Screening van kinderen op school

Miriam

Ik heb de wethouder (in dat dus verdwenen mailtje) gevraagd welke school meedoet.
Er is nu éen school die meedoet, de volgende stap wordt nog 4 scholen erbij. In Amsterdam-West, niet eens duidelijk of het alleen Nieuw-West betreft. De kans dat het nu net de school van mijn kind betreft lijkt me minimaal. Kind zal trouwens nog niet meedoen, lijkt me, want nog geen 5. Maar ik zal Vos nog eens mailen en wacht eerst haar antwoord af. Want anders moet ik weer van de ene naar de ander binnen die school vermoed ik, daar heb ik niet nu nog geen zin in.

Groeten,

Temet

Tsjor

"Overigens: het prettige van veel allochtone kinderen is, dat die allochtone kinderen allochtone ouders hebben, die vaak moeite hebben met de Nederlandse taal, niet helemaal op de hoogte zijn van conventies in de relatie tussen onderwijs en ouders en al helemaal geen fingerspitzengefühl hebben voor inhoudelijke discussies als deze."

Pas op het is erg generaliserend wat je zegt. Het is ook niet meer van deze tijd.

Mijn kinderen zitten op een school in NW en het is een heel gemeleerde school, noem even niet het soort onderwijs want dan is het wel erg weinig anoniem.
Daar zitten ook ouders met een niet Nederlandse achtergrond. Maar heel divers. Voor een deel zal gelden wat je stelt een ander deel is zeer kritisch en deze ouders zijn derde generatie en hebben zeker geen moeite met taal.
Overigens zijn mijn kinderen geen tweede groeper en ben ik voor het vroeg signaleren van psychosociale problematiek. Is in het onderwijs nog steeds te weinig aandacht voor sowieso voor het welbevinden van ll in een klas. Maar ik ben niet voor een dergelijk pilot.

Pilots vinden in Amsterdam altijd in NW of in Noord plaats, de grootste vogelaarbuurten van A'dam. In de jeugdzorg worden we er soms ook wat moe van al die pilots die starten en die weinig opleveren....

Drijfzand

Margriet, ik wil hier even op terugkomen: '....en ben ik voor het vroeg signaleren van psychosociale problematiek. Is in het onderwijs nog steeds te weinig aandacht voor sowieso voor het welbevinden van ll in een klas.'
Je zet daarmee twee zinnen achter elkaar, die over heel erg verschillende dingen gaan.

In de eerste zin zeg je dat je voor het vroege signaleren van psychosociale problematiek bent. Als zodanig is dat natuurlijk een open deur, want wie zou daar nu tegen kunnen zijn? Vraag is of je er een bevolkingsonderzoek van wil maken bij mensen die niet in staat zijn om 'nee' te zeggen. Afgezet tegen de moeilijke toegankelijkheid van jeugd-GGZ voor ouders die zelf problemen signaleren bij het kind kun je alleen maar concluderen dat hier een rare spagaat wordt gemaakt, en dat is dan nog zacht uitgedrukt. Het staat je altijd vrij om zelf voor je eigen kind psycho-sociale diagnostiek te vragen.

In de tweede zin heb je het over het welbevinden van de leerlingen in de klas. De roep om aandacht voor sociaal-emotionele ontwikkelingen van leerlingen in de klas zal inderdaad een van de bases zijn geweest voor de ontwikkeling van scholen tot psycho-sociale behandelcentra. Maar er worden dan grote stappen gezet: van welbevinden naar angststoornissen; van leerlingen in de klas naar het kind als persoon; van aandacht voor naar diagnostiek en preventief behandelen. Je kunt je afvragen of aandacht voor het welbevinden in de klas in de vorm moet van externe deskundigen die psychische, psychiatrische zelfs, onderzoeken doen op kinderen.

Als een kind in de klas buikpijn heeft wil ik dat de leerkracht het kind naar huis stuurt en tegen mij zegt dat het buikpijn heeft. Of ik ermee naar de dokter ga, of ik een darmonderzoek laat doen, of ik ga opereren, dat valt allemaal nog onder mijn bevoegdheid en dat wil ik ook graag zo houden.

Op pscho-sociaalgebied kennen we dan nog de op-je-klompen-aanvoel constatering dat kinderen in een klas vaak anders zijn dan thuis. Mijn kind in de klas was stil, bescheiden en vroeg nauwelijks iets aan de leerkracht. De opmerkingen op ht rapport las ik aan tafel voor, waardoor haar grote broers (en zijzelf) onder tafel lagen van het lachen, want thuis had/heeft ze altijd het hoogste woord. Beiden is waar, gelukkig. Het is een veelzijdig kind dat onder verschillende omstandigheden verschillende 'talenten' uitprobeert en ontwikkelt. En verandert, gelukkig.
Want dat vind ik altijd een van de lastige dingen in psycho-sociale rapporten: XXX is.... . Dat wil zeggen dat er statische definities worden gegeven, die zeker voor kleine kinderen nog erg tijdgeboden, speculatief en momentaan zijn. Hysterie zal niet meer gevonden worden bijvoorbeeld.

Je combineert dus twee zinnen alsof die over hetzelfde gaan. Daarmee zet je de deur wagenwijd open voor elke universiteit, onderzoeker, publicist, ontwikkelaar van behandeltherapieën (die pas later echt getoetst kunnen worden op effectiviteit) om het onderwijs in te denderen, waar kinderen geen enkele bescherming meer hebben.

Bovendien zal het bij ouders als een boemerang terugkeren: scholen gaan dit doen zonder dat ouders dat weten of erin gekend worden (laat staan toestemming geven). En vervolgens zal geconstateerd worden dat de ouders hier niets mee doen en dat je dus niet op de verantwoordelijkheid van de ouders kunt rekenen. Dat wordt een self-fullfilling prophecy.
Ik heb me eerder in een andere maar soortgelijke beweging al erover verbaasd, dat instellingen en onderzoekers een geheel eigen werkelijkheid ontwikkelen op wat er met kinderen aan de hand is, die niet communiceren met ouder, en dan verbaasd zijn dat ouders niet meewerken: wij weten van niets!

Mocht er op jonge leeftijd al onderzoek beschikbaar zijn waardoor ernstige psychiatrische aandoeningen als schizofrenie, angststoornissen, depressie op latere leeftijd betrouwbaar voorspeld kunnen worden, dan wil ik dat graag horen en zelf kunnen beslissen of ik mijn kind daaraan onderwerp. Bovendien wil ik dan zelf meepraten over welke behandeling' we gaan doen.

Tsjor