'u' zeggen tegen ouders

Hier discussie

Hier hebben we er nog steeds discussie over (dochter is nog te jong). Man is opgevoed met u, en wil dat dus ook. Net zoals Massi Nissa schrijft, om vooral aan te geven dat ouders geen vriendjes/ vriendinnetjes zijn, uit respect.
Ik ben opgevoed met jij en jou en vind dat prima. Wil niet teveel afstand en ik heb gezien dat juist mijn man in conflicten met zijn ouders heel bewust jij ging zeggen. uit gebrek aan respect, zeg maar. Dus dan heeft het m.i. nog weinig zin.
enigszins wordt nog bemoeilijkt door het feit dat we zijn ouders dus met u aanspreken, en ik de mijne met jij en jou (hij wel met u, al weet ie dat hij je mag zeggen). Mijn moeder geeft heel helder aan dat ze door haar kleinkind niet u genoemd wil worden. Nu vind ik dat ze daar niet een hele beslissende stem in heeft (ik neig nu naar: opa's en oma's met u, ouders met je). Maar ze is opgegroeid in Zwitserland en idd. in duitstalige gebieden is het nu eenmaal bij familie altijd Du. en mijn moeder kan nogal lastig de kont tegen de krib gooien, dus we zijn er nog niet helemaal uit

Loek

U zeggen heeft toch niets met respect tonen te maken

U zeggen en respect heeft volgens mij niets met elkaar te maken. Je toont respect op andere manieren, door iemand in zijn/haar waarde te laten en door te laten zien dat je om iemand geeft. Voor hetzelfde geld scheld je kind je uit met "U moet uw bek houden". Daar hoor ik geen recpect in hoor.

Loekie78

Jij spreekt dus de ouders van je man met u aan? Hoe ging dat? Mijn man spreekt zijn ouders ook met u aan, maar ik kan het gewoon niet. We hebben het niet besproken of zo, maar ik vermijd meestal eigenlijk het met het een of ander aanspreken helemaal. "U" vind ik niet voor familie.

Mijn zoontje is nu nog te klein, maar we gaan gewoon voor jij tegen bekenden. Hoe dat dan zit met mijn man die tegen opa en oma wel u zegt, geen idee. Als zij u willen, dan moeten ze hem dat zelf maar leren, denk ik.

Door elkaar

Onze kinderen gebruiken u en je/jij door elkaar heen tegen ons. We hebben hen niet uitdrukkelijk geleerd u te zeggen tegen ons, toch deden ze het uit een soort automatisme. Nu (11 en 13 jr) gaan ze steeds vaker je/jij zeggen en wat mij betreft klinkt dat echt niet minder respectvol Tegen alle andere volwassenen zeggen ze U, totdat hen gevraagd wordt dit niet meer te doen. Ouders van vriendjes zijn altijd weer verbaasd over de beleefdheid van onze kinderen: bij 1e bezoek zich voorstellen en een hand geven en daarna aanspreken met meneer/mevr. Als ze wat meer 'kind aan huis' worden zeggen ze wel "moeder/vader van..." maar iemand bij de voornaam noemen vinden ze erg moeilijk. Apart is ook de scheidslijn tussen de trainer die ze bij voornaam noemen op het voetbalveld en die 'vader van' is als ze daar thuis spelen )
Ik heb er zelf trouwens een 'hekel' aan als vrienden van mijn kinderen me direct bij mijn voornaam aanspreken al weet ik niet zo goed hoe ik dat moet voorkomen? Áls de bezoekers zich al netjes aan mij voorstellen (uitzondering!) dan stel ik mezelf voor als Lys Lionne (dus niet 'ik ben Lys'!) omdat ik 'Mevr. Lionne' zo uit de hoogte vind klinken. Toch zou ik het prettig vinden als de vrienden van mijn kinderen mij de eerste paar keer met 'mevr' zouden aanspreken of 'moeder van' Gek eigenlijk.....

