Nog een laatste kindje als ouder moeder?
Ik doe het even anoniem want mijn twijfels zijn groot.
We hebben drie kinderen, 14, 12 en 8, ik ben 43 en mijn man is 46 en zitten te dromen en te fantaseren over een vierde kindje...
Maar ja, we zijn al vrij oud vind ik zelf en het leeftijdsverschil met de andere kids is ook erg groot.
Ik vraag me af of we dit eventueel zouden kunnen maken t.o.v. ons vierde kind.
Zit overal op internet al te zoeken naar mensen in een soortgelijke situatie en dan lees je natuurlijk vooral de leuke verhalen, maar de twijfel blijft.
We hebben hele moeilijke jaren achter de rug en het gaat nu hartstikke goed en fijn en nu ineens komt ook weer het verlangen opzetten naar nog een kind. Raar is dat toch..
Wat zouden jullie doen? Ik hoor graag zowel positieve als negatieve reacties.
Hier
toen mijn jongste geboren werd was ik zo zielsgelukkig maanden lang, oh ik heb zo genoten dat ik ook wel open stond voor een 3e, en ook de drang voor het kopen van babykleding in de kleinste maat is voorbij. Inmiddels is ze 20 maanden en nee, mijn kinderwens is compleet vervuld. Ik voel niets als ik de prenatal langs loop en ik zit ook niet meer op ebay te zoeken naar het ultieme rompertje van Petit Bateau oid.
Het is dus grillig zo'n wens. Terwijl ik wel jarenlang een gillende diepe kinderwens heb gehad, oh ik wou het zo ontzettend gruwelijk graag. En ik vind het zo fijn dat het ook gelukt is en dat ik dit blijkbaar nu zo achter mij gelaten heb.
het lijkt mij overigens heel erg leuk om ooit oma te worden, kan ik ze allemaal verwennen en weer tussen die kwijlende hoopjes vrolijkheid zitten.
ik zie net dat ik verkeerd geplakt en geknipt heb ik mijn stukje. Anyway, een kinderwens kan dus ook weer overwaaien, althans hier. Ik ben nu 36 en op zich kan ik nog best een kindje krijgen maar nee, het is mooi zo ik heb meer gekregen dan er zonder hulp in zat, I count my blessings. Overigens, het is ook heel erg zwaar om maandenlang slecht te slapen, de keren dat onze jongste een nacht helemaal door geslapen heeft afgelopen 20 maanden is op 1 hand te tellen.
Ervaring
Ten eerste, heb schijt ( excusez le mot) aan andere mensen, een mening hebben ze toch wel, en gepraat wordt er ook wel. maar goed, mijn bijdrage;
Wij hebben een nakomertje gekregen toen de kinderen 8 en 10 waren. Ik was toen geen 43 net als jou, maar 38. Maar toch al een oude moeder vindt men.. Superleuk, en geen moment spijt van gehad. Toen de kinderen 6 en 8 waren heb ik een miskraam gekregen. Anders was het leeftijdsverschil kleiner geweest. Ik kreeg op mijn 39e nog een kindje, en achteraf ben ik wel blij dat de jongste toch een leeftijdsgenootje heeft. Maar het is wel ietsjes drukker dan 1 nakomertje. Ik merk niet dat ik het opvoeden en verzorgen nu zwaarder vond dan op mijn 27e, makkelijker soms, als je de extra 2 paar handen en ogen meetelt. Dat is gewoon handig.
Ik denk dat de oudsten wel sneller zelfstandiger zijn geworden dan anders het geval zou zijn geweest. Maar daar is niks mis mee. Ik had ze anders meer gepamperd denk ik. bijv.. Kleren klaarleggen, meer op ze letten, controleren enz..
De groten vinden het superleuk, maar soms wel lastig, als ze moeten opletten dat hun huiswerk enz. niet ondergekleurd of verscheurd wordt. Maar zo leren ze ook verantwoordelijkheid, je eigen spullen opruimen.
We zijn wel meer aan huis gekluisterd dan we anders zouden zijn, het is niet meer even snel een spontane uitstap of even naar de stad. We doen nu meer als 1 ouder iets met de groten en de ander blijft thuis.
