Overlast door buurmeisje van 9

Het gaat ineens heel snel

want ze zijn weg. Ik had ze het hele weekend ook al niet gezien, maar daar verder niet bij stil gestaan. Want hun weekenden zijn altijd erg volgepakt.

Maar ik had dus de wijkagent gemaild en die belde me gelijk om wat meer informatie te krijgen. Hele aardige begripvolle man die me gerust heeft weten te stellen dat ik echt het juiste deed. Hij zei ook dat het misschien als klikken voelde of als een bemoeizuchtige buurvrouw, maar dat hij blij was met burgers zoals ik.

Daarna heeft hij de school gebeld, die dus aangaf dat het meisje niet op school was verschenen. Toen ging het ineens heel snel en de organisaties mn jeugdzorg en de raad van de kinderbescherming geloof ik zitten er nu bovenop en zijn druk bezig het gezin te vinden. Ouders zijn ook niet op hun werk gekomen. Ze gaan zelfs de vluchten naar Curaçao screenen, ik wist niet eens dat ze dat konden/mochten

Weet je waar ik nu zo van baal, dat dit allemaal te voorkomen had kunnen zijn als het AMK mijn eerste melding gewoon serieus had genomen. Maar die dachten waarschijnlijk dat ik een zemelende buurvrouw had die last had van kwajongensstreken.

Nu buitelen ze allemaal over elkaar heen en willen ze goed doen, maar dat had natuurlijk al heel veel eerder moeten gebeuren.

Verder zit ik niet enorm in de loop, dat wil zeggen dat ik natuurlijk niet geïnformeerd wordt over de verloop van het proces. Maar de wijkagent heeft me beloofd dat hij me in ieder geval gaat bellen als het gezin weer gevonden is, dat vind ik wel fijn. Want ik ben er al de hele dag mee bezig en kon me absoluut niet op mijn werk concentreren.

Ik vind het wel fijn dat jullie me allemaal zo goed voorzien hebben van tips en adviezen!

Bezorgde buurvrouw

Wat zal jij geschrokken zijn van deze ontwikkelingen! Ik hoop dat je het je gerusteld dat jij alles hebt gedaan wat binnen jouw vermogen lag. Het zou kunnen, maar daar komen we waarschijnlijk niet achter, dat het AMK weldegelijk jouw melding serieus heeft genomen. Het AMK stuurt in de meeste gevallen dan een brief om hun komst, voor een gesprek, aan te kondigen. Of om ouders voor een gesprek op kantoor uit te nodigen. Het zal niet de eerste keer zijn dat ouders daardoor op de vlucht slaan...
Onyx