Loekie78

Ik vind eigenlijk dat je moeder zelf mag beslissen hoe ze wordt aangesproken. Als ik tegen kinderen van vrienden zeg dat ze Maylise en jij mogen zeggen is dat ook mijn beslissing. Ik zou het niet waarderen als de ouders dan zouden zeggen dat het mevrouw en u moet blijven. Ik vind dat ik zelf mag beslissen hoe ik word aangesproken.

Maylise

Schoonouders

Ik ben later in de schoonfamilie gekomen dan mijn zwagers. Zij spreken mijn schoonouders aan met 'pa', 'ma' en 'u'. Pap en mam zijn titels die alleen mijn eigen ouders toekomen, dus ik spreek mijn schoonouders aan met hun voornaam en 'jij'. Daar heb ik niet om gevraagd, maar aangezien ze zich voorstelden met alleen hun voornaam ben ik er maar vanuit gegaan dat het geen probleem was.
Mijn kinderen zeggen gewoon je/jij tegen mij. Vriendjes mogen me ook bij mijn voornaam noemen en je/jij zeggen, tenzij dat van hun ouders niet mag (komt ook wel eens voor). Dan moet ik wel steeds nadenken tegen wie ze het hebben als ik 'mevrouw' en 'u' hoor

Friesland

Het hangt denk ik af van waar je in Friesland woont hoe je je ouders noemt, ik noem ze in een zin niet heit of mem, maar jo (u dus), mijn man noemt zijn ouders do (jij). Ik vind jo iets vriendelijker klinken dan do, maar onze kinderen mogen do (jij dus) tegen ons zeggen. Het klinkt in het Fries sowiezo anders dan in het Nederlands jo of je voor u, ik vind u voor je eigen ouders heel ouderwerts klinken maar jo of je niet. Mijn schoonouders noem ik overigens ook jo en niet do. Dat heit en mem in een zin zeggen wordt ook (vooral door oudere mensen) tegen elkaar als man en vrouw gezegd en dat vind ik echt vreselijk klinken. Bijvoorbeeld "wat fient mem der van?" door je eigen man. Mijn oma noemde haar eigen man zelfs u en haar kinderen en kleinkinderen ook. Die kon volgens mij niet eens jij zeggen.

Groningen

In het Gronings wordt er bij mijn schoonfamilie en van wat ik van vroeger van vriendinnen weet altijd u gezegd tegen ouders. Dat wordt dan Joe. Je zegt dan bv Goan Joe (Gaat U) . Ik vind het ook heel onfatsoenlijk klinken als je tegen je ouders Goast du (Ga je ) zou zeggen. Raar eigenlijk, want in het Nederlands vind ik het volstrekt normaal dat mijn kinderen je tegen mij en mijnm an en hun opa's en oma's zeggen.

Limi, maylise

Limi, ik heb er nooit problemen mee gehad om ze met u aan te spreken. dat ging gewoon zo. Wel vind ik het lastig wat ik moet zeggen als ik haar bijv. een mail stuur of moet roepen. want ze is niet mam (zoals mijn moeder) en ma voelt ook raar. Maar bij de voornaam noemen werkt ook niet in combinatie met u.

Maylise, ik ben het ergens wel met je eens, het is ook meer mijn man die het niet wil, zou er zelf denk ik minder moeite mee hebben omdat ik mijn (zwitserse) opa en oma ook altijd gedutzt heb. Maar goed, dat was een verschil in taal, hier hebben we 2 opa's en oma's en ergens willen we ook gewoon één lijn trekken en ons kind leren dat je oudere mensen (en ook opa's en oma's) beleefd met u aanspreekt. Daarbij komt ook nog dat hier met mijn moeder geen gewoon gesprek over mogelijk is, maar dat ze het vrij kribbig gewoon zegt en vervolgens sluit ze de deur om hier over te praten met een 'ik wil het gewoon niet'. en dat vind ik jammer. maar goed, voorlopig zegt ze nog geen u of jij, daar is ze nu nog te jong voor, en anders is de kans groot dat er net als bij onze ouders een verschil in zit: ene opa en oma wel u, andere niet. toch nog eens aan mijn vader vragen wat hij er nou eigenlijk van vindt

