Pro-ana sites

Ja maar...

Dat kinderrechtenverdrag is mooi, maar is dat een juridische basis om vrijheid van meningsuiting (daar gaat het hier om)in te perken? En is dat controleerbaar?

Cameron:
"Verder zou (simpel gedacht) de overheid/reclamewereld meer aan voorlichting/waarschuwing kunnen doen."
Voorlichting is een bekende stoplap, met soms verrassend weinig effect. Zie de eindeloze antirookcampagnes -het horecarookverbod is veel effectiever.

Cameron

Cameron:
"Het antirookverbod in de horeca is effectief, maar verplaatst denk ik hooguit het probleem naar andere plaatsen. Ik denk niet dat er mensen minder door gaan roken en het enige voordeel in mijn ogen is dat er minder mensen last van hebben."
Ik heb begrepen dat het aantal rokers wel degelijk gedaald is. En verder maakt het niet uit; het verbod is ook effectiever dan voorlichting in het terugdringen van rookoverlast. En dat was het punt.

Wat dingen

Slablaadje:
"Aanzetten tot zelfmoord zou in die zin een juridisch handvat kunnen zijn. Vziw is dat nog steeds verboden in Nederland."
Dat lijkt me juridisch toch een hele stap, vooral omdat dan ook allerlei andere dingen 'aanzetten tot zelfmoord' worden. Zoals iemand een sigaret aanbieden.

Slablaadje:
"Goedbedoelde voorlichting schiet vaak zijn doel voorbij. ALs waarschuwing bedoelde levensverhalen in tijdschriften kunnen een grotere bron van tips zijn dan anasites."
Ongetwijfeld. Om dezelfde redenen worden ook zelfmoorden door voor de trein te gaan staan nooit gemeld (dat gebeurt toch al veel vaker dan veel mensen denken).

Cameron:
"omdat je ergens niet meer mag roken, waar je eigenlijk niet dagelijks komt, dus niet heel veel mee te maken hebt, stop je met roken; er zijn toch gelegenheden genoeg waar je wél kunt roken?"
Er zijn gelukkig (bijna) geen openbare gelegenheden meer, en juist de groep 'zware stappers' is door dit rookverbod getroffen. Uitgaan en 'gezellig roken' is plots niet meer synoniem.

Vrijheid van meningsuiting

Mwah, ik denk dat je best kan betogen dat het verbieden van die sites een noodzakelijke stap is in het beschermen van de volksgezondheid. En dat zal ongetwijfeld een legitiem doel zijn op grond waarvan de vrijheid van meningsuiting beperkt kan worden.

Er zijn vziw geen 'pro roken' of 'pro drinken' sites, en als die er al wel zijn dan zijn die niet, zoals hier, gericht op zo'n specifieke en vooral zo'n jonge en beïnvloedbare doelgroep. Het lijkt me dat je zeer wel aannemelijk kunt maken dat juist dit soort sites, gelet op de groep waar het om gaat, daadwerkelijk schade toebrengt en om die reden verboden kan worden.

Iets anders: die foto die bij het stukje op de OOL-site staat, is die daadwerkelijk van zo'n pro-anasite afkomstig? Weet iemand dat?
Ik bedoel: die dame ziet er zo afschuwelijk uit dat ik me werkelijk niet kan voorstellen dat iemand dat als voorbeeld opvoert, vandaar dat ik me dat afvraag.

Groeten,

Temet

Slablaadje

Slablaadje:
"Tinus, de gevolgen van anorexia zijn een stuk eenduidiger dan die van een sigaret en zichtbaar destructiever op de korte termijn.Aanzetten tot zelfmoord lijkt mij zeker verdedigbaar."
Ik had bewust de vergelijking met roken getrokken omdat daarbij het minst omstreden is dat het extreem destructief is. Begrijpelijkerwijs vind jij op basis van je ervaring dat anorexia erger is, maar je zult een harde tijd hebben om iedereen daarvan te overtuigen.

