Oudermishandeling

Maar Ginny

Ik vind de schrijvers van die folder ook klungels hoor.

Maar toch zijn het 'de mensen van de rec school'. De deskundigen dus, waar scholen op terug vallen als ze het zelf niet meer weten.

Ik denk dat ze zichzelf wel hulpverleners vinden en dat ze zich ook zo presenteren. Ik denk dat ze denken geweldig werk verricht te hebben, met hun folder.

Betuttelen

Ik kan me voorstellen dat een puber die ruimte nodig heeft zich niet laat micromanagen, dat kan vast een hoop gedoe opleveren. Maar als het goed is leidt dat toch niet tot geweld maar tot met elkaar bespreken of elkaar meer vermijden. Of een kind dan over gaat tot geweld heeft vast ook te maken met het vermogen om emoties te reguleren en te beheersen. Bij kinderen met stoornissen zul je dat 'extern' aan moeten brengen/praten als er inwendig te weinig rem op zit of de emoties te snel oplopen. En dat is toch vooral praten en situaties leren herkennen en er goed mee leren omgaan.
Kinderen met meer repertoire kunnen zich misschien makkelijker aan betutteling onttrekken.

De dynamiek binnen een gezin zie je niet als buitenstaander. Ik heb geen idee hoe het bij mijn zwager/schoonzus thuis toe gaat als ze onderling zijn. Ik denk niet dat ze zo makkelijk zijn. Schoonzus misschien wel maar zwager pikt echt niet zoveel als ik hem zo beoordeel. Maar je weet het gewoon niet. Met hun andere kinderen is er niks aan de hand.
Overigens zijn ze wel heel tevreden over de hulpverlening. Zij hebben echt het idee dat die met hun mee dachten en geprobeerd hebben om hun te helpen en dat uiteraard nog steeds doen. Ik heb daar van hun weinig negatiefs over gehoord.
Blijft staan dat het resultaat niet fijn is, jongen woont niet meer thuis en onderliggende oorzaak is niet aangepaakt. Daarnaast is de institutionele omgeving ook niet ideaal voor hem volgens de hulpverleners. De hulpverleners geven zelf toe dat dit geen echt goede omgeving is maar ze weten ook niet goed waar hij wel terecht kan. Uit huis gaan was eigenlijk geen goede optie voor hem want hij functioneert juist niet goed in een groepssituatie zoals in het instituut. Thuis was het echter niet houdbaar omdat het kleine broertje en zusje echt bang voor hem waren en ook fysiek pijn werden gedaan.

Kaaskopje

De stoornis is wel hetzelfde, maar de uiteindelijke "uitwerking" niet, ieder kind is anders, heeft andere genen, andere omgeving en dan ook nog eens een stoornis die uitwerking heeft op de hersenen. En iedere hersencel reageert ook weer anders.

Wat ik mij afvroeg, oudermishandeling wordt in dit draadje gekoppeld aan agressief gedrag door kinderen met een stoornis.

Maar zijn dat in het onderzoek ook de kinderen die zij bedoelen?

jonge pubers

Ze signaleren in het bericht dat het vaak om jonge pubers gaat die ermee beginnen. Vaak alleenstaande moeders. En het is vaak de periode dat ook psychiatrische aandoeningen zichtbaar worden.
De vraag is natuurlijk wat ze vervolgens gaan doen nadat ze weer een paar vinkjes op de signaleringslijstjes van de meldcodes hebben toegevoegd. Komt er dan ook een passend hulpaanbod? Of gaan we die alleenstaande moeders vruchteloos 'leren' hoe ze weer het gezag over hun pubers krijgen? En dan OTS en dan UHP?

Oeps

O nee, ze gaan ze natuurlijk een gratis gemeentelijk abonnement geven op de voetbalclub.

Stoornis

Ik vind eigenlijk dat ieder kind, wat zijn ouder mishandelt, een stoornis heeft.

Definitie stoornis: afwijking in je lichaam of geest of in het functioneren daarvan

Ik denk dat er erg veel ziekten/stoornissen zijn, die agressie als 'bijverschijnsel' kunnen hebben. Van Niet-Aangeboren-Hersenletsel, depressie, Epilepsie, ASS, ADHD, ODD, ga maar door. Het hebben van een stoornis frustreert. En frustratie leidt bij veel mensen tot agressie.

