Rommelen

Elk tijdperk zijn eigen keurslijf

Een generatie terug werd de vrouw door de wetgever beknot, nu moet je in staat tig ballen in lucht houden. Ik ben benieuwd hoe het de volgende generatie vergaat, want als ik op het forum moet gaan , schort er wat aan de executieve functies bij een niet onaanzienlijk deel van de jeugd. Dan wordt jongleren lastig.

Ik probeer mezelf de groot filosoof A. Hazes

Zomer en Kenfan

@zomer; dank voor je positieve reactie, het grappige is dat ik mezelf juist wat wollig vond toen ik het opschreef en me afvroeg of ik wel over zou komen 😊

@Kenfan: sowieso lijkt het nu de bedoeling te zijn dat je borstroffelt over ingeslagen levenspaden of in ieder geval in staat bent om. Het adagium ‘het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen aan het maken bent’ is -zeker bij sommigen- geloof ik echt niet meer bon ton. Heel frustrerend en vermoeiend lijkt me dat. Dat je niet kunt zeggen; ja, dit pakte ff anders uit, ik vind het ook niet altijd even leuk maar tis wat tis en ik maak er heus het beste van maar had het ook graag anders gezien. De spijtlozen, vastgezet in een zelfverkozen harnas van alles moet leuk en goed ‘verkoopbaar’ zijn.....

t'is ook maar hoe je er naar kijkt

Uiteindelijk is werken alleen maar een must om voldoende geld te verdienen om jezelf en je evt gezin te kunnen onderhouden: dak/brood/dokter en om je warm te houden. Nu ontvang je er pegels voor, die je nodig hebt voor dak/brood/dokter. Vroeger moest je je eigen hutje bouwen en beesten doodschieten of graan vermalen en bakken tot brood. Meer is het uiteindelijk niet. Maar wel noodzaak.-

En verder is er natuurlijk een enorm verschil tussen werk en werk. Werk wat je leuk vindt en voldoening uit haalt versus saai en/of vervelend enz werk, dat je doet omdat je nu eenmaal je centen moet verdienen, maar niet omdat je er zo blij van wordt. Soms heeft dat met ambitie te maken, maak veel vaker met meer of minder capaciteiten om welke reden dan ook (intelligentie om meer of minder te kunnen leren, veel of weinig kansen krijgen, meer of minder geld hebben (of ooit je ouders), of andere handicaps). Én het verschil waar iemand uiteraard z'n prioriteiten legt, bijv. de waarde die je hecht aan luxe in welke vorm dan ook. Iemand die meer waarde hecht aan enige vorm van luxe, zal meer geneigd zijn meer te werken (dan strikt noodzakelijk), dan iemand die daar minder waarde aan hecht.
Dus sowieso zal iemand die 'leuk' werk heeft c.q. kan doen, eerder geneigd zijn meer te werken dan persé financieel noodzakelijk (bijv. beiden ft of bijna ft) , dan iemand die niet de mogelijkheden heeft tot 'leuk' werk.

Stel een gezin waar beiden ouders niet hoog geschoold zijn en het werk wat ze doen of kunnen doen, niet iets is waar je nu enorme voldoening uit haalt, zullen toch echt anders naar werk kijken dan ouders met een goede opleiding en 'interessant' werk, dat ze met plezier doen. Als het eerste gezin genoegen neemt met een eenvoudige flat, geen auto of een tweedehandsje, weinig vakantie en andere luxe, maar een redelijk relaxt leven leiden, dan is de drang om beiden (bijna) ft te gaan werken niet zo aanwezig. Als ze dat wél zouden doen, ondanks dat ze tevreden zijn met wat ze hebben, dan betekent dat wel dat ze opofferingen moeten doen, zonder dat ze daar nou echt blij van worden.

Uiteindelijk is het een kwestie van prioriteiten én wat voor werk je doet.

Ely en Kenfan

Wie zijn hier in deze discussie dan de borstroffelaars en spijtlozen? Ik begrijp het geloof ik niet helemaal. Ja, ik werk. En met veel plezier. Maar om nu te zeggen dat mijn leven gelopen is zoals ik het wellicht ooit voor ogen had, dat kan ik ook niet zeggen.

