Mijn zoon wil een meisje wezen

Tja

hij is 5, geen idee wat dat zegt over de toekomst. En wat het dan ook wordt, hij is goed zoals hij is. Als hij het nou over zijn geslacht had gehad dan was het weer anders geweest, nu zijn het gewoon kleren. Als hij een berenpak aan had gedaan 'ik wil een beer zijn' dan was het voor jou heel anders, terwijl de intentie misschien wel het zelfde is, kinderen spelen rollen.

Ik heb neven, allemaal flink aan de maat nu, en die hebben allemaal als kleuter met een haarspeldje gelopen, verkleedjurkjes gedragen en met poppen gespeeld. Laat ze lekker gewoon doen wat ze willen op die leeftijd. Mijn dochter wou als kleuter altijd donkerblauwe kleding aan, dat vond ik prima, ze is een stoer meisje die nu wel aan het tutten is met makeup en draagt nu wel typische meisjes dingen, dat had ik niet verwacht. Gewoon lekker laten gaan.

Had hij dat al eerder?

Ik heb wel eens een tv-uitzending gezien over een deskundige uit Amerika die aangaf dat kinderen rond 2-3 jaar echt weten of ze meisje of jongen zijn. Op dat moment weten mensen tot welk geslacht ze (sociaal) horen. Eén van mijn kinderen verkeert nogal in alternatieve kringen en kent daardoor veel travestieten en transgenders. Ik vroeg haar hoe oud mensen zijn als ze 'het' weten: ze gaf aan dat sommige mensen inderdaad op jonge leeftijd aangeven en experimenteren, maar dat dat bij andere mensen pas in de puberteit naar voren komt. Kortom; ook aan deze informatie heb je niet veel. Ik zou maar gewoon lekker veel van je kind houden en hem laten weten dat je blij met hem bent, ongeacht hoe hij zich wenst te kleden...

Kleding

Kleuterjongens hebben wel vaker interesse in meisjes uiterlijkheden. En laten we eerlijk zijn, ik kan me er vaak iets bij voorstellen. Roze kleding,kantjes en ruches, feestelijke jurken, iedereen zegt dat je er zo mooi uitziet, haren mooi invlechten enz. Meidengetut. Zelfs bij een bruidspaar krijgt de bruid veel complimenten en vergeten we bijna te zeggen dat de bruidegom er ook prachtig uitziet.
Ik ken een tweeling jongen/meisje van dichtbij waar de jongen ook graag met poppen en andere meiden spullen speelde als kleuter. Toen hij wat ouder werd wilde hij juist weer stoer zijn en laten zien dat hij sterker was dan zijn zus.
Natuurlijk kan het dat je zoon liever een meisje had willen zijn, maar dat zou ik gewoon rustig afwachten. Waarschijnlijk wil hij een meisje zijn omdat meisjesspullen zo mooi zijn. Dat laatste is maar tijdelijk.

