Tips om niet te schreeuwen maar rustig te blijven tegen kids!

Kan anders, lang

ik schreeuwde ook, vloeken, dingen gooien, ik ben met regelmaat onuitstaanbaar tegen mijn gezin geweest. En vooral als ik mij rot voelde, moe was, depressief, en met name gefrustreerd was.

Inmiddels gaat het een stuk beter. A ik word niet ongesteld (ben aan de prikpil, nieuwe variant, bevalt prima) en B. in therapie geweest waar ik niets aan had behalve de realisatie dat ik dit zou blijven houden aangezien het aan mij ligt en niet afhankelijk moet zijn van (de negatieve) input van de buitenwereld (zoals kinderen). en C. door een dagje mindfulnees cursus en opdrachten van de fysiotherapeut ben ik besuter van hoe mijn lijf reageert op mijn gedachten, ik heb veel spanning die ik allemaal in mijn schouders en nek opneem, dus half verkrampt de dag door ga. En daar word je moe en prikkelbaar van (actie reactie/reactie actie) D. ik ben meer tevreden over mijzelf, heb minder zelfhaat, minder frustraties, kan dingen minder persoonlijk nemen omdat ik dus meer eigenwaarde heb.

Afgelopen periode veel aan mezelf gewerkt, veel voor mezelf gedaan, mezelf dingen gegund. Als ik tevreden ben over mijzelf en mijn eigen handelen en denken meer als positief omschrijf, van mezelf ook fouten mag maken en niet telkens mezelf een klap voor de kop wil geven omdat het niet zo gaat als het in mijn oordelende brein hoort te gaan lukt dat ook beter naar de buitenwereld. Hiermee kom ik op mijn 35e dan eindelijk los van mijn opvoeding.

Ik schreeuw veel minder, kan veel meer hebben. Ik ben de helft van de dagen moe door het niet doorslapen van mijn jongste dochter, en wonderbaarlijk blijk ik ondanks dat slaapgebrek rustiger zonder uitvallen. Ik ben ook meer buitenshuis en ben productief, ik verdien geld op een manier die ik leuk en inspirerend vind.

Ik ben nu bezig te accepteren dat mijn oudste gewoon een chaotisch/warrig/snel afgeleidt karakter heeft, ze zal dit altijd houden en dat is prima, het is goed zoals ze is. Het vraagt van mij een ander soort geduld en vooral andere verwachtingen. Ben daar dus nu mee bezig, iig heb ik dat bewustzijn.

Je moet je verwachtigen dus bijstellen. Met name die naar jezelf toe. Schreeuwen is zoiets akeligs en kost zoveel energie.

Oh ja dat soort momenten voorkomen

de meeste stress ervaar ik als we de deur uit moeten. Echt vreselijk moeilijk om dan niet te gaan schreeuwen tegen een kind wat nog even heel eigenwijs een andere broek aan wil en gewoon niet luisterd, de net ingepakte tas ondersteboven houdt etc.

Ik moet dan 2 kinderen aangekleed, op tijd en met alle tassen met de juiste inhoud de juist kant op krijgen. Met name het clubje op woensdag veroorzaakt enorm veel stress bij mij. Dit is nu voor meer dan 50% getackeld aangezien ik het nu om en om met een andere moeder doe. Verder gaan beide kinderen nu nog een 2e dag naar opvang. Ik heb dan meer tijd om te werken en meer tijd in mijn eentje.

Verder helpt het om een paar duidelijke afspraken te maken met man en kind en je er ook echt aan houden, zonder uitzondering, zodat iedereen weet waar die aan toe is. Dat is hier thuis niet makkelijk, ook iets waar nog wel wat aan gedaan kan worden. Dus consequenter zijn, een paar hoofdregels waar iedereen dus gewoon zich zoner commentaar en ondermijningspogingen aan moet gaan houden.

Tip

Nee, het hoort er inderdaad niet bij! En ja, het is wel herkenbaar. Ik schreeuwde vroeger ook tegen mijn dochter. In het verhaal van Manda zitten al veel tips verweven. Nog eentje van mij: ga er eens rustig voor zitten en neem je heilig voor om vanaf dat moment Niet Meer Te Schreeuwen. Neem die beslissing heel bewust en spreek hem uit tegenover je huisgenoten. "Dames en heren, ik ga vanaf nu niet meer schreeuwen." Klinkt simpel, is het niet maar heus, het werkt.

