Omgaan met aanpassingen in je leven

Tja wie niet

Ik denk dat niemand staat te springen bij het idee vrijheid te verliezen. Ik vind het ook onhandig om niet even de deur uit te kunnen gaan, en ik heb er toch nog 2 bij gewild.

Bij mij is het stukken beter geworden toen ik thuis bleef door omstandigheden. Ik voel me nu meer op m'n gemak met m'n kinderen. Minder oppas, en meer gezellig. Ik kan me nu echt thuis ontspannen, wat ik niet kon toen ik nog full time werkte. Dan was eigenlijk alles wat ik voor de kinderen deed een opoffering, en ik was ook altijd moe en ongeduldig.

Ik snap dat je waarschijnlijk niet je werk naast je neer kunt leggen, maar misschien kun je wel kijken hoe je - klinkt tegenstrijdig- minder je best voor je kindje kunt doen, en geen dingen te doen die je echt niet leuk vindt. Zo vertik ik het om met duplo of auto's of treintjes te spelen, want daar vind ik geen bal aan. Maar ik kan weer uren met ze puzzelen.

En verder afspraken maken, wanneer je weleens wat anders kunt doen.

En het wordt echt makkelijker als ze ouder worden. 2 jaar is echt de meest lastige en moeilijke leeftijd vind ik. Met een 6 en 4 jarige kun je alweer veel meer.

Zoek gelijkgestemden

Toen wij ooit oudste kregen waren wij de 'eersten' in onze vriendenkring. Niet eens omdat ze er niet aan toe waren of de leeftijd, maar ook door omstandigheden (niet zwanger raken, geen stabiele relatie, niet gesetteld etc.). In onze familie (die het dichste bij woont) idem. Ik ben de oudste thuis dan heb je dat.
Dat bracht voordelen mee...we hadden altijd oppas, want iedereen wilde wel een avondje 'oefenen',maar ook nadelen. Want al onze vrienden/familie/kenissen maakten plannen waarbij niet écht rekening werd gehouden met een baby. Dan word je er veel meer mee geconfronteerd in hoeverre je je moet aanpassen aan zo'n baby. Vrienden belden op...ga je mee daar en daar heen? Eh, nou ja, tja, dat kan niet want....
We hebben daar best mee geworsteld. En ik herinner me nog wel de opluchting dat toen oudste 2 was het ene na het andere vriendenstel toch ook met dikke buik liepen. Toen werd het radicaal 'anders' we maakten andere afspraakjes, bij elkaar thuis zodat de kleintjes konden slapen en dan daar eten...terwijl ze zich met elkaar vermaakten i.p.v. uit eten of naar de kroeg. Pas als kinderen weer wat ouder zijn (3,4 jaar) krijg je weer meer/nieuwe contacten via de kinderen en dat zijn ook ouders met kinderen dus die zitten ook op 1 lijn met je qua levenswijze.
Ondertussen waren wij er al aangewend om toch door te leven en lol te hebben en we sleepten oudste daarin geregeld mee. Oudste sliep overal...als ze maar een bed of een auto zag, was het goed. En als ze haar 'ritme' en rituelen maar had helemaal...
Ik zie nu ook om me heen dat veel ouders dat tegenwoordig ook 'not done' vinden. In mijn omgeving (familie, buren) zijn een aantal jonge ouders en die zetten zich helemaal 'vast'thuis, kind mee nemen en daar laten slapen lijkt wel helemaal uit de tijd. Mijn jongste broer vind het zelfs 'te veel en te vermoeiend' voor zijn dochter (4 maand) om haar mee te nemen voor een familie-etentje bij mijn ouders, gewoon op de middag, tot een uurtje of 19.00 uur. Te druk,te veel indrukken, te onrustig, te weet ik het wat. Dus komt hij alleen en laat vrouw en kind thuis, of zijn vrouw komt en hij blijft thuis. Ik weet niet of dat bij jullie ook het geval is? Zo ja, dan zou ik je aanraden daar wat makkelijker in te worden. Een kind kan ook best ergens anders goed gedijen, als de basis, (op tijd slapen, eten,drinken) maar intact gehouden wordt. En verder zoek gelijkgestemden, die hebben hetzelfde ritme en houden automatisch al rekening met slaapjes, plek om luiers te verschonen etc.etc.
groeten albana

Keuzes maken en instelling

Kinderen krijgen is keuzes maken. You can't have it all. Maar je instelling maakt ook een groot verschil.

