Rommelen

basis is veranderd

De basis is veranderd.

Huizen worden groter, het eten wordt luxer en dat wordt nu allemaal als basis gezien. Het is veel gebruikerlijker om uit eten te gaan, de latte-factor is veel hoger geworden.

Ging in mijn jeugd wel geteld 2 kinderen in de zomervakantie meerdere weken naar oost-europa (yougoslavie) op vakantie, de rest bleef thuis, ging logeren of bleef in dichterbij buitenland (Belgie, Duitsland, misschien Frankrijk) Nu is vliegen en verderweg gebruikelijk. Auto's worden groter en luxer, doe er nog een electrische fiets bij of een scooter.

De hoeveelheden speelgoed die kinderen krijgen zijn ook veel meer geworden.

Als je terug gaat naar de basis van eerder dan is een full-time inkomen en een kleinere baan nog steeds voldoende. Alleen moet je bewust uit de onbewuste rat-race stappen.

Flavia

Veel dingen zijn natuurlijk ook enorm veel goedkoper geworden, zoals kleding en vliegreizen. Daar heb je niet meer inkomen voor nodig.

En vooral: het ene inkomen is het andere niet. Ik ben zzp'er en werk thuis, dus ik rommel ook vaak heerlijk wat aan. Ik voel me niet in of buiten de ratrace. We hebben gewoon een goed leven. Met dank aan mijn fulltime werkende man natuurlijk, want van mijn inkomen moeten we het niet hebben. Soms is het wel ineens veel, maar soms ook een maand bijna niets.

Mijn rommeltijd wisselt dus sterk, maar ik ben er wel erg gelukkig mee. Ik kan denken "ha, lekker veel werk de komende tijd", maar ook: "ha, lekker weinig werk de komende tijd".

Verschillen

Hier moeten we ook samen werken. Mijn vader werkte alleen.

Ik ben opgegroeid in een eengezinswoning van zo'n 150 M2 met diepe achtertuin in een rustige buurt. Nu wonen wij met 2 inkomens in een kleine eengezinswoning van zo'n 100m2 met een aardige achtertuin in een rustige buurt.

Als kind gingen we altijd 3 weken op vakantie soms naar België maar meestal de Canarische eilanden enzo. Ook gingen we 2 weken in een vakantiehuisje op de wadden.

Tegenwoordig ga ik 2 keer per jaar 2 weken op vliegvakantie.

Als kind was er bij de koffie altijd koek van het formaat "klein gebakje". Wij eten zelden tot nooit koek. Het dessert bestond als kind dagelijks uit vla waarbij elke week een keer ijs of pudding op het menu stond. Tegenwoordig eten we eens per week pudding of ijs en vlak is er niet dagelijks.

Als kind was uit eten gaan een feestje ongeveer 2 keer per jaar deden we dat, wel werd er bijna wekelijks patat gehaald. Tegenwoordig gaan we nagenoeg elke maand wel een keer uit eten. Patat halen doen we nooit.

In mijn jeugd hadden mijn ouders een VW polo en later een Seat Ibiza. Mijn man rijdt een auto van de zaak die we niet privé gebruiken. Ik heb geen auto.

Mijn ouders betaalden 25 gulden zorgverzekering voor een heel gezin. Wij 275 euro voor ons gezin.

Zo zie je maar weer er zijn verschillen. Mijn gevoel zegt dat vroeger nogal veel luxer was. Lekker op vakantie kunnen, groot wonen en als vrouw toch de hele dag kunnen doen wat je wilt. Dat kan nu niet meer.

Flavia

En wat dacht je van vrouwen die gewoon willen werken? Lang niet alle vrouwen zouden het liefste thuis willen blijven en wat aan willen rommelen.

Toen mijn moeder en schoonmoeder zwanger werden moesten ze stoppen met werken want dat hoorde zo.

Zowel mijn schoonmoeder als mijn moeder hebben mij altijd gezegd om vooral te blijven werken. Het liefste hadden ze dat zelf ook gedaan maar dat was not done in die tijd (schoonmoeder is nu 80 en mijn moeder is 75).

Wij hebben 1 inkomen en 1 klein baantje

Mijn man werkt fulltime in vijf ploegen en ik heb een aantal poetsadressen en wij redden het prima. Je moet niet zoveel eisen stellen.

Wij hebben 1 auto, een kleinere, en mijn man gaat met de motor naar het werk, behalve in de winter maar ik kan mij redden zonder auto.