Enne

dingen die je dwars zitten niet op het moment zelf uiten, maar er later op terug komen met je kinderen. Dan los je deze problemen gezamelijk op en dit verminderd de wanhoop en de stress van het moment.
Ik denk dan vaak: 'Okee, hier gaan we vanmiddag over in gesprek en dan zorgen we ervoor dat het niet meer zo gaat als nu...'

Nee

Ik deed het vorige maand een keer 's ochtends. Ik zwanger, ongeduldig en moe, en een kind dat zich niet wil aankleden. Ik ben me rotgeschrokken van mezelf. Ik heb kind excuses aangeboden, en iedere keer als ik nu riskeer te gaan schreeuwen, neem ik een time-out. Ik breng kind liever te laat naar school, dan dat ik ga lopen schreeuwen hoor.

Het zit in me, maar zoals Tirza ook al zei, bij volwassenen kan ik mezelf ook beheersen, dus dan moet ik dat bij m'n kinderen ook kunnen hoor.

Hier ook wel eens

Misschien zelfs regelmatig. Zwanger en altijd al een kort lontje, leuke combi. Ik schreeuw niet echt, maar verlies wel mijn geduld en spreek dan op barse sergeanttoon. Dochter kan die toon en de bijbehorende frons inmiddels perfect nadoen, trouwens, dus echt pedagogisch verantwoord is het zeker niet.
Tegen mijn collega's ben ik meestal poeslief, maar ik ben vrijdag ook uitgevallen tegen een collega toen hij maar niet wilde begrijpen dat ik het zo druk had dat ik hem niet kon helpen. Ik werd echt woedend en sloeg de deur zo hard dicht dat er overal mensen uit lokalen kwamen om te zien welke leerling zich zo misdroeg (haha, die koppen toen ze zagen dat ik het was met mijn zwangere buik en een vuurrood hoofd).
Wat hier wel helpt is a) even weglopen, gewoon even een andere kamer in of desnoods twintig seconden op de wc en b) kijken of je er een grapje van kunt maken. Mijn dochter is 's werelds grootste teutebel 's morgens, net als ik loop te vliegen om alles in orde te krijgen en manlief niet aanspreekbaar is voor hij zijn caffeine binnen heeft. Dan kan ik gaan mopperen en schreeuwen, of een spelletje maken van aankleden, brood opeten, etc. Dat laatste werkt vaak wel, soms niet. Boos worden werkt nooit. Echt nooit. Vandaar misschien ook dat ik andere manieren probeer te vinden, want dochter is net zo koppig als ik.
Groetjes
Massi

Stel je op zo''n moment voor

wat voor gezellige jeugdherinnering je doet ontstaan in de hoofdjes van je kinderen. Draai je om, time-out. STOP!

En nog wat:

Ga op tijd naar bed! Een paar avonden op een zeer saai vroeg tijdstip. Dat helpt.

Slaapgebrek, vermoeidheid, dat zijn dé oorzaken voor al dat ongewenste geschreeuw en ongeduld. Sterkte.

Zoals Tirza al zei: tegen een ander misdraag je je toch ook niet zo? Je kúnt het!

Nou

Nou, schreeuwen is natuurlijk niet goed, laat ik dat voorop stellen. Maar, potverdikkie, ik ben toch ook maar een MENS! Ik heb hier 2 zonen waarvan zeker één me regelmatig het bloed onder de nagels vandaan kan halen. Sorry, het spijt me, ik heb alle tips al geprobeerd, maar af en toe zit de irritatie me zó hoog dat ik ontplof. En dan schreeuw ik er ook nog bij. Het resultaat is hier met enige regelmaat dat zoon zich te pletter schrikt en uiteindelijk dan wel inbindt. Niet altijd.
Wij zijn kennelijk soms een schreeuwend gezin. Daar staat wel tegenover dat wij voor elkaar door het vuur gaan.
Vraag aan anoniempje: probeer eens te beschrijven op welke momenten je gaat schreeuwen? Er moet toch iets aan vooraf gaan, behalve je eigen hormonale toestand?

