Mijn zoon wil een meisje wezen

Mijn zoon

Mijn zoon heeft ook vaker gezegd dat hij wel een meisje zou willen zijn. Hij speelde graag met meisjes, er waren kinderfeestjes met alleen maar meisjes. Hij droeg inderdaad de prinsessenjurken van zijn zus, inclusief hakschoenen, kettingen etc... Hij heeft een enorme collectie barbies (gevraagd vanaf zijn vijfde verjaardag ongeveer.) Prachtig vond hij ze. Wij hebben dar allemaal geaccepteerd, geen moeilijke gesprekken gevoerd. Ik heb wel mensen uit mijn omgeving gevraagd om hier niet op te reageren, niet goedkeurend en niet afkeurend. We hadden nog wel eens vrienden die opmerkingen konden maken dat rose geen jongenskleur is bv.
Soms zette hij zijn pyamabroek op zijn hoofd en zij hij: "kijk eens wat een mooie lange haren ik heb, net een meisje.) Alleen met elkaar bespraken we dan of hij echt een meisje zou willen zijn. Inmiddels is hij 9. Hij speelt nog steeds graag met barbies, maar bouwt ook met kapla van alles, speelt graag buiten en op het kinderfeestje komen steeds meer jongens. Hij schaamt zich wel voor de foto's in meisjes kleren, maar ook dat accepteren we. Hij is heel sociaal bewogen. Laatst ging het over homosekualiteit. Hij vertelde dat kinderen elkaar uitscholden voor homo. Ik heb hem uitgelegd waarom ik dat heel erg vond en dat homo geen scheldwoord is. Vervolgens spreekt hij kinderen daarop aan, in de zin van: " weet je wel wat je zegt, hoe zou jij het vinden als je op jongens verliefd wordt em anderen schelden je dan uit."
Volgens mij moet je het inderdaad niet te zwaar maken, maar je kind echt accepteren zoals hij is. Dus wil hij spelen in een prinsessenjurk, laat hem dan. Misschien is het een fase, misschien niet. Maar als jij hem altijd geaccepteerd hebt zoals hij is, zal hij er het minst onder lijden. Wij hebben ook altijd bekeken of hij gelukkig oogden, dat was ook het geval. Ik denk wel dat het anders is als hij heel jong echt ongelukkig is in zijn jongenslichaam. Daar had mijn zoon geen last van! Succes ermee!

Punt

Daar heb je wel een punt passiebloem. Er is een groot verschil tussen het willen dragen van meisjeskleding en het echt ongelukkig zijn in je jongenslichaam. Hoe zit dat bij jouw zoon denk je, Femke?

Meer geaccepteerd van meiden

Mijn dochter (nu 11) is nooit een meisje-meisje geweest; gewoon broeken en truien aan, en alsjeblieft niet in dat mierzoete roze wat voor kleine meisjes schijnt te moeten. Nu ze richting puberteit gaat valt het me op dat klasgenootjes wel meer bezig zijn met de "juiste" kleding, maar zij totaal niet, die paardrijbroek en blauwe trui kan eigenlijk altijd! maar ze heeft geloof ik nog nooit een jongetje willen zijn, ook al draagt ze geen echte meisjes kleren en heeft ze nooit met poppen of barbies gespeeld...
Dus tot zover een ietwat jongensachtig meisje, dan hebben we een buurjongetje die precies de andere kant opgaat, jongetje maar wel met een duidelijke voorkeur voor de nodige glitter & glamour om het zo maar te zeggen. Op de een of andere manier valt dat manneke meer op, en krijgt hij veel sneller commentaar, en eigenlijk is dat best wel zielig. Een kind moet ook een beetje kunnen experimenteren en oefenen, hoe zou het zijn als... ik een meisje zou zijn? misschien best leuk.
Zelf vroeg ik me als kind wel eens af hoe het zou zijn als ik maar 1 been zou hebben en dan ging ik de hele dag hinkelen, dat is trouwens ook goedgekomen, ik loop nu marathons ))
groetjes, Tess

Precies

Je moet meisjes die in jongenskleren lopen niet vergelijken met jongens die in meisjeskleren lopen. Het één wordt toch veel meer geaccepteerd dan het andere, nog los van wat dat kind de rest van het leven wil.

