Oudermishandeling

ja dat denk ik ook

Ik denk dat een vaderfiguur zaken samen met moeder beter in bedwang kan houden op een fysieke manier.
Maar tegelijk vraag ik me af of we zelf die mishandeling door kinderen niet in de hand werken doordat we zelf menen dwang te moeten uitoefenen en tegen kinderen te keer te gaan. Dat is geen goed voorbeeld. Kinderen kunnen dan menen dat het normaal is om zo je zin te krijgen. Het hogere 'nee' zeggen wordt door veel mensen wel geroemd maar ik denk dat dat alleen kan als je het inderdaad ook fysiek kunt afdwingen doordat er meerdere volwassenen in huis zijn.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn basisschoolkinderen fysiek gedwongen heb als het drama binnen niet ophield. Als ze dan niet zelf naar hun kamer gingen dan pakte ik ze op en zette ze buiten voor 3 minuten. Dat vond ik wel naar en dat was ook de reden dat ik hoopte met opvoedingsondersteuning te zorgen door beter contact met mijn kinderen dat dat fysiek buiten zetten niet nodig zou zijn.
Nou ja, die opvoedingsondersteuning bleek een slecht idee, daar hebben we een zorgmelding aan te danken gehad.
Maar ik heb wel altijd scherp beseft dat het om begrip gaat en samen doen en dat dwang tegen je gaat werken, inderdaad zeker als alleenstaande ouder.
Mijn zoon is anderhalf hoofd groter dan ikzelf.Ik heb een chronische ziekte. Ik heb geen enkele neiging om mijn zoon te dwingen of het hogere 'nee' zeggen te beoefenen. Of om ineens zaken op hoge toon te verbieden. Gelukkig is dat hier ook niet nodig.

Ik denk....

....dat de klopjacht op kindermishandeling ouders ook klein maakt ten opzichte van kinderen. Ik vind het niet gek dat ouders weinig melden. Iedereen weet inmiddels wel dat 'hulp' van instanties vaak een hoop nieuwe problemen betekenen. Die je ook een puber wilt besparen.

geloof ik wel

Toen onze zoon nog zijn gedragsproblemen had en agressief was, heeft hij mij zo vaak pijn gedaan. Lichamelijk en geestelijk. Hij heeft mij bijvoorbeeld een keer tot bloedens toe in mijn arm gebeten. En hij heeft mij ook vaak, heel vaak, gekleineerd, geminacht, uitgescholden, aan mijn haar getrokken etc. Ik kon hem echt niet meer aan. En hij was toen acht/negen.

Ik schaamde mij erg hiervoor en vertelde het aan niemand. Het is een enorm taboe. Mijn leven stond op zijn kop en ik was zo bang dat hij uit huis zou moeten. En hij was zo verschrikkelijk zielig. Zo erg. Het was voor hem echt honderd keer erger dan voor mij. Hij is mijn zoon, hou zo veel van hem. Ik zal voor hem door het vuur gaan.

Ik ben er 100% van overtuigd, dat als hij uit huis had gemoeten, er niets van hem over was gebleven. We waren hem dan emotioneel helemaal kwijt geweest.

En we hebben nu inmiddels zo'n goede band. Ik kan bijna niet meer geloven dat het echt zo was vroeger.

Maar ja, ik kan me heel goed voorstellen dat een jongen van 12 zijn ouders ernstig kan verwonden.

En ik ben het weer eens met AnneJ eens. Veel (alle) agressie komt voort uit verkeerd reageren op probleemgedrag.

Als je tegen een kind dat boos is, gaat schreeuwen, hem fysiek probeert te dwingen, hem 'toespreekt', wek je agressie op. En dan krijg je alle shit over je heen. Je creert je eigen probleem.

Juist die sneue, mislukte pedagogie van 'nee zeggen' en 'grenzen geven', geeft deze ellende. Toen ik 'het explosieve kind' gelezen had, en echt ging opvoeden, in plaats van de mislukte praatjes van het gemiddelde 'opvoed'-boek en het gemiddelde opvoedbureau volgen, ging het beter. Ik verafschuw die praatjes inmiddels.

