Tips en trucs voor stiefgezinnen?

Nieuwgezin.info en vanhetkaar.nl

Toevallig las ik vanmorgen net een stuk in Trouw over de "nationale stiefdag". Stuk ging over het taboe dat er op ligt als je moeite hebt met stiefkinderen. Viel me op omdat een kennis een boek aan het schrijven is over stiefmoeders. Er is maar heel weinig over geschreven en bekend terwijl het toch een veel voorkomend iets is... Onderzoeker Ed Spruyt schat het anntal stiefgezinnen op 200.000 waarbij 100.000 samenwonende paren per jaar hun relatie verbreken...!!

Mijn geluk is dat partner (stiefvader) geen eigen kinderen heeft en wil en mijn kinderen helemaal in zijn hart heeft gesloten. Plus heel bewust was van Helen-met-kinderen. Het was niet eerst Helen die hij leuk vond, de kinderen hoorden er bij. Punt.

Meer info over steifgebeuren op www.nieuwgezin.info (uit de krant) en op www.vanhetkaar.nl

Ja, gelukt

Bij ons is het wel gelukt maar in mijn omgeving zie ik dat het inderdaad bij de meeste stiefgezinnen wel misgaat.

Waarom het bij ons goed ging is denk ik omdat mijn kinderen nog vrij jong waren toen ik een relatie kreeg met mijn man. Voor hun is het daarom alsof hij er altijd geweest is. Daarnaast was ik zelf ook vrij jong en had niet een enorm huwelijks verleden achter de rug. Mijn man ook niet. Ik denk wel dat dit scheelt omdat als bijvoorbeeld 10 jaar getrouwd bent geweest en heel veel met je man hebt meegemaakt en dan gaat scheiden je toch een enorme hoeveelheid bagage meedraagt die een nieuw huwelijk niet altijd makkelijker maakt.

Daarnaast speelt de vader van mijn kinderen nauwelijks een rol. Ik zeg absoluut niet dat dit goed is. Dit is nog steeds een van die dingen waar ik oprecht verdriet om heb. Ik denk echter wel dat in veel stiefgezinnen er ook door de ex partners vaak behoorlijk wat spanning ontstaat. Dat zie ik ook om mijn heen. Exen die de kinderen op stoken tegen de andere ouder en nieuwe partner, de nieuwe partner die opeens wil gaan moederen over kinderen die allang een moeder hebben en dat dus niet accepteren, gedoe over alimentatie die niet betaald wordt en omgangsregelingen die matig verlopen... Kortom veel spanning.

Bovendien willen kinderen vaak het liefst weer dat hun ouders bij elkaar komen en hebben veel verdriet van de scheiding. Dus dat reageren ze vaak af op de nieuwe partner en dat zorgt ook weer voor spanningen.

Ook zie ik vaak dat mensen zich te enthousiast in het project "nieuw gezin" storten en gelijk gaan samen wonen en een gezellig gezinnetje willen vormen en daar gaan de kinderen vaak (terecht) niet in mee. Ik kan me goed voorstellen dat in een paar maanden tijd gaan scheiden en weer gaan samen wonen met een niet de meest stabiele basis voor een relatie vormt.

Maylise

Tot nu toe gelukt

Hier is het samengestelde gezin ook gelukt, maar dat komt deels doordat mijn partner geen eigen kinderen heeft. Net als bij Helen heeft hij Sancy-met-kinderen in zijn armen gesloten. Ook waren de kinderen vrij jong toen hij in ons leven kwam (7 en 5) en had ik niet eerst al jaren een eenoudergezin, wat denk ik ook een andere situatie gebracht had.
In tegenstelling tot Maylise speelt hun vader nog een grote rol in het leven van mijn kinderen omdat wij co-ouderschap hebben. Hierdoor hebben mijn kinderen niet het gevoel dat hun vader is 'ingeruild' door mijn partner. Bijkomend voordeel is dat we ook veel tijd zonder kinderen doorbrengen wat uiteraard prettig is als je een nieuwe relatie opbouwt.
Daarnaast hebben we vanaf het begin afgesproken dat IK de persoon ben die de kinderen opvoedt. Gaandeweg is mijn partner dat natuurlijk wel meer gaan doen, maar zeker in het begin hebben we daar goed op gelet.

