Nog een laatste kindje als ouder moeder?

hebt een veel grotere kans op allerlei afwijkingen bij het kindje op jouw leeftijd.
Is een kindje met een handicap ook welkom?

het wordt een tweeling.... mag dat ook?

Mijn mening

is dat als je al 3 kinderen hebt en 43 en 46 bent je het jezelf moeilijk maakt door nog een 4e kind te willen.

Zie jezelf met nog een baby op je 44e ? Op je 48e weer op het schoolplein met moeders die ruim 10 jaar jonger zijn, slechte nachten, alle kinderziekten, doorkomende tandjes en dat terwijl er 3 pubers in huis zijn ?

Nog minstens 18 jaar met een kind thuis, tot je 62e en 65e lijkt mij zelf ook geen pretje. Maar goed daarin verschillen mensen erg, ik ben vast blij straks met de vrijheid die ik erbij krijg als mijn jongste naar school gaat over 2,5 jaar, anderen vinden het juist zalig om de hele week thuis te zijn met hun peuters.

Even ervanuit gaande dat het direct lukt, je geen miskraam krijgt en het een gezond kindje is.

Jongste wordt eenzaam?

hallo
Ten eerste ben ik het met de vorige schrijfsters eens. Verder denk ik dat je ook na moet denken over het feit dat jongste nogal "eenzaam" zal opgroeien, een beetje als enigst kind (van oudere ouders).
Want jongste kan straks te maken krijgen met meerdere "opvoerders" i.p.v. broers en zussen. Tegen de tijd dat jongste dan naar school gaat, gaat de oudste al zo'n beetje "de deur uit" of studeren ofzo. De oudsten zullen door hun bezigheden met school/bijbaantjes/sport etc. niet veel tijd hebben om zich met jongste te bemoeien. En die van 8 zal ook niet altijd zin hebben om jongste op "sleeptouw" te moeten nemen.
Zelf ben ik 7 jaar ouder dan mijn zusje en ik vond het wel leuk hoor zo'n klein meisje, ik kon lekker met haar 'omtutten' - net een levende pop. Maar een echte "zussenrelatie" kregen we pas toen zij 18 was ofzo. Toen werd de relatie wat gelijkwaardiger.
Mijn ouders vonden het ook wel eens moeilijk om in vakanties leuke uitstapjes te maken die voor ons allemaal leuk waren (ik heb ook een broertje van een jaar jonger). Op een gegeven moment hadden wij de leeftijd voor een museumbezoek en jongste de leeftijd voor de speeltuin.
Trouwens - waar verlang je precies naar? De zwangerschap? De "roze wolk" na de bevalling? De aandacht? De lieve slapende baby? Had je achteraf bij de kinderen die je nu hebt dingen anders willen doen toen ze baby waren en wil je dat nu verbeteren?
Misschien kun je eens een paar dagen een baby te logeren krijgen? Dan kun je even "proefdraaien" m.b.t. slaapjes, flesjes, hapjes, schema's, het volume wat zo'n kind aan bagage heeft (kinderwagen, campingbedje, etc.), niet meer kunnen uitslapen, te kleine auto, etc.?
Denk daar eerst maar eens over na.
succes

Zie ook

http://www.kindjeopkomst.nl/zwanger-worden/zwanger-worden-na-je-veertigste-kans-van-slagen.htm

Nog een niet genoemd risico: hoe ouder je bent, hoe meer risico op zwangerschapsdiabetes.

Bijdeweg, ik kreeg mijn derde kind op mijn 41e en de weg er naartoe vond ik niet makkelijk, terwijl ik dan nog het geluk had iedere keer binnen twee maanden zwanger te zijn.

Hier

Ik heb zelf op die leeftijd nog een kind gekregen. Geen nakomertje overigens want mijn een na jongste was toen ook nog maar 3,5. Over afwijkingen heb ik niet echt nagedacht. Ik wist dat het een risico was maar wij wilden elk kind verwelkomen dat ons gegeven zou worden. Overigens is bij ons alles goed gegaan. Kind is gezond geboren, is inmiddels al weer 11 jaar. Mijn eigen leeftijd heb ik nooit als een nadeel gezien. Ik vind het niet erg om een van de oudste moeders op school te zijn en dat ik pas rond mijn 65ste of zo geen kinderen meer in huis heb vind ik ook niet problematisch.