Hier ook zo'n zoon

Mijn zoon heeft eind vijf/begin zes ook een periode gehad dat hij 'meisjesachtig' (zijn term) wilde zijn. Geen meisje, dat dan weer niet, maar wel een travestiet, kennelijk. Al kent hij dat woord niet. Hij was overigens wel gewoon hetero. Want, zo verkondigde hij, hij ging een vrouw zoeken die het goed vond dat hij de trouwjurk aantrok. Ik vond het een vermetele onderneming en heb gezegd: "Dat zien we dan wel weer." Hij verkleedde zich in die tijd regelmatig in de prinsessenjurken van zijn zus en had een vriendje dat 'bij ons wilde komen wonen' want die had geen zus, alleen maar een broer. En die heeft dus eens gelogeerd bij ons en dat is een groot verkleedfestijn geworden compleet met make up, haren mooi maken en een fotoshoot. Ik heb daar met volle teugen van genoten, zo uitbundig, vrolijk en totaal onbevangen als ze daar mee bezig zijn. Ik verbind daar nog helemaal geen conclusies voor de toekomst aan. Ik denk dat die jongens gewoon aan het experimenteren zijn. Die zien dat meisjes zich veel mooier mogen maken dan jongens, met kleuren en glitters en strikken en make up. Ik begrijp best dat dat trekt. En wat dat zegt over later dat zie ik dan later wel. Laatst vroeg ik er nog eens naar, of hij nog meisjesachtig wilde zijn. Nee, dat was vroeger, zei hij toen. Misschien komt het terug, misschien niet. We zien wel. Wij hebben trouwens in onze vriendenkring een aantal homoseksuele stellen (m/m & v/v) waarvan één man ook aan travestie doet (Gay Parade). Dat is voor onze kinderen heel normaal en zichtbaar. En voor ons rust er dus ook geen taboe op. Voor mij maakt het dus echt niet uit welke kant dit opgaat. Ik zou het alleen moeilijk vinden als híj het moeilijk heeft. En vanuit die invalshoek lijkt transgender zijn me wel een moeilijke weg. Hoe dan ook kun je er nu nog niks over zeggen. Ik heb mijn zoon lekker laten aanklooien en er geen probleem van gemaakt.
Groet, Jo Hanna

Hier ook

Zoon die op kleuterleeftijd in prinsessenjurk op hakken een buggy voortduwde met daarin een bouwvakkershelm. Die graag make-up wilde waarop ik zei dat hij dat nog als hij dat op zijn 18e nog wou, het mocht.
Nu in de puberteit en is zo te merken hetero.
Andere zoon nu middenbouw wil graag make-up. Als hij er in zijn puberteit nog zo over denkt mag het, tijdens de kerstviering op school leek het me niet zo'n strak plan. Soms doet hij stiekem mascara op. Mag niet, oudere zus mag ook nog geen make-up.
Bij mij weten ze dat het belangrijk id dat je je leven deelt met iemand van wie je veel houdt en die je waardeert om wie je bent. Geslacht of seksuele voorkeur maakt niet uit, het gaat om de liefde.
We hebben het er regelmatig over, ook de boodschappen die bijvoorbeeld school uitzendt. Moeten ze een meisje vragen voor het gala. Dan is mijn eerste vraag: "en wat als je nu een jongen mee wilt?"
Ik zou me er niet druk om maken.

Rosa van der Zanden

Herkenbaar

Hier ook een neefje die de prinsessenjurken van zijn zusje graag aandeed. Hij wilde geen prins zijn, maar ook een prinses. Heel overtuigd. Wat de anderen ook al schrijven, meisjes kleding heeft toch vaak net iets extra's (ruches, kantjes, glitters) wat dat betreft is jongens kleding maar saai. Kan me best voorstellen dat dat voor een kind heel aantrekkelijk eruit ziet, of je nou een meisje of een jongen bent. Zou er nog geen conclusies aan verbinden inderdaad.

Niet te druk om maken.

Bij een meisje dat graag een jongen wil zijn wordt veel minder snel gedacht aan genderproblematiek dan bij een jongen die een meisje wil zijn. Mijn dochter was tussen haar derde en haar zesde militant wat betreft kleren. Anti-roze, zelfs de snit was belangrijk, ze herkende feilloos een stemmig gekleurd T-shirt als meisjesachtig, zelfs als er geen sprake was van lievige plaatjes of ruches. Ook weigerde ze met poppen te spelen. Is allemaal overgegaan, ze is nu negen en heeft nog steeds een stoere smaak maar dan op een meer sociaal aanvaardbare manier.

Ik zou hem gewoon zichzelf laten zijn. Óf het waait over óf het is over een paar jaar duidelijk dat je zoon "anders" is maar dat zie je dan wel weer. Je hoeft nu nog geen actie te ondernemen.

Even een berichtje op de reacties

Bedankt voor de reacties.

