Rechtszaak geroofd kind
Vandaag dient de rechtszaak voor de indiase ouders van een kind, dat in 1999 bij hen weggeroofd is en in 2002 in Nederland geadopteerd. Adoptie-ouders dachten dat alles volgens de regels was gegaan. In 2007 was al bekend dat er mogelijk sprake was van roof. Biologische ouders willen door middel van DNA laten vaststellen of het echt hun kind is. Adoptie-ouders willen niet meewerken en stellen dat het kind (12 jaar inmiddels) het zelf niet wil.
Voor meer achtergrond hier een link: http://www.trouw.nl/nieuws/nederland/article3087280.ece/Ouders_eisen_via_DNA-test__kind__rsquo_terug_rsquo____.html
Als ik dit verhaal lees heb ik vooral intens medelijden met de biologische ouders en vind ik dat ze eigenlijk vanzelfsprekend het recht moeten krijgen om zelf te bepalen waar het kind zal wonen (na DNA-test).
De reacties in Trouw zijn overwegend anders, eerdere rechterlijke uitspraak over een gekocht kind doet vermoeden dat de prioriteit ook nu zal liggen bij de Nederlandse adoptie-ouders. Ik blijf er een ongemakkelijk gevoel aan overhouden.
Stel je voor: de ouders van Madeline vinden hun dochter terug in Saoedi Arabië bij een andere familie......
Wat zouden jullie doen als je de adoptie-ouder was?
Tsjor
Ongemakkelijk
Vooropgesteld: ik heb de link niet gelezen. Maar ik heb wel eerder over die zaak gelezen.
Een ongemakkelijk gevoel... ja uiteraard. Welke uitkomst er ook komt, ongemakkelijk is wel het minste dat het wordt.
Ik begrijp dat je het rechtvaardig vindt om de biologische ouders (ervan uitgaande dat ze dat zijn) het recht te geven te beslissen over de woonplaats van het kind. Maar verplaats je eens in dat kind. Je bent 12, opgegroeid in Nederland, goed, je bent wat donker uitgevallen maar behalve dat je weet dat je een adoptiekind bent, ben je verder ongeveer een kaaskop, en dan ineens, pats boem, besluiten je 'echte ouders' dat je terug naar India moet. En dan? Wonen bij mensen die je niet kent, in een land dat je niet kent en waarvan je de taal niet spreekt...
Kijk, als die biologische ouders zelf zouden beslissen dat zij het beter vinden dat kind in Nederland blijft is de schade relatief beperkt. Maar als de ouders- wat toch ook voorstelbaar is - hun kind terug willen, hoe moet het voor dat kind dan wel niet zijn? En voor de adoptieouders ook, natuurlijk. Want noch die adoptieouders, noch het kind zelf hebben enige schuld aan wat dan ook.
Dan toch maar prioriteit geven aan 'het belang van het kind', en dat zal waarschijnlijk toch zijn dat het blijft waar het is. En dan vermoedelijk een contact van verre met de biologische ouders opbouwt.
Hartverscheurend, een ander woord is er niet voor de vinden.
Groeten,
Temet
Verdrietig
dit is een heel verdrietige situatie.
ik denk wel dat het beter is om in het belang van het kind te handelen,hoe hartverscheurend dat ook is voor de ouders.
het kind is hier opgegroeid,heeft hier zijn veilige woonomgeving,het zou onmenselijk zijn om een kind van 12 uit zijn vertrouwde leven weg te rukken en het in een totaal andere cultuur verder te laten opgroeien.
Contact
Het lijkt me dat het beste dat er uit deze situatie te halen is, een goed contact tussen het adoptiekind en zijn biologische ouders is. Daar zijn diverse vormen voor te bedenken. Bovendien hoeft er niet ontkend te worden dat zij óók zijn ouders zijn. Net als de adoptieouders, die te goeder trouw hebben gehandeld.
Verdrietig
Dit is een hele verdrietige zaak voor alle partijen. Ik sluit me bij de anderen aan dat het waarschijnlijk niet in het belang van die jongen is om nu naar India te verhuizen. Hij woont al 8 jaar bij zijn adoptie ouders en dit is het enige thuis dat hij ooit gekend heeft. Wel zou het mooi zijn als zijn adoptie ouders hem in staat zouden stellen om ook een band met zijn biologische ouders op te bouwen. Zowel voor zijn biologische ouders zou dat goed zijn als ultiem ook voor hem zelf.