Als de kinderen uit school komen ben ik en ook vaak mijn man (behalve in zijn middagdiensten) gewoon thuis.

De kleren van de kinderen krijgen we via 4 grotere kinderen dus er zit altijd wel iets bij.

Wij doen ook gewoon waar we zin in hebben, we gaan maandelijks wel uit eten of dagjes weg.

Het is gewoon op de kleintjes letten, wij doen voor 50 euro in de week boodschappen en al het extra doe ik van mijn poetsadressengeld.

Mij verbaast het heel erg dat er zoveel mensen zijn die een groot huis willen, 2 grote dure autos, en elke dag opa en oma aan school.

Dees

En wat Dees zegt denk ik dus ook. Mijn vader en schoonvader werkten. Moeders niet. Allebei 2 kinderen.

Vader werkte als administratief medewerker. Schoonvader was vrachtwagenchauffeur.

Ik kwam niks te kort. Elk jaar 3 weken in de zomer met de caravan naar Frankrijk. Mijn ouders woonden in een koopwoning. Een mooie rijtjes woning. Mijn schoonouders zelfs in een vrijstaande woning.

Het is nu onmogelijk om met het inkomen van 1 persoon zo'n woning te kunnen kopen en vervolgens van dat inkomen een gezin met 2 kinderen te onderhouden en te leven zoals wij toen deden.

Niet herkenbaar

Wij hebben beiden altijd (parttime) gewerkt. Maar ik heb nou nooit het gevoel gehad te kunnen 'rommelen'. Ja, natuurlijk lag en ligt mijn werktempo op mijn vrije dagen wat lager, maar ik kom nog altijd tijd tekort aan het einde van mijn week. Ook op het werk trouwens, dus ik vermoed dat ik ergens een memo over efficiency vergeten ben te lezen of zo .

Maar nee, totaal niet herkenbaar dus.
Ook de verhalen hierboven niet echt. Mijn vader was ambtenaar, mijn moeder heeft een tijdlang halve dagen gewerkt als verpleegkundige in een bejaardenhuis, maar vooral woonden we in een vreselijk duur huis. Niet groot of vrijstaand, maar in '73 gekocht, voor eigenlijk veel teveel geld en tegen een woekerrente van 13 % (normaal in die tijd hoor). Dus we moesten zelfs met 1,5 baan elk dubbeltje omdraaien. Wel wisten mijn ouders het voor elkaar te krijgen dat we ieder jaar op vakantie konden, 3 weken in Zeeland. We hadden ook een auto en we gingen regelmatig dagjes op pad, variërend van strand/bos (gratis) naar buitenbad (zeer betaalbaar) naar musea en pretparken. Dat laatste was dus vanwege de kosten uitzonderlijk en we namen altijd alle koek en zopie mee. Kleren kregen we doorgeschoven van neven en nichtjes, zelden iets nieuws gedragen. De extraatjes konden we betalen van het salaris van mijn moeder. Zonder dat was het echt heel karig geweest.

Man en ik werken dus allebei, ik parttime en bij man hangt dat af van de klus, soms dus ook geen klus. Daarvan kunnen we meer dan prima leven. Leuk rijtjeshuis in een goede buurt, (te) grote auto voor man, en ikzelf heb er sinds en jaar ook een (nieuw werk, wat verder weg). Regelmatig uit eten en weekendjes weg, allemaal een mooie redelijk nieuwe telefoon. Verder weinig gadgets. Wel een hond die mede vanwege de oppas waar ze 3 dagen per week is vrij kostbaar is.

Jawel

Ik heb een inkomen, een normaal rijtjeshuis met voor- en achtertuin, een kleine middenklasser, en ga elk jaar op vakantie naar het buitenland. Scheelt wel dat ik geen extra volwassene heb te onderhouden, hoewel mijn 19-jarige kind ook ziektekostenpremie e.d. moet betalen. Ik zou er een rommelende man bij kunnen onderhouden als hij ook een beetje verdient. Maar ja, dan zit ik met zo’n rommelende man terwijl ik zelf aan het werk ben. Daar zie ik dus het voordeel niet van, kan hij beter een boel geld binnenharken

Vlinder, Dees

Vlinder
1 full-time inkomen en 1 kleiner zei ik, ik heb geen man of vrouw daar aangehangen.
Mijn voorkeur zou zijn 2 deeltijd banen. Je moet ook nog tijd hebben om het geld ook weer uit te geven.