Mijn broertje

Mijn jongste broertje en ik verschillen 21 jaar. Hij was trouwens een "ongelukje", mijn moeder dacht dat ze niet meer menstrueerde omdat ze in de overgang zat, maar bleek al vier maanden zwanger . Hij bleek een zeldzame rhesusafwijking te hebben en de zwangerschap was loodzwaar: hij moest bloedtransfusies krijgen in de baarmoeder. Mijn moeder kreeg een zwangerschapsvergiftiging en heeft het ternauwernood gered. Al met al is het zeker voor mijn moeder een zeer zware opgave gebleken, ook omdat broertje de eerste pakweg zeven jaar gezondheidsproblemen bleef houden. Inmiddels is hij zestien, gezond en vrolijk en kan ik me niet meer voorstellen dat hij er niet is. Dat geldt ook voor mijn ouders. Toch denk ik dat ze het niet hadden gedaan als ze niet al voor een min of meer voldongen feit waren gesteld.
Het kan, ja, maar houd er rekening mee dat het anders kan lopen dan een ideaalplaatje. Ik begrijp de wens trouwens heel goed.
Groetjes
Massi

Tja

ik ben ook een oude moeder, kreeg 1e op 40 jarige leeftijd en nr. 2 kwam bij ons toen ik 44 was. De oudste was toen 4, was hij ouder geweest dan weet ik niet of we nog een 2e zouden hebben. Dus om 2 redenen zou ik er niet aan beginnnen: leeftijd van de andere kinderen en je eigen leeftijd. Ik heb pas ledikantje, wandelwagen, babykleren met plezier de deur uit gedaan en zie uit naar de 1e schooldag volgende week.
ik zit idd tot ver na mijn 50e in de schooltijdleeftijd. daar heb ik me helemaal op ingesteld, maar was ik mijn man eerder tegen gekomen dan was ik zeker eerder aan kinderen begonnen.
ik zou er nog eens hard over nadenken, maar niet te lang want je wordt alleen maar ouder. Tja en je hebt er al 3.
O ja, wij hebben ook behoorlijk in de piepzak gezeten, moeite om zwanger te worden, en is het kind wel goed. oh blij dat ik die zenuwen niet meer heb.

Tja..

Waar dat verlangen vandaan komt? Dat heb ik eigenlijk altijd wel, het verlangen naar een kindje, het nog een keer meemaken, een klein mensje te zien opgroeien blijft mooi.
De 'bezwaren' die jullie aanhalen zie ik dus ook allemaal en dat maakt ook dat ik twijfel. En ik zie idd de voordelen van het steeds zelfstandiger worden van mijn kinderen.
Ik weet ook niet of ik het leuk zal vinden om als oudere moeder op het kleuterplein te staan nee. Je hebt dan misschien geen aansluiting meer bij andere moeders?
Een gehandicapt kindje zou overigens welkom zijn, dat is het niet en we hebben er ook geen moeite mee om ouder te worden
Het is gewoon een verlangen, maar ik weet niet of we dat een kindje nog moeten aandoen omdat hij/zij misschien wel eenzaam zal zijn met zijn veel oudere broers en zus..
Denk gewoon dat we het niet moeten doen er kleven te veel nadelen aan..
Maar dat eeuwige verlangen vind ik moeilijk.
Misschien moet ik maar wachten tot ik oma word, hahaha

Leeftijdsverschil

Het leeftijdsverschil met de andere kinderen zou voor mij dan weer niet meetellen in het nadeel van de beslissing. Ik verschil zoals gezegd 21 jaar met de jongste en heb me er allang bij neergelegd dat hij nog een tiener is en ik al een ouwe taart . Ik denk dat het voor mijn broertje erg leuk was dat hij naast twee wat oudere ouders ook veel jongvolwassen broers en zussen had/heeft die leuke dingen met hem deden/doen.
Een vriendin heeft nu drie kinderen: jongen van 18, meisje van 12 en baby. Gaat hartstikke goed. Kan me wel voorstellen wat Pelle zegt, dat het eenzaam wordt als de anderen 'weg' zijn. Mijn broertje heeft dat nooit meegemaakt omdat hij pleegbroers heeft van zijn leeftijd.
Groetjes
Massi

Eenzaam?

