Tips en trucs voor stiefgezinnen?

Onbekend

jullie situatie is best apart,maar ik denk dat het juist simpeler is,jullie hebben in elk geval maar met 1 ex te maken,dat scheelt een hoop gedoe.
hier zijn twee exen in het spel,en wat een gedoe was het af en toe om de agenda,s met vakanties en feestdagen kloppend te krijgen!

Symbolisch

Starry:
"M.b.t. de spaghettisaus: ik begreep dat het probleem eerder was dat haar eigen kinderen - die de saus wel moesten - daartegen protesteerden ('waarom wij wel en zij niet?'). En eerlijk gezegd kan ik me wel voorstellen dat dat wrijving kan geven. Het ging haar er volgens mij niet om dat ze persé wil dat andermans kind saus neemt. Ze liep ertegenaan dat het moeilijk is om een lijn te trekken."
En dát is idd symbolisch voor het soort problemen waar samengestelde gezinnen tegenaan lopen. Nu gaat het over iets sufs als pastasaus, maar als het gaat om wat wezenlijker dingen, of als er veel van dat soort dingen zich opstapelen, of als de overgang (van alleen>>samengesteld gezin) in dit opzicht groot is, dan ligt er veel conflictstof.

Leuk

Ik ben ook wel erg benieuwd wat de do's en dont's zijn om een samengesteld gezin te laten slagen.
Ik zie dat bij iets praktisch het weer teruggebracht wordt naar de basis.... Dat vind ik wel een goede om te onthouden. Want dat zijn toch steeds de praktische dingen waar je tegen aan loopt. Zoals de pasta saus... Het verschil hoe je hiermee als ouder omgaat.
Waar ik wel benieuwd naar ben is hoe jullie gezin samen gesteld is.... Gaat het om kinderen die in het weekend komen of kinderen die er altijd zijn of co ouderschap?
Ik merk namelijk dat ik het moeilijker vind met de kinderen die om het weekend komen om dat in te plannen in het gezin. Het voelt meer als dat ze komen logeren dan dat ze lid zijn van het gezin. En dat voelt fout voor mezelf want ik wil niet dat het zo is en toch is het zo......
en daarmee kom ik wel op een mogelijk punt waarbij ik me kan voorstellen dat het mis gaat. Je hebt van tevoren een idee hoe je het gaat doen. En dat was in mijn geval toch wel het ideale plaatje van samen een gezin zijn. En dat dat niet helemaal vanzelf ging en we tegen de nodige problemen aan zouden lopen daar ging ik dan wel vanuit. Maar met als einddoel het gelukkige samengesteld gezin met zijn allen. En in de praktijk blijkt dat dus anders te zijn.....

Hier gaat het zo

de eerste vijf jaar woonden mijn kinderen (toen beiden 16 jaar)full time bij ons,zij gingen om het weekend naar hun vader.( zoon woont inmiddels op kamers,dochter woont nog hier)
de kinderen( toen 5 en 9 jaar) van mijn man woonden in een co-ouderschap bij ons,5 dagen hier en vijf dagen bij hun moeder.
De laatste 2 jaar woont de oudste van mijn man( nu 16)bij haar moeder en komt zij de weekenden hier.
de jongste van mijn man( nu 12)woont nog steeds in een co -ouderschap bij ons.