Werk om geld te verdienen

Is een aspect. Andere aspecten kunnen zijn (afhankelijk van mens en werk) zelfontplooing/ontwikkeling/persoonlijke groei, betekenis kunnen geven bv voor de maatschappij of wie dan ook. Allemaal aspecten aan werk. Kan ook met vrijwilligerswerk, hangt vooral ook af van de organisatie dan denk ik.
Maar ik denk dat het vaak zo is dat de als voorbeeld genoemde fulltime en bijna fulltime werkende ouders niet enkel uit hang naar luxe werken, ik denk dat bovengenoemde aspecten daar veel belangrijker in zijn dan de jacht naar geld/luxe.

@tuintje: maak je dat op uit wat ik schrijf of elders? Ik weet nl niet zeker of we elkaar begrijpen

Ely

Eens. Ik vind het uiteraard prettig om een goed salaris te verdienen, maar is zeker niet meest belangrijke aspect van werk dat ik nu doe.

Alkes

Misschien was mijn irritatie getriggerd door die column, maar ik meende over en weer wat laatdunkende uitlatingen te lezen. Al bij de openingsposting wist ik waar het op uit zou draaien: de zoveelste herhaling van zetten.

roffelen

@Ely, ik begrijp ook niet waarom jij en Kenfan het over op de borst roffelen hebben.
Voor mezelf kan ik zeggen dat ik heel blij ben hoe ik de financieën etc. geregeld heb, want dat geeft me momenteel ruimte om mijn leven best aangenaam te leven. De basis daarvoor is gelegd door besluiten uit het verleden die goed uitpakten. Maar is dat roffelen?

Noodgedwongen rommelen

Ik kan sinds kort geen betaalde arbeid meer verrichten dus ik rommel momenteel noodgedwongen. En dat net in die tijd dat de kinderen de deur al (min of meer) de deur uit zijn en mijn zorg niet meer nodig hebben. Gelukkig levert het UWV en het inkomen van mijn man voldoende op om enige financiele zekerheid te hebben. Ik heb dan ook meer moeite met het morele c.q. mentale aspect.
Want ik heb in mijn opvoeding nou eenmaal geleerd dat je 'je eigen broek moet ophouden' en je vooral geen 'uitkeringstrekker' moet worden. Als het dan toch gebeurd, dan moet je wel even slikken. En moet je even wennen voordat rommelen leuk wordt. Hopelijk bereik ik die fase binnenkort.

Evenie

Ik herken helemaal wat je schrijft. Het lijkt zo leuk, eeuwig vakantie met een uitkering. De werkelijkheid is vaak anders, mede door de schaamte (ook ik vind het verschrikkelijk afhankelijk te moeten zijn) en de stigmatisering.
Ik ben alweer een paar jaar afgekeurd, heb behoorlijk roerige jaren achter de rug waarin mijn gezondheid verder verslechterde, maar het "leuke rommelen" vind ik nog steeds moeilijk. Ik kan er niet goed van genieten.

Bij mij telt ook dat er geen partner is, en dat mijn uitkering beneden bijstandsniveau is. Ik was namelijk deels ZZP-er en kon mezelf niet verzekeren omdat ik al niet goed gezond was. Ik heb dus aanvullende bijstand en dat ziet men nog sneller als negatief.

Ik hoop ook de fase te bereiken dat ik kan genieten zonder me slecht en schuldig te voelen.

uitkeringstrekker

Het lijkt me goed om die nogal negatieve term sowieso niet te gebruiken. Ook niet tussen aanhalingstekens of uit valse schaamte. In een land waar iedereen elkaar tips geeft hoe je iets op je inboedel- of reisverzekering kunt claimen en waar 30 euro belasting besparen al als een verdienste wordt gezien, blijf ik het vreemd vinden dat een uitkering genieten (waarvoor je gewoon premie betaald hebt) als je werkloos of arbeidsongeschikt wordt opeens een schande zou zijn.
Ik kan me wel goed voorstellen Evenie dat je moet wennen aan deze fase maar praat je jezelf geen schuldgevoel aan.

