Moederinstinct klopt altijd?

Floortje

Ik kan alleen spreken uit eigen ervaring, en dan klopt het werkelijk altijd.

Floortje

ook bij mij klopt het.

Nee

Ik geloofde heilig in moederinstinct voor ik kinderen had. Sinds ik kinderen heb geloof ik er niets meer van!

Hier ook niet

Ik heb het regelmatig verkeerd gezien, omdat mijn instinct me in de steek liet.
Ik probeer objectief te observeren, maar dat valt niet mee bij mijn eigen kinderen. Gelukkig hebben wij een goede huisarts, die me soms gerustgesteld naar huis stuurde en me soms hals over de kop naar het ziekenhuis stuurde.

Nou instinct, ik heb het niet

Ik heb het niet. Ik ben wel gezegend met een enorme dosis assertiviteit. Dus toen iedereen het op pseudo-kroep hield en ik het idee heb dat het niet zo was ben ik naar de zoveelste spoedtrip naar de SEH gaan steigeren.
Ik wilde weten wat er mis was met mijn jongste. En ik heb toen daar gewoon de SEH op stelten gezet dat ik hem niet mee naar huis nam voor ik doorverwezen werd naar een specialist en die nam me serieus en die heeft ervoor gezorgd dat andere artsen ons ook serieus namen en er eindelijk wat gebeurde.

Toen is het balletje gaan rollen en weten we dat hij zware astma heeft en allergisch is voor heel veel dingen, daarvoor gooiden ze dus alles op pseudo-kroep, wat hij ook wel had hoor.

Overigens heb ik ook wel eens met jongste bij de huisarts gezeten nav een aanval met het idee "toch even nakijken voor de zekerheid, ik zal wel neurotisch zijn maar voor de zekerheid" en dat ik toen gelijk door werd gewezen naar de SEH waar ze hem gelijk opnamen wegens zuurstoftekort. En op de weg naar de SEH me nog afvragen of het allemaal niet overdreven was. (dat had ik trouwens bij mezelf ook, ik ging naar de huisarts wegens hoesten. Werd gelijk naar het ziekenhuis gestuurd voor een longfoto. Dat vond ik behoorlijk overdreven en toen bleek ik longontsteking te hebben. Dus dat instinct heb ik niet)

Maar een andere keer heb ik in paniek de huisartsenpost opgebeld dat mijn (ook weer jongste) bijna 40,8 graden koorts had en daar deden ze heel laconiek over (en hadden ze gelijk) Hij dronk, hij was alert, hij reageerde op roepen, dan hoefde ik me niet zo'n zorgen te maken.

Mijn oudste

Wat ik met mijn oudste wel eens heb is dat het soms lijkt of ik met haar meevoel, maar tot nu toe zit mijn instinct er best vaak naast. Ik durf er in ieder geval niet op af te gaan. Als ik het gevoel kreeg dat er écht iets aan de hand was, waardoor mijn dochter nog niet thuis was gekomen, dan kwam ze vrolijk weer thuis. Te laat, maar uiteraard met een verklaring.

Kobalt

Juist als ik bijv bij een zieke al te nadrukkelijk ga observeren, lukt het echt niet om af te gaan op mijn gevoel. Het is een gevoel, een heel sterk gevoel dat er iets niet klopt. En soms ook op een heel ander moment dan dat het plaatsvindt!
Ik heb hier weleens geschreven dat mijn zoon, toen 17, op weg was naar zijn meisje, om samen naar school te gaan, vroeg in de ochtend. Hij kreeg een epileptische aanval op de fiets. Op dat moment zat ik rustig te ontbijten en mijn krant te lezen, niks geen moederinstinct, op dat moment. Maar ik weet wel dat ik me enkele maanden daarvoor zorgen maakte toen hij laat huis was en even ,heel even dacht: Als hij maar geen epileptische aanval heeft onderweg. Zonder werkelijke aanleiding, want hij had nog nooit een aanval gehad.

Het heeft me jaren gekost voor er iemand dacht: "Goh, die moeder zou best wel eens gelijk kunnen hebben", maar ik voelde dus ook heel snel al dat mijn kinderen niet zo waren als de rest.

Nee

Nee, het is geen wet van Meden en Perzen dat moederinstinct altijd klopt.

Ik ken zowel moeders die vroeg in de zwangerschap het gevoel hadden dat er iets niet goed was, wat bleek te kloppen, als moeders die helemaal geen slecht gevoel hadden waarbij het grondig mis bleek te zijn, als moeders die het idee hadden dat er wat mis was waarbij het kind gezond geboren en gebleven is. Maar volgens mij onthoud je meestal de verhalen waarbij hun instinct klopte.

skik

Jawel

Ik versta onder moedersinstinct niet dat ik aanvoel dat mijn oudste zoon op dit moment van het klimrek dondert. Wel dat er wat met mijn jongste aan de hand is, al voordat het serieus werd genomen door cb en huisarts. Ik ben alleen niet het type dat gaat krijsen, maar een stuk beschaafder, misschien is dat dan wel jammer in ons geval.