Het is handiger om op zoek te gaan naar de achterliggende oorzaak van al die agressie. Die is er volgens mij altijd wel. En daar aan werken. Maar dat is heel moeilijk. Ik weet niet of iedere ouder dat kon. Wij konden het, maar het viel zekers niet mee.

Mijn hart bloed als ik lees over ouders die gevonden hebben, wat ik heb gevonden. En die kinderen die niet geleerd hebben om hun woede te voorkomen.
Hoe ouder je kind wordt, hoe lastiger het wordt om het tij van repressie en ruzie te keren.

met 7 al heftig

Onze jongste is nu 7 (verstandelijk 1,5) en heeft al een tijd dagelijks hele erge 'buien' (zo noemen wij het). Dus is het hier ook stompen, schoppen en hoofdbeuken, ook naar ons toe gericht. Tot nu toe geeft dat alleen blauwe plekken, maar ook kapotte deuren en dit weekend een kapotte ipad..
Bij hem heeft het te maken met het afbouwen van zijn medicijnen (epilepsie), dus ik hoop dat hier binnen een paar maanden (liefst vandaag natuurlijk) een oplossing voor komt, we hebben ook alvast maar een afspraak gemaakt met een kinderpsychiater en ik denk dat ik de afspraak met de kinderneurologe ga proberen te vervroegen (eind maart pas).
Wij houden ook ons hart vast, nu is hij 7 en door mij al bijna niet meer te houden, met 10 of 12 is het wel andere koek. Uit huis plaatsen is geen oplossing, dan zou hij daar in een dwangbuis moeten want dan zou het veel erger worden. Ik hoop van harte dat neuroloog en psychiater met ons mee willen denken, voor ons kind zelf is het het ergste, hij is dan zo verdrietig, bang en wanhopig..
Bij hem heeft het dus niets te maken met opvoeding, of ontbrekende vader. Ik probeer een logica in zijn buien te vinden, het is elke keer volkomen onverwachts op verschillende tijdstippen, het is echt niet te voorkomen. En heel overheersend, ik zie er elke ochtend weer tegenop of ik hem op een goede manier in het busje kan zetten. Tot nu toe lukt dat goed, ik weet dat elke bui weer voorbij gaat.

Opvoeding

Maar als het dan zo heftig is als je beschrijft, geloof je toch niet meer dat dat een opvoedingsdingetje is? Dan ben je het stadium van grenzen trekken en consequent zijn wel voorbij, dat zullen de instanties toch ook wel beseffen (denk ik dan, in mijn onwetendheid). Verder herkenning, want als ik bij mijn jongste hard tegen hard zou gaan spelen als ze een explosieve bui heeft, weet ik niet waar dat ophoudt.

katniss

Bij ons zoontje is het iets fysiologisch, er gaan stofjes mis in zijn lijf doordat er meerdere genen missen. Of het is ten gevolge van epilepsie ('s nachts) waardoor er eea getriggerd wordt, of het staat los daarvan. Men weet het ook niet, ze moeten ook maar wat proberen.
Nee, ik voel geen enkele beschuldiging naar ons toe, vindt alleen dat de neurologe ons wel lang laat 'bungelen' dus daar ga ik maar wat aan doen, door weer aan de bel te trekken.

naief

Ik dacht vroeger dat er zoiets bestond als 'instanties', die je kunnen helpen als je het niet meer weet met je kind.

Dat is helaas naief gebleken. De meeste 'instanties' kunnen ook niet zoveel doen. Ja, opname. Maar ik deelde dus de angst van Rafelkap. Dat zou uitlopen op dwangmaatregelen. Isoleer, platspuiten (als dat dan maar werkt, want soms helpt dat ook niet).

Onze zoon wilde niet eens op school zijn, omdat hij zo'n moeite had met de sfeer, de verwachtingen, de leerkrachten. Hoe zou dat dan in een instelling zijn? Beter?

Dat verwachtte ik niet.

En ja, Katniss ook als het zo slecht gaat, blijven onze 'pedagogen' roepen dat het een opvoedingsdingetje is hoor. Het is in hun ogen altijd een opvoedingsdingetje.

Je moet je als moeder niet zo betrokken voelen. Je moet je eigen gevoel loskoppelen van het gevoel van je kind.