Praia

Denk je dat het heel anders is wanneer een kinderloze man een gezin gaat vormen met vrouw-met kind(eren)?

Ik was kinderloos en ontmoette mijn vriend (weduwnaar) mét kind.
We woonden al vrij snel samen.
Zelf houdt ik erg van oipenheid en duidelijkheid, en volgens mij is dat in alle relaties en gezinssamenstellingen erg belangrijk.

Natuurlijk bots ik wel eens met zijn dochter, maar dat zou ik ook doen wanneer zij mijn natuurlijke kind zou zijn.
Ook heb ik wel eens kritiek, tegen mijn man, over zijn dochter... maar die kritiek is wel rechtvaardig. We komen er altijd samen uit, en bieden haar op die manier een stabiele, veiligvoelende en liefdevolle basis.

Ik denk dus zelf dat de manier waarop je met elkaar omgaat, bepalend is voor het wel of niet slagen van zo'n gezin.
En mannen/vrouwen zonder kind, je staat open voor zo'n relatie of niet, man of vrouw zijn maakt mijn inziens niet uit.

Ach praia

Ik ben gezegend met een partner die een heel goede kijk heeft op opvoeding. Inleven kan altijd als je goed observeert, en af en toe terug denkt aan je eigen opvoeding
Natuurlijk is er ook wel eens kritiek op de opvoeding, zowel van hem op mijn opvoedingsmanier als van mij op zijn opvoedingswijze. Daarom ben ik blij dat we vooraf hier al over gepraat hebben. Lang voordat de kinderen hem leerden kennen, hadden wij al besproken hoe we met eventuele verschillen zouden omgaan. De basisregel hier in huis is: we vallen elkaar niet af op het moment dat de een iets doet, zegt of nalaat wat de ander niet ziet zitten. Simpel. We praten zo veel mogelijk vooraf de lijnen door, en als een van ons zich ergens niet in kan vinden dan bespreken we het als de kinderen er niet bij zijn. Verder geven we elkaar in geval van 'nood' wel eens nonverbale signalen, bijvoorbeeld een schopje onder de tafel .

Just me

just me:Ik denk dus zelf dat de manier waarop je met elkaar omgaat, bepalend is voor het wel of niet slagen van zo'n gezin.

daar heb je helemaal geijk in,maar dat is zeker niet (altijd) genoeg,want je vergeet hier een belangrijke bepalende factor( die bij jou in je gezin niet speelt): de ex.
je kan het zo goed willen doen,en heel goed met elkaar omgaan,als er een (dwarse) ex in het spel is,die geen kant op wil,kan het je heel erg moeilijk gemaakt worden.

Praia

Mijn man had ook nog geen kinderen toen hij mij ontmoette. Mijn kinderen waren nog wel erg jong en daardoor was het wel makkelijker denk ik. Mijn kinderen vonden hem al vlug heel aardig en hij vond hun ook leuk. Gelukkig maar want anders was het niet doorgegaan. Hij had echter wel degelijk een klik met de kinderen. Ik denk dat het heel lastig was geworden als dat niet zo was.

Ik weet niet of het makkelijker is als de partner zelf ook kinderen heeft. Ik denk dat het wel makkelijker is omdat je dan beiden dezelfde parameters kent. Je weet allebei hoe het is om een kind te hebben. Aan de andere kant is het ook weer een potentiële bron van problemen: kinderen die onderling ruzie krijgen, een extra ex in het spel, extra alimentatie en omgangsregelingen..