Precies

De beperkingen door de ziekte/handicap zijn altijd aanwezig. Ook thuis, als je niet meer werkt. Ik hoop dat door het nu beter kunnen verdelen van energie er meer overblijft voor gerommel.
Ik ben trouwens van plan om iets aan vrijwilligerswerk te gaan doen, om ook nog nuttig voor de maatschappij te kunnen rommelen (gewoon overdag, want 's avonds lukt me dat niet meer). Goed voor mijn gevoel van eigenwaarde.

Borstgeroffel?

Ik vind werken normaal, de norm. Prima als je het niet doet, maar doe dan niet alsof de (werkende) rest sneu of overdreven ambitieus of whatever is. De meeste mensen hebben gewoon een baan hoor, een enkeling een carrière. En dat is ook maar een kwestie van definities, er zijn ook mensen die vinden dat ik een ‘Goede Baan’ heb.

Her punt is phyne

dat het er op zich niet toe doet wat voor baan je hebt, maar dar er in eerste instantie wordt gewerkt omdat je je in je onderhoud moet kunnen voorzien. Of je je werk leuk vindt en of je er voldoening uit haalt, is een tweede. Uiteraard een prettige tweede.
Maar als je geen werk hebt waar je enig plezier in hebt en ook niet in de situatie bent dat te verkrijgen, dan kijk je daar toch echt anders tegen aan. Dan maar minder luxe en je plezier en voldoening uit sndere dingen halen. Uiteraard kan dat ook vrijwilligers werk zijn. Overigens zijn daar vele bezigheden, ook zeer geschikt voor mensen met weinig diploma's, alleen helaas vaak als onbetaald..

luxe

hier de luxe dat we rond kunnen komen met alleen het inkomen van mijn man, plus wat restjes erfenis voor de leuke dingen. Ik ben gestopt met werken na kind 3, die niet kon wennen op de crèche (en later ook niet op school), met kind 2 die altijd ziek was (afweerstoornis) en toen nog kind 4 met adhd.
Inmiddels werk ik al weer 3 jaar 2 dagen per week, maar wel als vrijwilliger. Ik ben er mee bezig om er iets betaalds van te maken, maar er is vooralsnog -naast goed intenties- geen budget. Het werk vind ik echter zo leuk dat ik niet graag wat anders zou gaan doen. En voor het geld hoeft het dus ook niet perse.
Verder is er mantelzorg voor mijn dementerende moeder bijgekomen en zit de adhd-er nu in groep 8. Die gaat de komende jaren nog wel wat begeleiding van mij vragen...
Dus ik rommel nog maar even door, zolang dat financieel haalbaar is.

Dat roffelen

Was van mijn kant een observatie in t algemeen, iets wat ik ervaar als een soort dingetje van nu. Niet zozeer het roffelen (leuk woord trouwens) maar dat soort cognitieve dissonantie tot een kunst verheffen, wat ik in een eerdere post probeer uit te leggen.

Hoe zou de vrouw van Paul zich trouwens voelen als ze thuiskomt na haar werk en Paul heeft tot na de middag genetflixt, zoals elke dag? Of lees ik zijn verhaal verkeerd?

Keuze

Het lijkt mij ook wel eens aantrekkelijk om gewoon wat te kunnen rommelen en niet te veel om handen te hebben. Ik kan me dus best voorstellen dat het een fijne keuze is om te maken. Maar ik zou het wel een bezwaar vinden dat mijn partner mij dan zou moeten onderhouden. en andersom zou ik er ook geen zin in hebben om hem te onderhouden zodat hij een beetje kan rommelen. Ik heb liever dat hij gewoon zichzelf kan onderhouden. Ik zou zelf ook niet financieel afhankelijk willen zijn. Dat is een te kwetsbare positie. Als je er dan alleen voor komt te staan is het heel lastig.