In het draadje over diagnosedruk plaatste AnneJ een stuk over schoolweigeren. Daar zie je duidelijk hoe instanties problemen die zij met kinderen hebben, definieren: 'Anders dan de term 'schoolweigering' doet vermoeden, ligt de kern van de problematiek niet op school, maar in de thuissituatie. De ouders zijn onvoldoende in staat de rol van opvoeder aan te nemen: een duidelijke ouder-kind hierarchie mist.'
http://www.renn4.nl/uploads/enikganiet.pdf

Dat is de reactie die je kunt verwachten: 'Het ligt aan jou, jij bent geen goede ouder.'

De hele jeugdwet is hier ook op gebaseerd. Het ligt aan de ouders. Stuur het kind eens op voetbal, voedt ze eens op. Dan kunnen we miljoenen besparen. Zo denken 'ze' over kinderen als het mijne.

En wij hadden het geluk om een goede, lieve kinderpsycholoog te treffen, die wel achter ons stond. Maar dat is niet de norm, dat is niet de normale gang van zaken.

sowieso

Wat ook in het artikel staat; veel psychische problemen komen vanaf de pubertijd, het is niet altijd de opvoeding (of iets medisch), van vingertje wijzen wordt ook niemand beter
Maar ik geloof zo dat er een grote schaamte is en dat ouders geen vertrouwen hebben dat jeugdzorg met ze meedenkt, dus dan maar liever geen hulp zoeken.

Net als Karmijn

Onze zoon met PDD-NOS heeft twee heel heftige agressieve periodes met veel gedragsproblemen en angst gehad. De eerste als peuter, maar toen konden we hem natuurlijk nog wel aan. De tweede met 12-13 jaar waarbij zijn grote aanpassingsproblemen en angsten in de brugklas samenvielen met de hormonale puberteit. Hij was erg vroeg in de pubertijd, ook lichamelijk, en toen al een flinke kop groter dan ik (en ik ben geen kleintje). Hij heeft me toen een paar echt gedreigd te verwonden en ook wel eens echt pijn gedaan. Maar ook ik verergerde die situatie door hoe ik op hem reageerde (flink te keer gaan, uit onmacht en ook uit angst voor zijn agressie). Door twee dingen heb ik het gered: het flinke optreden van zijn vader, die (zonder lichamelijk agressie, maar wel heel lichamelijk aanwezig en toen nog wel groter dan hij) hem absoluut duidelijk heeft gemaakt dat agressie naar mij en naar iedereen die kleiner of zwakker is dan hij volkomen uit den boze is. De aanwezige vader hadden wij toen inderdaad heel erg nodig ja. Het tweede was professionele hulp. Die heb ik gezocht bij de instelling waar hij toen hij jonger was al liep voor begeleiding en zij pakten het goed op.
Ook net als Karmijn: nu kan ik het me bijna niet meer voorstellen. We hadden het er toevallig nog dit weekend over, dat je het je al bijna niet meer kan herinneren hoe erg het toen was met hem. Zo lief, vrolijk, rustig en totaal gezeglijk als hij nu is, en schattig voorkomend naar mij (en naar meisjes). Raar ding, die pubertijd. Zeker bij zorgenkinderen.

Neef

Mijn man heeft een neef die ook erg agressief kon zijn thuis. Deze jongen heeft ook PDD-NOS en kon niet goed zijn agressie regulieren. Ik weet niet precies hoe het daar thuis toeging want inderdaad de ouders schaamden zich en wilden daarmee niet naar buiten treden. Pas later kwamen we er achter dat deze jongen thuis zo agressief kon doen en inderdaad ook zijn ouders aanviel lichamelijk. Helaas hier een minder positief vervolg want omdat deze jongen ook agressief werd tegen een kleiner broertje en zusje hebben zijn ouders hem het huis uit laten plaatsen uiteindelijk. Hij zat eerst bij een pleeggezin maar dat ging ook niet goed en nu zit hij in een instelling. Het gaat daar ook niet echt goed. Hij krijgt allerlei soorten medicatie en zijn moeder zegt dat hij nu heel rustig is. Maar dat pakt het onderliggende problemen niet aan natuurlijk. Ik weet overigens ook niet wat zijn ouders anders hadden moeten doen. Agressie tegen jezelf kan je misschien nog wel meeleven maar als je andere kinderen het slachtoffer zijn dan is het natuurlijk weer een ander verhaal.
Treurig inderdaad en ik vraag me echt af hoe het verder zal gaan met deze jongen als hij volwassen is (hij is nu 14)