Loekie

Brabants

heel makkelijk hier word alles gij, je of u allebei gij! whahahha

Wel tegen 'vreemde' volwassenen

Mijn kind hoeft tegen mij en mijn man en tegen zijn oma's en opa's geen u te zeggen. Ik vind u zo afstandelijk klinken, jij en jou klinkt veel vriendelijker en gezelliger en ik vind er een soort van genegenheid van uitgaan!
Tegen andere volwassenen leer ik hem wel u zeggen, daar vind ik respect van uitgaan. Tegen een juf of meester hangt af van wat er gebruikelijk is op de school waar hij op komt.
Ik heb zelf beide meegemaakt. Geboren in Brabant, waar veel meer ge-jij-t en ge-jou-t wordt, was het voor mij heel normaal om tegen opa en oma jij te zeggen en ook op school was het daar normaal (terwijl mijn moeder bijv. afkomstig uit zuid-holland is opgegroeid met u zeggen tegen haar ouders, waar ik 'jij' tegen zei . Uiteindelijk zijn we verhuisd naar zuid-Holland, waar het veel gebruikelijker is (os iig toen was) om u te zeggen tegen je ouders en grootouders. Dat hebben we nooit hoeven aanpassen, maar op school was de meester geen meester maar meneer en de juf was mevrouw en verder sprak je ze aan met u. Vond ik geen enkel probleem, iedereen deed het, ook al was het voor ons niet gebruikelijk daarvoor.
Ik zal zelf nu ook altijd een 'vreemde' aanspreken met u, maar zelf hoef ik niet zo nodig met u aangesproken te worden (dan voel ik me zo oud!). Maar dat geef ik dan gewoon zelf aan

Polly (beetje ot)

Dat krijg ik dus als niet-brabantse echt mijn strot niet uit . Ik woon nu toch al 16 jaar in Brabant, maar ik blijf van boven de rivieren... .

Hier ook doorelkaar

Ik noem mijn ouders meestal U, maar in het spreken wordt het soms jij. Mijn kinderen zeggen vaak jij, maar Dirk is toen hij in groep 3 zat ook begonnen met U, omdat de juf had gezegd dat dat eigenlijk wel wat netter was. Tegen mij wisselt hij het af, tegen opa en oma is het meestal U. Zijn zusje snapt de betekenis van U niet vrees ik...

Zelf spreek ik vreemden die ik ouder of hoger inschat aan met U, anderen met jij. Ik stoor me er aan als ik in een winkel al te gemakkelijk met jij wordt aangesproken (en daar stoorde ik me 20 jaar geleden ook al aan, 't is dus niet mijn leeftijd).

Tante en Oom zei ik vroeger tegen alle kennissen en buren, en mijn kinderen laat ik meestal vragen hoe ze iemand noemen mogen.

Het is wel makkelijk dat veel kinderen in mijn omgeving me kennen als juf. Dus vaak wordt ik aangesproken met juf Dirksmama, soms met buurvrouw Dirksmama, soms met tante Dirksmama. Op het plein is het 'pleinwaaaacht' of 'Dirruk zun moeder'. Ik ken maar weinig kinderen die me gewoon Dirksmama noemen.

Gij

Ik ben een rasechte brabander en ik heb nog nooit in een normaal gesprek iemand GIJ genoemt hoor, ook dat krijg ik mijn strot niet uit.

enne dirksmama??? als jij iemand ouder of hoger inschat??? hoezo hoger?
Denk jij nog in rangen en standen?

groet, polly

Daar zeg je zowat riak

maar als ik een ander niet ken en ik zie dat die ander volwassen is dan begin ik altijd met u, of dat nou een twintigjarige is of iemand van zestig. Dus de leeftijd bepaalt voor mij of ik iemand met u aanspreek en ik stel het op prijs als een ander dat ook bij mij doet. Daarna kan ik altijd nog zeggen dat dat niet hoeft. Ik vind dat toch een vorm van beleefdheid.