Overigens vind ik het niet gek dat er overleg is geweest met het zusje. Die moet opeens haar kleren delen. Ook als jongen lijkt het mij niet leuk dat je zus opeens jouw jas aan wil.

Jamaar jamaar...

Wil het zusje dan nooit die leuke trui van haar broer aan? Ik denk dat in 95% van de gevallen dit echt een voorbeeld is van je druk maken om niks, sorry als ik baggetaliseer, ik ben me ervan bewust dat er zeker kinderen zijn die echt transgender zijn, net zoals er van die roze jongetjes ook echt bij zitten die echt homo zijn, maar ja, moet je daar op zijn 5e al een issue van maken? laat hem lekker zijn zoals hij is! zonder daar meteen allerlei eventuele gevolgen voor later aan vast te hangen, pfff... en er zijn ook heel veel gelukkige homo's hoor met transgenders heb ik geen ervaring verder dus daar zal ik me niet over uitlaten.
groetjes, Tess

Maar tess

Ik ben van mening dat je wel moet vragen of zus het goed vindt. Klakkeloos goedvinden dat je zoon de pyjama van zijn zus aanheeft vind ik geen oplossing. Als één van mijn zoons een roze pyjama zou willen moet ik die toch ook gewoon kopen. Waarom zou je als er een meisje in huis is die zomaar uit haar kast trekken als je niet weet of ze dat ok vindt. Het zijn HAAR kleren.

Tess

"laat hem lekker zijn zoals hij is! zonder daar meteen allerlei eventuele gevolgen voor later aan vast te hangen, pfff... en er zijn ook heel veel gelukkige homo's hoor met transgenders heb ik geen ervaring verder dus daar zal ik me niet over uitlaten."
Maar als het kind wel transgender is, moet je daar dus wel een issue van maken op zijn vijfde. Niet in een gesprek naar het kind maar wel in je benadering van het kind. En dat zijn veel meer implicaties dan dat je kind homo is of het ook leuk vindt in een jurk te lopen. Ik vind het heel goed als mensen zich bewust zijn van het feit dat het kind ook transgender kán zijn, gewoon, omdat dat ook een variatie is. En mocht het kind trans zijn, dan is het heel goed als zijn ouders daar hun licht over hebben opgestoken.

Maria

Is niet het allerbelangrijkste dat je als ouders een accepterende houding hebt en zaken niet groter maakt dan ze zijn? Dus geen verbaasde (o, wat doe je nu toch je loopt in meisjeskleren...) of afkeurende opmerkingenje, je bent een jongen, je hoort niet in meisjes kleren te lopen, ben je geen stoere/grote jongen?) Misschien kun je gevoelens wel bevestigen: ja ik zie dat je graag een meisje zou zijn. Maar ik vind het ook nog al wat om te vertellen dat hij tzt wel geoppereerd zou kunnen worden om van geslacht te veranderen. Misschien als ze al heel jong ook heel ongelukkig lijken....Het fijne van 5 zijn is dat je vanuit het spelen makkelijk de rol van het andere geslacht kan aannemen. Kinderen voelen van nature daar geen schaamte in, kunnen heerlijk experimenteren. Pas als ouders dat labelen wordt het een probleem. Mijn zoon van negen voelt nu wel "schaamte"omdat hij graag met barbies speelt. Nu is dit geen probleem, maar ik kan me voorstellen dat kleine transgenders het dan wel moeiliijk krijgen.

