Spelen jullie nog met de kinderen?

Ja hoor

Mijn dochter van bijna tien is dol op spelletjes,of het nou met de gogo's is of een bordspel.Puzzelen,knutselen etc. doen we ook regelmatig.Wat betreft andere dingen,ook met de jongens van 17 en 12:samen koken,winkelen,een museum ofzo bezoeken,dat soort dingen.Of een biosje pakken,is ook erg favoriet.
Groetjes,bastet

Wat is gogo (ot)?

Dat woord ken ik niet.

juist op die leeftijd is er zoveel te doen met kinderen,spelletjes ,museumbezoek,de speeltuin,knutselen,samen film kijken,een strandwandeling en schelpen zoeken,samen naar het park met de hond,naar de bioscoop,puzzelen,kastanjes zoeken,samen winkelen,samen koken,enzenzenz.
geniet er van ,want over een jaar of vier doen ze dit soort dingen veel meer met vrienden en vriendinnen en dan mis je het echt!

Hiier ook ja

met twee kinderen van 7 en 10. Vooral bordspellen (kolonisten, carcasonne etc) of samen lezen (omstebeurt een stukje), kijken naar voetbal of volleybal (en een enkele keer buiten met ze volleyballen) naar het museum etc. Maar minder knutselen (houd jongste niet van) of minder met ze bouwen. Maar soms vind ik eigenlijk dat ik (of wij) nog wat te weinig met ze doen.

Beslist wel

Absoluut speel ik nog met zoon van 7. Leuk en heel belangrijk voor de onderlinge verstandhouding. We nemen vaak een zondag de tijd om iets samen te doen. Dat kan een film zijn, museum of een hele middag met lego. Ik denk dat zoon daar later ook met veel plezier aan terug zal denken, echte quality time.
Zonde dat je hier zo weinig tijd aan besteedt, er hoort meer te zijn tussen ouders en kinderen dan alleen verzorging.

Uhm?

wat is er dan zo leuk aan kinderen als je ze nooit ziet? wat wil je dat er op je grafsteen staat?.
Fijn dat Marietje zoveel heeft gewerkt....
Tja het is jouw keuze natuurlijk maar de vraag stellen is de vraag beantwoorden in dit geval....

Niet zozeer spelen

Spelen doen ze met hun vriendinnen of met elkaar.
Wel doen we geregeld een bordspel of kaarten oid ( is natuurlijk ook spelen). Verder ga ik vaak kijken bij hun sporten en kijken we ook geregeld samen naar een door hen geliefd tv programma. Ik vind de programma's niet super, maar het samen kijken maakt het erg leuk.
Ik ga niet naast ze zitten spelen met lego oid.

Aandacht

Een eigen bedrijf, daarnaast 32 uur bij de baas, dan nog een aantal dingen die je nu eenmaal moet doen in huis... da's een zeer vol leven...
Weinig tijd en zin om iets te doen met je kinderen.

Het klinkt een beetje triest.

Het gaat niet zozeer om 'leuke dingen' maar vooral om aandacht. Richt daar je gedachten op. Als je met je kinderen samen bent, wat je ook doet, doe dat dan bewust. Het is heel jammer als de jaren overwerkt voorbijvliegen.

tonny

Hallo zeg angel3

ik denk niet dat iemand hier in alle eerlijkheid post om door jou afgefikt te worden.

Marbiella

Jawel spelen

Ik 'speel' wel met mijn kind. Maar ik kan me voorstellen dat kinderen er totaal niet onder lijden als de ouders bezig zijn en zij zichzelf moeten vermaken. Soms denk ik wel eens dat dat beter is en dat veel ouders hedentendage vanuit invalide beweegredenen (zelf jeugd in moeten halen, vriendjes moeten zijn met hun kindjes, moeten voldoen aan ideaalbeeld van spelend ouderschap) 'leuk' gaan spelen met hun kids. Ik doe het, als ik het leuk vind en ook vrij afgepast, ik wil ook mijn eigen dingen doen, omdat mijn kind alleen is met mij en ik vind dat ik dat toch wel enigszins aan hem verplicht ben. Maar ik zie er ook de gevaren van. Ik bedoel, dit is pas 'en voque' sinds een jaren of twintig. Sinds ouders meer maatjes dan ouders worden. Mijn moeder deed amper wat met me, om over mijn vader maar te zwijgen. Maar daar heb ik een hele creatieve geest en imaginair bewustzijn aan ontwikkeld.

