'u' zeggen tegen ouders

Mln

Onze kinderen hoeven tegen ons geen U te zeggen maar ik heb liever wel dat ze dat tegen bijv. opa en oma zeggen ipv je en jij. Maar het allerbelangrijkste vind ik persoonlijk de toon waarop ze tegen ons en andere volwassenen praten. Maar echt gek vind ik het nu ook weer niet als de ouders met U aangesproken willen worden. Ieder zijn/haar mening, ik zou er geen probleem van maken, zeker niet als het niet mijn eigen partner is die met dat idee komt maar het buiten mijn gezin speelt.

Hier wel

Ik leer onze dochter om 'u' te zeggen tegen ons (ouders, grootouders) en tegen alle volwassenen. Ik weet dat steeds meer kinderen alleen nog jij en jou gebruiken (als docent merk ik dat heel sterk, bijna geen enkel kind zegt meer u). Ik vind dat vreemd. Wat de ouders betreft ligt het weer anders, in Duitsland zeg je juist Du tegen ouders en grootouders uit een soort liefhebbende nabijheid, verder zijn Duitsers heel consequent in het gebruik van u tegen volwassenen - ook mensen die al jarenlang je collega zijn (hoor ik van onze Duitse buurman). Ik snap wel dat veel ouders 'jij' gezelliger vinden dan 'u', dat schept toch net wat meer afstand. Ik wil toch dat dochter u tegen mij zegt, omdat ik duidelijk wil maken dat ik niet haar vriendinnetje ben of haar zus. Ik ben haar moeder. Ik heb zelf u tegen mijn moeder gezegd tot onze relatie een stuk gelijkwaardiger werd, zo rond de tijd dat ik het huis uit ging.
Groetjes
Massi

Zelf werd me geleerd 'u' te zeggen tegen mijn ouders (en dat doe ik nog steeds. Mijn moeder is 88; het er totaal geen moeite mee!) en alle andere volwassenen.

Zelf heb ik dat mijn kinderen niet geleerd, het voelde voor mij raar aan. Ik was bijna 24 toen onze eerste geboren werd - en dan al u

Ik ken echter verscheidene gezinnen met ouders van mijn generatie of iets jonger die hun kinderen ook consequent u laten zeggen - heel raar is het dus niet.

Wel heb ik ontdekt dat het heel wel mogelijk is 'u' te zeggen en toch zeer brutaal/onbeleefd te doen... De aanspreekvorm garandeert niets.

tonny

Moest meteen denken

aan een docent op het hbo die zijn kinderen Piet liet zeggen omdat je dan een veel nauwere band had. Wij vielen zowat van onze barkruk want al zijn 400 studenten zeiden ook Piet. Papa is toch net wat intiemer. U heb ik nooit gezegd en mijn kinderen doen het ook niet. Eigenlijk verwacht ik u ook alleen van vreemden en dat zijn mijn kinders gelukkig niet!

MIjk

Generatiekloof

Ik ben eind 40, ik heb een vriendin die ruim 10 jaar jonger is, echt een kind van de jaren 70. Dat is dus echt een generatieverschil, zij zegt bijv. tegen peroneel in winkels, telefonistes van bedrijven, doktersassistente etc. ook allemaal automatisch "jij". Dat zal ik nooit doen, terwijl ik mijn ouders wel met "jij" aansprak - wat in onze kringen behoorlijk hip was.
Docenten op de VO-scholen van mijn kinderen moeten u en meneer/mevrouw genoemd worden. Op de basisschool was het ook u, maar wel meester Jan of juf Jannie.

