Stiefzoon wil volledig bij ons komen wonen
Binnenkort mag mijn 12 jarige stiefzoon kiezen of hij bij zijn vader en mij wilt wonen of bij zijn moeder en stiefvader.
Hij heeft al enkele keren te kennen gegeven dat hij de voorkeur aan ons geeft. De redenen ga ik hier niet noemen, om niet te veel herkenbaarheid te geven. Echter zie ik het zelf niet zitten dat dit gaat gebeuren. Mijn privacy is weg en gewoon even samen met mijn partner zijn zit er dan niet meer in. Stiefzoon heeft veel aandacht nodig en is geen type dat even zegt: gaan jullie maar even een dagje samen weg of ik ga vandaag wel even naar een vriend zodat jullie een dagje voor jullie zelf hebben, daarbij voelt partner zich weer schuldig als we dat wel zouden doen. Als stiefzoon thuis is, heb ik het gevoel dat ik overal gevolgd word. Alsof er steeds iemand over je schouder mee kijkt.
Hoe korter het nog duurt hoe lastiger ik het ga vinden. Ik durf dit alleen niet uit te spreken naar partner toe en ook niet naar stiefzoon zelf. Ik wil ze beiden namelijk niet het gevoel geven, dat hij niet welkom is en de redenen waarom hij hier wilt komen wonen snap ik volledig.
Partner heeft ook nog geen een keer aan mij gevraagd wat ik er van vind. Er wordt mij wel belooft door hem dat er echt nog dagen/avonden zijn dat we samen met zijn tweeën wat kunnen doen, maar dat betwijfel ik...
Zijn er hier (stief)ouders die in hetzelfde schuitje zitten/hebben gezeten? Zo ja hoe zijn jullie hier mee omgegaan?
1. Ik wil zeker wel dat hij zich hier welkom voelt, maar ook dat hij mijn privacy accepteert en hij mij en partner ook samen privacy gunt.
2. Hij is geen puber dat graag alleen op zijn kamer zit.
3. Er zijn inderdaad momenten dat hij het bloed onder mijn nagels vandaan kan halen, daar ben ik heel eerlijk in.
4. Mocht het onderwerp weer een keer met partner ter sprake komen, dan zal ik wel zeggen hoe ik er tegen aan kijk. Echter vind ik het moeilijk om er zelf over te beginnen (dus ja het ligt ook aan mij).
5. Lat-relatie zie ik niet zitten. In alle huizen met kinderen en 2 ouders, bestaat het dat de ouders samen of apart dingen doen. Althans, wel in mijn omgeving. Dus ik vind dat dat hier ook moet kunnen.
Lollypopje schreef op 02-02-2022 om 14:32:
[..]
Euhhh hoezo dat dan? De meeste omgangsregelingen blijven hetzelfde, ook als kind 12 is.
Er kunnen uiteraard altijd omstandigheden zijn waardoor het kind volledig bij de vader komt wonen, en dan kun je niet zeggen dat het kind maar ergens anders moet wonen.
Hij is 12 - heeft hij geen huiswerk? En als hij zich alleen met een beeldscherm kan vermaken, zet een laptop op zijn kamer en je ziet hem niet meer.
Hoe vaak doe je nu iets samen met je partner, als die jongen er al 50% van de tijd is? En wat is dat dan? Een dagje weg zal nog steeds gaan lukken; toch veel te saai voor een jongen van die leeftijd.
Ja een kind, kinderen moeten het gevoel hebben dat er een plek is waar ze altijd welkom zijn. Maar moet de stiefmoeder of -vader zich dan opofferen terwijl het bijvoorbeeld niet klikt tussen het kind en die persoon? En als je dat dan vanuit moreel besef jezelf gaat opleggen: zal dat dan niet toch tot hele onverkwikkelijke toestanden leiden, of op zijn minst tot gevoelens van onbehagen, ook en vooral bij het kind? Je kan wel vinden dat het moet, maar als je diep van binnen het anders voelt, wreekt dat zich toch
Niet handig dat je bent gaan samenwonen met iemand met een kind. Als vader kan hij toch minimaal eisen dat de ex 50% van de tijd de zoon neemt? Mogen kiezen waar te wonen is toch alleen als de ouder waar 't wonen plaats moet vinden daar mee instemt?