Kyana

Natuurlijk heb je gelijk wbt fin. onafhankelijkheid en alleen komen te staan. Dat is altijd een risico.
Maar niet een betaalde baan hebben staat voor mij niet gelijk aan halve dag netflixen. Voor mij zou dat gelijk staan aan: meer tijd en aandacht voor de kinderen, daardoor ook meer tijd om s avonds en in het weekend meer tijd en aandacht te hebben voor je partner, zorgen dat het huishouden, in de ruime zin van het woord, zo goed als volledig gedaan wordt, zodat de ander naast het werk, ook meer vrije tijd heeft incl meer tijd heeft voor samen en voor de kinderen, vrijwilligerswerk en mantelzorg, meer aandacht voor het eten. En zo al met al een relaxter leven voor her hele gezin.

Vroegah..

Onze moeders (althans de mijne, uit de jaren '20) rommelde standaard. Niks werken als getrouwde vrouw. Na de bruiloft was het over en uit met de eventuele baan, of er kinderen kwamen of niet. Of je als vrouw wilde of niet. Stiekem was ik daar een beetje jaloers op.. zo lekker helder en duidelijk.. tegenwoordig moeten we zelf, vaak hele lastige, keuzes maken als koppel hoe het binnen halen van het gezinsinkomen wordt verdeeld.

Mijn moeder was van het type dat klaar zat met het kopje thee als ik uit school kwam. Dat had ik ook graag gedaan voor mijn kinderen. Mijn moeder was er ook van overtuigd dat de vele echtscheidingen 'van tegenwoordig' te wijten zijn aan het onjuist verdelen van de man/vrouw taak. De man moet zorgen voor het inkomen, de vrouw voor huis en kinderen. Dat kwam volgens haar overeen met de natuurlijke behoeftes van man en vrouw.

Bieb

Maar is het idee van de column juist niet dat de huisvader in kwestie helemaal niet zoveel tijd bezig is met schoonmaken en de kinderen verzorgen? Hij heeft alle tijd voor tv en niks doen en nu gaat hij veel vrijwilligerswerk doen en neemt alsnog een schoonmaker in dienst. Dus hij heeft alsnog veel te doen en kost alleen maar geld ipv dat hij geld inbrengt. De kinderen zijn de hele dag op school dus daar heb je ook niet zo veel zorg meer aan. Hij beschrijft juist hoe heerlijk het niets doen was & nu vult hij zijn tijd met zaken die ook weinig met huis en kinderen te maken hebben. Dus het voordeel voor het gezin zie ik niet zo.

Voordeel

Het voordeel is dat je de andere activiteiten beter kunt plooien om de zorg voor de kinderen heen. En bovendien is jou eerste taak de zorg voor de kinderen, hoe belangrijk je andere activiteiten ook worden, je hebt een vanzelfsprekende prioriteit.

Voor veel mensen is het gehussel tussen werk en zorg voor de kinderen een enorme opgaaf waar je regelmatig tegen je grenzen aanloopt. Die balans kun je nu beter maken.

Het is ook een stuk rust in je relatie. Je hoeft niet langer te onderhandelen wie er nu weer thuis blijft met een ziek kind of al die artsenafspreken of andere afspraken met je kind gaat opvolgen. Of wie er nu weer zijn kostbare vakantiedagen inlevert op het werk. Afgezien van de nijd die het soms oplevert omdat het vaak dezelfden zijn, vaak moeders, die dan maar weer inleveren. Of niet vooruit komen op hun werk omdat multitasken nou eenmaal ook ten koste kan gaan van een van beide 'fronten'.

En het moet ook bij je karakter passen. Sommige mensen leven misschien graag op het scherpst van de snede, per slot is het maar een beperkt aantal jaren en de puzzel steeds opnieuw leggen kan ook een bevredigende uitdaging zijn.

Anderen raken opgebrand omdat ze de puzzel niet kunnen leggen, door zichzelf of door minder geschikte omstandigheden, maar geen keus hebben dan doorgaan of opbranden.

De balans in je leven goed maken is een persoonlijke opdracht. Niets mis mee om in de jaren dat je kinderen je nodig hebben, daar je eigen weg in te gaan. En eigen keuzes te maken, voor zover je die hebt.

