Omgang met adhd-kindje

Ach

Wat zielig voor dat meisje!
Het kind moet waarschijnlijk nog veel leren over samen spelen, omgaan met frustraties en communiceren. Het is heel erg moeilijk om te leren als je adhd hebt.
Dat komt doordat de impulsiviteit er voor zorgt dat je de hele tijd voorbarige conclusies trekt. Hierdoor gaat het leermoment steeds verloren in die conclusie die niet klopt. Ook hebben veel kinderen met adhd moeite met het scheiden van feit en emotie. Op iedere frustratie wordt dan heel hevig gereageerd. Ook dit zorgt ervoor dat een eventueel leermoment verloren gaat.
Bovendien hebben kinderen met adhd vaak een zeer negatief zelfbeeld. Dit komt door de continue afwijzing door de omgeving, waar deze kinderen vanaf hun vroegste peutertijd al mee geconfronteerd worden. Onze zoon voelde na twee weken peuterspeelzaal al 'fout', 'mislukt' en 'stout'. Dat is echt verschrikkelijk naar.

Door dat negatieve zelfbeeld is het heel moeilijk voor sommige kinderen met adhd om met frustraties om te gaan. (Mijn zoon is door deze mechanismen zelfs depressief geworden.) De enige manier om dat te leren, is die frustraties serieus nemen. Dat is volgens mij wat die moeder probeert. Dat is niet zo makkelijk en levert je veel afkeuring op van de mensen om je heen (kan ik uit ervaring zeggen). Maar er zit niets anders op, want als je boos wordt om het gedrag van het kind (mijn zoon was echt verschrikkelijk irritant soms), heeft dat tot gevolg dat het zelfbeeld nog negatiever wordt.
Dat wil echter niet zeggen dat iedereen moet doen wat het kind zegt. Want dan zijn er geen frustraties meer en kan het kind er ook niet mee om leren gaan. Het is wel belangrijk dat het kind leert om conflicten op te lossen met woorden. Dat er dus geluisterd wordt.

Jij zou kunnen helpen door algemene regels voor adhd aan te houden. Kalm blijven (laat je niet meeslepen in de emotionele achtbaan), positief blijven (zeggen wat wel mag en niet zeggen wat niet mag), georganiseerd blijven en niet opgeven. Onder dat georganiseerd blijven valt ook duidelijk zijn (duidelijke feed-back geven). 'Ik zie (hoor) dat je ... doet. Dat vind ik (vinden de meiden) niet zo leuk, je kunt beter .... doen. Dan kun je wel gezellig meespelen.

Adhd

Dat is een beetje de tragiek van ADHD, oftewel het spectrum. Het zal eerder te maken hebben met moeite met het verwerken van alle prikkels die er zijn. Als je nu de baas bent, bepaal je ook een deel van de prikkels. Doe je dat niet, dan gaan kinderen opeens creatief zelf iets doen en dat is verwarrend. Lastig voor dit meisje en lastig voor de omgeving.

Kan me de moeder wel voorstellen.

Iedereen reageert negatief op jouw kind, en dan ga je dat krampachtig proberen om te draaien door de hele omgeving juist naar haar hand te zetten. Een begrijpelijke reactie, maar het werkt natuurlijk averechts.

Misschien zou je eens met de moeder moeten praten over hoe problemen met het samenspelen het best op te lossen zijn, zodat iedereen er wat van leert? En dan niet aanvallend, want dan werkt het niet.

Je hoeft er niks mee

"Hun dochter, loopt naar mijn dochter, roept haar naam en dat is dat. Mijn dochter loopt vervolgens zonder iets te zeggen weg naar andere meisjes en negeert het meisje. Moeder boos en loopt met dochter weg. "
Goede reactie van je dochter.
Het is niet aan je dochter om een therapeutische omgeving voor dat kind te moeten zijn. Ja, je mag dat kind mijden, ja je dochter mag haar uit de weg gaan. Hoe boos moeder daar ook om wordt.
Wat opvalt is dat jij en je dochter vooral gebruskeerd zijn door het gedrag van moeder. Kinderen kunnen fouten maken en zijn best vergevingsgezind. Maar als moeders zich er op die manier mee gaat bemoeien, dan is er geen land mee te bezeilen.
Dan maar niet dus.
Groet,
Miriam Lavell

Probleem

Als ik je verhaal zo lees lijkt het of de andere kinderen zich aan moeten passen aan het andere kind gesteund door de moeder. Lijkt mij niet wenselijk en zal hier ook zeker niet in meegaan. Dan andere kind heeft een probleem niet jou dochter laat het probleem ook bij het andere kind.