Waarom kan je niet na je werk wat gaan eten/drinken met vrienden? Het enige verschil met vroeger is dat je niet tegelijkertijd met je partner weg kan. Althans niet zonder oppas te regelen. Dus moet je kiezen, samen weg en een oppas of alleen weg en de andere ouder thuis. Een belletje van een minuut doet wonderen.

En daar maakt je instelling een groot verschil. De vraag: ga je vanavond mee naar xxx. Kan je beantwoorden met: "Nee, tenzij ik oppas kan regelen" maar ook met "Ja, tenzij ik geen oppas kan regelen" Het 2e komt (ook naar de gene die het vraagt) een stuk positiever over.

Of je een kind overal mee naar toe kan slepen (zie reactie Albana) is denk ik ook kind afhankelijk. Mijn oudste ging inderdaad overal mee naar toe. Heeft door complete concerten heengeslapen. Zonder problemen. Bij de middelste ging dat tot onze verbazing niet. Die sliep alleen in haar eigen bed. Was die rond haar slaaptijd niet thuis zaten we nog 2 dagen met een draak van een kind. Daar namen we ook snel de beslissing om ons wat vaker op te splitsen. Eén ouder bij het kind, één ouder op pad. Soms moet je keuzes maken.

Begrijp het heel goed

Ik begrijp het heel goed wat je ervaart, en ik denk dat de meeste (jonge) ouders er in meer of mindere mate last van hebben. Ik zelf mis al bijna 10 jaar mijn volledige vrijheid en hoewel het wel went, blijf ik dat jammer vinden.
2 Jaar is ook inderdaad nog niet de gemakkelijkste leeftijd. Bij een iets ouder kind gebeurt het vaak dat je je leven erg kunt verrijken. Met onze oudste (9) gaan we nu bijvoorbeeld naar concerten (pop en klassiek), omdat we dat allemaal geweldig vinden. Binnenkort ga ik met hem naar het Van Gogh-museum, op zijn verzoek, hij is een grote Van Goghfan, en dan even Amsterdam in. Dat geeft mij dan het gevoel dat mijn oude leventje weer terug komt (alleen het gezelschap is anders).

Het allerergste

"Ik heb moeite met de vrijheden die ik voordat ons mannetje was geboren ruim 2 jaar geleden en die er (deels) nu niet meer zijn."
Maar dat is het grootste drama dat je overkomt als je kinderen krijgt.
Moet je je voorstellen hoe dat erin hakt als je, net bevallen, 'van je kraamtijd ligt te genieten'. Je komt werkelijk nergens meer toe. Zelfs de was doen is iets wat niet meer even snel tussendoor kan, want tussendoor is het weer voedertijd, broekpoeptijd, of je valt gewoon om van de slaap.
Het is net zo frustrerend als in een om onduidelijke redenen in een stil staande trein zitten. Je kan er niet uit, je kunt niks doen om het te verhelpen, je plannen vallen in duigen, narigheid.
Het vraagt een compleet andere mindset.
Maar de oplossing is zo eenvoudig als Hanne zegt: keuzes maken. Bijvoorbeeld: prik een dag in de week waarop je wél 'ja' kunt zeggen tegen plotselinge afspraken. Dat kun je gewoon afstemmen met je vrouw.
Hou er wel rekening mee dat zij dat probleem ook heeft, dus prik ook een dag voor haar.
Moederdag en vaderdag (moeder zorgt, of vader zorgt, de ander is vrij) noemden wij dat. Organiseer weekendjes weg zonder vrouw en kind (herenleed) en laat haar dat soort weekendjes ook (vrouwenleed).
Maak afspraken zoals Hanne die beschrijft.
Even iets afmaken voor je werk: zet een Ipod op je hoofd.
Het belangrijkste: manage je tijd verder vooruit. Om jezelf met regelmaat je zelfbeschikking terug te geven, maar vooral ook om te zorgen dat je vrouw dat ook heeft. Anders wordt zij weer gek, voelt ze zich in de steek gelaten terwijl jij lekker..... Daar heb je niks aan.
Het is bovendien veel leuker om te weten waar je naar toegaat als je thuiskomt. Je kunt je verheugen op vaderdag: geconcentreerd bezig zijn met je kind. Dat voelt echt veel prettiger dan dat kind op de achtergrond terwijl je je eigenlijk met iets anders bezig wilt houden.
Groet,
Miriam Lavell

Knop om

Je vrouw is op de hoogte, maar wat vindt zij er echt van? Jullie hebben je zoon via de moeilijke weg van IVF gekregen omdat jij niet eerder aan kinderen wilde beginnen en nu ziet zij dat je moeite hebt met het verlies van de vrijheid die je had toen je nog geen kind had. Neemt ze je dingen kwalijk of is dat allemaal niet aan de orde?

