Slecht nieuws kruipt mij zo onder de huid

Zo naar

Oja, ik heb dat ook. Ik kan er helemaal niet tegen en zou het liefst een potje willen janken. Vreselijk.
Ik was ook erg overstuur van het berichtje laatst dat een oma haar kleinkind van enkele weken oud seksueel had misbruikt.

Ja vreselijk

Het houdt mij ook al de hele dag bezig, het zal je maar overkomen, zo'n stompzinnig ongeluk. En dat het nu net een moeder met 4 kinderen moet zijn, zo'n volle auto. Alles is erg, maar een kind is echt het ergst, zo'n leven wat net begint.

Verhaal

Ik verzin er dan al een heel verhaal bij, dat die kinderen met school ergens naartoe gingen ofzo en dat zij een van de rij-ouders was. Altijd mijn grootste nachtmerrie met dat soort activiteiten, daarom word je er ook zo naar van.

Efteling

Het is de weg naar Kaatsheuvel, misschien hadden ze wel vrij vandaag (bij ons heeft groep 1/2 bijvoorbeeld vrij vandaag) en met dit zonnetje vraagt dat om een dagje pretpark...ik wil er niet meer over nadenken eigenlijk. En toch luisterde ik net nog naar het bericht op de radio. Wat is dat toch voor iets geks: het raakt me diep, en toch lees en luister ik naar de berichten?

groet, Mamvantwee

Hier ook

slaan dit soort berichten in. Bah! Je zou het thuis krijgen, gatsie.
Trek me dit soort dingen meer aan sinds ik kinderen heb.

Pham

Muurtje om mijn hart

Ik heb idd ook nadat ik kinderen heb gekregen een lange periode gehad waarin dit soort nieuws me kon vloeren. Echt dagen van slag, kon ik daar van zijn. Natuurlijk hoor je te vaak dit soort nieuws en op een dag werd het me te veel. Mijn eigen fantasie ging met me op de loop. Ik weet niet precies hoe of wanneer maar ik heb geleerd een muurtje rond mijn hart op te trekken bij het lezen van dit soort berichten. Ik lees het. Ik vind het heel erg. Maar uitzelf bescherming laat ik het verder niet toe. Ik lijk een hardzak, maar als het mij overkomt heb ik nog tijd genoeg om er verdriet van te hebben. Tot die tijd geniet ik van mijn kinderen en leven. Want aan meejankers heeft niemand iets. Groet polly

Gratis meegeleverd bij het moederschap

Mijn oudste is geboren toen Srebrenica vol in het nieuws was... Ik was hier zo enorm beroerd van dat de tv dagenlang uit bleef...
Het is gelukkig 15 jaar later wel minder erg, maar mijn oollega's vroegen zich vanmorgen wel af waarom ik opeens out of the blue een lelijk woord siste... Ik had de radio op mijn koptelefoon en hoorde het nieuws van het ongeluk. Ja, dat kruipt mij ook onder de huid, big time... Ik wil er niet eens over nadenken, maar het komt telkens weer in mijn hoofd...

Heb ik ook hoor.....

erg he, ik was er ook naar van....

Wat een akelig bericht en blijkbaar ben je er als moeder gewoon heel gevoelig voor.

Je kind is je immers het liefste wat er is, ondraaglijk dat daar iets mee gebeurt...

Ik was ook zo van slag door de verdwijning van de Duitse Mirco, ik vraag me nog steeds af wat er met hem is gebeurd..

Toen ik de oproep op tv van zijn huilende moeder zag was ik de rest van de dag gewoonweg down.

Laten we goed/lief voor elkaar zijn, koester elkaar en je kids en helaas.....gebeuren er altijd dingen die je nooit kunt voorzien....

Anne

Ik ook!

En dan kijk ik naar mijn kinderen en wens vurig nooit zo'n bericht thuis te krijgen...
Het zit dan ook in mijn hoofd, denk dan steeds: ergens in Nederland zitten nu die gezinnen en wat moeten die nu...

Zelf een keer bij een ongeluk geweest en daar was een meisje aangereden en toen de ambulance er was hoorde ik: we kunnen niets meer doen...
Die zin bleef nog lang in mijn dromen (samen met de beelden) en toen we naar huis reden dacht ik steeds: ik weet iets wat de ouders nog niet weten en over een kwartiertje gaat daar de deurbel en is hun leven in een klap verwoest...

heb nog kippenvel als ik het typ.