Als ik de adoptie ouder was dan zou ik hem ook willen houden want het zou voor mij gewoon mijn zoon zijn. Ik hoop dat ik hem wel de gelegenheid zou willen geven om contact te hebben met zijn biologische ouders. Als ik de biologische ouder was dan zou ik er waarschijnlijk alles aan doen om mijn zoon terug te krijgen. Want doe je nu eenmaal als ouder. Dat maakt het ook zo'n moeilijke zaak.
Maylise
Euh
heb link niet gelezen maar wel andere dingen over deze zaak,
ik had begrepen dat de biologische ouders het kind NIET uit hun omgeving wilde weghalen maar gewoon een soort van bezoekrecht wilde hebben.. dat ze toch een soort rol krijgen in het leven van het kind.
Ik geloof ook dat er de laatste jaren contact is geweest tussen bio ouders en het kind met zijn ouders.
Na een dna test zou het kind idd de beslissing moeten hebben bij wie hij wil wonen, hij is tenslotte 12 jaar en dan mag je toch zelf aangeven wat je wil.
Ik denk niet dat de bioouders hun kind zomaar terug naar india willen nemen hoor.
maar ik kan er naast zitten..
Madeline
Ik lees het verhaal en ook de reacties met in mijn achterhoofd: stel je nu eens voor dat het kind Madeline zou heten, de ouders engelse toeristen zouden zijn, waarvan het kind op vakantie uit het hotel is geroofd (als dat de waarheid is uiteraard). ouders zoeken tot op de dag van vandaag nog. Stel dat ouders het kind vinden. En dan de redenering die op dit moment meest gangbaar is: kind woont al zo lang bij adoptie-ouders, dus in het belang van het kind moet het daar blijven. Ik zou toch in een lichtelijke paniek raken als ouder, denk ik.
Kind is nu 12 jaar, maar kind was ooit 1 of 2 jaar (1999) en is toen plotseling weggehaald bij de ouders. Kind was ooit 4 of 5 en is toen van India naar Nederland gebracht. Adoptie-ouders wisten al toen het kind 9 was, dat waarschijnlijk niet om een normaal afgestaan kindje ging.
De prioriteit ligt dus blijkbaar bij die periode van 4 á 5 jaar (wellicht korter) dat het kind bij nietsvermoedende adoptie-ouders verbleef.
Vanaf het moment dat de adoptie-ouders konden weten dat het niet om een normaal afgestaan kindje ging (uiterlijk 2007) hebben zij dus geweten dat het om een geroofd kindje ging en de kontakten met mogelijke biologische ouders willens en wetens tegengewerkt.
Ik pijnig mijn hersenen, maar ik geloof niet dat ik daar op deze manier mee zou zijn omgegaan. Ik zou alles op alles gezet hebben om de waarheid boven tafel te krijgen en vervolgens in overleg met de biologische ouders het beste voor het kindje te kiezen, daarbij mezelf op de achtergrond plaatsend: als de ouders arm zijn en wel voor hun eigen kindje willen zorgen kun je ook op een andere manier samenwerken. Een andere opvatting van co-ouderschap zeg maar. Maar het kindje kan ook bij jou blijven en dat jij dan zorgt dat er regelmatig kontakt is met biologische ouders.
Dat je dat niet doet, alles tegenwerkt en vervolgens 'beloond' wordt voor die tegenwerking door de opvatting dat het kind nu al zo lang bij jou is, dat je daar rechten aan mag ontlenen vind ik eigenlijk nogal vreemd.
Ik geloof niet dat een situatie die gebaseerd is op roof 'in het belang van het kind' zomaar in stand gehouden moet worden. Maar het is eerder ook zo gedaan met een gekocht kindje, dus wat dat betreft kunnen we er wel wat van 'in het belang van het kind'.
Tsjor
Tsjor
"Dat je dat niet doet, alles tegenwerkt en vervolgens 'beloond' wordt voor die tegenwerking door de opvatting dat het kind nu al zo lang bij jou is, dat je daar rechten aan mag ontlenen vind ik eigenlijk nogal vreemd."
Ik kan je daar geen ongelijk in geven, dat je dat vreemd vindt. Het is overigens geen onbekend fenomeen. Onder familierechtadvocaten hoor je in dit geval wel eens "hebben is houden".
