Omgang met adhd-kindje

Mamvandrie

Je laatste posting is toch wel erg in tegenspraak met je openingsposting. Nu zeg je dat het meisje beleefd is, luistert en niets meer of minder doet dan jouw dochters.
En dan even wat citaten uit je openingsposting:
dat dochtertje naast het erg druk doen ook erg onredelijk kan zijn naar andere kinderen. Ze wordt ook vaak erg boos als ze haar zin niet krijgt.
Het meisje is vaak erg bazig, onredelijk en eist volle aandacht van andere kinderen, dus ook mijn dochter.
Mijn dochter reageert in haar spel soms niet op de eisen van het andere meisje waarop het andere meisje gaat onbedaarlijk gaat zitten huilen en mokken.
Ook is het meisje erg dominant in het spel. Alles moet gaat zoals zij het wil anders wordt ze boos, erg boos.
Ik merk dat ik het kind begin te mijden want als dat meisje er is, is er altijd binnen 5 minuten huilen en ruzie.

Mamvandrie: wat is nu precies je probleem: het gedrag van het meisje zelf of heb je meer moeite met de moeder die als een bok op de haverkist zit.

Klopt puck

dan is de moeder erbij…
ik heb inderdaad geen probleem met het meisje…meer met de moeder inderdaad en het is meer een tijger. Iedereen mijdt haar en dat vind ik ook weer zielig.

Quin

"De kans is het grootst dat ze daar helemaal niets over wil horen. Houd het dus bij jezelf en jouw dochter."

Ja, dat doe ik ook maar zoveel mogelijk.

"Je kunt de moeder hoogstens zeggen dat je dochter haar eigen grenzen prima kan bepalen, en dat het andere meisje zich daar bij zal moeten neerleggen."

Wordt al lastiger omdat moeder een erg kort lontje heeft wat dat betreft.
Zie geen andere oplossing dat wanneer de sfeer omslaat, dan maar "eieren voor mijn geld te kiezen" en op te stappen…je kunt het haast je klok op gelijk zetten wanneer de boel 'ontploft' zegmaar.

"Zie geen andere oplossing dat wanneer de sfeer omslaat, dan maar "eieren voor mijn geld te kiezen" en op te stappen…je kunt het haast je klok op gelijk zetten wanneer de boel \'ontploft\' zegmaar. "
Precies. Zo doet je dochter dat ook. Dat is een prima conflictvermijdende oplossing.
Overigens is in dit geval die moeder met kind opgestapt. Dat is ook goed. Geeft niet. Morgen weer een dag, dan kan er weer gewoon gespeeld worden.
Groet,
Miriam Lavell

Mamavandrie

Ook hier weer, je trekt conclusies. Mijn ADHD/ODD zoon was bij anderen een plaatje! Een voorbeeld! Gos, wat heb ik me op staan vreten al die keren dat hij bij iemand uit de klas ging spelen en ik daarna van die moeders hoorde, wat een keurig en voorbeeldig kind mijn zoon wel niet was! Jaja... Tot hij thuis was! Dan kwam het monster in hem naar boven!!
Dus ook daarin zie ik niet waarom er geen sprake van ADHD kan zijn, maar nogmaals, het heeft niks met de situatie op zich te maken.

Hou erover op

Anna, dit gaat niet helpen. Hou het nou gewoon bij jezelf en voel je niet aangesproken over wat iemand over weer iemand anders denkt.
Groet,
Miriam Lavell

Nee

ik geef alleen aan dat mamavandrie op de verkeerde denkwijze zit en teveel op dat ADHD verhaal zit, terwijl het probleem elders ligt...

A.v.a

Mammavandrie vindt zichzelf de ervaringsdeskunidge bij uitstek want haar zus etc..., vindt dat het aan adhd ligt maar toch weer niet. Dan toch opvoeding, ohnee iets anders.. dan is ze beledigd dat dochter pijn gedaan wordt maar toch weer anders want dochter zit er niet zo mee. Mammavandrie slaat overal de plank mis, is overbezorgd, voelt zich op de persoon aangesproken als het over haar kind gaat. En de waarheid zal zijn dat het verhaal toch anders is dan hier voorgespiegeld wordt.

Judith

Ik vind je reacties overmatig fel en emotioneel zwaar overtrokken. Zegt meer iets over jou dan over mij. Als het je zo hoog zit en mensen gaat aanvallen, lees en reageer dan niet. Dit soort reacties voegen niets toe en ik wil je vragen daarmee op te houden.

Wat o.a. Miriam zegt en iedere keer herhaalt, zo ga ik het ook doen en daarmee klaar.

