U zeggen tegen moeder
Eerder deze week bij een bezoek aan een dierentuin met mijn kinderen ving ik op dat een ander kind haar moeder met u aansprak "mama, zag u hoe die olifant met zijn slurf heen en weer ging?" en gisteren op bezoek bij de nieuwe buurvrouw met 2 jonge kinderen hoorde ik de buurkinderen ook "u" tegen hun moeder zeggen. Is dat terug van weggeweest? Zijn er weer meer jonge moeders die zich met "u" laten aanspreken door hun kinderen? Ben nieuwsgierig.
Peiling
Mijn kind spreekt me aan met:
Herfstappeltaart schreef op 29-10-2022 om 17:51:
Hoe doen jullie dat trouwens tegen mensen als de notaris en de dokter? Ik spreek iedereen netjes met u aan in dit soort beroepen, gewoon omdat ik dat zo geleerd heb thuis. Maar nu deed zich de omstandigheid voor dat iemand met een dergelijke functie een ouder was van een vriendin van mijn kind. Die sprak ik dus ook met u aan maar mijn kind vond dat heel stom, onderdanig zelfs. Terwijl ik dat zelf echt niet onderdanig bedoelde. Sommige mensen stralen iets uit waardoor ik vanzelf u ga zeggen.
Normaal gezien spreek ik hen aan met u maar als de huisarts informeel is (meestal wel) en me met jij aanspreekt dan neem ik dat automatisch over.
Poezekat schreef op 29-10-2022 om 21:30:
[..]
Normaal gezien spreek ik hen aan met u maar als de huisarts informeel is (meestal wel) en me met jij aanspreekt dan neem ik dat automatisch over.
Tegen mijn ouders zeg ik papa en mama, soms paps en mams. Mijn grootouder waren gewoon opa en oma, wel je. Gek genoeg waren mijn ooms en tantes wel u. Ik ben wel opgevoed met u zeggen tegen ouderen en mensen in bepaalde functies (artsen e.d.). Heb zelfs ooit eens bijna ruzie gehad met een leidinggevende omdat ik maar u bleef zeggen 🤪. Dat is er, nu ik zelf 52 ben, wel vanaf.
Mijn kinderen zeggen papa en mama en je. Tegen mijn schoonmoeder zei ik eh. Geen hele warme band mee, maar wel te close om mevrouw en u te zeggen. Uiteindelijk was ik erg blij met ‘oma’ toen de kinderen geboren werden, die titel gebruikte ik zelf toen ook tegen haar.
De (ex)vriendin van mijn zoon spreekt ons aan met je en voornaam. Maar daar heb ik ook een veel innigere band mee dan ik met mijn schoonmoeder had, of zelfs met mijn eigen moeder.
De huisarts is een hartstikke leuke jonge vent. Hij wil zelf graag bij zijn voornaam genoemd worden en dat voelt helemaal niet raar. Omdat ik zijn moeder had kunnen zijn, maar ook omdat hij heel lief en warm is. Bij andere zorgverleners wisselt het. We hebben een van origine Duitse tandarts, geen twijfel over mogelijk, dat is een u. De gezellige fysio is gewoon voornaam. Maar daar kwam ik dan ook een paar weken lang 2 keer per week. Is anders dan een specialist waar je 1 keer komt…
Zelf maakt het me niet zoveel uit. Vrienden van de kinderen gebruiken meestal onze voornaam, maar een enkeling ook mevrouw achternaam. Neven en nichtjes zeggen oom en tante + voornaam. Hoeft van mij niet, maar vind het net als mama een eretitel.
Ginevra schreef op 29-10-2022 om 18:09:
In principe zeg ik u tegen mijn artsen. Tenzij er reden is om dat niet te doen. Als het de moeder van een school vriendje is zou ik me kunnen voorstellen dat ik het idd niet zou doen. Hangt ook een beetje van het type af en de setting.
Maar ik vind het een twijfelachtige ontwikkeling als kinderen ‘u’ zeggen gaan associëren met onderdanigheid. Een beleefdheidsvorm gebruiken is iets anders dan jezelf op de grond werpen. Je gaat het lastig krijgen in je leven als je het gebruik van beleefdheidsvormen zo verschrikkelijk slaafs vindt dat je jezelf er niet toe kunt zetten.
Artsen zeggen toch ook u tegen hun patiënten als die u zeggen tegen hen?