Ik denk dat de tips die hier zijn gegeven goed kunnen werken, mits jij en je vrouw hierover op één lijn zitten. Als je kiest voor een kind lever je een stuk ego in, je doet een stapje terug. Ik zou je willen aanraden wat meer in het moment te leven en te genieten van je zoon. Het is een cliché, maar het gaat ontzettend snel en voor je het weet heb je de tijd dat ze klein zijn doorgebracht met je rot voelen over het feit dat je je vrijheid kwijt bent. (Kinderen pikken trouwens je stemming feilloos op.)

Ik weet dat dit eenvoudiger klinkt dan het is. Sterkte ermee.

Chris

Twee jaar

Mijn tweejarige is nu juist op een leeftijd waarbij ik weer een beetje de draad van het sociale leven kan oppakken. Wel in aangepaste vorm natuurlijk. Wij borrelen en eten nu na het werk in een kindvriendelijke tapasbar, zodat ze gewoon mee kunnen. Thuis werken moet je niet willen met een klein kind op de achtergrond, maar als het kind slaapt kan dat natuurlijk prima. Het is vooral een kwestie van goed plannen, zelf initiatieven nemen om dingen af te spreken op momenten dat het jou uitkomt en goed met je vrouw afspreken wanneer jullie apart leuke dingen buiten de deur kunnen gaan doen.

Je openingszin doet me trouwens denken aan mijn ex die achteraf ook nooit voor kinderen heeft opengestaan en de benen nam toen zoon een half jaar was onder het mom 'het gezinsleven is bij nader inzien toch niks voor mij'.

Geen onderwerp

Ik herken het helemaal. Alle bovenstaande goede adviezen ten spijt.... Je vrijheid komt nooit meer terug. Hoe je het ook zal indelen. Je zult altijd de verantwoording hebben voor je kind en verantwoording is niet handig als je je eigen ding wilt doen. Neem de tijd om met je vrienden te borrelen.....Word al moe als ik denk wat ik daar soms allemaal voor moet regelen en dan heeft manlief een heel belangrijke vergadering die natuurlijk uitloopt waarna ik dus nog met klotsende oksels bij de opvang aankom. Plan het dan anders.....hoor ik anderen alweer zeggen....ja jûh....er is echt altijd wel wat.... Wel wordt het anders als ze groter worden, je staat wat minder op tijd maar daar integen heb je dan weer veel minder tijd 's avonds met elkaar. Dan zitten de kids weer gezellig tussen je in om heel gezellig naar ik houd van holland te kijken .
Het enige wat helpt (denk ik) is acceptatie dat het zo is en de schoonheid van het geheel inzien. Als ze klein zijn de eerste woordjes, als ze groter worden hoe ze hun eerste vriendinnetje krijgt. Als je het niet accepteert zul je altijd een ontevreden gevoel houden.

Oeps

sorry, de reactie was al weg voordat ik het door kon lezen.....er staan nogal wat schrijfvoutjes in

Jeetje

Wat zijn een reacties negatief zeg!

Ik wil daar even tegenover zetten dat ik nooit zo van elke dag genoten heb als nu met mijn kinderen. Vanmorgen was ik echt ontzettend sacherijnig, haalde door de regen peuter van 4 op van opvang, gaat die thuis in de regen in z'n onderbroek op de trampoline springen. De vrolijkheid, energie en levenslust straalden ervan af. En dat maakte mij dan weer vrolijk!

Als je je verwachtingen bijstelt, dan kan een leven met kinderen gewoon zo vol en fijn zijn. Ik zou het voor geen goud meer willen omruilen voor bergen vrije tijd!

Klopt

Ik zie dat zelf ook als twee verschillende zaken; het bijzonder fijne van moeder zijn, en het gedoe om het in te passen. Het enorm fijne van moeder zijn maakt het gedoe het meer dan ruimschoots waard. (Zelfs het verdriet wat ik soms ook heb, om iets wat hen overkomt bijvoorbeeld.)

Wat heerlijk

Om eens te lezen dat dit gevoel bij meerdere mensen voorkomt.

Tuurlijk wist ik dat mijn leven zou veranderen, maar zo erg??!!

Ik ben meer dan verliefd op onze zoon, vind het heerlijk om mama te zijn, maar herken toch echt een hoop dingen van hier. En dat ligt niet aan mijn zoontje, maar aan het leven van nu.