Misschien kun je wel stellen dat ieder mens dat een ander mishandelt een stoornis heeft? Ik vind het in ieder geval geen normaal gedrag.

Voor de zekerheid:

Ik probeer juist geen aannames te doen, maar ik merk wel dat ik soms mijn twijfels heb over de benadering van het gedrag van kind door moeder. Ik begrijp werkelijk niet hoe het kan dat kinderen hun ouders bedreigen en mishandelen en vraag me daardoor wel eens iets af.

Bij kinderen met een aanwijsbare stoornis begrijp ik het, omdat het aan de stoornis kan liggen. Zo is de zoon van vrienden dubbel'beperkt'. Zwaar autistisch en geestelijk beperkt. Deze, inmiddels, man is een gevaar voor zijn ouders als hij het op zijn heupen krijgt. Hij is daarom op een gegeven moment toch het huis uitgegaan en woont sindsdien in een instelling. Maar kinderen zonder aanwijsbare stoornis... wat is dan de oorzaak van geweld naar de ouder(s)?

Ik ben overigens ook geneigd om kinderen die agressief gedrag vertonen, hoe dan ook in te delen in het vakje 'stoornis'. Er ontbreekt blijkbaar een schakeltje die ervoor zorgt dat kind zelfbeheersing kan opbrengen en daarnaast geen natuurlijke rem heeft naar de ouders toe.

Meerdere problemen

Ik ken/kende een groep alleenstaande moeders die te maken hebben gehad met een mishandelende zoon (het waren allemaal zonen), of ook wel dat de zoon hen niet sloeg maar wel regelmatig de tent kort en klein sloeg.

Ik zal niet zeggen dat de groep mensen die ik ken/kende representatief is voor alle mishandelde ouders, maar ik wil toch mijn gedachten erover neerschrijven, voor wat het waard is.

In eigenlijk alle gevallen die ik ken was er sprake van een stoornis, met name PDD-NOS en ODD.

Maar... het werkt wel twee kanten op in de meeste (niet alle) gevallen. Een aantal moeders kwamen uit een heel slechte relatie, waarin verbaal of fysiek geweld vaak voor kwam en waarbij de moeder vooral bang was voor haar partner.

En dan na een aantal jaar herhaalt de geschiedenis zich - het kind gedraagt zich ook zo! Is dat door de stoornis, of speelt het slechte voorbeeld van hun vader ook een rol?

Verder waren er ook moeders (waaronder een deel van de moeders die in hun huwelijk verbaal of fysiek mishandeld werden) die zich verschrikkelijk schuldig voelde vanwege de scheiding. Vooral als zij zelf die scheiding niet hadden gewild. Ze voelden zich vaak als moeder tekort schieten want hun kind groeide op in een gebroken gezin, ze moest hard werken om de kost te verdienen en voelde zich schuldig om het kind op de BSO te zetten, kortom, haar ideaalplaatje lag in duigen en ze voelde zich schuldig dat ze het kind niet de jeugd kon geven die ze had willen geven.
En dat compenseert ze met toegeven, haar grenzen verleggen.
Zo'n kind (vaak al gezegend met een stoornis, dat wel) komt in de puberteit en heeft juist grenzen nodig. Die durft zij niet aan te geven, want in haar idee is het kind door de scheiding al zoveel tekort gekomen.
Vooral als er ook sprake is geweest van geweld in het huwelijk wordt de ene na de andere grens verlegd. Het begint met schooljongetjes die "kutwijf" en "k*nkerhoer" tegen hun moeder schreeuwen. En moeder stelt geen grens.
Het is een kwestie van tijd voor die eerste klap valt, of de eerste deur wordt ingetrapt.

Dit is geen conclusie of oordeel, alleen een zeer beperkte observatie onder een groep alleenstaande moeders die ik ken en heb gekend, en te maken hadden met een mishandelend kind. Ik zeg NIET dat het "dus" de schuld van die oh zo slechte moeder is! Maar wel, dat moeder in de gevallen die ik ken vaak zelf enorm beschadigd is door diverse oorzaken (gewelddadig verleden of schuldgevoel) waardoor het gedrag van de zoon wordt beïnvloed.

By the way: volgens mij zijn het vooral zonen; dochters ontsporen weer anders, bijvoorbeeld door te schelden, naar foute vriendjes te trekken, vroeg zwanger te worden, te snijden of weg te lopen. Maar ook hiervoor geldt: mijn observaties hoeven niet presentatief te zijn.