Ik had mijn man uiteraard even leuk gevonden als hij al wel een kind had gehad maar ik ben er niet rouwig om dat het niet zo is.

Vooraf scenario's doorspreken hebben wij ook niet gedaan. Wij zijn trouwens wel tegen enorme opvoedingsverschillen soms aangelopen. Dat heeft echter niet zoveel te maken met stiefgezin zijn want die verschillen deden zich nog scherper voor bij onze gezamenlijke kinderen.

Maylise

Hier ook gelukt

Ik leerde mijn partner kennen toen hij net een baby had en bezig was te scheiden. Toen ze drieneenhalf was zijn wij gaan samenwonen, en toen ze acht was kregen wij onze gezamenlijke eerste.
Mijn (stief)dochter woont nu alweer een poos op zichzelf, maar we hebben heel frequent contact. Ik heb een heel goede band met haar. Zelf zegt ze dat ik meer haar moeder ben dan haar eigen moeder.
Wat Maylise zegt klopt in ons geval heel erg. Elke keer als er problemen waren was dat vooral als moeder een nieuwe partner had. In ons geval is het af en toe heel erg bar geweest, vooral door die aanhangende problemen die niets met onze eigen relatie te maken hadden. Maar we hebben het gered, zijn nog steeds bij elkaar (nu bijna 21 jaar).
De tip die ik heb is, probeer je niets of liever zo weinig mogelijk aan te trekken van de ex. Makkelijk gezegd..

Mirreke

Mirreke"e tip die ik heb is, probeer je niets of liever zo weinig mogelijk aan te trekken van de ex.

ben ik het helemaal mee eens,en ik kan ook goed de knop om zetten als het om ex gaat,ik laat dat heel gemakkelijk los.Het raakt mij persoonlijk niet.
maar.............het moeilijke is dat ex(al 9 jaar) alles over de rug van de kinderen speelt,zij worden de dupe van haar gedrag,en als dat gebeurt,komt er toch een soort oer(stief)moeder gevoel in mij los,dan wil ik zó graag die kinderen beschermen,en dat is nou juist het gecompliceerde,ik kán er niks mee,terwijl ik zo graag wil.gelukkig worden de kinderen steeds mondiger en ouder,zodat zij steeds meer voor zichzelf op gaan komen,maar de loyaliteit naar hun moeder is ook erg groot,en dat begrijp ik best,het is en blijft tenslotte hun moeder.

Praia

Praiaan moet je volgens mij toch overeenstemming proberen te bereiken op het moment zélf en de stiefouder heeft minder affiniteit met het kind dan jijzelf en zal dus anders reageren, toch?

dat klopt wel wat je daar zegt,maar wij hebben de afspraak gemaakt,dat we eerst samen overleggen,voordat we puber terechtwijzen,de tijden van uitgaan bepalen,of over schoolresultaten praten.
dat zeggen we ook tegen puber:,Wat er nu gebeurt kan echt niet,ik ga hier over praten met je vader/moeder,en vanavond komen we er op terug.
ook hebben wij de regel:we trekken zoveel mogelijk 1 lijn,maar de echte ouder bepaald en bespreekt uiteindelijk de situatie met zijn/haar eigen kind.

Sus-anne

Ja, daar heb je wel gelijk in. Met exen hebben wij niets te doen, dus ik kan alleen maar reageren uit onze situatie.
Bij exen kan ik me een voorstelling maken, maar dat is in deze discussie niet van toepassing.