Hier hebben geen problemen gespeelt wat betreft opvoeding,mijn man en ik hebben vooraf regels opgesteld waar alle kinderen zich aan moeten houden.
Dit was voor de kinderen niet zo erg moeilijk,want in grote lijnen zijn ze altijd al volgens die regels opgevoed.Verder was de afspraak,iedere corrigeert zijn eigen kind,niet de kleine dingen zoals je jas ophangen,maar de grote dingen zoals huiswerk,uitgaan,zakgeld e.d).
wat de situatie wel erg heeft beinvloed is de inmenging van ex (van mijn man) in ons gezin.
zij heeft vanaf het begin af aan,de kinderen gemanipuleerd en opgestookt,ze steeds maar weer verteld dat papa niet deugd,en dat ze naar mij niet hoeven te luisteren ,want ik ben immers hun moeder niet.
er zijn rechtzaken geweest die we uiteindelijk allemaal gewonnen hebben.
Dit gedrag van moeder is zo ver gegaan dat oudste (stief) kind uiteindelijk bij jeugdzorg terecht is gekomen,met enorm veel problemen.
de uiteindelijk conclusie van jeugdzorg was ,dat het kind een enorm loyaliteits conflict heeft,waardoor deze problemen zijn ontstaan.
stiefkind is nu 16,en zij leert nu bij jeugdzorg hoe zij op kan komen voor zichzelf,hoe zij haar angst voor moeders gedrag kan overwinnen,en hoe zij om kan gaan met de situatie.
want het gedrag van haar moeder zal niet veranderen,( moeder wil ook niet in gezinstherapie wat wel geadviseerd was door jeugdzorg),dus kind zal moeten leren om gaan met het gedrag van moeder.
En dat vind ik zo triest,als je ouders scheiden is dat al moeilijk genoeg voor een kind,maar waarom moet je 9 jaar na de scheiding nog steeds strijden over de rug van je kind? wat heeft dat voor doel?

uiteindelijke conclusie voor ons gezin: het samenstellen van onze twee gezinnen was niet het probleem,de invloed van buitenaf (ex)heeft het voor ons verschrikkelijk moeilijk gemaakt.
en dat heb ik me van te voren nooit gerealiseerd,dat ik een ex cadeau kreeg bij mijn man(en dat is misschien maar goed ook)

Herstel

deze laatste zin klopt niet helemaal,(want natuurlijk wist ik dat er een ex in het spel was)hier had moeten staan:

en dat heb ik me van te voren nooit gerealiseerd,dat ik een ex cadeau kreeg bij mijn man,die zoveel negatieve invloed op ons nieuwe gezin zou kunnen hebben.

Hier

Hier ook een ex (van man) die zo'n negatieve invloed heeft. Scheiding is al ruim 10 jaar geleden, maar nog steeds wordt de omgang gesaboteerd. Man en ik hebben 4 kinderen samen. Stiefkind komt nu nog maar eens in de 6 weken een weekend hier en tussen die weekenden door gaat man altijd nog een dag alleen met kind wat doen (en verder mailt en belt hij regelmatig, al komt er van andere kant weinig reactie). Stiefkind bleef zich jarenlang verzetten tegen mij en broers/zusjes. We hebben vanalles geprobeerd, maar er komt een punt dat dat op is. Met de huidige regeling is te leven. Al zijn de weekenden dat stiefkind hier is nog steeds niet leuk, voor niemand. Toch vinden we het erg belangrijk om ten eerste contact tussen man en kind goed te houden, maar ook om contact tussen stiefkind en rest gezin te behouden. Onze relatie/gezin gaat het zeker redden, maar stiefkind maakt er niet echt deel van uit (en wat hadden we dat graag anders gezien).

Maar...

(heb geen ervaring, dus beste stuurlui en zo...)
Kan het niet zo zijn dat een eventuele oplossing dan is, dat je aanvaardt dat het geen 'normale' gezinssituatie is en dat je dus elkaars regels accepteert en respecteert? En dan dus ook accepteert dat die regels binnen een huishouden kunnen variëren van persoon tot persoon? Ergo: ja Katja, jij moet saus, want ik wil dat nu eenmaal. En nee, Evelien hoeft geen saus van Flip (de stiefvader). Maar jij van mij dus wel.
Of is dat in de praktijk niet vol te houden? Het doet me een klein beetje denken aan mijn dochter's "Ja maar Laura mag wél alleen naar het dorp!!" (Laura is een vriendinnetje) Mijn antwoord is dan: '" Ja, en jij dus niet. Pech voor je." Maar misschien is dat binnen één gezin wel veel zwaarder, zo niet onmogelijk, hoor...

