Respect voor anderen/huisgenoten?

Te persoonlijk

Ik neem het niet zo persoonlijk op. Ze zijn vaak druk met andere dingen die op deze leeftijd meer prioriteit hebben. Dan mogen ze af en toe samen met mij de zooi weer wat terugdringen en ik ga wekelijks/soms dagelijks mee met ruimen en aanwijzingen geven.
Ik kan me wel druk maken maar het is net als met zindelijkheid, ze kunnen het pas als ze er aan toe zijn, tot die tijd is het gewoon 'opvangen'.

Eigen ruimte

Hun kamer is hun prive ruimte. Zolang er geen etensresten blijven liggen bemoei ik me er niet mee. Willen ze schone kleding, dan moeten ze dat in de was gooien. Een keer per mnd. wordt de boel geruimd en gepoetst, samen met mij.

Andere kinderen

Ik vraag me af of je de link wel goed kunt leggen. Mijn kinderen zijn vooral buiten de deur veel respectvoller, dat hoeven ze natuurlijk ook maar even vol te houden en dan levert het veel goodwill op. Mijn goodwill hebben ze al. En als tiener moet je je energie nou eenmaal verdelen. Mijn kinderen hebben overigens wel respect voor andermans eigendommen en voor andere mensen. Leerkrachten vinden ze beleefd en meewerkend.

Andersom

Misschien is er wel geen link maar ik wil je de volgende in overweging geven. Er zijn kinderen die thuis overal regeltjes en consequenties van ondervinden, consequent. Maar buiten de deur gaan ze, uit verzet daartegen, respectloos hun gang.

Hun kamer

Ik kan het niet echt als respectloos opvatten. Het is hun kamer, zolang er geen ongedierte loopt (hier mag geen eten mee naar boven o.a. om dit te voorkomen) is het hun probleem. Soms ruimen we samen eens op (als ik zin heb, en zij op dat moment ook) en over het algemeen wordt de puinhoop hen ook teveel en gaan ze ruimen.
Ik bemoei me dus eigenlijk verder niet met hun prive vertrek. Even omgedraaid, stel dat jouw kind tegen jou gaat zeggen, zeg mam, zou je de boekenkast niet eens gaan stoffen? Er ligt al wel wat stof op, of iets in die trant? Dan zou ik in ieder geval denken "bemoei je er niet mee"...nou ja, dat is voor hun kamer ook zo denk ik.

Leren omgaan met autonomie

Kinderen moeten leren om gaan met autonomie, zelfbeschikking. En daar moet je ergens mee beginnen met oefenen. Ik vind hun kamer daarvoor een mooi gebiedje. Laat het dan maar verslonzen en schaam je dan, als er een vriend bij je op bezoek komt. Dan voel je de consequenties en weet je dat je die kamer niet op moet ruimen voor je ouders, maar voor je zelf.

Ik vind het trouwens helemaal niets met respect te maken hebben.

Nou

Mijn 9 jarige zoon is er zo eentje die altijd bezig is met experimenten (bureau vol met potjes en bakjes vol duistere vloeistoffen en vreemde brouwsels, een bak vol aarde waar zijn regenwormen in wonen) en dingen 'uitvinden' (overal bouwwerken, stellages van van alles en nog wat). Opruimen verstoord zijn bezigheden nogal en bovendien voelt hij zich het aller prettigst in zo'n bende.
Ik zou het dus juist nogal respectloos van mijzelf vinden als ik hem telkens maar zou dwingen om zijn eigen kamer op te ruimen.

Ik snap je geloof ik niet zo

Ik begrijp geloof ik niet zo goed wat je bedoelt. Respectloos? Mijn puber ruimt z'n kamer nooit op, tot ik ontplof en we er samen even doorheen razen. Dan kan de kamer er weer even tegen. Ik heb dat nooit als respectloos beschouwd. Ik snap ook niet zo goed wat respect met opruimen te maken heeft. Maar ik erger me dan ook wat aan het ongebreidelde gebruik van het woord respect de laatste jaren, dus daar kan het ook aan liggen.