Dees: een kleine eengezinswoning van 100m2 noem je. In mijn jeugd waren de grote woningen in ons dorp net 100m2, dat vind ik nu nog steeds een heel groot huis. Mijn eigen flat van 65m2 werden toen ze gebouwd werden, eind jaren 50 verkocht als 'ruime gezinswoning'. Zoals gezegd de basis is veranderd, luxer geworden.

Flavia

In vergelijking met het huis waar wij woonden is ons huis klein. Je kunt er goed met 3 personen wonen maar met 4 is her heel krap. We hebben 3 slaapkamers maar geen berging of zolder ofzo. Dus alles moet op die kamers kwijt inclusief de was.

Mijn ouders hadden een slaapkamer zo groot als onze woonkamer. Mijn slaapkamer was zo groter als onze grootste slaapkamer en daarnaast was er een flinke zolder.

Ik bedoel maar te zeggen mijn vader had een simpele baan waar geen specifieke opleiding voor vereist is. Wij hebben beiden een baan waar een opleiding voor vereist is, man MBO en ik HBO.

65m2 heb ik ook in gewoond ja maar daar zou ik ook prima kunnen wonen maar niet met een gezin met klein kind. 100m2 is krap met een gezin van 4.

Niet groot

Overigens was de woning van mijn ouders in die tijd niet groot, het was een vooroorlogse woning.

Dees

bij mij in het dorp waren ze na-oorlogs want aan het eind van de oorlog is alles wat net droog was weer onderwater gezet.

Het huis van mijn ouders was 70m2 en daar woonden wij ook met z'n 4-en ruim zat in. Dat is precies de veranderde standaard.

Ik weet het niet

Man en ik werken beiden bijna full time. En verdienen ruim meer dan modaal, we wonen in een gewone tussenwoning (die bijna afbetaald is). Dus tijd om te rommelen zouden we niet echt hebben. Net als mijn ouders dat met hun beide banen niet gehad zouden hebben. Maar.. ik heb het rommelgen... Ik rommel in de avonduren en in weekenden, net als mijn ouders dat vroeger ook al deden (toen deden zij het bij de kerk en in de lokale politiek en in de ouderraad van scholen). En mijn man rommelt ook. We zijn actief bij hockey, bij vrijwilligersorganisatie, via Rotary. En daarnaast ben ik op mijn vrije middag ook mantelzorger voor mijn demente moeder. Dat laatste lukt alleen doordat de jongste nu al in 3vwo zit en ik dus makkelijker van huis kan.

Karin

Rommelen is juist niet zo veel mogelijk vrijwilligerswerk doen, althans zo las ik het. Het is juist lekker een beetje aantutten thuis. Beetje opruimen, krantje lezen, klusje doen. Net als lummelen, hooguit iets zinvoller met klusjes thuis. Een rustig leven. Volgens mij heb jij dat niet

Daar kun je over twisten

Maar ik vind dat er tijd zat is om te lummelen, krantje lezen, spelletje spelen, theetje drinken. Soms alleen en soms met anderen. Die balans geeft mij energie. Ik kijk bijna geen tv of Netflix. Altijd alleen (of samen) op de bank maakt me onrustig.

Kan

Op zich zouden we wel van 1 inkomen kunnen leven, zowel mijn inkomen als het inkomen van mijn man zijn voldoende. We zouden dan wel een paar stappen terug moeten doen, minder vaak op vakantie kunnen gaan bijvoorbeeld, minder hobbies voor de kinderen, minder sparen, minder uitstapjes, eventueel zelfs kleiner wonen.

Maar waarom zouden we dat willen? Ik zou best mijn man kunnen onderhouden terwijl hij overdag wat rommelt maar ik heb liever dat hij gewoon een bijdrage aan het gezinsinkomen levert. Daar hebben we allemaal profijt van. Als hij overdag wat rommelt rond het huis besparen we hoogstens iets op de kinderopvang maar daar blijft het ook bij me. Dus dat zou voor hem misschien leuk zijn (al is hij geen type wat houdt van niks doen) maar de rest van het gezin heeft er minder aan.

Mijn eerste man is vrij vlug gestopt met werken vanwege zijn ziekte en toen was ik verantwoordelijk voor het hele gezinsinkomen. Daarna als alleenstaande moeder ook. Ik ben juist heel blij dat ik die verantwoordelijkheid weer met iemand kan delen.

En ik geef eerlijk toe dat ik het ook fijn vindt om regelmatig op vakantie te kunnen, niet altijd precies hoeven te letten op hoeveel ik uitgeef en dergelijke.