Iets met je kind

als jij dat gevoel hebt dan zal het ooit wel uitkomen wat het is, zolang dat 'iets' bij hem nog niet resulteert in problemen kan je het afwachten en anders toch eens praten met een specialist op dat gebied ?

Ik zelf weet niet of mijn instinct klopt, ik denk wel dat wat betreft mijn kinderen ik niet vaak aarzel als ik iets voel, ik vind het wel een krachtig iets, het zit ook een beetje richting telepathie terwijl ik daar wel echt moeite mee heb om daar in te geloven.

Ik denk dat een ouder (vader of moeder) haar/zijn kind zo goed kent dat het maar een flinterdun beetje info nodig heeft om te voelen dat er iets is.

Ja en nee

Als het echt dat onderbuikengevoelinstinct is Ja dan heb je gelijk. Maar soms is het je angst om wat er met je kinderen zou kunnen gebeuren en dan is het meer een loslaat proces en dan klopt het niet. Soms is dat lastig van elkaar te onderscheiden.
Maar in jouw geval zou ik er wel op vertrouwen dat het zo zou kunnen zijn.
Muizemeis

Ja en nee

Mijn moederinstinct zei me dat er iets met oudste was, en met 11 jaar kreeg hij eindelijk een diagnose.

Mijn moederinstinct vond het helemaal niet raar dat jongste niet meer kon lopen, en dacht heel lang dat het iets onschuldigs was, tot dat bleek dat hij reuma had.

Mijn moederinstinct zegt me nu dat er met jongste hetzelfde is als met oudste... maar volgens ggz valt het wel mee

Mijn moederinstinct zei me dat middelste een kind was wat overal lol in had en overal zo doorheen fietste, totdat bleek dat dat helemaaaaaal niet het geval was.

Cold reading

is wat sommigen moederinstinct noemen niet gewoon "cold reading": je combineert (onbewust?) je waarnemingen met je ervaring en kennis.

Instinct, angst en hoop

Die drie dingen zijn wat moeilijk te onderscheiden vind ik. Tijdens de zwangerschap van Martijn* had ik altijd een raar voorgevoel. Nooit hardop gezegd ofzo, je moet 't lot niet tarten ofzo, maar ik hád 't wel.

Toen hij eenmaal geboren was (en in het ziekenhuis lag en het ernstig was), hebben we altijd heel veel vertrouwen en hoop gehad. Dat hij toen overleden is, zonder ons bijzijn, hebben we totaal niet zien aankomen of ik met m'n moedergevoel gevoeld ofzo.

Bij m'n tweede zwangerschap durfde ik eigenlijk niet te vertrouwen op m'n gevoel dat het misschien wel anders aanvoelde dan de eerste keer. Ik wilde zó graag dat dit goed ging ... En tegelijk was ik zó bang dat het weer fout zou gaan. Dus toen (en nog soms wel) vond ik het heel moeilijk om onderscheid te durven voelen tussen hoop, angst of instinct.

Groetjes,
Wilma

Ik niet

Mijn dochter was volgens mij een heel normale baby, pas toen ze 6 maanden was merkte ik op dat ze haar linkerhandje niet inzette, maar ik was er zeker van dat het met een paar keer fysio wel over zou gaan. De fysio stuurde haar voor de zekerheid door naar de kinderneuroloog, ik wist zeker dat daar niks uit ging komen. De neuroloog wilde voor de zekerheid een MRI laten maken, ik was ervan overtuigd dat daar niks op te zien zou zijn. Uiteindelijk bleek uit de MRI dat er beschadigingen zaten in beide hersenhelften, rechts meer dan links. Ze heeft een spastische hemiparese links.
Huiltjes herkennen kon ik ook echt niet, ik ging gewoon de checklist af tot ik had gevonden wat de reden van het huilen was.

Ligt eraan wat je onder "instinct" verstaat

Tja, als je met instinct "helderziendheid" bedoelt, nou, dat heb ik niet. En mijn instinct zorgt er ook niet voor dat ik diagnoses kan stellen.
Máár ik heb van het begin af aan door gehad dat onze oudste zoon "anders" was. En dat klopte. Er was heel vaak dat knagende stemmetje in mijn achterhoofd dat zei: "dit is vreemd, dit is vreemd". En met "gewone" ziektes gebeurt het me ook niet dat ik er te laat mee naar een arts ga. En mijn man ook niet, dus dat zal dan zijn "vaderinstinct" wel zijn.
In elk geval is het altijd gebaseerd op waarneembare verschijnselen, dus of dat nou instinct is of waarnemingsvermogen???