Mammavan3

Ik denk dat je even naar jezelf moet kijken. Zoals je over die andere moeder praat, daar zit ook wel wat tussen dat je zelf doet. Ondertussen zou je verwachten dat jouw woede wat getemperd is maar het tegendeel is waar. Doe een stap of 3 terug.

Er is al heel wat goed advies langsgekomen.

Judith

Beetje overspannen?

Mamavandrie

Los van het feit of het hier wel of niet ADHD met evt aanvullende stoornissen betreft: Ik ga er toch maar vanuit dat deze moeder niet voor haar lol zo doet.

En ik ga ervan uit dat de samenwerking tussen moeder en dochter ook niet optimaal is.

En bovendien mag je van me aannemen dat de wijze van opvoeden van een kind met een gebruiksaanwijzing voor de buitenwereld vaak onbegrijpelijk is. Je weet niet hoe het er thuis aan toe gaat en hoe moeder probeert om haar kind aan te sturen. Het is goed mogelijk dat ze van mening is dat de speeltuin met al zijn prikkels niet de tijd en de plaats is. En ik kan dat tot zekere hoogte wel begrijpen.

Ik denk dat er al veel te winnen valt als je zou proberen echt begrip op te brengen voor de situatie en deze moeder niet zo probeert te veroordelen. Goed, jij hebt geen vertrouwen in de diagnose en de wijze waarop deze tot stand gekomen is. Maar blijkbaar was er toch iets in het gedrag van dit meisje dat maakte dat deze moeder vond dat ze verder moest diagnoseshoppen. Het is niet aan jou om daar een oordeel over te vellen. Wat in mijn ogen werkt is als je met haar meedenkt ipv tegen haar. En ook aan haar laat zien dat jij er niet zo zwaar aan tilt (net als je dochter). Iemand die overal samen met haar kind uitgekotst wordt is heel gevoelig voor afwijzing en zal zo haar eigen coping stategies ontwikkeld hebben. Daar kun je alleen met ECHT begrip iets aan veranderen.

Als je dat veroordelend ondertoontje, dat je hier tentoonspreidt, ook aan haar laat zien gaat het nooit wat worden met jullie.

Wellicht ten overvloede: maar mijn hart gaat uit naar deze moeder.

Knurf ot

Dat ben ik niet met je eens. Judith geeft eerlijk haar mening, niets meer,niets minder. Dit is geen GeenStijl retoriek.

Herkenning

Herkenning hier.
In mijn omgeving is een gezin dat iets heel naars heeft meegemaakt, 8 jaar geleden. 2 van de drie kinderen uit dat gezin hebben een posttraumatische stressstoornis. Serieus heel akelig.
Vanwege sport & toernooien e.d. zien we elkaar minstens wekelijks. Deze 2 kinderen misdragen zich; maken ruzie, pesten, slaan/schoppen. dusdanig dat onze kinderen bang voor ze zijn en niet vrij oop het sportterrein durven rondlopen. (reeele angst). Ik heb met de ouders hierover gesproken.Dan krijg ik enkel het verhaal van alle narigheid en dat er hulp gezocht is. Heel mooi. We zijn inmiddels anderhalf jaar verder; gedrag van de kinderen is onveranderd. Ik heb 3 maanden terug nogmaals met ouders gesproken maar nu gericht op een oplossing voor ONS probleem. Dit viel helemaal verkeerd. Ik heb gevraagd of zij hun kinderen binnen hun gezichtsveld kunnen houden zodat onze kinderen ook het sportterrein over kunnen zonder gepest/geslagen te worden. Ouders boos en zeer zeker niet van plan omk hun kindeen deze vrijheid te ontnemen. Conclusie: kinderen met een stoornis kunnen hun gang gaan en die van ons (en anderen) moeten in de buurt van hun ouders blijven.

Gevolg is dat ik merk dat ik niet meer 'neutraal'naar deze kinderen kan kijken. Ik vind het echt lastig; de ouders werken als een rode lap op een stier op mij inmiddels. Hartstikke fout, en ik zal het forum wel over mij heen krijgen maar ik ben het gewoon spuugzat.Laat een ieder zorg dragen voor z'n eigen kinderen en ze niet tot last laten zijn voor een ander. Ach, te kort door de bocht. Maar een stoornis is geen excuus voor grensoverschrijdend gedrag. Maar dat lijkt wel vloeken in de kerk.

Ik negeer ze inmiddels, blijf uit de buurt en adviseer mijn kinderen dat ook. Maar wat moet ik zeggen als mijn dochter van 9 vraagt; waarom mag Ilona (fictief) op de schommel en moeten de andere kinderen dan weg?

