Twee vragen over jeugdzorg
Hier kennen wij mensen die al een aantal jaren rondknoeien met jeugdzorg. Geen mishandelende ouders, maar mensen met een zorgenkind. Die hebben twee hoofdproblemen:
-Er wordt voortdurend (zonder overleg) gewisseld van gezinsvoogd. De kwaliteit van de voogden is zeer wisselend, maar de meesten zijn onervaren en lijken slecht opgeleid. Ze hebben er ook al één gehad die een HBO opleiding verpleegkunde had plus een interne opleiding. Kan dat zomaar? Zijn er geen minimumeisen, zoals minstens een meer op maatschappelijke jeugdzorg toegespitste opleiding?
-Als er verkeerde informatie in het dossier voorkomt, is die niet weg te krijgen, zo blijkt. Die blijft voortdurend circuleren. Dat ontstaat als volgt: wat jeugdzorg eenmaal opschrijft, blijft staan ook al zijn het feiten die aantoonbaar onjuist zijn (we hebben het dus niet over meningen). Ouders of andere derden mogen dan "hun visie" op schrift stellen en dat wordt aan het dossier toegevoegd. Maar als er indicaties moeten worden gesteld, wordt de versie van jeugdzorg (dus zonder de bijlage waarin de info wordt gecorrigeerd) weer opgelepeld. Tot schade van het kind natuurlijk.
Iemand enig idee hoe je hiermee om zou moeten gaan?
Annej
Triple P is ook voor kinderen met een beperking, en ook individueel. Triple p is niet een cursus. Er is óók een cursus, maar er is ook individuele begeleiding. Het is meer een benadering, en wordt ook door psychotherapeuten toegepast.
Liora
Liora
Ik neem onmiddelijk aan dat Triple-P ook door psychotherapeuten toegepast wordt. Alleen mankeerde het bij mij thuis niet aan positief opvoeden. Onlangs werd een collega van mij ook psychotherapeutisch behandeld in een klinische setting. Dat sloeg alleen nergens op vanwege zijn autisme.
Kern
De kern is dat de vriendin zelf hulpverlening gaat organiseren en wel op een zodanige wijze dat ze daarmee indicatiestellers of rechters kan overtuigen dat het simpelweg een beter scenario is. Zoals lalaloopsy hierboven terecht stelde: ouders verwachten teveel van hulpverleners. Dat hebben hulpverleners grotendeels aan zichzelf te danken (slaat niet op individuen) omdat zij een bepaalde pretentie in het leven hebben geroepen.
Als je eruit wil komen is het zelf organiseren van goede hulpverlening één van de mogelijk te bewandelen wegen.
Tsjor
Tsjor
Zal de tips doorgeven. Heel hartelijk dank.
Nog een tip dan
Mijn ervaring is dat je heel veel dingen tegelijk moet/kunt doen (en de rapportages corrigeren, en stukken voor de rechtbank schrijven én een formele klachtprocedure én zelf hulp organiseren én de toon van het gesprek op 'vriendelijk en coöperatief zetten), succes is niet gegarandeerd, maar op een gegeven moment kan het zomaar gaan kantelen. Een nieuwe voogd die bedenkt dat de oude rapportages maar eens weg moeten, een goede hulpverlening die ook nog mogelijk is, waar de rechter positief op reageert etc. Je weet nooit wat nu precies de doorslag geeft en vaak duurt het moment heel erg lang. Maar op den duur kan het wel effect hebben. Al is het maar omdat 'men' soms niet meer weet waar ze nu weer met de kinderen naartoe moeten. Het is hard werken, maar zeker de moeite waard om aan te beginnen.
Tsjor
Annej
"Onlangs werd een collega van mij ook psychotherapeutisch behandeld in een klinische setting. Dat sloeg alleen nergens op vanwege zijn autisme."
Dat zou best kunnen alleen kun je dat niet zo generaliserend zeggen. De variatie in autisme is enorm, de ene autist is de andere niet.
Overigens blijkt uit onderzoek dat oudertrainingen wel behulpzaam kunnen zijn bij kinderen met autisme en dan met name op het gedrag van kinderen.
Margriet
Vanzelf gaan soms ook zaken beter. Wat tenenkrommend is is dat veel hulpverleners die autibril gewoon niet op kunnen zetten en dan kom je in een soort spraakverwarring terecht waar niemand beter van wordt en dat zorgt voor veel wederzijds onbegrip. Zelf hadden we een zogenaamde deskundige die niet eens het begrip overprikkeling kende of die het gebrek aan mimiek en toonverschil bij mijn zoon voor een gebrek aan empathie en een soort psychopathie aanzag. Deze collega werd opgenomen met de vraag of hij ADHD had, een gangbare vergissing bij overprikkelde autisten. Ook hoe je als ouder met je kind omgaat, in korte concrete zinnen met veel geduld en controle, kan irritatie opwekken. De psychiater van mijn dochter kon niet zien dat mijn dochter meer tijd nodig had om informatie van mij te verwerken maar concludeerde dat kind niet gehoorzaamde. Zulke zaken kunnen in een jeugdzorg situatie buitengewoon onhandig zijn en helpen ook niet erg in andere therapeutische situaties. Dus nee, dat zou ik nooit aanraden.