Verdwenen...

toen ik zelf puber was is het dochtertje van mijn leerkracht op zekere dag verdwenen (ik noem even geen namen, maar het haalde destijds ook het landelijke nieuws).

Het meisje was een jaar of 8/9 en kwam na school niet meer thuis.

Ik dacht dat het een fabeltje was, maar de leerkracht kreeg in 1 nacht grijs haar, z'n gezicht was getekend en hij liep langzaam en krom.
Hij brak letterlijk van verdriet en het was hartverscheurend om te zien.

Zelfs als puber heeft het hele grote indruk op me gemaakt en begreep ik de impact van de liefde voor je kind en de zorgen die je hebt om je kind. En ja, ik begreep ineens waarom mijn vader me overal vandaan haalde als ik 's avonds laat ergens heen ging. Heb er nadien nooit meer over gemopperd.

Zoals verwacht liep het met het meisje niet goed af, ze bleek vermoord en is op aanwijzing van de dader gevonden.

De leerkracht is echt nooit meer de oude geworden en leek veeeeele jaren ouder. De glans en levensvreugde waren er vanaf.

En ach, waarom vertel ik dit nu ?

Toen was ik er al zo verdrietig van, had zo met hem te doen, ik droomde er over enz...

En nu ik zelf moeder ben begrijp ik het nog vele malen beter en haalt moederkloekje haar kids met alle liefde op zolang het nog kan (en de kids het nog willen)....

Het leven is echt wel mooi, maar helaas is er ook veel verdriet....

Anne

Bijna volwassen kind

maar het blijft.......... Tijdelijk in Amerika wonende 20 jarige dochter mailde me gisteren dat ze met zijn vieren een auto hebben gehuurd en een weekendje weg gaan. Lees ik vanmorgen in de krant dat gisteravond een auto met 4 jongelui is verongelukt, 1 dode. Kan dat bericht nu dus niet van me afzetten. Kijk uit nog meer uit naar maandagavond als ze weer komt Skypen !

Efteling/dansschool

Vandaag stond op teletekst dat het een reisje was naar de efteling voor een nieuw tv programma met een groep meisjes van een dansschool.

Het nieuws raakt mij ook altijd maar ik probeer me er ook tegen te wapenen en extra te genieten van het feit dat we nu allemaal gezond zijn.

groet

saar

En ik ook

En ook dat jongetje van 11 dat door z'n vader vermoord was. Toen ik die foto van dat jongetje in z'n prins carnalvalpak zag schoten de tranen me in de ogen. Dat carnavalspakje maakte het op de een of andere manier zo indringend.
En die moeder met die 3 kinderen: mijn man was er ook helemaal van overstuur omdat hij bijna een zelfde soort ongeluk had gehad met 2 van onze kinderen een paar dager eerder. Mischien was het wel dezelfde chauffeur.

Kwetsbaar

Het doet me goed om te lezen dat jullie dit gevoel herkennen. Ik ken het wel van mijn eigen moeder natuurlijk. De bezorgdheid die van vanzelfsprekend erbij hoort. Ze is er nog steeds altijd voor mij en mijn broer, al ligt ze niet meer letterlijk wakker en te wachten tot wij veilig thuis zijn. Maar als ze bijvoorbeeld weet dat we op reis zijn met ons gezin, dan reist ze mee.

Dat vond ik vroeger altijd overdreven. Maar ik snap het nu heel goed. Al zijn mijn kinderen nog te klein voor zelfstandige reizen, het begint al met de kleine dingen: dochter gaat even twee straten verderop naar het huis van een vriendinnetje, of ik sprint even naar de buurtsuper terwijl zij alleen thuis is, voor de tv.

Toen mijn dochter (ze is de oudste) geboren was, zei mijn moeder o.a. dat het een hele verantwoordelijkheid is en een kwetsbaar 'bezit' (zonder eigendom te claimen), een meisje. Ik voel het nu ook. Net zoals ik dat nu voel voor mijn zoon. Het leven is kwetsbaar, mooi en sterk, maar ook breekbaar.