Ja, dat is cru. Nee, dat is niet altijd eerlijk. Maar het beroerde is: het kind kan er niks aan doen. En uiteindelijk moet er dan toch maar gekeken worden naar wat voor het kind het beste is. Het alternatief kan zijn dat je de belangen van het kind ondergeschikt maakt aan de wens om rechtvaardigheid te brengen in de verhouding tussen de ouders. Dat is dan tegenover het kind weer niet eerlijk.
Groeten,
Temet
Madeleine
Ik vind het een hele trieste zaak, er zijn hoe dan ook alleen maar verliezers, waarbij de schuldigen, de ontvoerders, vrijuit gaan...
Wat betreft Madeleine: mocht ze gevonden worden dan moet er wat mij betreft (maar niemand luistert naar mij 
gekeken worden hoe de situatie is. Laat iemand (psycholoog oid) met haar praten, wat ze wil, waar ze wil zijn. Heel veel hangt ook af in wat voor omgeving ze nu is. Ze is nu 7, en al 3 jaar weg, dus als ze (hopelijk) in een liefdevolle omgeving zit en aar goed gehecht is denk ik idd dat het geen goed idee is om haar daar weg te halen. (het geadopteerde vriendje van m'n zoon, sinds een jaar in nederland, zou ik ook niet terug willen sturen, die zou z'n adoptieouders echt niet willen missen)
Maar haar ouders zullen daar uiteraard heel anders over denken. Kan ik me goed voorstellen, zou ik ook doen als het mijn kind was. Bovendien hebben de ouders van Madeleine geld en de steun van de media en een berg beroemdheden. De bio-ouders van het geadopteerde kindje uit India hebben dat niet. Dus de "grote massa" zal heel anders over Madeleine denken dan over het kindje uit India.
En hoe zit dat met verwisselde baby's
Daar zijn toch ook verhalen over bekend, dat pas na aantal jaren uitkomt dat 2 baby's verwisselt waren? wat doen ouders dan? na 4 jaar ineens voor hun eigen kind gaan? of toch het kind waar ze al 4 jaar van houden niet willen missen??
Ik weet dat het bestaat maar heb nog nooit gelezen over de gevolgen.
groet, pol
Pelle
Even wat rekenwerk. Het kind is nu (2010) 12 jaar. In 2007 was het dus 9 jaar. Het kind is in 2002 geadopteerd, het was toen dus vier jaar. Op dat moment (2007 en dan gaat het over een televisieprogramma, ik neem aan dat de adoptie-ouders al eerder op de hoogte waren en het niet van de televisie hebben gehoord) was het kind dus ongeveer even lang bij de adoptieouders als daarvoor in eigen land (bij eigen ouders en geroofd, in kindertehuis).
Maar dan omgekeerd de vraag: wat zou jij doen als jouw kind ontvoerd was? Wanneer zou jij dan denken: hebben is houden (zoals Temet zegt)? Wanneer zou je ophouden met zoeken, geen DNA-test, geen zekerheid willen en geen kontakt willen? Ik nooit.
Tsjor
Sinilind
Er zijn delen van de wereld waar de westerse televisie net zo bekend is als bij ons de indiase televisie (de filmindustrie is er groter dan Hollywood). Dus een blond meisje kan zomaar ergens bij een liefdevolle familie opgroeien, net als hier een indiaas jongetje.
Het punt is dat de indiase ouders min of meer verweten wordt (zie de reacties in Trouw) dat zij de zoektocht naar hun kind hebben voortgezet en nu iedereen voor pijnlijke keuzes plaatsen. Wanneer hadden die ouders dan moeten stoppen? Wanneer moeten de ouders van Madeline dan stoppen? In Portugal branden ze nog steeds kaarsjes voor haar.
Tsjor
Tijgeroog
'Bovendien hebben de ouders van Madeleine geld en de steun van de media en een berg beroemdheden. De bio-ouders van het geadopteerde kindje uit India hebben dat niet. Dus de "grote massa" zal heel anders over Madeleine denken dan over het kindje uit India.' Ik vrees dat je gelijk hebt, dat zou betekenen dat je je als rijke westerling alles kunt veroorloven, zelf roven en kopen van kinderen van arme mensen.
De inzet van de psycholoog vind ik nu weer niet zo verstandig. Hoe kan een kind oordelen en kiezen tussen twee situaties, waarbij de ene situatie (biologische ouders) waarschijnlijk negatief is voorgesteld (die zijn arm, kunnen niet voor je zorgen etc.)?