Moet er erg aan wennen, maar heb het er voor over. De ene keer is er meer acceptatie dan de andere keer.

Ooit komt er echt een tweede

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Anne fleur

Nee hoor ik maak het mij helemaal niet moeilijk maar ik heb geprobeerd het heel zwart-wit neer te zetten. Ik geniet zelfs van mijn kinderen als we naar zo'n geweldig hoogstaand programma kijken . Een rondje wandelen doen we dan niet want de kinderen vinden het echt heel gezellig dat we dan met zijn allen bij elkaar zitten met wat drinken en wat lekkers. Als je het bekijkt vanuit: nu zit ik een dom programma te kijken dan is het zwaar, bekijk je het vanuit het punt dat je gezellig als gezin bij elkaar zit is het leuk.
Maar de verantwoordelijk zal altijd blijven en die is als ze klein zijn heel praktisch gericht (op tijd staan) en als ze groter worden zit je meer met ze om tafel om hun leuke maar ook zeker negatieve ervaringen in de wereld te bespreken. Daarom denk ik ook dat jvd123 het moet accepteren dat zijn eigen ik op de tweede plaats komt en daardoor kan gaan genieten van zijn kind. En ik geniet zeker van mijn kinderen maar ze hebben heel veel van mijn 'eigen' leven ingepikt dus ik mij het gevoel van jvd 123 wel voorstellen. Nu hoor ik wel veel om mij heen dat ouders dit voornamelijk ervaren bij kleine kinderen maar ik heb dat gevoel meer naarmate ze ouder worden. En om alle discussie te vermijden mijn kinderen voegen ook heel veel toe aan mijn leven en ik zou ze nooit meer willen missen.

En off toppic: wat is nu 18 jaar op een mensen leven...nou net iets minder dan de helft als je maar 39 wordt....En incidenten komen heel vaak voor zeker als je drie kinderen hebt en er in totaal 5 agenda's naast elkaar liggen......

Serieus?

"Wat is nu 18 jaar op een mensenleven?" Dat vind ik echt een (gut hoe zeg ik dat nu aardig?) heel aparte uitspraak. Zoiets zeg je over bijvoorbeeld negen maanden zwangerschap of twee maanden met een gebroken been, maar 18 jaar is toch behoorlijk lang als je het niet naar je zin hebt.
Ik kan me het gevoel van jvd123 wel voorstellen, maar ik denk dat hij nog meest heeft aan een schop onder zijn kont. Je hebt zelf voor kinderen gekozen, al dan niet met wat aansporing, dus dan heb je er maar voor te zorgen. En soms is dat wat minder leuk dan andere dagen. Het is een beetje laat om te besluiten dat je eigenlijk geen gezinsman bent. Grow up en neem je verantwoordelijkheid! Het is hierboven ook al gezegd maar als je je dagen indeelt als 'voor de kinderen' en 'voor werk', wordt het veel makkelijker om te genieten van de tijd met je kind (resp. met je werk