U en jij, tante en oom zeggen

De kinderen van vrienden van ons moeten u zeggen tegen hun ouders. Zij zeggen dat ook tegen mij, terwijl dat niet hoeft. Mijn kinderen zeggen ook u tegen hen.
Bij mijn ene vriendin mogen ze hun bij de voornaam noemen, de ander stelt het niet echt op prijs. Wel merk ik, als de kinderen ouder worden, dat ze het woord "tante" sneller weglaten bij "Monique".
Mijn kinderen hoeven geen u tegen mij te zeggen. Dat hoeft eigenlijk niemand te doen, ik voel mij dan zo oud! Mijn kinderen en ik zeggen jij tegen mijn ouders. Zij willen niet dat zij worden aangesproken worden met u. Dat schept afstand volgens hen.
Vriendjes van mijn kinderen zeggen soms u of je tegen mij. zij noemen mij "moeder van dochtersnaam" of "moeder van zoonsnaam". Of ik word ook Monique genoemd.
Mijn oma (86 jaar) vindt het niet erg om getutoyeerd te worden, maar WAAG het NIET om haar te begroeten met "Hallo" of "Hallo oma"! Dan krijg je het met haar aan de stok, want ze is niet jou gelijke! Ik kan mij herinneren dat mijn ouders ook moeite hadden als vrienden van ons hun begroetten met Hallo, maar ze zijn er nu aan gewend.
Vroeguh (jaren 70) zei je als kind oom en tante tegen buurvrouwen, leiders van het clubhuis, etc. Diezelfde leiders worden nu aangesproken met hun voornaam, wat ik heel wonderlijk vindt. Een buurvrouw van ons wilde dat ik haar tante Mien noemde. Ik als 10-jarige weigerde dat want ik vond haar niet zo aardig om haar als een soort tante te beschouwen. Dus ik zei mevrouw Jansma, wat zei dan weer niet zo leuk vond. Haar dochter ging jaren later bij mijn moeder in het bedrijf werken en mijn moeder werd ineens bij haar voornaam genoemd. En ik zei netjes: mevrouw Jansma..
Mijn neef (broers kind) noemde mij toen hij kleiner was "tante Monique". Het woord tante is verdwenen toen hij een jaar of 15 werd. Het respect is er niet minder om geworden. Mijn kinderen noemen zijn vader en moeder wel bij hun voornamen.
Mijn tante (moeders zus) scheelt ongeveer 10 jaar met mijn halfzus. Zij waagde een keer haar bij haar voornaam te noemen. En dat viel bij mijn tante in het verkeerde keelgat. Opmerkelijk detail: mijn halfzus is 49 en tante is 59..
Op de lagere school worden de leerkrachten aangesproken met juf (voornaam) en meester (voornaam). En op de middelbare school is het meneer (achternaam) en mevrouw (achternaam). Kan iemand mij uitleggen waarom dit verschilt van elkaar? In die tijd dat ik naar school ging was dat ook zo..

Bij collega's geen u

Mijn kinderen en ik hebben geleerd om bij mensen die wij niet kennen, mensen die het op prijs stellen of ouderen met u aan te spreken. Maar dat geldt dus niet voor collega's...
Toen ik voor het eerst ging werken na mijn schooltijd was het de bedoeling dat collega's bij hun voornamen werden genoemd. Ja, ook collega's die dezelfde leeftijd hadden als mijn ouders! Ik kon dat in het begin niet, ik zei mevrouw Mina. Ik werd toen hartelijk uitgelachen en was daar gelijk van genezen..
Bij banken had ik het anders ervaren, oudere medewerkers noemden mij toen juffrouw D.. hoe het nu is weet ik niet, ik praat dan ook over de jaren 80.