Sus-anne, exen

Ja, dat is vreselijk, als de ex het kind gaat mangelen. Ik weet het, daar hebben wij zo veel last mee gehad. Daarom stond er ook achter "makkelijk gezegd", want het is juist heel moeilijk, zo niet onmogelijk.
Maar het is mogelijk. Wij hebben wat ex betreft echt een poos in de hel gezeten (een zwaar woord, ik weet het maar het was heeeeel erg, ook voor en met kind), maar we hebben het overleefd, ook naar ex toe. Als kind jarig is komen wij en ook de moeder. We hebben met haar bij jeugdzorg gezeten, in de opvang, bij psychiaters, en overal heb ik als stiefmoeder ook bij gezeten, ook als moeder aanwezig was.
En nu gaat het goed. Ik neem daarbij ook mijn petje af voor moeder, die het ook niet gemakkelijk moet hebben gehad. Maar ook zij geeft toe, als je los kunt laten gaat het veel beter en komt de hele situatie naar je toe. Is voor jezelf (niet onbelangrijk) maar zeker voor het kind veel beter. Maar vaak kom je daar pas als je jaaaren verder bent. Als je eerder kon weten wat je nu weet...

Mirreke

hoe lang heeft het bij jullie geduurd voordat jullie weer normaal contact met moeder kregen?

jouw verhaal lijkt namelijk op het onze,met 1 verschil,ook na *de hel*,jeugdzorg,rechtszaken enzenz,is het contact met echte moeder nog steeds heel erg moeizaam( en dan druk ik me zacht uit).
nu,na 9 jaar, hebben we de hoop opgegeven dat er normaal contact komt met haar,en ook dat is een stukje loslaten.
onze relatie heeft het gelukkig overleefd,wij kunnen alle kinderen een stabiel en evenwichtig gezin bieden,waarin ze veilig kunnen opgroeien.

Eh.. lang!

Dochter wordt nu 21 (jee, 21!). Ik ken haar vanaf haar nulde. Toen ze 12 was begon het echte gedonder met school en jeugdzorg en nog zo wat problemen. Tot voor die tijd was het heeel lang heel erg met moeder, maar wel wisselend, tussen de ellende door ging het soms weer wel goed. Wij van onze kant hebben altijd gedaan alsof onze neus bloedde. Er zijn heel wat scheldpartijen life en via de telefoon onze kant op geweest, en dan moest ik achteraf wel even spuien, maar we hebben nooit zelf de ruzie voortgezet, zijn altijd weer op nul begonnen zeg maar. Dat was in het begin voor moeder heel frustrerend, want ze probeerde altijd reacties te krijgen en dat lukte haar nooit.
Toen dochter 12 werd hebben we veel bij allerlei instanties gezeten, daar is het een hele poos telkens weer mis gegaan, maar we bleven toch allemaal komen. Ze heeft me wat uitgescholden soms, we hebben zelfs een keer bij ons voor de deur vechtend over straat gerold (en ik vecht nooit, ik wist niet dat ik het in me had, en mijn partner al helemaal niet, die is non-agressief, maar toen is het er toch van gekomen.) Vanaf dat dochter zestien is gaat het veel beter, en nu hebben we al jaren geen trammelant meer. Anderhalf jaar geleden zijn we verhuisd en toen is dochter zelfs een keer met moeder bij ons langs geweest terwijl mijn partner, haar ex dus, er niet was, en zij dat ook van tevoren wist. Kwam ze bij mij op de koffie...
We zijn helemaal niet elkaars type, maar we hebben het kind gemeen.
We hebben er zo'n zestien jaar over gedaan. Ik denk dat heel erg meespeelde dat dochter toen steeds mondiger werd, en steeds duidelijker begon te zien hoe moeder was en zich gedroeg. Maar het was wel erg zwaar.