Aardig

maar aangezien mamavandrie de moeder goed kent, lijkt het me wat makkelijk om te zeggen "dat is haar probleem, niet het mijne". Je kan haar toch helpen er wat aan te doen, daar is toch niks mis mee? Als ze daar boos op zou reageren, dan is het weer een ander verhaal.

Probleem

Wat ik zeggen wil, dochtertje of moeder kan de ADHD van het meisje niet verhelpen. Je kunt wel aardig zijn en helpen maar wel binnen je eigen grenzen. Je hoeft je niet compleet aan te passen aan het andere kind. Hier bekruipt mij altijd het gevoel van: mijn kind heeft ADHD en kan daar niks aan doen, dus moeten de andere kinderen zich aanpassen. Dat klopt niet. Het kind zal er zelf mee om moeten leren gaan. Je kunt een kind wel helpen maar het moet niet het probleem van de andere kinderen worden.

Karmijn

"Je zegt dat het door een negatief zelfbeeld heel moeilijk voor sommige kinderen met adhd is om met frustraties om te gaan en dat de enige manier om dat te leren, is die frustraties serieus nemen".

Probleem is hier denk ik een beetje dat die moeder niet altijd adequaat reageert op die frustraties en soms zelfs daarin doorslaat.

Haar dochter is bijvoorbeeld heel fysiek. Trekt veel aan kleren van andere kinderen en kan andere soms echt pijn doen. Zo heeft mijn dochter eens een paar keer een flinke tik in haar gezicht gehad. Dochter huilen, boos en wilde niet meer met het meisje spelen. Logisch denk ik dan.

Maar dan gaat het andere meisje onbedaarlijk zitten huilen en roepen dat haar hand alleen maar uitschoot en dat ze het niet zo bedoelde. Dit terwijl ik zelf zag dat ze mijn dochter bewust een venijnige tik tegen haar wang gaf.

Die moeder neemt haar dochter dan naast zich, begint een heel betoog tegen haar over anderen pijn doen etc…etc….en dan moet ze 'voor straf' gaan zitten en nadenken over wat ze gedaan heeft. Ondertussen zie ik dat haar dochter gewoon weer met andere dingen bezig is en de boodschap komt niet aan. Op een gegeven moment mag ze weer gaan spelen.

Maar mijn dochter is het voorval niet vergeten en heeft pijn en wil absoluut niet meer wil spelen. Die moeder begint dan op een heel vervelend toontje tegen haar dochter dat het voor haar dochter erg 'vervelend' is dat mijn dochter niet meer wil spelen??!!
Mijn dochter moet zich er dan maar overheen zetten? Ik vind van niet.

Mijn dochter heeft het recht om boos te zijn en niet meer te willen spelen. Dat is nu eenmaal het resultaat als je iemand pijn doet. Maar dat lijkt die moeder van het ADHD-meisje niet te willen begrijpen. Dan wordt het ineens omgedraaid en moeten anderen zich naar mij gevoel schikken. Maar we hebben het hier wel over kinderen van 6-jaar.

Wat J@ost en Miriam al zeggen, mijn kinds is geen therapeutisch platform voor haar dochter.

Ander voorbeeld: Haar dochter laat keer op keer zien wat ze allemaal kan en hoe knap ze is. Prima, dat doen meer kinderen. Als dan vervolgens een ander kind met iets komt wat zij niet kan, wordt ze boos en wordt dat bevetigd door haar moeder die dan doodleuk zegt: "Ja, het is niet leuk als X dat roept". Ik vind dit wel wat ver gaan in het begrijpen van frustataies van een kind met ADHD hoor.

Zelf luistert haar dochter totaal niet als een ander kindje iets tegen haar probeert te zeggen, maar owee als zij niet in ene keer gehoor krijgt.