broer

Heel herkenbaar, zelf vlak na zo'n bui is mijn kind zo'n allerliefst schatje en is hij blij en vrolijk.
Tijdens zo'n bui ben ik ook vaak met zijn oudere broer (8) bezig. Ik leer hem dat hij niet boos terug moet doen, maar troosten, rustig blijven. En het liefst dat hij dan even op z'n zolderkamer gaat spelen zodat ik m'n aandacht alleen bij zijn broertje kan houden. Dat is nog lastig voor hem, hij wil mij beschermen wat helemaal niet hoeft.. Laatst lukte het me wel om hem naar boven te 'sturen', of hij heel mooi trompet wilde spelen vroeg ik, en zowaar: toen hij terug kwam was de bui over. Nu heeft hij het idee dat hij zo kan helpen

Vasthouden maakt het bij mijn zoontje ook erger, alleen mijn man kan hem zo vasthouden dat het soms helpt (en ik verbeeld me dat mijn stem ook wel helpt)

Moeilijk

Enerzijds lees ik heel sterk "het is niet een opvoedding" en anderzijds lees ik hier wel verhalen over de invloed van coachend opvoeden ipv onderdrukkend (even mijn eigen termen eraan hangend). Natuurlijk zijn er net zo veel kinderen als er situaties zijn en kunnen we niet generaliseren maar ik heb wel de indruk dat in een aantal gevallen de methodes van Karmijn en Co zoden aan de dijk zouden zetten. Niet als wondermiddel maar wel als positieve factor.
Een vriendin van mij worstelt met haar zoon, nu negen. Ik heb haar het boek "het explosieve kind" al eens aangeraden maar ik geloof dat ze er "niet doorheen komt" en ze zei iets over dat de verhalen in het boek veel extremer zijn dan waar zij tegen aanloopt. Maar eerlijk gezegd maak ik me zorgen. Het lezen van dit artikel triggert dat nog meer. Ik wil haar zó graag helpen en dat vraagt ze ook maar in de praktijk vind ik dat vreselijk moeilijk. Iemand tips?

katniss

Volgens mij is het bij jongens vanaf 14 jaar vooral en loopt het door tot ze 19 zijn. Bij meisjes hield het eerder op (maar ik hoorde dit terwijl ik niet zo heel erg zat te luisteren). Mijn zoon begreep eerst helemaal niet hoe dit kon, hij kon zich er niets bij voorstellen totdat ik de situatie schetste met andere omstandigheden dan hier.

evenzo

De oorzaak van de agressie is niet de opvoeding, maar een stoornis. Een opvoedmethode alleen is ook zelden genoeg om het te verhelpen of op te lossen. Maar de manier van reageren of er mee omgaan kan het wel doen verergeren of juist escalatie verkomen.

voorkomen

bedoel ik

Wil toch even een lans breken voor instanties...

Voor mij is de term "het ligt aan de opvoeding" op meerdere manieren op te vatten. Het is ook, of misschien wel zeker juist, bij instanties heel belangrijk om uit de schuld en boete sfeer te blijven. Ons is door de ggz-mijnheer verteld dat zij kinderen begeleiden door de ouders te begeleiden. Dat zou je kunnen opvatten als een brevet van onvermogen naar ons toe naar ons toe, maar zo was het volgens mij niet bedoeld. Bij ons werd er niet met loze termen als begrenzen gegooid, maar werd er nader verklaard en uitgelegd. Er werd getracht om ons een inzicht te geven in hoe het in het hoofd van zo'n kind als dat ons werkt en hoe je daar het concept opvoeden op kunt toepassen. Ik denk dat het best aardig in de buurt van 'Het explosieve kind' komt.

Misschien hebben wij geluk gehad met onze instantie, zou kunnen. Maar ik denk ook dat er vooral de negatieve verhalen naar boven komen en dat het misschien wel net zo vaak gewoon goed gaat maar dat dat minder fijn rondvertelt.

