Onderzoek kind ggd/school

Advies

Bovendien wordt er een soort 'normaalplaatje' uitgerold over je kind en als daar afwijkingen in zijn dan kun je ook een soort 'normaaloplossing' of advies voor krijgen. Plast je kind in bed dan krijg je een foldertje. Er zijn natuurlijk ook kanjers in de GGZ maar die kom je niet zomaar tegen bij zo'n standaard statistiekonderzoek. Want dat doen ze. Gegevens verzamelen voor de statistiek, de normaal waarden vaststellen. Echt advies gaat via je huisarts en op jou initiatief.

Nou nou nou anne j

"Er zijn natuurlijk ook kanjers in de GGZ maar die kom je niet zomaar tegen bij zo\'n standaard statistiekonderzoek." En jij kent ze natuurlijk allemaal? En bovendien gaat dit niet over de ggz maar de ggd.

Ik vind het opzich geen gekke lijst. En hij begint al met de nodige armslagen in de begeleidende tekst. Verder ken ik wel kinderen die nogal voldoen aan wat kenmerken uit deze lijst en toch echt nooit voor nader onderzoek zijn aangemeld. Dus blijkbaar gaat het toch ook vaak goed (of misschien ook juist wel niet, trouwens). Ik heb zowel ervaring met ggz als ggd en kan daar alleen maar lovend over spreken. Ik denk dus dat het in de praktijk meestal niet zo'n vaart zal lopen.

En bovendien: als alle kinderen signalen uit deze lijst uitzenden is niemand erop te selecteren.

Achtergrond

De medewerkers van de GGD zijn helemaal niet het probleem. Het probleem is het de achtergrond meedraaiende systeem, waarin 'signalen' moeten worden opgevangen, besproken en waar besloten wordt hoe het verdere traject eruit gaat zien (eerst gesprek met ouders, dan dit, dan dat en als dat niet lukt, dan opschalen).
Het probleem is dat je als ouder geen inzicht, greep of invloed hebt op dat systeem dat op de achtergrond meedraait.
Het tweede probleem is dat de vragenlijsten voortkomen uit de behoefte om kindermishandeling te signaleren. die behoefte is met name ontstaan door de gedachte dat er heel veel meer kinderen mishandeld worden dan de hulpverleners weten. Op basis van statistieken zegt men: er moeten er veel meer zijn. Daarnaar wordt gezocht. Je krijgt dan een omgekeerde redenering: een kind dat aan een aantal signalen voldoet zou een mishandeld of verwaarloosd kind kunnen zijn. Alarm gaat af. Met andere woorden: de conclusie van de signalen ligt al klaar. In de praktijk blijkt het lastig om een andere interpretatie van diezelfde signalen toe te laten.
Zeker als dat gecombineerd wordt met een ijverige interne begeleider of juf die ook allemaal gehoord hebben dat ze de meeste vormen van kindermishandeling niet zien, dus blij zijn als ze een keer wel iets zien wat erop zou kunnen duiden.
Daar krijg je grote problemen van. Die voor jou als ouder niet te keren zijn. Dan zou je achteraf willen dat je die vragenlijst nooit zo had ingevuld, dat je dat ene kruisje anders had gezet, of dat de juf geen vragenlijst had ingevuld zonder dat met jou te overleggen.
Het fundamentele probleem van de vragenlijst is, dat de zorg en verantwoordelijkheid voor het in feite overgenomen wordt door een systeem, dat het toelaat om als ouder voor je kind te zorgen voor zover zij dat verantwoord vinden.
Daarmee is het een wezenlijk andere stap dan de ouderwetse meet- en weegcontroles, waardoor je als ouder informatie krijgt over de ontwikkeling van je kind.

Tsjor

Bedankt

Schiet natuurlijk altijd even uit de heup.
Ik vind het wel weer een eng lijstje.
"1. Psychosociale signalen
Achterblijven in taal-, spraak- motorische, emotionele en of cognitieve ontwikkeling"
Daar zit voor mij de crux in. Onlangs zag ik hier een draadje over kinderen met spraaktaal stoornissen. Met gewone ouders dus gewoon hier op OOL.
En dat is dan dus het probleem. Er wordt eerst gesignaleerd dat dat een mishandelingssignaal is. Hoe zit dat eigenlijk? Kan een kind zich eigenlijk nog wel gewoon op eigen tempo en met eigen mogelijkheden ontwikkelen? Of is elke afwijking een gevolg van mishandeling door de ouders.
Ik denk dat er heus hulpverleners tussen zitten die zich niet gek laten maken, maar het is inderdaad een systeem dat mensen in de problemen helpt. Ben je een modelgezinnetje dan wordt aangenomen dat je kind een aanleg of ziekte heeft. Ben je voor de hulpverlener geen 'klik' of eenoudergezin, achterstandswijk, of weet ik wat, dan is datzelfde symptoom van je kind een reden je naar justitie te sturen.
En zo heeft elke hulpverlener zijn eigen inschatting die jou in de problemen kan helpen omdat elk signaal dubbel uit te leggen valt en dan kun je of door naar de kindermishandelingskanalen van justitie of je krijgt deskundige hulp. Hoe kun je als ouder nou nog veilig hulp en advies krijgen voor je kind?