Stampertjebloempje schreef op 02-02-2022 om 14:37:
1. Ik wil zeker wel dat hij zich hier welkom voelt, maar ook dat hij mijn privacy accepteert en hij mij en partner ook samen privacy gunt.
2. Hij is geen puber dat graag alleen op zijn kamer zit.
3. Er zijn inderdaad momenten dat hij het bloed onder mijn nagels vandaan kan halen, daar ben ik heel eerlijk in.
4. Mocht het onderwerp weer een keer met partner ter sprake komen, dan zal ik wel zeggen hoe ik er tegen aan kijk. Echter vind ik het moeilijk om er zelf over te beginnen (dus ja het ligt ook aan mij).
5. Lat-relatie zie ik niet zitten. In alle huizen met kinderen en 2 ouders, bestaat het dat de ouders samen of apart dingen doen. Althans, wel in mijn omgeving. Dus ik vind dat dat hier ook moet kunnen.
Hij wordt vanzelf ouder hoor, dus hij krijgt steeds meer zn eigen leven en op dn duur gaat ie zn eigen gang
BlueFawn schreef op 02-02-2022 om 14:24:
[..]
Je vind dat kind eigenlijk niet zo leuk?
Nou idd. Het arme kind. Die voelt dat echt wel.
Je hebt voor een man met een kind gekozen. Je had kunnen weten dat het kind ten alle tijde op nummer 1 komt.
Dit kind voelt echt wel dat jij hem niet mag. Maar blijkbaar is het bij moeder nog erger dat hij voor wonen bij vader kiest.
De regel dat 12 jarigen een keus mogen maken is er al heel lang. Had je kunnen weten.
Andere ouders met kinderen hebben ook nauwelijks tijd voor hun zelf, of straks sen film kijken enz. Een kind hebben is aanpassen. En ja ik weet het het is niet jou kind maar je vent kwam met kind, dat wist je...
Voor het kind was het beter geweest als je een man zonder kind had gezocht..
Imi schreef op 02-02-2022 om 14:29:
De belangrijkste vraag lijkt mij: waarom moet er een einde komen aan de 50-50-regeling?
Ik kan hier niet echt op ingaan, maar er het komt er op neer dat bij vader en mij het allemaal wat rustiger aan toegaat, dan aan de andere kant (nee geen mishandeling o.i.d laten we dat even uitsluiten). Misschien (en dat hoop ik ook) blijft het ook 50/50, maar vanaf 12 jaar heeft het kind het recht om te kiezen (zo is mij verteld) en hij heeft al vaker aangegeven de voorkeur aan ons te geven.
redbulletje schreef op 02-02-2022 om 14:40:
Niet handig dat je bent gaan samenwonen met iemand met een kind. Als vader kan hij toch minimaal eisen dat de ex 50% van de tijd de zoon neemt? Mogen kiezen waar te wonen is toch alleen als de ouder waar 't wonen plaats moet vinden daar mee instemt?
Vader lijkt het prima vinden toch.
BlueFawn schreef op 02-02-2022 om 14:38:
[..]
Er kunnen uiteraard altijd omstandigheden zijn waardoor het kind volledig bij de vader komt wonen, en dan kun je niet zeggen dat het kind maar ergens anders moet wonen.
Ja, als, als, als. De kans is in de meeste situaties gewoon niet heel groot. Anders kun je nooit een relatie aan gaan, want wat als dit of dat of zus of zo...
Feit is, TO was hier niet op ingesteld en nu moet ze dealen met die situatie. Commentaar dat ze dit had kunnen verwachten, veranderd daar niks aan aangezien ze nu eenmaal niet terug in de tijd kan reizen.
PinkFlower schreef op 02-02-2022 om 14:41:
[..]
Nou idd. Het arme kind. Die voelt dat echt wel.
Je hebt voor een man met een kind gekozen. Je had kunnen weten dat het kind ten alle tijde op nummer 1 komt.
Dit kind voelt echt wel dat jij hem niet mag. Maar blijkbaar is het bij moeder nog erger dat hij voor wonen bij vader kiest.
De regel dat 12 jarigen een keus mogen maken is er al heel lang. Had je kunnen weten.
Andere ouders met kinderen hebben ook nauwelijks tijd voor hun zelf, of straks sen film kijken enz. Een kind hebben is aanpassen. En ja ik weet het het is niet jou kind maar je vent kwam met kind, dat wist je...