Slablaadje:
"Ik ben het met je eens dat de ziekte grotendeels in de patient zelf zit, toch denk ik dat het sluiten van die sites wel een signaal kan zijn."
Dat soort signalen werken niet tot nauwelijks (of iig twijfel ik daar aan), ik ben bang dat ze vooral voldoen aan de wens van ouders/hulpverleners om in hemelsnaam iets te DOEN.

Tijdsbeeld

Volgens mij zal zoals iemand hierboven al schreef het verbieden van deze sites geen echt effect hebben. Welja, het is een signaalfunctie, maar wat gebeurt er dan, het opspeuren van dergelijke beelden en informatie wordt ahw een verboden vrucht en als zodanig nog aanlokkelijker. Ik lees net op de site van Human Concern dat het cijfer van mensen met eetstoornissen al jaren constant blijft, het probleem zou dus niet verergeren, ook niet met steeds meer pro ana sites. Human Concern geeft tevens een rijtje mogelijke oorzaken waar het modebeeld slechts een beperkte tot geen rol in speelt, dit laatste eigenlijk tot mijn verbazing, omdat ik zelf het in deze maatschappij en in deze tijd (gezond eten is duur en wordt door de jeugd als niet lekker of, erger nog, niet cool bestempeld, chips, snoep, friet ed is juist helemaal 'in' en erg goedkoop) best moeilijk vind om mijn kinderen elke keer weer enthousiast te houden voor gezond eten en gezonde snacks. Ik kan mij goed voorstellen dat het voor jeugd en ouders erg verwarrend is en dus: wil je dan slank blijven, best, dan eet je toch (vrijwel) niets, en hop, een mogelijke ana patiënt is geboren. Ik denk daarbij vrij specifiek aan mijn eigen dochter die al enkele jaren wel erg druk bezig is vooral niet dik (en ze is dus superslank...) te worden.
Als je dan aan een of meer mogelijke factoren voldoet is de kans groot dat je in een eetstoornis verzeild raakt.
Verbieden van pro ana sites lijkt mij dus niet heel erg zinvol, alhoewel ik zelf mijn dochter nu nog wel degelijk verbiedt ernaar te kijken.
Mirjam

Superdunne modellen

Tante Ana:
"Misschien komt dit omdat een anorexia-patiënte helemaal niet zo veel waarde hecht aan superdunne modellen. Het is niet de dunheid van anderen (en dus ook van modellen) die een anorexia-patiënte gebruikt als reden om af te vallen, maar de eigen vermeende dikheid."
Snap ik, maar dat betekent wel dat dik/dun zijn een issue is, en dat dun een gewenste norm is. En juist op dat aspect zijn die superdunne modellen (die de norm bovendien steeds dunner zetten) dus wel een factor.
Ikzelf zou idd nog wel eens willen kijken naar dat gezeur over obesitas en light producten van tegenwoordig.

Snap ik

"Snap ik, maar dat betekent wel dat dik/dun zijn een issue is, en dat dun een gewenste norm is."
Ja, dat betekent het inderdaad. Natuurlijk is de hoe noem je het, de gevestigde norm? een soort van doel dat ze bereiken willen. Maar het betekent óók dat het ZELFbeeld van anorexiapatienten vreselijk verstoord is. Ik bedoel, mijn nichtje kan op straat wel aanwijzen wie slank, normaal, mollig of dik is, dáár heeft ze geen problemen mee. Ze kan ook zien dat modellen überdun zijn, dat ziet ze óók wel. Waar het mis gaat, is wanneer ze in de spiegel kijkt! Dan ZIET ze niet dat zij nog magerder is dan al die modellen ,dan ziet ze een dik mens!
tante ana

Tante ana

Je roert hier een heel belangrijk punt aan. Anorexiapatienten bezien zichzelf inderdaad anders dan ze andere mensen bezien. Ze zien een dik mens, daar waar ze iemand met een vergelijkbaar lichaam als slank zien. Dat is juist de ziekte, dat verwrongen zelfbeeld.