Riak

Persoonlijk hou ik ook niet zo van rangen en standen verschillen maar op mijn vorige werk was het zo dat de directeur het personeel met voornaam aanspraak en dan afhankelijk van ? met u of jij maar wel altijd voornaam. Ik heb de criteria voor u of jij overigens nooit ontdekt. De rest van ons sprak de directeur aan met u en meneer de directeur. Sterkter nog als hij de college zaal binnenliep (het ging om een universiteit) waar ik bijvoorbeeld les gaf dan stonden niet alleen de studenten op maar er was ook de verwachting dat wij als docenten dat ook deden.
Onder collega's hing het er van af hoe goed we elkaar kenden. Er zijn echter collega's die altijd u zijn gebleven.
Leeftijd heeft er niet zoveel mee te maken. Ik sprak mijn studenten (ook de snotneuzen van 18) altijd netjes aan met u en meneer/juffrouw.

Ik denk trouwens dat standen nog wel een rol spelen. Zo zullen autoriteitsfiguren toch minder vlug getutoyeerd worden.

Mijn dochter van 25 vindt het overigens ook niet prettig om in winkels met jij aangesproken te worden. Daar heeft ze bij de bank wel eens flink ruzie om gemaakt

Maylise

Ik heb er juist een gruwelijke hekel aan om met u aangesproken te worden! Of mevrouw, dat vind ik ook zoiets... Ik ben 27, mevrouw vind ik meer voor iemand van middelbare leeftijd ofzo.
Dat een vreemde dat doet snap ik wel, maar leuk vind ik het niet. Als vriendjes van mijn kinderen u/mevrouw zeggen zeg ik altijd gelijk dat dat niet hoeft. Gelukkig hebben de ouders van die vriendjes er ook geen moeite mee als hun kinderen je/jij zeggen tegen mij.
Toch, zoals ik al eerder zei, leer ik mijn kinderen wel om u te zeggen. En ik zeg zelf ook altijd u tegen vreemden, ook als ze jonger zijn dan ik ben. Nou ja, tenzij het echt duidelijk tieners zijn ofzo, dan weer niet.

Telefoon

Ik werk op een kantoor met inkomende gesprekken, het is in een Engels sprekend land, dus heel gemakkelijk alleen maar "you". Maar we krijgen ook gesprekken van Nederlanders. Ik neem de telefoon aan met "Shonagh" en dat lokt uit dat mensen gaan jijen. Ik zie de geboortedatum van de beller op mijn scherm en soms denk ik "snotneus, je kon mijn zoon zijn", haha. Maar heel consequent blijf ik U en mijnheer / mevrouw zeggen. Daarintegen zeggen de Belgen vaak U en mevrouw Shonagh, een leuke oplossing.

Ook de snotneuzen van 18

Die snotneuzen worden geacht volwassen te zijn. Ik denk dat ik een 18 jarige vaak wel aanspreek met 'jij', maar op zich hebben ze volledig recht op 'u' vind ik.
Ik moet me voor mijn werk ook met mijn voor- en achternaam introduceren en dat leidt inderdaad tot je en jij in veel gevallen. Dat vind ik niet erg tót ze me gaan behandelen of ik een een of andere dienstmeid ben die effe snel moet doen wat ze eisen. Dan denk ík in sommige gevallen 'zeg wie denk je dat je voor je hebt!' Je hebt ook mensen die het zo verschrikkelijk correct houden dat dat ook weer op de lachspieren werkt. Achter elke zin 'mevrouw' of 'mejuffrouw'. Hoewel ik die beleefdheid wel plezierig vind kan het ook te gek worden.

Inderdaad, op het werk..

.. als helpdeskmedewerker spreek ik de klanten ook aan met meneer of mevrouw en zeg u tegen hen. Sommige klanten zeggen: "Spreek mij alsjeblieft aan met mijn voornaam en zeg jij tegen mij!" Omdat het zo ingebakken is om klanten niet te tutoyeren doe ik het toch..
De klanten spreken mij bijna altijd aan met mevrouw en u, terwijl ik mezelf ook introduceer met "Monique D". Een collega heeft een buitenlandse voornaam en noemt alleen die voornaam bij het opnemen. Steevast wordt hij door de klanten "Meneer Buitenlandse Voornaam" genoemd.
Jaren geleden werd ik nog juffrouw D genoemd aan de telefoon.. dat vond ik erg vreemd.
En Kaaskopje, dat ze jou gaan behandelen als een dienstmeid, heeft dat niet te maken met die baan die je hebt? Ik heb dat nooit meegemaakt. Of je moet op je strepen staan. Dat maak ik soms wel mee met bepaalde klanten.