Tirza

Mijn kinderen zeggen je tegen ons. Ik ben opgegroeid in de jaren '60 en '70. In onze omgeving was het heel wisselend wat kinderen moesten zeggen, maar de hoofdmoot was geloof ik toch 'u'. Wij omzeilden het door voor elke 'u' of 'uw' mamma/pappa of mamma's of pappa's te zeggen. "Waar is mamma's jas?" "Wat wil mamma bij de koffie?" Achteraf een hele gekke gewoonte. Ik had bij mijn kinderen geen behoefte aan het afstandelijke 'u'. Ze mogen je en jij zeggen. Ik geloof ook niet dat kinderen zich meteen vrienden zullen voelen met hun ouders door het gebruik van 'jij'. Ondanks het je en jij ben ik de moeder van mijn kinderen en niet hun vriendin.
Ik heb wel vaker gelezen dat kinderen hun ouders opeens met jij aanspreken als ze volwassen zijn en ze dan ook met de naam gaan aanspreken vanwege het feit dat het kind net zo volwassen is als de ouder. Ik snap dat niet helemaal. Die gelijkheid wordt bepaald door wederzijds respect voor elkaar en niet zozeer door de aanspreekvorm. Waarom zou je als kind opeens afstappen van 'u', als je ermee opgegroeid bent? Net zoals oom en tante zeggen. Als kinderen klein zijn moeten ze oom en tante zeggen en als ze ouder zijn gaan sommigen het zelf bepalen. Nu zal ik niet flauw vallen als mijn neven en nicht geen tante meer tegen me zeggen, maar ik stel het op prijs als ze het wel blijven doen.

Geen u

Mijn kinderen zeggen je en jij tegen ons. Voor mijn gevoel creëer je een soort afstand als je je kinderen u tegen jezelf laat zeggen. Jij bent als het goed is de persoon die het dichtste bij je kind staat, ik snap niet zo goed waarom degene die zo dicht bij je staan u moeten zeggen. Ook tegen opa en oma zeggen ze geen u. Misschien maakt het wel uit dat ik zelf 27 ben en opa en oma begin 50 maar ik weet zeker dat ik mijn kinderen ook geen u zou laten zeggen als ik 10 jaar ouder was.
Wel leer ik onze kinderen u te zeggen tegen ouderen en onbekenden. Dat doe ik zelf ook.

Kaaskopje

"Ik heb wel vaker gelezen dat kinderen hun ouders opeens met jij aanspreken als ze volwassen zijn en ze dan ook met de naam gaan aanspreken vanwege het feit dat het kind net zo volwassen is als de ouder. Ik snap dat niet helemaal".
Toch is het wel hoe het bij mij gegaan is. Ik spreek mijn ouders weliswaar niet bij hun voornaam aan maar ben wel gaan tutoyeren toen ik eenmaal rond de twintig was, terwijl ik mijn hele leven gewend was aan "u" zeggen.
Ik vond het opeens heel raar afstandelijk overkomen, het leek wel alsof ik toen pas volwassen genoeg was om dat in te zien. Ik heb het uiteraard eerst wel met mijn ouders besproken en die vonden dat ik maar moest doen wat ik wilde, het maakte hen niets uit. In het begin voelde het heel onwennig om "je" te zeggen, moest ik me er echt toe "zetten", maar na een tijdje leek het alsof ik nooit anders had gedaan.
Overigens frappant dat je er wel waarde aan hecht dat je neven en nichten tante tegen je zeggen. Dat creërt toch ook een soort afstand? Ik ben het oom en tante ook weg gaan laten toen ik rond de twintig was.

En ja, zoon zegt "je" en "jij"tegen ons...

groet
Julia

Je/u

Vroeger zei ik 'u' tegen mijn ouders, nu lang niet altijd meer. Onze kinderen hebben ons altijd al met 'jij' aangesproken, maar tegen andere volwassenen zijn ze wel 'u' gaan zeggen, ook omdat wij dat ook altjd al deden.

Ja ooms en tantes

echt idioot eigenlijk, wij noemden de buurvrouwen en buurmannen 'tante voornaam en oom voornaam'. Haha moet er niet aan denken dat de buurkinderen ons zo gaan noemen. Hier word ik dus gewoon aangesproken met mijn voornaam, mijn buurjongetje van 3 kan dat ook zo grappig uitspreken.

verder vind ik het niet leuk als mijn dochter mij aanspreekt bij mijn voornaam, mijn vriend noemt mij eigenlijk ook nooit bij mijn voornaam die gebruikt altijd een koosnaam.

"jij bent oud zeg, dan moet je U zeggen he ?" Dat zei mijn dochter op 3 jarige leeftijd tegen een oudere mevrouw in de supermarkt.

