost moeten zorgen en alleen de kinderen opgevoed.
Mijn vader heeft mij ook bijgebracht dat ik zaken vanuit verschillende invalshoeken moet bekijken om goed te kunnen beargumenteren. Ik heb van hem geleerd dat het niet de norm is wat anderen van jou of van iets vinden. Je hoeft dus niet de mening te delen met de hele wereld omdat de hele wereld dat vindt... of dat de mening van een heel groot aantal mensen een feit is. Wat ik mijn kinderen probeer bij te brengen (zeker mijn onzekere dochter) is dat ze onafhankelijk moet zijn van de mening van anderen. Dat is mij door mijn vader geleerd en dat geef ik dus weer door aan de kinderen.
Hij heeft mij geleerd het leven rationeel en objectief te bekijken met als doel dit te relativeren, waardoor zaken minder erg is dan het in eerste instantie lijkt.
Hij heeft mij geleerd om zoveel mogelijk van het leven te genieten omdat alles beperkt is. Pluk de dag.
Hij heeft mij ook geleerd dat in communicatie met anderen belangrijk is (zeker met een partner en kinderen) en te luisteren naar signalen en een luisterend oor moet bieden aan anderen die het nodig hebben om eventueel hulp aan te bieden. Hierdoor heb ik geleerd om naar mijn puberkinderen te luisteren, signalen op te vangen en altijd in communicatie te blijven.
Ik heb veel aan mijn pa gehad en vind hem een wijze man. Ik hoop dat ik nog lang van hem mag genieten (hij is bijna 80).
Uiteraard is mijn pa geen heilige (heb ook wel eens onenigheid met hem gehad, kan soms heel star en koppig zijn), maar heb wel heel veel aan zijn adviezen gehad!

Moeilijke vraag

Mijn vader is geen man die je makkelijk leert kennen. Het is sowieso iemand die heel moeilijk im de omgang is. Als kind was ik vaak bang voor hem. Hij kon heel agressief zijn. Dat hing deels ook met drankgebruik samen hoewel dat natuurlijk niet relevant is voor mijn angst. Ik was altijd erg op mijn hoede in zijn buurt. Heel veel hing af van zijn buien. Soms was hij in een goede bui en dan kon je bijna alles gedaan krijgen maar als hij in een slechte bui was dan was hij ook echt in een slechte bui en dan kon hij heel agressief en heel kwetsend zijn.

Ik geloof niet dat ik ooit met mijn vader een werkelijk diep gesprek heb gevoerd over persoonlijke onderwerpen. Wel over politiek, geschiedenis, cultuur, muziek. Dat zijn allemaal dingen waar hij goed over kan praten. Als het gesprek echter te dichtbij komt dan wordt hij boos, klapt dicht en gaat vervolgens schelden. Die pogingen heb ik dus al jaren geleden gestaakt.

Daarom vind ik het ook moeilijk om te zien wat hem werkelijk beweegt en wie hij werkelijk is. Hij is nu niet zo agressief meer hoewel hij af en toe buien heeft. Hij is eerder depressief te noemen. Hij trekt zich terug als we met elkaar bijeen zijn. Af en toe valt hij nog uit maar wel minder.

Toch heb ik wel veel van hem geleerd. Deels praktische dingen. Heel veel over landbouw, tuinieren, gewassen, dieren en andere agrarische zaken. Ook veel praktische vaardigheden. Niet dat hij bewust de tijd nam om ons dat te leren. Daar had hij het geduld niet voor. Door observatie heb ik echter veel van hem geleerd.

Hij heeft veel humor en is zeer intelligent. Hij kan ook heel charmant zijn als hij het wil zijn. Ik moet wel zeggen dat in de loop van de jaren dit laagje beschaving minder is geworden. Hij heeft niet zo'n zin meer om zich daar voor in te zetten. Zijn humor deel ik en heb ik vast deels van hem geleerd. Hij kan enorm grappig zijn.

Verder was en is hij een voorbeeld van iemand die keihard werkt, die bereid is zichzelf helemaal te geven aan wat hij belangrijk vindt. Hij houdt zijn rug altijd recht en is zeer principieel. Hij geeft er niks om wat de rest van de wereld vindt en volgt altijd zijn eigen morele kompas ongeacht kritiek die hij krijgt. Dat vind ik hele belangrijke waarden en die heb ik zeker over genomen.