Bromvlieg

Oh ja, en bromvlieg: over die jeugdherinnering: waarschijnlijk denkt het kind later iets als: gut, mijn moeder had weinig zelfbeheersing. Ik denk dat er ergere zaken zijn dan een moeder die af en toe schreeuwt. Maar liefst wel met mate.
In de echte wereld zal je ook wel eens een ontploffend medemens tegenkomen.

Schreeuwen

Schreeuwen is niet noodzakelijk, het helpt niet en het kan voorkomen worden. Dat is het uitgangspunt wat ik jaren geleden heb genomen. Ik kan heel makkelijk heel boos worden, ik kan ook heel goed schreeuwen en ik heb veel temperament. Het is enorm moeilijk geweest om dat te onderdrukken en om dat gevecht in mezelf aan te gaan maar het is wel vreselijk noodzakelijk. Schreeuwen tegen kinderen doet wel kwaad. Ik vind niet dat je het onschuldig weg moet waaien als dat doe ik nu eenmaal en dat hoort bij mij.

Ik zag bij mijn toen nog kleine kinderen de verandering als ik tegen ze schreeuwde. Natuurlijk deden ze dan wat ik zei. Het hielp dus wel op de korte termijn om kleine kinderen zover te krijgen om te doen wat ik zei. Het is toch ook eng als je zo klein bent en opeens een brullend mens tegenover je hebt. Het resultaat was voor mij fijn natuurlijk. Immers ik kreeg wat ik wilde. In die tijd had ik een hele goede vriend en met hem had ik het regelmatig over de kinderen. Ik was alleenstaand moeder dus vond het opvoeden best zwaar. Ik wist dat ik het niet altijd goed aanpakte maar wist ook niet goed hoe ik het anders kon doen. Die goede vriend heeft met mij hier vaak over gesproken en steeds meer ben ik gaan inzien dat het wel kwaad kon als ik tegen mijn kinderen schreeuwde of overdreven boos deed. Niet op de korte termijn misschien maar op de langere termijn deed ik afbreuk aan hun eigen waarde en gaf ik hun een slecht voorbeeld hoe mensen met elkaar omgaan en van hoe je als volwassen mens je zin probeert te krijgen. Ik heb toen heel bewust de keuze gemaakt om niet meer te schreeuwen. Natuurlijk ben ik nog regelmatig de mist ingegaan. Het is gewoon ook heel moeilijk maar elke keer bood ik mijn excuses aan en begonnen we weer opnieuw. Elke negatieve boodschap die je kinderen geeft door te schelden en te mopperen komt heel hard aan. Probeer 10x meer complimenten en positieve dingen te zeggen dan negatieve dingen.

Ik ben nu veel kalmer geworden. Ik schreeuw zelden meer en zeker niet tegen de kinderen. Ik uit mijn irritatie en woede op gezondere wijzen en ik probeer ook gewoon om niet meer boos te worden.

Dat is ontzettend moeilijk maar natuurlijk kan het. Iedereen kan het. Je moet elke keer weer heel bewust die keuze maken. Je moet echt willen stoppen en echt bewust kiezen voor een andere manier van met elkaar omgaan en uit die negatieve spiraal komen.

Maylise

Momenteel kan ik mijn oudste wel achter het behang plakken

echt waar, het bloed haalt hij onder mijn nagels vandaan. Ik word echt tureluurs van zijn gegil en geschreeuw en driftbuien.
Mijn kereltje is van een heel lief gezeglijk jongetje ineens veranderd in een klein draakje. Alle dingen doe ik braaf, ik leg uit waarom iets niet mag, ik benoem zijn boosheid, ik zak naar zijn ooghoogte, ik doe de time-out, ik schreeuw nooit (nou ja, dat kan ik dus niet meer zeggen)
Kortom, ik vind dat ik het als moeder helemaal niet zo rot doe.
Maar afgelopen week ontplofte ik op een gegeven moment en ben voor het eerst sinds zijn twee jaar 9 maanden enorm tegen hem uitgevallen. We schrokken er allebei van.
Niet goed te keuren, maar na een week lang volcontinu geschreeuw, gehuil en gegil om me heen vond ik mezelf wel verzachtende omstandigheden hebben. Ik zal de komende weken, maanden, jaren of zolang als deze fase duurt heus wel weer pedagogisch verantwoord zijn. Maar ik zal ongetwijfeld mezelf nog wel eens vergeten.