Wat te doen als buurvrouw

Wat hier gebeurt hebben we al veel eerder besproken op dit forum in diverse discussies over kind-dossiers, verwijsindex, bemoeizorg en campagnes over kindermishandeling.
Het effect is voorspeld en kun je op je vingers natellen: Het aantal zorgmijders zal toenemen, terwijl tegelijkertijd mensen die toch al opletten, nog meer zorg zullen vragen http://www.nu.nl/gezondheid/2332310/vaker-psychische-hulp-kinderen.html
Gevolg: de kosten nemen enorm toe, maar er treedt juist een verslechtering op bij risico-situaties (zij mijden zorg of komen achteraan de steeds voller rakende wachtlijst).
Buurvrouw:"Weet je waar ik nu zo van baal, dat dit allemaal te voorkomen had kunnen zijn als het AMK mijn eerste melding gewoon serieus had genomen."
Je melding is serieus genomen. Maar wel in de context van een overbezette organisatie met steeds hogere kosten en langere wachtlijsten.
Dat betekent dat er keuzes gemaakt worden. Uit die keuzes ontstaat een systematiek die prioriteit legt bij dossiervorming en die voorrang geeft aan meldingen van de politie.
Dat betekent dat telefoontjes van de buurvrouw in het dossier belanden. Er kan direct gezien worden of er al meer in het dossier staat (zijn er problemen op school, bso, op de sportclub soms zelfs).
Blijft het bij een verzameling van dat soort notities, dan volgt er vaak wel contact met het AMK, maar pas als daar tijd voor is (gevallen worden op volgorde van binnenkomst en of ernst behandeld).
Dat gaat inderdaad met een briefje, zoals Onyx beschreef. De werkwijze betekent dat er weken en zelfs maanden tussen je telefoontje en zo'n contact kan zitten.
Maar het betekent ook dat zorgmijden geen zin heeft. Er is een dossier. Je kunt zelfs vermoeden dat er op enig moment van de meeste kinderen een dossier zal zijn (wat het probleem van de wachtlijsten natuurlijk alleen maar vergroot).
Meldingen van de politie worden wel meteen behandeld. Het maakt niet uit waar dat over gaat; kind is opgepakt wegens stelen van een appel is hier gelijk aan politie heeft huiselijk geweld geconstateert.
Heeft het zin om als buurvrouw het AMK te bellen?
Nee. De kans dat gebeurt wat hier is gebeurd is te groot en wordt alleen maar groter.
Wil je effectief helpen in de situatie, dan is het verstandig om de ouders te benaderen en op de hoogte te brengen van de systematiek. Het is een systematiek waar ze niet onderuit kunnen. Bemoeizorg zullen ze moeten accepteren, want dat komt vroeg of laat.
Komt er in die tussentijd politie aan te pas (kind heeft auto bekrasd?), dan gaat het ingrijpen meteen ook met groot materieel. Niet om het incident, maar om dat dossier dat al is opgebouwd.
Hoe vaker dat voorkomt, hoe meer zorgmijders er zullen komen, hoe langer de lijst van gezinnen waar 'een briefje' heen moet en des te vaker buurvrouwen het gevoel hebben dat ze voor niks het AMK bellen.
Het is een vliegwiel.
Dat trouwens ook de andere kant op werkt. Want hoe vaker mensen ervan overtuigd raken dat ze toch niet om die bemoeizorg heen kunnen en zelf (of met hulp van een buurvrouw) hulp gaan zoeken om het initiatief te behouden, hoe meer wachtlijsten.
Een echte oplossing is er dus niet. Hoewel het AMK bellen de minst productieve is. Probeer samen met het gezin hulp te organiseren. Lukt dat niet, dan kun je altijd nog het AMK bellen. Je telefoontje zal genoteerd worden in het dossier. Dat helpt verder niet, behalve als het kind in aanraking komt met justitie (spijbelen?). Dan levert een dik dossier een hogere prioriteit op.
Groet,
Miriam Lavell

Wisselnik, amk jeugdzorg

Bezorgde buurvrouw heeft uitgelegd dat er al meermalen met de ouders is gesproken en is aangedrongen op hulp. Ouders onderkennen dat eea totaal niet goed loopt, maar durven/willen geen hulp, uit onwetendheid of angst. Bezorgde buurvrouw heeft zelf ook al meermalen met de ouders gesproken. Dit is blijkbaar zo'n situatie waarin je er niet doorheen komt, dat mensen de boot blijven afhouden. Ik denk dat er dan geen andere mogelijkheid rest dan het AMK en dus jeugdzorg. Zelf heb ik voorgesteld om toch nogmaals met school te praten. Dit heb ik zelf ook enkele malen gedaan, bij vriendjes van mijn kinderen die in zeer moeilijke situaties zaten. De toenmalige school van mijn kinderen spande zich zeer in om contact met ouders/huisarts enzovoorts te leggen en een route uit te stippelen. Maar hier is inmiddels sprake van een situatie waarin de ouders niet zelf handelen terwijl de overlast blijft en zelfs toeneemt, en de situatie voor het meisje verslechtert, want: geen BSO meer, ouders moeten toch werken en haar gedrag wordt steeds aggressiever en onaangepaster.
En nu zijn de ouders blijkbaar zo angstig geworden dat ze op de loop zijn, waardoor ze wie weet nog wel gecriminaliseerd worden ook.
Zelf ben ik ook geen voorstander van direct grof geschut, en ik heb ook zelf geen vertrouwen meer in Jeugzorg. Dat zou ik ook niet aanraden. Maar buurvrouw stelde haar vraag nadat zij zelf al de eerste tips als praten, meisje positief benaderen, en zelfs praten met school, al had ondernomen.