Zelfbeeld maar ook...

Wel degelijk een verwrongen zelfbeeld. Maar dat dat verwrongen zelfbeeld zich uit in een eetstoornis heeft volgens mij toch wel heel veel te maken met een maatschappij waarin ten eerste slank de mode is maar waar inmiddels volslank tot mollig de norm is. Want als ik nu naar foto's kijk van mijn jeugd, dan was iedereen vergeleken met nu ronduit mager. Knokige knietjes, uitstekende schouderbladen, kortom echt dunne lijven is wat ik op al die foto's van die kindertjes op de basisschool zie. Daartegenover: de slanke kinderen van nu zijn al gevulder dan de in die tijd normale kinderen van toen. Kortom, ons voedingspatroon is om allerlei redenen zo veranderd dat 'gewoon' mager een uitzondering is geworden. Daarbij komt dat allerlei lekkers niet alleen voor het grijpen ligt maar ook gewoon is geworden in de beleving van de kinderen en ouders. Als je op school gedaan probeert te krijgen dat kinderen geen snoep meer uitdelen als ze jarig zijn krijg je een kleine rel. Als kinderen komen spelen vragen ze na een half uurtje al om een snoepje of koekje. Gemakkelijk (en vet en zout) eten in de super is goedkoop, gezond en bewerkelijker eten is duur. Eén appel kost 50 cent, belachelijk!
Kortom, probeer dan nog maar eens eruit te zien als je favoriete popster. En als je dan toch al voldoet aan een voorwaarde voor ana, of je hebt zo'n gen, of je voelt je ongelukkig, nou...

Contradictio in terminis

Maar als anorexia patiënten anderen als normaal of zelfs dun kunnen zien, wat hebben ze dan aan die ana sites? Want daar kun je dus duidelijk op zien hoe uitgemergeld die lichamen op die foto's zijn. Dat zou dan eerder waarschuwend moeten werken...
En trouwens, ik weet wel dat ana en bouma psychiatrische ziekten zijn, maar ik denk ook dat het in deze tijd veel gemakkelijker is om in zo'n situatie terecht te komen dan vroeger. Het onderwerp eten is sowieso al een veel ingewikkelder iets geworden, ook ouders en 'professional' weten het zelf niet meer, het modebeeld blijft toch dun, wat we ook eraan dun, maar de gemiddelde mens wordt steeds gevulder...
En als je dan ook nog gevoelig, intelligent, sterk van geest, noem maar op bent, en je voelt je eenzaam, en bent niet tevreden...

Was het maar zo simpel

We verbieden de pro-ana-sites, we schrappen het woord ´thinspiration´, we zorgen uitsluitend voor modellen met een BMI van 23, etc. etc.etc. en daarmee houdt anorexia nervosa op te bestaan. Wat een zonderling naïeve gedachte!
Anorexia gaat niet over lijnen en op modellen willen lijken. Dat is wat de gezonde medemens ervan maakt, om het te kunnen begrijpen, want afslanken is iets wat zovelen nastreven, en dat afslanken kan gewoon goed gezond zijn. En omdat afslanken in de maatschappij makkelijk bespreekbaar is, is dat vaak de enige manier voor de anorect om over haar gevecht te durven vertellen. Het is een soort vertaling maken van heel zieke kronkels naar redelijk invoelbare gedachtes.
Anorexia gaat over ziek-zijn. Heel zieke kronkels hebben.
Pro-ana-sites zijn misschien druppels, maar in de emmer die toch al overvol is, vallen die druppels niet echt op. Beter word je er niet van, maar echt slechter ook niet. Pro-ana geeft in zekere zin steun: "ik ben niet de enige die gek is", en tegelijkertijd zijn ze weerzinwekkend: "ja maar, zó wil ik niet worden, dat is echt idioot".
Verbieden helpt geen zier in de strijd tegen anorexia nervosa. Ik voel me echt geen steek beter als de sites vandaag nog de lucht uit zouden gaan. Was dat maar waar!