Ik begrijp die argumenten niet over "eenzaam" en leeftijdsverschillen. Hoe zit dat dan met enige kinderen? Is dat zielig dan? Nee, dat is gewoon een andere invulling van je jeugd, hoeft helemaal niet eenzaam te zijn.
Heb je tijd, ruimte (in diverse opzichten) voor een kind, waarom niet zou ik zeggen. Het argument van kans op aangeboren afwijkingen snijdt wel hout, maar je gaat tegenwoordig niet voor niets van het ene prenatale onderzoek naar het andere. En of je tot je 65e kinderen thuis wilt hebben moet je helemaal zelf weten. Waarom niet, zou ik zeggen.

Niemie (beetje ot)

Ook ik begrijp de wens heel goed. En leeftijdsverschil met andere kinderen kan een nadeel en een voordeel zijn.
Maar zoals Biene ook schreef, zwanger worden en blijven op die leeftijd is nog een hele klus
Anna (43 jaar, die spreekt uit ervaring)

Ook groot leeftijdsverschil

Het verschil met mijn broer en zus is 8 en 7 jaar. Ik was erg vaak alleen, terwijl zij gezellig samen naar de stad gingen, samen uit enz. Ik mocht niet mee, was het kleine zusje. Een spelletje wilden ze niet met me doen, behalve monopoly en dat kon ik niet van ze winnen. Ik vond het als kind ook niet leuk dat mijn ouders al ouder waren. Nu nog niet eigenlijk. Mijn vader is overleden, terwijl mijn kinderen nog jong waren. Ze kunnen zich opa bijna niet meer herinneren. De kinderen van mijn broer en zus hebben volop gelogeerd bij opa en oma.
Mijn moeder is echt een omaatje nu en heeft volop zorg nodig. Maar mijn kinderen hebben mij ook nog volop nodig. Ik krijg het soms niet geregeld met mijn schuldgevoel.
Ik hoef je niet meer te vertellen wat mijn beslissing zou zijn.

Leeftijdsverschil

Het verschil tussen mijn oudste en jongste is bijna 18 jaar. Wel een verschil is dat er geen echt nakomertje is. Mijn jongste verschilt 3,5 jaar met de zus boven hem. Daarnaast hebben we veel neefjes/nichtjes in de leeftijd van mijn jongste kinderen dus zelfs al zou hij een nakomertje zijn geweest dan had hij nog volop andere kinderen om zich heen gehad. Dat is natuurlijk niet in elke situatie zo. Mijn kinderen zien hun neefjes/nichtjes die in de buurt wonen meerdere keren per week dus dat is natuurlijk wel een andere situatie dan een neefje dat je 3x per jaar ziet.

Ondanks het grote leeftijdsverschil heeft mijn jongste ook een prima contact met zijn oudste broers en zussen; Natuurlijk is het anders. Het zijn geen speelkameraadjes van dezelfde leeftijd en ze delen andere dingen met elkaar. Mijn jongste vindt het altijd fantastisch om wat met zijn oudste broers/zussen te gaan doen. Als ik ze samen zie merk ik wel dat ze een echte band hebben.