Marbiella

Net met dochter gepraat

Ik heb net aan mijn dochter gevraagd hoe ze het zich herinnert dat ze toch wel eens en tik of klap heeft gehad. Of ze het als iets ergs herinnert, of ergens last van heeft als overblijfsel aan die tikken. Mijn dochter antwoordde dat die tikken nu eenmaal zo waren en dat ze er verder geen last van heeft.

Alleen

Sus-anne: "want over een jaar of vier doen ze dit soort dingen veel meer met vrienden en vriendinnen en dan mis je het echt!" Valt wel mee,hoor, soms dan, ik ben altijd veel blijven winkelen met mijn kinderen, mijn dochter vond dat gezellig, musea bezoeken evenzo. Ze had veel vriendinnen, maar sommige dingen is leuker met je moeder ( We gaan zelfs nu, ze is 26, weer samen op vakantie! Vriend mag niet mee, ik wel ) Het is wel anders uiteraard dan als ze klein zijn.
Ik was trouwens niet zo'n spelletjesmoeder, voelde dat meer als verplichting. Was blij dat onze oppas zo'n echte speelmoeder was. Mijn zoon was trouwens een buitenkind, die wilde helemaal niet binnen zijn. Wat wij wel samen deden was koken, dat vond hij weer erg leuk. Maar blijf een beetje reëel, mijn moeder had met 5 kinderen , een baantje 's avonds en zonder ale huis apparaten die er nu zijn, ook weinig tijd om met ons te spelen, ik speelde trouwens veel liever met mijn vriendinnetjes en buiten, toch was/is ze een supermoeder! Wel herinner ik me dat we op zondag met elkaar monopoly, scrabble etc deden, maar toen waren we al ouder. Ik zou wel proberen 1 dag per week te reserveren voor de kinderen en tijdens vakantie veel tijd aan hen te besteden. En even 's avonds bij hen op bed zitten en naar de dag vragen zijn ook belangrijke momenten, net zo waardevol als samen spelen, richt daar je aandacht op.

Vroeger en nu

Mijn ouders deden vanalles met ons, op stap, naar speeltuinen, brooddegen. Maar spelletjes, nee. Ik heb het wel geprobeerd, dan wilde ik spelletjes met ze spelen, ganzenbord, woordspelletjes, maar dan gingen ze vals spelen en lagen slap van meligheid over tafel. Echt niet leuk, dus dan liet ik het maar .
Laat ik nu precies hetzelfde zijn, haha. Ik ben geen spelletjesmens.
In het weekend doen wij dingen samen, het bos in, thuisbioscoop, museum, lokale evenementen. Door de week ben ik druk in huis (ik werk 's ochtends en daarna is het huishouden aan de beurt). Ik haal ze op van school, eet en drink wat met ze en dan moeten ze zichzelf vermaken. Kunnen ze best (5 en 8), ze bedenken maar wat. Ik faciliteer wel (haal speelgoed beneden, bouw soms een tent), maar voor de rest zijn ze op zichzelf. Ik moet er bij vermelden dat speelkindjes altijd welkom zijn, dus meestal hebben ze ook verder geen behoefte aan mij .

Ja hoor!