Niemand denkt

dat anorexia dan verdwijnt, volgens mij. Ik vind dat zelf ook vrij naïef. Maar Tinus vroeg ook wat er dan eventueel gedaan zou kunnen worden.
Ja, natuurlijk heeft het te maken met macht over je lijf, en daarmee over je lot, willen hebben. Maar in deze maatschappij wordt het wel heel gemakkelijk gemaakt om daarvoor voedsel als wapen/middel te gebruiken. Dus zou er op dat vlak wellicht iets moeten gebeuren, het complete eetgebeuren, modebeeld, voorbeelden, enz. enz.. Denk ik...

Niks geen ijdeltuiterij

Zo bedoel ik het werkelijk niet. Totaal niet zelfs. Ik denk juist dat het in deze maatschappij om allerlei redenen best moeilijk toeven is, en dat mensen/jongeren die om wat voor reden dan ook al wat zwakker in hun schoenen staan het nog eens extra te verduren krijgen. Als je dan ook al past binnen het risicoprofiel voor een eetstoornis, dan biedt deze maatschappij ook nog eens legio mogelijkheden waardoor het alleen maar gemakkelijker is en zelfs aanvaardbaar (want het is aanvaardbaar om met de lijn bezig te zijn) om in de val van anorexia of boulimia te lopen. Voor de buitenwereld lijkt het onschuldig lijnen, en zelf ga je gewoon kapot.
Ik denk dat anorexia niet hetzelfde is als autisme trouwens. Anorexia kan zich ontwikkelen, autisme heb je. Ik denk niet dat iedereen die 'in aanleg' anorexia heeft, dus meerdere factoren heeft waarbij het zich gemakkelijke openbaart, het ook ontwikkelt.
Laat ik het zo zeggen: mijn zoon heeft (een vorm van) autisme en daar leven we al mee vanaf zijn bestaan, mijn dochter houd ik angstvallig in de gaten omdat ik niet zou willen dat haar preoccupatie met haar (slanke) lijf in anorexia ontaardt. Ik denk dus eerder dat anorexia een uiting is van wat anders, net zoals dat onderliggende bv. zou kunnen ontaarden in automutilatie, of geslagen worden oid. Maar dat is gewoon mijn lekenopvatting hoor...

Lekenopvatting

Mirreke, jouw opvatting is gestoeld op het idee dat anorexia gelijk staat aan slanker willen zijn. Daar gaat het niet over. Het gaat om niet kunnen eten. Dat is echt wat anders. Niet kunnen eten gaat vaak over trauma, dat is wat anders dan er leuk uit willen zien en dus bezig zijn met je lijf.
Deze maatschappij, hier in het westen, levert niet meer anorexia op dan in de hongerwinter. Wel meer obesitas trouwens.

Nee

Ik probeer juist uit te leggen dat ik dat niet vindt, maar dat ik wel denk dat in deze maatschappij het veel gemakkelijker is om een eetprobleem te ontwikkelen, omdat eten al zo'n beladen onderwerp is.
Hier staat een interessant artikel: http://www.something-fishy.org/words/artical_020.php (in het engels, door iemand met een eating disorder)

Slanker willen zijn/anorectje

Zeker heeft anorexia wel te maken met slanker willen zijn. Calorieën tellen, ieder rijstkorreltje tellen en met een ernstig ondergewicht nog steeds vet zien op je lijf....dat er niet is. Niet willen zien dat je er gewoon ongezond uitziet, ondervoed. Niet kunnen eten? Zeker wel. Anorexia patiënten kunnen als ze verder lichamelijk niets mankeren zeker wel eten. Soms enorme eetbuien waardoor ze zich schuldig voelen en het eten uit spugen. Of laxeermiddelen slikken om iedere ingenomen calorie zo snel mogelijk weer kwijt te raken.En de hongerwinter heeft niets te maken met anorexia natuurlijk. Wat een rare vergelijking. Idd, tijdens de hongerwinter konden mensen niet eten want er was geen eten. Anorexia is puur een schreeuw om aandacht. Een cirkel waarin de patiënt is terechtgekomen door een verwrongen zelfbeeld. Ook vind ik het een nogal egoïstische ziekte. Het is een soort langzame zelfmoord waabij je vooral je omgeving in je sores meetrekt. Iedereen moet rekening houden met de gevoelens van de patiënt. Ik heb meer medelijden met de omgeving die er mee moet huizen.

