Omgangsregeling jongvolwassen kinderen
Hallo, ik zit al een tijdje met een issue thuis waar ik niet de juiste manier voor vind om mee om te gaan. Mijn partner heeft 2 kinderen : 24 en 20 jaar. Oudste werkt , jongste op de hogeschool. Gezien de leeftijd van de kinderen willen wij de “ omgangsregeling “ aanpassen maar weten niet goed hoe dit aan te pakken. Mijn partner heeft bang dat de kinderen zich niet meer welkom gaan voelen , maar de situatie is momenteel zo dat wij constant afhangen van de plannen van de kinderen /ex . Naar ons gevoel komen de kinderen nu enkel naar ons omdat ze het al jaren gewoon zijn , omdat het hun op sommige momenten beter uitkomt om bij ons te eten en overnachten en omdat ze vinden dat ze bij ons ook wat moeten verteren en verbruiken om zo hun moederen te “ ontlasten”. Ik druk dit misschien vreemd uit , maar echte quality time is er niet. Dit legt een enorme druk op mijn gezondheid en onze relatie , want de situatie geeft enorm veel stress. Naar mijn gevoel zou het voor iedereen beter zijn om op welbepaalde momenten ( bv uitstapje, etentje) af te spreken ipv de oude regeling te volgen. Alleen: hoe breng je dit correct aan? Iemand tips , raad of mening?
Ik begrijp dat de ziekte van TO ervoor zorgt dat ze niet meer dezelfde rol op zich kan blijven nemen als voorheen. Maar ik begrijp niet dat zowel de partner als zijn kinderen, die toch al (jong) volwassen zijn, niet meer op zich kunnen nemen zoals een maaltijd op tafel zetten als ze er zijn en boodschappen halen, eventueel ook wat dingen die ze graag eten die hun moeder zich misschien niet kan permitteren. Zelf de was verzorgen, dat soort dingen.
Een aantal jaar geleden had ik een hernia en mijn zoon, toen ook al uitwonend, en zijn vriendin evenals mijn man hielpen uit zichzelf wel mee waar nodig.
Moirmel schreef op 31-12-2023 om 00:39:
Omdat ik kennelijk een gevoelige snaar raak, wil ik wel enkele zaken ophelderen.
A) Ik heb inderdaad geen eigen kinderen zover ik weet, nooit gewild en alles gedaan om dit te vermijden.
Ik heb wel een stiefzoon en voor mij is het onze allergrootste verantwoordelijkheid om hem op te voeden en ervoor te zorgen dat hij niets te kort komt.
C) Ja ik ben "hard" tegenover mijn stiefzoon, in die mate dat wanneer hij hier is (co-ouderschap) de regels van dit huis tellen.
D) En tot slot kan ik To heel goed begrijpen. Ondertussen volwassen kinderen die je daarvoor slechts sporadisch zag die zich plots je thuis toe eigenen? Neen, absoluut neen.
@Dweedledee:
Mijn reactie over een huisuitzetting was in een ander topic waarbij een ontspoorde zoon het leven van zijn moeder onmogelijk maakte.
In het algemeen ben ik geen voorstander van de opvoedingsmethode waarbij kinderen opgehemeld worden, waarbij men met kinderen overlegt wat ze zullen eten, waarbij kinderen inspraak krijgen in de regels, etc. etc. , maar hier is genoeg inkt gevloeid over mij dus kunnen we het misschien weer over de situatie van To hebben?
Dat ophemelen niet, dat ben ik met je eens. Inspraak in het eten is op een bepaald moment onvermijdelijk, bij een 7 jarig kind zou je nog kunnen volhouden dat het 7 spruitjes moet eten om "aan de smaak te wennen". Maar op een bepaald moment is dat klaar en eet je alleen nog spruitjes als ze er een keer niet zijn.
