Te voorkomen ongelukken bij kinderen kwaliceren als kindermishandeling?

yette schreef op 04-05-2022 om 09:26:

[..]

Dat begrijp ik. Maar ook dáár werd pas duidelijk hoe het eraan toe ging, toen het ècht mis ging. Wellicht was het minder uit de hand gelopen als we er met zijn allen meer zicht op hadden gehad. En nu zitten we met de gebakken peren.

Hoe heb jij zicht op een gesloten jeugdinrichting?

yette schreef op 04-05-2022 om 09:00:

[..]

Ik denk dat je best wat misstanden eerder kan signaleren en zelfs kan voorkomen als we het normaal zouden vinden om elkaar vragen te stellen over zorg en opvoeding èn die vragen te beantwoorden. Nu bemoeien ons niet met elkaar tot het te laat is (waarna we wel ons oordeel klaar hebben). We willen geen vragen stellen, want belangstelling wordt gezien als bemoeizucht. En we willen geen vragen krijgen omdat we een vraag mbt de zorg en opvoeding al snel zien als kritiek of verdachtmaking. Wat er achter de voordeur bij gezinnen of instanties gebeurt, is pas onze zaak als het mis gaat.

Meer aandacht voor elkaar, meer transparantie mbt zorg en opvoeding, kan volgens mij de veiligheid van kinderen vergroten. Daar heb je wel een cultuuromslag voor nodig. Want die transparantie geldt dan voor iedereen. Waarom zien we vragen over onze aanpak niet als belangstelling? Waarom hebben we moeite met onnodige adviezen? Als het niet van toepassing is, leg je het gewoon naast je neer. Zolang we elke vraag mbt de aanpak van de kinderen waar we verantwoordelijk voor zijn, zien als bemoeizucht of verdachtmaking, houden we met zijn allen de voordeuren dicht. Ook de deuren van gezinnen en instanties waarachter het mis gaat.

Ben ik helemaal met je eens. Maar in een onderzoek als dit moet je dan geen woorden gaan gebruiken als verwaarlozing of mishandeling als het gaat om incidenten en waar van opzet van de ouders absoluut geen sprake is. Dan gaat toch iedere ouder al bij voorbaat met de hakken in het zand? Er spreekt al een veroordeling uit deze woorden, geen intentie om alleen maar te vragen en vervolgens te helpen als dat nodig blijkt.

Ik vond en vind dit forum (en andere) vooral zo waardevol omdat je hier anoniem adviezen kunt krijgen. Dus zonder de ongevraagde bemoeizucht van bekenden. Lekker laagdrempelig, veel verschillende meningen, geen consequenties als je eens een keer uitglijdt (in welk opzicht dan ook). En dat is toch wel wat veel mensen, denk ik, weerhoudt om problemen voor te leggen bij huisarts, consultatiebureau of een opvoedondersteuner. De kans dat daar (heel erg nare) consequenties aan hangen is niet denkbeeldig namelijk. Dat zie je in dit draadje ook. Mensen zijn bang om professionele hulp in te schakelen, omdat het vaak (meestal?) niet beperkt blijft tot die ene concrete hulpvraag. Voor je het weet ligt je hele leven overhoop omdat er met een kanon op een mug geschoten wordt.

Het is een ongewenst evenwicht, waar we intussen in zitten. En ik heb ook geen idee hoe het op te lossen is. Maar zware termen als verwaarlozing en mishandeling gebruiken waar het gaat om ongelukken helpt daar absoluut niet bij.

yette schreef op 04-05-2022 om 09:00:

[..]En we willen geen vragen krijgen omdat we een vraag mbt de zorg en opvoeding al snel zien als kritiek of verdachtmaking. (….Waarom zien we vragen over onze aanpak niet als belangstelling?

Nou, misschien omdat er woorden als mishandeling en verwaarlozing aan gehangen worden? 
Ik denk dat een hoop ouders best willen praten over veiligheid, als er niet zo’n beschuldigende toon aan hangt. 
De veiligheid in vliegtuigen en operatiekamers is er met sprongen op vooruit gegaan toen er bewust een cultuur is ingesteld van “we moeten kunnen praten over missers en fouten zónder dat er gelijk beschuldigingen van komen”.