Tijd terug krijgen

Onze oudste is 18, maar ik vind dat je je 'eigen leven' al veel sneller weer kan oppakken. Dat 'eigen leven' dan wat je had vóor je kinderen had (nou ja, dat komt nooit meer terug, maar dat hoeft ook niet, iets wat er ongeveer op 'lijkt' zeg maar..). En ik heb gemerkt dat dat niet zomaar ineens gaat...van nu zijn ze 18, verjaardag voorbij en 't 'hoeft' niet meer, dat zorgen dan en opgelokt worden in tijd en aandacht geven.
Dat begint eigenlijk al als ze naar de peuterschool gaan....Als je het geluk hebt dat dat net is als jij je vrije dag hebt b.v. Dan breng je ze weg en opeens heb je zeeën van tijd. Tot 11.45 nog wel !!!! Jeeminee...wat je in die paar uurtjes allemaal wel wil en kan doen! En zo bouwt zich dat op, ze gaan naar basisschool, naar clubjes, worden steeds zelfstandiger, kunnen zelfstandig fietsen en zo vonden wij onszelf al wel weer terug pakweg zo'n 10 jaar geleden. Ik herinner me nog goed dat onze dames puur toeval tegelijkertijd een weekend 'weg' waren. Oudste met haar vriendin+familie op vakantie en jongste met haar gymclub op kamp. Wij besloten naar Zandvoort te gaan voor een weekend. We waren wel eerder samen weg geweest, maar dat was allemaal 'afgesproken' (kinderen bij mijn broer), maar dit was een onverwacht iets, wat toevallig zo uitkwam. Maar het voelde ook wel erg alsof ze ons helemaal niet meer 'nodig' hadden...En dat was minder prettig dan we ons voorstelden. En dat gevoel bleef als een soort wolk boven Zandvoort hangen en we genoten er helemaal niet zo van als van die afgesproken weekendjes weg en we waren blij weer thuis te zijn. Toen de kinderen basischoolleeftijd hadden aten ze in vakanties wel eens bij vriendinnetjes of logeerden er. Wij spraken af dat áls dat het geval was, al was het nog zo'n onhandige dag, dan zouden wij uit eten gaan. Met z'n tweeën lekker makkelijk, lekker relaxd en beetje tijd voor elkaar. Die afspraak hebben we best lang volgehouden...tot we onzelf ooit bevonden in avond aan avond uit eten gaan. Dat speelde zich af toen jongste bijna 12 was en oudste 16. Heel toevallig aten ze allebei 4 dagen niet thuis in 1 week tijd. Op dag 2 hadden we al onze twijfels..maar ach maakt het uit, volgende week is het hier feest want dan moet iedereen weer hiér logeren en mee-eten. Er zat 1 dag tussen, opluchting want we doen weer even 'gewoon'. De derde dag die week stelde ik dus maar voor om even wat te halen en thuis op eten, weer uit eten....Ik had er helemaal geen zin in en man ook niet. Toen het de dag erna weer raak was hebben we onze afspraak maar 'vergeten' en ervan gemaakt dat 1 keer 'genoeg' is en hebben we maar weer gewoon gekookt alleen dan voor 2. En nu vinden we onszelf soms dag aan dag terug met z'n tweeën aan tafel. Jongste moet sporten en eet 'na' (dus laat) daarop kunnen wij weer niet wachten want ik moet ook sporten of man moet wat. En oudste moet na school werken en krijgt daar geld om pauze/maaltijd te vervangen en bakt daar zelf wat op in de broodjesoven of neemt een maaltijdsalade of heeft zelf al wat inelkaargeknutseld als maaltijd toen wij nog waren werken. Zo komt langzaam je leven dat je ooit leidde voor je kinderen had stap voor stap terug....
Helemaal terug naar wat je had, dat gebeurd nooit, want verantwoordelijk blijf je je altijd voelen en zorgen blijf je je ook altijd maken.
groeten albana

