Stiefzoon wil volledig bij ons komen wonen
Binnenkort mag mijn 12 jarige stiefzoon kiezen of hij bij zijn vader en mij wilt wonen of bij zijn moeder en stiefvader.
Hij heeft al enkele keren te kennen gegeven dat hij de voorkeur aan ons geeft. De redenen ga ik hier niet noemen, om niet te veel herkenbaarheid te geven. Echter zie ik het zelf niet zitten dat dit gaat gebeuren. Mijn privacy is weg en gewoon even samen met mijn partner zijn zit er dan niet meer in. Stiefzoon heeft veel aandacht nodig en is geen type dat even zegt: gaan jullie maar even een dagje samen weg of ik ga vandaag wel even naar een vriend zodat jullie een dagje voor jullie zelf hebben, daarbij voelt partner zich weer schuldig als we dat wel zouden doen. Als stiefzoon thuis is, heb ik het gevoel dat ik overal gevolgd word. Alsof er steeds iemand over je schouder mee kijkt.
Hoe korter het nog duurt hoe lastiger ik het ga vinden. Ik durf dit alleen niet uit te spreken naar partner toe en ook niet naar stiefzoon zelf. Ik wil ze beiden namelijk niet het gevoel geven, dat hij niet welkom is en de redenen waarom hij hier wilt komen wonen snap ik volledig.
Partner heeft ook nog geen een keer aan mij gevraagd wat ik er van vind. Er wordt mij wel belooft door hem dat er echt nog dagen/avonden zijn dat we samen met zijn tweeën wat kunnen doen, maar dat betwijfel ik...
Zijn er hier (stief)ouders die in hetzelfde schuitje zitten/hebben gezeten? Zo ja hoe zijn jullie hier mee omgegaan?
Stampertjebloempje schreef op 15-02-2022 om 21:13:
Ben ik weer! Ik heb even alles gelezen en ik reageer op een aantal opmerkingen:
1. Latten. Dat gaat financieel niet lukken en dan ga mijn partner en ik elkaar te veel missen. Dus die optie is er niet.
2. Ja ik ben niet altijd blij met stiefzoon maar dat komt ook voort uit verdriet en frustraties. Hij heeft bijna geen vrienden en zit de hele dag achter een beeldscherm (uitzonderingen daargelaten ). Spelen met geen-scherm speelgoed doet hij niet in zijn eentje. Spelen met andere kinderen doet hij buiten school ook niet, want daar heeft hij geen zin in. Het liefst zet ik hem op een hobby of sport dat hij leuk vindt, zodat hij meer sociale contacten krijgt en beweegt, maar ik ben daar de enige in die hier enthousiast voor is.
Toen ik een kind was waren er dagelijks vriendjes/vriendinnetjes over de vloer (daar zorgde op het begin mijn moeder voor en later ikzelf)en zo niet dan vermaakte ik mij ook prima zonder beeldscherm. Ik had ook een leuke hobby. Ik ben verdrietig en gefrustreerd dat ik dit stiefzoon niet kan geven. Want als ik het kon dan had ik het gedaan zoals mijn moeder het deed.
3. Ik vind het jammer dat vele een oordeel hebben dat ik mijn stiefzoon niet mag en hem het liefst weg wil hebben. Dat is dus helemaal niet het geval. Het lijkt ook inderdaad dat je als stiefouder meteen een slecht iemand bent.
Daarnaast heel erg bedankt aan diegenen die wél zien hoe ik het bedoel.
Je wil hem dingen opleggen die je zelf leuk vind en vond.
Hij is niet hetzelfde. Waarom begrijp je dat niet?
Dag Stampertjebloempje, wat betreft punt nummer 2. Ik snap dat je daar verdrietig en gefrustreerd over bent. Dat zou ik ook zijn. Dit is wel een punt waar je met je partner over kunt praten ( hoop ik) juist als hij definitief bij jullie komt wonen. Ik snap dat het lastig is als stiefmoeder maar ik hoop dat je je partner duidelijk kunt maken dat het goed is als - je in ieder geval probeert- hem meer met leeftijdsgenoten te laten spelen.