Nou, dat werkt bij ouders niet heel anders.  Je kunt niet én een open gesprek over veiligheid willen én tegelijkertijd wel kunnen strooien met zware beschuldigingen. Dat gaat niet samen. En dat is in dit topic al een keer of twintig gezegd maar je blijft je maar verbazen waarom mensen zich aangevallen voelen als je het over mishandeling hebt. 

Lastig onderwerp, het is natuurlijk niet de bedoeling dat mensen bijna niet meer durven te komen met hun kinderen.

Wel een ervaring van een dubieus voorval, waarbij er een onder toezicht stelling was bij jeugdzorg, maar waar vader er met een doorzichtig smoesje vanaf kwam. Niemand die ook maar enige actie ondernam, ook niet op aandringen van mij dat het verhaal van kind toch echt anders was. Op een gegeven moment ben je dan ook zo murf dat ik er geen puf meer voor had. Een stel doortastende artsen had me veel geholpen. 

Kind is nog steeds verontwaardigd dat vader dat deed.

Daar hadden van mij veel dichter boven op mogen zitten, want dat was echt niet oké van vader. 

Ik denk dat er inderdaad veel onder de radar blijft.

Lees anders voor de aardigheid eens over blame-cultuur, no-blame cultuur en just culture in de luchtvaart. 
In een vliegtuig kunnen fouten nogal ernstig aflopen. Men is er achter gekomen dat als je piloten uitscheldt, dreigt met ontslag of publiekelijk te kijk zet als brokkenmakers, dat ze dan fouten gaan verdoezelen. En het is nogal gevaarlijk als je de captain niet vertelt dat je een cruciale stap vergeten bent of als je team een bepaalde landingsprocedure niet goed onder de knie heeft maar dat niet meldt. 

Echt, het helpt niet om het dan in je rapportages en onderzoeken en management te gaan hebben over “incompetente en moordzuchtige piloten” of zoiets. Daar wordt de drang om fouten op te lossen niet groter van.

Ik weet natuurlijk niet aan welk verhaal je refereert, Evaluna, maar hoezo zouden artsen hier van hulp geweest zijn?

yette schreef op 04-05-2022 om 09:26:

[..]

Dat begrijp ik. Maar ook dáár werd pas duidelijk hoe het eraan toe ging, toen het ècht mis ging. Wellicht was het minder uit de hand gelopen als we er met zijn allen meer zicht op hadden gehad. En nu zitten we met de gebakken peren.

Ouders van uit huis geplaatste kinderen die hierover aan de bel trokken werden veelal weggezet als zeikerds die geen enkel recht van spreken hebben. En voor straf werd het contact met hun kinderen dan ook nog eens beperkt. 

Jeugdzorg is gewoon verrot. Je moet dus gewoon niet willen dat kinderen daar in terecht komen. He kan beter in je imperfecte huisgezin blijven.

Op momenten dat we voorzichtig aangaven dat er zaken mis gingen (bij een kind van ons) hing er altijd al heel snel een sfeer van ingrijpen omheen. Dat zorgde áltijd voor een terugtrekkende reactie bij ons, puur instinct.
En achteraf kan ik het niemand kwalijk nemen. Het is puur het systeem, waar iedereen in vastzit. Iedereen doet erin mee, je moet toch wel? 
(en uiteraard kijk je onmiddellijk naar gedrag van ouders als het met kind niet goed gaat….) 
Maar helpend? Nee, totaal niet. 
Dit staat totaal los van de bijna-ernstige-ongelukken die mijn kinderen, net zoals de meeste kinderen denk ik, hebben mee gemaakt. In die situaties viel niets te leren, te verbeteren of te veranderen. Het was simpelweg het leven. Het leven, dat nu eenmaal vol gevaren is. Meestal heb je geluk en gaat het gewoon goed. En soms heb je pech en loopt het dramatisch af. 
Ik had ook echt niet willen leren van die situaties. Wat had ik bijv moeten leren van de situatie waarin ik, achter het stuur  met een snelheid van 100km/uur en mijn kinderen weerloos achterin, plots belaagd werd door een zeer gevaarlijke mede weggebruiker?? Ik had  ervan kunnen leren beter niet de weg op te gaan? Dat is het enige dat mijn kinderen had kunnen redden. Het is goed afgelopen maar het scheelde echt helemaal niks voor mijn gevoel. Maar was het mis gegaan, dan hadden we het wrs niet overleefd. Maar, dus? Nee, echt niet te voorkomen. 