Je weet natuurlijk niet hoe een eventueel nieuwe baby van Niemie het zal ervaren om op te groeien met zoveel oudere broers en zussen. Misschien juist heel leuk met oudere broers en zussen die allemaal interessante dingen met hem doen of misschien zoals Pelle en Raisa, minder leuk. Van te voren kan je dat toch niet weten. Een van mijn beste vriendinnen scheelt één jaar met haar zus en de eerste 25 jaar hebben ze op voet van oorlog geleefd. Pas toen ze allebei echt een eigen leven kregen leerden ze elkaar waarderen. Mijn vriendin zegt vaak dat ze liever meer met haar zusje had gescheeld want dat juist het kleine leeftijdsverschil voor zoveel gedoe zorgde. Overigens heeft zij zelf ook twee kinderen die maar 1 jaar verschillen in leeftijd en dat gaat juist weer fantastisch goed. Geen pijl op te trekken dus.

Ik zou dat ook niet mee laten spelen. Wel inderdaad of je echt weer zin hebt om overnieuw te beginnen met het hele proces en of je denkt dat je een vierde kindje ook alle tijd en aandacht kan bieden die nodig is.

Zelf ben ik redelijk makkelijk zwanger geraakt en de zwangerschap van mijn jongste was weinig problematisch behalve dat bij een scan het leek alsof er van alles mis was. Daardoor hebben we een groot deel van de zwangerschap niet echt kunnen genieten. Ik was toch zeer ongerust. Gelukkig viel het uiteindelijk dus allemaal mee en objectief gesproken was het een goede zwangerschap maar subjectief vond ik het soms wel zwaar vanwege de zorgen. De zwangerschap van mijn één na jongste eindigde in een vroeg geboorte met 27 weken dus dat speelde bij die laatste zwangerschap ook wel mee. Wat als het weer zo zou gaan. Dit gecombineerd met de scanresultaten leidde niet tot een al te grote roze wolk. Ik wist wel heel zeker dat wat er ook met het kind aan de hand was hij welkom was.

Uiteindelijk dus een gezond kind gekregen. Mijn leeftijd ervaar ik verder niet als nadeel bij de verzorging en opvoeding van de kinderen.

Dromen en fantaseren

kan geen kwaad.

Ik snap je verlangen, het is altijd uniek, de komst van zo'n humpie, genieten van de ontwikkeling. Het is schitterend.

Alles heeft zijn tijd. Je hebt een gezin met een basisschoolkind en twee pubers - da's prachtig en die kunnen je nog heerlijk bezighouden. Hun dromen en fantasieën zijn vast niet 'een baby'. Hard kans dat je hen er geen enorm plezier mee doet.

Wat zou kindje vier ervan vinden, later? Zelf volop druk in de opbouw van het leven en dit combineren met ouders in het verzorgingshuis (of thuis met veel mantelzorg van hem/haar, want daar gaan we als samenleving naar toe: je moet er wel héél beroerd aan toe zijn wil je nog een indicatie krijgen voor een verzorgingshuis).

Sorry dat ik wat grijs toevoeg aan je roze wolk.

Wie weet krijg je over een jaar of tien schattige kleinkinderen. Heeft ook z'n charme