Monique o.t.

Ik werk op een klantenservice. En bij een klantenservice gaan sommige klanten er wel heel erg vanuit dat zij koning zijn. Zo behandel ik iedereen ook, hoewel een aantal zich niet erg koninklijk gedraagt. Het leukst vind ik het als een klant boos van wal steekt en bij het afscheid gekalmeerd is en aardig doet. Dat lukt niet altijd. Dan is het 'jij moet dit en jij moet dat'. Nou, daar ben ik altijd heel kort mee. We houden het beleefd en anders is het gesprek klaar. Een hele enkele keer verbreek ik dan wel eens de verbinding. 1 Keer per twee maanden is veel.

Directeur die zich voorstelt met voornaam

Heb ik toch moeite mee om die man te tutoyeren. Zal wel ouderwets zijn. Terwijl ik mijn ouders al 30 jaar met jij aanspreek en ook sommige leraren op de middelbare school vroeger. Het blijft een raar iets. Bij leraren op de school van mijn zoon (VO) moet ik over een drempel als ik ze met de voornaam aanspreek, terwijl ze zich wel zo voorstellen. Stom eigenlijk! Zelf wil ik niet eens met u aangesproken worden. Voel mij dan zo oud.

Ik noem de leraren net zo als mijn kinderen ze noemen

"Bij leraren op de school van mijn zoon (VO) moet ik over een drempel als ik ze met de voornaam aanspreek, terwijl ze zich wel zo voorstellen. Stom eigenlijk!"
Dat heb ik ook met de leraren van mijn kinderen. Zij moeten meester of juf zeggen. Automatisch noem ik de leraar dan ook "juf Marie", "meester Piet" "juf Pietersen" of "meneer Jansma", terwijl zij zich wel aan mij voorstellen met hun voornaam!

Leraren

Hangt er een beetje van af hoe de juf/meneer is. De juffen van mijn dochter (groep 1) noem ik bij hun voornaam, omdat het vrouwen van mijn leeftijd zijn en ze gewoon erg gezellig en aardig zijn. Daar zeg ik ook geen u tegen.
De ene juf van mijn zoon (groep 3) noem ik bij haar voornaam en zeg je/jij, de andere is al een oudere juf en die noem ik wel juf+voornaam en daar zeg ik u tegen.

Op de basisschool heb ik het dan weer niet.

Heb ik ze altijd bij de voornaam genoemd. Misschien ook omdat ik in groep 1 al bij de ouderraad kwam en dus veel voor school deed en omdat het een beetje bij deze school hoort. Vanaf de middenbouw noemen de kinderen de leerkrachten ook bij de voornaam. Bij het VO ervaar ik veel meer een drempel. Maar dat kan aan mij liggen. Ik heb er pas 1.5 jaar ervaring mee.

Ik noem ze automatisch zo omdat mijn kinderen ze zo noemen..

Op de kinderopvang werkte een dame van middelbare leeftijd die Oma Bep werd genoemd door de kinderen. Ook ik noemde haar zo.. en dat terwijl zij nooit mijn oma kon zijn qua leeftijdsverschil (25 jaar ouder).
De leerkrachten op de basisschool worden ook meester of juf genoemd door mijn kinderen en automatisch doe ik dat ook.. terwijl dat helemaal niet nodig is. Dat gebeurt gewoon omdat mijn kinderen ze zo noemen. Of ik moet mij helemaal omschakelen. En dat zou wel kunnen gebeuren als ik meer met die leerkrachten zou samenwerken in de vorm van de Ouderraad, klassenouder, handenarbeid- bibliotheek- of leesmoeder, etc.