Verder herken ik de latent aanwezige agressie wel. Wij hebben dat gehad toen ze een jaar of 6,7 was en het smeult nog steeds. Toch scheelt het wel dat het hier een meisje betreft, ze voelt instinctief aan dat geweld tegen mij niet helpt omdat ik nog steeds een kop groter ben. En ook wij hebben duidelijk te verstaan gegeven dat geweld tegen kleinere en zwakkere personen nooit niet acceptabel is. En dat vindt ze zelf eigenlijk ook wel. Ik zie haar soms wel eens tegenover haar kleinere broertje staan (die een ware pain in the ass kan zijn) en dan moet het uit haar tenen komen maar dan weet ze zich toch om te draaien en weg te lopen. Ik zie hoeveel ze daar de afgelopen jaren in gegroeid is en ik hoop dat deze trend zich doorzet.

Het schaamtegevoel herken ik wel. Ik denk dat dat zeker meespeelt. Verder geloof ik ook niet dat er iemand is die echt gelooft dat het voor een kind beter is om intern te zitten. Iedereen gaat er toch vanuit dat je zo iets zelf moet kunnen oplossen met je eigen kind. De stap om toe te geven dat je het allemaal niet meer aankunt is dan best heel groot.

Ik denk hoe dan ook, dat het altijd onder alle omstandigheden bij agressie belangrijk is om zelf heel rustig maar wel duidelijk te blijven. Terugblazen helpt niet, afkappen helpt hier echter wel. Als ik merk dat het stemvolume omhoog gaat is mijn standaardantwoord: daar hebben we het morgen (of straks indien dat niet anders kan) nog weleens over. En morgen is het dan vaak alle allemaal niet zo belangrijk meer. Dat zal vast wel het ADHD nu nu nu zijn. Het heeft bij haar ook vaak te maken met situaties die dan te groot en te onoverzichtelijk zijn. Door een time-out in te lassen, kan het vaak wat inzinken en komt het perspectief weer terug. Als we boos dreigen worden stopt het gesprek, zodat niemand dingen kan zeggen of doen waar hij later spijt van heeft. Dat werkt hier vaak het beste, bij Pdd-NOS of een gendefect zal dat vast weer anders inelkaar grijpen.

Ik geloof dus ook dat het niet zoveel met opvoeding te maken heeft, maar meer met leren handig om te gaan met bepaalde situaties waardoor je deëscaleert ipv escaleert.

En wat ook wel helpt

Is de tijd nemen. Ik wil vaak te snel gaan, te veel invullen. En sta dan niet genoeg open voor het werkelijk opspelende probleem. En dat is ook waar het op school of de bso fout loopt. Dan moet er iets (vindt men) en loopt zij daarop vast omdat ze nog voor zichzelf moet bepalen wat haar positie daarin is, wat er dan van haar verlangd wordt en wat zij daarvan vindt. Dat duurt even, vergt vaak wat onderhandelen, en laten inweken. En die tijd is er vaak niet, of wordt niet gegund. En dan is het BOEM.

Ik vind dit lastig. Sowieso om dit mechanisme bij een aantal mensen tussen de oren te krijgen. Haar vaste leerkracht snapt dit gelukkig wel, maar is ook maar een mens en dan helaas niet van het meest geduldige type. Ik overigens ook niet... Godzijdank is wel iedereen wel doordrongen van het belang om haar op een rustige plek te laten uitrazen. En dan wordt er gepraat en gaat het goed tot de volgende BOEM. En Godzijdank is zij nu zover dat dat haar nog maar incidenteel overkomt.

Ik maak me wel zorgen over haar volgende school... Maar goed daar is al een draadje over geweest.

