Onbekwame vader en zieke moeder
Even mijn zorgen spiegelen over een situatie in mijn omgeving.
Een vader met psychische problemen wat toen vader en moeder nog samenwoonden tot stevige escalaties leide waar de kinderen vaak bij betrokken waren. Vader is toen uit huis gezet en heeft een tijd geen enkel contact met de kinderen mogen hebben, daarna mocht hij contact onder toezicht maar daar had hij geen zin in en is er dus nauwelijks geweest. Na ca. 1,5 jaar is hij zelfstandig gaan wonen en hebben de instanties aangedrongen op een omgangsregeling maar het zelfstandig wonen valt vader überhaupt zwaar en de omgangsregeling is dus blijven steken dat de kinderen een middag en avond per week langskwamen en vrijwel nooit bleven slapen. Een paar maanden geleden is moeder ziek geworden en moet regelmatig opgenomen worden, de kinderen verblijven nu vaker bij vader en wanneer moeder opgenomen is soms voor langere tijd. Vader kan dit niet aan en ik voorzie dat dit weer gaat escaleren, dit is ook bij de instanties aangegeven maar er gebeurt niets.
Wat is de beweegreden dat instanties eerst wel ingrijpen maar het nu laten gaan totdat het weer fout gaat?
het begint al bij een stop bij veel instanties. Hartverscheurend dat kinderen geen hulp krijgen die ze nodig hebben.
Wat zou je zelf als oplossing zien?
Dat is een terechte vraag die hier lastig te beantwoorden is. Ik zou die vraag stellen en blijven stellen aan de betreffende instanties. Dat er geen actie wordt ondernomen kan betekenen dat daar goede redenen voor zijn, maar ook dat er een verkeerde inschatting wordt gemaakt, bijvoorbeeld door tijdgebrek. Zolang je niet begrijpt waarom er geen actie wordt ondernomen, zou ik zeker blijven doorvragen.
Je geeft geen info over jouw relatie met dit gezin, dat hoeft ook niet. Er komen nog wat andere vragen bij me op, je hoeft ze niet hier te beantwoorden, maar wie weet kun je er wat mee. Hoe kijkt de moeder naar de situatie en wat zou zij graag willen? Zijn er andere mensen in het netwerk die de kinderen kunnen opvangen? Is school/opvang op de hoogte van de situatie? Is de huisarts op de hoogte? Is er contact met de gemeente, jeugdhulp, sociaal wijkteam? Is er overleg met Veilig Thuis (dat kan anoniem)?
Ik en mijn man hielpen de vader al een beetje toen de kinderen niet en nog maar weinig kwamen en nu proberen wij meer te helpen maar onze mogelijkheden zijn ook maar beperkt.
Ik heb wel eens veilig thuis gebeld en geprobeerd een gesprek aan te gaan met de instanties die zo nu en dan langskomen maar die gaan vanwege privacy niet met mij in gesprek, vader geeft aan aangegeven te hebben dat het niet gaat. Zijn verstandhouding met de instanties is slecht wat ik begrijp als hij vertelt wat hij met ze meegemaakt heeft, hij schijnt de kinderen in het verleden wel eens bij het politiebureau afgezet te hebben. Helaas zijn de opa's en oma te oud en verder hebben ze vrijwel geen familie of er geen contact mee. Ik zou zeggen dat het beter zou zijn als de kinderen zo nu en dan naar een pleeggezin oid gaan en vader zou dat ook willen maar doordat hij de ouder is komen de kinderen bij hem terecht wordt er blijkbaar aangegeven
omdat een uithuisplaatsing ontwrichtend is voor kinderen en wordt als laatste redmiddel wordt gezien. Wellicht beoordeeld je voogd het als "goed genoeg"
Als jij je zorgen maakt, kan je contact opnemen met veilig thuis. Je kan ook kenbaar maken dat jij betrokken wil worden om hulp te geven. Inzet vanuit het netwerk, wordt zeer gewaardeerd en kan voor veiligheid zorgen
Instanties hopen misschien dat moeder binnenkort terug genezen is?