Ik vind het erg zielig, maar in veel gevallen wel begrijpelijk dat ze dan genegeerd worden. Ik houd er al rekening mee, maar echt als mijn dochter alleen maar commando's krijgt (het ADHD-meisje krijst dan gewoon naar dochter) en mijn dochter reageert terecht niet dan bevestigd die moeder haar dochter alleen maar door te zeggen dat het "Inderdaad niet netjes is als mijn dochter niet reageert". Ik heb toen heel rustig gezegd dat "Ik ook niet zou reageren als iemand op afstand zo tegen mijn zou gillen en loopt te commanderen". Dat mocht ik natuurlijk weer niet zeggen….

Gaat niet over adhd

Dochter mamavandrie wordt geconfronteerd met bedilzuchtige bevelen van een speelgenootje. Ze negeert ze. Dat is vergevorderd conflictvermijdend gedrag. Meisje wordt er niet blij van en haar moeder staat haar bij. Dan komt er nog een keer een schreeuw DOCHTERMAMAVANDRIE en verder niks.
Dochtermamavandrie vind haar gelijk (dat gebedil en geschreeuw betekent niks) en negeert opnieuw en besluit elders te gaan spelen. Ook dat getuigt van gevorderd conflictvermijdend gedrag.
Moeder van bedilzuchtig meisje wordt boos en loopt weg.
Ik zie niet waar dit scenario over adhd gaat. Het gaat over verwachtingspatronen, vooral ook van de moeder van het meisje, van waar speelgenootjes aan moeten voldoen.
Je kunt daar ruzie over maken, maar je kunt het ook negeren, zoals dochtervanmamavandrie doet. Dat is de meest rustige variant.
Morgen is er weer een dag. Misschien kan er dan wel gewoon gespeeld worden.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Volgens de moeder van het klasgenootje heeft dat alles met de ADHD van haar dochter te maken (is gediagnostiseerd en haar dochter krijgt hiervoor ook pillen) en het feit dat ze heel begaafd is.

Ik hen altijd mijn lichte twijfels gehad mbt. het hele ADHD-verhaal. Ik ken het meisje al vanaf dat ze 2 jaar was. Ze is enig kind en wordt in mijn ogen ontzettend verwend. Alles draait om haar en alle ogen zijn op haar gericht en alles wordt breed uitgemeten. Ook best zielig als alles met een vergrootglas wordt bekeken wat je doet of zegt.

Wat je ook zegt Miriam "Morgen is er weer een dag en misschien kan er dan wel gewoon gespeeld worden..". Zo denk ik ook vaak. Niet te veel erin blijven hangen.
Als ik weer 'onweer' ontwaar dan sluit ik het spelen na schooltijd af voordat de bom barst zeg maar. Soms het het klasgenootje al vanuit school erg geïrriteerd en dan loop ik meestal gelijk al naar huis (ook al vraagt ze of dochter mee komt naar de speeltuin).

Grenzen

Natuurlijk moet je binnen je grenzen blijven. Ik heb het dan ook niet over de dochter, maar over de moeders, die elkaar goed kennen. Als je toch al weet dat die moeder niet gaat luisteren en niet geholpen wil worden, heeft het natuurlijk geen zin. Maar ik heb hier nog niet gelzen dat dat geprobeerd is. En natuurlijk heeft de mamavandrie geen verplichting tegenover die moeder en gedraagt haar eigen dochter zich prima. Maar soms is het wel aardig om iemand even op weg te helpen, da's alles. Net zoals je een blinde soms even op weg helpt (wat je ook helemaal niet hoeft te doen). Ik snap niet wat daar verkeerd aan is.

Mamavandrie

het lijkt me niet aan jou om een eventuele diagnose in twijfel te trekken en staat ook los hiervan. Ik vind op zich wel goed dat de moeder zich in ieder geval wel bemoeit met het gedrag van haar kind. En dat haar aanpak misschien anders of beter kan, kom op zeg, hoeveel gezinnen ken je niet waar dat ook is? Heeft ook niks met ADHD te maken. Hier in de wijk hele volkstammen kinderen, al dan niet met diagnose, en ook een aantal moeilijke gevallen. Nooit zie je ook maar 1 moeder in de buurt en sta ik uiteindelijk in de meeste gevallen maar op de uitkijk. Met name om mijn eigen kinderen, met diagnose, in de smiezen te houden, maar ook om in te grijpen als er echt wat verkeerd gaat. Dus dat deze moeder in ieder geval wel haar dochter begeleidt, vind ik eigenlijk wel een pluspunt...En ze probeert haar dochter wel uit te leggen wat er beter of anders kan, begrijp ik uit je verhaal...