Positief opvoeden
En ja, positief opvoeden deed ik al, dat was gewoon niet genoeg. Daar kom je er niet mee. Je hebt echt meer begrip nodig van de manier waarop mensen met autisme informatie verwerken, maar ook van de lichamelijke fenomenen die daarbij kunnen horen zoals onhandigheid, allergie en darmproblemen. Besef van het verschil in groei tussen cognitieve en sociale en emotionele intelligentie. En de noodzaak van 1 op 1 communicatie en contactvrije tijd. Zeggen is makkelijk maar werkelijk beseffen waarom dat nodig is en het dan ook doen en accepteren is een andere zaak. Ik heb professionals meegemaakt die na een workshopje autisme rustig doorgingen met hun oude verhaal alsof kind er beter van werd dat ze dachten dat ze het nu wel begrepen, maar ze pasten hun houding er niet op aan. Dat vraagt een omslag in het denken die niet iedereen gegeven is. Daarom heb je vaak meer aan deskundigen die zelf iemand in hun omgeving hebben met autisme omdat er dan een doorleefd begrip ontstaat in de communicatie.
Dwingen
Naar school dwingen was het advies bij mijn dochter. Dan zou ze vanzelf zogenaamd de vaardigheden wel ontwikkelen die ze nodig had om zich te handhaven. Kind bleef in totale paniek aan de deurkruk hangen als ik haar naar school bracht. Zolang er zulke idioten rondlopen heb ik geen hoge pet op van de hulpverlening.
Annej
Met oudertraining bedoelde ik nou net geen Triple P maar specialistische oudrtrainingen voor ouders met kinderen met autisme (en ja die bestaan echt!).
Bij wat voor soort schoolweigering is een kind naar school dwingen nou net geen goede aanpak. Bij schoolweigering zijn ouders wel een van de factoren die cruciaal zijn bij het wel of niet naar school gaan van kinderen. Ik bedoel ze zijn een belangrijke bepalende factor. Jammer dat ze jouw niet ondersteund hebben.
Margriet
Mijn dochter had gewoon meer uitleg en instructie nodig in school en iemand waar ze met vragen op terug kon vallen zonder weggewimpeld te worden. Ook eenvoudige pedagogiek hoor, maar kom er eens om. Een jaar later, dank aan de wachtlijsten deed ze een goede TOMtraining en dat hielp. Dwingen zonder dat kind de vaardigheden heeft, bij autisme, zorgt echt niet dat ze die spontaan gaan ontwikkelen, dat verhoogt alleen maar de stress. En natuurlijk krijg je als ouder de schuld, toe maar, ik zat er echt niet op te wachten dat ze thuis bleef, maar deed er alles aan om haar vanaf de zijlijn de vaardigheden in te praten die ze op school nodig had, helaas kon ik niet mee in de school anders had ik dat daar ook nog gedaan. Wat een sukkels.
Training
De kracht van die training was dat er oefeningen waren met juf op school en met ouders thuis en op straat en elders. Probleem namelijk dat kinderen met autisme moeilijk kunnen generaliseren. Je kunt het honderd keer zeggen, maar het kwartje valt maar niet. Tot ze zelf doorkrijgen dat het zo werkt en genoeg steun in de omgeving hebben om het zelf te gaan oplossen. Bovendien is dochter emotioneel gewoon jonger dan haar fysieke leeftijd. Je gaat een kind dat functioneert als een kleuter niet dwingen om zaken op te lossen in een groep met kinderen van 10. Je kunt het honderd keer zeggen, maar dat kwartje valt niet.
Bepalende factor
Bij autisme is het gebrek aan begrip van de omgeving een bepalende factor bij schooluitval.
Onmacht
En onwetendheid leiden ertoe dat de jeugdhulpverlening de ouder de ENIGE bepalende factor vinden. Daarna ben je geen gesprekspartner meer.
Stress
Onder stress kan een kind niet leren.
Wil je een kind naar school krijgen dan moet je daar de stress voor het kind verminderen. De juf kon door testen precies laten zien waar kind, in de tijd dat ze nog dagelijks naar school ging, instructie en oefening had gemist op het gebied van taal en spelling in groep 4, 5 en 6. Daarnaast waren er nog genoeg problemen waar kind haar handen vol aan had zoals gebrek aan stilte en rust en omdat ze er zo slim uitziet werd ze met de vragen die ze had omdat ze nou eenmaal een andere manier heeft van informatieverwerken, te hoog aangeslagen en mocht ze het zelf uitzoeken. Weer stress en dat kon uren duren op school. Ondertussen maar mooi weer spelen en doen alsof je ' normaal' bent en als de dag dan om was woedend naar huis.
Ik vraag me weleens af waarom die toch eenvoudige pedagogiek nou geen gemeengoed is.