Haha mussie en anderen

Mussie, ik moet wel lachen om jouw laatste opmerking, die snap ik ook wel weer.

Maar ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel: als je met elkaar samenleeft (in een grote gemeenschap; een land bijvoorbeeld, of in een kleine gemeenschap: een gezin) dat moet je toch een beetje rekening met elkaar houden? Dan kan je toch niet alles doen wat JIJ wilt, alleen omdat jij dat leuk vindt of vindt dat dat moet kunnen? Dan moet je toch ook bedenken of andere mensen last hebben van wat jij doet? En als andere mensen last hebben van wat jij doet, kan je daar (wellicht) toch (een beetje) rekening mee houden?

Oke, misschien vind je het wat anders dan dat je niet andere mensen uitscheldt (ik neem aan dat ook jij vindt dat je dat in principe niet moet doen), maar mijn vraag is dus: als je weet dat je huisgenoten (ouders) niet houden van rotzooi in hun huis, zou je daar als kind dan misschien " respect" voor moeten hebben en dus moeten (proberen) zo min mogelijk rotzooi te maken (niet extreem, maar gewoon niet alles op de grond laten slingeren en je eigen rotzooi opruimen), ook niet in je eigen slaapkamer?

Ik zeg niet dat dat zo is, maar ben gewoon benieuwd of jullie vinden dat dat onzin is (het is hun kamer dus ze doen maar) of dat er ook ouders zijn die vinden dat kinderen (ook met hun eigen kamer) best een beetje rekening mogen houden met de -niet extreme - wensen van hun ouders.

Het feit dat jij af en toe ontploft geeft aan dat ook jij je er enorm aan kunt ergeren. Dus zou het niet respectvol (of je mag ook zeggen: aardig) zijn om rekening met jou te houden?

Alle anderen, ook bedankt voor jullie reacties, helpt wel om een beeld te krijgen hoe andere ouders ernaar kijken.

Koolmees, van jou vond ik het wel mooi verwoord " ze moeten leren omgaan met autonomie en hun slaapkamer is een mooi gebiedje daarvoor" - tja, misschien is dat wel belangrijker dan dat ze (op dit punt) rekening moeten houden met onze wensen...

Denk wat minder na dan jij

Ik geloof dat ik wat minder nadenk dan jij. Ik denk zo: 1. Hij is een puber 2. Pubers ruimen hun kamer nooit op 3. Zijn kamer is dus ook een troep 4. Ik kan dit troep-niveau nog wel even volhouden. 5. En nu kook ik over en moet de kamer NU netjes.
ik zit nu dus wel na te denken over wat je zegt, maar het kan dus ook andersom geredeneerd worden. Het is niet respectvol dat wij geen rekening houden met hun gebrek aan opruimzin. Eigenlijk is dat. Respect door opruimen gewoon Dwang in een nieuw jasje als je het zo bekijkt.

Andersom?

Ik vind het ook eerder andersom. Niet dat ik respect moet hebben voor niet opruimen maar wel (binnen de grenzen van gezondheid en geen schade aanrichten) voor hun zelfbeschikkingsrecht en hun eigen ruimte. Het is toch ook hun huis? In gemeenschappelijke ruimtes pas je je aan elkaar aan. Maar je hebt als mens toch ook een plek nodig die echt van jou is. Ik had dat als puber zelf in ieder geval heel hard nodig.
Groet, Jo Hanna