En ja Tirza, ik ben ook wel eens uitgevallen tegen mijn partner, mijn collega's en mijn familie (want ook mijn moeder kan me af en toe het bloed onder de nagels vandaan halen en dan heb ik het nog niet eens over mijn drie puberbroertjes)

Ik schaam me er niet voor om eerlijk te zijn, ik ben ook maar een mens

Niet boos?

Schreeuwen is natuurlijk niet ok, maar hoezo mag je niet eens meer boos worden?! Je mag je kinderen (en anderen ook) toch wel terecht wijzen en daar boos bij worden. In de 'echte' wereld zullen ze nog regelmatig met boze mensen te maken krijgen. Lijkt me alleen maar goed om daarmee om te leren gaan.

O en ik meen het dus serieus

Ik val zelden tot nooit uit, niet tegen mijn man, niet tegen mijn kinderen, niet tegen mijn familie en niet tegen mijn collega's
Maar het komt heus wel eens voor.

En nog een keer sorry, ik geloof gewoonweg niet als iemand zegt dat zij dat zelf NOOOOOOOIT doen

Dank je voor jullie tips!

dank je voor de tips,ik ben 3 maanden geleden bevallen van de derde,dus een beetje hormonen spelen ook wel mee,maar van de week na het middageten moesten de andere 2 naar school,ik wilde gaan en meneer(oudste) zegt ik doe deze vieze broek niet meer aan(zat onder de klei)
en daar kan ik niet tegen om als voorbeeld te noemen,maar de ene keer kan ik meer hebben dan de andere keer!

Idd doe ik het in situaties als we ergens op tijd moeten zijn en

Ik schreeuw dus in situaties zoals als we weg moeten en
zoonlief heeft alle tijd(niet altijd,ligt denk ik ook aan of ik een goede dag heb ofzo),of als ze van het bad een zwembad maken(ik kan soms niet 1 minuut uit de badkamer(kids zijn net 5 en 6)of er ligt alweer een
grote plas langs het bad!
Of als ik moe ben en ze mopperen zelf lang....
Zucht hopelijk krijg ik het onder controle,want vindt het zelf ook niet prettig!

Tip

Ik denk dat je af en toe die beroemde time out moet nemen, voor jezelf dus. Als jij moe bent, dan moeten ze leren zichzelf even te vermaken, kun jij even uitrusten op je bed ofzo. Desnoods zet je een filmpje aan.
Verder denk ik als ik het zo lees dat je veel situaties in de toekomst kunt voorkomen door de kinderen zelf verantwoordelijkheid te laten leren nemen voor de resultaten van hun gedrag. Is de badkamervloer kletsnat? De dweil ligt daar, succes ermee jongens! En dan hoef jij je er niet eens meer druk over te maken.
Die situatie van weg moeten en geen medewerking krijgen is in elk huis denk ik bekend. Ik heb nu mijn toevlucht genomen in het helpen. Helpen schoenen aandoen, shirt aandoen, jas aandoen. Ik weet zeker dat dat onze zoon zó gaat irriteren, dat ie binnenkort weer een tijdje meer haast maakt.
Overigens: ik schreeuw thuis wel eens, ja. En ik kan je vertellen dat ik het op het werk ook een keer heb gedaan, toen ik het gedrag van een collega zó strontzat was en hij zijn gedrag niet veranderde na diverse opmerkingen van mij en anderen. En daarna nam hij me éindelijk een keer serieus. Jammer dat het op die manier moest, maar uiteindelijk werkte het wel.

Schreeuwen

Ik heb het niet over niet-boos-worden. Ik heb het over 'schreeuwen tegen je kinderen'. Ja, ik val ook wel eens uit, ja ik praat ook wel eens té streng of met iets te veel stemverheffing, maar in de posting van TS lees ik dat de buren haar waarschijnlijk wel kunnen horen. En ja, ik val ook uit tegen volwassenen en natuurlijk word ik boos.
Maar het is goed om na te denken waarom je die ongecontroleerde woede, dat buiten-zinnen-eigenlijk-harder-tekeer-gaan-dan-je-wilt wél tegenover je kinderen doet (en dan regelmatig, ik heb het niet over 1 keer per jaar uit je slof schieten) maar niet tegen volwassenen. Daar kunnen legio redenen en oorzaken voor zijn en die zijn ongetwijfeld allemaal heel legitiem. Alleen je oplossing (schreeuwen): die is niet legitiem. Althans, niet tegen je kinderen. Zij zijn kwetsbaar en volledig afhankelijk, waarom ga je tegen hen zo te keer?

