Ontevreden kinderen

Sociale contacten

Ik vind sociale contacten ook belangrijk maar dat wil niet echt lukken bij mijn kinderen. Wat moeten ze dan op straat doen? Bekeken worden door de buurtkinderen omdat ze zich niet aansluiten?
Net als bij Belle deden hier op het laatst ook de volwassenen mee om mijn oudste zoon van de straat te jagen; telkens als hij ergens was, stond er wel een of andere buurvrouw voor de ramen te loeren of hij ook iets verkeerds deed of zei.
Later werd hij gewoon de speeltuin uitgejaagd als hij daar voetbalde en op het laatst durfde hij niet meer.
We namen een trampoline in de tuin maar aangezien zoonlief Tourette heeft en er vanalles en nog wat uitflapte, hadden we de buren van verschillende kanten over de schutting met hun ongezouten commentaar.
En echt hoor, we hebben uitgelegd, gepraat, gesust maar op het laatst zaten we zo gespannen achter in de tuin dat het voor ons ook niet leuk meer was. Toen de trampo stuk was, hebben we geen nieuwe meer genomen, al was het wel een heerlijke uitlaatklep voor de kinderen!
Nu zitten ze binnen, zomer en winter, dochter houdt nog van zwemmen dus daar ga ik wel mee naar het zwembad maar de jongens doen niet veel anders dan computeren.
De buurt heeft nu rust, en wij worden met rust gelaten alleen wordt er nu gekletst dat onze kinderen wel veel mogen computeren. Tja..
Komt dit jou ook bekend voor Belle? Daar ben ik erg nieuwsgierig naar.
Nou ja gelukkig voelen onze kinderen zich op dit moment wel happy en het loopt allemaal lekker hier bij ons.
Maar sociale contacten? Ik moet bijna zeggen: wat is dat?

Eira

"Komt dit jou ook bekend voor Belle? Daar ben ik erg nieuwsgierig naar."

Achtergrond is iets anders, de uitwerking niet.

Ik moet bekennen dat ik het verhaal niet zo graag meer vertel, heb het in het verleden al vaak gedaan en ik wil het achter me laten, maar als het herkenning biedt wil ik het wel van stal halen
Mijn kinderen hebben asperger en waren op de basisschool dus "stom", "nerd", "homo" en dat soort kreten. Van school naar huis werden er regelmatig dingen afgepakt en vernield, maar ik werkte en kon ze niet ophalen. En school is niet verantwoordelijk voor wat er tussen school en huis gebeurt, zeiden ze (of dit waar is, doet er nu niet meer toe).
Het escaleerde, de wijkagent werd erbij betrokken, enkele ouders waren zwáár beledigd want hún kind deed nóóit wat en mijn kinderen lokten het allemaal zelf uit (waarmee? Niet met schelden, niet met agressie, alleen met "anders zijn"). Het liep zelfs zo hoog op dat een moeder, met back-up van vriendin plus diverse kinderen, in onze flat binnendrong en op de galerij stond te schelden.
Dit waren dus keurig nette mensen, koophuis, tweede autootje, modieuse klertjes, gekapt en zo.
Ik was al gescheiden en stond er volkomen alleen voor. We zijn maanden (achteraf weet ik niet meer precies: 1 jaar? Anderhalf? Twee?) gepest. In de buurtsuper en op het schoolplein trokken mensen (bekend van school) hun kinderen weg en keerden me de rug toe, want er gingen praatjes over me rond. Geen idee wat precies, maar in die tijd werkte er een verre kennis van me bij de sociale dienst en die vertelde me op een dag schaterend van het lachen dat "iemand" had gebeld met de mededeling dat mevrouw Époque zwart bijkluste en mannen ontving, hahaha, en je hebt helemaal niet eens een uitkering, hihihi!
Na een tijdje ebde het weg. Mensen verhuisden, mensen vergaten, oudste ging naar het speciaal voortgezet onderwijs en jongste maakte de overstap naar speciaal basisonderwijd.
Maar buitenspelen hebben ze sinds 2006 niet meer gedaan. Wel de hond uitgelaten. Maar die is inmiddels dood.
Achteraf kan ik eerlijk toegeven dat dit voor ons allen een heel traumatische periode is geweest (sorry voor het gebruik van het woord "traumatisch") waarbij mijn jongens nog contactgestoorder werden dan ze al waren en ik een enorme angst ontwikkelde om in de bijstand te komen (stel dat iemand onterecht zou klikken...).
Inmiddels kunnen we allang weer veilig over straat, maar sociale contacten in de directe omgeving hebben we nog steeds niet (ik ook niet, wel op afstand) en voor buitenspelen zijn de kinderen inmiddels te oud.
Heel eerlijk gezegd wil ik er niet te diep op in gaan, want ik merk dat het schrijven weer een boel bij me oproept en daar is niemand bij gebaat maar dan heb je ongeveer een idee hoe dat hier ging.

Belle epoque

Wat een triest verhaal ook van jou..
Ik herken daar erg veel in. Mijn oudste is ook van de straat weggepest, ook wij hebben hier in de buurt geen sociale contacten en de kinderen ook niet.
Net zelfs, waren ze buiten vuurwerk aansteken, (net als iedereen hier in de buurt), is er weer een buurman die vervelend doet en ze wegstuurt.. Ik heb er buikpijn van nu.
We hebben net als jij het ergste achter de rug want de oudsten spelen ook al lang niet meer op straat. Maar áls ze op straat komen, staat er meteen een buurtgenoot achter het raam of zegt iets vervelends tegen ze dat ze weg moeten gaan.
Geen wonder toch dat ze veel computeren, daar is hun wereld tenminste veilig.
Ook bij mij roept erover schrijven of praten nog heel veel emoties op, logisch ook toch, het blijft een zere plek.
Ik zou eigenlijk best eens met jou hierover van gedachten willen wisselen via prive mail, als je dat wilt? Maar voel je niet verplicht hoor
Dank je wel iig voor je verhaal.

Eira

"Ik zou eigenlijk best eens met jou hierover van gedachten willen wisselen via prive mail, als je dat wilt? Maar voel je niet verplicht hoor"

Ik begrijp die behoefte heel goed. Maar ik doe dat liever niet. Dat spijt me, want het kan voor jou heel goed zijn om er over te praten. Maar ik zeg eerlijk dat ik deze periode liefst achter me wil laten. Ik heb het in dit topic wel genoemd, maar daar wil ik het liever bij laten, sorry.

Ik wens je heel veel sterkte toe, en dat die buren maar snel mogen verhuizen, want dit is echt zo ellendig...

Geeft niet

Voor ons ligt het ook al twee jaar achter ons, maar af en toe komt er nog eens wat boven, zal bij jou net zo zijn misschien.
Het is ook beter om er niet teveel aandacht meer aan te besteden, anders blijf je er in hangen.
Onze kinderen zitten weer lekker in hun vel gelukkig en daar kan voor hun een vervelende opmerking van een buurman niks meer aan veranderen.