Ik zeg je en jij tegen mijn ouders

Maar nog wel steeds 'ja mamma of mam' en niet gewoon 'ja'
Dat is er zo ingedrild dat ik dat nog steeds doe.

Kiki? ja? Ja wat, ja mamma

Mijn zoontje hoeft later geen u te zeggen tegen mij en mijn man. Ook niet tegen opa en oma, om de reden dat mijn (schoon)ouders dat vreselijk vinden.

Wel tegen mijn ooms en tantes en tegen vreemden.
Mijn eigen broertjes en mij zwager dan weer niet.

Het eerste wat ik zeg als mensen u tegen mij zeggen. 'je mag wel jij zeggen hoor' Ik voel me dan zo oud.

Hmmm duitsland en u

Ik lees van Massi Nissa dat iedereen in Duitsland U zegt. Grappig genoeg zijn mijn ervaringen totaal anders. Toen wij hier kwamen wonen zei ik ook Sie tegen iedereen. Maar alle mensen die ik spreek haasten zich mij te bezweren dat ik absoluut geen Sie mag zeggen, en dat we voor elkaar vooral du zijn. Ik denk dat het in werksituaties wel zo kan is, maar in Duitsland bestaat sowieso een overdreven respect voor senioriteit. De baas heeft altijd gelijk, je meerdere in rang heeft altijd gelijk, de juf heeft altijd gelijk, enz., ook als dat niet zo is en er bv. fouten gemaakt worden. Dat maakt het herstel van die fouten ook zo moeilijk, want officieel zijn die fouten er helemaal niet.
Op scholen is het wel Frau huppeldepup en Herr blabla trouwens.
Bij ons thuis, gewoon jij. Ik leer de kinderen wel om ouderen met u aan te spreken, maar oma bv. weer niet. Wat dat betreft voel ik me trouwens lekkerder in het Engels, alles is daar you. Respect moet je ook een beetje verdienen vind ik.

Jij tegen ons

Ik heb er nooit aan gedacht zelfs maar om me door de kinderen te laten vousvoyeren. Ik vind het erg raar klinken. Dat ben ik van huis uit ook niet gewend. U is inderdaad beleefd maar het schept ook een afstand die in professionele situaties prettig kan zijn maar die afstandelijkheid wil ik thuis niet. Mijn kinderen zeggen dus gewoon je en jij tegen ons. Tegen hun oma zeggen ze ook jij en tantes en ooms zijn ook jij.
Volwassenen buiten de familie zeggen ze u tegen tegen behalve als die volwassenen zelf aangeven dat het jij is. Zo is het op de basisschool van de kinderen de gewoonte om te zeggen juf of meneer + voornaam en dan verder tutoyeren.
Veel van onze vrienden willen trouwens ook met jij worden aangesproken door onze kinderen en dan vaak inderdaad met tante of oom. Zelf ben ik voor sommige kinderen van vrienden tante Maylise en voor anderen alleen Maylise. Persoonlijk maakt het me niet zoveel uit.
Tegenover de kinderen hanteer ik altijd de regel dat iedereen u is behalve mensen die aangeven dat ze niet met u willen worden aangesproken. Net zoals ik hun ook heb aangeleerd om met twee woorden te spreken.
Ik geef overigens zelf les op verschillende instituten en op de ene opleiding wordt ik met voornaam + jij aangesproken en op de andere is het mevrouw + u. Ik heb niet het idee dat de studenten van opleiding B respectvoller of beleefder zijn dan van opleiding A. Ook met voornaam en tutoyeren kan je best een respectvolle relatie hebben. Ergens vind ik die gelijkwaardigheid die er in NL tussen docenten en studenten heerst ook wel heel leuk. Ik heb +- 15 jaar in Frankrijk les gegeven en op de universiteiten die ik daar ken is zo'n enorme kloof tussen studenten en docenten. Ik vond dat persoonlijk niet zo heel leuk. Uiteraard werd ik daar met u aangesproken en met madame le professeur. Toch denk ik niet dat studenten daar persé meer respect voor mij hadden. Respect zit hem niet in de aanspreekvorm.
Verder ken ik helemaal geen mensen die hun ouders met u aanspreken.