Wat wel een feit is, is dat het verschrikkelijk triest is, dat de moeder zich enorm schaamt, en dat de hulp, als die er al is, niet goed is.
Ze staan weken op een wachtlijst, het kind wordt als een pakketje van hulpverlener naar hulpverlener gesjouwd, de moeder wordt enorm betutteld (ik zeg altijd: iemand moet náást haar gaan zitten in plaats van tegenóver haar) en niet zelden wordt er OTS of UHP uitgesproken.

Ik ben geen wetenschapper, maar dat zou anders moeten. Meer sámen met de moeder, ook aandacht voor háár trauma (en dat bereik je niet met een betuttelende of beschuldigende houding waarin wordt gezegd dat ze consequenter moet zijn en grenzen moet stellen), en vooral als de "foute vader" nog in beeld is moet ze niet worden beschuldigd van een vechtscheiding.

De situaties die ik ken zijn stuk voor stuk heel verdrietig en vooral erg gecompliceerd, vooral als de moeder niet alleen tegen haar zoon, maar ook tegen oordelen, instanties, wachtlijsten en niet-luisterende hulpverleners moeten vechten.

Vreselijk lijkt me zoiets, om mee te maken...

Is dat nou wel zo?

"Zo'n kind (vaak al gezegend met een stoornis, dat wel) komt in de puberteit en heeft juist grenzen nodig. Die durft zij niet aan te geven, want in haar idee is het kind door de scheiding al zoveel tekort gekomen."
Misschien is het wel zo dat als zoon zich niet goed voelt en zich misdraagt dat moeders dan juist wel grenzen aangeeft volgens het boekje, het onmiddelijk heel duidelijk maken dat ze dat niet tolereert. En vanaf dat moment gaat het van kwaad tot erger.
Misschien is het handiger om moeder te leren haar kind ook eens met een korrel zout te nemen en op een rustig moment een beroep te doen op redelijkheid en aangenaam gedrag.

Wat ik zie

Is dat moeders geen idee hebben hoe ze om moeten gaan met een kind met PDD-NOS. Dat kwartje wil vaak maar moeilijk vallen. Vooral als de omgeving haar ook maar blijft in prenten dat ze 'grenzen' moet stellen en 'de baas' moet zijn. Het zou weleens heel verstandig kunnen zijn om een moeder in contact te brengen met een inloopmiddag van de NVA of haar te wijzen op sommige websites of het boekje Geef me de vijf voor haar te kopen. Haar te helpen de relatie met haar zoon op gang te brengen rekening houdend met de behoefte aan concreetheid, rust in huis, neutraliteit in je toon en voorspelbaarheid.
Ik zie hier moeders die met hun kind vechten over het toetsenbord dat voor de nacht van de kamer moet of die hun kind naar school dwingen en als dat niet lukt weer over dat toetsenbord gaan vechten want het mag niet leuk zijn dat kind thuis is, terwijl ze helemaal voorbij gaan aan de problemen die een kind met zo'n karakter heeft op school en thuis. Moeders die niet snappen dat zo'n kind veel meer praktische ondersteuning en ontstressing nodig heeft om te zich goed te kunnen ontwikkelen. Kinderen die soms erg slim en bijdehant overkomen maar nog geen broodje fatsoenlijk zelf kunnen maken omdat de kaas die zij kennen er niet is nadat ze verhuisd zijn. Dat lijkt me handiger. Daar zou je veel moeders een groot plezier mee kunnen doen.
En ze dan steunen als ze die gedragsverandering ook doormaken ondanks de kletspraatjes over 'grenzen' en 'de baas zijn' van de omgeving. Steunen dat ze de relatie met haar kind daardoor verbetert waardoor een kind ook meer bereid en in staat is om te begrijpen wat zijn moeder van hem wil en bereid om dat op te volgen.

Korreltje zout en verbieden

AnneJ: Misschien is het handiger om moeder te leren haar kind ook eens met een korrel zout te nemen en op een rustig moment een beroep te doen op redelijkheid en aangenaam gedrag.