Maar..dat intensieve wat je hebt met een baby, kost veel tijd, maar het is niet zo voor altijd, tot een jaar of 2, en dan is het al zo'n verschil ..wat je allemaal met ze kan doen, wat ze begrijpen, ze beginnen te praten, luisteren wat beter, zindelijkheid trainen enz. Niet meer zo aanhankelijk of veel huilen. Hoe ouder ze worden, hoe makkelijker en gezelliger het wordt.
Wat ik wil zeggen, ik herken je gevoel, en het is harstikke leuk dat jij en je man er hetzelfde over denken.
Overigens mijn oma was 46 toen ze mijn moeder, haar 11e kind kreeg.. mijn moeder moest op haar 21e wel weer haar moeder missen, maar je weet het natuurlijk nooit, hoe lang iemand heeft, en het waren andere tijden.
Oja, ik was op mijn 30e, na de komst van mijn 2e kindje echt helemaal klaar met kinderen krijgen, ik wist het zeker, geen enkel spoor van jaloezie enz.
Maar mensen, omstandigheden veranderen. Bij mij kwam de bekende kriebel in het jaar na het overlijden van mijn moeder. Had die kriebel nooit verwacht.. weet nog niet wat het nou precies was, net of ik de wereld opeens met andere ogen zag. Opeens was het daar, ik wilde nog een kind.
Ik kreeg diverse reakties, van vooral die moeders op het schoolplein:' ik moet er niet aan denken' ..tot... ' oooh wat leuk, ik zou ook wel willen, maar mijn man wil niet' .
Je hebt allerlei voor en nadelen aan zo'n groot leeftijdsverschil, maar als je denkt dat je het kan, dan kan je dat ook.
Je hebt wel te maken met die nare statistieken allemaal, ik schrok al behoorlijk van die percentages die je in het ziekenhuis krijgt, maar het gaat altijd nog heel erg vaak goed.
Succes met je beslissing, en hopelijk behoor je tot de geluksvogels die nog een gezond kindje mogen krijgen !
Poeh he
Heftig deze draad, ik droomde vannacht prompt dat ik zwanger was, en wordt binnenkort 45...pfff....
Pelle
Haha,ja, de opluchting, men! Maar eenniewee, ik vind dat iemand dat fijn helemaal zelf moet weten hoor, een kennis van mij, 44, is sinds gisteren zielsgelukkig met haar vijfde spruitje.
Ik zou er voor gaan..!
Als het allemaal mocht lukken krijgt jullie kindje volgens mij 2 liefdevolle ouders en 3 leuke brussen.
Die bezwaren over op je 50ste nog op het kleuterplein en tot je 65e nog met een inwonend kind zou ik naast me neer leggen. So What?
De medische bezwaren moet je natuurlijk wel goed afwegen maar de kans dat je een gezond kindje krijgt is toch altijd nog behoorlijk groter dan dat je een kindje krijgt wat iets mankeert.
En als je jezelf goed fit voelt en in goede conditie bent moet jouw lichaam een zwangerschap nog wel aankunnen.
Succes met je beslissing!
Prenataal onderzoek
Het is zeker geen garantie op en gezond kind als je prenataal onderzoek laat doen. En vergis je niet, je kan wel denken dat een gehandicapt kindje welkom is maar de praktijk staat veel verder van de theorie dan je van te voren kan bedenken.
Een mens moet wat te verlangen houden in het leven.
Ah sofie -anne
Jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn, inclusief de bijbehorende opmerkingen op het schoolplein.
Bij ons is er overigens geen tweede nakomeling gekomen. En dat is dan eigenlijk ook het enige echte grote nadeel. Onze jongste groeit straks waarschijnlijk echt alleen op. Nu is ie nog iedereens oogappel, maar de grote twee gaan straks onvermijdelijk meer en meer hun eigen leven leiden en dan zit hij hier met zijn ouwe pappie en mammie.
Wat ik ook wel grappig vind, zijn de licht geschokte reacties als ik vertel over het leeftijdsverschil tussen de kinderen. De reactie is redelijk standaard en je ziet ze denken: oh vast gescheiden en nieuwe man. Wat zou daar allemaal voor leed achter zitten?
Nou eigenlijk helemaal niet zo heel veel dus. Behalve dan dat zwanger worden van nummer 3 niet meteen lukte en er ook nog een miskraam tussen zat en dan ben je zo 3-4 jaar verder. Maar mensen die ons niet zo goed kennen vullen bijna leesbaar op hun voorhoofd al bijna helemaal in.