Dat hoeft niet altijd thuis. Een sport oid kan ook. Wijzelf hebben buitengewoon goede ervaringen met de scouting. Superlieve leiders en een leuke groep. Onze zoon heeft het buitengewoon moeilijk gehad op school, wij hebben hem ook van school laten veranderen (het was niet meer werk en leefbaar voor hem). De scouting is altijd geweldig geweest. Niet dat hij zijn vriendjes van daar nu gelijk mee naar huis nam maar het was een veilige haven. Onze beide kinderen hebben er veel geleerd, er zijn weekenden en een kampweek. En er lopen meer kinderen met wat 'hapers'
Nogmaals, je mag dan stiefmoeder zijn, maar als hij bij jullie komt wonen mag je toch ook wel iets te zeggen hebben over de vrijetijdsbesteding. Misschien kan je partner ook op vaste tijdstippen iets met hem gaan doen. Het is heel lastig voor een kind, wat niet veel clubjes/hobbies of vriendjes heeft, om dat zelf op te pakken. Daar heeft hij wel wat duwtjes bij nodig.
Overigens moet je ook weer oppassen om niet jouw eigen ideeën over hoeveel vrienden iemand 'moet' hebben op hem gaat projecteren. Het ene kind heeft meer behoefte daaraan dat het andere. En ik zie nu ook wel in dat die hele digitale wereld ook voor contacten zorgt. Zolang mijn kinderen nog naar scouting, muziekles en zwemclub gaan en af en toe een vriendje zien vind ik het allang best.
Sterkte met alles.
irmama schreef op 15-02-2022 om 21:29:
[..]
Je wil hem dingen opleggen die je zelf leuk vind en vond.
Hij is niet hetzelfde. Waarom begrijp je dat niet?
Ik ben bang dat hij later erg eenzaam wordt, zo'n jongen die de hele dag op zijn kamer zit en geen sociale contacten heeft. Een hobby/sport met leeftijdsgenoten vind ik daarom heel belangrijk. Dat heeft bij mij ook geholpen. Als stiefouder is het extra lastig omdat je niet altijd kan opvoeden zoals jij dat het liefst wil. Je bent afhankelijk van de 2 biologische ouders.
Maar wat vindt zijn vader dan van hobby’s en vrijetijd besteding?
Mijn ervaring is trouwens dat kinderen vrij makkelijk op clubjes te duwen zijn maar bij pubers wordt dat veel lastiger. Dus als je daar nog iets mee wilt zou ik er vaart achter zetten.
Verder staat het je natuurlijk vrij zelf vanalles met hem te ondernemen.
Ik denk dat je je verwachtingen moet loslaten. Zoals het bij jullie thuis ging, dat wil je nu ook bereiken. Maar soms zijn kinderen zo verschillend; je hebt sportieve kinderen, dromerige kinderen, kinderen die hun jongere brusjes kunnen pesten etc etc.. Dus los van of het de kinderen van je partner of van jullie samen zijn, heeft ieder zijn eigen gevoelens en karakter.
Ik vind sommige dingen waar mijn kinderen tegen aan lopen, ook jammer en had dat ook liever anders gezien. Ik had ook liever een kind gezien met meer vertrouwen in vrienden of volwassenen. Maar een nare ervaring heeft geleid tot die wantrouwen zodat bv voetballen op schoolplein niet zijn ding werd. Ik ga hem niet verplichten of dwingen. Hij hoeft niet aan dat plaatje van sportief, slim sociaal te voldoen. Als hij zich maar welkom en veilig voelt.
Zie hem als je kind ipv stiefkind. Misschien kan je hem dan meer accepteren. Heus, de jongen is niet de enige die niet aan je plaatje voldoet.
Accepteer dat jij dat niet gaat keren.
ps Op de lagere school was ik ook een huismus. Op de middelbare veranderde dat. Ik kreeg vrienden en ging met hen op een teamsport.
Sommige veranderingen gaan van een kind zelf uit. Geef de jongen tijd op straks op VO zijn draai te vinden. Forceer het nu niet.
Stampertjebloempje schreef op 15-02-2022 om 21:40:
[..]
Ik ben bang dat hij later erg eenzaam wordt, zo'n jongen die de hele dag op zijn kamer zit en geen sociale contacten heeft. Een hobby/sport met leeftijdsgenoten vind ik daarom heel belangrijk. Dat heeft bij mij ook geholpen. Als stiefouder is het extra lastig omdat je niet altijd kan opvoeden zoals jij dat het liefst wil. Je bent afhankelijk van de 2 biologische ouders.