Hmmm

Als ik moest kiezen zou ik de werkende ouder zijn en niet de thuisblijver. Ik vind het zelf alleen ook wel fijn om de doktersafspraken en andere kinderdingen niet te missen. Dan heb ik dus eigenlijk alleen een tbv nodig voor het huishouden en voor als de kinderen ziek zijn. Maar ja, gaat die man dan winkelen en koffie drinken met de buurvrouw van mijn geld?

Ja en

Dan ga ik op mijn werk lunchen met de Raad van Bestuur en ben er een paar dagen op de hei. Dat is ook gepriviligeerd.
Of je organiseert betaald activiteiten voor bewoners, dagjes uit, lekker weg, eindelijk rustig leuk contact mogelijk, leuke ervaringen elders, aardige andere mensen met een verhaal.
Lunchwandelen met je collega's. Werken heeft ook zo de sociale beloningen, alleen wordt je er voor betaald.

Koffiedrinken

Koffiedrinken zal niet meevallen. In mijn zwangerschapsverlof was iedereen aan het werk. Daar zit je dan thuis achter je oploskoffie.
Toch zit daar ook een netwerk. In de tijd van mijn ouders was dat het netwerk dat ook tijdelijk kinderen van zieke ouders opving. De buurvrouw die een reuma aanval had. De moeder van baby die opgenomen moest worden. Mijn moeder deed het er bij, omdat het kon, die ruimte was er. Nu ben je al snel een sociaal geval als je die steun nodig hebt.

koffie

Ik heb toen ik niet werkte nooit koffie gedronken met buurvrouwen of andere personen. Ik lees het wel vaak als veronderstelde activiteit. Maar wat doen die mensen die dat denken zelf als ze een dag thuis zijn?
In het echt is de tijd zo om. De tuin bijwerken. De peuter naar de psz en weer terug. Peuterzwemmen. Een klusje in huis (als in maken, niet schoonmaken). Een band plakken en ander fietsonderhoud. Naar een verre winkel fietsen voor iets dat al een tijd nodig is. Speelgoed op marktplaats zetten. Destijds ook met een kind naar logopedie onder schooltijd.
Genoeg andere mensen in de straat thuis trouwens overdag, door parttime, avonddiensten, afgekeurd, pensioen, maar ik neem aan dat die zichzelf ook prima konden vermaken overdag zonder visite.
Morgen weer een dag vrij. Weer genoeg klussen op de lijst...

Koffiedrinken

Als ik geen baan zou hebben dan zou ik vast elke dag met andere mensen afspreken. Dat lijkt me nou juist super gezellig. Ik zou dan met mijn parttime werkende vrienden kunnen koffiedrinken en via via zou ik dan ongetwijfeld andere huisvrouwen ontmoeten met wie ik gezellig overdag zou lunchen en koffiedrinken. Dat is nou veel gezelliger dan de hele ochtend tv kijken. Daar heb ik dan weer niet zo veel mee.

Als ik nu een vrije dag heb spreek ik ook vaak (of eigenlijk altijd) met een vriendin af. Natuurlijk moeten er ook wel eens wat klussen gedaan worden maar eigenlijk valt dat wel mee.

Ik kijk ook geen tv.

Maar het zal een karakterding zijn, die koffie? Ik heb ook geen behoefte aan andere mensen. Ik trok het dus prima om alleen met 1 of 2 kleine kinderen huis te zijn. In de avond naar de sportclub als man thuis was en dan even kletsen vond ik genoeg. Mijn contactenquotum was snel gehaald, zeg maar.

Nu heb ik solitair werk, heerlijk. En solitaire koffie

lol

Ik ben dus een tbm, maar ik drink vrijwel nooit koffie met de buuf.

Mijn dagen zijn goed gevuld. s Ochtends het gezin de deur uithelpen, beetje poetsen, klusjes, links en techts wat hulp bieden, logopedie, honden, overblijfmoeder zijn, boodschap doen etc.
Voor ik het weet staat jongste alweer op de stoep na school en is het tijd voor dat kopje thee, helpen met huiswerk, speelafspraken, koken, avondeten en opruimen.

Het is zo weer avond. En die zijn misschien bij pns wat relaxter omdat er dan niets meer moet.

Het is in mijn ogen vooral rommelen omdat ik alles lekker zelf over de dag/week kan verdelen.