Dat muurtje van Polly probeer ik ook te bouwen, maar dan wel met gaatjes voor medeleven. Want zo ben ik dan ook weer.

groet, Mamvantwee

Zo erg

ik vind het zo erg. Als je de foto's op nu.nl bekijkt, reinste nachtmerrie. Ik sta vaker bij ons op de autosnelweg in de file en telkens als ik dan zo'n vrachtwagen zie aankomen dan kijk ik telkens voor me of ik op een een of andere manier nog weg kan. Een paar jaar terug was bij ons ook zo'n akelig ongeluk, een heel gezin verbrand in de auto en niemand kon erbij komen. Dt heeft me toen ook dagen door mijn hoofd gespookt.

Pas geleden dat gezin in frankrijk

Ook tussen twee vrachtwagens vermorzeld... Ik meen gelezen te hebben dat de ene geen rijbewijs had, kreeg klapband, daverde door de vangrail, en daar reed die auto met dat gezin.
Zelf ook wel eens gehad dat een vrachtauto mij bij het willen gaan inhalen over het hoofd zat. Ik zat bijna tussen hem en de vangrail klem (plus alle kinderen fijn in de auto).
20 jaar geleden is de vriendin van een kennis, met haar eigen twee kinderen en een neefje, om het leven gekomen bij een ongeluk met een vrachtwagen. Het was moederdag en ze was op de terugreis van haar ouders naar huis.
Haar man, die later die dag terug moest keren naar dat lege huis, is ook nooit meer de oude geworden... Ook nog eens zijn baan kwijtgeraakt (de ratten, dat dóe je toch niet!) Vreselijk was dat, telkens bij enge situaties of bij dit soort berichtjes denk ik eraan.
Een muurtje lukt niet, wil ik eigenlijk ook niet.

Niet kijken

Ik kijk en luister niet naar het nieuws en lees in plaats daarvan een keer in de week uitgebreid de weekendkrant door. Af en toe een actualiteitenblad als Elsevier/Economist/Hp de Tijd. Op die manier blijf ik enigszins bij maar hoef ik het niet allemaal te weten.

Toevallig vanmorgen op de radio buitenshuis hoorde ik dat er een kindje van twee doodgevallen is in een flat in Edinburgh. Voordat het nieuws uit is heb ik dan al visioenen op mijn netvlies van hoe dat kan, hoe de ouders en omstanders gereageerd moeten hebben en hoe verslagen het team in het ziekenhuis zich gevoeld moet hebben toen ze het kind dood verklaarden.

Overigens ben ik geen moeder, gewoon te veel inlevingsvermogen.

Mariel

Oh wat is dit herkenbaar

Precies vanavf het moment dat ik kinderen kreeg inderdaad! Daarvóór vond ik het ook erg, maar sindsdien kan ik er gewoon echt pijn van hebben. Janken janken janken.
Als ik de foto's van het ongeluk zie - waarom kijk ik daar dan ook naar - en ik zie twee vrachtauto's tegen elkaar aangedrukt staan, dan denk ik: hè??? Daar zat toch nog een auto tussen....?? Verschrikkelijk.....
Heel erg vond ik ook het verhaal tijdens de tsunami van een vrouw die slechts één van haar twee kinderen kon vasthouden en koos voor de jongste, omdat de oudste zich misschien ook zelf zou kunnen redden.... en het ergste die engerd die ging schieten op dat kdv in België. Gelukkig geen foto's gezien, maar ik zag nog heel lang steeds het kdv van mijn zoontje voor me. En als ik hem dan bracht, dan zag ik in gedachten die man daar lopen en de deur open doen en gewoon gaan schieten op die baby's.
Dit is iets dat nooit meer uit mijn hoofd gaat vrees ik.
Een muurtje lukt bij mij totaal niet. Heb het ook nooit echt geprobeerd.