Oh die korrel zout vind ik wel een goeie. Ik heb ook wel eens het gevoel dat het daar bij sommigen wat aan ontbreekt. Maar moeder is ook maar een mens en kan het ook niet altijd opbrengen om dat korreltje zout toe te passen. Of kind laat dat niet toe op een bepaald moment. Dan krijg je weer te horen 'ma, doe niet zo raar'. Of 'je neemt het niet serieus!'.

Ik had gister ook een aanvaring met mijn oudste dochter en dat was helaas geen botsing waar een korreltje zout bij geholpen zou hebben. Dat is soms niet anders.

Wij, man en ik, zijn nooit zo van het verbieden en straffen geweest. Ik snap ook nooit zo dat er van alles wordt afgepakt als er iets aan de hand is. Daardoor escaleert het naar mijn gevoel alleen maar meer. Mijn dochters zijn nu volwassen en ik vind ze af en toe wel prinsesjes, maar algemeen gezien zijn het prima vrouwen geworden. Laat ik maar stellen, dat ze het bij ons fout mogen doen, zolang ze buiten maar weten hoe het hoort en ze in staat zijn om een goed zelfstandig leven te leiden als die tijd aangebroken is.

opvoeder blijven na scheiding

http://www.telegraaf.nl/vrouw/mama/pubers/22291782/__Help__Ik_word_geslagen_door_mijn_kind__.html
"De valkuil bestaat dat je je kind dan als ‘gelijke’ gaat behandelen of je tijdelijk je eigen leven voorrang geeft. Kinderen van gescheiden ouders zijn een risicogroep en er wordt juist in deze periode oplettendheid verwacht. Goede begeleiding voor ouders en kinderen na de scheiding is heel belangrijk. Het Centrum voor Jeugd en Gezin is dé plek voor deze gezinnen als de eerste signalen van ‘onmacht’ worden ontdekt. Het is belangrijk dat opvoedvragen worden beantwoord, zo voorkom je problemen"
Behalve constateren dat je je kind blijkbaar als gelijke bent gaan behandelen en geen frustratietolerantie hebt geleerd ben ik zo benieuwd hoe dat dan in werkelijkheid toegaat en wat hulpverleners dan bijdragen om te zorgen dat oudermishandeling stopt. En of dat dan ook werkelijk stopt. Maar zo ver gaat het verhaal niet.

Onderzoek kind-oudermishandeling

Hallo allemaal,

Voor de opleiding pedagogiek werken drie klasgenoten en ik aan een onderzoek naar kind-oudermishandeling. Heeft een van jullie (die dit persoonlijk meegemaakt heeft) interesse om hier een aantal vragen over te beantwoorden of over dit onderwerp met mij in gesprek te gaan? dit kan uiteraard geheel anoniem.

Alvast bedankt,

Michelle van der Heijden
[email protected]

wat ik niet begrijp in dit draadje

is dat de mensen die zeggen dat het geen opvoedprobleem is , het niet aan ouders ligt (en zich niet erkend voelen door hulpverleners die naar hen wijzen) in dezelfde postings zeggen dat toen ze eenmaal anders gingen opvoeden het een stuk beter ging.

Ik begrijp er echt niks van. Wat bedoelen jullie nou? (o.a. Karmijn)

lotte

Ik heb niet meer teruggelezen wat ik geschreven heb, maar ik snap je verwarring wel.
Het komt hier op neer: sommige kinderen zijn moeilijk op te voeden. De gangbare opvoedmethodes werken niet. Op school niet, thuis niet.

En dát is niet de schuld van de ouders. Want dat komt doordat het kind een bepaalde aanleg heeft, waardoor de gangbare boerenverstand opvoeding niet aanslaat. Andersom gebeurt het namelijk heel erg vaak. Kinderen worden eigenlijk nauwelijks bijgestuurd en opgevoed, maar door de sociale processen leren van zichzelf sociaal wenselijk gedrag en passen ze perfect in de maatschappij.

Als je een kind hebt met een stoornis van het een of ander en je gaat dan op een andere manier opvoeden. Met begrip voor het kind, ruimte voor het kind, pro-actief zijn en zeer intensief naar het kind te kijken en te luisteren, kun je wel het verschil maken.

Dat is echter wel een lastige klus.

Wat het nog lastiger maakt, is dat er mensen in je directe omgeving, menen dat het afwijkende gedrag van je kind, wel 'door de opvoeding' komt. Eigen schuld dikke bult. Dan ben je te lief, te streng, te chaotisch, te rigide, werk je teveel, werk je te weinig, probeer je te hard, probeer je niet genoeg, geef je ze te veel snoep, geef je ze te weinig snoep, etc. etc.

