Spelen jullie nog met de kinderen?
Ik wil graag weten of er ook ouders zijn die nog met hun kinderen spelen als ze 7 en 10 jaar oud zijn of dat ze nog anderen dingen met de kinderen ondernemen.
Wij hebben zelf een eigen bedrijf en ik werk ook nog 5 dagen a 32 uur in de week bij een baas, dus 's avonds ben ik ook nog vaak bezig met de administratie van ons eigen bedrijf en er blijft weinig tijd en zin over om nog iets te gaan doen met mijn kinderen. Hoe doen jullie dat en wat doen jullie dan met de kinderen.
Sorry
Sea=Sera
Sera (missch beetje o.t)
en toch blijf ik erbij dat er dus altijd een keuze is. Ja sorry dat ik er zo over doordram, het gaat missch teveel o.t nu. Voor mij is het blijkbaar belangrijk te erkennen dat er altijd een keuze is maar dat je bepaalde dingen niet kiest omdat de consequenties slechter zijn of je niet aanstaan. Jij vertelt over jouw ouders. Ze konden de consequenties niet aan of wilden die niet aan om hele legitieme redenen, maar een keuze hadden ze wel.
Ziek zijn da s geen keuze. Hoe je ermee omgaat wel.
Alleen staande ouder zijn is geen keuze, hoe je erin staat wel.
Na ja missch is het een triviaal nuance verschil. Ik word er in elk geval door getriggerd en dat zegt meer over mij dan over andere mensen 
Wat wij doen
Hier ook veel werk en doordeweeks niet zo heel veel tijd (en energie inderdaad) om nog iets samen te doen. Echt een spelletje doen zit er niet in, (wel in het weekend en in vakanties), maar op doordeweekse namiddagen/avonden zijn er wel vaste momenten die we nadrukkelijk samen doorbrengen:
- soms samen het eten bereiden
- samen eten met voor elk kind aandacht voor wat er op school en/of bso speelde
- samen naar Anubis kijken (en napraten)
- samen aan een kruiswoordpuzzel werken
- voorlezen
- soms ook met zijn allen de was opvouwen. Dat klinkt zo suf he, maar ik ben ermee begonnen toen ik me herinnerde hoe fantastisch ik het als kind vond om mijn moeder te helpen met de lakens opvouwen. En warempel, ze vechten erom!
Dus genoeg momenten om samen iets te doen, al dan niet gecombineerd met activiteiten die toch al gebeuren. Overigens probeer ik wel om zoveel mogelijk tijd met de kinderen te hebben, dus voor een deel van het huishoudelijk werk heb ik een hulp. Want ik ben me er wel van bewust dat het of-of is en niet en-en. Ik kan niet én een brandschoon huis hebben waar nergens een likje verf ontbreekt, én elke vrije minuut met de kinderen doorbrengen. Dus soms spelen de kinderen samen omdat ik toch dat ene klusje wil doen, en soms accepteer dat het huis een chaos is, omdat ik liever met de kinderen kastanjes en denneappels ga zoeken in het bos.
En verder zou ik je een hart onder de riem willen steken, net als vele anderen hier. Als je keihard/veel werkt, heb je minder tijd voor de kinderen, maar daar worden de kinderen niet meteen slechter van.
Kwaliteit-kwantiteit, keuzes
Keuzes hoeven natuurlijk niet alleen maar te gaan over hoeveel tijd je met je kinderen doorbrengt, maar ook wat je doet met die tijd.
Angel
Waarom raakt jou dit zo persoonlijk?
Over jouw stelling dat je altijd een keuze hebt: in theorie kan ik het best met je eens zijn. Maar in praktijk werkt het niet altijd zo. Als één van de keuzes die je hebt zoveel slechter is dat hij geen optie vormt, dan is de stelling dat je altijd een keuze hebt wat moeilijk te accepteren. Als ouder ga je niet voor Een Keuze, maar voor De Beste Keuze, vaak is dat toch een compromis. Mag ik weten waarom je zo stellig bent? O en mijn reactie komt pas laat want ik ga zo van mijn plek weg.