Tijdsbeeld

Anorexia heeft wel degelijk te maken met het tijdsbeeld. In een tijd dat slank zijn om welke reden dan ook bewonderd of toegejuicht wordt, zoals in onze tijd: mode, filmsterren, slank is aantrekkelijk, succesvol, enz. enz, maar ook in vroegere tijden toen slank stond voor ascetisme, uitstijgen boven de dierlijke natuur, komt meer anorexia voor. In tijden daarentegen dat men hiet totaal niet mee bezig is omdat men ofwel domweg gepreoccupeerd is met ander zaken zoals in WW2 of omdat er bijvoorbeeld een heel ander schoonheidsideaal heerste komt het veel minder tot niet voor.
Ik betwijfel of er in de hongerwinter veel anorexialijders bestonden, men had wel iets anders aan zijn hoofd.

Egoïstisch...ach

Ik denk gewoon dat iemand dan diep ongelukkig is... Heeft niet zoveel met egoïsme te maken. En dat iedereen om de patiënt heen rekening ermee houdt komt denk ik meer omdat het zo vreselijk moeilijk is om te zien dat iemand niet eet. Kijk eens wat een macht een klein kind van twee of drie over de omgeving heeft als het niet wil eten...
Ook denk ik dat je nu anorexia verwart met boulimia. Dat is de ziekte van de vreetbuien die je vervolgens weer uitkotst.

Geen verwarring

Ik heb het niet over vreetbuien. Ik heb het over minimale hapjes, die ingenomen worden onder toezicht oog en dan alsnog uitgekotst worden of laxeermiddelen geslikt. Dat is zeker wel anorexia. Anorectje heeft het over niet kunnen eten, dat is vaak bij anorexia helemaal niet aan de orde. Velen hebben zelfs moeite om de moorkop te laten staan of de lucht van friet te weerstaan. Als ze het toch eten voelen ze zich schuldig en moet het er weer uit.....Er is wel degelijk een honger gevoel. Naarmate de patiënt ver onder een gezond gewicht zit zeggen ze dat er geen hongergevoel is en ze niet "kunnen" eten. Ik weet niet of een anorexia patiënt diepongelukkig is. Dat zal bij sommigen zo zijn, net zoals bij een ieder. Maar de manier van uiten van dit ongelukkig zijn vind ik dan toch egoïstisch. Idd is het vreselijk om te zien dat een dierbare zo ondervoed raakt. De patiënt weet dat ook. Maar "kan"er niets aan doen. Dat is het egoïstische stukje ervan. Je kan er wel iets aan doen. Hulp zoeken en inzien dat je nu zelfmoord aan het plegen bent.En dat je naasten dus om jou verdriet hebben.

Ter verduidelijking

Enorme eetbuien...zo ziet de anorexia patiënt een normale maaltijd of een gebakje. "Ik heb vandaag veel te veel gegeten". Tuurlijk....In onze ogen hebben ze een minimale hap achter de kiezen.