Elise

Elise er blijft bij mij ook constant een 'draai het eens om gevoel' naar boven borrelen. Zoals jij het stelt naar jouw puber toe en je hebt het ook over de gemeenschap, zou dat er op neerkomen dat er bij jou dan misschien wel aangebeld kan worden door 'de opruimcontrole' die je gaat vertellen dat je je keuken niet netjes aan kant hebt, of dat het in de woonkamer rommelig is. Dat is dan toch hetzelfde? Dan zou je ook denken 'ho stop, dit is mijn huis" Het is hun kamer, er zit een deur voor die kamer, dus je hoeft het niet te zien. En over het algemeen heb ik daar ook weinig last van, van de rommel die zij maken op hun eigen kamer (al zou ik het zelf niet doen)
Natuurlijk probeer ik als opvoeder wel aan te leren dat ze het zo nu en dan opruimen, en dat doen ze dan ook (zo nu en dan iets minder vaak dan ik zou willen, maar wat iedereen al schrijft....het zijn pubers! (ik deed dat vroeger ook in vlagen, was zeker niet zo netjes als dat mijn moeder wilde) (nog steeds niet trouwens, terwijl ik mezelf héél netjes en geordend vind, mijn moeder spant nog steeds de kroon, daar is het bijna ziekelijk schoon en netjes, wel fijn hoor, als ík het maar niet hoef op te ruimen, helaas wil mijn moeder het in mijn huis niet doen haha)

Denkfout

Er zit een denkfout in.
"als je met elkaar samenleeft (in een grote gemeenschap; een land bijvoorbeeld, of in een kleine gemeenschap: een gezin) dat moet je toch een beetje rekening met elkaar houden? Dan kan je toch niet alles doen wat JIJ wilt, alleen omdat jij dat leuk vindt of vindt dat dat moet kunnen? Dan moet je toch ook bedenken of andere mensen last hebben van wat jij doet? En als andere mensen last hebben van wat jij doet, kan je daar (wellicht) toch (een beetje) rekening mee houden? "
In dat laatste stukje gaat het fout.
Het is prima als het een gezamelijk stukje is waar je sámen leeft en bent en verblijft. Maar niet als het 'je eigen kamer' is of 'je eigen huis' waar die ander in principe niets mee te maken heeft. Juist ómdat die ander er 'niets mee te maken heeft' en niet hoéft te zijn (behalve als dat op uitnodiging is) heeft die ander er ook géén last van.
Je kamer op ruimen omdat anderen er anders last van zouden hebben is dus onzin. Omdat die kamer van jouw is en van verder niemand. Het wordt pas anders als je die kamer deelt (met je zus of broer ofzo). Dan moet je wél rekening houden met die ander.
Rotzooi maken en niet opruimen in gemeenschappelijke ruimtes vind ik niet kunnen. In je eigen kamer daar heb je alleen zelf last van.
En hier ook beetje vragen, beetje mopperen, beetje aansporen en aanbieden het samen te doen. En ach...zo nu en dan krijgt pubertje een opruimbui en schoonmaakbui en dan kan het er weer weken (!!) tegen of pubertje krijgt er zelf 'last' van (kan biebboek niet vinden) en besluit dan dat het radicaal 'anders' moet (wat ze na 2 weken natuurlijk weer vergeet).
En oudste is deze fase al weer voorbij. Die heeft weliswaar een best volle kamer (30 paar schoenen op een rij ofzo) maar daar zit wél orde in de chaos én het is er schoon. Tot de wastafel aan toe...
groeten albana

Respect andersom

een puber maakt geen troep om iemand anders te pesten, puberhersens werken nou eenmaal anders dan ouder-hersens.
en tot die hersens volgroeid zijn en een puber zelf kan overzien /overdenken wat voor een troep hij maakt, zou ik respect hebben voor het puberbrein en niet al te veel ruzie maken over troep op je kamer. want geloof me, een puber ziet 9 van de 10 keer niet dat het een troep is.
Hier hebben we een compromis,1x per 14 dagen wordt het bed verschoont, de kamer opgeruimd en schoongemaakt door puber zelf. de rest van de tijd mag puber in de zooi leven( met uitzondering van etensresten en afwas). Ik vraag me af of je zelf pubers hebt Elise?

Mag niet, maar ...

Jongens -eigenlijk mag ik dit niet can Polletje P- het is toch duidelijk dat dit draadje geopend is door een negatieve, narcistische puber?
Groeten, Egel

Egel

je zou best eens gelijk kunnen hebben. En als dat zo is, hoop ik dat 'ie er nu wel afgeknikkerd wordt door forumbeheer...