Maak je zo bovendien de weg niet vrij om het principe 'hebben is houden' toe te passen, waarbij het alleen zaak is het kind lang genoeg vast te houden?
Overburen hadden een nieuwe bedrijfsauto gekocht. Trots. Tot bleek dat er twee precies dezelfde auto's rond reden met precies hetzelfde kenteken. auto moet worden ingeleverd. Een kind is geen auto en geen eigendom. Niet van de biologische ouders, maar ook niet van de adoptie-ouders. Als je een beetje in de grote wereld duikt weet je dat verhalen altijd heel veel verschillende kanten hebben, dus het arme weeskindje dat door de ouders in armoede is achtergelaten kan ook een geroofd kindje zijn, dat ontvoerd is voor geld, met liefdevolle ouders die heel hard werken om te voorzien in voedsel en onderdak.
De ouders hebben overigens zelf aangegeven dat ze op de eerste plaats vooral zekerheid en duidelijkheid willen. Zelfs dat krijgen ze niet als het aan de adoptie-ouders ligt. Ik zou als adoptie-ouder een leven niet willen bouwen op het onthouden van de waarheid.
Tsjor
Polly
Hangt van de termijn af, na een jaar kun je er blijkbaar voor kiezen om te wisselen (NB, dit was vorige maand!!!):
http://www.trouw.nl/nieuws/article3060468.ece/Moeders_ruilen_verwisselde_baby_s_na_jaar.html
Maar soms ook niet:
http://www.tsjechie.net/board/f21/dochters-verwisseld-in-tsjechisch-ziekenhuis-15705/index4.html
Hierbij ook het interview met de ouders van hiervoor genoemd geval: http://www.humo.be/tws/deze-week/13493/verwisseld-bij-de-geboorte-humo-sprak-met-de-ouders-van-de-tsjechische-babys-nikola-en-veronika.html
Echt gecompliceerd wordt het pas als één van de kinderen is overleden, ik denk dat je er anders als ouders wel uit komt (en dat je dan je door jou opgevoede kind 'houdt' en contacten onderhoudt met je biologische kind).
Jesse
Geroofde kinderen in argentinië
ik moest ineens denken aan de vele kinderen die destijds 'geroofd' werden in Argentinie: waarvan ouders gedood werden en kinderen werden aan rijke Argentijnen gegeven. Jaren later gingen de oma's het plein op en via DNA konden er velen terug gevonden worden. Maar ik meen dat heel veel kinderen ervoor kozen om bij hun 'adoptie ouders' te blijven (toch opgegroeid in hetzelfde land, maar wel in gegoede omstandigheden)
Temet
Onthutsend, 'hebben is houden'. Ik moet er even van bijkomen, vooral als je bedenkt in hoeveel situaties van onrechtvaardigheid dat een impact heeft. Net als de jeugdzorg: als het kind eenmaal uithuisgeplaatst is krijg je het niet zo gemakkelijk terug, ook al blijkt de grond voor de uithuisplaatsing niet te kloppen. Hebben is houden, inderdaad.
Maar een kind is geen bezit dat je hebt.
Dan het ingewikkelde verhaal over het belang van het kind. Het kind kan er niets aan doen, dat is duidelijk en evident. De biologische ouders trouwens ook niet.
Je schrijft: 'En uiteindelijk moet er dan toch maar gekeken worden naar wat voor het kind het beste is. Het alternatief kan zijn dat je de belangen van het kind ondergeschikt maakt aan de wens om rechtvaardigheid te brengen in de verhouding tussen de ouders. Dat is dan tegenover het kind weer niet eerlijk.'
Dat is een ingewikkelde redenering, omdat het ervan uitgaat dat 'het beste' een objectief meetbaar aspect is. Waarschijnlijk gaat het dan toch om de bankrekening, grootte van de auto en het huis, opleidingsmogelijkheden etc.
Bovendien gaat het hier eerst nog om de vraag of de ouders mogen weten of het hun ontvoerde kind is (DNA-test). Dus dan moet je een redenering kunnen opzetten, die stelt dat het in het belang van het kind is als het kind niet weet wie zijn/haar biologische ouders zijn. Ik geloof dat je dan op de rechten van het kind stuit, ook al staat het daar inderdaad net andersom: het kind mag erom vragen. Dus dan moet het zijn: ouders hebben niet het recht zich bekend te maken als de biologische ouders van een kind. Interessant. Zeker als je dan ook nog onderscheid gaat maken tussen vaders en moeders. Alleen als adoptie-ouders zou je dat recht dan weer bij wet wel hebben, want de rechter legt dat vast. Ingewikkeld!