Angst voor eten

Vaak zie je dat anorexia begint met een lijn poging die uit de hand loopt. Dus wel gerelateerd aan het slanker willen worden. In eerste instantie voel je je heel sterk, want je hebt zelf de controle over wat je wel of niet eet. En daar draait het heel vaak om, een controle issue. Maar naar mate de anorexia overneemt verdwijnt die controle en komt er angst voor terug. Je wilt wel eten, het is niet dat kunt eten, maar de angst om maar een gram aan te komen weerhoud je om te eten. Daarom de calorieen tellen, overmatig bewegen en continue gedachtes over voedsel;wat kan wel, wat mag niet en dit 24 uur per dag. En soms heb je dagen dat je een cracker meer eet dan toegelaten en dan is de hele dag verpest. Het alles of niets denken en dit kan wel degelijk vreetbuien uitlokken zonder dat er sprake is van bulimia. Maar in de ogen van een anorexia patient is een vreetbui al wat een normaal persoon dagelijks eet.
Nee, ja kan wel eten, je wilt wel eten, want je denk er dagelijks de hele dag over. Maar die overweldigende angst om maar 1 gram aan te komen of zelfs maar 1 gram af te vallen weerhoud om maar iets te eten.
Het rare is, dat je ziet wel bij anderen of ze slank zijn, maar bij jezelf is het zelfbeeld zo verwrongen dat je altijd te dik bent.
En egoistisch?? Dat zegt een leek. Want de meeste anorexia patienten willen vooral geen aandacht. Ze doen juist hun uiterste best om het geheim te houden. Niemand mag het weten.
Het is een nare ziekte wat ik zelfs mijn ergste vijand niet toewenst. Wat mij betreft mogen die pro-ana sites verdwijnen. Vooral bij jonge anorexia patienten is het gebleken dat "lotgenoten" niet zo gezond zijn. Ze leren er teveel truks van.

Misvatting

De grootste misvatting van omstanders is altijd dat zij ervan uitgaan dat anorexia gericht is op buitenwereld (van slank willen zijn tot de verkapte manier van om hulp vragen, aandacht eisen en meer van dat soort onzin). Anorecten gaan eerder 'autistisch' om met hun problemen, in de diepste binnenwereld voeren zij hun oorlogen om maar om te kunnen gaan met het leven. Ze willen juist dolgraag leven, maar weten niet hoe en het niet-eten is hun manier geworden om te kunnen overleven, om alles aan te kunnen. Dat die manier tegelijkertijd heel slopend is (zowel lichamelijk als psychisch) is eigenlijk vooral zielig. Het werkt dus tegen hen, terwijl het voelt als de enige manier blij te kunnen/ mogen zijn. En dan, als je te ver heen bent, te zeer gesloopt, staat de buitenwereld (waar je al zo bang voor bent) klaar met hun vooroordelen en commentaar. Jep, dat geeft steun. Geef die eigenwaarde maar nog een knauw of een schop.
Zo werkt dat Wil40, met mensen met zulke domme meningen als jij. Daar worden anorecten niet beter van. Integendeel.
Ik geloof dat anorecten meer geholpen zouden zijn met het wegruimen van misvattingen, dan met het opheffen van pro-ana-sites.

Ja, in de hongerwinter kwam ook anorexia voor. Het is namelijk een psychiatrische ziekte die overal, in alle tijden, in alle culturen voorkomt. Het is ook gedeeltelijk erfelijk bepaald. Door ruime contacten met andere anorexia-patienten, weet ik van veel mensen nu (ook jongens, mannen!!!) dat een grootouder ook anorexia had. In de hongerwinter.

Slablaadje

"En egoïstisch? Dat zegt een leek. Want de meeste anorexia patiënten willen vooral geen aandacht".
Het is juist een schreeuw om aandacht. Je gevoelens niet op een bepaalde manier kunnen uiten en jezelf focussen op je lijf. Natuurlijk is dat niet met opzet. Maar het is zeker een schreeuw om aandacht.