Tirza

Tirza

Dat is vragen naar de bekende weg. Omdat je bloedjes waar je zielsveel van houdt heel dicht bij je staan en je door wat voor reden wel eens kunt laten gaan als ze bijv. na tien keer vragen nog niet doen wat je zegt (weet dat dit niet pedagogische handig is).
Kan door hormonen komen, structureel slaapgebrek etc etc.
Als iemand hier zegt dat hij nooit schreeuwt kan hij een minder harde stem hebben, minder temperament vol zijn etc etc. Volgens mij is de reden waarom je het doet veel minder interessant, het bewust zijn ervan en het zoeken naar oplossingen (oplossingsgericht denken) leert je veel meer. Dus niet de waarom vraag maar de wat en hoe vraag. Interessant is te kijken naar wanneer je wel rustig blijft en hoe dit dan gaat.

Verder is het niet zo moeilijk om bij ons de buren te horen, het ene huis is gehoriger dan het andere = dus geen maatstaf.
Time-out werkt prima is mijn ervaring.

Eens met tirza

Er is een groot verschil tussen boos worden en gecontroleerd je stem verheffen en een echte woede uitbarsting wat zich uit door echt schreeuwen. Dat laatste vind ik persoonlijk niet acceptabel. Zeggen ik ben ook maar een mens vind ik daar ook geen goede verdediging tegen. Natuurlijk kan het gebeuren. Ik weet heel goed hoeveel moeite het soms kost om jezelf onder controle te houden. Ik vind het alleen verkeerd om het goed te praten of om te zeggen ik ben nu eenmaal zo en dit is wat ik doe.

Ik heb voor mezelf de beslissing genomen om niet meer uit te vallen op die manier. Dat betekend niet dat het nooit mee is voorgekomen. Tegenover de kinderen valt het nog wel mee maar tegenover mijn man ben ik echt een aantal keren flink uitgevallen. Het afgelopen jaar nog. Dat is echter niet ok. Ik heb niet het recht om zo om te gaan met andere mensen. Ik heb al helemaal niet het recht om zo om te gaan met mensen die kleiner zijn en van mij afhankelijk zijn zoals mijn kinderen.

Regelmatig op ongecontroleerde wijze tegen je kinderen uit vallen is niet acceptabel IMHO. Lukt het niet je woede te controleren dan is het misschien nodig om hulp van buiten af te zoeken. Het is namelijk wel degelijk een reel probleem en ik ben er van overtuigd dat het wel degelijk schade kan aanrichten. Een woord gesproken kan je nooit meer terug nemen. Je kan je excuses er voor aanbieden maar het woord zelf zal altijd gesproken blijven. Het is iets waar ik voorzichtiger mee om probeer te gaan dan ik vanuit mezelf zou doen.

Maylise

Stukje

Ik las laatst dit stukje in een boek over kinderopvoeding. Het gaat niet over schreeuwen alleen zo zeer maar over negatief praten in het algemeen:

'We can't always see the destructive potential of our words, but let's imagine the following scenario. Your child gets up in the morning and dresses in a shingled outfit much like the Jolly Green Giant on the vegetable commercials. The only difference is the outfit is made of Post-It notes. Every time you question his worth, criticize, make him feel guilty, incapable, insufficient, or unattractive, the hurtful words are scribbled across a slip of yellow paper and it flutters to the ground. Perhaps when you see the paper begin to fall, you realize the effect of your hurtful words and try to stick the paper back on with a positive word. However, it won't stick. The child goes off to school and hears more discouraging words and more shingles fall to the ground. Finally, at the end of the day, the child comes home, exposed, naked and insecure - and rightly so.

As a mom, we can cover our kids with positive words so that when the negative ones cause a post-it note to fall, they won't even know it's missing. But it takes a lot of work.