Maylise

Hier

bij ons zeggen de kids je en jij tegen ons en opa en oma.Maar tegen oudere vreemde mensen zeggen ze U en op school moeten ze ook U zeggen tegen de leerkrachten en ze zeggen ook meneer of mevrouw op school met de achetrnaam erbij.bijv meneer Scholten.

Mmm

Nee, kinderen die U zeggen tegen hun ouders vind ik wel erg ouderwets. Wij zeggen overigens wel u tegen onze schoonouders (al zou dat niet hoeven...). Maar wat mij betreft zegt zoon jij tegen ons, en u tegen andere volwassenen, al denk ik eigenlijk dat de ooms en tantes ook wel je blijven en van de grootouders weet ik het niet. Die vinden 'je' denk ik wel best.

Zelf spreek ik overigens alle volwassenen met wie ik niet op vriendschappelijke voet sta in principe aan met u, tenzij mij gezegd wordt het anders te doen. Wat mij betreft neemt zoon dat over.

Het 'oom' en 'tante' voor niet-familieleden heb ik met een zeker enthousiasme overgenomen van mijn partner (van Indonesische afkomst, en in die kringen is het zo ongeveer standaard). Ik vind het eigenlijk wel aardig, het betekent bovendien dat ik alleen de voornaam hoef te leren

Groeten,

Temet

Friesland

Volgens mij is het in Friesland ook gebruikelijk om je ouders met u aan te spreken (shoot me als dat niet zo is). Ik ben een tijdje bij een tante en oom in de kost geweest die ook woonachtig zijn in Friesland en hun kinderen spraken hen aan met u terwijl ik gewoon je en jij zei wat overigens nooit een probleem is geweest.

En in Vlaanderen spreekt men toch iedereen aan met u?

Mijn kinderen hoeven me niet aan te spreken met u. Net als velen hier in dit draadje vind ik het erg afstandelijk klinken.

Oom/tante ( beetje ot)

Vroeger zei ik ook oom en tante tegen vrienden van mijn ouders, ik vond dat zo raar toen ik ouder werd en me realiseerde dat zij helemaal geen oom en tante waren Ook mijnvaders jongest broerm, die maar 4 jaar ouder is noemde ik vroeger oom, daar ben ik ook mee gestopt op een bepaald moment. Mijn kinderen heb ik dat dan ook nooit laten doen, geen van mijn vrienden trouwens, ook echte ooms en tantes worden gewoon bij voornaam genoemd, ik zou het heel raar vinden ls mijn nichtjes en neefjes tante 'reina' zouden zeggen.

Oom/tante ot

Ik merk dat ik het wel heb overgenomen. Mijn vriendin werd door de kinderen ook tante genoemd. En nu we dat eruit proberen te krijgen lukt dat niet meer, ze zijn het zo gewend.
Mijn oppaskinderen noemen me vanaf het moment dat ze kunnen praten Brianna en jij en jou, dus dan zou het vreemd zijn als de kinderen wel u moeten zeggen.
O ja, van vroeger: we mochten onze werkgever wel met de voornaam aanspreken, maar dan wel meneer ervoor

Shoot monique (friesland)

In Friesland zeg je geen jij of u tegen je ouders, maar je gebruikt de derde persoon enkelvoud. Je zegt dus tegen je moeder (vertaald): "Wil Mama me dat even geven?" Vertaald klinkt het me idioot in de oren, maar ik heb geen enkele moeite met "wol Mem my dat efkes jaen?" Echt afstandelijk "u" is in het Fries "yo".

Spelfout

U is niet "yo", maar "jo".