Gr Passiebloem

Kleren lenen

Tja als ik zo een beetje achter lig met wassen trek ik wel eens een broek van mijn zoon uit de kast voor mijn dochter, en die lekkere grijze of blauwe trui van dochter is ook wel eens doorgeschoven naar zoonlief, wat heb ik toch een geluk dat ze zo ongeveer hetzelfde gebouwd zijn nog op deze leeftijd (10 en 11) ik realiseer me wel dat dat gaat veranderen hoor Een kind van 5 vind ik nog redelijk "geslachtsloos", ik vind dat er tegenwoordig best veel nadruk ligt op "echte jongensdingen en echte meisjesdingen" en dat maakt het niet gemakkelijker. Maar ik heb geprobeerd mijn kinderen zo neutraal mogelijk op te voeden, ja er is wel eens een pop in huis geweest, er werd niet naar omgekeken, of hooguit aan de haren door het huis gesleept, door zoon dan, niet door dochter die negeerde de pop gewoon. Verder hier veel lego, playmobiel en kapla waar ze het hele huis mee vol weten te bouwen en dan zie ik ineens toch kleine verschillen zoals zoon die erg met technisch lego bezig is, en dochter die paardenstallen bouwt...
Ik ben blij dat ik vroeger niet gedwongen ben in een opgroeien tot echt meisje met echte barbies, walgelijk vond ik dat, maar een garage heb ik nooit gekregen, dat ging mijn ouders dan weer net te ver. Nu zie ik mijn dochter ook op die manier, tot zover geen problemen dus.
Maar ik begrijp hier wel dat transgenders een groter probleem hebben, en daar heb ik, zoals gezegd, geen ervaring mee, dus dat zou best kunnen.
Maar een jongetje dat niet met poppen mag spelen want daar zou hij wel eens homo van kunnen worden dat vind ik zo zielig. Hij wordt het niet van die pop hij is het al, en daar verander je toch niks aan, je maakt het hem alleen maar moeilijk door tegen te werken.
groetjes, Tess

Tess

Ik bedoelde gewoon dat je best aan het zusje mag vragen of broertje haar kleding mag lenen en ik ben van mening dat zij ook gewoon nee mag zeggen. Dan kopen die ouders maar een roze jas of pyjama.

Ik heb het niet over het doorschuiven van kleding natuurlijk (mijn jongste staat al klaar als ik twee keer per jaar de kledingkast van oudste uitmest).

T&t

Ik heb mijn kinderen ook zo neutraal mogelijk willen opvoeden, leek me
'het beste" om alles qua ontwikkeling open te houden. (zelf was ik een halve jongen en speelde met al het jongensspeelgoed van mijn broers) en als ik iets kado kreeg (niet van mijn ouders, die wisten dat wel) maar van een tante, bijv. een kralendoos, of make-up setje, dan was ik altijd zo teleurgesteld (ik was toen een jaar of 5) want daar speelde ik werkelijk nooit mee.
Enfin ik krijg een zoon en een dochter en nog voor ze konden praten was het al duidelijk dat we een typisch meisje-meisje in huis hadden en een typische jongen. Al kocht ik neutraal speelgoed, jongen ging autorijden met een rolschaats (broem, broem) en dochter liep op mijn hakken rond en wilde alleen maar roze dragen Grappig want ik dacht echt dat dit toch altijd wel een beetje aangeleerd/opgedrongen gedrag was door de ouders. (een stoere broek wilde mijn dochter niet aan, jongensbroek....! hoef ik niet, met haar armpjes over elkaar)

Maar wie heeft het nou toch over een operatie passiebloem?

"Maar ik vind het ook nog al wat om te vertellen dat hij tzt wel geoppereerd zou kunnen worden om van geslacht te veranderen. " Ik heb het daar niet over hoor en dat heb ik ook niet bij mijn zoon gedaan.
"Pas als ouders dat labelen wordt het een probleem." Maar dat doe ik ook nergens. Ik vind helemaal niet dat je het op het vijfde jaar moet duiden. Je moet alleen wel de mogelijkheid open houden dat het kind wel degelijk transgender kan zijn
Iedereen valt over elkaar om de ouder die bepaald genderafwijkend gedrag waarneemt, te sussen met 'het zal echt wel een fase zijn'. Ten eerste is dat voor transgenders en de hun ouders onprettig en bijna kwetsend: het is blijkbaar heeeel vreselijk wat je bent ( je kin is) en het moet bezworen worden door geruststellende woorden. Ten tweede (en veel belangrijker) als je er geen rekening mee houdt dat het kind wel degelijk trans kan zijn, zal je makkelijker kwetsende dingen doen/ zeggen dan als je er wel rekening mee houdt.
Bijvoorbeeld: "nee hoor, je moet gewoon naar dat meisje-meisjes partijtje anders is het niet aardig" "wil je nou alweer niet douchen? beetje vies hoor!" (als kind zijn lichaam in de spiegel haat)
Maar natuurlijk ga je niet tegenover een kind van vijf hem als trans benoemen. hehe