2 vrij grote banen

Wij hebben allebei een vrij uitgebreide baan, maar niet volledig. Dus we kunnen allebei rommelen. Na het werk natuurlijk. Na 15:00 is er meestal iemand thuis.
Ik heb de indruk dat huizen vroeger betaalbaar waren voor 1-verdieners en dat je nu meestal 2-verdiener moet zijn voor een redelijk huis. Prijzen zijn meegestegen met de verhoogde vraag.
Wij zijn dus 2-verdiener en zitten er daardoor ruim bij. Maar we zijn wel op de centen, want we willen een Buffer (hoera, een Bufferdraadje?).
En het kan allemaal ook (vaste lasten) als 1 inkomen wegvalt. Hebben we rekening mee gehouden.

Heu

Heu, het klinkt wat inconsequent wat ik hiervoor zeg over huizen en 1 of 2 verdieners. Wij kunnen het qua vaste lasten met 1 inkomen nog trekken door onze Buffer ( in heel veel jaren opgwbouwd).

Gebufferd

Omdat we vroeger, voor de kinderen geboren werden, stevig hebben gebufferd, was er na de geboorte ruimte voor rommelen. Qua tijdsbestek iervaar ik het als een bepaalde manier van vrijheid, die ik koester. Als vroeger de kinderen één voor één ziek waren, was er geen stress en gedoe met een werkgever. Ik was ook niet genoodzaakt om een oma te benaderen, ook niet voor sportactiviteiten of andere verplichtingen. We redden het met één inkomen; geen tweede auto of kdv of dure vakanties etc.

Ik merkte wel dat de omgeving mij ‘raar’ aankeek; een moeder die geen verplichtingen heeft of gebonden is aan werktijden en dus niet deelneemt aan de maatschappij.
Ik ben op een gegeven moment vrijwilligerswerk gaan doen, dan had ik een goed excuus want ik had ‘parttime werk’. Toch behield ik zo mijn flexibiliteit. Iets waar mijn man met zijn onregelmatige werk ook heel blij mee was, en nog steeds is.
Deze vorm van rommelen was niet mogelijk geweest als we van te voren niet flink hadden kunnen bufferen.

Maar rommelen is niet hetzelfde als lummelen. Rommelen vraagt planning om de kleine en grote klussen, tussen de schooltijden en de pauzes en de afspraken door, uit te voeren. Maar je bent wel zo vrij om te schuiven als dat beter uit komt.

Paul doet misschien overkomen alsof hij weinig doet nu hij aan het rommelen is. En dat laatste gaat er bij mij niet in. Je bent flexibel en minder afhankelijk van collega’s of andere elementen die in teamverband een beroep doen op je aanpassingsvermogen waardoor je wordt opgehouden. Een rommelaar is in weze een thuiswerker..

Niks voor mij

Fulltime rommelen zoals Paul dat beschrijft lijkt mij niet echt aantrekkelijk. Of beter:echt niet. Af en toe zo’n dagje heerlijk maar alle dagen? Nèh

Van één inkomen leven hangt natuurlijk sterk van het inkomen af 😬. Ik ken zeker wel gezinnen die het doen. Ken vooral rommelde vrouwen trouwens. En een aantal vrouwen die voorheen overtuigd rommelden en nu het heel pittig hebben omdat ze niet in een levensonderhoud kunnen voorzien en er niemand meer is die ze geld geeft. Maar daar ging dit draadje niet over geloof ik

Vrijwilligerswerk is gelukkig niet voorbehouden aan professionele rommelaars. Veel vrijwilligerswerk is goed te combineren met betaald werk, gelukkig.

Ik denk ook wel dat er veel veranderd is qua ‘normaal’ maar ik ervaar geen oordelen daarover. Iedereen geeft zijn geld naar eigen inzicht uit. Misschien is daar nu ook wel meer ruimte in, minder ‘hoe t heurt’.

werk

Zoals vlinder72 ook zegt, er zijn genoeg mensen die werken omdat ze hun werk leuk vinden. Ook vrouwen.
Aan mij is zo'n rommelend bestaan niet besteed. Ik heb gewoon structuur nodig en ik heb geen hobby's.
Vrijwilligerswerk doe ik ook. Dat kan namelijk ook in avonduren of weekend.

Mwoah

Paul heeft het mooi bekeken. Huisman worden op het moment dat de kinderen hun meest bewerkelijke fase voorbij zijn; de jongste naar school, en de andere twee zo zelfstandig dat hij daar amper werk aan heeft. Voor de prijs van een netflixabonnement de vervelendste klus van het luie huisvrouwenbestaan - schoonmaken - uitbesteden om zich te buitenshuis profileren met prominent vrijwilligerswerk en een column. Want goh, wat enig, zo'n moderne man die het rolpatroon durft te doorbreken. Kom daar maar als vrouw eens mee weg.