Je hebt het over 'rechtvaardigheid brengen in de verhouding tussen de ouders'. Dat is even cryptisch, want wanneer is de onrechtvaardigheid van het tegenwerken van duidelijkheid over en voor de biologische ouders van wie het kind geroofd is dan niet meer acceptabel? Of is het altijd acceptabel? Dan heb je als biologische ouders nog minder juridische basis dan wanneer je adoptie-ouder bent.
Hoe ziet dat belang van het kind er dan uit? Kind je hebt het recht om te geloven dat je ouders jou in de steek hebben gelaten en achtergelaten in een kindertehuis, waaruit wij jou liefdevol hebben gehaald zonder dat je hoeft te weten of het echt zo is. Zoiets als het recht om in Sinterklaas te geloven en niemand mag vertellen dat die niet echt bestaat? Het zou dan niet eerlijk zijn tegenover het kind als het kind te weten zou komen (tegen zijn wil) wie zijn biologische ouders zijn....
Het kind is ongewild en onbedoeld opgeladen met een hele zware geschiedenis. Biologische ouders hebben daar geen schuld aan, ook al vindt iedereen het blijkbaar maar lastig dat ze hun kind willen zien. Het lastige van de situatie kun je niet ontlopen door te ontkennen en de waarheid weg te houden. Dat is pas echt 'niet eerlijk' tegenover het kind.
'Hebben is houden' is geen goede basis voor een gezonde omgang met complexe situaties, simpelweg omdat er de reële mogelijkheid bestaat van 'onrechtmatig verkregen', (gekocht, heling). Volgens mij ontkom je er niet aan om biologisch ouderschap een specifieke prioriteit te geven, die niet geroofd of verkocht kan worden, alleen wel 'afgestaan' volgens legale weg.
Tsjor
Chiquita
'Maar ik meen dat heel veel kinderen ervoor kozen om bij hun \'adoptie ouders\' te blijven (toch opgegroeid in hetzelfde land, maar wel in gegoede omstandigheden)' Wat wil je daarmee zeggen? Oh dan....hadden die oma's niet zoveel moeite hoeven doen, heeft het regime er toch goed aan gedaan? In elk geval kregen ze wel een DNA-test blijkbaar.
Tsjor
Tsjor
Als ik de biologische moeder was dan zou ik uiteraard er heel hard voor vechten om mijn kind terug te krijgen en als ik de adoptie moeder was dan zou ik mijn kind willen houden. Ik kan me beide moeders heel goed voorstellen.
In dit geval vind ik ook niet dat het raar is om een DNA test uit te voeren en het contact op te bouwen met de biologische ouders. Ik denk echter wel dat de wensen van het kind hierin grotendeels ook leidend moeten zijn want het kind is al 12 jaar en dus oud genoeg om zelf ook mee te beslissen. Kind kan zich waarschijnlijk bijna niks meer herinneren van India en voor zijn gevoel is zijn leven en familie gewoon hier. Hij spreekt de taal waarschijnlijk niet meer. Hier heeft hij zijn ouders, familie, vriendjes, school. Ik vind echter wel dat hij in staat moet worden gesteld zijn biologische ouders opnieuw te leren kennen en met hun een band op te bouwen. Uiteindelijk is het voor alle partijen het beste als er een goed contact tussen hun allen is.
Ik kan me het verdriet en de angst van beide moeders heel goed in denken.
Maylise
Tsjor
"De inzet van de psycholoog vind ik nu weer niet zo verstandig. Hoe kan een kind oordelen en kiezen tussen twee situaties, waarbij de ene situatie (biologische ouders) waarschijnlijk negatief is voorgesteld (die zijn arm, kunnen niet voor je zorgen etc.)?"
Ik hoop daarbij vooral op een neutraal iemand die zich in kinderen in kan leven en subtiel kan achterhalen hoe het kind over de verschillende kanten van de zaak denkt. Dan moet je wel goed zijn in je werk, want het zal niet eenvoudig zijn...
In de situatie van Madeleine (hoewel ik eigenlijk niet geloof dat ze nog leeft, maar dat terzijde) hangt het heel erg af van de situatie waar ze in terecht is gekomen: bij een familie die haar te goeder trouw heeft opgenomen, met veel liefde en goede omstandigheden, waar ze helemaal gehecht en gewend is, vriendjes heeft en alles. Zeker als ze niet vele herinneringen meer heeft kan het voor haar in dat geval heel moeilijk zijn, en niet in haar belang, om terug te gaan naar haar ouders.