Anders krijg je echt wel een idee van ongelijkwaardigheid.
Onze ge is eigenlijk zo gek nog niet, nooit nadenken over u/je 🤪
Bijtje82 schreef op 29-10-2022 om 21:24:
[..]
Dit vind ik veel ergen dan jij of u zeggen🙈💋
😂
absor schreef op 29-10-2022 om 22:17:
[..]
😂
Was niet rot bedoeld he 😁
Maar ik verbeter mijn kinderen en vriend ook altijd als ze dat zeggen.
Mijn vriend is inmiddels zo ver dat hij door heeft wanneer hij een fout maakt en dan vervolgens expres fouten gaat maken of zegt dat het gewoon mijn Rotterdamse dialect is 😁
Hij is sowieso gewoon lekker simpel wat taal betreft. Ik kan als het moet echt plat Rotterdams uit de hoek komen en hij praat als een boer met een knijper op zijn neus.. Heerlijke combo.
ik had een Friese schoonmoeder, en in het Fries is het gebruikelijk in de derde persoon te spreken. ‘Wil mem nog koffie?’ Er komt geen u of jij aan te pas.
Ik zeg u tegen onbekenden, zeker in een professionele context. Ik spreek een arts met u aan maar verwacht dat andersom ook van de arts. Als de arts jij gaat zeggen tegen mijn dan zeg ik ook jij terug, al vind ik dat niet zo professioneel van de arts.
Ik zeg ook u tegen de caissière, ook al is het een meisje van 17. Heeft niks met leeftijd of positie te maken maar we kennen elkaar niet en we zijn in een professionele context. Als de caissière een buurmeisje is wat ik ken dan zeg ik wel jij en jou.
Mijn kinderen spreken mij met jij aan maar zelf zeg ik u tegen mijn ouders. Voor mij is dat verder niet afstandelijk want ik ben het gewend en onze band is er niet anders door. Mijn kinderen worden tweetalig opgevoed want hun vader komt heeft een andere moedertaal en in zijn familie zegt men jij/je dus dat is hij zo gewend en daarom is het bij ons ook zo gegaan.
De kinderen van mijn broer zeggen wel u tegen hun ouders (en ook tegen ons). Ik heb niet het idee dat mijn broer en zijn vrouw een minder goede band met hun kinderen hebben dan wij.
Ginevra schreef op 29-10-2022 om 18:09:
In principe zeg ik u tegen mijn artsen. Tenzij er reden is om dat niet te doen. Als het de moeder van een school vriendje is zou ik me kunnen voorstellen dat ik het idd niet zou doen. Hangt ook een beetje van het type af en de setting.
Maar ik vind het een twijfelachtige ontwikkeling als kinderen ‘u’ zeggen gaan associëren met onderdanigheid. Een beleefdheidsvorm gebruiken is iets anders dan jezelf op de grond werpen. Je gaat het lastig krijgen in je leven als je het gebruik van beleefdheidsvormen zo verschrikkelijk slaafs vindt dat je jezelf er niet toe kunt zetten.
Dat vind ik zelf ook maar mijn betreffende kind is erg hoog opgeleid en tutoyeert ook haar eigen artsen. Vaak zijn ze jonger dan zijzelf en is ze zelf hoger opgeleid. Het zit echt niet in haar systeem om u te zeggen. Vind ik ook niet goed, maar zij voelt dat anders. ze voelt zich een gelijke.
Overigens stelde mijn eigen huisarts zich voor met "Pietje" toen hij aantrad. Ik hem hem nooit zo aangesproken. Voor mij is hij u en dokter. Ik hou niet van een te familiaire band tussen mij en de huisarts. Ik hou liever wat meer afstand.
Herfstappeltaart schreef op 30-10-2022 om 14:12:
[..]
Dat vind ik zelf ook maar mijn betreffende kind is erg hoog opgeleid en tutoyeert ook haar eigen artsen. Vaak zijn ze jonger dan zijzelf en is ze zelf hoger opgeleid. Het zit echt niet in haar systeem om u te zeggen. Vind ik ook niet goed, maar zij voelt dat anders. ze voelt zich een gelijke.
Voor mij zit er geen verschil tussen een loodgieter en een arts: ik ken ze allebei niet persoonlijk en ik heb van allebei iets nodig waar zij meer van weten dan ik, dus ik zal ze allebei in eerste instantie beleefd aanspreken. Ik kijk niet op tegen een arts; ik heb zelf ook een universitaire opleiding. De kans is wel kleiner dat een arts een informeel kletspraatje begint, dat wel.