Gedrag van moeder

Mamavandrie:"Volgens de moeder van het klasgenootje heeft dat alles met de ADHD van haar dochter te maken "
Laat je niet in de war brengen. Het gedrag van haar dochter brengt minder problemen dan haar eigen gedrag. Als moeder anders had gereageerd, dan had jij hier over het incident geen draadje gestart.
Het gaat niet over haar dochter, het gaat over haar. De eigenaardigheden van die dochter kan jouw dochter prima handelen.
Groet,
Miriam Lavell

Laat het gaan

"Laat je niet in de war brengen. Het gedrag van haar dochter brengt minder problemen dan haar eigen gedrag. Als moeder anders had gereageerd, dan had jij hier over het incident geen draadje gestart."

Jeetje zeg, wat een kort door de bocht uitspraak. Hetzelfde zou je kunnen zeggen over het in twijfel trekken van de diagnose. Dat is het laatste wat je moet doen. Eigenlijk zeg je dan op arrogante wijze dat het alleen aan de opvoeding ligt. Zet dit berichtje anders ook onder 'Zorgenkinderen'. Kinderen met adhd zijn niet altijd bewust van hun onhandigheden. Oorzaak en gevolg is als je adhd hebt, vaak lastig te begrijpen omdat er eigenlijk steeds zoveel tegelijkertijd gebeurt in de belevingswereld van iemand met adhd.

Als er sprake is van adhd en eventuele andere bijzonderheden (en dat is aan niemand om in twijfel te trekken) heeft die moeder al genoeg aan haar hoofd. Misschien reageert ze wat kort door de bocht. Misschien is ze wat gespannen. Ze zal het ongetwijfeld anders zien dan Mammavandrie. Laat het gaan. De kinderen lijken kunnen op te kunnen lossen, nu de moeders nog.

Judith

De reden waarom ik mijn vraagtekens zet bij de diagnose is mede ingegeven voor het feit dat de moeder in kwestie verschillende orthopedagogen heeft bezocht. Vier in totaal?! De eerste drie konden geen diagnose stellen en verklaarden volgens haar dat er niets met haar dochter aan de hand was.

Dit pikte ze naar eigen zeggen niet en ging op zoek naar eentje die haar ideeën wel wilde bevestigen, want volgens die moeder moest er iets zijn. Ik twijfel dan zeer als ze dan op een gegeven moment komt met de opmerking dat ze eindelijk iemand gevonden heeft die wel ADHD had gezien. ???. Als nu drie orthopedagogen zeggen dat er niets is……Vandaar dus mijn kort-door-de-bocht-opmerking.

Mammavan3

Vraag maar eens onder 'Zorgenkinderen' welke wegen ouders doorgaans moeten bewandelen. Vier orthopedagogen? Dat is echt niet bijzonder veel. Het kan wel bijzonder moeilijk te zien zijn door een doorsnee hulpverlener. Het is niet makkelijk om een weg te bewandelen voor je kind, met je kind om een diagnose te krijgen. Er zijn er veel die liever hun kop in het zand steken dan die weg te gaan. Voor zo'n kind is dat niet de beste weg. Deze moeder begeleidt haar kind en is moedig genoeg om die weg op te gaan.

Wie ben jij dan, dat jij dat allemaal in twijfel mag trekken, vraag ik me af. Vraag jij je dat zelf ook wel eens af? Wat wil jij daar nu mee suggereren? Is het je zaak eigenlijk wel. Buiten dat het je ooit verteld is? Het begint te klinken alsof je haar niet mag en haar daarvoor veroordeelt door gebruik te maken van de adhd-diagnose. Als kind het niet heeft, is het niet goed en als kind het wel heeft is het ook al niet goed. Deze moeder kan niets (meer) goed doen in jouw ogen. Dat moet je haar niet verwijten, maar jezelf.
Je moet toch wel een beetje oppassen met vooroordelen, lijkt mij. Leven en laten leven is een mooi ding. Als jij en je kind geen adhd hebben, moet dat vast makkelijker zijn dan wanneer je dat wel hebt. Tel je zegeningen, zou ik zeggen.