Bellejolie schreef op 04-05-2022 om 12:01:

[..]

Ouders van uit huis geplaatste kinderen die hierover aan de bel trokken werden veelal weggezet als zeikerds die geen enkel recht van spreken hebben. En voor straf werd het contact met hun kinderen dan ook nog eens beperkt.

Jeugdzorg is gewoon verrot. Je moet dus gewoon niet willen dat kinderen daar in terecht komen. He kan beter in je imperfecte huisgezin blijven.

Ook jouw bericht laat zien dat we om een of andere reden weinig inzicht hebben in wat er met kinderen gebeurt - of dat nou thuis is of bij instellingen. De media berichten over 'slachtoffers van Jeugdzorg' en wij waarschuwen elkaar vervolgens met uitspraken als 'Jeugdzorg is verrot, daar kan je beter wegblijven'. 

Maar waar hebben we het dan over? Wat is jeugdzorg? Kan je die bellen?  In 2015 werd 'Bureau Jeugdzorg' afgeschaft en werden gemeentes verantwoordelijk voor 'de jeugdzorg'. Lokaal beleid dus. Er bestaan inmiddels meer dan 300 jeugdzorginstellingen in Nederland! Jeugdzorg heeft geen telefoonnummer. Het is een verzamelterm voor werkelijk elke hulp en begeleiding die een kind buiten het gezin kan krijgen. Stel Google maar eens de vraag 'jeugdzorg' over jouw gemeente. Je zal een hele lijst krijgen. Van beschermd wonen tot dyslexietraining. Van buurthuizen tot Jeugd GGZ. Van het Leger des Heils tot speltherapie. Dàt is 'jeugdzorg'.  Allemaal verrot? Ik denk het niet. Maar er gebeuren verschrikkelijke dingen. Waar precies moet je wegblijven?

Waarom zijn we zo slecht op de hoogte als het gaat over het welzijn van de jeugd?

Volgens mij komt het omdat we het liefst in ons eigen wereldje leven. We hechten aan onze privacy en respecteren die van de buren. Ik ook. Wat er achter andere voordeuren met 'andermans' kinderen gebeurt, hoeven we niet zo nodig te weten. Dat soort interesse of verantwoordelijkheidsgevoel zien we in onze cultuur als ongewenste bemoeizucht. Als we op een zomerse dag horen hoe het buurjongetje nogal wat nare beledigingen over zich heen krijgt, steken we ons hoofd niet zo snel over de schutting om zijn ouders te vragen hoe het gaat. We kuchen hooguit eens hard om te laten weten dat we het horen. Pas op het moment dat duidelijk wordt dat er achter zo'n voordeur (van een gezin of een instelling) kinderen zijn mishandeld, verwaarloosd of misbruikt, merken we dat het ons wèl uitmaakt. Dat het ons raakt. Pas als het te laat is zijn 'andermans' kinderen ineens ook een beetje 'onze' kinderen. 

Ik denk dat we de wereld voor kinderen een stukje veiliger kunnen maken door ze allemaal iets meer te gaan zien als 'onze' kinderen. Door meer (wederzijdse) interesse en openheid mbt het welzijn van kinderen, kan je veel ellende voorkomen. Maar ik heb geen idee hoe we dat in onze cultuur voor elkaar krijgen. 

Wat wil je zeggen? Dat ik het verzin?

FYI  als ik het over Jeugdzorg heb, dan heb ik het over de groep die beoordeelt of ouders hun kind mishandelen en dat vervolgens dat kind uit huis halen. En ik heb het over de instellingen (ook pleegzorg) waar zo'n kind dan verblijft.
Het klopt dat die lekker handig allemaal anders eten, zodat een discussie daarover erg moeilijk is. In gemeente A regelt Parlan het, in gemeente B Stichting Jeugd en Gezin, in gemeente C Stichting JeugdWelzijn Lutjebroek en daar heet de lokale kibderopvang juist weer Jeugd en Gezin etc etc. Niet echt overzichtelijk nee.
Enfin: jeugdzorg in mijn definitie dus, beschadigd kinderen en ouders en onthoud die kinderen van de juiste zorg en begeleiding. 
Wat ik heb gezien:
- traumatische uithuisplaatsingen
- het onthouden van medicijnen en medische zorg aan kinderen 
- het onthouden van schone kleding aan kinderen
- het kinderen onmogelijk maken met een vertrouwenspersoon te spreken binnen een instelling 
- schenden van privacy van kinderen
- kinderen verbieden bij de kinderrechter hun verhaal te doen 
- onveilige omgeving binnen de instelling 
- familieleden tegen elkaar opzetten
- inhoud van dossiers verzinnen als ze hun plaatje niet rondkregen
- kinderen van ouders en familie vervreemden
- liegen bij de rechter 
- als er dan toch gerectificeerd moet worden, gewoon dezelfde leugen elders weer maken.

