The medicated child

Ah joh, zelfs als ze erover struikelen...

herkennen ze een normaal kind niet meer.

Moest een nieuwe vragenlijst invullen bij de schoolarts, stonden wat stellingen op als "houdt rekening met anderen", "kan zich in een ander verplaatsen".
Huh? Een kind van 5,5??? Ik zou me pas zorgen maken als hij dat wél kon.

Schoolarts was er ook niet heppie mee. Wil verder je onderwerp niet kapen, maar als je dit soort dingen ziet vraag je je dus af of ze in de GGZ en ook in de gewone zorg nog wel snappen wat een normaal kind, en dan in deze gevallen een normale kleuter, voor gedrag kan vertonen.

Het mooiste is nog wel dat een kind zonder fantasie en met inlevingsvermogen pas werkelijk een probleemkind zou zijn.

Ehh rb

ayladochter kon dat wel, maar ja, we maakten ons ook wel zorgen

Daarom

heb ik dat lijstje afgelopen jaar niet ingevuld en ben is mijn kind niet bij de schoolarts geweest.

Waarom doen jullie dit wel als de vragen zo tegenstaan?

Ik ben ook geschrokken

Kinderen waar tot ze naar school gingen niets mee aan de hand was, dan denk je toch dat het op school niet zo lekker loopt!
Mijn oudste, meisje, is een heerlijke wildebras, maar in de klas lekker rustig en oplettend. Juf vond het erg vreemd, ze zag meestal of altijd rustig, of altijd druk... Tsja, toen ik zei dat ik blij was dat ze haar energie er lekker in het speelkwartier uitrende, en graag thuis buiten speelt, en dat ze zelf meldde dat ze daardoor rustig op haar stoel kon zitten... Juf bleef het vreemd vinden. Ik vind het erg verstandig.
De tweede, dondersteen, is heel duidelijk in zijn gedrag. Geen uitdaging betekent trammelant, als hij zich verveelt, wordt hij vervelend. Nadat de juffen dit zelf gemerkt hebben, is er geen probleem meer. Voor die tijd mochten wij naar opvoedcursus.
Als we in de VS hadden gewoond, ben ik bang dat de twee oudsten in ieder geval al lang een diagnose hadden gehad, voor de derde vrees ik ook het ergste, geen geduld voor saaie dingen... Tsja, ze is wel eens lekker aan het dromen in de kleutergroep, ze is een jongste kleuter maar kan al lezen, de werkbladen zijn niet bar uitdagend, de vogeltjes buiten wel, en de blaadjes...
Tsja, en dan stoornissen vaststellen die op z'n zachtst gezegd omstreden zijn, legio medicijnen erin pompen, en dan verbaasd zijn dat er stoornissen optreden. Een van de meest stuitende dingen vond ik dat er bij kleine signalen, die dus ook in de normale ontwikkeling passen, al preventief met zware medicatie begonnen werd om de stoornis zelf te voorkomen. Waar ben je dan mee bezig!

Moeilijk om je staande te houden

Ik vind het moeilijk om me staande te houden naar school en omgeving door dit soort meningen. Het lijkt inderdaad of elk gedrag dat afwijkt meteen als een probleem beschouwd wordt. Of een jongen die niet van voetbal en rondhangen in het winkelcentrum houdt, meteen behandeling nodig heeft. En ik heb een 12 jarige die niet erg doorsnee is. En soms kan ik dat prima relativeren en bedenken dat hij is wie hij is, en soms ben ik erg bang dat ik hem van alles ontzeg en dat ik hem niet de beste kansen gun door hem niet te laten onderzoeken. Ik laat me toch teveel beinvloeden en ik zit daar best mee. Eigenlijk al vanaf z'n 4e jaar toen ik op school moest komen omdat hij faalangstig was.
Ik ben er nog steeds niet uit wat normaal is en wat niet maar 1 ding weet ik zeker: een fantaserende 5 jarige is vrij normaal.

Jeda

Omdat de schoolarts meer is dan een vragenlijst. Preventieve geneeskunde vind ik heel belangrijk en ik wissel graag van gedachten/inzichten met een arts die heel veel kinderen ziet en een eigen expertise heeft.
Gevalletje kind-badwater om de schoolarts te mijden vanwege een vragenlijst.