Ik ben dol op spelletjes, en zeker in vakanties doen we dat ook vrij veel. Met de jongste puzzel ik graag (joepie de winter komt er weer aan). Echtgenoot haat spelletjes maar die spart (schrijf je dat zo?) regelmatig met de jongens. Hij kan ze nu nog aan Verder vindt hij het leuk om met ze te stoepranden, voetballen, racebaanracen, tafelvoetballen oid. De gezamenlijk uitstapjes naar musea, bos, veld, fietsen, zeilen etc. reken ik niet onder samen spelen.
Toen ik laatst op onze buurjongetjes van 3 en van een half jaar pastte, viel het me op dat ik idd met kinderen in die leeftijd veel op de grond samen zat te spelen (met speelgoed) en dat ik dat nu al jaren niet meer doe.

@alleen

Je werkt heel erg veel, houd je nog wel tijd over om jezelf op te laden?
Wanneer je het kunt betalen zou ik nog wat extra hulp inschakelen. Kun je de administratie niet uitbesteden aan een administratiekantoor?
Waarom noem je jezelf alleen? Voel je je alleen? Heb je wel tijd voor je eigen vriendschappen?

Oh, en het antwoord op je vraag

Ik doe af en toe wel eens iets met de kinderen, maar eigenlijk zou ik meer met ze willen doen. Ik ben ook regelmatig veel te moe en te druk.
En wat we dan doen: spelletje, stuk fietsen, samen iets lekkers klaarmaken, winkelen, film kijken. Met z'n allen gek doen en de slappe lach hebben
Als ze wat groter zijn komen ze zelf ook vaker met ideeen en soms hebben we dan best veel lol.
Maar ik heb er eigenlijk dus ook regelmatig te weinig tijd en puf voor.

Oke beetje bits

heb ik het gebracht. Het komt door mijn totale onbegrip in de zin van: ik kan me gewoon niet voorstellen dat je dat echt leuk vindt, alleen maar werken??? is dat echt wat je wil???

Ik vind niet dat je perse moet spelen met je kinderen. Het gaat om samenZIJN. Samen het eten voorbereiden onder het genot van een praatje. Samen lachen op een tv programma. Een boek voorlezen voor het slapen. Kletsen tijdens het badderen. Aanmoedigen langs het sportveld. Dat soort dingen. Niet perse met de lego spelen.

Ja ,we doen leuke dingen,niet altijd spelen

een netwerk game op de pc
een dagje weg
met het gezin fietsen
strijkkralen
samen lego bouwen
memory spelen.
Ik werk 4 dgn p/w manlief 5 dgn. Het weekend is echt gezinsweekend geworden,dan doen we regelmatig dingen samen.

Reina

hier is wel een periode geweest dat dochter veel meer met vriendinnen ondernam dan met mij,en ik heb dat toen echt gemist.( zo tussen 13 en 19 jaar)
Vanaf dat dochter een jaar of 20 is,doen we weer veel meer samen,uit eten,winkelen,samen naar de film,en ja een weekendje Londen staat nog op het verlanglijstje

Ik probeer

alleen, het is niet gemakkelijk als je veel moet werken en kinderen hebt. En er is niet altijd een andere keuze. Hier wordt ook redelijk veel gewerkt maar ik probeer toch ook tijd te maken voor de kinderen. Door de week lukt dat nauwelijks maar probeer ik wel voor te lezen -alhoewel m'n dochter vaak wordt overgeslagen wegens tijdsgebrek. Dat vind ik heel erg maar het kan niet anders.

In het weekend: gezelschapsspelletjes spelen / samen koken / aan elkaar voorlezen / stukjes van de sporten bekijken die ze doen -vinden ze leuk / strijkparelen / af en toe samen boodschappen doen en dan mee laten beslissen wat we gaan eten / naar toneel gaan ... .
Maar echt meespelen met knex/poppen/ doe ik niet vaak (of eerlijk bijna nooit).

Mijn moeder werkte heel veel vroeger (alleen met 3 kinderen en geen alimentatie). Zij deed echt nooit iets met ons. Ik moet wel zeggen dat wij nu niet echt een goede band hebben. Probeer toch af en toe echt tijd te maken voor je kinderen; dan ligt je huis maar overhoop. Succes.