16 jaar.........................heftig

dan zou ik bijna gaan denken; er is nog hoop.
hier speelt alles *pas* 9 jaar.
maar hier wordt niet *openlijk* gevochten.
het is een stille heftige strijd ,die over de rug van de kinderen gaat.
communicatie is er niet,telefoneren mag niet,als mijn man haar belt,neemt ze nooit op.hij kan alleen de voicemail inspreken,ze belt nooit terug.alles wat besproken moet worden over de kinderen gaat via een schriftje ,wat de kinderen meekrijgen als ze naar moeder gaan.( dit heeft de rechtbank uiteindelijk bepaald )
ik heb ex nog nooit gesproken,wel vaak geprobeerd hoor,maar alleen hallo .verder komt er niets uit.
wij hebben de hoop dat als de kinderen mondiger worden ( nu 16 en 12 jaar),dat het dan misschien nog goed kan komen.
oudste is bang voor moeder,durft de confrontatie niet aan,daarom loopt zij ook bij jeugdzorg.
het advies van jeugdzorg was gezinstherapie,in het gezin van moeder.
moeder heeft geweigerd*want zij kan heus haar kind wel opvoeden*.
jeugdzorg kan dit niet afdwingen,alleen adviseren,als moeder weigert houd het gewoon op.
ondertussen zien we oudste zich in allerlei bochten wringen (liegen)om maar loyaal te blijven aan moeder.
jongste staat wat steviger op haar benen,hopelijk durft zij mettertijd de confrontatie wel aan.
niet voor ons,wij redden ons wel,voor ons zal er een dag komen dat wij niets meer met moeder te maken zullen hebben,maar kinderen zullen verder moeten met hun moeder,en daar een weg in moeten vinden.
moeder heeft net na de scheiding gezegd: het zijn mijn kinderen,en ik wil niks meer met jou(mijn man)te maken hebben.
tot op de dag van vandaag doet ze er alles aan om haar principe te handhaven.

en weet je wat het vreemde is? soms heb ik ( naast boosheid)zo,n medelijden met haar,dan vind ik het zo verdrietig dat haar leven bestaat uit het strijden met haar ex,dat ze zich als een pitbull vastbijt in alleen maar negatieve dingen,dat ze niet van haar kinderen kan genieten,maar ze inzet in haar strijd.

Leren van je fouten

Praia:
"Maar die 40 procent, wat doen die dan om te zorgen dat het wel lukt?"
Nog los van die stiefkinderen; de 2e relatie mislukt vaak om dezelfde redenen als de eerste. Om die tweede relatie te laten lukken, is het dus nodig dat je je bewust bent van die redenen, leert van je fouten, en die valkuilen kunt ontwijken. En dat is lastig...

Tinus p

Mijn ervaring is juist andersom,doordat ik me heel goed bewust was waardoor mijn eerste huwelijk mislukte( geen communicatie),wist ik precies wat ik in een volgende relatie anders wilde,en heb daar ook aan gewerkt.

Sus-anne

sus-anne:
"Mijn ervaring is juist andersom,doordat ik me heel goed bewust was waardoor mijn eerste huwelijk mislukte( geen communicatie),wist ik precies wat ik in een volgende relatie anders wilde,en heb daar ook aan gewerkt."
het punt is, dat t en-en is. Je moet als 2e relatie/samengesteld gezin diverse problemen oplossen. Elk probleem kan de hoofdoorzaak zijn van een 2e breuk.

Vraag mij af

waar komt die nieuwsgierigheid vandaan> zit je zelf in zo,n situatie of wat vind je zo interresant.

ik kan er wel uren over praten,maar dat is iets voor later,ik heb me voorgenomen om na mijn pensioen een boek te schrijven,het zou weleens een 13 delige serie kunnen worden.

Praia

ik begrijp het,ik zou bijna willen zeggen: bezint eer gij begint.
dit is echter niet helemaal eerlijk,want ik hou verschrikkelijk veel van mijn man én van mijn stiefkinderen.En ik zou het zo weer over doen als ik er weer voor stond.
maar wij zeggen wel altijd tegen elkaar; in een volgend leven zorgen we er voor dat we elkaar eerder tegen komen ,zodat we nooit meer met een ex te maken hebben