Maria

Nee Maira, Ik had het met labelen ook niet over jou. Maar ik denk dat het onbedoeld wel vaak gebeurd. Ik heb die discussie in iedergeval wel een aantal keren gevoerd met met name vaders. Niet alleen vanwege transgender, maar ook vanwege homoseksualiteit. Vaders die vaak met een grapje zeiden dat hun zoontje niet met rose mocht spelen, want dat had een verkeerde invloed. Ik vind het wel heel essentieel dat mijn kinderen niet het gevoel hebben dat ik hun homosexualiteit/transgender zou afkeuren.
Ik kan me voorstellen dat het labelen van de fase als kwetsend wordt ervaren. Misschien is het accepteren zonder opmerkingen nog het beste. Voor mij is het gevoel wat kinderen erbij hebben essentieel. Mijn jongetjs speelde met meiden dingen en had daar helemaal geen last van. Jou zoon was misschien op die leeftijd al heel ongelukkig, wat zich uitte in als maar douchen. Dan lijkt me belangrijk om naar de oorzaak hiervan te kijken en lijkt mij het een goede tip om aan transgender te denken. Volgens mij zit daar het verschil!

Kans

"Labelen" als fase in dit draadje, omdat de kans dat het een fase is vele malen groter is dan dat het echt een transgender probleem is. Dit doet niets af aan het feit dat het enorm moeilijk is voor ouders om een transgender kind te hebben.
Ik kende ouders met zo'n kind (toen 8), zij gingen hulp zoeken, maar de hulpverlener wilde met het kind zelf praten. Ouders wilden niet dat het kind het als een probleem zou gaan zien, dus die zagen er verder van af (zij wilden alleen zelf handvaten). Uiteindelijk was het toch een fase. Accepteren en kind in waarde laten lijkt mij ook de beste tip: kijk zie en verwonder en accepteer hoe je kind tot een volwassende groeit, hoe je kind zichzelf 'wordt'.

Mooi

"kijk zie en verwonder en accepteer hoe je kind tot een volwassende groeit, hoe je kind zichzelf \'wordt\'."
Mooi gezegd Rafelkap!

Passiebloem

volgens mij zijn we het eens

Mooi2

kijk zie en verwonder en accepteer hoe je kind tot een volwassende groeit, hoe je kind zichzelf \'wordt\'."
Ja mooi gezegd. Met de kanttekening dat je een transgender kind wellicht iets meer moet helpen zichzelf te kunnen zijn.

Femke?

Hoe denk je er nu over Femke?

Mariar

Ik heb het geloof ik niet van mezelf hoor Maar zo voel ik het wel. en ja, bij een van mijn kinderen gaat ook niets vanzelf..
Als ouder kan je alleen maar een beetje helpen groter worden, bij beste kunne, je bent alleen maar begeleider. Sommige kinderen hebben wat meer hulp nodig (dan heb je mazzel, als ouder)

Hahaha

ik bedoel eigenlijk: dan heb je dus geen mazzel Maar het is gewoon niet anders, niet alle kinderen zijn gezond. Of misschien kom ik er nog wel achter dat ik eigenlijk mazzel heb (best een mooi idee)

Maria

Ik geloof het ook!

Reactie op de antwoorden

Bedankt voor jullie reacties

Na alles doorgelezen te hebben laat ik het nu hem nu gewoon los.

Wel duidelijke afspraken gemaakt dat als hij weer wilt verkleden eerst naar papa of mij komt.