We spelen samen met een levende pop

Ik heb een dochter van 6,5 en eentje van 3 maanden.

Wat we wel eens samen spelen: "heen en weer met de baby praten" we doen dan net alsof de baby allerlei dingen zegt, heel gek eigenlijk, maar de baby laat het nu nog toe De baby is dan bijvoorbeeld een ridder die op haar paard springt en dan rondrent. Of de baby is op kantoor en belt een klant (dan doen we met een oud mobieltje alsof ze belt).

Ook mag de baby gebruikt worden om tussen knuffels gelegd te worden, dan maakt dochter er foto's van, van die zoekplaatjes zijn dat (de baby heeft een mutsje met oortjes op).

Eghhh

even ontopic weer: ik vind ook dat je wel heel erg veel werkt, los van dat je je kinderen dan erg weinig 1 op 1 ziet lijkt mij het ook best slopend aangezien je zelf ook aangeeft geen zin meer te hebben.

ik werk veeeeeeeeel minder dan jij, maar dat kan hier dus ik ben nogal verwend in dat opzicht.

Reactie

Niet alle ouders hebben de keuze of ze veel of weinig werken. Mijn eigen ouders werkten heel hard. Ze hadden een eigen bedrijf wat heel veel tijd koste en ook niet al te veel opleverde. Natuurlijk hadden ze er voor kunnen kiezen om dat bedrijf te verkopen maar ik denk niet dat ze dat hadden gekund. Voor mijn ouders was dat bedrijf zo belangrijk. Ze hebben altijd zo hard gewerkt om wat op te bouwen en dat is uiteindelijk ook gelukt. En ook al hadden ze er voor gekozen om hun bedrijf te verkopen dan hadden ze nog niet meer tijd gehad voor ons. Zonder veel opleiding en relevante werkervaring hadden ze allebei moeten werken om rond te komen.

In elk geval werkten mijn ouders minstens 60 uur per week om genoeg geld te verdienen om ons te eten te geven en te zorgen dat we een dak boven ons hoofd hadden.

Onze ouders speelden in mijn herinnering nooit met ons. Ze waren eigenlijk altijd aan het werk. Ze waren wel fysiek aanwezig maar ze waren altijd met hun eigen dingen bezig.

Ik vond dat echter nooit erg. Het is ook wat je gewend bent. Ik speelde met mijn broertjes en zusjes en de andere kinderen uit de buurt. We hadden onze eigen spellen en wereldje waar onze ouders eigenlijk geen deel in hadden. Ik stond er nooit bij stil dat het anders kon zijn. Ouders waren gewoon geen speelkameraadjes. Als een van ons viel of als we dorst hadden of als er iets anders verzorgends gedaan moest worden kwam onze moeder pas in beeld.

Nu ik zelf kinderen heb vind ik het nog steeds geen probleem dat mijn ouders weinig tijd hadden voor ons. Ik heb hele warme herinneringen aan mijn jeugd. Het enige wat ik jammer vind voor mijn ouders (en niet voor mezelf) is dat ze ons als kinderen eigenlijk niet zo goed kenden. Niet zo goed als ik nu mijn kinderen ken in elk geval. Maar ik denk niet dat mijn ouders dat zelf erg vinden of daar zelfs maar over nadenken dus uiteindelijk is dat geen probleem.

Zelf breng ik veel tijd door met mijn kinderen. Ik hoef namelijk veel minder uren te werken. Ik doe veel bordspelletjes met ze, samen knutselen, koekjes bakken of een groot bouwwerk van lego maken. Ik vind dat heel leuk om te doen. Ik hoor ook heel veel verhalen van hun op die manier over school, hun vriendjes, hun ideeën en nog veel meer. Ik heb dus het idee dat ik mijn kinderen veel beter ken dan mijn ouders ons kenden. Ik vind dus wel dat tijd doorbrengen met de kinderen heel fijn is.