Zelfde gevoel een week geleden

Ja hoor, ik herken het gevoel helemaal. Ik had al een emotioneel stempel door een verdrinkingsdrama in mijn jeugd en sinds ik kinderen heb is het alleen maar erger geworden.
Vorige week stond er weer zo'n bericht breed uitgemeten in de Italiaanse krant. Een opa en oma zouden zoals zo vaak hun kleinkinderen naar een voedbalwedstrijdje brengen. Helemaal trots, want één van de twee was net bevorderd tot een hogere groep. Auto knalt tegen een boom en ze zijn allemaal dood. De moeder, die vanwege haar werk later zou komen, hebben ze op moeten nemen toen ze besefte dat dat wrak betekende dat ze in één klap haar beide kinderen en ouders kwijt was. Ik heb het zo met haar en de vader te doen.
Groeten Primavera

Shonagh

Bijna maandagavond.

Nare berichten

Ik probeer het weg te stoppen,niet aan denken,maar het lukt niet altijd,idd dat gezin in Frankrijk,het ongeluk vorige week met de vrouw en 4 kinderen,het berichtje van Primavera,het komt hard aan.Aan de andere kant gebeuren er iedere dag ongelukken,met minder slachtoffers,dus maar een klein berichtje in de krant,niet eens op het journaal,maar het verdiet van die betrokkenen is niet minder.

Mirco

Zo zit ik nog steeds in m'n maag met dat duitse jongetje Mirco. 11 jaar en nog steeds weten ze niets. Mijn oudste zoon is 10 en als ik de foto van Mirco zie en zie ik mijn zoon. Zo vreselijk. Bah. Ik ben wat blij dat ik mijn mannetjes nu hier bij me heb.

Emma 43

Ja, maar ik heb al een emailje gehad gisteren en toen was ze OK, maar 10 woorden hoor. 7 uur tijdsverschil is zo lastig. Als zij aan het Skypen toe is, na college, val ik al bijna in slaap :o).

Ja ilva

Mijn jongste is 10,misselijk word ik als ik eraan denk.

Shonang

Fijn!!!!!!!

Hoogsensitief

Beste Mamvantwee,
Ik heb dat ook altijd gehad. Leefde altijd mee met anderen, had er last van als anderen ongelukkig waren. Wilde altijd iedereen zoveel mogelijk helpen. Maar ik heb een paar maanden geleden kanker gekregen en ben nu zelf degene waar mensen mee te doen hebben. Heb ook gehoord dat ik hoogsensitief ben, dit houdt in dat je de gevoelens van anderen bijna letterlijk voelt. Omdat ik dat niet meer goed kan gebruiken in mijn leven, probeer ik me er nu heel bewust van te zijn als ik (teveel) meeleef met anderen. Ik probeer die energie naar mezelf terug te trekken en denk dan dat elk huisje zijn kruisje heeft. Ons gezin heeft nu zelf problemen en ik vind het enorm lief dat anderen meeleven, maar we moeten er zelf doorheen. Dat is dus een soort van les die ik hiervan heb geleerd. Misschien heb je er iets aan? Concentreer je op je eigen gezin en geniet ervan! Het is wel goed om met anderen mee te leven, maar laat het je eigen leven niet (teveel) beinvloeden. De andere mensen vragen er niet om en zelf heb je er ook geen profijt van.
Liefs Shirka

Aanvulling

Hiermee wil ik absoluut niet zeggen dat je anderen niet mag helpen hoor. Maar het gaat erom dat het niet ten koste van je zelf gaat. Dus meeleven oke, maar niet ten koste van je eigen geluk.

Shirka

Allereerst zelf sterkte en beterschap gewenst!

Bedankt voor je reactie. Dat letterlijk voelen wat anderen voelen heb ik altijd gehad, maar er hangt bij mij geen label aan. Het is iets wat ik nou eenmaal heb/doe/kan en het is vaak ook wel handig, soms een last ja. Handig omdat ik heel snel aanvoel wat de stemming in een kamer is, en of iemand verdrietig of blij is. Lastig in deze situaties van nare nieuwsberichten en nu (toch ook weer) jouw bericht, hoewel ik je niet ken.

Mijn man zegt hetzelfde als jij: geniet van alles wat ik doe, mijn hobbies en gezin, mijn werk en studie. Hij heeft gelijk. Maar ik kan die knop niet zomaar omzetten, want de nare gevoelens zijn al binnen voordat ik het in de gaten heb. Maar ik zal mijn best doen. Toch dat muurtje bouwen, zoals hierboven al iemand heeft gezegd.

groet, mamvantwee