Verkeerde discussie

mammavandrie, de vraag of dat kind nu wel of geen adhd heeft, is helemaal niet relevant. Laat dat maar los. Je dochter komt er wel uit met die dochter.
Moeder reageert een beetje raar op dochter. Ik ben het met je eens. Maar het is geen halszaak.
Laat maar waaien. Neem een voorbeeld aan je dochter.
Groet,
Miriam Lavell

Moeilijke van een forum

Wij kunnen niet zien of mamavandrie gelijk heeft of niet. Misschien heeft ze wel gelijk en is er met het meisje niet echt iets aan de hand. Misschien trekt ze wel een hele verkeerde conclusie. Maar blijft haar vraag: moet haar dochter dit meisje altijd haar zin geven omdat ze ADHD heeft?

Doen jullie dit dan binnen het gezin ook? Het IADH kind krijgt altijd zijn/haar zin? Kan ik me toch niet voorstellen.
Hier in de buurt ook een ADHD kind. Ik leer mijn kinderen wel om rekening te houden met, maar Pietje hoeft toch echt niet altijd zijn zin te krijgen.
En ja, dan zeg ik ook, als het uit de hand loopt, ga maar wat anders doen.

Zelfs goed gegokt heeft een niet-deskundige ongelijk

"Wij kunnen niet zien of mamavandrie gelijk heeft of niet."

Mamavandrie is geen deskundige op dit gebied. De waarde van gelijk hebben (of niet) is in haar geval een gok: 50% kans. Net als die op het forum. Maar er is een deskundige die het kan constateren (en dat ook gedaan heeft). Welke deskundigheid heeft mamavandrie of een ander van ons om die deskundigheid in twijfel te trekken? Niets en niemand. Het gaat niemand van ons wat aan ook. In het beste geval breng je wat begrip op en in het andere geval, sla je daar geen acht op. In het slechtste scenario, roep je onzin uit over een diagnose waar je niet genoeg kaas van gegeten hebt.

Adhd doet er hier idd niet toe

Het gaat er hier inderdaad niet om of dat meisje ADHD heeft, het gaat erom dat ze op deze manier nooit leert hoe de echte wereld in elkaar zit. Misschien is het wel een goed idee om haar zonder strikt moederlijk toezicht te laten spelen, daar leert het meisje meer van dan als moeder er altijd bovenop zit.
Hier een zoon met ADHD en die mept trouwens helemaal niet, drijft zijn zin niet door dus is een prima speelkameraad. Daarmee willende aantonen dat dit gedrag niet veel met ADHD te maken hoeft te hebben maar met overbescherming. Ik zal trouwens eens gaan kijken want hij bevindt zich momenteel onbegeleid in een speeltuin.

Onzin

Ik heb al honderden ADHD'ers in de klas gehad, en ze verschillen onderling net zoveel als kinderen zonder ADHD. Het feit dat een kind ADHD heeft, zegt helemaal niets over het karakter van het kind of over de sociale vaardigheden. Ik vind het eerlijk gezegd zelfs een beetje beledigend naar al die goed-functionerende, lieve, sociale ADHD'ers in Nederland toe om het gedrag van dit meisje toe te schrijven aan haar diagnose. Ook de reacties van sommigen hierboven als zou een ADHD'er bijna per definitie sociaal gehandicapt zijn, komen mij bijzonder voor.
Neemt niet weg dat de draadstartster in een lastig parket zit. Ze kent die moeder en moet er dus iets mee. Ik zou het zelf luchtig houden en tegelijkertijd heel duidelijk aangeven dat je eigen dochter de regie houdt. Als die niet meer wil spelen, is daarmee de kous af. Morgen weer een dag, zoals iemand hierboven al zei.

Ene adhd is de andere niet.