En dan is een uithuis-plaatsing met alles wat erbij komt kijken (verhuis, nieuwe school, vrienden kwijt, ...) vrij heftig voor de kinderen. En voor moeder.
Die wordt gestraft omdat ze ziek is?
Daarenboven zitten we ook nog eens midden in een pandemie.
Hoe oud zijn de kinderen? Want ik vind er ook nog verschil in zitten of je met een kind van 5 bezig bent of met één van 15.
De voogd zal het inderdaad wel als goed genoeg zien maar ik zie een vader die aan het afglijden is en hou mijn hart vast, dit heb ik aangegeven bij de instanties maar die gaan niet verder met mij in gesprek. Moet het dan eerst fout gaan?
Dat een uithuisplaatsing heftig is begrijp ik maar dat lijkt mij toch niet voor altijd nodig te zijn en kan dat niet als noodopvang gedaan worden op de momenten dat moeder er niet is? Wat afstand betreft zitten de kinderen bij vader ook op een flinke afstand. Ik help al maar kan er niet altijd zijn, toen ik in gesprek ben gegaan werd er al vanuit gegaan dat ik een stabiel netwerk ben maar ik heb niet de kennis en mogelijkheden om met de problematiek van vader om te gaan mocht het escaleren. De kinderen zijn beginnende pubers, zij zijn intelligent en schatten maar ook wel eens dwars zoals iedere puber.
Fijn dat jullie de vader ondersteunen, voor zover dat binnen jullie mogelijkheden kan. Ik vraag me af welke instanties er nu betrokken zijn. Heeft vader zelf bijvoorbeeld ook contacten met hulpverlening? Zouden die aan de bel kunnen trekken?
Door het tekort aan pleeggezinnen is er vaak pas plek als het echt crisis is, helaas. Misschien zijn er nu mogelijkheden om het netwerk wat te vergroten. De gemeente kan wellicht hulp bieden om vader te ontlasten, bijvoorbeeld vrijwilligers die de kinderen een dagdeel of soms een weekend of vakantie kunnen opvangen. Je kunt ook zelf de vrijwilligersorganisatie in de gemeente benaderen om te vragen wat hun aanbod is, als je dat ziet zitten. En misschien zijn er ouders van klasgenoten of buren, die af en toe de kinderen op zouden kunnen vangen.
Blijf vooral je zorgen delen met bijvoorbeeld Veilig Thuis, hoe meer signalen die krijgen hoe groter de kans dat er ingegrepen wordt. Vader kan ook zelf naar Veilig Thuis bellen en je kunt ook school vragen dat te doen.
Als vader toestemming geeft, dan zou je ook eens samen met hem in gesprek kunnen gaan met instanties. Dan speelt het privacygedoe niet.
een weekend/vakantie pleeggezin zou misschien een optie kunnen zijn? Mensen die het gezin ontlasten en waar de kinderen even bij kunnen tanken. Dit kan op vrijwillige basis waarbij de ouders alle zeggenschap houden. Pleegzorg is dus echt niet altijd zo dat ouders hun zeggenschap verliezen.
To, wat een ontzettend moeilijke situatie. Uit eigen ervaring: het wijkteam hier houdt er een gekke korte termijn visie op na. Er kan vaak op korte termijn wel huishoudelijke hulp ingeschakeld worden of een kort lopend traject. Met personen die langdurig of blijvend hulp nodig hebben, kunnen ze niet zoveel. Ik weet vrij zeker dat er ook een kostenaspect aan zit.
Terwijl als er nu goed ingezet wordt op ondersteuning, kan dat in de toekomst een crisis voorkomen.
Ik ken twee stellen die weekendpleegouders zijn. Maar dat is wel voor langere tijd. Ik weet niet of dat ook voor crisis situaties beschikbaar is. Bij een kennis is er sprake van logeerweekenden, bij een organisatie dus. Maar dat is ivm een diagnose van het kind. Geen idee of dat ook bestaat voor kinderen wiens ouders het niet aankunnen.
