Speerpunten opvoeding?
Ik las een tijdje geleden dat iemand het had over "vier (of vijf) speerpunten voor de opvoeding. Sindsdien spookt het door mijn hoofd, en sinds het hier vakantie is, voel ik me een beetje stuurloos. Valkyreman legt naar mijn gevoel op alle slakken zout (hij heeft hoognodig een dagje sans kind nodig, geloof ik), en ik ben meer van "pick your battles." Maarreh.. welke battles?
Even een voorbeeldje:
Spruit zit al twee jaar (!) in de "poep roepen is grappig" fase, en wij worden er intussen iebel van.. Ik doe mijn best het te negeren, maar Valkyreman wil dan nog weleens dreigen met straf (ook daar zitten we niet echt op een lijn - ik doe niet aan "straf," wel aan een goed gesprek.. Maar dat is iets voor een ander draadje, dus liever geen opmerkingen in die lijn!)
Laatst zag ik een vader zijn tienerzoon terechtwijzen omdat deze zijn handen in de zakken had - tijdens een boswandeling! Dat vond ik nou een typisch geval van bijzaak... Het arme joch, dacht ik nog.
En verder: we hebben nooit expliciet besproken welke speerpunten we aanhouden, en dat lijkt me heel verhelderend! Valkyreman is het daarmee eens, dus we praten nu (weer) regelmatig even over de opvoeding. Mijn vraag is dus drieledig: 1. hoe scheid je in de praktijk hoofdzaak van bijzaak? 2. Wat zijn jullie speerpunten? 3. Wat laat je gaan onder het mom van "pick your battles"?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Overleven
speurpunten in de opvoeding? ik heb heel veel idealen. Maar elke dag doorkomen zonder gewonden is hier soms al een kunst op zich. Pick your batles, nou ik grijp in als er iemand gewond dreigt te raken, en daar ben ik best druk mee. Dus of ze nou wel of niet met twee woorden spreken daar kom ik niet eens aan toe....
( slechte dag vandaag... wellicht zie ik het morgen weer zonniger)
Speerpunten hier
zijn: opleiding/school, sociaal gedrag, zelfvertrouwen, gezond bewegen en in toenemende mate zelfstandigheid
Vaak verzanden we in de waan van de dag, maar bij alle dagelijkse akkefietjes, zitten toch die speerpunten in het achterhoofd.
Eens met elisa2
wij hebben hier eigenlijk dezelfde. Gezond bewegen is er het afgelopen jaar helaas wat bij ingeschoten, door de muziek van zoon was er voor hem geen tijd voor sport en dat gaan we volgend schooljaar veranderen.
Dochter moet aandacht besteden aan doorzetten en omgaan met teleurstellingen. Maar dat valt onder het kopje zelfvertrouwen.
Ik heb wel eens ergens gelezen dat als je pubers hebtm je 3 dingen moet nemen die je echt heel belangrijk vindt en je je daarop moet richten. De rest moet je dan maar een beetje loslaten. Ik heb nog geen pubers, wel eentje die af en toe al lekkere trekjes vertoont. Ik denk dat school/gezond leven/respect dan hetgeen zal zijn waar we op gaan hameren.
Hibiscus
Valkyre
Onze opvoedprojecten zijn ongeveer even oud, dus eens zien of er dingen overeen komen bij de opvoeding - onze zoon van vier maanden telt nog niet mee, dus ik concentreer me op dochter van 4,5. Ik vind zelf dat we meer bewust moeten opvoeden sinds ze op school zit. Ze kan zeer dwarse buien hebben en is dan brutaal, onwillig en chagrijnig. Best lastig om dat te doorbreken. Humor werkt hier het best, maar ik blijf ook hameren op het belang van goede manieren en een prettige uitstraling (en dan op een kinderlijke manier uitgelegd).
Verder vindt mijn man het heel belangrijk dat dochter schoon op zichzelf is en haar eigen rommel opruimt. Ik vind dat dan weer minder belangrijk, ik concentreer me meer op de sfeer in huis en hoe ze daar positief aan kan bijdragen. Verder hoop ik dat ze leert om te delen, te troosten, voor zichzelf op te komen en (voor meisjes meer dan voor jongens, denk ik) zichzelf te accepteren zoals ze is. O, en: iets afmaken waar je aan begonnen bent.
Ach, wij staan nog helemaal aan het begin van de opvoeding. Er komen volgens mij nog stormachtige wateren voor deze dame twintig is.
Groetjes
Massi
Hmmm
Leuk om hier eens over na te denken, ik heb namelijk geen idee.