Niemie

Bij mij is de knop op mijn veertigste omgegaan. Opeens was het klaar met mijn behoefte aan een baby. En dat kwam omdat ik voor me zag dat ik álles weer opnieuw zou moeten doen, terwijl mijn kinderen juist steeds zelfstandiger werden. Die plotselinge ommezwaai kwam voor mij bijna als een geschenk uit de hemel, omdat kinderen krijgen voor ons niet zo vanzelfsprekend ging als ik had gehoopt. We hebben vaak moeten 'proberen' voor het raak was en dat liep helaas ook te vaak uit op een miskraam. Daardoor was ik op het laatst zelfs bang voor weer een miskraam. Toen ik dus opeens 'het licht zag' en ik oprecht geen zin meer had in baby's was ik opgelucht. Toch kan ik mij wel voorstellen dat jij die behoefte nog niet los kunt laten. Misschien ook door een soort 'nu of nooit' gevoel? Aan een kant vind ik dat je je gevoel daarin gewoon moet volgen. Er zijn genoeg vrouwen die op jouw leeftijd nog een kind krijgen. Mijn tante was bijvoorbeeld 42 toen mijn neef zich als verrassing aandiende en hij is een gezonde man geworden. Niks mis mee. Maar net als anderen in dit draadje denk ik dat je ook realistisch moet zijn. Als je zoon of dochter 16 is, ben jij 60. Als jij 67 bent en volgens de plannen met pensioen mag (als je werkt) dan is je kind 23 en woont misschien nog thuis, omdat studeren en een eigen kamer onbetaalbaar is. Als je kind vader of moeder wordt ben jij al redelijk oud. Ik bedacht me net dat mijn eigen opa 46 geweest moet zijn toen mijn vader geboren werd en ik herinner mijn opa alleen maar als oude man, die ik maar kort in zijn eigen huis heb meegemaakt. Het hielp niet echt, dat het geen leuke opa was. Altijd mopperen.
Daarnaast waarschuwen de anderen je terecht voor een stijgende kans op een kind met een 'beperking'. Voor mij zou een kind met Down welkom geweest zijn, maar dat kind heeft veel langer dan een kind zonder 'beperking', al je aandacht nodig. Hoe ouder je bent als je moeder wordt van dit kind, des te korter kan dit kind op jouw zorg rekenen. En tot slot: ondanks dat ik niet christelijk ben, ben ik niet voor abortus als oplossing voor het niet geboren laten worden van kinderen waar iets mee is. Dat geldt voor mij persoonlijk. Maar omdat ik voor mezelf die mening heb, vind ik het moeilijk als anderen daar wel voor kiezen. Dat recht heb je wel en ik begrijp in sommige gevallen dat ervoor gekozen wordt, maar ik hoop eigenlijk dat je daar niet te licht over denkt. Als je ouder bent en nog een kind krijgt is de kans groter dat het anders gaat dan je zou wensen, hoe ga je daarmee om?

Puber + baby

Dat is trouwens een heel handige leeftijdscombi! Borstvoeden en Frans overhoren combineert veel makkelijker dan borstvoeden en duploën.

Snap er geen bal van

Ik snap echt geen bal van veel reacties die hier worden gegeven. Je zou geen kind moeten nemen omdat dat kind dan later geen leuke opa of oma meer zou kennen? Of omdat het dan later als ie in de 30 is te kampen zou kunnen krijgen met krakkemikkige ouders? Wat zijn dat voor een kletsredenen? Ik heb nooit een oma gehad, mijn jongste van 3 jaar ook niet. En ik kan je vertellen dat die zaken helemaal NIETS uitmaken voor mijn levensvreugde. Aftakelende (schoon)ouders heb ik ook gehad, allemaal veel te jong. Ben ik nu ongelukkig? Hadden mijn ouders me dan niet moeten nemen om me daarvoor te behoeden?
Ik ben ook de jongste thuis en dat ik me niet altijd even gemakkelijk gevallen. Viel vaak erbuiten, broer en zus deden alles samen. So what? Heb ik daar nu nog last van? Nee.