Op zulke verwijten, zijn de meesten geneigd op een van twee uitersten te reageren. Of ze geloven deze mensen, worden onzeker, gaan in hun opvoeding in paniek, gekke dingen doen. Zoals bijvoorbeeld excessief straffen, overdreven structuren aanbrengen, beloningssystemen opzetten etc. En daarmee verliezen ze kostbare tijd en energie.

Of ze voelen zich aangevallen en worden boos. En gaan de strijd aan met de 'instanties', omdat ze weten dat het niet aan hen ligt, dat hun kind zich zo misdraagt. Eveneens zonde van de energie.

Persoonlijk heb ik ervaring met beide reacties. En ik kan je vertellen dat ze allebei niet werken.

Dus daarom: het komt niet dóór de opvoeding, maar de sleutel tot verbetering zit wel ín de opvoeding. Kinderen met een stoornis hebben een opvoeding plus nodig. Opvoeden voor gevorderden. Daarbij moet je de doorsnee dingen loslaten. Het zou mooi zijn, als hulpverleners en leerkrachten dat ook zouden zien. Maar ja. Dat is negen van de tien keer niet zo.

Karmijn / o.t.

Mooi uitgelegd en helemaal waar.

Het zou erg fijn zijn als andere mensen om je heen (en zeker professionals) dat eens zouden begrijpen.

En off topic:
Overigens geldt dat ook als je een partner met een stoornis hebt die voor buitenstaanders niet te zien/te merken is (bijv. asperger/autisme).

Ook dan moet je de "gewone" relatietips loslaten, niet toepassen, omdat die juist niet werken.

En zoeken naar wat wel werkt.

Tegen alle mensen om je heen in, die maar denken dat je meer 'gewone' tips moet uitvoeren (of dat beter moet doen dan je doet) en als dat niet werkt, dat het dan dus aan jou ligt.

Waarbij ik het nog moeilijk vindt omdat je een partner hebt en geen kind en dus niet je partner kunt "opvoeden". En bovendien een volwassene al langer ingesleten gewoonten/reacties heeft.

Dank

Dank voor je heldere uitleg. Uiteindelijk denk ik dat elk kind z'n eigen aanpak nodig heeft. Wij hebben er 4, zonder stoornis. Maar wat bij de 1 werkt, werkt niet bij de ander. Dat dat met kinderen met een stoornis dubbelop zo werkt geloof ik direct.

"Met begrip voor het kind, ruimte voor het kind, pro-actief zijn en zeer intensief naar het kind te kijken en te luisteren, kun je wel het verschil maken."
Wat je hier beschrijft geldt volgens mij echt voor elk kind. Maar ik kan mij voorstellen dat kinderen zonder stoornis zich makkelijker aanpassen als dit niet gebeurt.

Dat een stoornis vaak aangeboren is is waar. (ik zie echter wel degelijk dat bijzonder gedrag soms te maken heeft met opvoeding/omgeving). Dat de sleutel ligt in de aanpak van het kind lijkt mij een open deur maar is het niet lees ik.

lotte, wat het is en wat het lijkt.

Weet je, het ziet er bij mijn zoon regelmatig zo uit, alsof zijn bijzondere gedrag te maken heeft met zijn opvoeding.
Toen hij mij op het schoolplein een keer, bijvoorbeeld, tot bloedens toe in mijn arm beet, ben ik niet boos geworden, heb ik geen straf gegeven, heb ik hem daar vastgehouden en getroost. Geen straf, geen boze blik, zelfs geen stemverheffing.

Als ik dat bij een ander zou zien, zou ik gedacht hebben: 'dat mens is helemaal gek, geen wonder dat die jongen zo is. Hij heeft het nodig dat iemand hem eens....., dit is nu typisch een voorbeeld van een moeder die haar kind niet aankan.'

Snap je. Het was een rotervaring, het deed ook erg zeer. En het was zeker niet een hoogtepunt waar ik later met plezier aan terug ga denken, als ik in een aanleunwoning zit. Maar het was wel hoe het ging. En ik weet, en wist toen ook al, dat iedere reactie van mijn kant, het alleen maar erger zou hebben gemaakt. Dus zoon kreeg geen reactie, geen straf, niet eens een boze blik. Ook later niet. Hij schaamde zich kapot toen hij de blauwe plek zag, de volgende dag. En we hebben toen afgesproken dat dit niet nog een keer zo gaat gebeuren.