Onbegrijpelijk

Op een gegeven moment komt in de docu dat jochie Dj bij de arts, omdat zijn moeder zich zorgen maakt, ze wil dat hij minder medicijnen gaat gebruiken. Ze verlaat het kantoor met een verhoging van de medicatie omdat het jongetje het moeilijk vindt om naar school te gaan 's morgens.
Zij vraagt of er iets te aan te doen is in de trant van therapie of zoiets. Het antwoord van de arts komt erop neer dat het vooral om medicatie gaat.
Onbegrijpelijk. Er wordt helemaal niet op de situatie ingegaan, er worden geen vragen gesteld over het naar school gaan, hoe dat dan gaat en aan het kind zelf wordt helemaal niets gevraagd. De arts gaat er gelijk vanuit dat het jongetje angstig is, maar vraagt niet door wat de ouders doen om die angst in te dammen. Ik kan wel honderd dingen bedenken die het makkelijker maken voor een kind om 's morgens naar school te gaan. Helaas heb ik daar ervaring mee. Je kunt daar zoveel aan doen. Onbegrijpelijk, wat worden die mensen het bos in gestuurd zeg!
Gelukkig herken ik er niets in van wat betreft onze eigen situatie, terwijl de problematiek en het gedrag van de gefilmde kinderen erg lijkt op dat van onze zoon.

Rodebeuk

Ok, ik vind het verder weinig meerwaarde hebben, zo'n schoolartsbezoek. Maar dan nog ben je niet verplicht om die vragenlijst in te vullen en kan een bezoek alleen ook volstaan. Teminste dat was hier wel het geval.

Karmijn--> ik herken het wel

Maar dan vanuit de visie van een leerkracht (tevens schoolhoofd)
Ook ik werd niet serieus genomen met mijn klachten over school en de manier waarop de school omging met de kinderen en de interactie in de groep.
Toen ik dan ook kwam met de opmerking dat het ongelukkig zijn van mijn zoon in mijn ogen rechtstreeks te maken had met de groep en de groepsdynamiek tussen leerkracht en groep, werd dat acuut afgekapt.

Ik kreeg toen te horen dat het zinvol zou zijn om met mijn zoon naar de kinderpsychiater te gaan, omdat er iets met het kind aan de hand was, en niets met de groep. (hoezo weigeren om je eigen verantwoording te nemen)

Eindresultaat: Mijn zoon is officieel: "Normaal", maar had wel last van een angststoornis, die rechtreeks terug te leiden was naar de school.....

Tja.

Hoe zou het resultaat geweest zijn als ik de leerkracht geloofd had op zijn mooie blauwe ogen, en door zijn overredingskracht er ook van uit was gegaan dat er iets mis was met mijn kind?
Dan was ik met een heel andere vraag/insteek bij de kinderpsychiater terecht gekomen, en dan was het resultaat ook heel anders geweest.

Meer geluk dan wijsheid.

Miriam schreef:
Er zijn veel ouders die de medische molen in stappen, alsof die molen zich als een soort rechter objectief zou kunnen uitspreken: normaal of niet normaal.

Dat dat in jullie geval gelukt is, is meer geluk dan wijsheid.

De realiteit is dat de (para)medische molen helemaal niet objectief is. Dat men zelfs geen idee heeft van hoe een normaal kind eruit ziet. Dat laat deze docu zo duidelijk zien. En natuurlijk ook de GGD vragenlijst waar eerder naar verwezen is.

--> mijn reactie: Oh, maar dat ben ik het ook helemaal met je eens. Wat "normaal" is, is ook niet vast te stellen.

En om heel eerlijk te wezen: Nadat na 14 dagen de meeste stoom uit mijn oren was verdwenen, heb ik heel bewust besloten om het spelletje mee te spelen, dat het schoolhoofd graag wilde spelen.

en dus ben ik braaf naar de huisarts gegaan, en heb ik me braaf laten verwijzen, en heb ik braaf dat gedrag ten toon gespreid waarvan ik wist dat "men" dat graag wilde zien. (zucht....)

En voila, daar mijn beloning voor goed gedrag, een "bewijs" (ahum)in de vorm van een psychologisch verslag dat zoonlief "normaal" was.

En als kers op de taart wilde de leraar weer met mij actief meedenken over hoe om te gaan met zoonlief...

Walgelijk, als puntje bij paaltje komt.

Het hele verhaal laat wat dat aangaat heel duidelijk zien dat je als ouder geen serieuze partij bent (geen deskundige op het gebied van je kind) en dat "deskundigen" (in dit geval de leerkracht) je niet serieus neemt zonder de mening van een andere "deskundige".

Waar het toe leidt.....