Toch heb ik een hele goede en warme relatie met mijn ouders en heb echt niet het gevoel iets gemist te hebben in mijn jeugd. Mijn ouders hebben ook niet het idee iets gemist te hebben. Omdat ik het contrast beter zie denk ik wel dat ze wat gemist hebben maar dat is alleen maar mijn mening.

Ik ben heel trots op mijn ouders die heel wat bereikt hebben en ons de meest belangrijke dingen geleerd hebben.

Eens met angel3

Ik lig ook niet op mijn buik legokastelen te bouwen, dat is meer wat mijn man doet met onze peuterdochter. Hij is ook degene die Barbies aan- en uitkleedt, haha, en dan zit hij zachtjes in zichzelf te mopperen als het niet lukt .
Ik lees heel veel voor, zing veel met dochter (kan altijd tijdens het fietsen/koken/strijken) en ga met haar wandelen. We doen ook samen boodschappen en dan helpt zij mij (van de wal in de sloot, meestal, haha).
De laatste paar weken komt ze vaak tekenen (of stickertjes plakken of kleien) in de keuken als ik kook. Ze praat dan in zichzelf over haar tekening/project en we kletsen samen over haar dag of de mijne. Nu staat ze ook naast me de lade van het computerkastje leeg te halen, ik typ zo'n beetje om de opladers heen, haha.
Bij baby's en dreumesen vind ik het weer een ander verhaal, die hebben heel veel directe interactie nodig.
Natuurlijk stoei ik met mijn dochter en doe ik wel eens een spelletje, maar ik acht het niet van levensbelang dat *ik* met haar speel.
Ik kan trouwens niet wachten tot ze aan gezelschapsspelletjes toe is. Mijn man vindt daar niets aan, ik wel.
Groetjes
Massi

Zelfde als sera

Hoi,

Mijn ouders waren ook druk, mijn moeder met het huishouden en mijn vader met zijn eigen zaak (aan huis) toch heb ik het ook niet gemist, dat niet samen spelen. Mijn moeder was de hele dag met het huishouden bezig, zo herinner ik het me, maar als ik dan een tekening kwam laten zien dan keek ze even, en dan ging ze weer verder met haar werkjes. Later toen ik wat groter werd zag ik haar ook wel vaker met een boek op de bank, dat vond ik wel gezellig, alleen al haar aanwezigheid was voldoende. En heel veel regelmaat was er bij ons thuis je kon (en kan) er de klok op gelijk zetten. Om 10.00 uur wordt er koffie gedronken, 2 kopjes. Dan ging ze de hond uitlaten, om half 1 lunch tot iets van 1 uur en om 15.00 weer koffie, 2 kopjes. Mijn vader die aan huis werkte kwam dan ook altijd. Ze praatten dan over de zaak of met ons, we kletsten gewoon mee. Soms was ik in de tuin een hut aan het bouwen, en als het dan maar niet lukte dan kon ik toch even mijn vader halen die hier en daar een spijker ramde en dan konden we weer verder spelen.
Ik heb leuke herinneringen aan mijn jeugd met aanwezige ouders die dus eigenlijk nooit echt met ons spelletjes deden.