Ik heb nog even met hem gepraat maar daarna is ie naar buiten gegaan naar de duin en liet hem zijn zusjes trui en jas aanhouden. Wel even zijn eigen sjaal om en muts op. Heb daarna met mijn dochter gepraat en alles uitgelegd wat er gebeurd is. Ze vond het vreemd maar vond het wel goed, ze i daarna ook naar buiten gegaan met haar tussen jas aan. Zo lang is de tuin blijven vind ik het wel goed maar heb duidelijk tegen gezegd dat hij zijn eigen jas aanmoet als we weg gaan naar bv de stad.

Bij het slapen gaan vroeg hij of ie een pyjama van zijn zus aan mocht. Dat heb ik maar niet even gedaan anders houd zijn zus geen pyjama over met zijn gedraai in bed.

Is het eerder voorgekomen, als ik na denk wel. Een keer een spijkerbroek of de grijze vest van zijn zus maar dat kan verwisseling of vergissing zijn. Ik weet niet of hij iets stiekem gedaan heb maar denk het niet.

ik geloof dat Femke een heel ander wereldbeeld heeft dan ik, vast ook uit een heel andere achtergrond en dus snap ik de ophef niet nu ik haar laatste reactie lees.

Jemig waar je wel niet... oh nee, niet oordelen, iedereen zo zijn ideeen.

Misschien

heeft het iets te maken met het tweelingschap? Sommige tweelingen willen wel erg graag een eenheid vormen. Misschien niet aan de orde hoor, maar het zou ook uit die hoek kunnen komen.

"het is maar een fase." of niet?

Toen ik hier en elders vertelde dat mijn dochter zei dat ze eigenlijk een jongen was, viel iedereen over elkaar heen om te zeggen dat het maar een fase was en dat zijzelf ook heel jongensachtig waren geweest en dat ze nu op hoge hakken liepen. Ik als moeder voelde dat het toch even anders zat.
Nu is hij gediagnosticeerd door de genderteams van de VU en het LUMC als genderdysfoor/ genderidentiteitstoornis.
Hij zei voor het eerst 'eigenlijk ben ik een jongen' toen hij net drie was. Hij wist het dus al heel vroeg.
Ik zou zeggen: zie het aan. Raak niet in paniek want het kan inderdaad een fase zijn. Maar het kan ook niet. Als hij echt transgender is helpt daar geen lieve moedertje aan. Dan zal het er wel uitkomen doordat hij erin volhardt. Mocht hij echt transgender zijn dan kan je hem wel erg kwetsen door hem niet serieus te nemen. Als hij niet transgender is wordt hij dat heus niet door een paar keer een pyjama van zijn zus aan te trekken. Is hij het wel, dan kun je het ook niet tegenhouden door er maar niet aan toe te geven en al zijn uitingen angstvallig tegen te houden!

Elf jaar geleden

ging mijn draadje over hetzelfde. Jongste zoon gaf ook aan een meisje te willen zijn, deed zich naar vreemden toe ook voor als meisje (had lang haar en een wat vrouwelijk gezicht. Mensen zeiden vaak meisje tegen hem.) Hij wilde glitter nagellak en ringen. Trok prinsessenjurken aan. Wilde lang haar. Dat was toen "not done", de laatste jaren zie je veel jongens met lange haren...
Ik heb hem daarin nooit tegen gehouden, maar heb hem geaccepteerd zoals hij is.
Dat is dan ook het advies dat ik je geven wil: accepteer hem. Als hij bij jou al niet zichzelf kan zijn, waar dan wel?

Helemaal gelijk

MariaR en Petr hebben helemaal gelijk. Het is een fase of niet natuurlijk. En je doet er helemaal niets aan. Je kunt best afspraken maken. Wel in huis en een keer in een prinsessejurk boodschappen doen (kan best vind ik voor een jongen van 5) maar niet naar school tenzij het verkleedfeest is. Mijn dochter heeft tot 6 jaar volgehouden dat ze een jongen was. Tot in het extreme hoor, ze ging zelfs als een jongen plassen op de jongenswc. Ze luisterde consequent niet naar iemand die het over haar en ze had. En ineens was dat over. Nu is ze op en top meisje (15 jaar). Maar het had zo maar anders kunnen zijn. Ze liep in stoere jongenskleren en had haar haar in een jongenskapsel. Zoon is ook wel verkleed gegaan op straat als meisje en vond het heerlijk om mensen op het verkeerde been te zetten. Geen probleem verkleden is ook heel leuk. Bij zo'n jong kind nog niet te zwaar aan tillen.