Mirreke (ot) plus respect

Ik babbel ook maar na wat onze Nachbar vertelt. Hij lijkt heel erg betrouwbaar als bron van informatie, maar aan de andere kant werkt hij aan de Noord-Zuid-Lijn, dus ruimte voor enige twijfel is er wel, haha.
On topic: respect tonen is een subtiel gebeuren. In de taal van mijn man bestaat er geen verschil tussen u en jij. Wel worden mannen en vrouwen grammaticaal verschillend aangesproken (Bijvoorbeeld: 'dank u' tegen een man is 'ethgedesh' en tegen een vrouw 'ethgedem'.) Respect laat je zien door bijvoorbeeld de hand van een hadji of ander eerbiedwaardig persoon te kussen, het voorhoofd van een geliefde vrouw of een dierbaar kind. En in het Berbers is het respectvol om bijvoorbeeld oudere vrouwen (ook vreemden) aan te spreken met 'gatsje' (letterlijk: tante). Je kunt zonder u te gebruiken op duizend manieren respect tonen.
En andersom: ik gebruik 'u' zelf vaak bewust om afstand te creeren tussen mijzelf en een door mij als onaangenaam ervaren persoon. Waarom wil ik dan toch dat dochter u zegt tegen haar ouders en grootouders? Omdat ik vind dat er een duidelijke scheidslijn is tussen kinderen en volwassenen die aangegeven wordt (in mijn beleving) door het woordje u. Ik ben zelf zo opgevoed, dat zal enorm schelen, en voor mijn man maakt het niet uit. Hij spreekt geen Nederlands met dochter.
Groetjes
Massi

Klopt genista,

als mijn kinderen iets willen vragen gebruiken ze inderdaad de derde persoon enkelvoud........dat deed en doe ik ook. Of als een nichtje iets wil dan is het van ´wol tante Jade dat efkes jaen?´.

Het Friese ´jij/je´ is ´doe´ (ik schrijf het even fonetisch, want zo Fries ben ik niet dat ik het weet. Dat klinkt onvriendelijker dan het Nederlandse ´je/jij´.

Hmmm....ik zal vast niet helemaal te volgen zijn met wat ik bedoel.....

Hier

Onze kinderen wordt geleerd om "u" te zeggen tegen alle volwassenen, tenzij die zelf zeggen dat dat niet hoeft. Tegen mij en mijn man zeggen ze dus je/jij, tegen mijn moeder ook, maar tegen mijn vader en oma enzo zeggen ze u, net als tegen vreemden.
Tegen mijn schoonouders, Friezen dus, zeggen ze gewoon pake en beppe. Ikzelf noem mijn schoonouders trouwens ook heit en mem, maar verder spreek ik gewoon nederlands tegen ze. Ik kan het Fries prima verstaan maar spreken, daar waag ik me niet aan. Ik zeg dus inderdaad "wil mem nog koffie?" ofzo...

Ooms en tante's

In ons gezin was het vroeger ook vrij normaal om oom en tante gevolgd door de voornaam tegen niet-familielieden te zeggen. Maar dan alleen tegen mensen die heel dicht bij ons stonden. Echte vrienden en vriendinnen van mijn ouders dus en de buren waar we heel goed kontakt mee hadden. Ik wist heel goed dat het geen familie was, maar ze waren wel vertrouwd en 'eigen' dus ik vond het helemaal niet raar. Ik merk dat we dat bij ons zoontje ook doen. Hij heeft ook al verschillende 'ooms en tante's' die we echter afwisselend ook gewoon bij de voornaam noemen. Verder zijn alle 'vreemde' mensen voor hem 'dame' en 'meneer'. Op het oude mensje uit de bejaardenflat na....dat is 'oma hondje'. Op de lagere school noemden wij de leraren bij de voornaam (jaren 70 en openbare school) en het was allemaal je en jij. Het maakte het respect naar de leraren toe er niet minder om. Pas op de middelbare school was het 'meneer/mevrouw' gevolgd door de achternaam.
Op mijn werk is iedereen je en jij, tot aan de hoogste baas toe. Echter alleen achter de schermen. Voor de schermen (ik werk in de recreatiesector) spreek je je meerdere aan met u. De gasten die ik te woord sta zijn ook allemaal u, of ze moeten aanmerkelijk jonger zijn dan ik.

Fries => overijssels

Ik legde eerder al uit dat ik alle u's en uw's thuis verving door pappa/mamma en mamma's/pappa's, eigenlijk net als zoals het in Friesland blijkbaar de gewoonte is. Is het in Overijssel dan misschien ook normaal om het zo te doen en hebben we die gewoonte dáárvandaan? Mijn vader is een geboren Zwollenaar, mijn moeder heeft er zo'n beetje 20 jaar gewoond tot hun huwelijk.