Mijn zoon van negentien wil helemaal geen kinderen. Omdat hij nu al doorheeft dat je als ouders continue en steeds meer onder een vergrootglas wordt gelegd, door zgn. professionals en door anderen in je omgeving. Hij bedankt bij voorbaat al voor de eer. Hij las eens de forumlieren die dienden ingevuld te worden voor het schoolartsbezoek van zijn acht jaar jongere zus, hij werd niet goed.

Schippers straft de verkeerden.

Extra zuur is het, als je bedenkt dat de GGZ de laatste jaren uit zijn voegen groeit, en er heel hard bezuinigd wordt op psychiatrische zorg.

Mensen die stemmen horen moeten volgens minister Schippers 'zelf hun problemen uitvogelen' en worden gestraft met hoge eigen bijdragen.

Mensen kiezen er niet voor schizofreen te worden. Deze patiënten zijn niet schuldig aan de explosieve groei van de sector.

De labelgekte is dat naar mijn mening wel. Schippers straft de verkeerden.

Niet onbelangrijk

ML: Een troost: uit onderzoek blijkt dat medicatie geen positieve effecten heeft op het functioneren van kinderen. Genuanceerd: op korte termijn lijkt het daar wel op (het gedrag verandert), maar op lange termijn zijn het kinderen met een ernstige gedragsstoornis die maar moeilijk terecht kunnen in een goede opleiding of een baan.

De reden om medicatie te geven bij gedragsstoornissen kan zijn wat aan het gedrag te kunnen opdat het kind toekomt aan leren en het daarna wellicht een toekomst heeft. Het geven van medicatie nu is niet voor een toekomst later. Dan sla je een belangrijke stap over.
Ook insuline staat niet garant voor een mooie carriere. Maar zonder heb je er in elk geval geen.

Miriam: staande houden

miriam, je bericht steunt me echt. Het is een onderwerp waar ik momenteel dagelijks over tob, en dit draadje komt dus als geroepen. Ik kan niet wachten tot ik in de gelegenhied ben om de docu te bekijken.
Eigenlijk vindt man niets mis met zoon. Die kijkt altijd zeer verbaasd als ik zeg dat hij toch op z'n zachtst gezegd niet standaard is. Ik zie wel dat hij anders is maar ik wijt het vooral aan lichamelijk en sociaal emotioneel (jakkes wat haat ik die term inmiddels) erg achterlopen. Daar komt bij dat hij best wel slim is en dat geeft een jongen die het liefst de hele dag in musea rondslentert terwijl z'n exklasgenoten al wat beginnen te puberen. Ik heb op een gegeven moment bedacht dat mijn criteria moeten zijn: 1. Is hij gelukkig? 2. zijn z'n schoolresultaten in orde? 3. Zit er wel progressie in z'n ontwikkeling? Zo lang ik die vragen positief beantwoord, mag ik me van mezelf geen zorgen maken.
Maar ja, dan komt de omgeving. De basisschool met name. En ook kennissen. Hij zou faalangstig zijn, extreem angstig zijn, etc. Hij moet behandeld worden, een diagnose en weet-ik-veel. Ik vind het zo moeilijk om dan voet bij stuk te houden en mezelf op mijn pad te houden! ik heb al zoveel meewarige blikken gezien naar mijn piepjonge 12jarige, terwijl ik denk dat hij het heel goed doet.
Maar er gloort hoop. Hij is vorige week begonnen in de 1e klas gym en volgens mij zitten er wel wat meer van dit soort types in de klas. In ieder geval is hij iets minder vreemd dan op de basisschool. We zullen zien.
Door dit draadje heb ik in ieder geval weer wat moed gekregen. Misschien doe ik toch wat het beste voor hem is door hem weg te houden bij zorgverleners.

Ik ben zo'n ouder

Hallo Jolanda,
wij zijn dus wel zulke ouders die onder de suggestieve blik van school bezweken zijn. na jaren ellende is nu de uitkomst OORZAAK SCHOOL !

ik voel me enorm schuldig, aan de andere kant heb ik toen ik begreep dat school de oorzaak was keihard geknokt om het tij te keren. en dat is gelukt inmiddels.

i.v.m. mijn privacy wil ik er hier op het forum niet te diep op ingaan.

miriam, you've got mail

Groet,
Jennie

Jenniedora

je schreef: wij zijn dus wel zulke ouders die onder de suggestieve blik van school bezweken zijn. na jaren ellende is nu de uitkomst OORZAAK SCHOOL !

ik voel me enorm schuldig, aan de andere kant heb ik toen ik begreep dat school de oorzaak was keihard geknokt om het tij te keren. en dat is gelukt inmiddels.

i.v.m. mijn privacy wil ik er hier op het forum niet te diep op ingaan.

mijn reactie: Voel je alsjeblieft niet schuldig. Doe dat niet. Dat heeft geen nut. je hebt toentertijd datgene gedaan waarvan JIJ dacht dat goed was voor je kind.

