Omgangsregeling jongvolwassen kinderen

Zonder omgangsregeling ga je toch ook gewoon weg zonder echt rekening te houden met je jong-volwassen kinderen? 
Ik neem aan dat het gaat om weekendjes of weekjes weg, anders doe je toch gewoon je ding en zijn er toevallig wel of geen kinderen? 

Waarom ben je afhankelijk van de plannen van de kinderen? Ik neem aan dat ze een sleutel hebben en sowieso weinig thuis zijn, als ze werken/studeren? Dan kun je toch gewoon doen wat je normaal ook doet?

Ik zou mij ook niet welkom voelen als ik mijn ouders ineens alleen zou mogen zien op afspraak zoals een etentje of uitje. Je ouderlijk huis daar wil je toch langs kunnen komen wanneer je wil. Dat je bepaalde afspraken maakt zoals bijvoorbeeld niet de koelkast plunderen lijkt me prima. Maar je partner verbieden om zijn kinderen normaal te kunnen zien lijkt me heel vreemd. Waarom krijg je er zo’n stress van?

Hier ook een samengesteld gezin, partner houdt een klein beetje rekening met de kinderen door de weekenden dat zij er zijn niet heel veel te plannen, m.a.w. we proberen meestal onze uitjes in de andere weekenden te doen. Want ja, dan zijn ze er en ben je zelf weg, dat is ook jammer. 
Maar nu, naarmate ze ouder worden wordt dat wel minder, vaak zijn de kinderen zelf het hele weekend op pad. Zijn ze er wel, dan eten we samen of drinken wat maar het gaat eigenlijk net zoals gewone gezinnen, de kinderen gaan gewoon toch wel hun eigen gang, of wij er wel of niet zijn, dus net als anderen al schrijven. Ze zijn altijd welkom, er is genoeg eten en drinken in huis en mochten jullie eigen plannen hebben, dan kunnen ze zichzelf inmiddels toch redden?

Wat is er mis met eens een praatje over: Hee kinderen, jullie zijn intussen te oud voor een omgangsregeling, maar wij zien jullie graag. Je hebt een sleutel (ga ik even van uit) dus je kunt binnen. Laat even weten of je mee-eet als je komt, en zijn wij er niet: laat niet als dank voor het aangenaam verpozen, ons met een lege koelkast zitten

zo'n jongvolwassenen gaat toch gewoon zijn/haar eigen gang?

Ik maak alleen afspraken met zoon als ik het fijn vind als hij er wel of specifiek niet is. En andersom ook. De hoeveelheid quality time (totaal overrated idee wat mij betreft) is natuurlijk een stuk minder dan bij schoolkinderen of jonge pubers. Dat komt wel weer en vaak op onverwachte momenten. 

Wij hebben het fenomeen omgangsregeling al laten vallen toen zoon 16 was. Was er na 15 jaar ook wel klaar mee.

Zitten jullie dan nu expliciet te wachten tot ze komen en bedenken dan pas wat jullie gaan doen?

Ik snap geloof ik niet wat er precies stress geeft.
Zelf lijkt het me als kind erg vervelend om te horen dat ik niet welkom zou zijn op het moment dat ik langs wil komen. Mijn uitwonende kinderen hebben gewoon een sleutel, en zijn op elk moment welkom. Als ze ook willen dat ik er ben moeten ze eerst even afstemmen met mij. Bij hun vader hebben ze ook  gewoon een sleutel.
Als ik het lees denk ik dat jullie gewoon wat meer je eigen gang moeten gaan, maar ik weet niet zeker of dat het probleem is.

ok, het zijn niet jouw kinderen, dus jij kunt makkelijk een stap achteruit doen. Je bent samen met een volwassen man met volwassen kinderen. Net als biologische ouders zul je deze kinderen los moeten laten. 

Ik zou hooguit zeggen: jongens, jullie zijn altijd welkom maar ik wil even weten wanneer jullie er zijn en we laten die verplichte omgang los want jullie zijn al jaren volwassen. Willen jullie dat volgen, prima maar nog steeds laat even weten of en wanneer jullie er zijn. Wij maken onze eigen plannen dus wij zijn er ook niet altijd als jullie ons willen zien of samen wat foen is het voor ons sllen handig omdat af te spreken, dat zullen wij ook doen.

De kinderen gedragen zich als ik je laatste bericht lees ook niet als jongvolwassenen maar als jonge pubers. 

Ook na de extra uitleg begrijp ik niet goed waar het knelpunt zit. Hier een soortgelijke situatie. De kinderen van partner zijn tegen de 30 en komen inmiddels op afspraak, vooral omdat ze elders in het land wonen en hun eigen drukke leven hebben. Ze hebben wel een huissleutel die ze gebruiken. Mijn jongvolwassen kinderen komen binnen waaien wanneer ze willen. Als we weten dat ze er zijn blijven we thuis omdat we dat gezellig vinden, we koken dan en zorgen voor wat lekkers om te snacken. Als we al plannen hadden dan gaan wij weg en zorgen ze voor zichzelf. Soms halen we eten voor ze in huis als we weten dat ze komen en wij zijn er zelf niet en als ze totaal onverwacht langskomen gaan ze zelf naar de supermarkt. Go with the flow van beide kanten zeg maar. Geldt trouwens ook voor de kinderen van partner als die vrij kort van tevoren aangeven een weekendje te willen komen en wij hebben al wat dan gaan we gewoon. Iedereen is altijd welkom dus, maar iedereen heeft ook zijn eigen leven en dat respecteren we van elkaar. 

Iedereen laat overigens ook de boel schoon en netjes achter, zoals je van (jong) volwassenen mag verwachten. Boodschappen doen ze zelf als wij er niet zijn op eigen kosten. Ik zou het heel gek vinden als ze bij ons ‘de boel op stelten zouden zetten’. Daar zou dan echt heel snel een stevig gesprek op volgen.