Maxime

Je hebt aanwezig en aanwezig

ik vind als je de hele dag werkt al is het thuis dat je niet aanwezig bent. Ja je bent er lichamelijk maar geestelijk ben je niet beschikbaar.
Ik ben erg allergisch voor de uitspraak: er is geen keuze.
Er is ALTIJD een keuze. Missch geen keuze waar je om staat te springen maar er is altijd KEUZE. Iets niet kiezen is ook een keuze en iets laten ook.
Dus zeg niet: oh oh wat erg ik heb geen tijd voor de kinderen, maar ik heb geen keuze.
Je wil er niet voor kiezen en dat is iets anders.
No offence geen oordeel verder ieder zijn leven maar ik vind het wel eesentieel. Het bevrijdt mij ook het besef te heben dat er altijd een keuze is. Ik voel me niet gevangen in mijn werk of hypotheek. Als ik niet meer wil werken dan doe ik dat gewoon niet. De consequentie is verhuizen naar en goedkoper huis en niet op vakantie. Ook oke. Als ik die consequentie wil dragen prima. Wel een keuze dus.
Vraagstelster kan tuurlijk minder werken maar ze wil het niet. Ja dan kom ik missch bits over maar in mijn ogen is dat wel aan de orde.
Ik had een vader die 60 uur per week werkte. Gemis gemis...da s een groot woord. Ik vind het wel jammer. Ik zie hem nl genieten nu van de kleinkinderen. En ik ben blij dat hij er is en de tijd heeft voor de kleinkinderen. Hoeveel mensen overlijden met hun 65e door stress of weet ik veel? echt "leuk" dat je dan net met pensioen bent. Eeuwig zonde toch? Je leeft nu. Nu zijn je kinderen nog in huis. En nogmaals niet perse spelletjes of lego bouw werken, maar wel samen ZIJN. Beschikbaar zijn.
groet

Werkende moeders

Er is altijd een keuze... je krijgt als werkende moeder al snel de reactie: daar kies je toch zelf voor?
moe? moet je maar minder gaan werken. Dat vind ik toch echt te gemakkelijk.
Deze moeder probeert juist via dit forum tips te krijgen om het toch allemaal voor haar kinderen leuk te houden.

Angel

Ik vind dat je heel makkelijk spreekt over keuzes. Niet elke ouder heeft de keuze om veel tijd met de kinderen door te brengen. Sommige moeders moeten hun kinderen alleen opvoeden en als ze dan ook nog weinig verdienen dan hebben ze weinig keuze dan 40 uur of zelfs meer werken.

In sommige gevallen kan je misschien wel een andere keuze maken maar die gevolgen kunnen veel slechter zijn dan alleen maar minder tijd met je kinderen door kunnen brengen.

Mijn ouders bijvoorbeeld hadden in loondienst kunnen gaan. Vanwege hun opleiding en werkervaring hadden ze niet veel verdiend dus dan hadden ze allebei (bijna voltijds) moeten werken. Ze hadden het bedrijf moeten verkopen en hadden daar ook niet kunnen blijven wonen. Ipv een redelijk ruim huis op het platteland waren we dan geëindigd op een flatje ergens en waarschijnlijk niet in de beste buurt. Ik weet niet of dat beter was geweest. Twee mensen die doodongelukkig waren geweest omdat ze hun leven zo drastisch hadden moeten omgooien, minder ruimte voor ons & nog steeds weinig geld. Dat alles voor een paar uur extra per week om met hun kinderen door te brengen? Dat was niet goed geweest voor hun en ook niet voor ons.

Daarnaast hebben mijn ouders echt niet het idee dat ze iets gemist hebben van ons en heb ik zelf ook niet het idee iets gemist te hebben in mijn jeugd.

Het is anders voor mij. Ik heb meer tijd om met mijn kinderen door te brengen en heb daarom ook het idee dat ik mijn kinderen beter ken. Mijn ouders hebben daar zover ik weet zelfs nooit bij stilgestaan. Ze kijken op een andere manier naar kinderen dan ik. Ze hebben minder aandacht voor een individueel kind dan ik nu heb. Dat zie ik ook bij hun omgang met de kleinkinderen. Mijn moeder is verzorgend toe naar mijn kinderen maar ze speelt ook geen spelletjes of zo met ze. Dat komt gewoon niet bij haar op. Toch weet ik zeker dat zij en mijn vader echt dol zijn op mijn kinderen en enorm veel van ze houden.

Dus ik denk dat het helemaal geen probleem hoeft te zijn voor de kinderen van de persoon die dit draadje heeft geopend. Haar kinderen kennen niet anders en zolang ze het gevoel hebben dat hun ouders van ze houden en er voor ze zijn als ze hun ouders nodig hebben dan denk ik dat ze een hele fijne jeugd kunnen hebben.