Ik heb mijn stukje ook niet geschreven om anderen een slecht gevoel te geven, het was domweg om aan te geven dat ik e.e.a herkende.

Bovendien, en dat speelt ook mee, zoonlief zat toen op een hele kleine dorpsschool, met 3 klassen in één lokaal, in een hele kleine gemeenschap.(400 inwoners, 50 kinderen op de basisschool) Daar zijn stempels al snel gezet.

Punt 2 wat in mijn voordeel meespeelde, was dat ik een oudere zoon heb (9 jaar leeftijdsverschil) waardoor ik "vergelijkings" materiaal had. Ik wist dat datgene wat ik zag niet afwijkend of abnormaal was, en dat hij in onze vorige woonplaats ( 60.000 inwoners) waarschijnlijk helemaal niet opgevallen was.

Ik ben in iedergeval heel blij voor jou en je zoon dat je het tij hebt weten te keren.
Petje af!

Jolanda

hoi Jolanda,

Nee jij hebt me geen slecht gevoel gegeven. absoluut niet. Wel vind ik het bewonderingswaardig dat je zo op je eigen inzichten durfden te vertrouwen. Ik wilde je gewoon een complimentje geven.... die kwam dus niet helemaal binnen

wij hebben geen vergelijkingsmateriaal en waren nogal onder de indruk van de zogenaamde "deskundigen"

Nu weet ik beter !

wie beter weet, doet beter

groet,

Jenniedora

Kan niet kijken

hoi,
heb de film na 4 minuten uitgezet ! dit is te herkenbaar (lijkt wel of het over ons gaat)

ik heb de film wel maar 4 min. bekeken tot het moment dat ze medicatie gingen toedoenen om de bijwerkingen van de ritalin te onderdrukken .......... bij een kind van 5 jaar.

De onze heeft antipsychotica, ritalin concerta en een of andere downer geslikt ?

what was I thinking?

Jenniedora --> wat je dacht?

Dat je het beste deed voor je kind. Niet meer en niet minder.

Dank je wel voor het compliment. Da's altijd fijn om te horen. Zoonlief (nu 14) gaat als een speer op het middelbaar onderwijs, en is een lekker kind.

Wat wil een mens dan nog meer.

Maar wat ik me afvraag

Ik ben erg voor medicatie als het nodig is.
Maar 'nodig' wordt erg verschillend gedefinieerd.

Niet lang geleden was er een draadje over groeistoornissen, waarin ik aangaf dat mijn korte dochter wat mij betreft niet door bloedtesten vanwege eventueel erfelijk groeihormoontekort hoefde en wat mij betreft niet aan de groeihormonen hoefde. Papa en mama zijn ook niet lang. Toen werd dat door sommige mensen hier niet verstandig gevonden.

Maar wat is dan eigenlijk het verschil tussen groeihormonen geven (als je niet lang bent ga je echt niet dood) en dit soort gedragsmedicatie (als je rustiger bent leer je vast meer op school)?

Insuline is een ander verhaal wat mij betreft.

Dirksmama

Dirksmama:"Maar wat is dan eigenlijk het verschil tussen groeihormonen geven (als je niet lang bent ga je echt niet dood) en dit soort gedragsmedicatie (als je rustiger bent leer je vast meer op school)?"
In wezen niet zoveel verschil denk ik, het gaat in beide om levenskwaliteit. Maar ik geef mijn kinderen dan ook groeihormoon omdat ik niet wil dat ze door het missen van een stofje minder kansen in de maatschappij krijgen.
Het gaat hier om een documentaire, die zoals elke documentaire gewoon de visie van de maker weergeven. Dat wordt door de kijker wel eens verward met objectieve informatie, maar dat is het dus niet.
Dat sommige doktoren doorslaan met medicatie voorschrijven, dat je als ouder voor je kind moet overwegen tot hoever je wilt gaan, dat er een overlap in de sintomatologie tussen bipolaire stoornissen en ADHD is, vindt ik allemaal heel interessant. Van daaruit concluderen dat bipolaire stoornissen dus niet bestaan voor kinderen en je helemaal geen medicijnen meer moet voorschrijven lijkt mij doorslaan naar de andere kant.
Om het even bij de parallel met groeistoornissen, waar ik meer verstand van heb, te houden. Ik heb daarover ook weleens onderzoeken gelezen met de conclusie dat het toedien van groeihormoon maar een paar cm langer maakt en niet gelukkiger. En als ik dan naar mijn eigen kinderen kijk kan ik niet anders concluderen dan:"Bullshit, de onderzoeker projecteert zijn bevindingen van een klein selectief subgroepje op de hele groep en heeft geen idee van de werkelijke impact van het echt te klein zijn als kind en daaraan wat te kunnen doen".
Groeten Primavera