Maar

forumbeheer kan net zo min ontdekken of iemand zich anders voordoet als dat hij/zij is. En als iemand zich verder aan forumregels houdt is er geen grond om iemand eraf te knikkeren.

Oke

Het is egocentrisch Egel, niet narcistisch. Het is een onschuldig spelletje, als het zo is, bovendien is het een leerzaam spelletje. Geen grond om iemand er af te knikkeren.

Vaker

Er zijn wel vaker posters waarvan ik de herkomst niet vertrouw. Dan kun je kiezen. Niet reageren of maar zien wat er van komt.

Annej, o ja

O ja, AnneJ, ik bedoel egocentrisch. Je hebt gelijk. En ik vind het niet echt onschuldig (hoe dan ook in dat draadje bij pubers), ik word er somber van. Van mensen die macht leuk vinden. Maar eraf knikkeren heb ik verder niet voorgesteld. Ik stelde voor dat hij (/zij/het/whatever) excuses zou aanbieden en zou stoppen.

Oke

Ik vind de reacties ook wel heel grappig. Hierboven, ik weet niet Vertigo of Jippox: je stoort! of met binaire getallen antwoorden. Jammer dat je het op jezelf betrekt Egel. Ik vind het wel typerend, kinderen met Asperger raken je extremer dan een gemiddeld ander kind, alles is altijd een maatje groter. Dat levert niet altijd de beste reacties op van mensen. En stoppen ho maar. Typerend.
Van mij mag Mara hier best een tijdje oefenen. Het houdt vanzelf weer een keer op, en hoe harder je wil dat ze ophouden dan wordt het een gedoe. Gewoon neutraal denk ik.
Somber vind ik jammer Egel. Wat maakt je wel blij denk ik dan? Het is hier ineens mooi weer geworden! Veel zon! Ik denk dat ik zo maar even ga wandelen.

Macht

Het is goed om je te realiseren dat je hier niet in een positie bent waar je afhankelijk bent van macht. Een kind dat oefent is in jou macht en niet andersom.

Elise

Niet opruimen zou een gebrek aan respect kunnen zijn als het op een bepaalde manier wordt ingezet. Bijvoorbeeld als kind bewust zou besluiten niet op te ruimen alleen om de ouders te stangen. Dan is het niet opruimen een soort machtsmiddel wat wordt ingezet om anderen dwars te zitten of zelfs te kwetsen.

In verre weg de meeste gevallen is het echter helemaal niet zo persoonlijk. Kind ruimt niet op omdat hij/zij geen last heeft van de rotzooi, de rotzooi niet ziet en geen zin heeft om tijd te besteden aan iets wat in zijn/haar ogen volkomen nutteloos is. Sterker nog in de meeste gevallen zal het kind nauwelijks nadenken over het opruimvraagstuk.

Het is dus geen doelbewuste actie om anderen te kwetsen maar gewoon een andere zienswijze op het nut van opruimen en wat opgeruimd is.

Wat ik daarnaast bij mijn eigen kinderen merk is dat hun karakter de grootste rol speelt. Kinderen die altijd al netjes zijn geweest zijn dat tijdens hun tienerjaren ook veel meer gebleven. Ook volwassenen hebben tenslotte andere meningen over wat opgeruimd is.

Hier in huis ben ik altijd redelijk streng geweest met opruimen omdat mijn kinderen ook kamers met elkaar delen en dan is het nog veel belangrijker dat het redelijk netjes blijft.

Toen ze kleiner waren ruimden we elke dag even op en 1 x in de week eventueel goed opruimen als dat nodig was.

Nu hebben we de regel dat ze zakgeld krijgen als hun kamer netjes is. 1 x per week ruimen ze dus in elk geval op.

Eten op hun eigen kamer mag wel mits ze daar verstandig mee omgaan en de vuile boel naar beneden brengen.

Wat rotzooi vind ik helemaal niet erg overigens zolang het maar geen vieze boel is en het redelijk onder controle is.