Voor het kind was het beter geweest als je een man zonder kind had gezocht..
Het is natuurlijk geen schande om het kind van je partner niet leuk te vinden. Kan gebeuren toch?
MMcGonagall schreef op 02-02-2022 om 14:12:
Ik denk dat jullie de regels niet helemaal begrepen hebben. Vanaf 12 jaar hebben kinderen inspraak (bij de rechter) over een omgangsregeling, maar er hoeft echt niet gekozen te worden over een verblijfplaats. Sowieso heeft het kind ook alleen maar inspraak en niet het laatste woord over de omgangsregeling. De ouders bepalen die nog altijd.
Mocht het er toch op uitdraaien dat de ouders kiezen voor een vaste hoofdverblijfplaats met ‘beperkte’ omgang met de andere ouder, heb je je er als stiefouder bij neer te leggen. De rechten van de stiefouder zijn ondergeschikt aan die van het kind. In dat geval kun je ervoor kiezen om te gaan latten.
Dit dus.
Kind kan helemaal niet in zijn uppie bepalen dat hij bij zijn vader gaat wonen. Daar hebben beide ouders toch echt ook wat over te vertellen. Ik zou hier toch eens een gesprek over beginnen hoor, dit hoef je niet zomaar goed te vinden.
Onder normale omstandigheden kan kind best naar beide ouders, mét een regeling en niet alleen maar wanneer het hem zo uitkomt.
PinkFlower schreef op 02-02-2022 om 14:43:
[..]
Vader lijkt het prima vinden toch.
Als medehuiseigenaar zou ik daar als ik TO was tegenin gaan. Ik was überhaupt al niet samen gaan wonen trouwens en alleen in de weken dat kind er niet was latten.
PinkFlower schreef op 02-02-2022 om 14:41:
[..]
Nou idd. Het arme kind. Die voelt dat echt wel.
Je hebt voor een man met een kind gekozen. Je had kunnen weten dat het kind ten alle tijde op nummer 1 komt.
Dit kind voelt echt wel dat jij hem niet mag. Maar blijkbaar is het bij moeder nog erger dat hij voor wonen bij vader kiest.
De regel dat 12 jarigen een keus mogen maken is er al heel lang. Had je kunnen weten.
Andere ouders met kinderen hebben ook nauwelijks tijd voor hun zelf, of straks sen film kijken enz. Een kind hebben is aanpassen. En ja ik weet het het is niet jou kind maar je vent kwam met kind, dat wist je...
Voor het kind was het beter geweest als je een man zonder kind had gezocht..
Als we het er over hebben dan zeg ik gewoon dat hij hier altijd welkom is, dus ik denk dat dat gevoel van niet welkom wel meevalt. Daarbij was mij nooit verteld over die regeling vanaf 12 jaar. Ik heb van tevoren geen boek gelezen over dit soort dingen.
Ik lees ook vaak verhalen van ouders die wel veel dingen doen met zijn 2en. Van samen film kijken tot weekje naar een tropisch eiland.
Lexus schreef op 02-02-2022 om 14:39:
Ja een kind, kinderen moeten het gevoel hebben dat er een plek is waar ze altijd welkom zijn. Maar moet de stiefmoeder of -vader zich dan opofferen terwijl het bijvoorbeeld niet klikt tussen het kind en die persoon? En als je dat dan vanuit moreel besef jezelf gaat opleggen: zal dat dan niet toch tot hele onverkwikkelijke toestanden leiden, of op zijn minst tot gevoelens van onbehagen, ook en vooral bij het kind? Je kan wel vinden dat het moet, maar als je diep van binnen het anders voelt, wreekt dat zich toch
Ja ik ben wel van mening dat een stiefmoeder of stiefvader zich dan maar moet opofferen. Dat kind was er eerder. Heeft waarschijnlijk al een scheiding mee gemaakt wat al erg genoeg is en dan komt de nieuwe partner en mag kind zich daaraan gaan aanpassen?
Dat kind kan er niks aan doen welke keuzes zijn haar ouders maken. Als jij kiest voor een vent met kind heb jij je aan te passen. Als je niet van kinderen houdt kies je een partner zonder kinderen. Kun je niet met het kind van partner moet je goed gaan nadenken wat dit voor je toekomst betekent. Want een goede ouder zet kind op 1.