Dat heeft hij waarschijnlijk weer van zijn vader. Mijn grootvader was iemand die altijd zich heeft ingezet voor zijn idealen. Hij was zelden thuis. Altijd bezig met politiek en de arbeidsbeweging. Tijdens de oorlog zat hij in het verzet. Na de oorlog heeft hij zich met allerlei andere zaken en idealen bezig gehouden waarvoor hij over de hele wereld trok. Uiteindelijk is hij overleden toen mijn vader een jaar of 12 was. Echter de schaduw van de vader was zo groot dat het voor de zoon heel moeilijk was om zich daar aan te ontworstelen. Zijn vader was iemand die groter was dan het leven. Iemand die bereid was om alles inclusief zichzelf en zijn gezin op te offeren voor zijn idealen. Het is moeilijk om in de schaduw van zo'n vader je eigen identiteit te vinden.

Ik weet het natuurlijk ook niet echt verder waarom mijn vader geworden is tot wie hij is. Ik had hem graag meer gegund. Ik hoop dat hij ooit vrede met zichzelf zal vinden en misschien zelfs wat geluk zal vinden.

Bennikki

Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken. Liefde voor taalis me bijgebracht door eindeloos voorlezen, woordgrapjes, rijmpjes en dat soort dingen. Humor is me bijgebracht door het eindeloos bezoeken/bekijken van cabaretvoorstellingen en absurdistische TV-programma's, klassieke muziek is me bijgebracht door verplicht luisteren en analyseren.
Hoe ouder ik word, des te meer ik dat merk. Mijn vader kon themaatjes uit popnummers herleiden naar werken van Bach, daar werd hij zeer vrolijk van (wij wat minder). Ik heb een tamelijk 'heavy' muzieksmaak, maar herken in metal bijv. de opbouw van een klassiek stuk. Als ik nú klassieke muziek hoor, herken ik het en hoor ik ook de emotie. Ik hou erg van pianomuziek, maar kan bijv. Wibi Soeradji niet horen. Technisch begaafd, emotie van een komkommer. Puur mijn gevoel en ik ga steeds meer merken dat het dáár dus om gaat bij muziek. Mijn zoon speelt piano en ik kan door de muur heen horen hoe zijn pet er bij staat. Dat doet me wat.

Tirza

Leren van mijn vader

Iemand vroeg hoe je deze zaken van je vader kan leren of op welke manier dat gaat. Ik merk dat ik een heleboel dingen heb geleerd door hem te observeren. Omdat ik het boeiend vind hoe hij, bijvoorbeeld op een heel rustige manier een discussie voert met mensen die een heel andere mening hebben dan hij. Zeker als hun mening "standaard" is. Hij zegt wat hij ervan vindt, al staat zijn mening haaks op die van hen. Hij onderbouwt dit met hele goede argumenten. Zelf heb ik nooit de energie om met iemand of met een grote groep mensen te discussieren over een "standaardmening". Ik heb wel die mening, maar houd het voor mijzelf. Dit omdat ik denk dat het geen zin heeft en omdat ik het energieverspilling vind. Maar mijn vader gaat toch die discussie aan en vindt altijd goede argumenten. Het wordt dan een hele mooie discussie. Ik merk vaak dat het gezelschap stilvalt als hij op een heel rustige toon het woord neemt. Dat bewonder ik van hem en zie dit als een voorbeeld. Alleen het "kopieren" hiervan is nog niet gelukt.. maar ik kan wel zonder schroom een discussie aangaan en heb hierdoor geleerd om goed na te denken over het onderwerp voordat je dit bespreekt.
Als je moeilijkheden hebt met een bepaald schoolvak kon hij je dat eindeloos en op verschillende manieren uitleggen totdat je het helemaal begreep. Deze tactiek heb ik wel overgenomen en pas dit toe op mijn kinderen.
Ook heeft mijn pa veel met muziek. Ik zong rond mijn 20e jaar (dat is een kleine 30 jaar geleden), samen met hem en nog een aantal mensen in een klein koortje. Ik dacht: dat doe ik wel even. Mis! Ik moest van hem op toon leren zingen. Onbewust kan je een fractie "onder de toon" zijn. Dat wist ik niet en hij heeft mij met heel veel geduld via bandopnames geleerd hij hoe ik op toon kon zijn, zodat ik zuiver kon zingen. Ik heb van hem geleerd hoe ik kon luisteren of een klank zuiver is of niet. Mijn pa heeft geen absoluut gehoor, maar kan uitstekend horen of iemand op toon zingt, een instrument gestemd is of niet. En hij heeft hierdoor een uitgesproken mening of iemand goed zingt of een muziekstuk technisch heel goed in elkaar is gezet. Deze uitleg heb ik in mijn hoofd gezet en het op die manier heb ik het van hem geleerd.
Het hangt er natuurlijk vanaf welke eigenschappen je van hem bewondert. Zo houdt hij heel veel van tuinieren en folkloristisch dansen. Ik heb met beide helemaal niets mee en steek dus daar helemaal niets van op!