Jvd123

Aan een kant kan ik mij best voorstellen dat je terugverlangt naar de tijd van voor je 'mannetje'. Zo heb ik echt een beetje moeten afkicken van uitgaan op de manier die ik leuk vond. Mijn vriendinnen die al kinderen hadden wilden namelijk niet meer op die manier uit en in mijn eentje gaan zag ik niet zitten. Ik ging aanvankelijk nog wel naar een café met mijn toen-nog-vriend, maar hoewel ik dat heel gezellig vond, was dat niet hetzelfde. Ik wilde dansen, mijn inmiddels-man niet. Op een gegeven moment werd 'ons café' verkocht en was de sfeer er niet meer hetzelfde, waardoor ook dat stukje uitgaan wegviel. Tegen die tijd was ik zelf ook een beetje klaar met uitgaan, maar af en toe kwam het gevoel dat ik er eens uit wilde heus wel eens boven. Het gevoel nergens meer heen te kunnen heb ik dus ook wel eens gehad. Zelfs al voor er kinderen waren. Mét kinderen beschouwde ik een middagje stadten zonder kind eigenlijk al als een moment van heerlijke vrijheid. Ik had dat af en toe echt nodig. Op een gegeven moment hebben we een meisje die we kenden als oppas gevraagd, zodat we de deur eens uit konden.
Nu komt mijn 'aan de andere kant': aanvankelijk wilde je geen kinderen, later ben je overstag gegaan. En niet zomaar tussen neus en lippen door, nee... jullie zijn het proces van IVF ingegaan. De zwangerschap is dus zéér bewust tot stand gekomen gedurende een langere periode waarin je redelijk hebt kunnen overdenken of je het wilde of niet. Jij hebt tóen de keuze gemaakt om voor een kind te gaan. Bot gezegd moet je nu dan niet piepen. Je mag je vrouw ook ábsoluut niet het gevoel geven dat zij haar zin heeft doorgedrukt. Een gevoel dat zij wel zou kunnen krijgen als ze jou zo hoort sippen over het gemis aan vrijheden. Die vrijheden heeft zij ook niet meer.
Als jouw vrouw te verwijten valt dat ze net zo lang heeft gezeurd tot jij zei dat je toch wel een kind wilde, dan ligt op de loer dat jij ook echt met dat verwijt komt, zoals ook blijkt uit het verhaal van mijn ex-zwager, wat ik hieronder heb geschreven. Mijn man wilde aanvankelijk ook geen kinderen, maar achteraf gezien kan ik dat scharen onder 'er nog niet aan toe zijn'. Als hij bij zijn standpunt was gebleven had ik de relatie niet voortgezet. Als een kinderwens zo diep zit dat je een leven zonder kind niet kan voorstellen, vind ik het verbreken van de relatie eerlijker dan maar door te gaan en elkaar in vredesnaam de zin te geven. Ik kan naar alle eerlijkheid zeggen dat ik mij nergens bezwaard over hoef te voelen. De knop is op een gegeven moment omgegaan bij mijn man en hij staat er nog steeds volledig achter dat we aan kinderen begonnen zijn.
Mijn zus is getrouwd geweest met een oudere man, 18 jaar ouder. In het begin was hij natuurlijk net zo verliefd als mijn zus en hij heeft in die verliefdheid beloftes gedaan waar hij later op teruggekomen is. Hij had al een gezin met bijna en volledig volwassen kinderen. Maar omdat mijn zus nog geen kinderen had en een kinderwens had, vond hij twee kinderen erbij nog een prima idee. Met die geruststellende gedachte is mijn zus er toen in verder gegaan. Het eerste kind kwam. Geen enkel probleem. Maar toen hield mijn zus hem aan de afspraak dat er ook een tweede mocht komen. Het huis was te klein. Opééns was hij tenslotte al ... oud en had hij er geen zin meer in. Om het huwelijk te redden heeft hij mijn zus toch haar zin gegeven. Mijn zus leefde daarna in de veronderstelling dat hij het tweede kind ook net als zij volledig accepteerde. Maar na jaren kwam (voor mij) opeens naar buiten dat hij haar nog steeds verweet hem dat tweede kind opgedrongen te hebben. Tegen dat ze het mij vertelde was er al het nodige over gezegd en geruzied. Ze zijn gescheiden (ik denk ook mede daardoor) en in de periode na de scheiding en inmiddels met een nieuwe vriendin voor ex-zwager zijn er dingen voorgevallen, die echt schandelijk waren tegenover mijn neef. Ik heb nooit begrepen hoe het kan dat een ouder zijn/haar kind nooit op de eerste plaats zet als dat kind er eenmaal is. En ja, ik weet dat ik eigenlijk moet zeggen dat je jezelf op de eerste plaats moet zetten, want een gelukkige ouder is een gelukkig kind Maar daarnaast zou een kind voor iedereen en alles moeten gaan, vind ik. Dus soms ook voor je eigen gevoelens.
Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik niet dat jij je zoon niet hebt gewenst, maar dat je hem net zo makkelijk ook niet had 'gehoeven' blijkt uit je verhaal dat het tot stand komen van de zwangerschap pas na een flinke tijd 'aan het idee wennen' is gebeurd. Nu de situatie is zoals hij is, vind ik niet dat je terug moet kijken naar wat is geweest. je hebt je beslissing tóen genomen. Héél bewust. Ik zou bijna willen zeggen dat het een geluk is dat je niet van te voren weet wat een beslissing voor consequenties heeft. Anders zouden er vrees ik minder kinderen ter wereld komen. Kinderen zetten je oude leven op zijn kop en het wordt nooit meer hetzelfde. Maar je hebt wel een béétje invloed op hoe je dat verdere leven invult.
Ik weet niet wat jullie inkomen is en hoeveel oppas je daarmee in kunt kopen. Koop zoveel mogelijk oppas in als je kunt betalen en laat je vrouw ook meegenieten van momenten zonder kind. Dat heeft zij ook nodig. Mijn dochters passen allebei al jaren op. Mijn jongste bij een gezin wat iedere zondag samen weg gaat, mijn andere dochter bij meer gezinnen die haar laten komen als ze uitgaan. Mijn oudste heeft een oppasgezin met een royaal inkomen en die huren haar zelfs wel eens in als 'nanny' tijdens een feest bijvoorbeeld. Ze zou ook mee mogen tijdens vakanties, om de kinderen te onderhouden en naar bed te brengen als pap en mam daar geen zin in hebben. Volgens mijn dochter zijn het hele leuke mensen, die gek op hun kinderen zijn, maar ze hebben nu eenmaal het geld om het af en toe volledig aan een oppas over te laten.