Groetjes
Clo geen idee
ik ben gewoon allergisch voor de houding van mensen die ergens in zwelgen. Klagerdeklaag maar dan gewoon geen knopen doorhakken. Missch iets teveel gezien in mijn omgeving. Voor mijzelf en mijn eigen autonomie is het blijkbaar belangrijk te beseffen dat ik vrij ben en dat er dus altijd een keuze is al is dat niet de keuze die je zou willen maken. Je omgang met een 'gedwongen' consequentie wordt mijns inziens anders als je erkent dat het je eigen besluit is, acceptatie is dan ook 'eenvoudiger'.
In plaats van 'gezeur' over ik had geen keuze. Sorry ik wil echt niemand tegen het hoofd stoten en ik wil echt uitdrukkelijk zeggen dat ik een allergie heb voor het gedrag en niet voor de mensen. Ik ben nog steeds goed bevriend met mensen ondanks dat ik her en der een allergietje heb opgelopen mbt dit gedrag.
Mbt ziek zijn. Als het je lukt om te accepteren dat er is wat er is dan is het anders dan te zeggen: ach en wee wat overkomt mij nu toch elke keer. klaag klaag. Ik ben het zieligste op aarde. (tuurlijk mag je ook flink zielig zijn, ik zwelg af en toe ook heerlijk in zelfmedelijden mbt bepaalde zaken), na ja ik hoop dat iemand de nuance snapt....
En waar is 'alleen'?
Hoe vindt zij de reacties?
tonny
Die is aan het werk natuurlijk! 
Sorry, ik ben een beetje flauw
Alleen?
Waar ben je? Enne dere, wel flauw idd maar moest er ook wel om lachen, ik hoop dat Alleen dat ook kan.
Ja wij spelen wel met de kinderen. Dat kan van alles zijn, stoeien hoort er elke dag wel bij. Maar we doen van alles:
Tikkertje en verstoppertje (vaak in huis)
Stoeprandje
Kleuren (is heel ontspannend)
Lego
Boekje lezen
Computerspelletje
Taart/koekjes bakken
Memory
Nou ja, genoeg en ik denk ook dat vooral de tijd dat je er echt voor ze bent belangrijk is. En dan maakt het niet uit wat je nou met ze aan het doen bent.
Samen de kamers boven opruimen, doen we ook regelmatig, uitzoeken, opruimen en samen schoonmaken.
Maar Alleen, laat je nog even wat van je horen? Ben eigenlijk wel benieuwd naar je verhaal. Waarom moet je zoveel werken etc.
Hoop dat we nog wat van je horen.......
Groet Olijvje
Olijvje
ja ik ben er nog wel was alleen geschrokken van de laatste reactie van dere.
Ik moet zo veel werken omdat het met ons eigen bedrijf op het moment niet zo goed gaat, het is de laatste paar jaren soms erg stil met het werk en soms ook erg druk. Dus dan is het beter dat ik een vaste baan heb.
En ik heb moet altijd zelf iets met de kinderen gaan doen of met ze praten, mijn vriend zit alleen bij ze, soms, als ze tv aan het kijken zijn, maar hij doet nooit geen dingen met ze zoals voetballen of voorlezen of helpen met het beetje huiswerk, dat moet ik altijd doen. De kinderen gaan naar de bso en dat vinden ze ook leuk, maar ook hiervoor moet ik alles regelen, ik sta elke dag op tijd, voor school, voor mijn werk, voor het na bed gaan en dan moet ik nog na 20.00 uur de administratie doen, facturen en offertes maken etc. etc. En soms ben ik zo moe dat ik geen zin meer heb om de kinderen voor te lezen, ben ik allang blij dat ze in hun bed liggen. Want ze luisteren ook zeer slecht na mij als ik zeg doen jullie je pyama aan, dan moet ik dit altijd wel een paar keer herhalen, hier gaat nooit iets van zelf.
Onvrede
Als ik je draadje lees, alleen, vind ik je erg negatief over je leven. Je moet werken, je moet alles alleen doen, er zijn zorgen omdat het eigen bedrijf minder goed loopt enz.