Sommige regels blijven uit hun kindertijd gewoon gehandhaafd. Niet raggen/springen op de bedden bijvoorbeeld. Andere regels worden aangepast. De: doordeweeks iedereen om 21.00 binnen is niet vol te houden als kind tot 20.00 college heeft en dan nog ruim een uur moet reizen. Daar maak je nieuwe afspraken over. Net als over de tijd voor welke ze gewend waren af te melden voor het eten. Ik kan wel willen dat ze voor 17.00 afmelden maar soms lukt dat niet.
Ik kan wel willen dat ze iedere avond hun spullen opruimen maar er zijn projecten die niet binnen een dag klaar zijn waarvan spullen in overleg blijven staan. Mijn oudste heeft een heel leuk onderzoek gedaan voor haar pws. In overleg is er met huis tuin en keuken chemicaliën gewerkt in mijn magnetron en stond er een stapel petrischaaltjes met gel in mijn koelkast. Ik ontneem mijn kind niet haar droom om goed te scoren voor school door te zeggen dat ik mijn koelkast schoon wil houden, jij wel?
Poezekat schreef op 31-12-2023 om 08:43:
Ik begrijp dat de ziekte van TO ervoor zorgt dat ze niet meer dezelfde rol op zich kan blijven nemen als voorheen. Maar ik begrijp niet dat zowel de partner als zijn kinderen, die toch al (jong) volwassen zijn, niet meer op zich kunnen nemen zoals een maaltijd op tafel zetten als ze er zijn en boodschappen halen, eventueel ook wat dingen die ze graag eten die hun moeder zich misschien niet kan permitteren. Zelf de was verzorgen, dat soort dingen.
Een aantal jaar geleden had ik een hernia en mijn zoon, toen ook al uitwonend, en zijn vriendin evenals mijn man hielpen uit zichzelf wel mee waar nodig.
Mijn kinderen zijn dan wel iets jonger maar die moet ik echt steeds vragen. Ze willen heus iets doen maar ik moet het wel voorkauwen. En dan dus niet zeggen joh ik zou het fijner vinden als jullie meer doen en dan verwachten dat ze zien als het nodig is, maar echt zeggen kan jij vandaag de vaatwasser uitladen, kan jij vandaag een was aanzetten etc. Ik heb ook een hernia gehad, en mijn fout was dus dat ik niks vroeg en hoopte dat ze het zelf zagen. Toen dat niet gebeurde vroeg ik het geïrriteerd. Wat we een ongezonde dynamiek met zich meebracht. Het gewoon vragen en verder geen verwachtingen hebben hielp al.
Ik weet het niet meer zeker maar dacht ergens gelezen te hebben dat TO de ziekte direct koppelt aan de zorgen voor/over de kinderen. Klopt dat, TO? Is er sprake van overspannenheid of burnout bij jou? En is dat volgens jou veroorzaakt door de situatie met de kinderen?
Als dit het het geval is denk ik dat daar een belangrijk onderdeel ligt in dit probleem. Als je de kinderen als oorzaak ziet van jouw situatie, dan vraag ik me af of dit als verwijt is doorgeschemerd in het gesprek dat je met de kinderen hebt gehad. Zo ja, dan is de kans groot dat daar hun reactie op het gesprek vandaan komt.
Ik denk dat je inderdaad je eigen grenzen beter moet gaan bewaken, maar zonder verwijt naar de kinderen. Als er sprake is van een burnout zal je op andere vlakken vast ook moeite hebben met grenzen bewaken (naar je partner, werk, ....?).
Ik ben benieuwd of dit in de richting zit van wat er speelt en als dat zo is, of je daar ook bij jezelf durft te kijken. Het kan verleidelijk zijn om naar anderen te wijzen (een schuldige te willen aanwijzen) maar meestal kom je daar niet ver mee.