Jij bent bang dat hij eenzaam wordt, maar wat wil hij? Ik lees alleen maar wat Jij wil maar zijn mening lees ik niet.
Je kunt best grenzen stellen aan het gamen, maar dat hoeft niet te betekenen dat hij op een club of sport moet dan maar.
Mijn man gamed nog steeds en heeft goede vrienden gemaakt middels online gamen die hij ook wel eens in het echt ziet.
Niet Iedereen wil of zoekt sociale contacten.
Stampertjebloempje schreef op 15-02-2022 om 21:13:
...
2. Ja ik ben niet altijd blij met stiefzoon maar dat komt ook voort uit verdriet en frustraties. Hij heeft bijna geen vrienden en zit de hele dag achter een beeldscherm (uitzonderingen daargelaten ). Spelen met geen-scherm speelgoed doet hij niet in zijn eentje. Spelen met andere kinderen doet hij buiten school ook niet, want daar heeft hij geen zin in. Het liefst zet ik hem op een hobby of sport dat hij leuk vindt, zodat hij meer sociale contacten krijgt en beweegt, maar ik ben daar de enige in die hier enthousiast voor is.
Toen ik een kind was waren er dagelijks vriendjes/vriendinnetjes over de vloer (daar zorgde op het begin mijn moeder voor en later ikzelf)en zo niet dan vermaakte ik mij ook prima zonder beeldscherm. Ik had ook een leuke hobby. Ik ben verdrietig en gefrustreerd dat ik dit stiefzoon niet kan geven. Want als ik het kon dan had ik het gedaan zoals mijn moeder het deed.
...
Als je deze tekst herleest kun je dan zien dat jouw frustratie vooral ontstaat door je eigen beeld hoe een kind zich zou moeten gedragen?
Jij voelt je verdrietig omdat hij geen sociaal kind is, hij voelt zich goed op zijn ééntje maar merkt daarnaast de druk van zijn stiefouder om meer sociaal te zijn; hoe verrot is het niet dat jullie elkaar een slecht gevoel blijven geven?
Misschien helpt het als je wat van je ideaalbeeld loslaat en je stiefzoon accepteert zoals hij is. Misschien kun je eens interesse tonen in zijn interesses en zo een connectie opbouwen, waarmee je weer het gevoel kunt milderen dat jij voor hem een vreemde bent.
Jouw behoeftes zijn niet zijn behoeftes. Niet iedereen heeft evenveel behoefte aan sociale contacten en afspreken met vrienden.
Toch snap ik je zorgen wel. Dat niet kunnen vermaken zonder beeldscherm vind ik niet gezond. En schermtijd mag ook best begrensd worden. Een sport of hobby kun je niet afdwingen, maar je kunt het zeker stimuleren. Waarom hebben de ouders dat nooit gestimuleerd?
Stampertjebloempje schreef op 15-02-2022 om 21:40:
[..]
Ik ben bang dat hij later erg eenzaam wordt, zo'n jongen die de hele dag op zijn kamer zit en geen sociale contacten heeft. Een hobby/sport met leeftijdsgenoten vind ik daarom heel belangrijk. Dat heeft bij mij ook geholpen. Als stiefouder is het extra lastig omdat je niet altijd kan opvoeden zoals jij dat het liefst wil. Je bent afhankelijk van de 2 biologische ouders.
Je blijft projecteren. Niet iedereen heeft behoefte aan sociale contacten.
Valdemar schreef op 15-02-2022 om 22:07:
Misschien helpt het als je wat van je ideaalbeeld loslaat en je stiefzoon accepteert zoals hij is. Misschien kun je eens interesse tonen in zijn interesses en zo een connectie opbouwen, waarmee je weer het gevoel kunt milderen dat jij voor hem een vreemde bent.
Ze is er al vanaf dat hij 4 was. Al 8 jaar dus. Als dat nu nog niet gelukt is, zit dat er niet meer in.
Eigenlijk wel jammer dat hij geen halfbroertje of -zusje heeft gekregen daar, want dan zou hij wellicht minder focus op de volwassenen hebben gehad.