Juist fijn als jullie het werkelijk willen

dan is het toch prima. Nu even een positief lijstje na alle negatieve reacties.
Ik denk dat je kind:
- drie fantastische extra aandachtgevers zal krijgen, de ouders broers/zussen. Juist in die leeftijd is het hebben van een klein broertje of zusje hartstikke leuk. Als de brussen allemaal dicht op elkaar zitten heb je veel meer concurrentie.
- als het later 'eenzaam' thuis zit als de drie ouderen zijn uitgevlogen, lekker veel kan gaan logeren.
- jullie jong zal houden
- relaxte ouders zal hebben, je hebt immers alles al een keer meegemaakt
- altijd wel iemand zal hebben die een spelletje met hem of haar wil doen.
Kortom: als jij/jullie het graag willen, dan zou ik me echt niet laten tegenhouden doordat je de oudste moeder op het schoolplein zult zijn (nou én!), niet veel kunt hebben van een baby (tja, ik zou nou juist niet zoveel van een baby hebben kunnen verdragen toen ik jong was), en het risico dat je je relatie op het spel zet door eventuele problemen. Juist als je al veel overwonnen hebt kan ik me best voorstellen dat je het wilt bezegelen met een baby (als dat al lukt natuurlijk).
Zelf was ik 42 bij de geboorte van de jongste (nu bijna 7), ook al is hij dan geen nakomertje, want een na jongste is nu net 10.
Om eea wat hierboven gesteld werd te relativeren: Ik woon sinds een aantal jaar in Duitsland, en wat hier juist heel erg vaak voorkomt is een enorm leeftijdsverschil tussen het oudste en het jongste kind. Ik kom hier regelmatig ouders tegen met 12, 14, of zelfs meer dan twintig jaar leeftijdsverschil. Mijn jongste van bijna 7 heeft drie vriendjes van zijn leeftijd: de ene heeft twee zussen van 20 en 23, de ander heeft een zus van 32, en het derde vriendje heeft een oudere broer van 18 jaar. Overigens heeft hij zelf ook een oudere halfzus van nu 22, die vroeger toen hij werd geboren ook bij ons woonde. Een verschil van 15 jaar.
Ik denk dus dat het lijstje met negatieve adviezen en ervaringen van hierboven behoorlijk cultuurbepaald is, hier is het zoals geschreven juist erg normaal en ín om een erg groot leeftijdsverschil te hebben.
Kortom, mijn advies: trek je eigen plan.

En idd, sommige redenen hierboven genoemd

vind ik ook echt kul. Het al dan niet hebben van grootouders bijvoorbeeld, wat een onzin. Je zou bv. maar jonge ouders hebben die fijn gaan scheiden, maar wel met ruzie. Dan heb je alleen maar extra problemen omdat ze bijvoorbeeld nooit samen op kinderverjaardagen kunnen/willen worden uitgenodigd. Ik had zelf opa's en oma's die zo ver van ons vandaan woonden dat ik die nauwelijks heb meegemaakt. Ik heb goede herinneringen aan de begrafenissen, dat wel.
Ik heb zelf ook geen broers of zussen, en soms mis ik dat wel. Maar mijn partner heeft een zus waar hij werkelijk niets mee heeft, ze zien elkaar alleen maar heel af en toe bij hun moeder. Mijn ouders zijn allebei vrij jong overleden, ik kreeg mijn kinderen toen ze allebei al dood waren.
Met andere woorden: je krijgt gewoon als mens je eigen leven voor de kiezen, met je eigen situatie en je eigen achtergrond. Daar zou ik me nou totaal niet druk over maken bij het zelf kiezen voor een mogelijke zwangerschap.

Ben zelf zo'n -op-de-valreep-baby!

Hoi

Mijn moeder kreeg mij op haar 40ste (mijn vader was toen 46 jaar) en dat was ook vanwege haar grote wens voor nog een kindje.

Broer en zus waren toen resp. 15 en 13 jaar oud.

Zwangerschap ging prima en ik ben gezond geboren. Wel kreeg mijn moeder al heel vlot problemen met haar bloedsomloop wat zich uitte in meerdere keren trombose en als souvenir "slechte benen"... Moest altijd met steunkousen lopen, kon sowieso niet lang lopen en altijd last van haar benen.

Ik groeide op en had eigenlijk "niks" met mijn broer en zus. Broer ging vlot de deur uit voor een studie, zus trouwde jong en ik bleef toen alleen achter met m'n ouders.

Pa had een hele slechte rug (meerdere keren hernia gehad) en door hun gezondheidsproblemen waren mijn ouders toch wel enigszins beperkt. We gingen bijv. nooit naar een zwembad/speeltuin of iets anders aktiefs.

Ik herinner me m'n jeugd als heel gezapig/rustig en zelfs een tikkie saai. Ik verveelde me vaak en miste dan toch wel een broertje of zusje..

Ongelukkig ben ik nooit geweest hoor, maar mijn ouders waren wel degelijk prototypes van oudere ouders die het eigenlijk allemaal fysiek niet meer zo goed aankonden. Ik heb daardoor zeker een rustiger jeugd gehad...