Tja

De drukste tijd komt nog. Mijn moeder stopte met werken toen de jongens naar de middelbare school gingen. Het is niet gezegd dat baby- en peutertijd voor ouders het drukste zijn. Het meest bewerkelijk, maar hoe ouder kinderen worden hoe meer het emotioneel werk wordt en meer van je intelligentie en creativiteit vraagt.
Prachtig al die ouders die het er fulltime even bij doen, maar ik had er echt wel wat meer tijd thuis in willen steken.

NIks mee

Ik heb helemaal niks met dit soort columns. Ik lees ze liever over Boer zoekt vrouw .

Ja kenfan

Dat gevoel kreeg ik ook een beetje. Maar ik mis sowieso gevoelsmatig de aansluiting op al die mensen die leven van hun eigen droste effect; ik schrijf/presenteer/vlog over het feit dat ik niet werk/mijn hart volg en daarom geen baan heb/thuis zit/reis en dat is dan vervolgens hetgeen wat ik doe maar niet mijn baan noem. Zo ken ik een vrouw die vlogt over hoe ze haar hart volgt, dat is gelijk ook wat het is: vloggen en bloggen op social media; kijk, nu blog ik vanaf het strand, kijk nu vlog ik samen met een vriendinnetje in een koffietentje, we volgen samen ons hart, etc. Heel fascinerend vind ik. Haar man verdient het gezinsinkomen overigens, had t wel grappig gevonden als er ver geld mee verdiende.
Maar dat is mijn geest niet alles van deze tijd helemaal omarmt geloof ik, dat over jezelf kletsen op (social) media een levensinvulling is an sich (dus zonder dat je iets inhoudelijks eraan koppelt, ik zie hoe t zit maar ik kan er niks mee. Dat roept deze Paul ook bij mij op

Annej

Dat herken ik niet dat drukste tijd komt als ze naar middelbare school gaan. Als is het maar omdat merendeel fysieke zorg dan wegvalt. Niet meer stress van gemiste trein en BSO die om 18 uur dicht gaat, of halve stad doorfietsen met brullende kleuter achterop omdat broertje opgehaald moet worden van speelafspraakje, drie keer a nachts eruit etc.
Het ligt vast aan mijn pubers of aan mij, maar het intelligente en creatieve denkwerk gaat mij tamelijk makkelijk af.

Ely

Jij beschrijft precies hoe ik het bedoel Bedankt voor deze post, heel helder!

Inderdaad

Mijn oudste kinderen zijn nu tieners en ik vind het een stuk rustiger dan toen ze nog peuters en babies waren. Mijn jongste kinderen zijn in de peuter/kleuterleeftijd en ik ben meer energie kwijt aan de verzorging en het organiseren van alles dan aan de oudste kinderen. Die gaan grotendeels hun eigen gang. Ze kunnen ook prima even wachten als ze iets nodig hebben. Ze kunnen alleen thuisblijven en ze regelen veel zaken al helemaal zelf. Natuurlijk hebben ze ook tijd nodig en zijn er zeker soms problemen en kwesties waar we mee geconfronteerd worden maar dat is anders dan fysieke zorg. Als ik thuis zou zijn dan zou ik het grootste deel van de dag de tijd hebben om te rommelen en niks te doen. De kinderen zitten de hele dag op school en de tieners hebben na school ook veel bezigheden (hobbies, vrienden, baantjes, huiswerk) dus ik zou echt heel veel tijd hebben om niks te doen.

deels rommelen

Ik werk maar twee dagen, doe zelf het volledige huishouden (wat door omstandigheden wat meer werk is dan bij een gemiddeld gezin) en "rommel" er ook nog redelijk veel bij. Doe veel voor school en nog ander vrijwilligerswerk, wat ik beide ook leuk vind, maar merk wel dat dit soms veel drukker kan zijn dan echt werken. En ik herken het ook dat je, omdat je maar twee dagen werkt, sneller gevraagd wordt en ook sneller geneigd bent om ja te zeggen.
Blijft een beetje schipperen, soms vind ik het heerlijk om al die extra dingen erbij te kunnen doen, soms baal ik er flink van dat iedereen maar denkt dat ik tijd zat om dat ik "maar" twee dagen werk.