Er zit niks tussen

Daarbij komt: verwijzing via de huisarts gaat ook via JGZ (indicatie). De stappen die je vrijwillig neemt komen ook in het dossier. Er is nauwelijks nog een traject te bewandelen dat buiten dossiervorming om gaat.
Het AMK bellen leidt wel tot dossiervorming, maar niet tot directe actie. Actie kan maanden duren. Als je meent dat er directe actie nodig is, dan moet je de politie bellen. Ingrijpen gaat dan direct met grof geschut.
Er zit helemaal niks tussen het schijnbare niks en het grof geschut.
Groet,
Miriam Lavell

Reactie amk begrijpelijk

wat je beschrijft is overlast dat is iets anders dan kindermishandeling: voor overlast moet je de politie bellen als school zorgen heeft moeten ze dit met ouders bespreken en een zorgmelding doen. Jij kan alleen iets doen als je aanwijzingen hebt dat het kind mishandelt wordt niet als je denkt dat het wel goed zou zijn alles ouders hulpverlening accepteren dat is gewoon een goed advies.

Drommels

ik weet niet wat het amk gedaan heeft ze zullen dit in elk geval niet aan buurvrouw melden feit is dat buurvrouw verwachtingen heeft van het amk die niet kloppen: het amk kan op basis van wat zij beschrijft niet even bij een gezin aanbellen. Het amk is niet een verkapte stasie. Er moeten concrete aanwijzingen zijn om een onderzoek op te starten. Dat laat onverlet dat je bij een vermoeden wel contact op moet nemen met het AMK wat ik alleen zeg is dat je niet de verwachting moet hebben dat ze dan meteen stappen ondernemen gewoon omdat dat niet mag.

Je en dus

zal het amk het wel als een consult hebben neergezet en buurvrouw een advies hebben gegeven.

Dees en miriam

Dat lijkt mij nou ook, dat als je zelf met je kind naar de huisarts gaat en een verwijzing naar de GGZ wilt, dat je dan niet in een dossier van zat-teams of amk's terecht komt. Hoop ik niet, in ieder geval, en ga ik ook niet van uit. Ik hoor het graag als het anders is. Onze volstrekt normale zoon met toevallig wel pdd-nos, hebben wij heel gewoon bij de ggz aangemeld voor enkele cursussen en wat ouderbegeleiding. Heeft hij (wij dus) nu ook zo'n dossier? Dat kan ik mij niet voorstellen.
Enne, die hele test en site van watkanikdoen, is zo vreselijk. Dan wordt ieder kind mishandeld, en heeft de propaganda dus toch gelijk...

Drommels

ik verdedig het amk helemaal niet ze zijn echter gebonden aan wetgeving. Zolang de rechten van ouders boven de rechten van het kind geplaatst worden zal deze situatie voortbestaan.

Drommels wat kan je slecht lezen

terugkoppeling is verplicht als er een onderzoek is gestart hier zal het een consult zijn geweest. Waarschijnlijk omdat er onvoldoende gronden zijn om een onderzoek op te starten.
Zucht...

Geen moeite

als het daadwerkelijk een melding betreft daar ontbreken echter de gronden voor en dus is het een consult geworden.

Mirreke

"Dat lijkt mij nou ook, dat als je zelf met je kind naar de huisarts gaat en een verwijzing naar de GGZ wilt, dat je dan niet in een dossier van zat-teams of amk's terecht komt."

Dat weet ik niet, en ik ken te weinig van de materie om te weten hoe alle verbanden liggen, maar volgens mij is dit enigszins verwant:
Een vriendin wilde op school een rugzakje voor haar zoontje aanvragen. Zoontje heeft sinds kort een diagnose. School meldt dat zoontje eerst bij jeugdzorg aangemeld moet worden. Vader wil dat liever niet, ivm alle negatieve verhalen over jeugdzorg.
En ik ben erg verbaasd dat je voor de aanvraag van een rugzakje moet aanmelden bij jeugdzorg.