Pelle

Wat bedoel je met je vraag, ik snap het even niet?

Pluk

Het rare is dat ik dat moederinstinct al had toen ik zwanger was van mijn oudste kind, ik was heel jong en had 0,0 ervaring met kinderen en zwangerschappen, dus ervaring en kennis: nee, had ik niet! maar ik wist wel heel zeker dat het niet goed ging....

Fiorucci

ik denk dat Wilma het ook goed benoemt; moeilijk om onderscheid te maken tussen instinct/angst/hoop (+ cold reading).
Ik geloof in elk geval absoluut niet in "moederinstinct" als een bovennatuurlijke band tussen moeder en kind. Ik denk dat elk moederinstinct-gevoel is te herleiden tot objectieve feiten en waarnemingen.
Als je denkt dat je een bovennatuurlijk draadje hebt met je kind, dan zijn daar leuke experimentjes voor, en de uitkomst daarvan zal je heel snel van het tegendeel overtuigen.

Pluk

Nee dat denk ik niet, maar je rept van kennis en ervaring. En dat gaat dus niet altijd op....want die had ik echt niet.

Bij mij meestal wel, maar het heeft me ook wel eens in de steek

Bij mijn tweede dochter had ik ook vanaf de geboorte al het gevoel dat er iets was, meermalen heb ik het genoemd op het cb, op school, maar het werd weggewuifd; ik zag spoken. Anderhalf jaar geleden heb ik besloten dat het zo niet langer ging en doorgedrukt dat er nu echt onderzoek gedaan werd en werd ze gediagnosticeerd met PDD-Nos. Ook met mijn andere kinderen weet ik eigenlijk altijd wel of er iets ernstigs is of dat wel meevalt. Waar mijn man al helemaal in de paniekstand schiet, vertrouw ik op mijn moederinstinct. Eenmaal echter liet mijn instinct me volledig in de steek en ben ik min of meer toevallig toch dezelfde dag nog bij de huisarts beland. Ik had met mijn 4 maanden oude derde dochter een afspraak bij het cb en liet daar de avond ervoor ontdekte bult achter haar oor zien, daar werd nog nonchalant gereageerd, maar voor de zekerheid adviseerden ze me toch maar even langs de huisarts te gaan. Bij de huisarts gingen direct alle alarmbellen af en via de plaatselijke KNO arts lag ze diezelfde avond op de intensive care in het AMC wegens een mastoiditis. De volgende dag is de bult onder narcose leeggehaald en bleek het idd allemaal pus te zijn, een paar dagen later en het had haar hersenen bereikt, ik wil nog steeds niet bedenken wat er gebeurt was als ik niet toevallig die dag een afspraak op het cb had...

Gek genoeg vaar ik nog steeds wel blind op mijn moederinstinct.

Pluk

nee, geen bovennatuurlijke band. Dan zou je helderziend moeten zijn
Maar wel iets weten, of zo je wilt, zien, wat een ander niet ziet.
Het is ook niet voor niks dat bijvoorbeeld de meningokokkenstichting op haar site bij de symptomen ''niet pluis gevoel' van moeder' heeft staan.

Lijkt me niet

al is het maar dat je als moeder aan Munchhausen-by-proxy zou kunnen lijden...
Maar verder denk ik ook dat je heel goed onnodig bezorgd kunt zijn, of juist andersom, zoals hierboven al veel beschreven. En dat sommige ouders altijd blijven hangen in een bepaald beeld van hun kind als het zorgenkindje, terwijl het allang niet meer nodig is (of misschien wel nooit nodig geweest is). Dit zie ik wel bij volwassen kinderen in mijn omgeving.
Dit overigens los van de vraag van draadstartster, dat klinkt gewoon alsof er inderdaad iets is (apart gedrag) maar net niet genoeg om een heel duidelijk beeld te geven.

Asa

Munchhausen by Proxy is niet: denken dat je kind ziek is, maar expres je kind ziek maken. Dat valt buiten deze discussie denk ik.

Verder

Ik denk, net als vele anderen, dat je inderdaad gewoon je kind zo goed kent dat je het heel snel voelt of weet als er iets niet goed is.

Ik heb een keer of drie gedacht: morgen houd ik zoon thuis van school, hij ziet er zo moe uit, enfant werd hij prompt die avond of de volgende dag ziek.

Liora

Bedankt

Bedankt voor alle reacties. Het stelt me wel gerust, ook omdat ik niet persé nu hoef te weten of er iets aan de hand is.

Liora

Ja, je hebt gelijk ook! Ik dacht aan het 'verzinnen van ziektes' dat er ook wel onder valt, maar het is vaak ook actief ziek maken, dat is waar. Nee dat is iets heel anders inderdaad... en natuurlijk zowiezo buiten elke orde van normaliteit.

Asa

Klopt, valt meer in de categorie kindermishandeling.