Stampertjebloempje schreef op 15-02-2022 om 21:40:
[..]
Ik ben bang dat hij later erg eenzaam wordt, zo'n jongen die de hele dag op zijn kamer zit en geen sociale contacten heeft. Een hobby/sport met leeftijdsgenoten vind ik daarom heel belangrijk. Dat heeft bij mij ook geholpen. Als stiefouder is het extra lastig omdat je niet altijd kan opvoeden zoals jij dat het liefst wil. Je bent afhankelijk van de 2 biologische ouders.
Alleen zijn staat niet gelijk aan eenzaam voelen. Er zijn sociale mensen die constant onder de mensen zijn en die zich toch eenzaam voelen en einzelgangers die zichzelf prima gezelschap vinden.
Ikzelf had erg veel behoefte aan thuis af kunnen schakelen na overprikkelende schooldag. Wordt de stiefzoon bij z'n moeder belast door een partner met kind? Dat hij bij jullie rust hoopt te krijgen.
Valeria schreef op 16-02-2022 om 07:24:
[..]
Ze is er al vanaf dat hij 4 was. Al 8 jaar dus. Als dat nu nog niet gelukt is, zit dat er niet meer in.
Eigenlijk wel jammer dat hij geen halfbroertje of -zusje heeft gekregen daar, want dan zou hij wellicht minder focus op de volwassenen hebben gehad.
Wat een vreselijk idee. Hij is z'n basisgezin al kwijt, een tweede leg verzwakt zijn positie nog meer als zijn ouders nieuw gezinnetje zouden gaan spelen.
Bedenk dat het geen meisje is, jongens hebben al veel minder behoefte aan de hele dag contact en zo zijn er heel veel jongens die gewoon later normaal sociaal functioneren. Verder zijn er ook meisjes die helemaal geen behoefte hebben aan zoveel sociaal contact. Er is echt helemaal niks mis met zijn gedrag en van gepush van ouders zijn er maar weinig kinderen beter geworden. Je kunt best vragen of hij bij wat sporten of scouting gaat kijken als hij bij jullie gaat wonen overigens maar laat dat zijn vader doen, niet jij. Verder zou ik dit veel meer loslaten. Mijn zoon is precies zo en ik maak mij daar helemaal niet druk om. Hij is gelukkiger dan ik ooit was zonder computers toen ik jong was. Heeft online heel veel vrienden.
Het is op zich lief dat je je zorgen maakt om de jongen, maar je schiet daarin door.
Je moet niet willen hem te vormen naar hoe jij was. De tijden zijn enorm veranderd en hij is geen vlees en bloed van jou, dus dat hij in wat voor opzicht dan ook op jou zou lijken is niet heel waarschijnlijk.
Weet je, iedereen, en vooral een kind, heeft het nodig dat er onvoorwaardelijk van hem of haar gehouden wordt. Probeer dat je uitgangspunt te maken. Hij is goed zoals hij is!
Alles wat je aandacht geeft groeit. Dus probeer je aandacht zelf een beetje een andere kant op te sturen. Weg van de mogelijke problemen, maar naar de leuke en positieve kanten. Want die zijn er vast ook.
Ik vind nog steeds dat je met je vriend in gesprek moet over de beren die jij op de weg ziet. Ik vind het zorgwekkend dat hij in jullie relatie een nogal dominante rol lijkt te spelen (zie je andere topics). Kom voor jezelf op. Opvoeden is voorleven, dus ook de verhouding tussen jou en je vriend is belangrijk in zo'n samengesteld gezin.
En zorg dat je het voor jezelf draaglijk maakt/houdt. Ga regelmatig zelf weg, met vriendinnen of familie. Claim in huis een eigen ruimte waar jij je terug kunt trekken als jij daar behoefte aan hebt. Andersom, je vriend en zijn zoon moeten ook voldoende samen-alleen-tijd hebben. In huis, maar ook samen dingen ondernemen. Gaat de jongen nou eigenlijk ook nog naar zijn moeder straks? Die tijd is dan voor jou en je vriend.
Stap er positief in, maar ga wel communiceren met je vriend. Dat is nou eenmaal in elke relatie de basis. Van alles. Zonder communicatie gaat het zeker niet goed komen.