Tijgeroog

"En ik ben erg verbaasd dat je voor de aanvraag van een rugzakje moet aanmelden bij jeugdzorg."
Ik niet. De regels voor de toekenning van een rugzak (of zoals het hier heet, een REC-beschikking) zijn enorm aangescherpt. Er moeten op twee van de drie gebieden school-thuis-straat grote problemen spelen NAAST de diagnose. Ik denk dat de school in kwestie daarom aandringt op aanmelding bij jeugdzorg. En in mijn ervaring is BJZ vooral machteloos. Ze schrijven en vergaderen zich suf (de enkele 'goeden' niet te na gesproken), maar er gebeurt eigenlijk niets. En als er dan eens een doodenkele keer wordt ingegrepen, is het meestal bij de verkeerde en op de verkeerde manier. Ik hoop dat ik er nooit persoonlijk mee te maken krijg en kan de vader in kwestie geen ongelijk geven. Maar voor een rugzak moet je tegenwoordig met zwaar geschut komen. En dat kan betekenen dat je de problematiek moet aandikken. Het kan ook betekenen dat je ervan afziet om de rugzak aan te vragen. Ligt eraan.
Groetjes
Massi

Vervelend dat dit uitmondt in een welles-nietes discussie

natuurlijk ook een beetje mijn schuld. Ik had misschien mijn verzuchting over het AMK niet mogen maken. Ik weet er inderdaad niet genoeg van af en wie weet hebben ze wel iets met mijn melding gedaan.

Vandaag niets gehoord en eigenlijk verwacht ik dat ook niet meer. Ik ben niet betrokken, ik ben geen familie, ik heb alleen mijn zorgen kenbaar gemaakt.

Ik wil ook eigenlijk niet verder betrokken worden, dat klinkt erg hard. Maar zo bedoel ik het niet.

Iemand gaf mij als tip om met die mensen hulpverlenersland in te gaan als hoogopgeleide die wel die regels snapt en met de hulpverleners kan communiceren.
Dat wil ik niet en dat wil ik graag nog even verklaren. Dat jullie niet denken dat ik hard en kil ben naar mijn buren toe.
Ik ben geen geschikt persoon om dit gezin door het regeldoolhof van de jeugdzorg, raad van de kinderbescherming en dergelijke te slepen.

Ik ben namelijk niet assertief genoeg en laat me makkelijk overtroeven. Wat die mensen nodig hebben is een vechttijger die ze helpt. Niet iemand die dichtslaat op momenten dat het erom spant en geen discussie kan voeren en al helemaal niet kan winnen. Ik zou die mensen hun ergste vijand zijn vrees ik.

Ik neem aan dat ik hoor wanneer dit gezin weer terecht is, maar ga er niet automatisch van uit. Ik ben en blijf immers een buitenstaander.

Wel vraag ik me af of de critici hier op het forum niet te wantrouwig zijn, maar daar weet ik werkelijk te weinig vanaf. Volgens mij zorgen dit soort welles-nietes discussie(en die varen in hoog-opgeleid Nederland en in laag-opgeleid Nederland) er juist voor dat dit soort mensen hulp mijdend worden, met in dit geval alle gevolgen van dien.

Ik bedoel in mijn onbeholpen manier te zeggen dat het makkelijk is om kritisch en wantrouwig ten opzichte van de jeugdzorg te staan voor mensen zoals jullie en ik (en ik ben ook kritisch hoor), maar dat voor mensen zoals mijn bovenburen er toch wel iets van interventie nodig is.
Als zij hulp hadden gezocht was het nu niet zo uit de hand gelopen.

Massi

Bedankt voor je uitleg.

Dan gaan ze het nog moeilijk krijgen. Het probleem ligt met name op school, op de 2 andere gebieden merk je wel dat ie anders is, maar is het geen echt probleem. Terwijl de diagnose, en zeker de verwachting naar de toekomst, behoorlijk heftig is.
En dan komt er maar weinig steun: de psycholoog doet de diagnose en laat de ouders vervolgens los, de school heeft het alleen maar over een rugzakje en jeugdzorg en m'n vriendin moet het verder zelf maar uitzoeken. Terwijl ze met zoveel vragen zit.
Gelukkig zit hier bij het Centrum voor jeugd en gezin iemand die wel haar nek uit wil steken en die gaat ze nu helpen met alle vragen die ze heeft, zowel over rugzakjes ed als waar ze info kan krijgen over hoe ze zelf haar kind het beste kan steunen.

Tot zover het kapen van dit draadje.