Inderdaad

Wat ze al zeggen: afspreken, om de beurt die vrijheid wel nemen, en 'het komt weer terug'.

Ik had het ook heel sterk toen mijn kinderen klein waren, dat ik het vreselijk vond altijd maar beschikbaar te moeten zijn.

Maar, tromgeroffel: het gaat écht over. Het cliché is zo waar. Als je zoon straks naar school gaat en meer dingen zelf kan (en geloof me, dat komt snel genoeg) merk je dat je die vrijheid weer telkens meer terug krijgt.

Mijn jongste is inmiddels 9, en ik kan min of meer weer 'doen wat ik wil'. Dat is enigszins relatief, want 'wat ik wil' is ook heel vaak gewoon lekker thuis zijn bij de kinderen, omdat die ook zo veel te bieden hebben (ook dat verandert naarmate ze groter worden, dat je bv. samen een film gaat kijken waar jij+kind écht allebei plezier aan hebben).

En ook bekruipt me nu (wederom cliché) vaak het gevoel: Heb ik er wel genoeg van genoten? Help, het gaat zo hard. Straks zijn ze allemaal het huis uit en wat zal ik dit gezinsleven dan missen.

Je hebt nu de korte termijn blik, je zit in het 'nu' met een tweejarig kind. Maar de horizon is niet eindeloos, er komt straks snel weer verandering en het wordt steeds beter. Echt.

Margje

Halve herkenning...

in dat ik soms ook moeite heb met de veranderingen die de geboorte van een kind hebben meegebracht. Zoals iemand hierboven al zei 'je weet dat dingen gaan veranderen, maar je beseft niet hoeveel'. Wat dat betreft valt het leven-met-een-kind op zich niet tegen, maar val ik mezelf soms wat tegen.

Waar voor mij echter het 'tegenvallen' in zit is echter niet in de typische 'regeldingen' die jvd noemt. Werken kan je ook als Kind slaapt, spontane uitjes zijn best te plannen en ook de tip om en vaste 'jij bent dan vrij' avond / dag af te spreken kan goed werken. Het helpt dan wel dat iemand je een keer op dat idee brengt, dus misschien dat dit draadje daarbij helpt. En inderdaad: gewoon afspreken met mensen die in dezelfde situatie zitten (i.e. ook kinderen hebben). Niet alleen om op bezoek te gaan, maar ook om goede ideeën te jatten

Maar wat ik nog steeds lastig vind (na een jaar) is die constante verantwoordelijkheid. Als ik een dag thuis bent met Kind, dan zijn er echt momenten dat ik het wel even gehad heb met oprapen / bezig houden (de zorg-dingen die Miriam noemt zijn bijna makkelijk, want dan heb je tenminste wat te doen). Maar ook als ik geen zin meer heb blijft Kind gewoon aandacht nodig hebben (of in ieder geval vragen). En ja, daar raak ik ook wel eens geïrriteerd door. En toch denk ik dat dat juist de situatie is waar 'stel je verwachtingen bij' het meeste effect heeft. Ik zie dat bij mijn man. Die heeft volgens mij nooit plannen / verwachtingen voor zijn pappa-dag, en is veel meer 'go with the flow'. En als ik hem moet geloven heeft 'ie weinig moeite met zijn veranderde leven sinds Kind (en da's niet omdat ik alles doe...).

Kortom: verwachtingen bijstellen naar twee kanten. En beseffen dat het alleen maar beter wordt

Kraanvogel
(Krijgt er ook al zoveel voor terug...)

Haha kraanvolgel

"spontane uitjes zijn best te plannen"

skik

'anything can happen thursday'.

Het klinkt wat stupide, om spontaniteit te plannen, maar eigenlijk komt het er gewoon op neer dat je wat extra voorwaarde schept.
Weten dat je elkaar altijd kan bellen om even over een spontane borrel te kunnen overleggen is ook een vorm van plannen. Evenals afspreken dat mamma op maandagavond in principe af kan spreken wat ze wil, en dat papa op donderdag nooit thuis hoeft te zijn.

Overigens zitten wij in de 'overleg kan altijd' fase. Bevalt tot nu toe goed, maar in de praktijk blijk ik altijd degene met spontane / sociale collega's te zijn...

Kraanvogel.