Anorectje

"De grootste misvatting van omstanders is altijd dat zij ervan uitgaan dat anorexia gericht is op de buitenwereld( van slank willen zijn tot de verkapte manier van om hulp vragen, aandacht eisen en meer van dat soort onzin)
Precies en je bevestigd het zelf in je volgende zin: "Ze gaan eerder autistisch om met hun problemen, in de diepste binnenwereld voeren zij hun oorlogen om maar om te kunnen gaan met hun problemen". Precies, er zijn problemen en er is dus geen roep om aandacht? Die roep om aandacht komt er dus op een ongezonde manier uit, anorexia en zoals je zelf schrijft dat is zielig. Zielig voor de patiënt en zeker zielig voor de omgeving.Ik heb dus geen domme mening, we schrijven eigenlijk hetzelfde.Alleen jij ervaart het van de andere kant. Jij praat in jouw straatje en ik in de mijne. maar eigenlijk zien we hetzelfde. Anorexia patiënten voeren iedere dag een oorlog, met eten en de gevolgen van eten. De omgeving ook. De patiënt weigert hulp en gaat door met zelfvernietiging, de omgeving moet machteloos toekijken? Is dat geen egoïsme? Het is voor beide zielig. De omgeving wil graag alle misvattingen de deur uit hebben. Zo voert de hulpverlener ook een oorlog. Is dat hard? Misschien wel. Op de èèn of andere manier moeten de luiken open. En met zielig vinden kan je geen leven redden. Als je met een ernstig ondergwicht in het ziekenhuis terecht komt heeft de arts in eerste instantie echt geen medelijden. Hij zit het aantal calorieën te tellen wat er per dag in moet om je in leven te houden. Je kunt me dom vinden of hard. Maar misschien is dat nou net het probleem. De wereld is hard.

Anorectje

Je schrijft "Ze willen juist dolgraag leven, maar weten niet hoe en het niet-eten is hun manier geworden om te kunnen overleven, om alles aan te kunnen."

Waarom spreek jij voor alle anorexia-patienten? Zou je dat niet willen doen svp. Ik ben ook anorexiapatient (heel lang geweest) en bij mij was het het wel degelijk een terugtrekken voor het leven.

Je hebt alle recht om voor jezelf te spreken, maar wil je het daarbij laten svp?

Margreet

Klopt slablaadje

Het zijn idd niet jouw woorden die ik citeerde. Excuus, ze waren van Joeltje. En mijn mening wordt niet gevormd door t.v. programma`s. Al worden die wel bekeken en een goede doc is natuurlijk niets mis mee. Ook jouw postings staven mij in mijn mening. "Anorexia patiënten leiden een dubbelleven,manipuleren en liegen". Dat is toch behoorlijk zelfzuchtig. Ze liegen tegen de mensen die van hun houden, net als een drugsverslaafde ook doet. Ook van de verslaafde houd je , vooral als het je kind is, maar daarom hoef je het toch niet met hun manier van leven eens te zijn? En dat de oplossing niet ligt bij Robert Schumacher dat weet ik. Anorexia heeft weinig tot niets te maken met cosmetische chirurgie. Anorexia patiënten weigeren in eerste instantie wel hulp, je schrijft het zelf ook."Ze isoleren zich van hun sociale omgeving." Tegen de tijd dat er hulp gezocht wordt is daar vaak op aangedrongen door de omgeving. De patiënt ziet er opvallend ongezond uit en je bent bezorgd. Dan is er ambulante hulp nodig omdat de patiënt al in de gevarenzone zit qua gewicht. Een anorexia patiënt van 13 staat niet op de stoep bij de huisarts:"Dokter, ik heb een eetprobleem, kunt u mij helpen?" En wat ik niet wist is dat hulpverlening dus niet helpt."De gemiddelde eetstoornis duurt met of zonder interventie van hulpverlening 6 tot 8 jaar." Dus de enige genezing is niet de geestelijke maar toch de lichamelijke. Op een gegeven moment kiest de patiënt om te blijven leven en gaat eten. Het probleem is dan niet opgelost. Dat is ook na 8 jaar niet over, het geestelijke probleem is levenslang.De patiënt zal zich met een normaal gewicht altijd te dik voelen en het eventuele trauma ,waar het probleem door veroorzaakt is, daar zijn misschien de scherpe kantjes van af.
Waar ik mijn mening op baseer? Vragen staat vrij, antwoorden ook: ik heb net zoals jij een anorexia patiënt in mijn omgeving. Voor de buitenwereld lijkt ze genezen. Ze heeft alweer jaren ,gelukkig, een gezond gewicht.