Edit: ook gezien dat als ouders hiertegen in verweer kwamen ze vooral als lastig werden gezien en de jeugdzorgmedewerker (dus de casemanager die de casus heeft, want ja die werken ook onder tig prachtige vage titels) het contact tussen ouder en kind probeerde te beperken.
Conclusie: je kan beter niet bij Jeugdzorg terechtkomen. Er werken ook mensen die wel hun best doen, maar bovenstaand type voerde de boventoon. Nieuwe, jonge medewerkers worden daarin meegetrokken en leren dat dit de manier is. Niet echt iets om trots op te zijn.

Bellejolie schreef op 05-05-2022 om 09:43:

Wat wil je zeggen? Dat ik het verzin?

Nee 'tuurlijk niet. Ik ben het er helemaal mee eens dat er iets gedaan moet worden aan misstanden. Nogmaals, mijn visie is dat het begint bij transparantie. Pas als je weet hoe het er op een bepaalde plek aan toe gaat, kan je er zonodig iets tegen ondernemen. Maar dan moet je dus wel beginnen met je kop af en toe over de schutting steken om te informeren hoe het gaat. Niet alleen bij de buren, ook bij instellingen. En niet pas als er iets mis gaat. Iets met dat woordje 'samen' in 'samenleving'. Maar aangezien we zelf liever niet zo'n kop over de schutting zien, omdat we zo aan onze eigen privacy zijn gehecht, doen we dat ook niet zo snel bij anderen. 

Jij noemt in je bericht van 10.01 allerlei afschuwelijke dingen die je zelf hebt gezien. Maar waarom niet met naam en toenaam? Als een kind hulp nodig heeft, moet je wel weten waar je wèl terecht kan. Er is namelijk ook goede hulpverlening en bovendien heeft lang niet elke hulpvraag te maken met de veiligheid van de thuissituatie. Door het beestje niet bij de naam te noemen maar in zijn algemeenheid te stellen dat je maar beter niet bij jeugdzorg terecht kan komen, kunnen mensen argwanend worden tegenover alle hulpverleningsinstellingen en loop je het risico dat er geen hulp wordt gevraagd voor een kind op momenten dat het wèl  het beste is dat je kan doen. Transparantie dus! 

ik wil best de naam van de betreffende jeugdzorgmedewerker hier neerzetten hoor, maar die zal binnen een minuut weggemodereerd zijn en ik heb dan een ban.
De reden dat ik het niet in de pers gooi is omdat niemand buiten mijn familie en een enkele goede vriend) weet dat we met jeugdzorg in aanraking zijn geweest. Ik wil niet dat mijn collega's (veel vrienden heb ik allang niet meer) hiervan weten. En tenslotte wil ik die shit niet weer oprakelen.  Door vasthoudendheid van ons, onze advocaat en 1 goede jeugdzorgmedewerker is de dader haar werk kwijtgeraakt (niet ontslagen, ze mocht wat administratiefs gaan doen), en kregen wij op de valreep onze kinderen terug (een was al 19, de ander 17,5, maar het gaat om het idee).
Maar wat ik wil zeggen: je wordt niet geloofd. Mensen zeggen dingen als: ja  maar je komt niet zomaar met jeugdzorg in aanraking. Dan heb je wat gedaan. 
Ja, je bent bevooroordeeld. 
Ja, je ziet alleen het negatieve. 

In de tijd dat ik hier wel openlijk mee naar buiten kwam ben ik vrienden en banen kwijtgeraakt en ben op internet door het slijk gehaald.
Niet meer dus.