Als ze in slechte omstandigheden wordt gevonden en haar ouders vreselijk mist is het veel makkelijker om de keuze te maken.
En ik weet dat de indiase ouders vooral zekerheid willen hebben over wat er met hun kind is gebeurd, dus wat mij betreft krijgen ze toestemming voor de DNA-test.
En als het mij zou overkomen: of ik nou de biologische ouder of de adoptie ouder was, ik zou blijven vechten voor m'n kind. Wij allemaal toch?
"Maak je zo bovendien de weg niet vrij om het principe \'hebben is houden\' toe te passen, waarbij het alleen zaak is het kind lang genoeg vast te houden?"
Het uitgangspunt bij de verblijfplaats van een kind na een scheiding van de ouders, als die uit verschillende landen komen, is toch dat het kind blijft op de plek waar het al woont, juist vanwege het belang van het kind. Op de vertrouwde plek kunnen blijven. Naar mijn mening is dat ook bij dit soort situaties geen slecht principe. Hoewel het voor iedereen moeilijk is, niemand heeft voor deze situatie gekozen.
Je zou dan ook naar andere oplossingen moeten zoeken, maar dat is ook niet eenvoudig. Misschien kunnen de bio-ouders bij het kind in de buurt komen wonen, met een goede omgangsregeling, zodat het kind in z'n vertrouwde omgeving blijft en er toch regelmatig contact kan zijn (ik weet niet of de ouders uit India dat willen/van plan zijn) Daarmee haal je wel weer de bio-ouders en eventuele broertjes en zusjes uit de eigen omgeving, dus ideaal is het zeker niet.
Vreselijk
Als ik na een dag een nieuw draadje tegenkom reageer ik soms liever zonder andere reacties gelezen te hebben. Zonder die invloed zeg ik nu, heel makkelijk vanaf de zijlijn..., dat ik vind dat het belang van het kind voorop staat. Hoe hartverscheurend dat ook voor de ouders in India is, kan dat in hun nadeel zijn. Daarnaast mag een kind van 12 in Nederland bij een scheiding een eigen keus maken bij wie het wil wonen, de rechter laat dat neem ik aan zwaar meewegen, ik neem dus aan dat dit kind datzelfde recht heeft.
Persoonlijk vind ik dat je een kind van 12 niet meer kunt terugsturen naar het land van oorsprong als het totaal niet opgevoed is in de cultuur van dat land en bij mensen moet wonen waar het niks mee heeft, behalve de wetenschap dat het de biologische ouders zijn. Dat werkt niet. Het zou wel fijn zijn als ze elkaar kunnen leren kennen.
Ik heb begrepen dat de ouders al uitgesproken hebben dat hun kind in Nederland mag blijven, dus is er naast de tragiek van de roof en het leed een probleem te verwachten over waar het kind moet wonen?
Kaaskopje
De biologische ouders hebben helemaal niet gezegd dat zij het kind niet zullen opeisen. In de volkskrant stond een interview met de advocaat van deze mensen. In eerste instantie gaat het om contact met de jongen maar hij gaf ook al aan dat het misschien daar niet bij zou blijven. De jongen zelf schijnt heel bang te zijn dat hij terug moet naar India en dat is toch vreselijk. Dus ik geef de adoptieouders helemaal geen ongelijk. Natuurlijk is dit vreselijk maar deze mensen hebben naar eer en geweten een kind geadopteerd via een respectabel bureau. Ze zijn dus niet zelf gaan "shoppen" op internet of in India. Ik zou zelf ook eerst duidelijkheid willen hebben van de bedoelingen en intentie van de biologische ouders en daarna pas een beslissing willen nemen. Oh, en om misverstanden weg te nemen. Ik ben tegen internationale adoptie. Mede om dit soort situaties. Je kan er nooit zeker van zijn dat een kind vrijwillig is afgestaan. Maar om dan nu maar even te bepalen dat de biologische ouders recht hebben op het kind dat gaat mij echt te ver.