En hier

Hier nooit iets gemerkt van anders zijn of willen zijn. Tot mijn zoon bijna volwassen was. Toen vertelde hij dat zijn vrouwlijk lichaam niet bij hem hoorde. Daar was hij zelf langzaamaan in de puberteit achtergekomen. Achteraf bezien jammer dat we dat niet eerder geweten, gemerkt hebben.

Maar even duidelijk antwoord op je vraag.

"Kan mijn vijf jarige zoon deze beslissing al maken of is het een onschuldig iets."
- Een vijfjarig kind kan al aangeven dat hij eigenlijk zich tot het andere geslacht rekent. (er zijn echt veel gevallen bekend van transgenders die dat al zeiden toen ze twee waren).
- het kan een onschuldig iets van voorbijgaande aard zijn. Het kan ook zijn dat hij daadwerkelijk transgender is. Alleen de tijd kan het leren.
- het is natuurlijk geen beslissing die het kind al of niet neemt. Hij wordt zo geboren.

Verschil

Of een jongetje zegt dat hij eigenlijk een meisje is of dat hij een meisje wil zijn, volgens mij zit daar nogal verschil tussen.

Verder heeft mijn kleuterzoon gewoon zelf een megamindypak, een prinsessenjurk en roze kniekousen, hij hoeft niet aan de spullen van zijn zussen te zitten. Hij wil later prinses worden en hij wil trouwen en dan een hele mooie trouwjurk aan. Overigens verkleedt hij zich ook als brandweerman en sinterklaas.

Zie ook http://www.ouders.nl/msex2010-genderdysforie.htm

Huh?

Ik vind het nogal voorbarig om zulke zware gesprekken te voeren met 2 5-jarigen na een paar keer meisjeskleren dragen. Ze zijn 5!!!

Mijn zoon van 5 had als peutertje al een voorkeur voor roze en glitters. Vind je het gek, dat is toch ook veel leuker dan blauw en groen en donker? In groep 1 liep hij in de klas hele dagen in een prinsessenjurk, zijn Hello Kittysokken zijn favoriet en hij speelt liever met poppen dan met auto's. Zijn schoolbeker is roze en niemand maakt daar een probleem van. Omdat ik dat ook niet doe.

Mijn methode is accepteren, meegaan in zijn vraag maar hem ook andere keuzes aanbieden. Dus hij heeft naast een prinsessenjurk ook een ridderpak. Net als mijn dochters op die leeftijd trouwens.

Echt, je maakt het te zwaar. Je kind is niet meteen een potentiële zedendelinquent of travestiet ofzo, nu hij meisjeskleren wil dragen. Koop een eigen roze pyjama voor hem en geniet van je kinderen zoals ze zijn!

Pardon nicky?

"zedendelinquent"? Wat heeft dat hier nu mee te maken?

Biene

Nou mijn zoon heeft ook heel vaak gezegd: ik wil een jongen zijn hoor. En uiteindelijk blijkt hij ook transgender.

Gene

Het is in elk geval een waarschuwing dat het een optie is dat je kind transgender is en dat je daar goed mee om gaat. Niet als een drama maar speels, per slot is het ook een variatie in zijn die gewoon voorkomt. En als je denkt dat je kind beseft dat jij er verlegen mee bent denk dan na hoe je dat wel goed kunt doen met je kind. Je wilt niet dat ze zich voor je weghouden.

Mariar

Ik schrik van de heftige reactie die dit kindje krijgt van zijn moeder. Ernstige gesprekken, serieus overleg met een andere 5-jarige over de kwestie. Deze jongen kan niet anders dan het gevoel krijgen dat hij iets heel ergs doet terwijl dit wat mij betreft volkomen normaal gedrag is. Dat ik begin over een zedendelinquent wil alleen maar zeggen dat ik de ophef van moeder buiten proportie vind. Alsof ze nu bang is dat haar kind iets heel raars en ergs heeft.