Overstappen op je en jij als je volwassen bent

Zoals Julia aangaf vond ze het op volwassen leeftijd opeens raar afstandelijk overkomen om u tegen haar ouders te zeggen en zijn haar ouders akkoord gegaan met jij. Ik blijf dat apart vinden (sorry Julia). Niet het kind heeft bepaald dat de ouders met u aangesproken moeten worden maar de ouders zelf. Ik zou op mijn twintigste zo'n ingesleten gewoonte maar gewoon laten voor wat het is.
Ik merk wel dat ik vaak vergeet om het over mijn zussen en schoonzussen en zwagers te hebben als over 'oom en tante'. Als mijn kinderen hun oom en tantes zien omzeilen ze het. Dat zouden ze ook doen als ze de voornaam mochten zeggen.

U zeggen

Wij zijn er tamelijk ouderwets in, als ik sommige mensen uit onze omgeving mag geloven, maar ook onze kinderen zeggen 'u' tegen ons. Ze zeggen 'u' tegen alle volwassenen. Net zo goed als dat de buurman en buurvrouw worden aangesproken met 'buurman' en niet met de voornaam. Soms kijken mensen me aan, soms zeggen ze ook werkelijk 'hoor ik het goed ?' Ja, je hoort het goed ! Ze zijn 12 en 5 jaar oud en noem ons maar ouderwets....
Ik zie het overigens steeds vaker om mij heen dat ouders dit gaan doen. Het merendeel houdt het op 'jij' maar toch...
Christentje

Geen kwestie van modern/ouderwets

volgens mij heeft het niks te maken met modern zijn/ouderwets zijn, maar veel meer met de plek waar je woont. hier zegt niemand u. en ook mijn ouders zeggen geen u tegen hún ouders en zelfs mijn opa en oma zeiden het niet en de generaties ervoor wisten niet eens dat er een andere taal dan dialect bestond.....hier is het net als in friesland. in het dialect bestaat geen verschil in U/jij het is 'ie' of 'ai'(als je). de mensen die dan nederlands erbij praatten vertaalden dat dus letterlijk in 'jij'. U zeg je alleen tegen 'vreemden' die niet uit de streek komen en die meestal ook nog ouder zijn. b.v. tegen die meester op school die uit de grote stad komt. mijn ouders praatten al nederlands, tegen elkaar en tegen ons. alleen tegen hun ouders spraken ze dialect. maar het was dus je en jij. tenslotte waren we hún kinderen en geen 'vreemden uit de stad'. tegen onze grootouders en overgrootouders praten we ook nederlands (we verstonden wel dialect, maar praten is wat anders) en we zeiden gewoon je en jij, zoals hun elkaar ie noemden letterlijk vertaald.
we zeiden wel U tegen de stiefvader die we later kregen en die uit rotterdam kwam. hij praatte tenslotte nederlands en was ouder én kwam niet van hier. net als alle andere kinderen dat zouden doen. en dat terwijl mijn moeder wel gewoon je was.
geen haar op m'n hoofd zou eraan denken om U te zeggen tegen een rasechte 'darper' van 90 op m'n werk. ik zeg ie of ai want ze zouden diep beledigd zijn als ik als geboren darper dat zou durven zeggen. jij toont dus hier juist een bepaald respect aan, een soort 'verbondenheid' alsof je wil zeggen 'wij komen van hier'. met u zeg je eigenlijk dat iemand er niet helemaal 'bij' hoort of uitgerangeerd is erbij te horen (in het geval het om ouderen gaat). een 'vreemde' daarintegen die hier niet vandaan komt moet het júist zeggen...dan is het weer wél netjes. als je een wildvreemde oudere ontmoet en je hoort aan de manier van praten dat je 'verwant' bent qua streek ga je dus meteen over op je en jij (ook als je nederland spreekt) en zal meteen erna komen: 'waar kom jij vandaan?' of 'van wie ben jij?'
ik denk ook niet dat het een kwestie van modern/ouderwets is. ongeacht hoeveel generaties je terug gaat....het is hier áltijd je geweest. omdat u niet bestond. oké 1 uitzondering daarin is god. maar ja dan noem je ook wel iemand op die óók niet van hier komt.
groeten albana