Egel

Eigenlijk moet ik je bedanken voor je opmerking over macht. Het is een projectie van Mara. Mijn 'psychologie van de koude grond'.
Mensen en kinderen met Asperger komen heel slim over. Maar daarnaast hebben ze vaak vragen, met name omdat ze zich niet intuitief kunnen inleven in het sociale en emotionele verkeer tussen mensen, waar ze gewoon letterljk jou antwoord voor nodig hebben. In een gemiddelde omgeving als school of thuis krijgen ze dat noodzakelijke antwoord niet en dat begrijpen ze niet. Mensen zeggen al snel: joh, ga fietsen! Omdat ze niet begrijpen dat een slim kind zo'n vraag stelt die voor de meeste mensen geen woorden heeft, dat doe je intuitief. Met mensen met Asperger leer je dat onder woorden te brengen als je dat snapt. Omdat ze vaak geen antwoord krijgen op dit soort vragen ontwikkelen ze daar strategien of manouvres voor omdat ze die antwoorden van jou wel nodig hebben. Het voelt voor hen zelf als ontkenning van we ze zijn en soms zelfs pesten dat men niet bereid is om een vraag serieus te nemen en letterlijk en die dan gewoon te beantwoorden met een concreet antwoord. Die manouvres irriteren. Ik zie het aan mensen in mijn omgeving als ik inga op een vraag van zoon, dan is er altijd iemand die zegt: hee, houd eens op met die discussie! Er zijn ook nog steeds mensen die vinden dan kinderen blindelings moeten volgen en 'nee' moeten accepteren. Daar heeft iemand met Asperger niets aan. Maar die manouvres irriteren mensen. Omdat iemand jou antwoord wel nodig heeft en er afhankelijk van is voor de reality testing voelen ze zich kwetsbaar en hulpeloos. Om dat te overcompenseren gedragen ze zich superieur om hun eigen ego heel te houden. En dat irriteert waardoor ze nog minder goed een concreet antwoord krijgen.
De kunst is dus om iemand met Asperger serieus te nemen en vragen concreet te beantwoorden en uit te leggen. Hoe directer iemand antwoord krijgt, als ze weten dat ze van jou altijd een noodzakelijk antwoord kunnen krijgen, hoe minder het nodig is om dat met manouvres uit jou te trekken. Bij mijn kinderen is dat dan ook niet aan de orde. Wel bij ex, die blijft mij vaak maar uitdagen, dan moet ik even zuchten en kalm blijven en toch maar weer letterlijk ingaan op de vraag.
Zo zie ik dat.

Annej

Wat een prachtige analyse. Ik ken niet veel mensen met ass, maar op de mensen met ass die ik ken, sluit hij naadloos aan. Zo ook op dit (en andere) draadjes.

Koolmoes?

Lachen autocorrectie.

Geen puberdraadje...

N.a.v. de opmerking van de argwanende Egel: ik ben Elise de draadstartster (met 1 puberkind en 1 die het moet worden) die gewoon nieuwsgierig was hoe jullie tegen mijn gedachten aankijken. Wel goed hoor om jullie reacties te lezen, kan ik mijn gedachten een beetje bijstellen

Beetje flauw de reactie "Ha, ha, ha" van die andere Elise, die doet alsof ze dit draadje gestart heeft (en alsof ze een puber is), maar dat is dus niet waar.

Wat zijn mensen trouwens tegenwoordig toch argwanend bij dit soort draadjes. Ik lees steeds vaker in deze draadjes dat mensen denken dat de draadstarter iets anders bedoelt dan gewoon antwoord krijgen op haar of zijn vraag.... Laten we daarinderdaad wat voorzichtig mee zijn, want sommige mensen laten zich daardoor afschrikken (net als erg botte reacties), en dat is niet nodig en bovendien jammer, denk ik.

Verder nu geen tijd op andere reacties in tegaan, moet weg, maar ik stel de (inhoudelijke!) reacties in elk geval op prijs en zal mijn puber iets meer in de rotzooi laten leven

Terug naar de vraag inderdaad

Elise, ik denk dat je in de puberteit moet oppassen dat je je niet alles persoonlijk aantrekt. Want als je dat gaat doen, heb je een paar slechte jaren in het vooruitzicht, denk ik.