Drommels

buurvrouw vraagt geen hulp zij vraagt advies in een situatie die mogelijk een bederiging voor een kind vormt dit wordt bij het amk geregistreerd als een consult waarop geen terugkoppeling gedaan wordt die vind immers al direct plaats in de vorm van het advies.
Buurvrouw: toch jammer dat je verder je niet wel bemoeien met het gezin in dat geval is je actie richting het amk het afschuiven van verantwoordelijkheid die jij voor een deel ook kunt nemen.

Mirreke

Mirreke:"Dat lijkt mij nou ook, dat als je zelf met je kind naar de huisarts gaat en een verwijzing naar de GGZ wilt, dat je dan niet in een dossier van zat-teams of amk\'s terecht komt."
Wel. Kind komt in de verwijsindex. Zatteams en AMK hebben daar direct inzicht in. Hierbij is de regel dat twee vinkjes (twee instanties betrokken) tot verhoogde paraatheid leidt. Bijvoorbeeld: kind komt in aanmerking voor rugzakje (school plaatst vinkje wegens probleem), gaat naar JGZ voor een indicatie (JGZ plaatst vinkje wegens betrokkenheid), kind wordt opgepakt wegens sneeuwballen gooien (Politie maakt melding, de vinkjes komen bij elkaar), kind belandt in overleg zatteam.
Los van de verwijsindex is er ook nog het kinddossier. Of en hoe daar toegang toe is, hangt af van de regionale organisatie. Maar de verwijsindex is ook genoeg voor instanties om even met elkaar te bellen. De informatie is via die weg ook zo verkregen.
Het gevolg van de werkwijze is vanzelfsprekend dat veruit de meerderheid van de kinderen met 'risico-vinkjes' in de verwijsindex zal komen te staan.
Groet,
Miriam Lavell

Mirreke

en er bestaat kans dat je buurvrouw je kind bespreekt, de ouders van zijn vriendje misschien wordt je kind wel in de lerarenkamer besproken of op het schoolplein door andere ouders (brrr).

Losgezongen van de werkelijkheid

anders:"buurvrouw vraagt geen hulp zij vraagt advies"
Dit is volstrekt geredeneerd vanuit de bureaucratische modellen van het AMK.
Buurvrouw heeft haar zorg gemeld. In het Nederlands heet dat een melding. Maar bij het AMK niet. Daar is het pas een melding als het een aparte status heeft. Burgers kunnen in dat model sowieso niet melden. De politie wel.
Deze werkwijze gaat volstrekt voorbij aan de emotionele drempel die genomen is door de bellende burger. De indruk ontstaat er uit dat bellers niet serieus genomen worden. En dat is feitelijk ook zo.
Bellende burgers worden behandeld alsof niet het kind een mogelijk probleem heeft, maar die burger.
Werkwijze: burger belt AMK, AMK doet praatje pot en zet een vinkje (advies). Als er al een vinkje staat (er is eerder gebeld over hetzelfde gezin) dan kan AMK tot een onderzoek besluiten.
Reageert het gezin niet op het onderzoek, of worden er zorgelijke dingen vermoed, dan verhoogt AMK de status tot een melding.
Contact met de politie over een kind/gezin wordt automatisch een melding.
Door deze werkwijze kun je voor een melding voor kindermishandeling niet bij het AMK terecht. Je moet de politie bellen. Die kan wel melden.
Al moet je er wel rekening mee houden dat dat vol automatisch gaat. Ook als je je vergist.
Anders:"Buurvrouw: toch jammer dat je verder je niet wel bemoeien met het gezin in dat geval is je actie richting het amk het afschuiven van verantwoordelijkheid die jij voor een deel ook kunt nemen."
En ook dit is typerend voor de volkomen van de realiteit losgezongen denkwijze.
Buurvrouw heeft he-le-maal gelijk als ze vermoedt dat ook zij niet op kan tegen het bureaucratisch geweld van de instanties. De meeste mensen kunnen dat niet. De procedures en het taalgebruik van de instanties, is expres verwarrend, misleidend en intimiderend.
De droevige conclusie moet zijn dat de meeste burgers op dit terrein niks voor elkaar en voor kinderen in de knel kunnen betekenen. Niet omdat de problemen werkelijk zo groot zijn, maar omdat de instanties er een warrige en onbegrijpelijke werkwijze op na houden.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

blijft staan dat anders handelen door het amk alleen mogelijk is wanneer ook de wetgeving wordt aangepast tot die tijd is de realiteit dat de rechten van ouders voor de rechten van het kind gaan.