Het was een incident in een lange reeks van stress, depressie, zelfmoordgedachten en diepe ellende aan zijn kant. En iemand die er naast stond (de halve school, oh schaam!) kan er niet over oordelen, zonder de rest van het verhaal te kennen. En de rest van het verhaal kenden ze niet. Want waarom zou ik al zoon zijn innerlijke droefheid aan deze mensen vertellen. Het is hun zaak helemaal niet namelijk.

Karmijn

Ik weet niet goed wat je bedoelt met deze reactie.

Wat verdrietig voor je zoon en jou dat het zo ging. Zoon heeft maar geluk met een moeder die hem zo benaderen kan. En inderdaad , misschien vond de halve school er wat van. So be it.

Ik krijg de indruk dat je dit ter verdediging aanvoert omdat ik zeg dat er soms wel degelijk opvoedproblemen zijn.
Ik zie dit als 2 kanten van het gelijk; er zijn gezinnen waarin opvoeding ontbreekt of verkeerd uitpakt. (zowel bij kinderen met een stoornis als kinderen zonder stoornis)
En er zijn kinderen (met of zonder stoornis) die een bijzondere aanpak nodig hebben omdat ze worstelen met interne problematiek. Zo van de buitenkant verkeren jullie in die laatste situatie.
Ik heb ervaring met een depressief kind, gelukkig niet in de mate die jij beschrijft, en heb ervaren dat het moeilijk was. Soms zo op eieren lopen; omgang met haar/hem kwam nauw.

Lotte

Ik bedoel er mee te zeggen, dat je bij een ander nooit kunt zien, of 'het' ligt aan falende opvoeders, of een stoornis, of allebei. (bij een kind met een stoornis, is de kans dat opvoeders falen velen malen groter namelijk).

Dus daarom vind ik eigenlijk dat je niet over een ander zijn of haar opvoeding kunt oordelen. Mijn schoonvader zegt altijd: 'niets is zo makkelijk, als oordelen over de opvoeding van het kind van een ander.' En daar heeft hij gelijk in.

Dat bedoel ik te zeggen. Niet alles wat je bij een ander ziet, is ook hoe het is.

Daarom ga ik er sinds ik zelf dit soort dingen heb meegemaakt, er altijd van uit, dat die andere ouder zijn stinkende best doet. En dat het allemaal niet meevalt.

En daarmee wil ik niet zeggen, dat jij andere ouders veroordeelt of wat dan ook, ik ken je niet eens.

men veroordeelt elkaar

Ouders vinden over het algemeen dat anderen niet goed opvoeden maar zijzelf wel, dat is uit onderzoek gebleken en heeft in de krant gestaan.
Daar moet je als ouder van een zorgenkind wel een gladde rug voor ontwikkelen. Zelfs mijn vrienden staan soms verbaasd, inderdaad dat je kalm blijft en rustig zaken opdroogt en niet gaat lopen tieren. Of ze zeggen het ook gewoon: wat praat jij vreemd over je kinderen.
Tegenwoordig zeggen ze dat er toch niets mis is met mijn kinderen.

lotte

Jij gaat er vanuit dat de andere ouder zijn stinkende best doet.
Vanuit wat jij hebt meegemaakt. Ik zie dat je je eigen ervaring en inzet als maat neemt. Hierbij wil ik niets afdoen aan je ervaring (wat je beschrijft lijkt mij vreselijk moeilijk).
Maar aannemen dat elke ouder z'n stinkende best doet is ook maar een aanname. Een ' oordeel' of overtuiging.
Helaas zie ik ouders die niet of minder goed hun best doen. Niet hier op OO. Maar real life zeker. Ouders die zichzelf op de eerste plaats zetten. Waar kinderen de dupe worden van gedrag van ouders. En ik zie daardoor kinderen (beroepsmatig) die storend gedrag vertonen. De oplossing ligt dan in eerste plaats in de begeleiding van ouders.

Alle ouders doen hun stinkende best; was het echt maar waar. Dan zag de wereld er misschien wel anders uit.

karmijn, grotendeels off topic

Sorry, hierboven heb ik onze namen omgedraaid zie ik nu!