Beleefd zijn, niemand pijn doen, delen en tevreden zijn met wat je hebt (krijg nog wel eens 'maar jij hebt meer' te horen, grrr), zelfstandigheid en zelfvertrouwen hebben.
Hier gaan we op het moment weer door een fase waar we veel moeten corrigeren, niet leuk. Ook een beetje mijn schuld want ik ben hoogzwanger en dus een beetje explosief af en toe. Eigenlijk moet ik maar eens een sticker beloningssysteem proberen, maar heb er weinig puf voor.
Massi (e.a.)
Grappig dat je dat zegt van "jezelf accepteren" - dat is bij ons jongetje nou juist wel een issue. Hij is enorm perfectionistisch, en dat zit hem in de weg. Hij wordt heel boos op zichzelf als hij iets (nog) niet blijkt te kunnen. Dus dat is continu een aandachtspunt. Gelukkig is hij deze zomer in D wel begonnen met Duits praten, ook al vindt hij het nog eng! Dus het gaat de goede kant op. Met zijn lichaamsbeeld is gelukkig niks mis - hij roept regelmatig dat hij de sterkste van de heeeeele wereld is, haha! Dat lijkt me bij meisjes inderdaad lastiger. Ik zeg vaak tegen hem dat hij een goed lijf heeft, en dat ik blij ben dat hij gezond is, en dat ik hem sterk en knap vind... En dat is ook allemaal zo.
Verder herken ik ook heel veel in jouw aandachtspunten. Ik vind het ook belangrijk dat hij vriendelijk is, leert delen, met respect zijn ouders behandelt, dat soort dingen. Ik vrees nu al met grote vrees de driftbuien die weer komen als hij weer op school zit... Waar we ook aan werken is sportiviteit bij spelletjes spelen - hij kan heel slecht tegen zijn verlies, omdat hij dan alleen dat ene moment ziet. Maar vaak kan ik hem uitleggen dat het niet erg is om te verliezen, en dat hij de volgende keer misschien weer wint. En dat hij ook blij kan zijn voor de winnaar. Sowieso is dat leuk aan deze leeftijd, vind ik - ondanks de heftige emoties is hij ook al vaak voor rede vatbaar. Zo knap!
Intussen heb ik nog steeds geen lijst met speerpunten - tenzij heel breed (sociale opvoeding, gezond leven). Maar ja - dan heb ik het nog niet helder welke "overtredingen" duidelijk besproken moeten worden en welke dingen ik beter kan negeren en laten overwaaien... ik denk hardop en ik ben er nog niet uit 
Mijn man dreigt regelmatig met "anders ga je maar op de gang," ook bij dingen die ik dus echt niet belangrijk vind. En dat vind ik niet goed (hij ook niet, trouwens... Hij doet het ook bijna nooit). Daarom proberen we nu voor onszelf te bedenken welke opvoedpunten echt cruciaal zijn, en welke consequenties we moeten verbinden aan, euh, onaangepast gedrag.
Voorbeeldje: zoon zit nogal in een schreeuw-en-brulfase (volgens mij heeft z'n lijfje net een enorme shot testosteron geproduceerd - hij is echt heel wild voor een normaal gesproken rustig kind). Heel vervelend, vooral tijdens het eten. Ik vraag hem wel om zachter te praten, maar hij KAN het nu gewoon even niet, lijkt het. Dus ik wil hem daar ook niet voor straffen...
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Polly
Wat naar dat het zo zwaar voor je is op dit moment. Bij ons zijn er talloze grote en kleine dingen die aangepakt moeten worden, vandaar dit draadje - ik zie even niet meer zo goed het verschil tussen hoofd- en bijzaken...
Heel veel sterkte. Ik hoop dat er een hele berg goeie dagen aankomt voor jou!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Valkyre
Gelukkig ervaar ik het niet elke dag als zwaar, een paar jaar geleden nog wel.
nu heb ik zo mijn buien, net zo als de kinderen hun buien hebben.
Vandaag gaat het beter, de twee oudste hebben beide een vriendje te logeren, en die kijken nu samen film. Jongste ligt lekker op bed ( heerlijk rustig)
even bijkomen....
Valkyre
Mijn man vindt herrie en rommel ook veel ergerlijker dan ik, ik kan me goed afsluiten voor die dingen (meestal, vooral als ze echt lekker speelt zal het me een zorg zijn). Ik ben hier degene die vaker dreigt: als je nu niet opruimt, doe ik het en dan geef ik alles wat er nog op de grond ligt aan het buurmeisje. Al met al ben ik relaxter, denk ik, maar man is duidelijker. Goeie combi toch? Ik denk altijd: een lijn trekken, soit, maar ze moeten toch ook met verschillen tussen mensen leren omgaan?
Groetjes
Massi