Ondanks alles zijn het zulke kwetsbare kinderen, mijn hart breekt er af en toe een beetje van...

ach ja schaamte

We hadden eerst een psychologe waar we erg mee opgeschoten zijn. Ze begon er zelf over waar ik rekening mee kon houden zodat zoon niet zo overprikkeld raakte en beter op mij kon gaan reageren. Ik voelde me helemaal niet beschaamd. Ik dacht namelijk dat deskundigen meer kennis hadden die paste bij mijn kind dan ik op dat moment kende. Niets mis mee om dat dan van een deskundige te leren. Daar kom je voor.
Ik kom er echter niet voor om te leren hoe ik de 'baas' kan blijven over mijn kind en hoe ik het kan dwingen en van de beeldschermen af kan houden. Als dat zin zou hebben zou ik het doen, maar dat paste totaal niet in mijn gezin, en ik denk ook niet dat het effectief opvoeden is. Zeker niet in een eenoudergezin. Ik voelde me ook aangetrokken door de methode Feuerstein, als ouder leer je om voor je kind de mediator naar de wereld te zijn, jij leert de brug te slaan zodat je kind dat later zelf op kan pakken. Waarom zou ik me moeten schamen? Misschien was dat wel een probleem ik had me misschien moeten schamen. Het blijft me triggeren hoe hulpverleners zo blind kunnen zijn.

De kans geven

Wat Ginny zegt is voor mij ook een sleutel. "Dan moet er iets (vindt men) en loopt zij daarop vast omdat ze nog voor zichzelf moet bepalen wat haar positie daarin is, wat er dan van haar verlangd wordt en wat zij daarvan vindt. Dat duurt even, vergt vaak wat onderhandelen, en laten inweken. En die tijd is er vaak niet, of wordt niet gegund. En dan is het BOEM."
Op dat moment moet je een kind en jezelf de kans geven. Niet er over heen walsen maar in het moment blijven en stilte en kalmte maken en de kans om door na te denken, gebruik te maken van kennis die je mogelijk eerder opgedaan hebt als kind en als ouder, greep op de zaak te krijgen. Die kans moet je aannemen.
Als je over die kinderen heenwalst en van ze verlangt dat ze zich toch aanpassen en dat kunnen ze niet, dan gaat het van kwaad tot erger en krijgen ze er zelf geen greep op.
Dat is het leermoment waarmee ze juist hun agressie leren te beteugelen door goed met zichzelf en met anderen om te gaan. Door daar goede manieren en omgangsvormen en woorden voor te vinden. Dat is een sleutelmoment die je kind en jij gewoon nodig hebben en dat goud waard is.

Raar is dit...

Ik weet zeker dat ik gisteravond twee reacties geven heb in dit draadje. Eentje heb ik er ook in zien staan. Nu zie ik ze allebei niet meer. En als ik kijk bij Recente Inhoud zie ik 20 berichten staan met twee nieuwe. Hier in de draad gaat het aantal berichten slechts tot 17. Wat klopt hier niet?

En nu...

Zie ik ze allemaal wel staan... Bizar.

Nee Anne...

Meen je dat nu serieus? Dat je je meer had moeten schamen? Nee toch?

Schamen is een natuurlijke reactie, maar helpt natuurlijk geen zier. Het is gewoon een innerlijke rem, die er voor kan zorgen dat mensen zorg gaan mijden.

Ik begrijp wel wat je bedoelt. Het heeft te maken met hoe mensen je zien. Maar je mag van een goede hulpverlener toch verwachten dat hij of zij zich bewust is van dat mechanisme, en probeert om niet in te vullen voor een ander.
Ik heb persoonlijk laatst weer eens mogen meemaken hoe het gaat als iemand dat niet goed kan. Dat leidt dan tot vooraannames en een hoop insinuerende vragen. Bij dat soort mensen moet je proberen om de zorgvraag af te kappen, of als het daar al te laat voor is, het spelletje meespelen en of de zelfstandige, intelligente vrouw spelen die alles eigenlijk wel onder controle heeft of het domme hulpeloze vrouwtje dat zo dankbaar is voor alle adviezen die ze krijgt en heel trainerbaar is. Het blijft mensenwerk. En daarom met een risico, dat klopt.

Trainbaar...

Stomme autocorrect....

Goede hulpverleners

'Het heeft te maken met hoe mensen je zien. Maar je mag van een goede hulpverlener toch verwachten dat hij of zij zich bewust is van dat mechanisme, en probeert om niet in te vullen voor een ander.'

Maar wie zijn de mensen dan, die bijvoorbeeld zo'n folder over schoolweigeren schrijven? Ik vind zulke mensen niet die 'goede hulpverleners'.

