Slecht nieuws kruipt mij zo onder de huid
Ik lees zojuist het bericht dat er een vrouw en 3 kinderen zijn omgekomen bij een verkeersongeluk. Eén eigen kind, twee van anderen en er is een kind naar het ziekenhuis.
Ik kan sinds ik zelf kinderen heb, zo slecht tegen dit soort nieuws. Ik raak er echt door van slag. Kan tegen mezelf zeggen dat het helaas gebeurt, dat ik gewoon door moet gaan met het leven, maar tjongejonge, wat leef ik op afstand mee met de betrokkenen.
Zoiets heb ik nu ook elke keer bij een bericht over een vermist kind, geweld tegen kinderen, ander onheil in gezinsverband...
Pfff...niemand kan iets met mijn berichtje natuurlijk, maar ik schrijf het zo even van me af. Bedankt voor het lezen.
groet, Mamvantwee
(rij, leef, doe voorzichtig allemaal...!)
Mamvantwee
Bij mij hing er ook nooit een label aan, ik wist niet beter dan dat het gewoon was wat ik had. Maar nu er wel een label aan hangt weet ik wat het is en dat ik er ook iets aan kan doen. En het scheelt natuurlijk dat ik nu zelf een moeilijke tijd doormaak, dan mag je ook wat dichter bij jezelf blijven. Door mijn ziekte heb ik ontdekt dat ik het helemaal niet erg vind als mensen zich niet tot het uiterste inspannen om het mij naar de zin te maken. Terwijl ik zelf altijd het gevoel had dat ik heel veel moest doen voor iemand die ziek was. Een soort 'plicht'. Wat ik wel merk is dat door mijn zorg om anderen, ik nu heel veel medeleven ervaar van anderen. Dat is wel mooi. Ik ben overstelpt met aandacht/kaartjes , telefoontjes e.d. Maar ik zal uit zelfbescherming nooit meer zo ver gaan in mijn zorg om anderen als hiervoor. Ook omdat ik bang ben dat het nadelig kan zijn voor mezelf als ik teveel het leed van de hele wereld op mijn schouders moet dragen.
Maar dankjewel voor je zorg om mij. Het gaat goed, we gaan er heel positief mee om en ik probeer vooral in het 'nu' te leven en me zo min mogelijk zorgen om de toekomst te maken.
Groetjes Shirka
Mee genieten, en mee verdrieten
Ik kan ook vreselijk mee genieten met fijne dingen in het leven van andere!
Maar ik ben erg blij dat ik een soort muurtje heb, want het is toch geen leven als je van elk naar verhaal dagen van slag bent. En dat muurtje wil niet zeggen dat ik niet meer mee leef! Dat doe ik wel, maar met een soort zelf bescherming, op deze manier blijf ik zelf helder denken en kan ik mensen beter helpen dan, als ik een potje mee ga zitten janken.
Er zijn altijd dingen die op den duur door het muurtje heenbreken, hart zelf is niet van steen ofzo.
groet, polly
Polly, prima oplossing hoor
Ik vind dat je een prima oplossing hebt ontwikkeld. Ik denk niet dat je het als kritiek zou moeten zien als iemand (ik bv.) schrijft dat ze geen muurtje heeft en daar ook niet voor 'kiest'. Ik denk absoluut niet dat je een hart van steen hebt. voor mij ben je juist slimmer, want het soms op afstand mee 'lijden' kost me af en toe heel veel energie.