Flauwekul

"blijft staan dat anders handelen door het amk alleen mogelijk is wanneer ook de wetgeving wordt aangepast"
Welnee. De beschreven werkwijze is een keuze van besluiten over die werkwijze van het AMK zelf. Het heeft alles met prioriteitstelling te maken vanwege het simpele feit dat de organisatie te klein is om al dat gebel en gevink wel begrijpelijk af te handelen.
"tot die tijd is de realiteit dat de rechten van ouders voor de rechten van het kind gaan."
Daar heeft het dan weer helemaal niks mee te maken. Dat is de realiteit ook helemaal niet. De 'rechten' van het AMK staan voorop. Dat is een bestuurlijke organisatie die zelf zijn werkwijze mag bepalen.
De manier waarop ze dat doen is gericht op scoren met zo min mogelijk werk. De prioriteit ligt bij dossiervorming, niet bij een hand uitsteken naar een moeilijke situatie.
Groet,
Miriam Lavell

Een voorbeeldje

op de site wat kan ik doen worden zeven items aangegeven op basis waarvan je zou kunnen vermoeden dat een kind bedreigd wordt in zijn ontwikkeling o.a. huiselijk geweld en verwaarlozing. Uit een van de reacties in dit draadje blijkt dat zelfs deze kenmerken als normaal mogen worden beschouwd (dan mishandelt iedereen zijn kind). Exact om deze reden wordt door het amk er voor gekozen niet op het signaal van een buurvrouw direct op een gezin af te stormen: om de discussie te vermijden dat het in "ieder gezin toch wel eens voorkomt". Er wordt afgegaan op informatie die niet in twijfel getrokken kan worden.
Is het je trouwens wel eens opgevallen hoeveel eufemismen er bestaan als het om verwaarlozing en mishandeling gaat? Neem de "pedagogische tik". Ouders hebben recht op hun kind en vinden dat ze doen en laten mogen met hun kind. Een organisatie als het amk kan zich alleen verweren tegen deze retoriek door te wijzen op de objectiviteit van de info als ze tot handelen over gaan.

Beste buurvrouw

Zelf vind ik het ook jammer dat deze draad nu in een hele vervelende discussie verzandt. Ik denk dat jij alles gedaan hebt wat er mogelijk was, met de ouders gepraat, met school, met het AMK omdat er echt een gevaarlijke situatie was, met de wijkagent omdat het werkelijk zo niet verder kon, zelfs niet na herhaald aanspreken van de ouders. Je heb alles gedaan wat je kon. En als de ouders gewoon hulp hadden gezocht voor hun dochter was dit niet zo uit de hand gelopen. Misschien hadden ze dan een dossier met een vinkje gehad, maar wel als ouders die hulp voor hun kind zochten en niet als ouders die niets doen na verwijdering van de BSO. En als er een diagnose uitgekomen was, was het kind geholpen. Nu is het dat niet. In jouw geval had ik denk ik precies hetzelfde gedaan. Ik vind het erg moedig dat je je niet helemaal terugtrekt uit dit draadje, ondanks wat je over je heen krijgt, en mijn bewondering heb je wel.

Off topic voor tijgeroog

Sorry buurvrouw, dat ik off topic ga, maar Tijgeroog, ik wil jou (of je vriendin) wijzen op de volgende brochure