Uhm

Tsja dit is een lastige vraag.........

Mijn ouders zijn gescheidden toen ik 5 jaar oud was en ik kreeg 15 jaar later pas weer contact met mijn vader. En ik was toen eigenlijk al op volwassen leeftijd. Dus ik heb als je het zo bekijkt niet veel van mijn vader geleerd in mijn jeugd.

Ik heb op latere leeftijd wel geleerd dat een verhaal 2 kanten heeft. En dat ik oke ben zoals ik ben

Groetjes Muppet

Dat ik

een vagina op twee benen ben.

Stella

Incest??

Monique

ja.....
dit is niet mijn gebruikelijke nick...

Poeh

Wat een heftige verhalen allemaal. Dan heb ik toch "geluk" gehad... Mijn vader overleed toen ik acht jaar was, maar ik heb veel van hem geleerd. Op die leeftijd kon ik al goed spellen dankzij zijn inzet (en die van mijn moeder). Ik heb geleerd te timmeren, solderen, boetseren, (figuur-)zagen, tekenen, schilderen ("met een penseel") en verven ("met een kwast"), en dat goed gereedschap een goede investering is. (Hij was leraar Handenarbeid en Nederlands, in die volgorde).

Hij leerde me ook vloeken als een bootwerker (gloeiende gloeiende...!!) inderdaad als hij zich stootte ofzo. Oei Hij was een vrolijk mens, tenminste in mijn herinnering. Hij kon heerlijk koken en nam daar de tijd voor. Hij bracht graag tijd met ons, zijn kinderen, door. Hij kon echt spelen, maar liet me ook vaak lekker aanrommelen - hij had oog voor wat ik nodig had, denk ik. Dat heb ik ook bij mijn zoontje.

Het belangrijkste is denk ik dat hij naar me luisterde - hij leerde me dat mijn verhaal ertoe deed, zodra ik kon praten eigenlijk. Hij nam de tijd voor me. Als ik uit school kwam, trok hij me op schoot en stelde net zo lang vragen tot ik meer over m'n dag vertelde dan "leuk" of "stom." Hij hield van me, maakte grapjes met me, leerde me dat ik liefde waard was.

Het verdriet en het gebrek aan (zelf-)acceptatie kwam na zijn dood. Niet per se mijn moeder's schuld - meer door haar onvermogen, veroorzaakt door haar eigen opvoeding, en dat neem ik haar natuurlijk niet kwalijk. Maar mijn vader had, als hij was blijven leven, haar leven en dat van ons veel lichter, prettiger en blijer kunnen maken. Ik heb altijd een vader gemist waar ik op lijk, waar ik me aan kan spiegelen - ook omdat de rest van het gezin zo anders was dan ik. En mijn "anders" was te dromerig, te "lui," te langzaam, niet goed genoeg...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Valkyre

Ik word geraakt door jouw verhaal. Wat klinkt dat als een fijne vader en wat vreselijk dat je hem als achtjarige al bent verloren. Dat neem je de rest van je leven mee. Als een wond en als een schat. Fijn dat je in je relatie met jouw eigen kind weer iets van jullie relatie terug vindt, maar wat kan het leven soms toch wreed zijn.
Groeten, Maw.

Maw

Dankjewel. Het is precies zoals je zegt. De herinneringen die ik nog heb aan mijn vader koester ik. En ik praat ook vaak met mijn moeder over hem; stel haar vragen. Ik vind het zo jammer dat ik mijn vader niet in deze levensfase heb kunnen leren kennen. Maar dat betekent ook dat hij in mijn hoofd nog steeds de alleskunnende pappa gezien vanuit het achtjarige perspectief is. Ieder nadeel...

(Kijk, en dat is dan weer precies het soort galgenhumor waar mijn vader zo van hield... Dat weet ik van mijn moeder. )

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.