Blanco

Ik vraag me wel eens af of je ooit echt blanco bent. Mijn man en ik zijn verschillend opgevoed en wij nemen in onze opvoeding onze eigen overtuigingen mee.

Ook al hebben we het makkelijker omdat we bij elke nieuwe kinduitdaging het samen kunnen gaan bespreken, dan nog zullen we het moéten bespreken. Ik geloof niet dat er zo vaak nieuwe normen ontwikkeld worden. Er worden vooral oude normen bijgesteld. Driekwart van onze normen zijn bepaald door vaak slecht onderbouwde overtuigingen. Een beetje van de categorie: zo doen we dat al jaren.
Zoals je hier op dit forum vaak je eigen overtuigingen toetst aan anderen, zo zul je dat ook in je relatie moeten doen.

Ik erken overigens direct dat het beslist veel moeilijker is voor een samengesteld gezin. Maar ik kan echt niet begrijpen dat je de innerlijke overtuiging over pastasaus gaat uitspelen over de rug van je pubers.

Tihama

Voorbeeld

Lara:
"Als je direct kritiek krijgt op jouw manier van opvoeden komt dat hard aan, je gaat je verdedigen. Je wil je eigen kind opvoeden op de manier waarop je het tot nu toe hebt gedaan, want dat werkt bij jullie. En het doen op de manier van je vriend, dat zie je niet zitten. Dus een groot dilemma. "

Precies. Dus eigenlijk zou je een eventuele aanstaande eerst moeten screenen op zijn opvoedkundige waarden. De kans dat de relatie daar op knalt is zo te zien de grootste.

Want ik begrijp best dat je hier sterk op kunt conflicteren. Maar ik denk ook dat dit bij uitstek zaken zijn die je in het begin van je relatie kunt bespreken. Lang voor je in de praktijkproef springt.

Tihama

Verschillen

Verschillen in opvoeding zijn gewoon heel lastig. Toen ik mijn man ontmoette had ik twee kinderen. Hij had geen kinderen. Ik bepaalde dus hoe de opvoeding ging en wat er gebeurde. Toen we gingen trouwen en dus ook samen een huis gingen delen werd de situatie wel iets anders. Uiteraard was man als volwassen huisgenoot niet hun vader maar wel een huisgenoot dus hij begon zich op micro niveau wel meer met dingen te bemoeien. Dat vond en vind ik ook prima. De grote lijnen van de opvoeding bepaalde ik echter.

Toen we samen kinderen kregen werd dat uiteraard lastiger. Want toen was hij ook vader en het ging ook om zijn kind.

Daardoor ging man zich ook meer bemoeien met de opvoeding van de oudere kinderen. Dat was ook wel logisch maar zorgde ook wel eens voor frictie. Vooral omdat wij allebei soms hele andere ideeën hebben over bepaalde dingen. Dus dat zorgde zeker wel eens voor ruzie tussen ons.

Hoewel we hebben geprobeerd om dezelfde regels voor alle kinderen te laten gelden zijn er wel altijd verschillen blijven bestaan.

Zo ben ik katholiek en heb mijn twee oudste kinderen (alsmede onze pleegzoon die ook een katholieke moeder heeft) katholiek opgevoed. In de zin dat ze eerste communie hebben gedaan, vormsel en alles. Echter mijn man is niet katholiek en daarom hebben we de kinderen die we samen hebben gegeten niet katholiek opgevoed maar meer met een soort vagere vorm van geloof.
Dat is dus wel een groot verschil.

Ik merk bij mezelf dat ik bij mijn oudste kinderen minder bereid ben om compromissen te sluiten met man dan bij onze gezamenlijke kinderen. Ergens vind ik dan dat ik meer recht van spreken heb omdat het om mijn kinderen gaat. Niet dat ik helemaal niks samen met hem overlegde over de opvoeding of dat hij helemaal geen inbreng had maar toch was ik leidend zeg maar. Bij onze gezamenlijke kinderen zijn we samen leidend en geef ik dus eerder toe als ik het oneens ben met man.