Inmiddels twintig paginas verder en ik begrijp nog steeds niet wat er nu precies over jouw grenzen heen gaat. En dat is in dit verhaal wel van belang. Dus gaat het erom dat ze de kasten leegeten en niet aanvullen waardoor je misgrijpt. Is het dat je het gevoel hebt dat er misbruik van jullie kast wordt gemaakt om de moeder geld uit te sparen. Is het dat jij werk hebt aan hun wasgoed of dat het stroom verbruikt of dat je vind dat hun moeder dat maar moet doen? Waar moeten jullie rekening mee houden als zij er zijn? Gaat dat om eten koken of omdat je je minder vrij voelt dan wanneer ze er niet zijn?
En wat vind je partner hier nu echt van? Heeft hij ook last van zijn kinderen of heeft hij vooral last van jouw geklaag over zijn kinderen. En levert dat nu spanning op in je relatie? Hij zegt dat hij het niet durft af te spreken, maar het kan ook zijn dat hij zijn kinderen niet als gasten wil behandelen.
Jillz schreef op 31-12-2023 om 12:19:
Inmiddels twintig paginas verder en ik begrijp nog steeds niet wat er nu precies over jouw grenzen heen gaat. En dat is in dit verhaal wel van belang. Dus gaat het erom dat ze de kasten leegeten en niet aanvullen waardoor je misgrijpt. Is het dat je het gevoel hebt dat er misbruik van jullie kast wordt gemaakt om de moeder geld uit te sparen. Is het dat jij werk hebt aan hun wasgoed of dat het stroom verbruikt of dat je vind dat hun moeder dat maar moet doen? Waar moeten jullie rekening mee houden als zij er zijn? Gaat dat om eten koken of omdat je je minder vrij voelt dan wanneer ze er niet zijn?
En wat vind je partner hier nu echt van? Heeft hij ook last van zijn kinderen of heeft hij vooral last van jouw geklaag over zijn kinderen. En levert dat nu spanning op in je relatie? Hij zegt dat hij het niet durft af te spreken, maar het kan ook zijn dat hij zijn kinderen niet als gasten wil behandelen.
Nou inderdaad. Ik schrik ervan dat TS dit als oplossing presenteert en zelf niet beseft hoe absurd dit is.
Sommige reacties in dit topic bewijzen dat ‘de boze stiefmoeder’ echt bestaat.
Zonne2017 schreef op 31-12-2023 om 12:28:
Sommige reacties in dit topic bewijzen dat ‘de boze stiefmoeder’ echt bestaat.
Of boze stiefvader 
TO opent een topic omdat ze er helemaal doorheen zit en geen steun ervaart van de vader nu de zorg voor zijn kinderen te zwaar voor haar wordt ... ik vind het nogal kinderachtig om dan te beginnen over boze stiefmoeders.
yette schreef op 31-12-2023 om 17:13:
TO opent een topic omdat ze er helemaal doorheen zit en geen steun ervaart van de vader nu de zorg voor zijn kinderen te zwaar voor haar wordt ... ik vind het nogal kinderachtig om dan te beginnen over boze stiefmoeders.
Ik vind het sowieso raar dat er zo hard gezocht wordt naar een hoofddader/schuldige. Het klinkt vooral alsof iedereen vreselijk vermijdend is en dat gecombineerd met oud zeer en vastgeroeste rollen nu helemaal vastloopt. Maar daarmee verandert het nog steeds niet vanzelf en ook niet spontaan of pijnloos.
Ana; ik ken mensen waar jij me een beetje aan doet denken, die wel iets gehad hebben aan deze manier van kijken; vragen of raden. Ik gok dat jullie vooral raden en jij je snel in een hoek gedreven voelt als er iets gevraagd wordt. Dat hoeft allemaal geen kwade opzet te zijn: https://medium.com/redhill-review/navigating-ask-and-guess-cultures-in-a-modern-world-30b167f8ab09
(of het nu cultuur, karakter of wat ook is, het gaat om de dynamiek)
En hoe dan ook; iedereen een fijne, relaxte laatste avond van dit jaar gewenst! 🥳
yette schreef op 31-12-2023 om 17:13:
TO opent een topic omdat ze er helemaal doorheen zit en geen steun ervaart van de vader nu de zorg voor zijn kinderen te zwaar voor haar wordt ... ik vind het nogal kinderachtig om dan te beginnen over boze stiefmoeders.