http://www.wec-raad.nl/docs/01bc1b37-0e31-2efe-638d-634f8e7aa5b5.pdf

Daarin staat dat je, voor een rugzakje, wel degelijk hulpverlening moet hebben gehad (een half jaar, of je moet met ernstige problematiek op een wachtlijst staan) maar er staat nergens dat Bureau Jeugdzorg deze hulpverlening geindiceerd moet hebben. Het gaat om jeugdhulpverlening. Dat kan ook een ggz-instelling, of een vrijgevestigde psycholoog/psyciater/psychotherapeut zijn. Onze zoon heeft een rugzakje gekregen met hulpverlening van een vrijgevestigde kinderpsycholoog. Wij hebben nog nooit contact gehad met Jeugdzorg. Of hij een vinkje heeft op een mysterieuze verwijsindex? Ik weet het niet, ik hoop het niet, maar misschien toch wel. Wij geven in ieder geval nooit toestemming om zijn geval met 'derden' te bespreken, maar dat wil niet zeggen dat school of cluster 4 school zich daaraan houdt.
In de volgende brochure wordt de indicatiestelling voor een lgf nog verder uitgelegd, maar deze is gericht aan hulpverleners dus wel even doorspitten.
http://www.wec-raad.nl/docs/17dc7996-1ffe-1608-edda-a0a3e8ebc595.pdf
Het zal zou jammer zijn als het kind van je vriendin niet de juiste hulp en begeleiding krijgt, omdat een school weereens geen idee heeft waar ze over praat. *zucht*

Pippin (ot)

Hoi Pippin,

bedankt voor je uitgebreide uitleg. De links die je geeft zijn al wel een paar jaar oud (volgens de school is het allemaal net veranderd), maar ik kan op de website wel een hoop meer informatie vinden, die ik zeker ook aan m'n vriendin zal geven.
Ik vermoed wel dat hij hiermee geen rugzakje gaat krijgen. Situatie tot nu toe:
School zegt dat ze een probleem met 'm hebben. (na lange tijd gezegd te hebben dat hij niet mee kan komen, maar hij scoorde toch wel heel goed op de kleutertoets) School zegt daarom dat hij getest moet worden.
Kind wordt getest door kinderpsycholoog (een met connecties met de school), mbv gesprekken, vragenlijsten en observatie op school.
Psycholoog geeft diagnose en verwijst terug naar school voor aanvraag rugzakje en PGB. Hij geeft een paar websites met informatie over de diagnose. Einde contact met psycholoog.
Na zomervakantie weer contact met school, die zullen een rugzakje aan gaan vragen, maar dan moet kind wel bij jeugdzorg aangemeld worden.
Daar is het nu dus even gestrand, er worden nu wel nieuwe lijntjes gelegd via CJG (waar we allebei veel vertrouwen in hebben). Maar er is dus helemaal geen sprake van behandeling, dingen die via school zijn ondernomen om 'm te helpen, helemaal niets... En ik geloof dat ik er wat boos van word...
Ik kan er

Tijgeroog (weer ot)

Toen ik het al gepost had, las ik ook dat de brochures al ouder zijn. Maar het is wel weer tekenend voor de informatievoorziening. Als je zoekt op internet of je kind eventueel in aanmerking komt voor een rugzak, kun je geen recente informatie vinden. Ik vind dat een slechte zaak.
Ik kan die 'aangescherpte normen' echt nergens vinden. De laatste wijziging die ik zie, is uit 2008. Die staat ook in de link van de Wec-raad. Ook daarin staat niet dat je bij Jeugdzorg moet zitten om een rugzakje te krijgen. Ik vraag me af hoe de school aan die informatie komt en kom bijna in verleiding om de ambulante begeleidingsinstantie van mijn zoon te bellen om te vragen of het wel klopt. Maar dat vind ik nu weer een beetje ver gaan. )
Dat die psycholoog verder geen hulp verleent, na de diagnose vind ik merkwaardig. Als ik die mensen was, zou ik een andere behandelaar zoeken. Een vrijgevestigde of een instelling. Daar hoeft Bureau Jeugdzorg allang niet meer tussen te zitten.
Bijv, van www.debascule.com: 'Hulpverleners, zoals de (huis)arts, Bureau Jeugdzorg en GGZ-instellingen kunnen cliënten aanmelden bij de Bascule.'
Volgens mij is het zo ingewikkeld, omdat we te maken hebben met het grensgebied tussen twee beleidsterreinen: gezondheidszorg en onderwijs. De ene moet aan de slag om financiering voor de andere rond te krijgen. Dat is vragen om problemen.

Passend onderwijs

http://resources.metapress.com/pdf-preview.axd?code=6r26321477413456&size=largest

Het is ook ingewikkeld omdat indicering vanaf 2011 bij de scholen zelf komt te liggen. Jaartje wachten kan lonen.
Echter niet wachten tot in groep 8, dan krijgen kinderen sinds dit voorjaar geen rugzakje meer maar moeten zij het eerst proberen in het voortgezet onderwijs.

AnneJ