Maar toch schrijven ze zo'n folder. Ligt die folder in de koffiekamers en is er een heel regio aan basisschool ib-ers die nu denkt: schoolweigeren, dat ligt aan de ouders. Die moeten het kind 'gewoon' dwingen.

Waarmee het cirkeltje rond is. Want wat krijg je van dwang? Agressie! En wie mag de klappen opvangen? Die 'falende' moeder. Die staat er weer alleen voor. Houdt haar mond wel. Want anders krijgt haar kind weer een zwarte piet toegedeeld door de mensen waar hij iedere dag gedwongen moet zijn (school).

En zo kunnen een paar slechte hulpverleners en een paar slechte adviezen, zo veel kapot maken. De energie die daar verloren gaat. Ongelooflijk.

Zo meteen, met de jeugdwet en het onvolprezen 1 gezin-1-plan-idee, wordt de kwetsbaarheid voor ouders en kinderen voor deze slechte hulpverleners en slechte adviezen nog veel groter.

Stel je voor, dat in ons geval, wij een gezinsregisseur toegewezen hadden gekregen, die met de school in overleg was gegaan! Voer voor nachtmerries! We stonden al zo alleen. Dan waren we helemaal geïsoleerd geraakt. Mijn hart huilt voor de Karmijns met boze zoontjes in de toekomst.

Jaina

Ik denk dat veel kinderen in het publieke domein alsnog leren om zich met veel inspanning te beheersen. Maar als ze dan thuis komen flippen ze om elke krenking.
Mijn exman werd enorm bedreigend en intimiderend omdat hij van mij en van het gezin niet kon krijgen wat hij nodig had, rust en concreet zijn en voorspelbaar. Maar naar de buitenwereld is hij extra charmant om te compenseren voor de plank misslagen die hij onvermijdelijk ook heeft. Na een dag van extreem je best doen om 'normaal' sociaal te doen en je te beheersen en in stress je repertoire aan sociaal gedrag te bevragen om zo snel mogelijk een gewenste sociale reactie te kunnen geven, ging hij thuis flippen bij elke situatie die hem teveel werd. Zo word een man een bom thuis en een mishandelaar. Omdat hij ook niet openlijk uit kon komen voor dingen die hij niet begreep of anders nodig had had hij een batterij aan smoezen waar hij zich achter verschool maar die voor mij heel doorzichtig en onbegrijpelijk waren.
Ik weet niet hoe het werkt bij andere persoonlijkheidsafwijkingen maar zo was het bij mijn man met autisme.
Hij had vroeger wel veel hulp gehad met zelfstandig worden en was ook hoogopgeleid maar niemand had hem geleerd om met zijn angst en paniek om te gaan. Hij is een jaar naar een soort militaire kostschool gestuurd en daar leerde hij dat hij zich moest conformeren maar dat zal ook heel wat woede en angst opgewekt hebben doordat hij wel moest doen wat hij niet spontaan kon en dan krijg je dysfunctioneel gedrag.
En ik heb het ook gewoon geleerd van mijn psychiatrische opleiders dat woede en wangedrag van met name mannen angst en paniek, controleverlies kan betekenen.
Veel van deze kinderen zullen dan ook als ze groter zijn zich op het oog redelijk normaal kunnen presenteren. Maar ondertussen hebben ze een hel van een kindertijd door het onbegrip en kunnen ze hun latere gezin het heel moeilijk maken en moeilijk intieme relaties aangaan.

Maar toch...

... waarom gaat het bij veel ouders wel goed ondanks dat een kind dezelfde stoornis heeft en dezelfde neiging tot agressie als bij ouders waarbij het kind over grenzen heen gaat door de ouder te mishandelen. Misschien niet eerlijk, maar ik heb daar dan toch een bepaald beeld bij van ouders die niet zo stevig in de schoenen staan en het vooral met praten willen oplossen. Ik ben ook een prater voor de duidelijkheid. Maar bij het minste teken richting agressie, daaronder versta ik ook verbale agressie, is wel in klare taal duidelijk gemaakt dat dat niet getolereerd wordt door mij.