Maylise

Waarom niet

Ìk begrijp niet waarom je niet zou praten over alle serieuze zaken. Hoe je denkt over opvoeden, welke regels je als heilig beschouwt etc. Als het onderwerp ongewenst is, dan weet je genoeg. En als het botst dan weet je ook genoeg.

Of ben ik nu de enige die in de eerste weken van mijn relatie dagenlang met manlief discussieerde over de rol van het geloof in de opvoeding?

Tihama

Oh stom

Ik heb een paar stomme spelfouten in de tekst gemaakt maar goed de strekking is wel duidelijk

Tihama

Ja, dat is denk ik heel belangrijk. Om samen te praten over alles en proberen om consensus te bereiken. Of als dat niet lukt in elk geval besluiten om elkaars ideeën te respecteren.

Maylise

Tihama

Ik moet bekennen dat ik mijn relatie niet gestart ben met vraagstukken rond opvoeden. Wel met een wederzijds aftasten of de ander überhaupt kinderen wilde, maar verder ging dat niet. Pas in later jaren, toen we kinderen rondom ons opgevoed zagen worden, kwam het wel eens ter sprake (met als voornaamste conclusie: wij zouden het hééééél anders - lees: beter - gaan doen.
Ik denk dat pasta op de spaghetti wel degelijk een goed voorbeeld is (dat blijkt al omdat het een issue bleek in dat Volkskrant-artikel), omdat het illustreert op wat voor futiel lijkende gronden al strijd kan ontstaan. Het gaat niet om die saus, het gaat om beginselen, principes. Als die niet over en weer gerespecteerd worden, dan gaat het mis. Dus het kan over saus gaan, over geloof, over uitgaan of alcoholgebruik, dat doet er niks toe. Het komt erop neer dat mensen kennelijk niet kunnen fuctioneren samen wanneer ze dingen moeten gaan bevechten die jarenlang vanzelfsprekend zijn geweest.
M.a.w.: ("ik kan echt niet begrijpen dat je de innerlijke overtuiging over pastasaus gaat uitspelen over de rug van je pubers") Het gaat er niet om dat je iets over de ruggen van kinderen gaat uitspelen. De één vindt dat een kind dient te eten wat de pot schaft (het spijt me, maar dat is ook hier in huis een regel waar slechts onder zeer bijzondere omstandigheden aan getornd kan worden), de ander heeft daarover andere opvattingen.
Je kunt dan twee dingen doen. Eén van de ouders kiest eieren voor zijn geld en stelt zijn of haar opvattingen bij. Of je accepteert de verschillende opvattingen en hanteert die bij het eigen kind. Het lijkt me soepeler verlopen wanneer je optie 2 als standaard neemt, i.p.v. bij ieder verschil te moeten gaan uitvechten wiens visie er 'wint'.

Starry en tinus

"Het komt erop neer dat mensen kennelijk niet kunnen fuctioneren samen wanneer ze dingen moeten gaan bevechten die jarenlang vanzelfsprekend zijn geweest.

Eén van de ouders kiest eieren voor zijn geld en stelt zijn of haar opvattingen bij. Of je accepteert de verschillende opvattingen en hanteert die bij het eigen kind. Het lijkt me soepeler verlopen wanneer je optie 2 als standaard neemt, i.p.v. bij ieder verschil te moeten gaan uitvechten wiens visie er 'wint'.
"

Kijk, en daarvan is dan dus de consequentie dat de kinderen zich ongelijk behandeld voelen. Persoonlijk denk ik dat het een grote bom onder je relatie legt als kinderen ongelijk behandeld worden.
Ik heb overigens vandaag dit onderwerp besproken met mijn man. Zijn reactie was dat je als ouders juist flexibel moet zijn. Dat dit regelmatig ook zal betekenen dat kinderen voortaan iets niet meer hoeven dat ze vroeger wel moesten omdat het omgekeerde veel meer onrechtsgevoel oplevert.