Ouders mogen ook gewoon hun best doen hoor

of gewoon hun leven leven.
Ik vind nogal doorgeslagen. De eis dat je je als ouder constant enorm inzet voor je kind, en dat instanties wel even bepalen waar dat inzetten uit bestaat. En dat dan afmeten aan allerlei lijstjes en codes.
Ouders mogen ook best af en toe niet hun best doen of minder, omdat het leven op dat moment vergt dat je je aandacht aan andere dingen besteed.

Ik ben erg bang dat we met z'n allen een strontverwende generatie op de wereld aan het zetten zijn, die helemaal niets gewend is (als je af moet gaan op hoe je je als ouder moet inzetten).

Wat is er gebeurd met de liefdevolle verwaarlozing?

Ik denk ook dat de normen enorm veranderd zijn. Eigenlijk wordt alles al kindermishandeling genoemd. Nu is de vechtscheiding kindermishandeling en over een poosje is het gewone scheiden dat ook. Of eigenlijk nu al in ieder geval een risicofactor, want vinkje erbij in de volgsystemen.
Begrijp me goed (want dit dreigt natuurlijk ook verkeerd gelezen te worden): actief MIShandelen, nee dat wil niemand. Maar ik vind dat de definitie van mishandelen enorm verruimd is...

zo moeilijk

Het is echt heel moeilijk om toe te geven als je mishandeld word door je eigen kind je sluit je dan zelfs op in huis want je schaamt je voor de buiten wereld .
Want voor de staat geld maar een ding het welbevinden van het kind .
Maar dat zelfs de ouder een slachtoffer word van agressief gedrag van het eigen kind willen ze niet inzien.
Het enigste waar de jeugd gebruik van maakt is dat als ze ook maar alles bijelkaar liegen iedereen geloofd hun leugensomdat het kind voorop staat .
Tja en waar sta je dan als ouder nergens ooh nee jebent een misdadiger een kind kan je maken en breken en ik schaam me te zeer om toe te moeten geven, dat mijn zoon me sinds de zware protese operatie geregeld misdraagd na mij toe hij nam zelfs de vaderrol in huis over dusdanig dat ik ze zelfs op de klote van hem kreeg hij mijn jongste dochter ging straffen en weet ik wat nog meer ik kreeg geregeld een duw of een mep zelfs waar tijdens een kerstviering mijn vriendin bij was hij uitflipte tegen mij dat hij me ook nog 2 meppen verkocht mijn vriendin had het niet meer ze is heel snel mijn huis uitgerend en was zelfs doodsbang dat mijn zoon na haar zou uithalen maar aangifte doen met mij weigerde ze heb haar hier daarna niet meer gezien tja en als je iemand dit verteld dan lieg je weer of dan is het dat je als ouder in een slachtoffer rol valt .
Maar dat je eigen zoon je voor vies wijf vieze heks kutwijf en weet ik wat nog meer uitmaakt dat moet dus ook de normaalste zaak van de wereld zijn .
En wat probeer je zelf te doen schreeuwen gillen dat je zijn gedrag niet meer pikt uit machteloosheid ik moet toegeven dat ik de situatie al heel lang niet meer onder controle had .
laatse tijd was het me uit de tent lkken springen op de stoel van gooi je me het huis niet uit op school leugens ging hij vertellen verteld niet dat ik de boksbal ben voor als ze hem treiteren op school maar voor paar weken terug escaleerde het met vanalles en nog wat meneerloopt huis uit gaat dan overalverkondigendat ik hem huis uitgegooid had niet waar had hier zelfs 2getuigen zitten mijn jongste en haar vriend die zelfs toegaven dat hij zelf deur uitgegaan is gaat na school bleek dat hij diverse leugens verteld had en wat doet school coördinater ach jongen weet je wat loop van thuis weg ga na de politie die zorgen voor onderdak .
Maar dat meneer de tengels te lang heeft na moeder verteld die niet op school want dan weet die dat ze hem niet helpen dus hij moet het voor hemzelf spannend houden .
Maar ja je word dan door de politie bezocht kind haalt zooi uit het huis je word als ouder behandeld als misdadiger en als je ze zegt dat je dan mishandeld word is het val niet in slachtoffer rol .
Dus bij deze je word niet geloofd als je geslagen word door je puberende zoon
hier telt alleen het kind en niet de ouder .....