Clairy

Ik ben zelf hulpverlener en ik sta niet an sich wantrouwend tegenover de hulpverlening, anders zou ik er zelf niet in kunnen werken. Maar ik weet wel dat zaken heel erg verkeerd geinterpreteerd kunnen worden als je ze niet op de juiste manier gebruikt. Dat is 1 punt. Andere punt is dat ik gewoon vind dat dergelijke bezoeken in mijn of mijn mans bijzijn plaatsvinden. Naar de huisarts laat ik mijn kind ook niet alleen gaan, evenmin als naar het consultatiebureau. Daar hebben ze de leeftijd niet naar. Ik vind het wat anders als een kind 14 is. En die vragenlijst zou ik ook niet invullen als het kind 14 is. Zoals gezegd, in het kader van een behandeling of een onderzoekstraject, waarbij je met elkaar in gesprek gaat over de beleving van het gedrag van het kind, kan dat een heel goed instrument zijn, om samen met ouders in gesprek te gaan over wat er aan de hand is en waarom. Maar niet als een screeningsinstrument voor iemand die geen enkele binding heeft met het kind, geen nader onderzoek gaat verrichten en die daarna ook niets met het kind hoeft. En inderdaad, wellicht als screening voor mogelijke signalen van kindermishandeling. En dat is zo ontzettend subjectief van hoe een medewerker dat ervaart (en ja, zo'n vreselijke subjectieve hulpverlener ben ik dus ook...dat weet ik!). Ik vraag me zelfs af of het de doktersassistente is die de SDQ analyseert en interpreteert! En daar heb ik inderdaad heel veel moeite mee, ik vind dat niet nodig. En wat het meten en wegen betreft, ik verwacht niet dat daar bijzonderheden uit voort zouden komen. overigens, ik zou er geen enkel probleem mee hebben om de afspraak voor wegen/ meten/ oren bij de GGD gewoon te doen, zonder de vragenlijsten dan. GEwoon waar 1 van de ouders bij is.

Maar goed, ik val in herhaling denk ik. Ik heb er tot op heden overigens niks van gehoord.

Groetjes, Sneeuwitje

Andere ervaringen

Ik ben blijkbaar een uitzondering als ik alle doemscenario's hier lees. Maar ik liet mijn dochter in groep 2 wel zelf gaan. Die SDQ lijst had ik niet ingevuld. Dochter kreeg geen instructies van mij mee. En ik vond het ook niet nodig om vrij te nemen voor wat meten en wegen.

Ik kreeg later een telefoontje van de GGD arts met het bericht dat zij dachten dat dochter logopedie nodig heeft. Dat was een juiste constatering. Dat hadden wij zelf ook al gemerkt maar wij willen hiermee wachten tot onze dochter gewisseld heeft. Dat vond de arts een prima idee. Dus niets gepush of terugkomen of iets dergelijks. Ze gaf ook nog aan dat de SDQ lijst ontbrak. Ik heb gezegd dat ik die niet invul omdat ik van mening ben dat je geen conclusies kan trekken uit zo'n lijstje. Dat was prima.

Oja, en met jongste bij het CB kreeg ik eens e vraag of hij zichzelf al kon aan- en uitkleden. Min reactie was toen nee en dat ik dat ook niet ging stimuleren. Immers het is al een worstelparij om hem aangekleed te krijgen en ik ga hem dan niet leren om alles weer uit te doen. Dan blijf ik bezig. Tegen de tijd dat hij vier is kan hij zichzelf aankleden, zijn schoenen aan doen, zijn jas open en dichtdoen en zijn billen afvegen.

Geen negatieve aantekeningen, geen bureau jeugdzorg op bezoek.

Sahara

Ik ben blij voor je. Want dit is wat je wenst bij het verschijnsel jeugdzorg. Helaas zijn onze ervaringen anders en we zijn erg voorzichtig geworden. Maar ik zou van ganser harte willen dat jeugdzorg zó functioneerde (en niet, om even één van de ervaringen kort aan te stippen: "Heee, dat-en-dat fysieke probleem met het been, daar moet u wel even voor terugkomen over twee maanden." "Nou, dat denk ik niet, want daar lopen we al sinds de geboorte voor bij de kinderarts en er staat weer een operatie gepland over twee maanden." "Nou, dan vind ik toch dat u over zes weken hier terug moet komen voor dat been.")

En hoe het 'afliep'

Vanmiddag ging dochter naar school en werd ze uit de klas geplukt. Ik had de juffen niet meer laten weten dat we niet meedoen aan het onderzoek (hoewel sommigen hier dat geadviseerd hadden), maar ik had wel dochter verteld dat we een brief hadden gekregen, dat de doktersassistente binnenkort op school zou komen om te wegen en te meten en dat papa en mama dat wel willen weten, maar dat we het niet goed vinden dat ze daar alleen heen gaat. En dat we dus 'nee' gezegd hebben in de brief. En dat als ze toch uit de klas gehaald wordt per ongeluk ze ook best mag zeggen dat papa en mama dat niet goed vinden.

Goed, dochter werd dus vanmiddag uit de klas gehaald. Zegt ze tegen de juf: ik mag dat niet van papa en mama, dus ze liepen samen even naar de doktersassistente, en bleek inderdaad dat ze het verkeerd hadden gezegd!!! Dochter had het in elk geval goed begrepen, want ze zei vanmiddag dat het niet mocht, omdat ze niet alleen mocht, maar dat papa of mama erbij wilde zijn
Ik ben dus helemaal trots op dochter dat ze het goed begrepen heeft en ik wacht wel af welke actie hier nog op uitgezet wordt. Ik begrijp van mijn man namelijk dat ze op een of andere wijze een connectie hebben gemaakt met het feit dat mijn dochter pfeiffer heeft (ws. heeft juf dat verteld), dus ik ben benieuwd. We zien het allemaal wel.

Bedankt voor alle input en ervaringen verder!

Sneeuwitje

Ik mocht erbij zijn

Wij hebben dit onderzoek ook gehad, maar wij kregen een brief met de vraag om erbij aanwezig te zijn. Zijn ook niet alle ouders blij mee, want ja ze moeten vrij nemen. Zo zie je maar, ze doen het ook nooooit goed.