Tussen kinderen met adhd kunnen de onderlinge verschillen erg groot zijn. De een is een vrolijke spring-in-het-veld met duizend vriendjes die zich alleen maar niet zo goed kan concentreren. De ander is een depressieve somberaar, met een diepzwart zelfbeeld, die zich helemaal in zichzelf terug getrokken heeft, omdat het vertrouwen in de wereld om hem heen compleet verdwenen is. (mijn zoon vier jaar terug, bijvoorbeeld)
Zoals jij dit meisje beschrijft, klinkt het zo als mijn zoon. Veel van het gedrag dat jij beschrijft, vertoonde hij ook. Het was hondsmoeilijk om daar als moeder mee om te leren gaan. En ik zal in die periode heel veel dingen verkeerd gedaan hebben. Veel buurvrouwen en medemoeders op school, veel juffen en meesters en veel familieleden hebben vast mijn gedrag stom gevonden. Ze hebben ongetwijfeld gedacht: 'Geen wonder dat die jongen 'zo' is, moet je zien hoe dom zijn moeder met hem omgaat. Zal het niet zo zijn dat ze met haar gedrag zelf dat gedrag bij die jongen oproept?' Leerkrachten hebben dat ook weleens aan mij gezegd trouwens. En tot mijn spijt moet ik zeggen dat ik nog steeds elke dag dingen verkeerd doe.
Misschien is die moeder wel over beschermend. Maar het kan ook zijn, dat het kind het gewoon verschrikkelijk moeilijk heeft en die moeder met uiterste inspanning haar best doet om nog een beetje licht in het leven van haar kind te brengen.
In bovenstaande posts herken ik een lotgenoot. Ik hoop voor die moeder en dat meisje dat het snel beter zal gaan. Het heeft bij ons zeker een jaar geduurd, na de start met medicatie, voor het weer beter ging met de stemming van onze zoon. (zijn gedrag was wel al eerder verbeterd) En nog steeds kan hij ineens in een negatieve bui schieten, waarbij het oude gedrag weer de kop op steekt.
Als buurvrouw kun je waarschijnlijk niet zo veel betekenen. Maar misschien helpt mijn kant van het verhaal je, om je wat minder te ergeren.
Ik ben het met Miriam eens. Je dochter heeft een goede manier gevonden om met dat meisje om te gaan. Negeren is een optie.
Als je dat niet wilt, kun je proberen wat ik eerder al schreef. Kalm blijven, positief blijven, georganiseerd blijven (Dus OOK je grenzen bewaren) en daarmee doorgaan.

Enne

Hoe hemeltergend en irritant mijn zoon ook is geweest, hoeveel dingen hij ook al kapot heeft gemaakt, het is en blijft een lieve jongen.
'Alleen een moeder kan van zo'n jongen houden'. Dat is de naam van het boek dat een adhd-er uit australie heeft geschreven.

Mea

Veel adhd-er hebben of ontwikkelen naast hun adhd een andere stoornis. ODD en stemmingsstoornissen komen veel voor. En dan 'komt' het gedrag (sociale problemen) niet van de adhd, maar het is er wel een gevolg van.

Karmijn

Ja, het gedrag van dit meisje zou kunnen komen doordat ze naast ADHD ook nog ODD of een andere stoornis heeft, of depressief is. Het zou ook kunnen komen omdat het een verwend mormel is, of omdat haar moeder Munchhausen by proxy heeft, of omdat het kind gewoon een vervelend karakter heeft (al moet ik zeggen dat die optie in mijn beleving niet zoveel voorkomt, gelukkig). Ik denk dat je voorzichtig moet zijn met al die speculaties. Concreet laat het kind zien dat ze over andere kinderen heendendert. Dat is voor niemand handig, ook voor het meisje zelf niet. En de draadstartster zit ermee in haar maag, omdat ze de moeder kent en niet wil schofferen.
Overigens vind ik zes jaar nog heel jong en mag je best heel veel handjes helpen bij de sociale vaardigheden van zo'n klein kind. Benoemen, samen oefenen, en inderdaad positief blijven. Dat werkt zelfs bij pubers, hahaha.

Judith

"Wie ben jij dan, dat jij dat allemaal in twijfel mag trekken, vraag ik me af. Vraag jij je dat zelf ook wel eens af?"

En of ik me dat heb afgevraagd. Ik heb zelf twee nichtjes met ADHD en heb het hele zorgtraject van dichtbij meegemaakt.

De moeder heeft me namelijk veel meer toevertrouwd (wat ik hier niet neerzet) waardoor ik ben gaan twijfelen. Haar reactie bijvoorbeeld naar weer een zoveelste onderzoek door een orthopedagoog.