Stel voor: kind 1 mag wel roken, kind 2 niet. Kind 1 krijgt wel zakgeld, kind 2 niet. Kind 1 mag om 1 uur thuiskomen, kind 2 moet voor 10 uur binnen zijn. Kind 1 mag strings aan, kind 2 niet. Kind 1 moet elke zondag naar de kerk, kind 2 niet.

Dat kan toch niet? Jij bent niet gescheiden, maar stel nu dat jouw man vindt dat ze de borden niet leeg hoeven te eten. Wat gebeurt er dan? Wie 'wint'? En waarom?

Tinus merkte op dat veel 2e relaties strandden om dezelfde redenen als de 1e. Tinus: ik ken niet de meest voorkomende redenen om te scheiden. Ik focus me nu op het opvoedingsvraagstuk omdat dit genoemd werd in het VK-artikel, maar IS dit wel een veel voorkomende oorzaak voor scheidingen? Of de onderliggende verschillen in overtuiging?

Tihama

Tihama

"Stel voor: kind 1 mag wel roken, kind 2 niet. Kind 1 krijgt wel zakgeld, kind 2 niet. Kind 1 mag om 1 uur thuiskomen, kind 2 moet voor 10 uur binnen zijn. Kind 1 mag strings aan, kind 2 niet. Kind 1 moet elke zondag naar de kerk, kind 2 niet."
Als de verschillen dermate enorm zijn, dan kan het volgens mij ook haast niet goed gaan. Stel, ik ga scheiden. En ik krijg een relatie met iemand voor wie kerkbezoek belangrijk is. Niet alleen voor mij staat het als een paal boven water dat mijn kinderen niet verplicht naar de kerk hoeven (ze zijn volstrekt ongelovig opgegroeid), ook van hun eigen vader hoeft dat niet. Maar met evenveel overtuiging kunnen mijn nieuwe partner en zijn ex erop staan dat hun kinderen wel brave kerkgangers worden, en terecht.
Het spijt me, maar ik zie werkelijk niet hoe je daar uit moet gaan komen. Omdat het dus niet alleen om de partners binnen dat ene samengestelde gezin gaat, maar ook om de andere ouder buiten dat gezin. En dan lijkt het mij, hoe lastig ook, de meest duidelijke strategie kinderen ervan te doordringen dat er door de nieuwe situatie nu eenmaal verschillen zijn.
Maar goed, ik moet bekennen dat het me überhaupt een lastige klus lijkt als de opvoedkundige verschillen zó groot zijn.
"Dat kan toch niet? Jij bent niet gescheiden, maar stel nu dat jouw man vindt dat ze de borden niet leeg hoeven te eten. Wat gebeurt er dan? Wie 'wint'? En waarom?"
Ik denk dat er binnen gezinnen ook best dergelijke strijdpunten zullen zijn, maar die zullen doorgaans beslecht worden als kinderen nog heel klein zijn. Er is dan geen sprake van een reeds ingesleten gewoonte. Iets wat jarenlang de gewoonte is geweest en nu ineens moet veranderen.

Stiefgezin

Ik ben sinds 1,5 stiefmoeder van een 12 jarig autistisch meisje die om de 14 dagen een weekeind bij ons is en heb zelf een puberzoon van 15. Nu is een samengesteld gezin altijd moeilijk op te starten, maar het autisme maakt het er niet gemakkelijker op. Dan speelt er ook nog een ex mee, die zich graag met alles bemoeid en regelmatig vervelende emails schrijft. Ik ben in alle valkuilen gestapt die er maar waren. Resultaat: sfeer in huis is niet best. We hebben moeite met elkaars kinderen. Mijn partner en ik nemen beide ons eigen kind in bescherming, waardoor de frustraties en boosheid de overhand gaan nemen. Vakanties, uitstapjes zijn niet leuk. Ik sta op het punt om het op te geven. Heb een burn-out. Dus ik zou ook graag goede tips zien.
Hoe kan ik bijv aan mijn partner duidelijk maken, dat een puber nog niet volwassen is?