Sus-anne, medelijden

Dat heb/had ik ook! Deze vrouw heeft absoluut geen gemakkelijk leven gehad. En zij heeft het haar eigen dochter op haar beurt ook absoluut niet gemakkelijk gemaakt (eigenlijk allen rond haar). Als ik denk aan wat zij 'mijn' dochter heeft aangedaan knijpt mijn hart samen en kan ik haar wel slaan. Maar evenzogoed heb ik diep medelijden als ik denk aan hoe het moet zijn om haar te zijn. Haar dochter kan af en toe verschrikkelijk boos op haar zijn, en hoewel ik haar boosheid goed begrijp, en gewoon laat zijn, zie ik ook heel duidelijk hoe het bij haar moeder mis is gegaan. Waarom een mishandelde zelf gaat mishandelen.
Niet om iets goed te praten, maar gewoon om het te begrijpen. Dat heeft mij denk ik ook veel geholpen vroeger. Zij was niet alleen een vreselijk iemand, zij was ook een vreselijk ongelukkig iemand.
Maar zoals gezegd, het vervaagt ook allemaal met de tijd.
Misschien ook voor jullie.
Overigens, onze dochter heeft denk ik ook de problemen van haar moeder overgenomen, net zoals die van jullie problemen krijgt omdat ze haar moeder niet durft af te vallen. Dat vind ik zo erg, zo jammer, zo ongelooflijk zonde.

Mirreke

mirrekeat vind ik zo erg, zo jammer, zo ongelooflijk zonde.

jeugdzorg heeft het zo verwoord: dit kind wordt geestelijk mishandeld ,zij is duidelijk wat wij noemen:het kind van de rekening.

en dat kan ik alleen maar beamen.

Volkskrant magazine

In de Volkskrant Magazine staat toevallig deze week een kleine interview over dit onderwerp, dat wel in deze draad past. Voor wie het interesseert
Niet samen, niet apart
tekst Evelien van Veen fotografie Patricia Schimmel
Liefde en een fijn huis, dat moest voldoende zijn. Maar het samenvoegen van twee gezinnen bleek een stuk lastiger te zijn dan Jacqueline Engelhard (46) had gedacht. ‘Alles werd op de weegschaal gelegd.’

‘Eigenlijk is het raar’, zegt Jacqueline Engelhard (46). ‘Voor je het weet kies je weer voor huisje, boompje, beestje. Je zou toch beter moeten weten.’

Toen ze de oproep voor dit jubileumnummer zag wist ze meteen waarover ze een artikel zou willen lezen of zelfs maken: het samengestelde gezin. Want hoe ingewikkeld zijn de nieuwe gezinsvormen van deze tijd. Háár samengestelde gezin bijvoorbeeld, ze heeft ermee geworsteld het afgelopen jaar: het samenbrengen van twee gezinsculturen onder één dak bleek behoorlijk lastig. Zo lastig dat het voorlopig niet lukt. Het leek zo’n goed plan: een groot, nieuw huis voor hen allemaal, Jacqueline en haar vriend, haar dochters van 12 en 15, zijn dochters van 16 en 17. ‘Waarbij we’, mailde ze, ‘aan alle randvoorwaarden hebben voldaan: voor ieder een eigen kamer en in de woonkeuken een grote tafel waaraan gepraat, gelachen, gegeten en gedronken kan worden.’

Gepraat werd er, aan die tafel, maar veel te vaak over de problemen die het samenwonen met kinderen van een ander opleverde. Zat Jacqueline daar weer met de meiden, terwijl haar vriend Dirk de vaatwasser in stond te ruimen. ‘Als het gesprek hoog opliep, ging hij de keuken poetsen. Ik heb nog nooit zo’n schoon huis gehad.’

Thuis in Woerden, waar ze sinds kort weer alleen met haar eigen dochters Julia en Rose woont, vertelt ze haar verhaal. Dat begint met haar jeugdliefde, haar ex-man, met wie ze ruim twintig jaar samen was. Tot ze beiden tegen de 40 liepen en de vraag opkwam: is dit nou alles? Jacqueline: ‘Dan wordt hij verliefd op een ander, en dat is dan de druppel. Ik had het ook kunnen zijn.’