Gisteren op tv
Gisteren waren de 'bio-ouders' op tv. (Netwerk o.i.d.). De moeder zei dat ze het kind gewoon heel graag wilde zien. Daarom was ze naar NL gekomen. Er was gisteren een rechtzaak maar daarover kwam niets naar buiten. Moeder had ook gezegt dat als het kind wilde, dan mocht hij weer bij hen komen wonen maar als hij en z'n adoptie-ouders wilde dat hij hier bleef dan vond ze dat ook goed. Maar ze wilde wel heel graag weten hoe het nu met hem ging. De adoptie-ouders hadden nog geen toestemming gegeven voor een dna-test maar van de bio-moeder was wel al dna-materiaal afgenomen.
Allemaal heel triest, maar ik denk wel dat de adoptie-ouders het beste mee kunnen werken. Doe de test, zijn het de bio-ouders dan kan je misschien wat contact houden met die mensen (hoeveel kinderen willen niet hun bio-ouders vinden later) en als het niet zo is dan is het hele probleem opgelost.
Ik hoorde dacht ik ook dat de adoptie-ouders ook uit India kwamen.
@tsjor
'Wat wil je daarmee zeggen? Oh dan....hadden die oma\'s niet zoveel moeite hoeven doen, heeft het regime er toch goed aan gedaan? In elk geval kregen ze wel een DNA-test blijkbaar'
je vraagt wat ik ermee wil zeggen en vervolgens vul jij 't in met je eigen ideeën ?!
Nee, dat wilde IK niet zeggen, jouw gedachten zijn zeker niet de mijne. Ik lees, en constateer, en ik oordeel niet, veroordeel niet, beoordeel niet
Kaaskopje
'Persoonlijk vind ik dat je een kind van 12 niet meer kunt terugsturen naar het land van oorsprong als het totaal niet opgevoed is in de cultuur van dat land en bij mensen moet wonen waar het niks mee heeft, behalve de wetenschap dat het de biologische ouders zijn.
Zou je er ook zo over denken als jouw kind met anderhalf jaar was ontvoerd? Ik weet het voor mezelf niet hoor. ik geloof niet dat ik me er iets van aan zou trekken dat de adoptie-ouders vervolgens te goeder trouw en volgens de goede procedures het kind hebben geadopteerd. Ik zou toch blijven hangen op dat eerste punt: het kind is weggeroofd bij mij en ik zou het kind terug willen. Mocht het zo zijn dat ik zou denken dat het kind beter af is in het nieuwe pleeggezin, dan zou dat een autonome beslissing van mij moeten zijn en zou ik alsnog zelf in willen stemmen met een eventuele adoptie.
Tsjor
Vlinder72
'Maar om dan nu maar even te bepalen dat de biologische ouders recht hebben op het kind dat gaat mij echt te ver.
Geeft adoptie via een respectabel bureau dan wel recht op een kind?
De angst van de jongen is vreselijk natuurlijk, maar het is ook de vraag hoe die jongen aan die angst komt. Het lijkt mij niet 'in het belang van het kind' om een kind zo bang te maken voor zijn mogelijke biologische ouders.
Tsjor
Chiquita
Er wordt wel om een oordeel gevraagd. Met je interventie die je meer dan alleen maar beschouwen of neutraal naast elkaar zetten.
Tsjor
Tsjor
omdat ik heel weinig tijd heb nu reageer ik niet op je hele posting, noch op latere postings in de draad, die ik nog niet gelezen heb, maar alleen op dit: "Dat is een ingewikkelde redenering, omdat het ervan uitgaat dat 'het beste' een objectief meetbaar aspect is. Waarschijnlijk gaat het dan toch om de bankrekening, grootte van de auto en het huis, opleidingsmogelijkheden etc. "
Nee, daar gaat het niet om. Objectief meetbaar is het natuurlijk nooit, maar het uitgangspunt is gewoonlijk dat als een kind ergens goed zit en het 'goed doet'(in psychische, niet in materiële zin) het niet in zijn belang is om hem uit zijn vertrouwde omgeving los te rukken. Als de situatie omgekeerd was: biologische ouders waren rijk en adoptieouders waren arm (weinig waarschijnlijk scenario natuurlijk, maar toch) dan zou de redenering niet anders zijn.
Groeten,
Temet
Wie anders, vlinder?
"Maar om dan nu maar even te bepalen dat de biologische ouders recht hebben op het kind dat gaat mij echt te ver. "
Wie anders, Vlinder? De mensen die hem 'eerlijk' gekocht hebben?