Dirksmama

Die medicatie is niet om rustiger te worden zodat je beter leert. Mijn zoon met ADD is al heel rustig, maar hij kan zich niet concentreren, is erg teruggetrokken, en zoals hij zelf zegt: ik wil wel, maar het komt er niet uit. Laten we aub stoppen met dergelijke medicatie te zien als een soort drogerende substantie waardoor je als een zombie je lesjes leert. Het doet zoveel meer dan dat.

Definieer problemen

Miriam, wat zijn voor jou feitelijke problemen? Problemen waar je nooit overheen komt of mogen problemen waar je in je leven tegenaanloopt ook onder die definitie vallen?
Je afsluiting in de trant van 'jaha, ik zou ook wel groter willen zijn' is een veelgehoord commentaar van onwetenden, waar ik wel eens moe van word. Als jij genetisch geprogrammeerd bent om een propje te worden, dan kun je (ook als kind) groeihormoon spuiten wat je wilt, maar je zult er nooit en te nimmer een cm langer door worden. Groeihormoon toedienen werkt alleen op de lengtegroei als je er een tekort aan hebt, maar het rekt je botten niet uit.
Het onderzoek over groeihormonen waar ik op doel betreft een onderzoek over een klein aantal (40) jonge pubers (waarvoor de behandeling dus in feite te laat kwam als ze al een GH-tekort zouden hebben, maar waarbij dit niet eens is aangetoond) waardoor vervolgens in de media breed werdt uitgemeten dat groeihormoon (in het algemeen) niet gelukkiger maakt en maar een paar cm groei bewerkstelligd, ergo groeihormoonbehandeling werkt nauwelijks en is niet nodig. Dat de werkelijke doelgroep (jonge kleine kinderen met aangetoond groeihormoondefect) waarvoor dit medicijn kan werken helemaal buiten beschouwing is gelaten, daar wordt geen woord over gerept. Erger nog de kort-door-de-bocht mediaweergeving van het promotieonderzoek wordt gebruikt als argument om al helemaal niet meer te onderzoeken of een jong te kleinkind groeihormoontekort heeft. "Het helpt toch niet, er kunnen bijwerkingen zijn en de nieuwste productietechnieken zijn nog niet voldoende onderzocht", denkt de gemiddelde ouder dan.
Ik heb de door jou gelinkte documentaire niet gezien, wel de trascriptie ervan gelezen. Ik kan me niet voorstellen dat de zeer suggestieve, tranentrekkende, goedverkopende manier van presentatie je ontgaan is. Ik kan me niet voorstellen dat je dat zomaar voor zoete koek slikt.
Er gaat vast van alles mis in diagnose en voorschrijving van medicijnen en de VS staat er om bekend dat ze ook voor volwassenen psychische problemen enorm medicaliseren. Alleen omslaan naar de andere kant en een taboe op ADHD-medicatie voor kinderen leggen lijkt me het kind met het badwater weggooien. Links naar wat serieuzer gepresenteerde onderzoeken die jouw stelling dat deze medicatie geen positieve effecten heeft op het functioneren van kinderen onderschrijven zouden welkom zijn.
Verder zou ik graag willen weten over welk probleem je precies wilt discussieren, aangezien er hier twee door elkaar lopen. Eén is dat kinderen die op een één of andere manier buiten de gemiddelde ontwikkeling vallen met alle macht, kennelijk des noods met medicijnen, weer in die standaard-mal moeten worden geperst. De ander is dat de medicatie voor ADHD zo wie zo niet zou helpen. Reist spontaan de vraag hoe kun je concluderen dat iets niet helpt als je eerst gesteld hebt dat het kennelijk voorgeschreven wordt aan kinderen die eigenlijk buiten de doelgroep vallen? Als je Ritalin voorschrijft aan kinderen die achteraf gezien geen ADHD hebben kun je bij geen werking moeilijk concluderen dat Ritalin dus niet bij ADHD helpt. En daarmee zijn we weer terug bij de parallel met het bovengenoemde onderzoek over het zogenaamd 'niet-werkende' groeihormoon.
Groeten Primavera