Ze kocht een nieuwbouwappartement in het oude centrum van het stadje, aan een hofje, vijftien woningen rond een binnentuin. ‘Het is geen Melrose Place, maar wel erg gezellig. Ik dacht: als ik alleen blijf, heb ik hier een fijne plek om te wonen met mijn dochters.’

Zul je altijd zien: net toen ze zich, na twee korte relaties, verzoend had met de gedachte single te blijven, liep ze Dirk tegen het lijf. Gewoon in de kroeg aan de overkant, waar hij, net als zij, een biertje stond te drinken op het terras. Ze kenden elkaar vaag van vroeger. Hij was ook gescheiden. ‘Het voelde meteen goed, maar ik wilde het nog even afhouden. Té voor de hand liggend, vond ik het.’ Dat afhouden, dat lukte niet; binnen een paar weken hadden ze een relatie. Die een jaar of twee later werd bezegeld met de aankoop van een grote twee-onder-een-kapper uit de jaren zestig. Waarom ook niet? Ze zagen een toekomst samen, de dochters konden goed met elkaar opschieten en ze waren het gesleep met toilettasjes wel beu.

Jacqueline: ‘De spanningen kwamen al snel. Liefde en een fijn huis, had ik gedacht, dat is voldoende. Ik was even vergeten dat ik zeven jaar alleen met mijn meiden had gewoond. Nu kreeg ik er twee pubers bij. Dirks jongste dochter Charlotte woont bij haar moeder en kwam om het weekend, Michelle, de oudste, woonde bij ons. Ik mocht me niet te veel met ze bemoeien.’ Dus als Dirks dochter geen saus over de pasta bliefde – ‘17 jaar, hè?’ – mocht Jacqueline daar niets van zeggen. Maar háár dochters moesten een klein schepje en dat zorgde voor wrijving. ‘Alles werd op de weegschaal gelegd.’ En als Dirk een grote bek kreeg van een van zijn dochters, dacht Jacqueline inwendig razend: zoiets pík je toch niet. Maar Dirk wilde het gezellig houden, ook als het dat niet was. ‘Ik heb wel gedacht: hoe kan ik van een man houden die zó anders tegen het leven aankijkt? Maar hij zat natuurlijk in een megaspagaat.’

Het laatste wat ze wil is de kinderen de zwartepiet toeschuiven. Puberdochters zijn nu eenmaal niet makkelijk. Maar moeizaam was het. ‘Michelle heeft het moeilijk met de scheiding van haar ouders. Zij verdroeg mijn zorg niet, en ik kon haar verdriet nauwelijks verdragen.’ Dus ging Michelle ’s avonds alleen naar bed, terwijl Jacqueline haar dochters instopte. Niemand wilde het zo, en toch gebeurde het.

Na een dik half jaar gingen ze met vakantie. Dirk ging zeilen met zijn dochters, Jacqueline naar Spanje met de hare, zodat er even volop aandacht was voor het eigen gezin. Ze durfde het eigenlijk niet toe te geven, maar: wat een verademing. Terug in Woerden waren de spanningen er alweer binnen twee dagen. En viel het kwartje. ‘Ik dacht: hier word ik niet gelukkig van.’ Was het toeval dat ze haar appartement nog niet verkocht had? En dat ze dacht, toen ze er een huurder rondleidde: nee, ik wil er zélf in terug?

Sinds 1 oktober wonen ze er weer, de drie-eenheid die ze met haar dochters vormt, en zitten ze ’s avonds als vanouds Holland's Next Topmodel te kijken. Dirk en zij, zegt ze, ze hebben hun nek uitgestoken, ze hebben het in elk geval geprobeerd. En: ze houden van elkaar. Hoe het verder gaat? Een weekendrelatie? Het over een half jaar weer proberen? Het blijft voorlopig zoeken.