Er is voor mij geen twijfel wie recht heeft op het kind. Dat zijn natuurlijk de biologische ouders, die hun kind weggeroofd zagen worden en later op alle mogelijke manieren werden tegengewerkt. Dat wil voor mij dan weer niet zeggen dat ze het kind 'zomaar' mee terug kunnen nemen, maar ik vind wel dat zij hun ouderlijke zeggenschap (deels? wellicht samen met jeugdzorg) terug moeten krijgen en met deskundigen gaan kijken naar de beste oplossing. Ik kan me goed voorstellen dat deze mensen besluiten dat het kind in Nederland blijft en ik vind ook dat, indien de ouders hier ook zouden willen blijven, daar alle medewerking aan moet worden verleend. Zij hebben hier tenslotte niet om gevraagd.
Tsjor
Het is voor mij te makkelijk praten vanuit de zijlijn. Als het mijn kind betrof zou dit een hel zijn. Natuurlijk wil je je kind weer in je armen sluiten en in je huis terughalen, maar of je daarmee in het belang van je kind handelt is de vraag. Als biologische ouder moet je bij al die gevoelens dus een vreselijke beslissing nemen. Óf je haalt het thuis met het risico dat het kind daar een psychische klap door oploopt, óf je besluit het kind bij de adoptie-ouders te laten. Het is kiezen uit twee kwaden voor de echte ouders. Vreselijk dus.
Temet
'het uitgangspunt is gewoonlijk dat als een kind ergens goed zit en het 'goed doet'(in psychische, niet in materiële zin) het niet in zijn belang is om hem uit zijn vertrouwde omgeving los te rukken.'
Het haags verdrag tegen internationale kinderontvoeringen rept daar met geen woord over. Daar gaat het om het herstel van de oorspronkelijke situatie en zo spoedig mogelijke terugkeer.
In deze situatie is er natuurlijk sprake van een ingewikkelder probleem. Ik denk dat je het alleen maar kunt oplossen dor te saneren in de wortels, dat wil zeggen:
- de realiteit van de ontvoering erkennen, dus dat wil zeggen dat je begint met de biologische ouders: zij mogen weten of het hun kind is;
- het fundament van de adoptie herstellen: achteraf gezien zijn daar dingen fout gegaan, dus je zult toch eerst moeten vragen of de biologische ouders mogelijk alsnog en achteraf willen meewerken aan de adoptie;
- stel dat biologische ouders niet mee willen werken aan de adoptie en het kind weer thuis willen krijgen, dan is er altijd nog de mogelijkheid van de rechter om het kind zelf te horen. En dan pas komt in de afweging van het oordeel van de rechter naar voren of het kind in de door hem gewenste situatie (ik wil bij de adoptie-ouders blijven) het argument van de vertrouwde omgeving en en het psychisch welbevinden terug.
Dan heb je de hele situatie helder gemaakt, recht gedaan waar recht gedaan kan worden, en het pijnlijke van de hele situatie voor iedereen zoveel mogelijk draaglijk gemaakt.
Alleen de constatering dat het kind nu goed zou zitten is niet voldoende.
Tsjor
Erkenning
tsjor:"Het haags verdrag tegen internationale kinderontvoeringen rept daar met geen woord over. Daar gaat het om het herstel van de oorspronkelijke situatie en zo spoedig mogelijke terugkeer. "
Ik geloof dat niemand wil beweren dat er striktgenomen geen sprake zou kunnen zijn van ontvoering. Dat is de kwestie niet. Ook het ontvoeringsverdrag kan alleen maar de oorspronkelijke situatie herstellen als niet een andere situatie inmiddels oorspronkelijk is geworden. Tijd telt.
tsjor:"-Dan heb je de hele situatie helder gemaakt, recht gedaan waar recht gedaan kan worden, "
Dat vind ik niet. Ik zie mega haken en ogen aan je voorstellen. Maar bovendien: als werkelijk jouw enige punt is dat er erkenning moet zijn dat deze ouders moedwillig beroofd zijn van hun kind, bij deze: Ja, dat zou best wel eens kunnen.
Maar dat verandert verder niets aan de oorspronkelijke situatie waar het kind nu in zit. Het is een Nederlands jongetje van Nederlandse ouders. De rest is (lang) vergeten of doelbewust overgeslagen administratie.
Blijft het natuurlijk bijzonder onbevredigend dat het mogelijk is om met succes het kind van biologische ouders te roven. Dat je het, als de tijd maar genoeg verstreken is, nog mag houden ook.
Groet,
Miriam Lavell