Paul wrote to the Colossians: "Fathers, do not provoke or irritate or fret your children - do not be hard on them or harass them; lest they become discouraged andsullen and morose and feel inferior and frustrated; do no break their spirit" (Colossians 3:21AMP). Can I add something to Paul's exhortation? Mothers, don't you do it either.

It is a terrible thing to be a part of a family when the only things that are noticed are mistakes. The pain from constant criticism and correction can become a chronic source of insecurity long after the child has become an adult. It is our job, our "homework," to instruct our children, but when we are continually pointing out their faults and failures, they tend to simply stop trying.'

Maylise

Een prachtig stukje tekst, dank je. Ook heel goed om als docent voor ogen te houden. Woorden zijn zo krachtig.
Groetjes
Massi

Wat schreeuw je?

Ook ik sta wel eens te loeien, maar wat ik schreeuw heeft altijd alles met mezelf te maken. Ik schreeuw bijvoorbeeld dat ik er zo moe van word om steeds hetzelfde te moeten zeggen, of ik schreeuw dat ik graag wil dat we gewoon op tijd komen op school en dat ik daar niet in mijn eentje voor kan zorgen etc. En ik schreeuw ook dat ik niet wil schreeuwen, maar dat ik het zo vervelend vind dat ik elke ochtend weer moet zeggen dat... etc. Nou ja, het blijft niet fraai en het is niet zo dat ik het wil goed praten, maar ik kan me voorstellen dat het voor kinderen iets makkelijker te hanteren is dan een moeder die schreeuwt dat het kind niet deugt ("wat ben je toch een..." etc.)
Ik ben er eigenlijk van overtuigd dat schreeuwen op deze manier minder schadelijk is, dan op fluistertoon je kind duidelijk maken dat het niet deugt.
Maar beter is het uiteraard om het zover niet te laten komen, duidelijke instructies te geven, complimentjes als het goed gaat en de routine zodanig aan te passen dat e.e.a. voor alle partijen wat soepeler verloopt.
Groeten, succes, Maw.

Gewoon zeggen?

Ik zeg met grote regelmaat tegen de kinderen dat ik me niet 'lekker' voel en of ze daar rekening mee willen houden. Nu zijn mijn meiden al ouder, maar ik deed dat ook toen ze jonger waren. Doen jullie dat dan niet? Mijn moeder deed dat ook regelmatig en dat herinner ik me ook, ik herinner me ook mijn eigen bereidwilligheid om haar dan te willen 'helpen'. En dat doen mijn kinderen ook.Ze zijn dan meer 'gezeggelijk', houden zich een beetje in, doen wat makkelijker wat ik vraag (zonder eeuwige discussie's ) meestal zeg ik er zelfs nog álsjeblieft bij. Niet alleen als ik ongesteld ben,ook als ik b.v. hoofdpijn heb.
Tegenwoordig vragen ze zelfs wát ik heb (ongesteld,gewoon moe,etc.). En soms bieden ze zelfs aan dingen van me over te nemen....
Ik zeg het niet te pas of te onpas. Maar écht als het me teveel word en ik voel dat ik er nu even niet meer tegen kan anders.....
Jij houd toch ook rekening met hen? Automatisch...jij weet dat ze ziek/slecht in orde zijn omdat ze dat ook tegen jouw zeggen en dan ontzie je ze ook....Dus zo raar is het toch niet dat je andersom hetzelfde terug verwacht? En ik denk dat kinderen dat ook best heel goed kunnen, die begrijpen dat best.
groeten albana

Tekst in het nederlands

Omdat ik zelf moeite heb om een hele lap engelse tekst te volgen (dislectie) heb ik het even vertaald via internet en daarna de zinnen weer even recht gezet (wat wordt het vreselijk vertaald met zo'n gratis vertaal ding zeg)
en ik dacht zet het even hier neer wie weet zijn er meer mensen die dit makkelijker weg lezen:

Wij kunnen niet altijd de destructieve gevolgen zien van onze woorden,
maar stel je het volgende even voor...
U kind staat in de morgen op gekleed in een prachtige outfit,
deze outfit is gemaakt van post-it notities.
elke keer als u het kind bekritiseerd, vraagd naar zijn waarde, hem zich schuldig laat voelen, hem onvoldoende of onaantrekkelijk vind, het kind ergens niet in staat toe acht, woorden deze kwetsende woorden op een geel ppapiertje gekrabbeld en dwarreld deze op de grond,
Als u het papiertje ziet vallen realisreet u zich misschien het effect van u kwetsende woorden en probeert u het papiertje terug te plakken met een positief woord er op... maar het blijft niet plakken!
Dan gaat het kind naar school en hoort meer ontmoedigende woorden en meer papiertje valen als roos op de grond...
ten slotte ana het einde van de dag komt het kind thuis, bloodgesteld, naakt en onzeker- en terecht!