En als de kinderen hun pyama aanmoeten luisteren ze niet direct..."Hier gaat nooit iets vanzelf". Meid, nergens loopt iets vanzelf. Er zijn weinig gezinnen waar alles perfect en vlekkeloos verloopt en de kinderen altijd lief luisteren.
Het probleem is meer dat jij zelf niet lekker in je vel zit, en eigenlijk vind je dat je man ook wel eens wat meer energie in zijn gezin mag steken. Tijd voor een goed gesprek met je man en vertellen wat je hier vertelt. Dat je moe bent, meer aandacht aan je kinderen wilt geven en dat je graag samen de kinderen wilt opvoeden en niet alleen.
Je voelt je niet prettig in de situatie zoals die nu is, alleen jij kan er wat aan veranderen. Je kinderen zijn nog jong, 7 en 10, er komen nog vele prachtige jaren met ze aan. Het gaat er niet om of ze af en toe niet luisteren, het gaat er niet om dat jij werkt. Het is je algehele gevoel van onvrede. Dààr moet je wat mee.
Tv kijken en reactie op onvrede
Ja misschien moet ik het eerst bij me zelf zoeken. Ik werk veel en ben 's avonds moe dat ik geen zin meer in heb om de kinderen voor te lezen, omdat ik dan mijn administratie nog moet doen. Ik heb ook al bij een maatschappelijk
werkster gelopen en die adviseerde mij om bij hem weg te gaan en zou wou me wel helpen met een huis.
Maar ook nog even over de aandacht voor de kinderen, als de kinderen tv kijken is het dan ook als ouder goed dat ze erbij gaan zitten, is dat ook een vorm van aandacht voor de kinderen.
Alleen
Als aanvulling is het soms enorm gezellig om samen op de bank te kruipen en tv / film te kijken. bakje lekkers erbij, beker limo, kaarsje aan, etc. Maar dan ook tegen elkaar aan, dekentje om de gezamenlijke benen 
Wij doen dat 1 keer in de week op zaterdagavond. Maar, als dat het enige is waar je aan toekomt met je kinderen, vind ik het wel erg karig.
Over het voorlezen, kunnen zij jou niet voorlezen? Lekker samen in bed liggen en dan mogen zij een verhaal kiezen om jou voor te lezen. Vraagt niet veel energie en is toch even tijd samen. Of niet voorlezen, maar samen even de dag doorpraten? 10 minuutjes is daarvoor vaak al genoeg op die leeftijden, toch?
Ik wens je veel sterkte, ik hoop dat je ook kunt zien dat je ook nieuwe energie bij je kinderen kunt krijgen in plaats van dat ze je energie kosten!
Jons
Alleen
Ja,ik vind samen tv kijken ook aandacht.Hier kijken we samen anubis,maar ook regelmatig een filmpje.We gaan er echt gezellig samen voor zitten. Ook wordt er regelmatig over gepraat.En inderdaad,gezellig tegen elkaar aan,dekentje erbij.
Zoek het in kleine dingen,het hoeft niet altijd echt spelen te zijn,het gaat om aandacht voor het kind.
Ho 's even
Ik vind niet dat het terecht is om Alleen te adviseren om maar alleen verder te gaan. De enige die die keuze kan maken om dat te doen is Alleen zelf, en een maatschappelijk werker die eventueel wel wil helpen met een nieuw huis lijkt me geen goede reden.