Mijn vader is jong overleden (wat natuurlijk niks zegt, een ziekte kan je overkomen). Ben nu zelf moeder van 3 kids (vlot op elkaar gekregen) en de lol die zij samen hebben heb ik zelf toch vaak gemist vroeger..

Al met al zou ik het je niet afraden, maar het is wel degelijk iets om heeel goed over na te denken...

gr. Annie

Mijn moeder heeft het gedaan

Drie keer zelfs. Ze was toen 41, 43 en 46. Qua bevalling en gezondheid ging het prima. Wel merk je nu dat ze een beetje opvoedmoe zijn en dat ze het wel eens moeilijk vinden om twee pubers en een pre-puber te hebben.

Mijn jongste broertje zit nog op de basisschool, de andere op de middelbare school.
Ik vond de geboorte van mijn jongste broer niet leuk. Ik was toen ook al 17 en dan wil je niet dat je moeder nog kinderen krijgt. Mijn moeder was toen 46 toen de jongste geboren werd. Ik vind het nu wel leuk hoor, ook om die pubertijd mee te maken van ze en ze te zien opgroeien.

Maar ik heb niet echt een zus-broerband met ze. Daar is het leeftijdsverschil gewoon te groot voor. Het verschil is natuurlijk wel is dat ze elkaar hebben en dat er niet een de enige nakomer is.

Inderdaad pelle

Inderdaad, ik snap niets van veel argumenten die hier worden gegeven. Ik zie hier weer dezelfde vooroordelen over "ouder" ouderschap als in een draad een jaar of 2 geleden. Oudere ouders zitten altijd aan de kant, zijn krakkemikkig, doen niets met hun kinderen, het is zo erg om de oudste moeder op het schoolplein te zijn, het is zielig voor het kind, etc.
Nou, ik ben "AL" 41 en bij de peutergym ben ik de enige moeder die ook in het klimrek hangt. De jongere moeders staan als oude dames te kletsen aan de kant. Mijn man is "AL" 51 en frisser en fitter dan menige jongere man. Nou wil ik niet zeggen dat iedereen dat dus is, maar wel dat het me zinvol lijkt eens over die algemeenheden heen te stappen en te kijken of 1. een kind welkom is; 2. er de komende jaren genoeg tijd en aandacht gegeven kan worden zodat het kind kan opgroeien tot een gelukkige volwassene. Wordt er aan die voorwaarden voldaan, dan is de leeftijd onbelangrijk. Je kunt het als kind verrekt veel slechter treffen dan in een bestaand gezin in Nederland, waar je nog welkom bent bovendien.

Eens met guinevere

Jong of oud, dat zijn geen statische begrippen. Mijn grootouders waren rond de 65 toen ik geboren werd en ze waren voor mij een leuke Opa en Oma. Ik ging er logeren, ze namen me mee naar de kermis en het park en ik kon er altijd leuk spelen. Met mijn Opa kon je stoeien en met mijn Oma lekker tutten.

Mijn tweede kind is ook geboren toen zijn grootouders rond de 65 waren, maar die mensen waren toen al heel lang te oud om iets met kinderen te doen. Toen mijn oudste werd geboren waren haar meeste grootouders tussen de 50 en 55 en daar was niemand bij met de conditie om een stevige wandeling met haar te maken.

Mijn vader ging trouwens al dood toen mijn oudste 3 maanden was. En van de kant van mijn moeder leven zelfs mijn beide grootouders nog, waarvan er één sinds twee jaar zorgbehoevend is.

Mijn zoontje mag op mijn rug paardjerijden, ik ken zat jongere ouders die dat te veel moeite vinden.

Wat broer-zusrelaties betreft: mijn oudste (16) is hartstikke dol op haar broertje (3) en zusje (0) en vice versa. Mijn broer en ik gingen elkaar pas waarderen toen we al ruimschoots het huis uit waren (22 maanden leeftijdsverschil).

Pelle

"Grappig dat jij dat ook zo herkent van die spelletjes LOL"

Hmm, grappig dat jij de herkenning grappig vindt. Dan heeft het uiteindelijk toch nog iets leuks.