Eens, ik heb het dan ook niet over de TO.
Zonne2017 schreef op 31-12-2023 om 17:36:
[..]
Eens, ik heb het dan ook niet over de TO.
Dat was mij niet duidelijk 
Jillz schreef op 31-12-2023 om 12:19:
Inmiddels twintig paginas verder en ik begrijp nog steeds niet wat er nu precies over jouw grenzen heen gaat. En dat is in dit verhaal wel van belang. Dus gaat het erom dat ze de kasten leegeten en niet aanvullen waardoor je misgrijpt. Is het dat je het gevoel hebt dat er misbruik van jullie kast wordt gemaakt om de moeder geld uit te sparen. Is het dat jij werk hebt aan hun wasgoed of dat het stroom verbruikt of dat je vind dat hun moeder dat maar moet doen? Waar moeten jullie rekening mee houden als zij er zijn? Gaat dat om eten koken of omdat je je minder vrij voelt dan wanneer ze er niet zijn?
En wat vind je partner hier nu echt van? Heeft hij ook last van zijn kinderen of heeft hij vooral last van jouw geklaag over zijn kinderen. En levert dat nu spanning op in je relatie? Hij zegt dat hij het niet durft af te spreken, maar het kan ook zijn dat hij zijn kinderen niet als gasten wil behandelen.
Is het niet zo dat ze door ziekte nu minder in staat is om alles te handelen en eigenlijk wel wat steun zou mogen verwachten van de inmiddels volwassen kinderen. Edit: dat moet niet veel zijn, maar gewoon eens met de stofzuiger door het huis gaan, eens koken, eens boodschappen doen; allemaal dingen die je eigenlijk wel kunt verwachten van twee gezonde jongemannen. Als ze haar zo zouden ondersteunen veronderstel ik dat er ook geen frustratie zou zijn wanneer ze eens een kast plunderen.
Over de vader kan ik me eigenlijk niet uitspreken, daar er weinig over geschreven wordt.
Zonne2017 schreef op 31-12-2023 om 17:36:
[..]
Eens, ik heb het dan ook niet over de TO.
Subtiel.
Moirmel schreef op 01-01-2024 om 07:20:
[..]
Is het niet zo dat ze door ziekte nu minder in staat is om alles te handelen en eigenlijk wel wat steun zou mogen verwachten van de inmiddels volwassen kinderen. Edit: dat moet niet veel zijn, maar gewoon eens met de stofzuiger door het huis gaan, eens koken, eens boodschappen doen; allemaal dingen die je eigenlijk wel kunt verwachten van twee gezonde jongemannen. Als ze haar zo zouden ondersteunen veronderstel ik dat er ook geen frustratie zou zijn wanneer ze eens een kast plunderen.
Over de vader kan ik me eigenlijk niet uitspreken, daar er weinig over geschreven wordt.
Ik heb anders een heleboel over de vader gelezen. Zal het even voor je samenvatten:
Hoewel hij het eens is met TO als het over opvoeding, regels en taken van de kinderen gaat, trekt hij niet één lijn op momenten dat het erop aan komt. Dan vraagt hij TO om op te treden. Zij is daardoor de enige die thuis regels implementeert en handhaaft. Zelf bemoeit vader zich niet met zaken als bedtijd of handen wassen tijdens corona. TO heeft daardoor het gevoel in de rol van 'de strenge stiefmoeder' geduwd te worden. Ze ervaart haar rol als een zware taak.
Verder lukt het deze vader wèl om als opvoeders samen één lijn te trekken als het om leuke dingen gaat: TO en hij hebben bijv. mooie reizen met zijn kinderen gemaakt en ze hebben zijn kinderen een auto gegeven.
Kan je hier iets mee?