Alleen geeft in haar posting aan dat ze vaak te moe is om aandacht te besteden aan de kinderen, heel druk is met werk en dat man weinig participeert in huis en kinderen. Maar gescheiden wonen is niet persé de oplossing. Gescheiden wonen betekend ook dat je er financieel nog verder op achteruit gaat. Dat je nooit meer even s'avonds of op een andere tijd de deur uit kan lopen zonder oppas te regelen. Het betekend in dit geval waarschijnlijk ook dat de stekker uit het eigen bedrijf getrokken moet worden. Dat is nogal wat. De enige die mag bepalen of de relatie moet beeindigen of niet is Alleen en haar man, die moeten beslisen of de relatie nog waarde heeft en het redden wel of niet waard is. Teveel werkdruk en stress heeft ook z'n weerslag op de relatie. Alleen zit duidelijk in een flinke dip maar misschien haar man ook wel. Het zou zomaar kunnen zijn dat de relatie weer beter gaat als de werkdruk en stress verminderen. En dat er dan ook weer meer ruimte en energie is voor de kinderen. Ik denk wel dat er minstens een heel goed gesprek moet plaatsvinden tussen Alleen en haar man, hij zou haar positie moeten inzien en meer moeten participeren. Maar daarnaast is het natuurlijk ook zo dat het, voor veel mensen, nu even flink tegen zit en dan zit er soms niks anders op dan je schouders eronder zetten en doorgaan. Er komen ook weer betere tijden. Een beetje vertrouwen in de toekomst kan geen kwaad.
Alleen
In grote lijnen ben ik het wel met Fladderbeestje maar ook me Zorra eens. Beetje dubbel, maar lees de berichtjes maar eens goed. Daar kun je vast veel uithalen.
Maar idd de enige die beslissingen kan maken hierover, dat ben jij. En je moet wel iets doen, want zo kan het niet langer. Wat voor een relatie heb je met je man? Houden jullie nog van elkaar? Hebben jullie contact met elkaar? Eten jullie samen? Ik denk dat daar veel vanaf hangt.
Verder wou ik nog even inbrengen, dat je voor financiele hulp ook altijd terecht kunt bij je gemeente. En dan heb ik het over jullie bedrijf, er zijn ook voor ondernemers (weet ik uit ervaring) best wel wat mogelijkheden. Misschien is dat een idee, om daar eens te gaan praten. Want financiele problemen geeft enorm veel stress.
Nou ja, ik ben erg benieuwd naar hoe de relatie is met je man. Is die echt al heel lang slecht, tja dan is het misschien verstandig om ermee te stoppen. Maar ja, alleeen jij kan die keuze maken. Ga als jullie dat nog niet doen, in elk geval met elkaar praten. Vertel je man hoe jij je voelt en vraag hem hoe hij zich voelt.
Het mooiste is natuurlijk als jullie hier samen uit kunnen komen!
En geniet van je kinderen, echt waar! Voor je het weet zijn ze groot en dan heb je spijt. Ze zijn het waard!!
Ik hoop dat je weer wat van je laat horen.
Liefs, Olijvje
Gevaar voor burnout!
Beste alleen,
Op dit moment loop je een groot risico om in een fikse burnout terecht te komen. Wanneer je geen serieuze stappen onderneemt om je eigen batterijtjes weer op te laden ben je straks nog verder van huis.
Wat gebeurd er als jij bijvoorbeeld straks de mexicaanse griep krijg? Zit je dan nog steeds offertes te maken? Als je man nog wel puf heeft moet hij je echt gaan ontzien. Als hij ook op z'n wenkbrouwen loopt moeten jullie een nieuw plan maken met een normale hoeveelheid rust voor iedereen.
Heel veel succes!
Mopperkont?
Daar roep je nogal wat! Een groot risico om in een fikse!? burnout terecht te komen!
Waar haal jij dat vandaan? Waarom wordt Alleen niet overspannen, maar raakt ze volgens jou burnout?
Het ligt eraan
Veelal is het beste vriendje van zoonlief hier (woont aan de overkant dus makkelijk overloop) en bemoei ik me niet zo veel met hun. Is zoonlief alleen dan kan ons samenspel vaireren van samen spelletjes op de pc doen tot het spelen met playmobiel. Toch zijn er ook momenten dat ik zeg "nu even niet". Ik vind het ook belangrijk dat hij zicht zelf kan vermaken. Zoals nu, ik ben op de laptop aan de eettafel, kindlief ligt op de grond te spelen met lego. Manlief heeft "hun" halfuurtje door de week. Die is laat thuis en ziet hem meestal koud een half uurtje, maar dit is wel hun moment. Ze liggen dan veel te puzzelen of samen te lezen (nouja, manlief leest, kind luistert). In het weeken is papa wel favoriet, die blijkt net iets beter te kunnen bouwen als mama, hahahaha.