Guinevere

Ik wel. Ik heb daar nu last van. Ik heb er last van dat ik zowel voor mijn moeder als voor mijn kinderen zorg. Ik vind dat behoorlijk pittig. Ik heb er als kind veel last van gehad dat ik onderaan bungelde en dat mijn mening niet serieus genomen werd, omdat ik het kleintje was.

Het is voor mij een reden (en geen kletsreden) om geen kinderen meer te willen. Ik ben inmiddels 40.
Niemie hoeft zich niet door mij tegen te laten houden. Ik geeft alleen mijn ervaring.

Oudste

Ik was juist de oudste met nog een nakomertje ver onder mij. Die overigens, zoals jullie misschien al wel weten ook nog eens gehandicapt is. Ik vond het als kind helemaal niets. Mijn jongere broer ook niet. Het hele leven draaide opeens weer om een baby en peuter, terwijl er geen ruimte was voor twee pubers. Niet in huis (want altijd gestoord door peuterbroer), maar ook niet in de hoofden van onze ouders. Zij hadden hun hoofd en handen vol aan de zorg om mijn jongste broertje. Vakanties waren een hel (in de ogen van een puber), want we konden nooit iets doen wat wij echt leuk vonden. Tenminste niet met het hele gezin, dan gingen we altijd met mijn vader en mijn moeder bleef bij mijn broertje. Ik denk dat ik in die tijd heel veel van mijn moeder heb gemist. Mijn vader had een drukke baan, dus die was ook veel weg. Nee, hoewel ik heel veel van mijn broertje hou zou ik er zelf echt nooit aan beginnen. Je weet niet wat er gaat gebeuren en wat je je oudere kinderen aandoet en wil je het leven dat je nu leidt riskeren voor een vierde kind?
Kijk, als je 40 bent en je begint aan je eerste vind ik het toch anders, net als wat Pelle en Guinevere zeggen.

Elk kind is anders..

Mijn ouders hebben 5 kinderen gekregen en hebben er 4 mogen groot brengen (er zit een tweeling tussen waarvan er 1 stilgeboren is)

Ik ben de oudste de tweede is 2,5 jonger dan mij mijn broertje (de andere helft van de tweeling is 8 jaar jonger dan mij en mijn zusje 13,5 jaar jonger dan mij.

Ik heb alleen wat met mijn zusje die 2,5 jaar jonger dan mij is .....als kinderen konden we niet samen en niet zonder elkaar. voor de jongsten heb ik me alleen een oppas gevoeld, en die waren 10 en 5 toen ik de deur uit ging.

Maar hebben zij het minder dan dat wij als oudsten het hadden nee ik denk zelfs beter...en mijn moeder was nog geen 40 toen ze de jonste kreeg. kinderen krijg je voor je zelf en elk kind is anders .....ook kinderen met weinig leeftijd verschil is geen gerantie op een goeie broer/zussen relatie.

Als je alle dingen goed hebt afgewogen en de drang voor een 4de kindje blijft dan ga je er toch voor het leeftijd verschil op het schoolplein blijft....
ik ben nog geen 30 maar mijn vriendin van 41 heeft kinderen in de zelfde leeftijd als mij. en een buurvrouw heeft na 2 eigen kindern en 3 stiefkinderen ook vorig jaar op 43 jarige leeftijd nog een kindje gekregen

Gaat dat gevoel ooit over

Waar je eens bij stil zou kunnen staan is of dat gevoel van een baby erbij willen wel ooit overgaat. Bij mij wel maar een vriendin van me heeft dat gevoel altijd gehad, ook toen ze nog op latere leeftijd zwanger werd en beviel van een tweeling. Daarna zou ze misschien nog wel gewild hebben maar een komt toch ook een tijd dat je je daar oveheen moet gaan zetten.

Leeftijd tussen twee kinderen zou voor mij geen punt zijn, ikzelf heb dat ook en ik denk dat het er bij een ander gezin niet veel leuker aan toe heeft kunnen gaan dan tussen mijn kinderen, die ook bijna 7 jaar schelen.