Ergernissen

Ik heb me behoorlijk geergerd aan dat Volkskrantartikel, en dan vooral aan die dame die zich zo ergerde aan haar vriend. Lekker belangrijk om je druk te gaan maken of een kind van 17 wel of geen saus op zijn pasta wil. Hier hebben we dezelfde soort discussies en is het vooral mijn man die zich ergert aan mijn manier van opvoeden. Waarom zou je dat niet los van elkaar kunnen zien, zelfs als een gulden middenweg niet te vinden is? Wij hebben heel verschillende ideeën over opvoeden, generaliserend zijn mijn kinderen losgeslagen en onopgevoed en mogen alles, terwijl die van hem gedrild worden tot volgzame schaapjes. Ik weet nog niet of wij bij de 40% succesvollen gaan horen, als het aan mij ligt wel maar je moet het met z'n tweeën doen.

Zonneschijn

M.b.t. de spaghettisaus: ik begreep dat het probleem eerder was dat haar eigen kinderen - die de saus wel moesten - daartegen protesteerden ('waarom wij wel en zij niet?'). En eerlijk gezegd kan ik me wel voorstellen dat dat wrijving kan geven. Het ging haar er volgens mij niet om dat ze persé wil dat andermans kind saus neemt. Ze liep ertegenaan dat het moeilijk is om een lijn te trekken.

Waarom

Zou je überhaupt je kinderen dwingen om pastasaus te nemen? Hahaha, nee ik snap het punt hoor. Gelukkig blieven ze hier allemaal geen pastasaus. Wij liepen wel tegen diezelfde hobbels aan als het gaat om wanneer een mobiele telefoon of hoeveel zakgeld, maar dat zien we als bijkomende kleine probleempjes. De kinderen van mijn man komen hier niet meer, die problemen hebben zich op die manier opgelost, maar het levert wel geheel nieuwe en veel grotere op.

Wat ik eigenlijk niet zo goed snap...

Wat is ertegen om in zo'n geval (de saus te zeggen: "Tja, jij moet nu eenmaal naar mij luisteren. Pech voor je."

Moeizaam

Ben gescheiden en woon met mijn kids bij mijn nieuwe partner, ook hij is gecsheiden en heeft kids uit vorige relatie.
Bij ons ligt het nmog ingewikkelder en wordt het probleem nog moeizamer.
Bij ons is de ex van mijn partner naar mijn ex gegaan wat er dus voor zorgt dat de kinderen elk weekend worden geruild.
Mijn nieuwe partner en ik hebben een duidelijke lijn in de opvoeding maar de andere kant zijn het er nooit mee eens, wat we ook aankaarten en voorstellen, het is nooit goed.
Dus zoals het ging in ons huwelijk, zo gaat het verder als gescheiden alleen laten wij ons niet meer sturen door hun.
Wij staan beiden achter de lijn die we hebben uitgezet en houden daaraan vast.
We proberen de kinderen zo weinig mogelijk verplicht bij elkaar te laten zijn.
Wel via mail iets als het van belang is, maar ook dat wil ik niet meer, het lost allemaal niets op.
Ik ben van mening hoe minder contact er is hoe beter als het is.
Ook horen ze de kinderen uit van mij, zodra ze weer terug zijn duurt het een aantal dagen voor we ze weer in gareel hebben.
We gaan samen naar hulp om met bepaalde zaken om te gaan mbt de kinderen en leren hier veel van.

Ook weten we wat er mis is gegaan in onze vorige relaties.
Communicatie en wij zijn beiden te toegevelijk.
We praten nu erg veel en als de 1 iets wil en de ander niet zullen we dat ook aangeven.

Het is bij ons allemaal nog pril maar we gaan ervoor en samen zijn we sterk dus ik ga ervanuit dat we bij die 40% zullen horen.