Niet lekker in mn vel

Het is de lockdown denk ik. Misschien kun je jezelf a. vaker afleiden met iets dat je echt interesseert hoe klein ook, elke dag een uurtje of vaker naar buiten, fietsen of wandelen of zo. Even afstand nemen van de anderen.

Ik vind al die mensen de hele tijd om me heen ook een behoorlijke belasting. Voorheen zat iedereen op school en kon ik ook even rustig een werkje doen of iets voor mijzelf.

Nu belt AH en is het hele huis in rep en roer. Je zit teveel op elkaars lip en dan kun je elkaar moeilijker 'loslaten'. Gelukkig is het nu mooi weer dan lukt het me vaker om eruit te gaan. Even geleden had ik wel dat voornemen maar het kwam er niet van.

Oh ja, en vitamine D. Dat kan zeker na een lange winter in lockdown behoorlijk laag zijn. En aanleiding geven voor vermoeidheid en somberheid.

Is het misschien een zingevingsvraagstuk? Dat je dochter volwassen wordt en je niet weet wat je met je leven aanmoet nu je niet meer voor haar hoeft te zorgen? Of de overgang? Corona helpt daar denk ik ook niet bij, je kunt je aandacht niet op veel andere dingen richten dan thuis en dan gaat alles je irriteren. Geen energie kunnen halen uit contacten buitenshuis helpt dan ook niet. 

Wandelen, lekker in de zon zijn of mindfullness zou kunnen helpen. Focussen op de leuke dingen die je meemaakt en de positieve kanten van je partner. Of eens met een coach of psycholoog praten over wat je dwars zit.

Dit komt volgens mij best wel vaak voor. Mijn moeder had destijds veel last van de overgang, ook met depressieve klachten en moeite met het feit dat haar kinderen volwassen werden. Ze voelde zich als het ware overbodig. Ze wilde heel erg zorgen voor anderen, wat ik als jongvolwassene enorm beklemmend vond op een gegeven moment. Weet dat zorgen voor wezenlijk iets anders is als houden van. Je deelt niet je hele liefdesleven met je ouders. Dat doe jij zelf ook niet (hoop ik). Probeer te ondersteunen waar nodig en ook je eigen leven een nieuwe invulling te geven. Probeer jezelf ook soms te dwingen iets te doen waar je niet per se zin in hebt. Meestal ben je achteraf blij dat je het toch gedaan hebt. Sterkte, zeker met corona is het niet per se makkelijk om nieuwe dingen te ontdekken.

Demi75 schreef op 28-04-2021 om 18:19:

[..]

Ik denk dat dit misschien wel een groot deel van het probleem is idd. Wat moet ik met de rest van mijn leven idee. En misschien de overgang die voor de deur staat, geen idee of mijn lijf daar al mee bezig is.

Niet alleen je lijf, ook je emoties kunnen enorm beïnvloed worden door de overgang.

Interessant om te kijken waar jij je zingeving uit haalt, waar word je blij van, wat heb je nodig om je goed te voelen?

Ik denk dat het een optelsom van verschillende factoren is. En overgang, en lock down, en lege nest. Het is letterlijk een overgang naar een nieuwe verhouding met jezelf, je leven, je relatie. En ik heb altijd geleerd wat je mist heb je zelf te brengen. Dus ga zeker aan de slag met je relatie. Met hem/haar moet je door.

Wat betreft je dochter,  sja ik deelde ook niks en ik zie om me heen bij vriendinnen dat hun kinderen dat ook echt niet doen. Zeker niet als het een kruisverhoor is. Heb je het gesprek weleens gevoerd vanuit oprechte nieuwsgierigheid zonder reactie te geven of een oordeel te willen vellen. Misschien met een vraag als: wat vind je leuk? Wat vind je belangrijk? Of door juist iets te zeggen als: wat ik nou zo leuk aan hem vindt is.....

een beetje bonden.

en als ze niks zegt is dat ook volstrekt normaal. Ze moet het toch met vallen en opstaan ervaren en gekwetst worden hoort daarbij. Het leven hoeft niet altijd leuk en fijn te zijn. Pijn en verdriet horen erbij. Je valt en staat weer op en daar ben jij als steun als ze dat nodig heeft.

We moeten af van de gedachte dat het erg is om gekwetst te worden. Het is belangrijk de vaardigheden te ontwikkelen daarmee om te gaan. Iha doe je dat in de periode dat het wel goed gaat......

Ik zie de veranderingen bij mijn jongvolwassen kinderen als gewenning aan de veranderingen in mijn toekomst en dan ben ik blij dat het in kleine stapjes gaat ipv een harde val waarbij je keihard op je gat terecht komt. Eigenlijk net als in de puberteit; met kleine stapjes steeds de grenzen verleggen zodat je kon wennen aan de vernieuwde grenzen zonder dat deze een loopje met je namen.

In geval van Demi, je dochter woont nog thuis. Heel wat 18-jarige maken dan de stap naar een studentenflat en ontbreken aan de eettafel. Zo was mijn moeder gewend aan een uitbundige lange rits haarklemmen die aan een snoer van een lamp geklemd zaten en opeens weg waren; het was best confronterend vond ze.
Je dochter bespreekt nu vaker iets met haar vriend(innen), maar je kan nog elke dag even een kopje koffie met haar drinken. Probeer de veranderingen in je band met je dochter wat luchtiger te plaatsen; Ja, ze blijven niet eeuwig thuis maar je hebt de tijd om je erop in te stellen.