Herfstappeltaart schreef op 30-10-2022 om 14:12:
[..]ze voelt zich een gelijke.
Tja ik lees dat argument van gelijkwaardigheid vaak in dit soort topics. Volgens mij maken Nederlanders het veel groter en zwaarder dan het is omdat wij zo gruwelijk allergisch zijn voor alles wat met beleefdheid te maken heeft. Dan denken we meteen dat we ons als deurmat opstellen.
Als ik de caissière bedank voor het wisselgeld zwelt mijn hart ook niet van dankbaarheid. Het is gewoon een frase.
Als ik iemand een prettig weekend wens ben ik ook niet diep in mijn hart bezig met hoe iemand het weekend zal beleven en wat diegene gaat doen en of dat wel leuk gaat zijn. Het is gewoon een groet, een vriendelijkheid.
Als ik vraag “zou ik er even langs mogen” dan is dat heus niet onderdanig, maar wel vriendelijker dan “ga eens opzij”.
Daarmee bedoel ik niet dat je dochter haar artsen moet gaan vousvoyeren, maar wel dat ik het raar en onhandig vind om zo op beleefdheidsvormen neer te kijken. Alsof je een slaafje bent als je de iets formelere vorm hanteert.
als ik iemand een prettig weekend wens dan meen ik het ik denk eraan wat iemand het weekend zal beleven dus daar ben ik wel anders in
als ik de cassiere bedank dan meen ik het ook omdat ze zo vriendelijk is
Iemand wel of niet als je gelijke zien vind ik altijd zo denigrerend overkomen, maar dat kan aan mij liggen hoor.
Ik ben tegen iedereen even beleefd, of het nou een loodgieter of arts is.
Ik zeg trouwens altijd u tegen oudere/onbekende.
Een oom/tante spreek ik aan met ''tante Riet''. Maar ik zeg geen u tegen ze.
De ouders van vaderskant was altijd ''oma Achternaam'' en de ouders van moederskant ''oma 'Voornaam''
Geen idee waarom.
Tegen mijn ouders zeg ik gewoon je/jij mam/mama
Valeria schreef op 30-10-2022 om 14:50:
[..]
Voor mij zit er geen verschil tussen een loodgieter en een arts: ik ken ze allebei niet persoonlijk en ik heb van allebei iets nodig waar zij meer van weten dan ik, dus ik zal ze allebei in eerste instantie beleefd aanspreken. Ik kijk niet op tegen een arts; ik heb zelf ook een universitaire opleiding. De kans is wel kleiner dat een arts een informeel kletspraatje begint, dat wel.
Dat is het verschil tussen jou, mij en mijn dochter. Zij vindt het verre van onbeleefd om iemand te tutoyeren. Ze ziet mensen als gelijkwaardig.
Ginevra schreef op 30-10-2022 om 14:57:
[..]
Tja ik lees dat argument van gelijkwaardigheid vaak in dit soort topics. Volgens mij maken Nederlanders het veel groter en zwaarder dan het is omdat wij zo gruwelijk allergisch zijn voor alles wat met beleefdheid te maken heeft. Dan denken we meteen dat we ons als deurmat opstellen.
Als ik de caissière bedank voor het wisselgeld zwelt mijn hart ook niet van dankbaarheid. Het is gewoon een frase.
Als ik iemand een prettig weekend wens ben ik ook niet diep in mijn hart bezig met hoe iemand het weekend zal beleven en wat diegene gaat doen en of dat wel leuk gaat zijn. Het is gewoon een groet, een vriendelijkheid.
Als ik vraag “zou ik er even langs mogen” dan is dat heus niet onderdanig, maar wel vriendelijker dan “ga eens opzij”.
Daarmee bedoel ik niet dat je dochter haar artsen moet gaan vousvoyeren, maar wel dat ik het raar en onhandig vind om zo op beleefdheidsvormen neer te kijken. Alsof je een slaafje bent als je de iets formelere vorm hanteert.
Nee zo bedoelt ze het niet. Ze is ook helemaal niet onbeleefd tegen wie dan ook. Keurig alsjeblieft en dankjewel en vriendelijk tegen Jan en Alleman. Daar gaat het niet om bij haar.