Onder deze drie zat er eentje (nr. 3 die bezocht werd) waarvan ik toevallig weet dat die meneer (tevens kinderpsycholoog) echt heel goed is en echt zeer uitvoerig te werk gaat. Ook deze zei dat er geen sprake kan zijn van ADHD. De moeder was verontwaardigd en gaf aan net zo lang door te gaan totdat ze iemand zou vinden die wel ADHD zou constateren.

Dan vraag ik me na zo'n opmerking echt oprecht af waar ze mee bezig is…Alsof zij een expert is op dat gebied en kan beoordelen of een orthopedagoog wel zijn/haar werk goed doet, off zie ik dat nu helemaal verkeerd? Dan mag ik daar toch mijn twijfels over hebben als ze zo'n opmerking maakt?

Wat wil jij daar nu mee suggereren? Is het je zaak eigenlijk wel. Buiten dat het je ooit verteld is? Het begint te klinken alsof je haar niet mag en haar daarvoor veroordeelt door gebruik te maken van de adhd-diagnose. Als kind het niet heeft, is het niet goed en als kind het wel heeft is het ook al niet goed. Deze moeder kan niets (meer) goed doen in jouw ogen. Dat moet je haar niet verwijten, maar jezelf.

….

Wat wil jij daar nu mee suggereren? Is het je zaak eigenlijk wel. Buiten dat het je ooit verteld is? Het begint te klinken alsof je haar niet mag en haar daarvoor veroordeelt door gebruik te maken van de adhd-diagnose. Als kind het niet heeft, is het niet goed en als kind het wel heeft is het ook al niet goed. Deze moeder kan niets (meer) goed doen in jouw ogen. Dat moet je haar niet verwijten, maar jezelf.

Dat zie je echt helemaal verkeerd. In dat geval zou ik mijn schoonzussen ook niet mogen omdat mijn nichtjes ADHD hebben? Echt onzin.
Het gaat mij helemaal niet om het wel of niet hebben van ADHD. Meer de aanpak op dat moment en de reactie naar o.a. mijn dochter. Ik vind het gewoon niet fijn als die moeder zegt dat mijn dochter niet aardig is terwijl ze puur reageert op het gedrag van klasgenootje. Ik voel dat mijn dochter en andere kinderen haast de naarlingen zijn, die geen rekening houden met haar dochter.
Ja, het irriteert me als mijn dochter pijn gedaan wordt, het meisje dan nagedacht heeft en vrolijk verder speelt, dat van mijn dochter verwacht wordt dat ze zich er ook maar overheen zet. Daar zit ik dus wel mee.

Met quin eens

Dat het meisje ADHD heeft is misschien een complicerende factor, maar het grootste probleem zie ik in de moeder die haar dochter overbeschermd en daarmee andere kinderen rücksichlos platwalst. Niet het meisje in eerste instantie aanpakken dus, maar die moeder. Die moeder moet in de gaten hebben dat ze zo haar kind beslist niet helpt. ADHD of niet, kinderen van 6 moeten gewoon nog heel veel leren op het gebied van sociale vaardigheden en als zo'n moeder daar dan lekker overheen stampt dan wordt het voor het meisje alleen maar moeilijker. Ik denk dat dat voor mamvandrie de insteek zou moeten zijn: gesprek aangaan met de moeder.

Puck

Ik zie een pittig meisje dat echt leuk is. Ik heb zelf nichtjes met ADHD en merk echt wel dat er dingen 'anders' gaan bij hun. Dit meisje komt bijna iedere week bij ons thuis spelen en echt…ik zie en merk totaal niets, terwijl ik bij mijn nichtjes bepaalde zaken echt anders moet aanpakken. Het klasgenootje luistert goed, is beleefd en doet niets meer of minder dan mijn dochters. Zodra mama dan aan de deur komt, slaat de boel als een blad om…
Feit is dat deze moeder erg dominant is en erg zeker van haar zaak is. Althans zo komt ze over. Ze dult geen tegenspraak en is het type dat zelfs op straat erg boos wordt naar anderen als dingen niet lopen zoals zij dat wil. Heb dat een keer meegemaakt toen ze op straat een opmerking kreeg over haar hondje…..ik schaamde me rot (stond er naast namelijk). Dus ik ga niet graag het gesprek aan, maar bekijk het per situatie.