Als moeder, kunnen we onze kinderen met positieve woorden behandelen, zodat wanneer nagatieve woorden er voor zorgen dat er een post-it valt, ze zelfs niet eesn merken dat hij ontbreekt!
maar dat kost een hoop werk!

Paulus schrijft aan de Kolossenzen (kolossenzen 3:21:
Vaders, vit niet op uw kinderen! dat maakt ze moedeloos!
Kan ik iets toevoegen aan Paulus zijn aansporing?
Ja! Moeders doe dit ook niet!
Het is vreselijk om een deel van een gezin te zijn, als het enige wat opgemerkt wordt je fouten zijn!
De pijn van constante kriktiek en correctie kan woorden tot een cronische bron van onzekerheid lang nadat een kind een volwassene is geworden.
Het is onze taak, ons huiswerk, onze kinderen te instrueren,
maar wanneer we voortdurend op hun mislukkingen en fouten wijzen,
krijgen ze de neiging maar gewoon te stoppen met het proberen!

Maw! (ot)

Ik heb je gemaild! (over de meeting).

Er is een verschil tussen

eens in de 2 jaar verbaal uit je slof schieten en elke week al jaren lang.

En bovendien het werkt ook niet. Als je je het kan veroorloven: meer kinderopvang, meer tijd voor jezelf en minder gehaast, meer samen doen met je kind als je er wel bent.

Ik ben geen type die ft thuis met kinderen moet zitten.

Oh ja, ik merk echt een verbetering bij mezelf. Vannacht heb ik maar een paar uur geslapen door 2 zieke overgevende kinderen (bah de kotslucht is gelukkig nu weer weg) en ik ben nog geen moment gestresst door ze geraakt. De jongste ligt nu te slapen en de oudste is tevreden al een uur bezig met aankleden, ik zie later wel hoe haar kamer eruit ziet. Het is vakantie, zalig, nu nog een manier zien te vinden om richting supermarkt te gaan.

In het kader van mijn cursus

positief opvoeden moet ik mezelf vandaag nog 3 complimenten geven (de opdracht is dat je 3 dingen noemt die je goed hebt gedaan met je kinderen maar dat trek ik even verder). Misschien ook wel leuk voor jullie mede-schreeuwers om een paar keer per week te doen.

- ik realiseer mij dat ik nog steeds elke dag stil sta bij het feit dat mijn jongste er echt is gekomen. Het is ondanks alle mindere dagelijkse ergernissen zo gezellig zo met 2 zusjes bij elkaar en ik ben dus blij voor mezelf dat ik dat elke dag weer zo erken.
- dat ook door mijn eigen inzet (sociale investering in de medemens/jes wat mij niet altijd makkelijk af gaat mijn kinderen graag geziene gasten zijn en opgroeien in een omgeving waar veel mensen ze kennen en hen positief benaderen.
- dat ik er voor zorg dat ze er gezond, verzorgd en 'voorzien' bij zitten met alle nodige hardware, clubjes en andere vormende input.

Dus ik doe mijn best en dat is meestal ook nog te zien, goed om daar af en toe ook bij stil te staan !

Proberen

Het niet zo ver te laten komen dat ej moet schreeuwen/boos worden. Als je lastige momenten hebt bv met weggaan, alvast 5 min voor je weg wilt gaan aangeven, we gaan zo weg. Eerder je grenzen aangeven, als je kind een drakenbui heeft hem al op de gang zetten voordat je ontploft, en nog geduldig bent. Andere oplossingen zoeken bv. Onze dame van 4 wilde 'savonds niet haar pyama aan en niet naar bed, hele drama's, gek werd ik ervan. Nu krijgt ze na het eten(en opruimen) gelijk haar pyama al aan en dat scheelt zo ontzettend veel, ze wil nu vaak zelf al naar boven en naar bed..
Muizemeis