Wij waren wel met ons tweeën, maar het strenge deel kwam bij mij vandaan. Of het veel had uitgemaakt als ik alleenstaande ouder was geweest weet ik niet. Ik denk dat ik strenger was geweest in mijn eentje, omdat ik dan meer van mijn opvattingen over hoe ik vind dat bepaalde dingen moeten gaan had laten meespelen.

Ondanks dat ik op sommige punten het gevoel heb dat ik het in mijn eentje misschien wel anders (en eigenwijs als ik ben misschien wel had gedaan omdat de duidelijkheid dan groter was geweest, ben ik juist door mijn ervaring wel van mening dat een kind de invloed van twee ouders nodig heeft. Omdat twee ouders twee meningen hebben en elkaar daarin kunnen aanvullen, of afremmen, of stimuleren. En een tweede ouder af en toe ook eens met het kind kan praten en zo de scherpe kantjes eraf kan halen als dat nodig is.

Ik ken een paar alleenstaande ouders en bij de meesten gaat het goed, maar ik vraag me bij sommigen wel af of ze het kind niet veel te veel betuttelen. Ik word er als buitenstaander al iebel van, laat staan als je het kind zelf bent. Kan dat naast eventuele stoornissen niet ook meespelen?

Joh Karmijn...

Dat zijn ook geen hulpverleners. Dat zijn mensen die een folder schrijven over iets waar ze misschien net niet genoeg verstand van hebben... Daarnaast denk ik ook dat een goede hulpverlener ook weet dat er niet zo iets is als één goede weg. En dat er grenzen zijn aan wat je kunt afdwingen.

Dat is een gevaarlijke aanname Kaaskopje

Je ziet namelijk als buitenstaander nooit het totale plaatje. En bovendien zie jij ze ook nooit in een basissituatie want jij bent erbij en dat maakt al dat het anders dan anders is.

Maar ik heb ook wel voorbeelden van gezinnen waar ik mijn bedenkingen bij heb. Maar dat is dan meer van waarschuwen, waarschuwen, waarschuwen en dan vaak ook nog oplopend in volume. En dan uiteindelijk niks doen. Zeg dan niks.... Denk ik dan....

Kaaskopje

Als het goed gaat, met je kind, dan heb je mazzel. Als je gelijk de goede opvoedmethode vind en die aanslaat, heb je ook mazzel.

Soms hebben je kind en jij pech. En dan werkt het niet.

Je schrijft: 'Maar bij het minste teken richting agressie, daaronder versta ik ook verbale agressie, is wel in klare taal duidelijk gemaakt dat dat niet getolereerd wordt door mij.'

Dat deden wij ook hoor. Wel honderd keer, wel duizend keer. Maar hielp het? Nee. Wat was het resultaat: BOEM.

Hoe vaak ik zoon wel niet op de gang heb gezet. Op de trap. Op zijn kamer. Op een speciale stoel. In een rustige ruimte. Honderden keren. Supernanny op tv liet mij zien dat ik moest volhouden. Nou, dat heb ik gedaan. Maar als het dan na drie uur (dat overdrijf ik niet) nog net zo gaat als in het begin. Of als hij nadat hij eindelijk zijn straf had afgerond en het goed met mij had gemaakt, de kamer in liep en gelijk weer deed waar ik hem voor op de gang had gezet....

Waanzin is: iedere keer hetzelfde doen en dan toch een andere uitkomst verwachten.

Ross Greene heeft in zijn boek deze vergelijking staan: inflexibel kind x inflexibele ouder = explosie.

En zo was het bij ons. Juist toen ik ging praten. Stopte met mijn klare taal en woorden als 'onacceptabel' en 'niet tolereren', pas toen ging het beter.

Jammer alleen dat ze dat op school dan niet van mij geloofden en daar juist doorgingen met repressief beleid. Toen begon het weer van voor af aan.

Eigenlijk reageerden de leerkrachten op school net als jij beschrijft. En dat neem ik hen net zo min kwalijk, als dat ik het jou kwalijk neem. Ik kan het me voorstellen want ik had vroeger ook zo gereageerd.

Dat ze niet naar mij luisterden, het beter dachten te weten, á la de gemiddelde pedagoog in Nederland. En toen met hun repressieve negatieve houding mijn zoon in een depressie stuurden. Dat neem ik ze wel kwalijk.