Misschien is hij wel transgender, dat zal de toekomst uitwijzen. Maar ik ken (als leerkracht) ontzettend veel kinderen die het leuk vinden om zich te verkleden als iemand van het andere geslacht. Het lijkt mij toch echt beter om dit op z'n beloop te laten en het kind zelf dingen te laten ontdekken. Meestal gaat dit over, soms niet. In geen van beide gevallen is dit kind geholpen met deze heftige reactie.

Nicky e.a.

Ik lees nergens dat de gesprekken met haar zoon zo ernstig zijn hoor. Ik ben wel met je eens dat haar dochter uitleggen wat er gebeurd is (als je daar op doelt) wat overdreven is. Waar lees je dan serieus overleg? Ik zelf kan niet zo lezen dat ze buiten proportie reageert. Ze is hier wel erg geschrokken. Maar dat je dan de term zedendeliguent erbij haalt vind ik weer buiten proportie (en onprofessioneel).
Maar goed, iedereen zegt verder eigenlijk hetzelfde: laat het op zijn beloop.
Ik als moeder van een transgender kan me echter wel voorstellen dat je als moeder erg schrikt. In mijn geval juist omdat je voelt dat het wel eens zo kan zijn. Mijn zoon heeft overigens niets van mijn schrik gemerkt indertijd. Ik heb het aangezien en het werd gewoon steeds duidelijker tot we uiteindelijk de conclusie van het genderteam kregen.

Ik vind dat mensen er vaak op uit zijn de ander te sussen in dit soort kwesties. Soms is dat terecht, maar soms ook helemaal niet.
Ik zelf ben blij dat de opa tegen wie mijn zoon (voor het eerst in mijn leven) zei dat hij eigenlijk een jongen was, naar mij toegekomen is om het te melden. (hij had zelf een transgendere kleinzoon). Daardoor was ik er vroeg alert op en zo kan je voorkomen dat je een kind onnodig kwetst.
Ik ben het dus met je eens dat er geen zware gesprekken met het kind zelf gevoerd moeten worden (voorzover dat gebeurt dan) maar ik vind dat mensen wel degelijk rekening ermee moeten houden dat het kind wel degelijk transgender kan zijn. Want stel hij is het wel en je benadrukt op andere manieren zijn jongens-zijn, dan is dat op zijn zachtst gezegd niet fijn voor zo'n kind

Foutje

'voor het eerst in mijn leven' moet zijn 'voor het eerst in zijn leven'

Annej

"Niet als een drama maar speels, per slot is het ook een variatie in zijn die gewoon voorkomt." Ja precies dat lijkt me een hele goede houding. De wereld vergaat namelijk niet als je kind transgender blijkt te zijn.

Wat hiervan te denken?

Als ik mij, toen ik nog een klein meisje was, huilend tot mijn moeder wendde na een valpartij o.i.d., placht zij te zeggen: "Het gaat wel over, voordat je een jongetje bent".

Ja maar zij bedoelde natuurlijk voor je volgende incarnatie

Oooh!

En ik maar wachten, wachten,en wachten ...

Vroeger

Toen ik op mijn vijfde alleen maar de kleren van mijn broers aan wilde (en met korte haren) dacht er niemand aan transgender.
Een jaar later wilde ik toch weer een meisjesjas.
Het was gewoon een fase.
Ik denk dat je nooit te vroeg meteen een probleem moet zien

Ik was vroeger de kleinste thuis. Kleren van mijn oudere broers en zussen kwamen uiteindelijk bij mij terecht. Ik hoopte altijd erop, dat mijn moeder ze niet waste, voordat ze ze aan mij gaf. Dan roken ze namelijk nog de persoon in kwestie, en ik vond dat heerlijk! Helaas was mijn moeder nogal proper ingesteld ...