Omdat Ilona ouders heeft die hun ogen sluiten voor de omgeving. Jammer.

Knurf ot

Nee, mijn posting hoeft er ook geen bijdrage aan te leveren, het is namelijk ot, ik zet het er niet voor niks bij. Geen Stijl is schelden en vernederen, dat zie ik niet terug. Confronterend ja, maar dat mag hier.

Gewoon een slecht karakter?

Ach ik vind dit altijd zo moeilijk. Een vriendin van mij heeft ook een dochter met wat diagnoses. Hechtingsstoornis, odd. etc. Kind heeft ook een hele slechte start gehad. (prematuur, eerste jaar in het ziekenhuis gelegen etc) Ik heb het allemaal van nabij meegemaakt en zie wat een vogeltje dat kind is (nou ja was als kind, ze is nu jongvolwassene) onzeker, depressief, kwaad op de wereld en zichzelf. Maar ja, in haar gedrag is ze ook zeer manipulatief, egoïstisch, hard, meedogenloos. Haar moeder en ik zien vanwaaruit dit gedrag ontstaat: zich zo waardeloos voelen over zichzelf, zo geen raad weten met haar leven, totaal geen basis en bodem hebben. Maar intussen is dat gedrag er.
Een hele botte schoonzus van mijn vriendin (die zelf geen kinderen had en er eigenlijk ook niet van houdt) zei een keer: 'ja maar heeft ze niet gewoon een slecht karakter".
En op zich is het niet vreemd dat iemand die alleen naar het gedrag van dat kind kijkt, die conclusie trekt. Dus mijn vriendin weer van alles uitleggen.
Ik zie soms ook dat er zaken getolereerd worden van dit meisje, die ik van mijn eigen kind absoluut niet zou accepteren. Soms uit angst voor escalatie, andere keren uit medelijden en vaak gewoon uit strategie van de moeder die natuurlijk het beste haar reacties kan inschatten. Maar ik zie ook dat de moeder (en dat zie ik bij meer ouders) heel logisch gaan reageren op het gedrag op een soms ineffectieve manier. Niet dat ik het beter zou kunnen hoor. Mijn vriendin, als alleenstaande ouder doet dit vaak voor de lieve vrede. Buitenstaanders vinden dan nog wel eens nogal makkelijk dat je het ook 'zo en zo' moet aanpakken. 'zij zouden het wel weten'. Tja, het gaat hier om een persoon waar de hulpverlening zelfs geen raad meer weet. Aan de andere kant begrijp ik ook de reacties van de omstanders: waarom mag dit kind wat van hun kinderen niet gepikt wordt. Waarom mag dit kind haar moeder en een heel gezelschap terroriseren?
Ik zie patstelling waarin de moeders van zorgenkinderen zitten en zie eigenlijk dat zij veel te weinig ondersteuning krijgen. En ik zie ook dat de hulpverlening hopeloos achterloopt in die ondersteuning. Het lijkt me voor de specialisten ook een uitdaging om eens te gaan kijken naar hoe een moeder om moet gaan met die meningen van anderen, die vaak niet eens onterecht zijn.
Pijnlijk voor alle partijen.

Slecht gedrag loont

Het lastige is ook dat slecht gedrag loont. Kijk naar de graaiende bankiers en naar het bovenmatige aantal leidinggevenden met een persoonlijkheidsstoornis. Hitler zou door agressieve uitvallen gezorgd hebben dat mensen hem gehoorzamen.
In het gevecht met de instanties heb ik het advies gekregen om ze aan te vallen en hun zwakke plekken te zoeken. Kinderen die gepest worden krijgen het advies om terug te slaan.
Ik leer mijn kinderen dat goed gedrag loont maar dat niet iedereen te vertrouwen is en dat het belangrijk is om elkaar te waarderen en een goed gevoel te geven en te leren van slecht gedrag: doe het zelf niet. Op zoek naar de balans tussen mensen.
Ik zou willen dat er meer bekend was over het ontstaan van slecht gedrag en hoe je daar iets mee kunt, maar dat zal beslist geen oneliner zijn of een cursusje positief opvoeden doe je zo. Dat is maatwerk en een kunst die kan ontstaan in de interactie tussen ouders en kinderen. En ik denk dat veel meer dan voorheen ouders hierin ondersteuning zouden kunnen krijgen door mensen die hier hun vak van maken.
Zoekend en meedenkend dus, niet alwetend en metend.
Slecht gedrag bij kinderen ontstaat ook uit onbegrip en slecht gedrag tegenover deze soms kwetsbare kinderen en volwassenen.