Gelijkgestemden

Albana,

Wanneer wij op bezoek gaan doen we dat zoals het uitkomt en niet geforceerd dat er iemand niet mee gaat omdat die geen zin in ons mannetje heeft.
Ik zoek juist gelijkgestemden op, mensen die dit ook zo ervaren aangezien ik merk dat veel mensen dit onderwerp als een soort taboe ervaren.
Het wennen gaat alweer wat beter. We merken wel dat heel veel uren werken per week en dan ca 10 maanden niet met vakantie gaan niet de beste manier is. Volgende week gaan we er lekker op uit. Gr jvd123

Gelijk

Skik,

Natuurlijk hebben we een heel makkelijk kind. het was alleen niet mijn wens om kinderen te krijgen maar die van mijn vrouw wat niet weg neemt dat ik er alles aan probeer te doen om dit mannetje te geven wat hij nodig heeft en dat is volgens mij een hoop liefde en genegenheid.
Gr jvd123

Quality time

Guinevere,
Ik denk dat het een kwestie van wennen is. Nu we een tijdje verder zijn en ik mijn vaste dagen met ons mannetje heb probeer ik op zo'n dag toch nog iets voor mijn werk te doen, maar zo min mogelijk (Als hij slaapt bijvoorbeeld). Quality time met je kind. Heerlijk!
Gr jvd123

Systeem

Miriam en Hanne,
Natuurlijk hebben jullie gelijk. Ik heb alleen wat moeite gehad om het mannetje in het systeem te laten meedraaien. Dat gaat nu al veel beter. we gaan volgende week lekker een weekje weg om te genieten met elkaar en van elkaar. Kan 't nog beter?
Gr jvd123

Feilloos

Chris,
Mijn vrouw neemt me niets kwalijk en weet het alleen te waarderen dat ik iets probeer te doen met de dingen waar ik mee zit en naar een oplossing werk. We gaan sinds 10 maanden weer met vakantie en mijn vrouw en ik hebben alle twee een moeilijke tijd op het werk achter de rug. De zogenaamde problemen gaan steeds meer plaatsmaken voor geluk. Ik moet leren om zeker in eerste instantie 100% tijd voor onze zoon te maken op mijn papadag en ben daarin goed op weg. Ik wil niets anders dan hem een mooie jeugd te geven en zoals je aangeeft pikt hij jouw stemming feilloos op. Gr. jvd123

Alles op z'n tijd

Anne Fleur,
Natuurlijk besef ik me dat ik bij wijze van morgen met ons mannetje naar buiten ga om lekker te voetballen en over een paar jaar wellicht in een zweefvliegtuigje stap. Gewoon leuke dingen doen die alleen net iets anders zijn dan de dingen die ik nu doe. Alles op z'n tijd. Gr. jvd123

Op zoek naar oplossing

Roosje Katoen,
Ik vind dit wel grappig. Wij gaan ook steeds meer naar eettenten waar een hoekje voor kinderen is gemaakt. Werkt fantastisch : samen eten en ons mannetje gaat ervoor en erna lekker spelen, dat is wat hij graag wil, het liefst met andere kinderen. Zo zie je dat je voor die dingen die niet helemaal soepel lopen niet geirriteerd hoeft te raken maar op zoek moet naar een oplossing. Dit is wat wij ook doen.
Het gezinsleven is heel erg wennen, maar ik zou niet zonder mijn vrouw en kind kunnen. Er zit een hele hoop liefde.
Gr. jvd123

Verantwoordelijkheid

Notes,
Ik heb er een verantwoordelijkheid bij en wat voor een. Een fantastisch mannetje. De dingen die ik heb beschreven is allemaal een kwestie van wennen en anders indelen in je leven, maar voor elk probleem is een oplossing en meestal ligt die dichterbij dan dat we denken. Althans zo gaan wij er nu mee om. Gr. jvd123

Reactie naar lezer

Lezer,
Ik denk dat wat DC zegt klopt, maar ik denk ook dat iedereen het op zijn of haar manier weer anders kan zien.
De irritatie die er was ontstaan had voor een groot gedeelte te maken met rust vinden (veel werken) en met het inpassen in mijn leven wat ook voor de een langer duurt dan voor de ander. Na ruim 2 jaar begint dit zich dit te ontwikkelen in de positieve zin. We verzinnen leuke dingen die we beter met ons mannetje kunnen doen en die hij net zo leuk vind. Vanuit de drukte (die ik overigens zelf creeer) heb ik nog steeds dat ik niet urenlang kan wachten totdat ons mannetje is uitgespeeld met andere kinderen. Ook hier is niets mis mee want mijn vrouw kan dit wel en zo verdelen we de zaken.
Gr. jvd123