Wat direct in mij opkomt is dan ook: kunnen die kinderen in lastige periodes niet een paar keer een weekend bij jullie komen? Afhankelijk van hoe moeilijk het is bij vader bijvoorbeeld een of twee keer per maand?
Als vader zelf niet in staat is hulp te organiseren en accepteren (ze zullen toch eerst gaan proberen hem weerbaarder te maken), heeft het geen zin om op instanties te wachten. Het is onnavolgbaar wanneer die wel of juist niet in actie komen. Wat ik me ook wel afvraag: hoe staat moeder erin? Ik zou denk ik als moeder zelf proberen iets te regelen, als ik daartoe in staat was. Het is wel belangrijk om niet tegen elkaar in te werken. Je kunt ook niet zomaar van alles voor haar kinderen regelen, zonder dat zij er toestemming voor geeft. Helemaal zonder haar bemoeienis zal het dus niet kunnen.
Als de man psychische problematiek heeft, zou je eens contact kunnen leggen met Labyrint in Perspectief, een lotgenotenorganisatie voor naasten. Misschien hebben die een idee hoe je hiermee verder zou kunnen gaan? Ze hebben ook een telefonische advieslijn: labyrint-in-perspectief.nl
Zo te lezen zijn de kinderen over het algemeen bij moeder en af en toe bij vader en gaat dat goed. Alleen als moeder in het ziekenhuis ligt, zijn ze veel bij vader en dat gaat niet goed. Permanente pleegzorg lijkt me dan niet handig, want dan kunnen ze ook niet bij moeder verblijven als die niet in het ziekenhuis ligt. Het lijkt me voor deze kinderen fijn als ze een soort weekend/vakantiepleeggezin hebben waar ze in geval van nood ook op terug kunnen vallen. Kunnen ze misschien af en toe een of twee dagen bij jullie logeren? Of bij iemand anders in de omgeving? Vriendjes/vriendinnetjes?
Van die toestemming is wel een goede al zal het weinig uitmaken omdat toen ik er een keer bijzat hij hetzelfde aangaf als wat ik zou doen maar waar niet naar geluisterd werd.
Misschien heb ik onbewust antwoord gekregen op mijn vraag, moeder wil dat de kinderen naar vader gaan en de kinderen willen nergens anders heen.
Ik blijf het wel bijzonder vinden dat er in het begin zo hard opgetreden is en ze het nu op deze manier laten gaan, de harde aanpak heeft vader geen goed gedaan.
Als de kinderen pubers zijn, lijkt het me goed om hen ook mee te nemen in dit traject en te kijken wat zij zelf bij kunnen dragen. Misschien kunnen ze zelf via vrienden een netwerk creëren om in nood op terug te vallen (er komt hier ook wel eens iemand aanwaaien die bevriend is met een van de kinderen en een nachtje uit huis wil of moet) en wat vaste afspraken hoe ze het samen met vader kunnen rooien zonder dat hij door zijn hoeven gaat kan ook helpen. Met zijn allen om tafel dus, en ook moeder zal mee moeten beslissen.
Bezorgd3 schreef op 05-12-2021 om 19:39:
Ik blijf het wel bijzonder vinden dat er in het begin zo hard opgetreden is en ze het nu op deze manier laten gaan, de harde aanpak heeft vader geen goed gedaan.
Het is toch juist fijn dat de voogd zijn ontwikkelling ziet, kinderen meenemen in hun wensen?
Als vader het zwaar vindt, dan kan hij hulp vragen uit zijn netwerk. Precies zoals alle andere mensen dat doen met kinderen? Hij wordt door de voogd voor "vol" aangezien, lijkt mij een prachtig compliment voor zijn harde werken aan zichzelf
Of begrijp ik je verkeerd?
